Wyjazd mężczyzny za granicę - Netkobiety.pl

Audsajderko, nie przesadzajmy...żeby 3-4 miesiące miały być "początkiem końca" związku. Pomyśl sobie, co znaczą 4 miesiące względem reszty życia. Gdyby rozłąka na 4 miesiące, miała oznaczać z jego strony koniec uczuć do Ciebie, lub chociażby jakieś zagrożenie Waszego związku, to chyba coś z nim nie tak. Pewnie, że ciężko się rozstać, pewnie że tęsknota to nic fajnego, no ale nie tragizujmy od razu.

Właściwie powinnam najpierw zapytać, jak długo jesteście razem?
Jeśli bardzo krótko, to można i się obawiać, jakby to nazwać "zerwania budującej się dopiero więzi". Tylko nawet w takim przypadku, nie popieram "stawiania ultimatum", bo to nic dobrego. Co jeśli później przy najbliższej okazji (jakimś problemie), wypomni Ci, że to "przez Ciebie"? To też może być "początek końca". Możesz z nim porozmawiać i przedstawić swoje obawy.

No a w dłuższym związku, to myślę tak jak napisałam na początku. Jeśli to mają być tylko 3-4 miesiące a nie jakiś rok czy więcej. Bo wiadomo, że związki na odległość, tym bardziej gdy odległość jest duża, są bardzo trudne. Choć wcale nie są niemożliwe.

Kochana, jesli sie kochacie, to nie ma co sie obawiac jakiegokolwiek konca Zyjemy w czasach internetu Mozecie sie codziennie widziec, rozmawiac, pisac i uwierz mi, że czas ten szybko zleci
p.s czerwienie sie jak to pisze, ale cyberseks tez jest calkiem fajny

A długo planujecie tak żyć jeszcze? Nie ma innej opcji, żeby być razem?

To wszystko jest bardzo proste. Tylko trzeba to przemyśleć i zaplanować. Chłop ma doświadczenie w pracy w Niemczech. To bardzo ważne.

Jeśli poszukałby sobie pracy w części zachodniej (czyli dalej na zachód, a nie w dawnym DDRowie), to zarobi więcej i w lepszych warunkach. Wynajmuje mieszkanie, ty przyjeżdżasz do niego. Arbeitsamt funduje Ci kurs niemieckiego, dziecko dostaje Kindergeld. To w sumie da Wam możliwość utrzymania się, utrzymania mieszkania, dodatkowo spłacania kredytu na mieszkanie w Polsce które wynajmiecie żeby obniżyć koszty. Mieszkacie razem. Ty, po sześciomiesięcznym kursie niemieckiego znajdziesz pracę, bo tu nie ma z tym problemu i za rok nie będziecie chcieli wracać do Polski za żadne skarby świata. Spokój o jutro, praca w normalnych godzinach, godziwe zarobki.
W Polsce miałem nadciśnienie którego nie sposób było opanować. Po przyjeździe tutaj zmniejszyłem dawki leków o połowę, ciśnienie mimo to mi spadło, po roku pracy wyposażyłem mieszkanie, zmieniłem samochód i żyję w miarę na luzie.

Bez przesady, ja żyłam w związku na odległość bardzo długo, wiadomo, że jest momentami ciężko i, że bywają złe chwile i dobre, ale wszystko jest do zniesienia. Mam nadzieję, że nie jesteś z tych kobiet które są uzależnione od swojego mężczyzny i nie potrafią się zająć sobą. Twoja przyjaciółka jest niedojrzała trochę według mnie bo nie możesz zabronić mu wyjechać, to jest wolny człowiek i ma prawo do własnych decyzji. Nie wiem na jakim etapie związku jesteście i jakie są między Wami relacje, oczywiście powinien z Tobą porozmawiać na ten temat, poznać Twoje zdanie ale decyzję niech podejmie sam.

