moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

I ja się cieszę z tego wirtualnego spotkania Piegowata.
Potrzebowałam zajrzeć przed II turą wyborów do polityki na Netkobietach. Ciężko było mi rozróżnić, które to jest to mniejsze zło. Jakoś tak zależy mi na dobru tego kraju, choć zdaję sobie sprawę, że nasz wpływ na to jest ograniczony.
A skoro zajrzałam na Netkobiety to i do tego miejsca zatęskniłam. Wciąż pamiętam dobre rzeczy, które mnie tu spotkały.
Wczoraj natknęłam się na takie słowa: ”Największy dar to cieszyć się tym co się ma – naucz tego swoje dziecko, a wyposażysz go lepiej niż gdyby dostało złotą rybkę”. I zaraz pomyślałam o Tobie. Dobrze jest doceniać to co się ma, co nie znaczy, że nie snuje się marzeń i planów.
Dobrze poczytać, że Twój syn ma się dobrze, że w nowym domu jest co trzeba, przestrzeń i ludzie i obcowanie z naturą. Może i Twoje plany zawodowe też pójdą w dobrym kierunku, kiedy nadarzy się okazja tak jak z domem. Myślę, że umiejętność szycia może być dla Ciebie bardzo satysfakcjonująca. Moja córka właśnie poprosiła, żeby jej kupić maszynę, bo chce tworzyć ubrania. Jeśli chodzi o sadzenie roślinek to i ja zabrałam się za to w tym roku, nie wszystko mi się udało, ale stwierdziłam że bardzo przyjemna jest dla mnie ta forma obcowania z naturą. 
Wygląda na to, że dobrze sobie radzisz w relacjach, to ważne, człowiek nie jest stworzony do samotności. Myślę, że do kontaktów z innymi trzeba mieć w sobie trochę pokory i trochę zdrowego rozsądku. I ważne jeszcze, aby emocjonalnie nie odpłynąć w jakiejkolwiek relacji.
Ostatnio spotkałam się z takimi słowami, że w głębi naszego serca mieszka nasze jestestwo i tam tak naprawdę jesteśmy niekiedy sami, ponieważ tę przestrzeń można wypełnić tylko osobową relacją z Bogiem. Patrząc na siebie uważam, że jest to prawda.
U mnie w ciągu ostatniego roku tak wiele się wydarzyło, że nie sposób opisać. Moja rodzina doznała dotkliwej straty, spadły na nas choroby, szpitale, operacje. Pomału wychodzę na prostą, ale było tak ciężko, że w pewnym momencie poddałam się. W takich chwilach kiedy potrzebujemy pomocy i wsparcia okazuje się kto jest naszym przyjacielem lub po prostu człowiekiem.

Przesyłam całusy rozświetlone słońcem, tak jak w ostatniej nutce od Ciebie. Kiedy nic mi nie pomagało, wychodziłam na słońce i wracało do mnie życie.

Zapraszam na śniadanie na umajonej kwiatami łące.

Witajcie serdecznie!
Ja to, wiecie, zwykle chciałabym więcej niż mogę i bywa to dla mnie źródłem frustracji. Przychodzi czasem dzień, że padam jak przysłowiowa kawka i brak mi energii na umycie naczyń, a co dopiero mówić o innych marzeniach. Oczywiście muszę się zaakceptować z dobrodziejstwem inwentarza i staram się, ale to wcale nie takie łatwe. Nie jest miło czuć, że życie przecieka między palcami, a wciąż go przecież ubywa. Tłumaczę sobie, że nawet pozornie bezsensowny czas swój sens ma. Zawsze!
Czytałyście "Byłam, byilsmy" Ireny Jurgielewiczówny (to ta od szkolnej lektury "Ten obcy")? Bardzo bliskie mi podejście do życia i do tych chwil, które - zdawałoby się - nic nie znaczą.
Tak czy siak, moją przywarą jest odkładanie na potem i tendencje do lenistwa i trochę z tym walczę.
Od przyszłego tygodnia czekają mnie tzw. wczasy pod gruszą, a ja, o zgrozo, nie mam na nie pomysłu. Ja, która kocham zwiedzać i podróżować, jestem najszczęśliwsza na ziemi, gdy wygrzewam się na słoneczku przed swoją chałupką. Pewna przeszkodą są też finanse, bo wydatków bieżących nigdy nie brakuje.
Może jednak postaram się zorganizować choćby jednodniowy czy weekendowy wypad, żeby pełniej i więcej pobyć z synem i zadbać o fajne wspomnienia. Gdy był malutki, było to łatwiejsze, bo poszedł i pojechał ze mną wszędzie, choćby do głupiego miasta wojewódzkiego.
Lilko, podoba mi się to, co piszesz o relacji z Bogiem, jest mi to bliskie. Nieraz pisałam, że choćby wszyscy ludzie mnie opuścili, Boga i siebie mam zawsze.
Myślę, że to jest sednem radzenia sobie z samotnością. Psycholodzy nazwą to więzią ze sobą, a wierzący odwołają się do wyższych bytów. Mnie nazewnictwo jest dość obojętne, ale ta wiara, duchowość, ta idea to dla mnie istotna sprawa.

Pięknie o tym mówi psalm: "Kto się w opiekę..."

Ogródek w czasie opadów zarósł mi jak nieboskie stworzenie. Plewię od kilku dni co dzień po kawałku (póki komary nie przepędzą mnie do domu) i już trochę widać warzywa spośród chwastów. Ogórki i cukinia kwitną, fasolka szparagowa zawiązała strączki. Pomidory niezbyt obiecujące, ale jakies tam owocki tu i ówdzie dyndają. Wyrósł szczaw na zupę i sos oraz nowy zasiew szpinaku. Rzodkiewkę diabli wzięli, poszła w liście,a korzonki nędzne. Oprócz tego na działce zalęgły się w ziemi osy, taką norkę sobie zrobiły. Jedna z nich dziabnęła mnie wczoraj w palec. Dziś wieczorem akcja usuwania nieproszonych gości. Sadystycznie zaleję norkę wrzątkiem.

