Zdrada i konserwa w podejściu do tematu. - Netkobiety.pl

Tutaj Cie odstręcza że z kims innym współżyła, bo była związana z Tobą, zdradziła Cię. Nie dziwi mnie, że Cię to odrzuca, przeciez powinna byc Ci wierna albo rozstać sie jesli chciała kogoś innego, a nie zdradzić.
Ale chęć zemsty na tamtym człowieku nie ma sensu. Nie jest dobrze się mścić.
Co do przyznania się rodzinie - ciężka sprawa. Rozumiem źe nie chcesz by wieszano na Tobie psy, skoro to nie ty zrobiłeś coś złego ale nie wiem czy jej upokorzenie się przed bliskimi to dobry pomysł.. Wydaje mi się ze nie za bardzo...

Nie chce jej upokarzać. Chcę, żeby poukładała sprawy.
Jak już wspomniałem, ona chce wrócić... twierdzi, że żałuje pewnych ruchów, natomiast sporą dozą winy obarcza mnie.
Oczywiście znam mechanizm, że jeśli w związku się nie układa za dobrze to często efektem tego bywają zdrady. Dla mnie jednak jest to haniebne, podłe i plugawe. Ja potrafię uderzyć się w pierś. Wiem, że jestem człowiekiem budującym pewien dystans i niezbyt wylewnym emocjonalnie. Natomiast buduję to w konkretnych sytuacjach, np. szaleństw pewnego typu.
Przykład: dla niej zero problemu stanowi UBLIŻYĆ mi jeśli ma na to ochotę bo np. porozmawiam z kimś innym niż ona (nie musi być to inna laska, może być ktokolwiek włączając członków jej rodziny).
Ja reaguję na to karcąco i ostro, ale w ramach rozsądku. Nie przeszły mi nigdy w jej przypadku inwektywy przez gardło. Za to dystansuję ją coraz bardziej, zabieram jej ciepłe emocje, których potrzebuje. Booo... nie będzie histerią i rozpieszczeniem WYMUSZAŁA na mnie pantoflowych zachowań. Stąd kryzys.
I teraz tak... kryzys trwa... sytuacja dochodzi do obecnej postaci.
I... co? Dziewczyna chce wrócić... I mam się zgodzić na to BEZWARUNKOWO?
Ja też tego chce, Moi Drodzy... Jestem stały i wierny w uczuciach, mimo, że może nie do końca potrafię to prawidłowo okazywać, ale próbuję.
Po prostu wolę kupić jej kwiatek i dać gdzieś po cichu niż oscetacyjnie okazywać sobie miłość.
Chce wrócić... a tutaj kwestia z rodzicami, zawalona... bo uważają mnie za świra, no bo córeczce odbija palma (zrobiła się dziwna i agresywna wobec nich), no to wg nich ja zniknąłem z tego powodu... tak to wygląda teoretycznie.... Nie mam możliwości obronienia swojej racji, po za tym nie obronię nawet gdybym miał, boooo.. są rodzice którzy nie potrafią obiektywnie spojrzeć na swoje dziecko. I rozsądnie ocenić jego wybryki. Mówię dziecko o 26 letniej Kobiecie... no ale tak to działa.
Więc... nie chce jej upokorzyć, tylko ŻEBY WYJAŚNIŁA CO ZROBIŁA.... żeby była podstawa do POROZUMIENIA się między nami. To nie jest chęć upokorzenia przed nimi. TYLKO ZAŁATWIENIA SPRAWY! Jeśli chce budować od nowa, to niech wkopie kamień węgielny.
Co do tego sk...wiela, no to słuchajcie... zdradziła... mi potrafi ubliżyć, jeżeli jemu nie... To znaczy, ze mimo oznajmiania, że chce wrócić...
Tam się po prostu coś rozdupczyło i wraca gdzie jej stabilnie. W ten sposób zgodziłbym się na pewne eksperymenty. Że jakby co to zawsze będę.
Jeżeli POTRAFIŁA podjąć decyzje dorosłą o pójściu z kimś do łożka, to dlaczego ma nie potrafić ponieść za to konsekwencji?