Dokładnie tak. Jeśli para jest dobrze zorganizowana, a partner myśli poważnie o swojej drugiej połówce to zrobi wszystko żeby ją tam ściągnąć. Chociaż czasami nie jest to takie proste, ale dla chcącego nic trudnego jak to mówią

hej pociesze cię, że mój partner wyjeżdża na pół roku..Chciałabym, żeby na trzy miesiące, choć to i tak długo. Być może faktycznie twój partner chce po prostu zarobić, by żyło się wam lepiej. Tam są inne zarobki, nie oszukujmy się.. Jeśli cię kocha to nic złego się miedzy wami nie stanie.
Ale wiem co czujesz, bo ja też przeżywam.

Ja chciałam założyć temat ale widzę, że jest tutaj podobny

Wydaje mi się, że taka rozłąka pokaże prawdziwe uczucie - być może jest to rzucenie świeżego związku na głęboką wodę ale dacie radę!

Ja z kolei chciałam poradzić się... otóż tymczasowo jetem w PL na dwa, trzy miesiące musiałam wrócić z zagranicy załatwić jedną ważną sprawę a mój facet jest w tym czasie za granicą. Mam pewne wątpliwości - otóż chodzi o pewnego rodzaju rutynę, zmianę jego zachowania...
Już raz mieliśmy sytuację kiedy to ja byłam w PL a on już dawno pracował za granicą i kontakt z jego strony był bardzo częsty. Jesteśmy parą jakieś 2 lata.
Ja od ponad dwóch tygodni jestem w PL i widzę od paru dni zmianę w jego częstotliwości kontaktowania się ze mną... zawsze zadzwonił z pracy na przerwie choć na minutkę, teraz tłumaczył się jak go spytałam, że ładowarka mu nie działa i w pracy rozładował się telefon. Wątpię żeby kręcił. Zawsze też zadzwonił po pracy a teraz już tylko piszę, że idzie się ogarnąć o pracy i dzwoni wieczorem... w tamta niedzielę grał w gry calutki dzień a ja już naprawdę się stęskniłam i dopiero wieczorem zadzwonił, że zatracił się i grał cały dzień bo nudzi mu się samemu... Wczoraj z kolei oglądał film i próbowałam zadzwonić bo szłam spać a on do mnie, że jest już końcówka filmu i jest taki wciągający, że zadzwoni po filmie. Zadzwonił ale szczerze mówiąc wolę pogadać na świeżo a nie kiedy człowiek kładzie się do snu.
Nie wiem, może on ma jednak pracę i zajęcia a ja tutaj tylko załatwiam sprawy i nie pracuję i odczuwam tą samotność bardziej?
Jednak poczułam się olana ostatnio trochę i mi przykro. Przyzwyczaiłam się do pewnego trybu rozmów, częstych i fajnych a teraz to wszystko jakieś rozlazłe od paru dni ;(
Na dodatek wczoraj próbowałam trochę poflirtować przez komunikator a on oglądał ten film i ledwo podjął żart, dość obojętnie... w tym momencie poczułam się urażona, że ja próbuje mimo odległości coś tam podsycić a dla niego ważniejszy jest film...
On twierdzi, że ja przesadzam i wszystko jest ok, nie widzi problemu.

Za półtorej miesiąca będziemy się widzieć, on stara się o mieszkanie dla nas, więc chyba nie jestem mu obojętna, ale w takim razie czemu czuję się olana?
Jakieś rady jak zareagować, bo na razie napisał mi dziś, że życzy mi miłego dnia z rana a teraz, że idzie sprzątać i później się odezwie. A tak chciałam podzielić się z nim wrażeniami bo dziś był dla mnie ważny dzień.

Smutno mi

Nie wiem czy ktoś jeszcze śledzi ten temat ;P

Aczkolwiek dziś jest mi naprawdę smutno... mój chłopak odzywał się do mnie ale właściwie nie było dłuższej chwilii na rozmowę bo szykował się na przyjęcie gości dzisiejszego wieczoru. Do tego jeszcze był w pracy a musiał coś przygotować na imprezę.
Była mowa, że zdzwonimy się później. Czekam na ten telefon bo nie chcę się narzucać - sami faceci, męskie grono a ja będę wydzwaniać... Widzę, że nawet nie odpisuje na moje wiadomości na komunikatorze.

Nie chcę się narzucać ani ględzić, że nie dzwoni i myślę co zrobić... ale jest mi naprawdę jakoś przykro i na łzy mi się zbiera. Nie wiem czy przesadzam ale nie wiem co zrobić
Jak tu postąpić?

