mila29 napisał/a:w sumie jak ja mu tak pomagam, wybioeram nową posciel, sprzątam... pomagam w remoncie to.. i to jest jego mieszkanie to czy wypada mnie pierwszej zapytac czy rozwaza wspolne zamieszkanie ze mna? bo ja czekam i chcialabym zeby zrobil to pierwszy
Dlaczego on ma to zrobic pierwszy?
mila29 napisał/a:nie chce wyjsc na desperatke jakas.... to facet wychodzi przeciez z tym pierwszy
Kto tak twierdzi?
mila29 napisał/a:Ale mnie byłoby szkoda tej "magii" randkowania - przygotowywania się na Jego przyjście, starania się o miłe spędzanie czasu. Ten czas już nigdy nie wróci, dlatego ja poczekałabym jeszcze z pół roku......
Nie da sie zjesc ciasteczka i mniec ciasteczka. Zreszta mieszkajac razem tez mozna a nawet nalezy sie o czas i siebie starac.
Ja ci powiem jak to u mnie bylo. Moj A znal mnie juz ponad rok jak szukal sobie mieszkania na wynajem. Szukal, szukal, az w koncu wyszukal.
I ten durny idiota
szukal sobie kumpla do spolki, zeby sie rachunkami podzielic! Niczym porabany kretyn, przyszedl do mnie i sie pyta o rade! Ja mu na to: "ty sie mnie pytasz czy zamieszkanie z kumplem to dobry pomysl? A ja to niby co?" Chlop zdurnial....sorry ale inaczej tego ujac nie moge.
Wiec mu wprost wtedy wypalilam ze myslalam, ze skoro juz jestesmy razem ponad rok, to bysmy zamieszkali razem ale skoro on chce kumpla wprowadzac, to ja sie zmywam, bo czasu tracic nie lubie i nie zamierzam. Mowe mu odjelo. Wywalilam mu wtedy, ze wspolne zamieszkanie jest czyms naturalnym na pewnym etapie i nie ma sie co dookola drzewa ganiac ale ja zmuszac nikogo nie bede. Jednakze bede wsciekla jesli sie okaze, ze do tej pory on sobie mnie traktowal jako zyciowa przygrywke a nie powazna partnerke skoro nie chce ze mna mieszkac. Zeby sprawe pogorszyc on sie wtedy mnie laskawie zapytal czy moze zechcialabym z nim zamieszkac? Z mojego punktu widzenia rownie dobrze moglby sobie obciac jajka tepym nozem. Za laske podziekuje.
Jak mi juz cisnienie opadlo na ta bardzo kuriozalna glupote, to go posadzilam i sie pytam, czemu mu pomysl wspolnego zamieszkania do glowy nie przyszedl? A on mi na to ze, owszem, przyszedl mu do glowy, ale stan jego finansow na chwile obecna nie pozwala mu zapewnic mi zycia na takim poziomie, na jaki zasluguje. Kopara mi opadla. Pytam sie co dokladnie ma na mysli. Mowil ze rachunki powinien pokrywac mezczyzna bo umowa na mieszkanie miala byc na niego i to by byla jego odpowiedzialnosc a na chwile obecna nie bardzo go na to stac, a glupio by bylo, zeby kobieta placila...Tak wiec w jak najlepszych intencjach zrobil mi mala krzywde.
Delikatnie podziekowalam mu za troske i zapewnilam, ze nie mam nic przeciwko dzieleniu rachunkow na pol bo od jakiegos juz czasu kobiety poszly do pracy...
Moral:
1. Nie czekac, masz 30 lat. To juz nie przedszkole, to zycie i wspolne mieszkanie na tym etapie jest nierozlaczna czescia.
2. Zapytac osobiscie i wprost. Krotkimi zdaniami. Faceci gubia sie w rozwiazlych epistolach.
3. Nie stosowac chwytow, metod, sugestii, chomikowania. Nie jestescie dziecmi, jestescie dorosli.
4. Nie pytac o racjonalnosc tej decyzji (ze on pracuje od pon do pt i mieszkanie stoi puste wiec po co...) pytac sie o checi.
5. Nie ma nic zlego w zadaniu tego pytania przez kobiete. Tez jestesmy ludzmi i wiemy czego chcemy.
To tak z mojego doswiadczenia i punktu widzenia 