Co do agresywnej postawy wobec sk..wiela to... mnie się lżej zrobiło. Znał mnie wcześniej. Znaliśmy się ogólnie. Męska sprawa. Sk...wiel się bał i to dobrze. Ale wszystko z poszanowaniem prawa. Upokorzyłem go po prostu.

Jesteś zanurzony po uszy i babrzesz się w tej zdradzie i nie widzisz już, że wam nie wychodziło od dawna...
Zdrada jest bardzo niemiłym doświadczeniem i niestety nie wymażesz już tego, do końca życia żyje się z tym "prezentem" .
Wasze ponowne zejście się nic nie zmieni, dalej będziecie odgrywać swój toksyczny związek, będzie tylko jeszcze gorzej.
Jeszcze ci się wydaje, że jakieś ultimatum, ustalenia, rozmowy, karanie, wyciąganie brudów przed rodziną coś zmieni...
Powinieneś zamknąć drzwi za sobą i zacząć myśleć o swoim życiu. Ją puść wolno. Może za rok, dwa lata będzie można na spokojnie pogadać.
Ona chce wrócić do ciebie ze strachu. Trudno jest zaczynać od nowa, więc pewniejsza stara przystań.
Ty z kolei pałasz żądzą zemsty i targają tobą skrajne emocje - uporządkuj się, doprowadź do ładu. Zdrada obnażyła też twoje reakcje emocjonalne.

Ja myslalam ze umiem wybaczyc zdrade, u mnie ponoc to byl epizod a nie romans dlugi, ale jak wrocilismy do siebie mimo wszystko mnie to bardzo meczylo, staralam sie nie myslec ale samo wracalo. Mimo to bylam gotowa ale moj partner nie radzil sobie z poczuciem winy, mowil ze wrecz zle na niego dziala jak jestem dobra ale tez nie umial przykac mojego zalu, posypalo soe wszystko po pol roku od kad sie wydalo, 4 odejscia i powroty, proba ktora nas po prostu wykanczala. To pewnoe zalezy od czlowieka kazdy jest nieco inny ale pewne mechanizmy sa podobne... Nie powiem ze zaluje ze probowalismy, bo nie, ale teraz chyba juz wiem, ze nic z tego nke wyjdzie, musze sie z tym pogodzic choc jeszcze nie do konca to zaakceptowalam...

Nie bardzo rozumiem. Tzn., że gdy miała romans byliście razem, czy też zerwaliście i w tym czasie ona była z kimś innym?

Pomijając sensowność Twoich ultimatów, to jaka była jej reakcja na nie? Co powiedziała?

Daj sobie spokój z zemstą. Pokaż klasę. Jeśli zaczniesz się mścić, będziesz agresywny, szantazował, to już przegrałeś, bo pokażesz,że Ci bardzo zależy. A nie powinno Ci już na kimś takim zależeć, ona zrobi to znowu, a Ty będziesz przy niej leżał i myślał co robiła z tamtym. Puść ją, urwij kontakt, zero wiadomości, sprawdzania, będzie ciężko, ale warto.

To właśnie jest ta zemsta , ma się upokorzyć przed swoją rodziną wyznając prawdę.
Ma się poczuć źle i podle mówiąc na głos co zrobiła , uświadomić swojej matce, że jest złą osobą,że nie zasługuje na głaskanje po główce tylko na baty.

Osobiście nie uważam tego za pomysł godny pochwały. Co mają do tego rodzice?. Ona jest dorosła i już sama bierze odpowiedzialność za swoje czyny.

Niczego nie unikam.
Dopiero teraz odczytałem wiadomości. Bała się zrobić cokolwiek.
W jej postawie nie ma skruchy żadnej. Ona działa wg następującego schematu: zrobi coś bezmyślnie, później mówi przepraszam i przechodzi do porządku dziennego i jakiekolwiek zwrócenie uwagi na to, że hej cos tu jest nie ok, reaguje atakiem.
Tak jest i w tym przypadku. Było: OK rozumiem, moja wina, czym mnie ujęła, potem od razu proba przejścia do porządku dziennego jakby nigdy nic... a na moje HEJ, jak wg Ciebie to dalej widzisz... jest atak! Na mnie.
Tak wygląda reakcja.