Troll - co masz na myśli mówiąc choroba?

On się odzywa ale to nie jest to samo co kiedyś... prawda jest taka, że przed wyjazdem bywały weekendy, że wstawaliśmy i ja po tej całej gonitwie tygodniowej zagadywałam z rana ale on siedział na facebooku a potem czytał do południa o sporcie na portalach - a ja próbowałam jakieś tematy rzucać itp.
Nawet seks był ale rzadziej, bo wykończony jest po pracy i ja częściej inicjatywę wykazywałam.
Wczoraj napisałam mu, że zawiodłam się na jego zachowaniu, miał zadzwonić itp. Wygarnęłam mu wszystko - że czasem chcę dłużej pogadać, wygadać się a on tego nie rozumie - musi kończyć bo musi coś zjeść, ugotować po pracy i zasypia i znowu ja pisze a on się budzi wieczorem i wtedy dzwoni. Ja rozumiem pracę ale nie powinno tak być mimo wszystko. Nie ma jakby wyznaczonego umówionego czasu na dłuższą rozmowę jakoś częściej. Tak jakby nie szanował moich potrzeb ;( Napisałam mu nawet, że jest gorzej niż kiedyś i myślę, czy będzie o czym rozmawiać jak wrócę do niego z powrotem. Wspomniałam też, że kiedyś był bardziej kontaktowy a teraz nie wiem na karb czego to kłaść?
On zadzwonił po wyjściu znajomych i napisał wcześniej, że moje teksty to standardowa paplanina, której ma dość... napisałam aby nie dzwonił w takim razie bo rozmowa nie ma sensu... przeczytał co mu wygarnęłam i w rozmowie powiedział, że ja wiecznie narzekam i zrzędzę... wiem, że może nie należę do super optymistek ale mam dużo problemów i wyzwań, które kosztują mnie dużo stresu i czasem sobie z tym nie radzę. Chodzi o pracę, brak swojego mieszkania i podnoszenie kwalifikacji, o które walczę i myślę itd. On ma pracę, właściwie nie ma parcia na swoje mieszkanie takiego jak ja a mnie to dobija psychicznie ma jakby większy spokój i nie przejmuje się wszystkim tak ja ja mam wrażenie.
Ja powiedziałam wprost, że myślę czy to nie jest przyzwyczajenie, jakiś wspólny cel - życie za granicą ale to za mało aby być razem... Rozumiem, że związek zmienia swoje fazy i jest praca, tempo życia, dorabianie się ale rozmowa powinna być i jakaś jego większa ikra.
Podsumowując powiedział, że mnie kocha i postara się dzwonić częściej, dłużej rozmawiać. Spytał normalnie jak mi dzień minął. Rozmowa była miła.

Nie wiem jak odbierać jego zachowanie ale mam jakieś wrażenie, że ja nie jestem dla niego tak atrakcyjna jak kiedyś...czasem mam wrażenie, że on szuka silniejszej kobiety, wesołej, lekkiej, z jajami, tak myślę, ja wiecznie o coś walczę i nie potrafię tak optymistycznie podchodzić do życia... bardzo biorę do siebie wszystko... dzieli nas różnica wieku 9 lat (on jest młodszy) i nie wiem czy to nie jest clue tego wszystkiego... nmie wyjazd za granicę kosztował/kosztuje o wiele więcej stresów niż jego - tak to widzę. Ciężej sobie radzę z emocjami.
Bardzo proszę o radę co zrobić w takim przypadku, jak z nim rozmawiać, naprawdę siedzę i łzy mi się leją. Napisałam do niego przed chwilą tak na luzie ale jeszcze nie odczytał tego. Chciałabym być taka silna ale nie potrafię...

Po prostu przyzwyczaiłam się do częstszego kontaktu z jego strony - to raz. Odkąd ma więcej pracy to pojawił się ten problem.

Dwa - ja jestem bardzo żywą osobą, gadatliwą, emocjonalną a może on nie zawsze jest wylewny, potrzebuje ucieć do tej swojej jaskinii... Ale jak mam sygnalizować, że jest mi przykro skoro on twierdzi, że jest to paplanina? Nie lubię takiego wycofywania się, takie zachowanie kiepsko mi idzie...

