Dlaczego trafiam tylko na takich - Netkobiety.pl

Bądż tak miła i doprecyzuj...
1. W jakich okolicznościach go poznałaś
2. Co Ci się w nim podoba
3. Jak rozumiesz to rzekome poczucie bezpieczeństwa
4. Ile się znacie
Bo jak na razie przeczytałem same banały... na podstawie których nikt Ci nie pomoże...

Ujmę to tak, facetów którzy szukają dziewczyn aby się nimi pobawić, przespać się z nimi a potem zostawić uważam mówiąc delikatnie za buraków ( i jest to duże niedopowiedzenie) jednak jeśli jest to kolejny taki facet, który chce od Ciebie seksu bez zobowiązań... to może to oznaczać, że w jakiś sposób przyciągasz taki typ facetów. Może to być coś w ubiorze albo coś w zachowaniu ( np niektóre dziewczyny, które ubierają się dosyć seksownie i wyzywająco np do klubu często dziwią się, że dostają takie propozycje - a częściowo niestety nie ma w tym nic dziwnego - powtarzam częściowo.)

Ciekawi mnie więc w jaki sposób przyciągasz uwagę facetów... skoro zwracają swoją uwagę tylko i wyłącznie na Twoje niewątpliwe walory fizyczne... a to się nadaje na wstęp wyłącznie.
Pozdrawiam.

Zgadzam się z Iceni w 100%, to my decydujemy. Jeśli jesteś atrakcyjna, długie włosy, może blond, fajny biust, tyłek i nogi, a do tego ubranie, które to podkresla, to niestety i piszę to ze smutkiem, niestety niektórzy faceci będą tak Cię klasyfikowac...i możesz być inteligentną, dobra, wrazliwą dziewczyną, ale świat jest pełen buraków, jak napisał Salazar. Ale to Ty ich wybierasz.

Ja też trafiam tylko na takich..Niestety już chyba nikogo nie poznam. Nawet jak wystawię ogłoszenie, że szukam kogoś, to odzywają się tylko Ci, którzy liczą tylko na seks a ja nic takiego w ogłoszeniu nie zawarłam.

Trafia się na takich jakich się szuka...a jeśli się nie szuka to często "trafiają" się spady.
Po drugie to co się trafia to jedno a to co a raczej to kogo wybierasz to drugie.

Z takim nastawieniem na pewno...
Pytanie czy Ty chcesz kogoś ciekawego poznac?

Jakiego rodzaju ogłoszenie i gdzie?

No nie do końca się zgadzam. Powiedziałbym raczej, że miłość powinna się zaczynać od luznej, niezobowiązującej  znajomości, która z czasem i zaangażowaniem przeradza się w coś poważniejszego.
Wielu ludzi ( głównie mężczyzn z mojej obserwacji) uważa, że miłość powinna zaczynać się od przyjazni... i dlatego temat friend-zone'u jest tak bardzo znienawidzony.
Masa chłopaków myśli, że jak się zaprzyjaznią z dziewczyna ( i będą dla niej uczynni, pomocni, wsparciem) to z czasem ona się domyśli jak on ją bardzo kocha i zacznie to samo czuć do niego a to tak nie działa...
Ile ciężkich zawodów z tego powodu było to już nawet nie zliczę... a ile przyjazni się rozpadło....
Owszem przyjazn może przerodzić się w coś więcej ale tylko jeśli 2 strony czują to samo... tak więc może ale nie musi.

PolnyMotylek chyba jedyna osoba która dokładnie ma takie samo zdanie w tym przypadku ja ja Też uważam że prawdziwa miłości rodzi się z przyjaźni i akceptacji. Jeżeli najpierw jest namiętność to szybko para leci w gwizdek, bo choćby osoba była najładniejsza na świecie to i tak się "znudzi" czy to po roku, dwóch czy 30. I zobaczcie sobie że im bardziej "miłości" jest płomienna, namiętna to tym szybciej się wypala. Chociaż niektórym to wystarczy, chcą pobijać rekordy i nie zależy im na rodzinie, dzieciach i wiernej żonie mężu. Owszem dwoje ludzi muszą czuć podobnie, jak jedno tylko chce czegoś więcej a drugie nie to jest to tragedia i taka przyjaźń się rozpada. Problem "friendzona" polega na tym że mężczyzna w pewnym momencie nie wykłada kawę na ławę tylko czeka w nieskończoność. Według mnie warto zaryzykować rozpad znajomości niż tkwić w takiej toksycznej relacji. Aha, zobaczcie że wiele małżeństw i miłości rodziła się często z "nie lubienia" danej osoby

Owszem kobiety też czasem tkwią w takich relacjach ale znacznie szybciej kończą. Bo mężczyźni zazwyczaj nie bawią się w takie coś i wala prosto z mostu. Dla kobiet natomiast może to być bardzo budujące, i podnoszące samoocenę kosztem chłopaka. Bo nie oszukujmy się większość po jakimś czasie wie co mężczyzna czuje.

Zgadzam się.
Wszystko niszczeje jeśli się o to nie dba. Nie ma nic stałego i jeśli nam na kimś zależy to trzeba się starać do końca życia. Wiele osób płci OBOJGA o tym często zapomina. Myślą, że jak już się wzięło kogoś za żonę/męża... to już sprawa załatwiona i można wrzucić na luz... a tu lipa. Najczęściej słyszy się narzekania na facetów ( nierzadko są one zasadne z racji przesiadywania przez telewizorem z piwem i chronicznego nic nie robienia) ale kobiety również w tej materii święte nie są i popełniają nierzadko podobne grzechy.
Ale to moje zdanie.