Witajcie przy kawie jak za dawnych dobrych czasów.

Świeże, przydomowe ogórki - pycha! Lubię na chlebie z masłem. Taka kanapka saute. Ja już zakisiłam w glinianej beczułce małosolne, mniam, pięknie pachną.

Symbi, cieszę się, że u Ciebie życie płynie spokojnie, że macie się dobrze. Powiedz jak układa się relacja Twoich chłopców  z ojcem, czy on o nich pamięta?

Piegusku, wielu chciałoby mieć więcej energii i więcej zrobić. Jednak jak tak patrzę na Twoją aktywność, to z boku wygląda to dobrze: chodzisz do pracy, spotykasz się z ludźmi, spędzasz czas z synem, pielęgnujesz ogródek, ogarniasz dom, czytasz, jeździsz na rowerze, piszesz na forum. Jest trochę tego.

Tak, czas jest bezcenny. Każdy dzień to nowa szansa. Każdej chwili możemy nadać wartość. Każda minuta przybliża nas do wieczności.
Czasami musimy zwolnić, żeby sobie po prostu pożyć i żeby odnaleźć samych siebie.
Lektura "Ten obcy" przywodzi mi na myśl wspomnienie, jak mama czytała mnie i bratu. Podobała mi się ta opowieść. To były dobre czasy dla dzieci i młodzieży. Przynajmniej tu gdzie ja się wychowywałam.

Miłego letniego wypoczynku!

Lilko, wolałabym się nie wypowiadać na temat mojego eks.
Mam 3 litrowe słoiki jagód, trochę na bieżąco do spożycia, z części planuję upiec ciasto, znalazłam prosty przepis, więc może odkryję swoje umiejętności kulinarne.
Ja nie mam ogródka warzywnego, bo nie chce mi się go uprawiać. Mam tylko roślinki ozdobne i to najwięcej takich, które wymagają mało pracy. Oprócz trawnika, który kosimy często. Tu jednak wyręczam się, jak tylko się udaje, progeniturą.
Ponoć mają być upały w następnym tygodniu.

Czołem!
Lilko, gratuluję pysznej nalewki.
A ja się pochwalę, że pomimo reumatycznych bólów dłoni i nadgarstków zagniotłam właśnie ciasto na bułki. Okazało się że to kwestia pewnej sprytnej techniki. I że wbrew pozorom ruch (kontrolowany) pomaga rozruszać stawy, więc początkowym bólem nie należy się zrażać. Bardzo ciekawa życiowa lekcja. A dumna jestem z siebie jakbym Mount Everest zdobyła!

Pozbyłam się os z działki metoda drastyczną: benzyna i ogień, a na koniec spray owadobójczy.
Ukisiłam dwa wielkie słoje ogórasów i zebrałam mnóstwo pysznej szparagowej fasolki. Właśnie się gotuje.
A po południu idę z PP ryby łowić. Nigdy jeszcze tego nie robiłam.
Muszę się z nim jeszcze raz bardzo poważnie rozmówić, bo akceptuję go jako kumpla ale związku nie chcę, a on, zdaje się, wciąż na to liczy. Ale w sumie to już nie mój problem...

Cześć
Ale fajny deszcz mam za oknem. Rynna mi śpiewa deszczową piosenkę
Uwielbiam słońce, ale niekoniecznie upały.
Dałam sobie ostatnio popalić na działce i na rowerze. Uwielbiam te aktywności, ale tym razem moje stawy ostro zaprotestowały. Ledwo chodziłam przedwczoraj, tak mnie bolały kolana.
I wiecie, co przeczytałam w necie? Że przebywanie w słońcu zaostrza objawy tego dziada Sjogrena. Wrrrr!
No, to dzisiaj doceniam deszcz

I pozdrawiam Ekipę!

A tak serio: to co, do kroćset, pozostało mi życie emeryta?! Wygrzewanie starych kości w cienistym ustroniu i nicnierobienie? Nożżżż, psiakrew!
Traktuję to jako wskazówkę, żeby szukać innej drogi, bo jestem ostatnio w trakcie rozważań o zmianach starych schematów. Popełniłam nawet o tym post przed chwilą w innym wątku.
Jakiś sens ograniczenia mają.

Symbi, to co piszesz o spokoju, jest mi bliskie. Ja wprawdzie mam charakter "iskrzący", bliżęj mi, jak już pisałam, do szemrzącego strumyka niż do spokojnej tafli jeziora, ale mogę przyznać, że coraz bardziej polegam na sobie i coraz mniej obawiam się życia. Wierzę, że dam sobie radę w różnych sytuacjach.
PP nie odpuszcza. Wczoraj przyszedł ewidentnie pod gazem (teraz juz to rozpoznaję), na szczęście tylko na chwilę. Napisałam mu dziś sms, że lubię go, mogłabym pokochać, gdyby nie brak zaufania i obawy, i że mogę dać mu szansę jedynie wtedy, kiedy poszuka jakiejś pomocy i rzuci alkohol. A tymczasem nie widzę innego wyjścia jak się zdecydowanie odciąć, bo jemu nie wystarcza koleżeństwo, a ja nie chcę takiego związku. Po napisaniu tego zablokowałąm numer.
Niestety, polubownie tu się nie da. Próbowałam.

I cały czas mi dobrze z moimi decyzjami.