Masz rację Troll - Kontakty przez telefon nie zastąpią rozmowy face to face, a już tymbardziej kiedy ktoś chciałby zwrócić uwagę na jakiś problem. Ja to wczoraj zrobiłam. Myślę, że na razie to wystarczy. Za półtorej miesiąca się widzimy, może to chwilowe wszystko.

Wspieranie się przez telefon to nie to samo co przytulenie do bliskiej osoby Jeżeli chodzi o wsparcie to nie mogę powiedzieć, że tego nie robi w życiu rzeczywistym bo już nie raz mi pomógł w przeróżnych sytuacjach. Po prostu jakby trochę hmmm zgnuśniał... Czasem podejmie tema a czasem nie. Czasem wysyłam mu coś śmiesznego mmsem i zero podjęcia dyskusji... Jak to powiedział - on też tęskni ale trzeba jakoś dać radę.

Ja to bym chciała, żeby związek zawsze był na takich dobrych obrotach.

Ech, wiem Troll...

Z tego co mi mówi to zostaje mu niedziela na odpoczynek bo pracuje od poniedziałku do soboty a praca jest ciężka, fizyczna.
Masz rację - kiedy miałam więcej zajęć nie odczuwałam tak tego, teraz o wiele bardziej mi to doskwiera.

Kiedy byłam tam z nim nie był tak gnuśny, teraz twierdzi, że jak mnie nie ma i ma więcej pracy to po prostu śpi i nudzi mu się...

Dzwoniłam do niego i oddzwonił teraz - okazało się, że wstał na chwilę i znowu położył się spać... nie chcę mu przeszkadzać ani mieć pretensji, więc czekam aż się przebudzi do końca, ogarnie... ale czekam już jak na szpilkach na jego telefon bo ostatnia dłuższa rozmowa była trzy dni temu, ostatnio tylko zdawkowe rozmowy krótkie...

Najgorsze jest to, że czuję się źle - piszę do niego jak się czuje dzwonię teraz znowu czekam aż kolejny raz oddzwoni nie zaspany, i teraz zadzwoni za parę dobrych godzin pewnie aż ugotuje, umyje się i będzie wieczór i pewnie znowu wybuchnę i będzie tyle z rozmowy. Znowu mu coś wyrzucę i popłaczę się i kółko się kręci.

Ale co mam mu wyrzucić, że śpi do 14 a w przerwie na sen nieprzytomny nie umie sam spytać chociaż co robię albo jak ja się czuję?
Myślę czy nie wycofać się całkiem, nie odzywać się, nie odbierać, może zrozumie? A może to ja fiksuję?

Edit: jeszcze przypomniała mi się sytuacja, jak dwa tygodnie temu dzwoniłam w sobotę wieczorem pogadać i on oglądał film, powiedział że potem zadzwoni, czekałam prawie dwie godziny i jeszcze była końcówka filmu... wtedy już mówię - no ok trochę to nie w porządku bo czuję się jak natrętna mucha... w końcu zadzownił i chwila rozmowy i on jest śpiący... o prostu takie sytuacje się zbierają... mam tego dość...

Dzięki Troll za dobre słowo.

On pracuje od 8-12 godzin dziennie w soboty od 6-8 godz.
Ja mam wrażenie, że mam za dużo czasu wolnego - to niestety prawda. Jest mi ciężko, z każdym powrotem do PL jakoś ciężej.
Wydaje mi się, że może jestem przewrażliwiona i potrzebuje takiej ciągłej uwagi.

Zadzwonił i powiedziałam mu o moich obawach... on twierdzi, że mam załatwić tutaj sprawy i wracać do niego, że nie lubi długich rozmów telefonicznych. Ze gdybym mu powiedziała, że nie mam czasu rozmawiać to on by to zrozumiał. Ale wytłumaczyłam mu swój punkt widzenia też, że ja w takiej sytuacji czuję się olana...

Powiedział, że codziennie raz dziennie rozmawiamy, więc on nie widzi problemu. Ja bym chciała częściej... chyba przesadzam z tych nudów...
Za to dziś po tej rozmowie dzwonił już parę razy