Ślub od pierwszego wejrzenia - Netkobiety.pl

Oglądałam  podobał  mi się  program  zwłaszcza Magda  i Krystian. Słyszałam  że  na  zachodzie  kilka  małżeństw z tych  programów  przetrwało.
Nie  dopasowali  ich  dobrze. Gdzieś  wyczytałam  że  wybierali  ludzi  bez  zaplecza  : kredytu, dzieci,  nałogów  i wcale  tych ludzi  nie  było  tak  dużo  żeby  było  z czego  wybierać.
Myslę  że  przy  wyborze  partnera  musi  być  ta  chemia  ,która  powoduje  że  ludzie się  zakochuja. Tam  tego  nie  było.Ci  ludzie  byli  dla  siebie  kompletnie  obcy. Trudno  wymagać  ,że  druga  osoba  zmieni  całkowicie  swoje  zycie w miesiac  dla  kogos  obcego .
Programowi  chyba  zależało  na  oglądalności  a nie  szczęściu  tych  ludzi  wręcz  mogę  powiedzieć  że  ich  skrzywdzili  bo  mają  koleje  rozczarowanie  na  koncie  i to  jak  spektakularne. Zamysł  swój  spełnini  bo  mimo  niepowodzenia  druga  seria  będzie.

Aranżowane małżeństwa, z których się później rodzi miłość na cale życie, to motyw, który sprawdza się w historycznych romansach - w życiu bywa różnie. Owszem, czasem jest to miłość, ale częściej przyzwyczajenie czy wręcz brak możliwości rozstania - zauważ, że w czasach, gdy aranżowane małżeństwa były u nas powszechne, rozwody nie były dostępne, a kobieta bez mężczyzny ekonomicznie nie funkcjonowała, miała bardzo ograniczone możliwości samodzielnego utrzymania i właściwie najlepszą opcją był dla niej klasztor.

Mnie ten program przeraża, bo dla mnie to jes eksperymentowanie na emocjach, psychice i życiu prawdziwych ludzi żeby podnieść sobie oglądalność. Nie mogę też zrozumieć "ekspertów", którzy się w programie pojawili - bo że telewizja chce kasy i że zawsze znajdą się ludzie wystarczająco zdesperowani, by w danym programie wystartować, to mnie nie dziwi. Ale, że się znalazł psycholog, który się pod tą hucpą podpisał, choć musiał sobie zdawać sprawę z ryzyka i możliwych konsekwencji dla uczestników, to mnie szokuje.

Cieszę się, że jest odzew
Anicorek zgadzam się z Tobą, że jednak ta chemia musi być.. przynajmniej w odniesieniu do mnie. Jestem osobą emocjonalną, wrażliwą, trochę szaloną, miłość bez chemii , jedynie z rozsądku jest nie dla mnie. Ale nie zgadzam się z tym, że program ich skrzywdził. Te osoby wiedziały, że decydując się na udział muszą liczyć się z ewentualną porażką. Jak dla mnie wynieśli cenną lekcję z tego i lepiej mogli poznać siebie samych. I masz rację, że po miesiącu nie można wymagać nagłej zmiany życia od kogoś. .a nie uważasz, że np. w przypadku Magdy i Krystiana za szybko się poddali? w ich przypadku małżeństwo aranżowane naprawdę miałoby szansę..

89karoline napisałaś: "A odnośnie dobierania to można przeprowadzać dziesiątki testów i na papierze może się wydawać, że ludzie idealnie do siebie pasują, a w rzeczywistości okazuje się, że niekoniecznie. Może właśnie chodzi o to szukanie ideału, a przecież w życiu rzadko wiążemy się z ideałami."bardzo trafne spostrzeżenie.. może oczekiwania kandydatów były tak wysokie, wręcz nierealne, że eksperci znajdą ich ideał, i dlatego im się nie powiodło?

Ruda trudno się nie zgodzić z Tobą, że rzeczywiście wiele lat temu bardzo często byt kobiety zależał od męża.. wręcz taka babka była gorsza i napiętnowana , jeśli owego męża znaleźć nie mogła. W takich sytuacjach często wkraczała rodzina i po prostu znajdowała kandydata dla panny.. jednak miejmy świadomość, że nawet małżeństwa zawierane z miłości nie dają gwarancji powodzenia i przetrwania, dlatego zastanawiam się, że jeśli tych emocji jest mniej, ludzie się dogadują na zasadzie takiego rozsądku, to może wcale nie oznacza że są nieszczęśliwi? może taki związek oparty jedynie na przyjaźni ma większe szanse powodzenia.. jest przez to mniej burzliwy a bardziej partnerski? jak Ty sądzisz?

Cslady "..do tego trzeba chyba dużo cierpliwości, ugodowego charakteru, pokory i akceptowania ludzi takimi, jakimi są.." w pełni się zgadzam. To podstawowe wymogi jakie trzeba by spełnić, żeby takie małżeństwo się udało i chyba każde. Znasz osobiście kogoś z aranżowanego związku? Może starsze pokolenia w rodzinie?
Co do samego programu - ja rozumiem motywację osób , które się tam zgłosiły. Samotność, brak czasu na nowe znajomości, ludzie często pracują od samego rana do nocy, a jednak chciałoby się stworzyć rodzinę.. z drugiej strony patrząc na uczestników to mam ja osobiście takie wrażenie, że oni chcieli mieć wszystko od razu na tacy - eksperci wybrali nas idealnie to nie musimy się starać. Pęd, bieg za dobrami materialnymi, wszystko dostępne na "już" chyba rozleniwia ludzi w dzisiejszych czasach.. a sama idea programu wydaje się z jednej strony przerażająca, a z drugiej strony taka naturalna i dostosowana do tego co dzieje się obecnie w społeczeństwie.

