Dziewczyny, pomóżcie mi zrozumieć jej logikę - Netkobiety.pl

Akt II Gdy czerwona lampka nie zapali się na czas

Gdy zdecydowaliśmy, że chcemy być razem, zapadła decyzja, że musi wyprowadzic się z dzieckiem od męża. Żeby ułatwić małemu adaptację do nowych warunków, zamieszkała w wynajętym mieszkaniu sama z dzieckiem. Jej 5-letni wówczas synek bardzo przeżywał rozstanie rodziców, a całej sytuacji nie ułatwiał mu ojciec, który nastawiał go przeciwko mnie i jego mamie, obiecywał nawet kieszonkowe za złe zachowanie, rozsadzał plan dnia dziecka, zabierając je np. z przedszkola i oddając dopiero wieczorem i co najgorsze kazał małemu wybierać między mamą a tatą. Strasznie demoralizował dzieciaka, zarzucając go problemami dorosłych, ucząc go przekleństw. W złości mały ubliżał mi i matce, szczególnie gdy wracał ze spotkań z ojcem (wbrew pozorom nie mieliśmy możliwości zakazać mu ich). Ojciec przedstawiał mu świat jako miejsce rządzone pieniędzmi i wyrachowaniem. Mimo 40 lat na karku facet nie miał żadnych przyjaciół i uczył małego, że przyjaźń nie istnieje. Staraliśmy się być ponad tym. Pokazywaliśmy dziecku inny świat, świat oparty na zaufaniu, szacunku i bliskości.

Mimo silnej więzi praktycznie od pierwszych miesiąców w naszym zwiazku coś było nie tak. Była to narastająca frustracja mojej partnerki gorszą sytuacją finansową niż miała przy mężu. Była nieszczęśliwa, a jednocześnie nie chciała pomocy materialnej wprost. Tylko wyznaczała cele, których osiągniecie miało doprowadzić ją do stanu szczęśliwości. I tak kupiłem drugi samochód, żeby mogła wygodniej dowozić dziecko, zabierałem ją na wycieczki, żeby mogła odetchnąć, pomagałem jej przy dziecku, żeby miała czas dla siebie. Raz było lepiej, raz gorzej, ale na tym etapie wszystko jeszcze było znośne.

Bardzo wówczas jej współczułem. Dużo opowiadała o tym, ile złego wyrządził jej poprzedni mąż. Jednocześnie chwaliła mnie za to, jak bardzo się zaangażowałem i twierdziła, że nikt nigdy w życiu tyle dla niej nie zrobił. Cieszyłem się, że docenia moje starania. Jednak czasami zapędzała się i twierdziła, że nasz związek powinien być dla niej rekompensatą za ciężki czas, który spędziła przy mężu. I teraz głównie to jej partner powinien się starać. Ona starała się całe życie i tylko dostawała po głowie. Wiem, powinna zapalić mi się czerowna lampka, zapaliła się tylko pomarańczowa. Dużo myślałem o tych słowach, ale postanowiłem ciągnąć to dalej.

Akt III "Znowu jestem sama"

Miesiące upływały nam na walce z jej szalonym mężem, jej niekonstruktywnych narzekaniach na naszą obecną sytuację, która w jej oczach się nie poprawiała, mimo że  utrzymywałem samochód kupiony dla niej, czasami nawet jej go zatankowałem, pomagałem jej przy dziecku i przy domu, praktycznie nie mając czasu dla siebie. Wciąż tylko słyszałem, że takie życie ma sensu. Miałem własne mieszkanie i nawet zaproponowałem jej przeprowadzkę. Owszem chętnie, ale po remoncie, na który wówczas nie miałem pieniędzy, bo dopiero co kupiłem drugi samochód. Zacząłem jednak odkładać na ten cholerny remont, a ona zaczęła narzekać, że jest sama ze swoimi problemami. Potrafiła to powiedzieć w dzień po tym, jak np. odmalowałem jej mieszkanie. Kompletnie przestała doceniać to, co dla niej robię, a gdy próbowałem jej przypomnieć o moim wkładzie, twierdziła, że jej wypominam i połowy rzeczy, które dla niej robię nie potrzebuje, np. wypadów na weekend. Tylko gdy tych nie było, jej frustracja narastała jeszcze bardziej. Byłem na wyczerpaniu, zaczęliśmy się regularnie kłócić, ale wciąż pozostawałem w roli człowieka, który musi udowodnić, że ją kocha, że mu zależy. I tak stałem się czymś w rodzaju pieska. Zdecydowaliśmy, że tak dłużej być nie może i postanowiliśmy dać sobie kilka dni na przemyślenie naszego zachowania i konstruktywne propozycje naprawy naszego związku. Ja myślałem, co zrobić, ona mnie w tym czasie zdradzała. Gdy to odkryłem, bardzo mnie przepraszała. Tłumaczyła, że w tych kłotniach czuła się samotna i nierozumiana. Dużo dało mi do myślenia to, że chyba bardziej próbowała w tamtym czasie zabezpieczyć samochód niż zwiazek ze mną. Dużo pisała do mnie o tym, że wiem, jakie prowadzi życie i że bardzo potrzebuje samochodu. Nigdy już nie dało mi to spokoju, ale postanowiłem dać jej jeszcze jedną szansę.

Innymi słowy - ona jest zawsze ofiarą losu, a każdy kolejny gość, albo pocieszycielem (kochanek), albo wrogiem (mąż/partner).

Nie ma w tym logiki, myślę, że jest osobą, która zawsze będzie uważać, że krzywdzona i wszyscy powinni jej to wynagradzać.