Nie chodzi o to, żeby się upokorzyła przed rodzicami. Słuchajcie, rodzice żyją w przeświadczeniu, że córeczka jest rewelacją, bo ona kłamie w zywe oczy. Nie mają świadomości jej postaw w relacji, wyzwisk, bluzgów, a w momencie zdystansowania jej z tego powodu  - zdrady.
Gdybym chciał wybaczyć.... a ona KŁAMIE im, przedstawiając im wszystko, żeby być pięknie wybieloną, to ja wychodzę na wariata!
Jak więc zatem wybaczyć?
Może właśnie tym, że skoro CHCE WRÓCIĆ i sama to deklaruje w rozmowie ze mną, to niech wyjaśni IM dlaczego tak się stało.
Dlaczego ja mam zebrać baty i być tym 'złym' w momencie, kiedy NIE ZAWINIŁEM.
Każdy ma swoje wady, ja również, nie odżegnuję się od tego.... próbuję pisać szczerze w imię zasady, że szczerość nas wyzwoli.
Tylko dlaczego droga do tego, żebym mógł wybaczyć usłana jest: MOIM UPOKORZENIEM z powodu jej zdrady + WZIĘCIEM PRZEZE MNIE CAŁEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI W OCZACH RODZICÓW O ROZSTANIE, w sytuacji kiedy rozstanie spowodowane było JEJ ZDRADĄ.

Upokorzenie tamtego faceta to moje wywalenie na niego złej energii, skupiłem na nim całą frustrację, żeby na niej jej nie wyładowywać.
Uważałem i uważam, że ten sk...wiel jest bez znaczenia.
A na niej chciałem skupić uwagę ku wybaczeniu... ale kur...a no musi coś zrobić!

Sugestia użytkowniczki PolnyMotylek wydaje się najrozsądniejsza. I tyle...

zdradzacz nAwet po zdradzeniu nadal jest czlowiekiem
odgrywanie na tym.czlowieku swojej frustracji w taki sposob jest nie do pomyślenia

jeśli ktos nie okazuje skruchy to sie go zostawia
a nie łamie przyciskajac kark do ziemi buciorem

jak nie rozumie co zrobil,to zadne wymyślne zemsty tego nie zmienia.

naprawde sadzisz ze taka wymyslna kara bedzie idealna podstawa do dalszego zwiazku i to szczesliwego? ptzeciez taka ukarana osoba nie zapomni tego do konca zycia,ale nie dlatego, ze zle zrobila,tylko dlatego ze została niesprawiedliwe potraktowana.

ale widocznie autor jeszcze się nie nauczyl, ze zemsta nic nie daje poza nakrecaniem spirali zlych uczynków.

Jeżeli tak wygląda jej reakcja to nie ma o czym mówić, nie daje podstaw do wybaczania i budowania od nowa. Kontynuuje kłamstwa i jedyne o co dba to ona sama i jej wizerunek. Nie ma co babrać się w tym ani sekundę dłużej. Zastosuj się do swojego postanowienia z postu nr 7.

Ty sam mówisz o zemście - mimo, że nie nazywasz tego wprost zemsta. Jak ja to czytam, to też tak to widzę. Sprawiedliwe byłoby, gdyby ona sama przepraszała, prosiła o wybaczenie, zrozumiała swój błąd. A tu wychodzi na to, że Ty jej wymyślasz jakieś kary, ale ona sama nie widzi nic złego w swoim postępowaniu. Rzuciła Ci słowem "przepraszam", po czym dla niej sprawa jest załatwiona, przechodzi nad tym do porządku dziennego, jakby się nic nie stało. W takiej sytuacji, nawet jak ją ukarzesz i upokorzysz przed rodzicami i kochankiem, to ona zdradzi Cię znowu - bo po 1. nie widzi swoich błędów, nie widzi, że źle postąpiła, po 2. będzie się chciała zemścić na Tobie za to, że ją upokorzyłeś. I tak w koło macieju.

Moim zdaniem powinieneś ją puścić wolno. Poczekaj aż ochłoniesz, bo może wcale tak naprawdę nie chcesz by wracała. Po co Ci ktoś kto zdradza? Kto na dokładkę nie widzi w tym nic wielkiego? Karanie jej i upokarzanie nie ma sensu. Ona sama musi zrozumieć swój błąd.