Chyba nie do końca można to nazwać zaaranżowanym małżeństwem, ale moi dziadkowie pobrali się z rozsądku, żeby połączyć swoje gospodarstwa i dzięki temu móc je potem rozwinąć. Nie wiem jednak na ile to był rozsądek, a na ile była między nimi jakaś chemia, bo nie zdążyłam zapytać. W każdym razie kochali się i babcia do końca życia przeżywała wcześniejszą śmierć dziadka. Dziadek łatwego charakteru nie miał, ale babcia była bardziej ugodowa i nie pamiętamy między nimi żadnych kłótni. Jednak nie wyobrażam sobie początków ich związku w obecnych czasach, bo to jednak był zupełnie inny model rodziny.

Moim zdaniem to się nieco gryzie. Jeśli ktoś naprawdę czuje się samotny, to czy rzeczywiście stawia drugiej osobie szereg wymagań i nie jest w stanie dążyć do kompromisów? I bynajmniej nie mylę tego z desperacją i braniem wszystkiego, co nie ucieka. Chodzi mi raczej o danie drugiej osobie takiej prawdziwej szansy, otwarcie się i zobaczenie, co będzie. Tego tam nie widziałam. Być może cały program jest wyreżyserowany od początku do końca, ale jednocześnie jest bardzo prawdopodobny, bo umiem wyobrazić sobie takie relacje w prawdziwym życiu.

Cslady no rzeczywiście tu się zgodzę, że brakowało uczestnikom tej rzeczywistej chęci otwarcia się na drugą osobę i nową relację. Właśnie tak obstawiałam, że w czasach naszych dziadków i wstecz małżeństwa z rozsądku były rzeczą naturalną, jak to u Ciebie w rodzinie było - trzeba było połączyć gospodarstwa. Tu mi się też nasuwa myśl, że kiedyś zwłaszcza na wsi małżeństwo rzecz święta nierozerwalna - trzeba było żyć razem
Ale miło czyta się, że dziadkowie mimo to się pokochali , tak jak to było i u Olinki tak w programie było mnóstwo fochów i niedopowiedzeń - ale to pokazuje dobitnie także jak ludzie nie potrafią się komunikować, rozmawiać o swoich oczekiwaniach i emocjach. A tych nie brakowało

Ja znam 2 osoby, które były w związku małżeńskim aranżowanym. Pierwsza z nch , czyli moja ś.p prababcia - nakazano jej wyjść za mąż by połączyć gospodarstwo rolne, ona miała około 18 lat - on 40 czy więcej. Zmarł dosyć szybko, natomiast domyślam się że dla młodej dziewczyny to był dramat.. Drugie aranżowane - nieudane. Dziewczyna 17 lat, mąż więcej sporo, bogaty. Rozwód po kilku latach.

Aga ja też kibicowałam Magdzie i Krystianowi, ale chyba zabrakło im motywacji, chyba nie chciało im się wkładać wysiłku w to, chociaż tak naprawdę Magdzie zostało tylko pół roku studiów, a wiemy że ostatnie pół roku to sporadyczne odwiedzanie uczelni, tak więc mogłaby i dojechać czasem od Krystiana. Niestety żadne nie chciało ustąpić.. tak więc wniosek nasuwa się, że w tym przypadku małżeństwa aranżowane nie wypaliły.

A jak myślicie, co by musiało się wydarzyć/zadziać żeby takie małżeństwa wypaliły?

Trudne pytanie . Są takie związki, w których zaiskrzy już na pierwszym spotkaniu, a w tych z rozsądku chyba oboje musieliby tego równo mocno chcieć i oboje się postarać. Zamiast walczyć o swoje pozycje szukać kompromisów, wychodzić drugiemu na przeciw, wykonywać jakieś gesty, które nie oddalają, a zbliżają, starać się wzajemnie sprawiać sobie przyjemność, szukać ze sobą bliższego kontaktu, nie bawić się w gierki, a szczerze ze sobą rozmawiać. Tu tego nie było, a jeśli było, to zbyt mało.

Słuszna uwaga. Kiedy z mężem zdarzy nam się o coś posprzeczać, a on, jak już mu przejdzie, zadziornie pyta czy go jeszcze kocham, to odpowiadam, że kocham, ale chwilowo nie lubię . Bardzo długo nie mógł tego zrozumieć .
A już tak całkiem poważnie - rzeczywiście ludzie w związku powinni się szanować i po prostu lubić, nie wiem czy nie jest to nawet ważniejsze od miłości. Miłość z czasem może (choć oczywiście nie musi) ustąpić miejsca na przykład przyzwyczajeniu, ale jeśli dwie osoby wzajemnie się szanują i ze sobą przyjaźnią, to nadal mogą tworzyć satysfakcjonujący związek.