A ja nie chcę związku, w którym brakuje przyjaźni. Zdecydowanie wolę też od przyjaźni zacząć niż wskakiwać od razu do łóżka.
Kilku panów miało u mnie szansę, a jednak zraziło mnie do siebie zbytnią śmiałością. Po kilku próbach poznania kogoś czuję się tym bardzo zmęczona i zniechęcona. A jak już spotykałam na tyle kulturalnych, że umieli trzymać łapy przy sobie, to okazywali się żonaci
Stanowczo na początku przyjaźń. Oswojenie się z drugim człowiekiem, zorientowanie się, z kim mam do czynienia, a jeśli ma zaistnieć coś więcej, to pojawi się szybciej, niż się "planowało".

Wszystko przemija bo takie jest życie tutaj w trzecim wymiarze. Ale związek trzeba na jakiś fundamentach budować, a według mnie fundament przyjaźni jest trwalszy od pożądania fizycznego i namiętności które powinny być stawiane w drugiej i trzeciej kolejności. Ale są różni ludzie i różnymi priorytetami się kierują.

A to ile definicji "przyjaźni" jest?

Pomyłka

Mnie się osobiście zdarzyło i tak i tak.
W jednym przypadku, dziewczyna się "odkochała" w drugim zdradziła i to był koniec.

Proste, znałem dziewczynę od lat jako znajomą, potem zostaliśmy przyjaciółmi, często się luzno spotykaliśmy i dużo rozmawialiśmy, z czasem ( dość długim bo ok roku) złapałem się na myśleniu, że fajnie byłoby z nią spróbować czegoś więcej ( bo mi się zwyczajnie podobała z wyglądu i charakteru) ale na poważnie a nie szajsu w stylu "friends with benefits". Byliśmy ze sobą 1,5 roku.

Zgadzam się w tej materii. Moim zdaniem jednak wynika to z tego że ludzie stracili na wartości i zaczęli traktować pewne kwestie przedmiotowo i wygodnie... zamiast szanować, dbać i starać się.

W prawdzie pytanie nie skierowane do mnie ale chętnie włączę się do dyskusji jeśli pozwolisz...
Dla mnie przyjazń to wzajemna relacja dwojga ludzi oparta wysokim wzajemnym komforcie wypowiadania się oraz na szacunku, zaufaniu, uczciwości i szczerości oraz tolerancji... wraz z chęcią wzajemnej pomocy ( w pewnych granicach). Jest ona jednak pozbawiona jakiejkolwiek fizycznej bliskości, nie ma tu mowy o jakiejkolwiek intymności, pożądaniu i "chemii".
W związku ta ostatnia grupa czynników występuje i ma duże znaczenie dla całej relacji.

Tak z innej beczki, jestem ciekaw jak poznajesz ludzi, i po jakim czasie stwierdzasz że chcesz spróbować a także co robisz czy to na tak czy to na nie. Daruj, swego rodzaju "zawodowa" ciekawość.

Moim zdaniem nie ma "dobrego" związku bez przyjazni. Chyba że mówimy o jakimś otwartym układzie  opartym na jakichś konkretnych obustronnych korzyściach a nie dojrzałym związku dwojga ludzi.

Krejzolka, wybacz, ale odpowiedź, że przyjaźń to jest coś pięknego... to żadna odpowiedź. A konkretniej?
Zupełnie nie rozumiem, czemu przyjaźń i miłość miałyby się wykluczać. Nie akceptuję związku, w którym brakuje przyjaźni. Podobnie jak Alberto uważam, że jest to niezbędny składnik zdrowego związku.
Czy widziałam związki bez przyjaźni? Ależ owszem. Jest pełno takich, gdzie ludzie nie dzielą się swoimi myślami i emocjami, gdzie jedno przed drugim coś ukrywa, gdzie pod jednym dachem żyje dwoje obcych sobie ludzi. Sama byłam w małżeństwie, gdzie mąż robił mi na złość, np. kontrolował mnie w pracy (tak, tak! zadzwonił dlaczego dwa-trzy razy pod rząd spóźniłam się z powrotem do domu). Nie, za taki związek dziękuję!
Dla mnie miłość, związek to taka głęboka przyjaźń plus to, co go od przyjaźni odróżnia. Coś jak z kwadratem i prostokątem: każdy kwadrat jest prostokątny, ale nie każdy prostokąt jest kwadratem

I wzajemnie
Jeśli do przyjaźni dochodzi fascynacja fizyczna, to oczywiste, że przyjaźń ewoluuje w wyższe uczucie. Ale czy znika? Niekoniecznie. Moi rodzice byli przyjaciółmi, może dlatego jest to dla mnie cenne i ważne. Mam też koleżankę-szczęściarę, która twierdzi, że jej mąż jest jej najlepszym przyjacielem.
Co do nazewnictwa, czy jak ja mawiam, nomenklatury, to prawda, że często spory właśnie jej dotyczą.
Fascynacja fizyczna może zrodzić się bardzo szybko, ale bez przyjaźni, więzi, bliskości emocjonalnej mam ją gdzieś.