Zdrada, dłuższy romans... Po prostu wspaniale. A Ty rozkminiasz jeszcze temat na wszelkie możliwe sposoby. Chyba nie sądzisz, że będziesz się ślizgał po czyimś nasieniu z nadzieją, że wszystko będzie dobrze? Zwłaszcza w Twojej głowie...

po co dawać "szanse" sobie jak nie ma Miłości?

Swietne pytanie!
Nie, to nie jest zadna milosc. To jest tylko ten zlepek wszystkich negatywnych emocji, starych i nowych, ktorymi autor do tej pory nigdy sie u siebie nie interesowal, no i odwykowka.
Teraz nie ma po prostu nikogo pod reka, kto moglby odwracac uwage od siebie. I zaczyna sie w koncu czuc, czego sie do tej pory nie czulo.

Autorze, tez mysle, ze nie ma co sobie zawracac ta dziewczyna glowy, jesli jest taka jak opisujesz.
Opisujesz ja mianowicie negatywnie. Po co Ci wiec taka partnerka? Jako pastylka na bol pomoze tylko chwilowo i to tez nie jest pewne, a ciagniecie tego dalej jest uzaleznieniem.

To wtedy żyjesz z tą świadomością ale powoli zostaje to za Tobą ,jeżeli chcesz przebaczyć, zostawiasz złość i chęć zemsty ale po kolei trzeba przebrnąć przez wszystkie etapy ,pogodzić się z tym.
Myślę,że o zdradzie nie da się zapomnieć każdy zdradzacz w  inny sposób stara się przekonać osobę zdradzoną ,że warto do siebie wrócić.
O ile zdradzacz chce przekonywać to bardziej liczą się czyny a nie słowa. Wtedy się wie ,że ta osoba się stara w sposób wiadomy dla niej i osoby zdradzonej. Ale to trzeba chcieć. Z obu stron.

Wiedziałbyś ,że ona chce się wykazać byłoby Ci lżej ale jeżeli nadal tego nie wiesz to oznacza,że ona nie chce chcieć.

A ja niestety, nie pozwoliłabym wrócić...i nie chodzi o to,że jestem jakaś zołza i mściwa i w ogóle zimny lód. Nie byłam zdradzana, ale ponieważ mój były szybko się pocieszył i od 1,5 roku jest już z kimś. więc nie sądzę by wrócił. Ale gdyby, gdyby chciał, to już nie chcę...i chociaż moje uczucia niewiele się zmieniły, tęsknię i rozmyślam i porównuję innych do niego, niestety bezwiednie, to nie. To już było, nie chciał mnie, odszedł, wybrał kogoś, przeszło mu. Nie chcę być kimś do kogo wraca, bo mu się gdzieś tam nie udało...może jak będziemy samotnymi 60tkami
A decyzja należy do Ciebie NaprzodDoTyłu. To Ty jej wybaczasz, to Ty będziesz z nią żył, nikt za Ciebie tego nie wymyśli.
Ale zastanów się, czy będziesz jej ufał, czy nie będziesz śledził, sprawdzał, podsłuchiwał i czy będziesz spokojnie spał, gdy się spóżni, gdy się zamknie z telefonem, gdy spojrzy na jakiegoś faceta, zastanów się...powodzenia:)

No z wybaczeniem jest o tyle problem, ze nie jest to cos, co mozna zrobic aktem woli.
Niestety nie jest prawda, ze odbywa sie to tylko w umysle. To powyzsze zdanie jest wielkim uproszczeniem, wiec niekoniecznie specjalnie pomocne, zwlaszcza dla poczatkujacych w zajmowaniu sie wlasnymi emocjonalnymi i umyslowymi stanami.
Powodem jest takze stan emocjonalny, ktory pod tym tkwi, zazwyczaj nie do konca swiadomy, rodzaj niewyzwolonego szoku, czesto posklejany z innymi emocjonalnymi sladami we wlasnej psychice, ktore pochodza z wczesniejszych faz zycia.
Taki poklejony klebek, do ktorego przykleja sie kazda troche podobna emocja w dalszym zyciu i kazda sytuacja, ktora pobudza ten klebek.
Typowym objawem, ze cos takiego istnieje w sobie samym jest emocjonalny reakcja, ktorej gwaltownosc i intensywnosc  nie jest do konca adekwatna do sytuacji, ktora ta emocje wzbudzila.
Skrajnym przypadkiem jest oczywiscie zabicie kogos z zazdrosci. Ale takze rekoczyny sa tego oczywistym znakiem, ogromny gniew czy kompletna depresja z tego powodu, ze partner mial kontakt z kims innym. Objektywnie rzecz biorac, nie jest to przeciez zadnym zagrozeniem zycia, ktore uzasadnialoby takie reakcje.
Powodem leku przed porzuceniem sa zazwyczaj jakies bardzo wczesne braki w dziecinstwie, dla doroslych moze wydajace sie bagatelne, ale dla malego dziecka powodujace poczucie zagrozenia zycia, bo dziecko bez stalej opieki rodzicow samo nie przezyje.

Dopiero, gdy uwolnione sa te emocje i wyzwolona energia, ktory w nich tkwi, nastepuje przebaczenie. Nie w sensie - jestem takim wspanialomyslnym kims, tylko po prostu to co przedtem wywolywalo takie emocje, przestaje je wywolywac, przestaje byc wazne, bo nie ma juz kleju, na ktorym mogloby sie to trzymac.
Istnieja oczywiscie metody, ktore moga ten process wspomagac. Nawet dosc proste.
Zdobyc dystans do wlasnych emocji, nie utozsamiac sie z nimi - bo my nie jestesmy swoimi emocjami, tylko mamy emocje. Mozna je po prostu przyjmowac do wiadomosci bez reagowania zewnetrznie i starac sie kontrolowac bieg wlasnych mysli tak, aby nie podzegac dalej emocji. Czyli rozdzielic emocje od mysli, odkleic te dwie rzeczy od siebie. Czuc na przyklad gniew, ale przestac projektowac to na eks, ktora to mysl robi z niej przyczyne gniewu i go dalej podzega. Zamiast tego mozna skupic sie na fizycznych odczuciach, jakie ta emocja wywoluje w ciele, zeby zajac umysl czym innym, niz tym filmem, z ktorym sie ta emocje powiazalo.

Macie Państwo puentę historii:
dostała szansę.
Zdradziła ponownie.
Urwałem wszystko w p..zdu

Nie trzeba być mądrym. Wszem i wobec wiadomo, że jak ktoś zdradza raz to i zdradzi drugi raz. Wyrazy współczucia, ale zdrady się nie wybacza.

Zrobiłeś błąd, bo pozwoliłeś jej wrócić, pomimo tego, że jak sam pisałeś, nie odczuwała poczucia winy. Zdradę można wybaczyć, ale trzeba widzieć u tej drugiej osoby skruchę, poczucie winy. U Twojej byłej już mam nadzieje kobiety tego nie było. Jej charakter bardzo przypomina mi moją ex. Zachowywała się bardzo podobnie, na siłę się wybielała, brnęła w kolejne kłamstwa, gdy zdrada wyszła na jaw. Tylko, że ja jej te kłamstwa wytykałem. I mimo, że bardzo chciałem jej wybaczyć (gdy zdrada wyszła na jaw byliśmy 3 tygodnie po ślubie), to nie dałem rady. Uznałem, że nie mogę wybaczyć komuś, kto mnie nie szanuje, nie żałuje tego co zrobił, a zależy mu jedynie na wybieleniu własnej osoby na tyle, ile to możliwe. Wybaczając jej tak po prostu pokazałeś brak szacunku do siebie, pokazałeś, że może zrobić najgorsze rzeczy ,a Ty i tak jej wybaczysz. Boję się, że teraz, gdy poczuje, że może Cię stracić to zacznie o Ciebie walczyć, bo poczuje, że zabawka jej się wymyka. I mam nadzieję, że okażesz się silny. Ułóż sobie życie, z kimś, kto zasługuje na Twoją miłość. Głowa do góry, jeszcze zaświeci słońce.