Akt V Między zejściem a rozstaniem

Daliśmy sobie 2 tygodnie. Pogodziłem się z myślą, że to może skończyć się dokładnie w ten sam sposób jak przed 1,5 roku. Czyli zdradą z jej strony. Okoliczności były podobne: była sama w domu, jej synek był na wakacjach u ojca. W drugim tygodniu dwukrotnie próbowała sie spotkać, aby pogadać, ale nie miała to być rozmowa na temat dalszych losów naszej relacji. Mieliśmy gdzieś razem pojechać, ale po 1,5 tygodnia niewidzenia się na powitanie powiedziała mi, że jest to jej obojętne, czy z nią pojadę. Skoro tak, nie pojechałem. Później proponowała kolejne spotkanie, ale praca mi nie pozwoliła. Podczas trzeciego spoktania miała już odbyć się kluczowa rozmowa. W jej oczach byłem winny wszystkich nieszczęść jakie spotkały ją w ostatnich 3 latach i naturalnie znowu jest sama ze swoimi problemami. Poza tym już nie chce się więcej spotykać. Uszanowałem jej decyzję. Sam też poczułem ulgę. Wreszcie ktoś zdjął ze mnie całą tę presję.

Zaczęła do mnie smsować w sprawie odebrania swoich rzeczy z mojego mieszkania. Było tego kilka kartonów plus meble, których nie miała gdzie trzymać, więc trafiły do mnie. Wybierała się na wczasy z dzieckiem i początkowo miała przyjechać tylko po kartony. Umówiła jeden termin, który olała. Umówiliśmy kolejny. W dniu, kiedy miała przyjechać po rzeczy, milczała. Już nawet chciałem jej dać czas na poukładanie myśli, gdy na Facebooku odkryłem, że ma nowego kolegę, który nie krył wobec niej swoich zamiarów. Potwierdził nawet, że "poluje na tę łanię" pod jednym ze zdjęć w jakiejś większej grupie. Bardzo straciła w moich oczach. I zmusiłem ją, żeby przyjechała po rzeczy. Była agresywna i chamska. Wzięła 2 kartony, zostawiając resztę. Stwierdziłem, że resztę zawiozę jej rodzicom. Co też zrobiłem, gdy była już na wczasach.

Po kilku dniach zawahałem się. Analizowałem sytuację z nowym gościem i wydawało mi się, że mnie podpuszcza, że nie może jej ciągnąć do kogoś takiego. Generalnie obracamy się w dość kulturalnym środowisku, w którym kobiet nie nazywa się "łaniami". Pojechałem za nią na wczasy, żeby porozmawiać w 4 oczy i wspólnie zastanowić się, czy wszystko stracone. Przyjęła mnie bradzo chłodno, powiedziała, że nie mamy o czym rozmawiać, że takich jak ja ma na pęczki i inne tego typu rzeczy. Wracałem do domu wyleczony z niej. Wiedziałem, że w chwilach, gdy zatęsknię, powinienem sobie przypomnieć tę rozmowę. Sądziłem, że to już koniec, jednak był to początek czegoś, co przeszło moje pojęcie.

Czekam na ciag dalszy chociaz spodziewam sie jaki on bedzie

Ale po co Ci to rozumiec Autorze. Ja na Twoim miejscu rece bym do Boga skladala w podziece ze sie uwolniles od tej kobiety. Co chcesz zrozumiec? Bo dla mnie to jest jasne ze ta kobieta to modliszka ktora kazdego partnera wysysa do cna a potem porzuca by wykonczyc nastepnego. A po co przyprowadzila osilka? Bo widocznie juz tylko takiego nie grzeszacego sila intelektu a jedynie sila miesni czlowieka byla w stane usidlic. Moze zamierzala zrobic przy okazji scenke ze jestes agresywny i niepoczytalny a miesniak mial Ci "przypier...niczyc" za jej krzywdy ( forma zemsty za krzywdy doznane od meza na ktorym juz odegrac sie nie mogla). Ale ze byles na tyle madry by miec zaplecze w postaci kolegow to szopka nie wypalila.
Ja bym sie wcale nie zdziwila gdyby demontracyjnych zachowan bylo jeszcze kilka. Najlepiej wogole na nie nie reagowac. Juz przy zabieraniu rzeczy dales ciala manifestujac niezadowolenie z obecnosci osilka. Wyszlo na to ze jestes zazdrosny o ta babe i tylko jej dales satysfakcje. Ja na Twoim miejscu poklepalabym kolesia po ramieniu z usmiechem i jeszcze pomogla wynosic jej graty. Teraz on bierze na siebie modliszke a Ty masz z glowy toksyka.

Coś wyczuwam pismo nosem, że chciałbyś ją z powrotem... mylę się?
Powiem Ci tylko tyle, że będziesz tego żałował i to szybciej niż Ci się wydaje.
Logika tego typu kobiet jest jedna - złapać jelenia i doić ile się da.
Nie będzie miała gdzie pójść, to przyjdzie do Ciebie, bo co zrobi, ale ja bym nawet drzwi nie otworzył.
Serio. Po tym występie z osiłkiem w Twoim mieszkaniu nawet opcji nie ma.

Nie chcę jej. Czasami łapię na tęsknocie, ale wtedy przypominam sobie, co zrobiła i co robiła w trakcie trwania związku. Miała kilka dobrych cech, ale nie są w stanie przykryć tych toksycznych.

Masz rację, jej celem jest dojenie facetów. Męża zostawiła, gdy ten zaczął bankrutować (dowiedziałem się po fakcie). Mnie, gdy otrzymała sporą podwyżkę, którą pośrednio dla niej wynegocjowałem. Szkoda, że serce jeszcze w pełni nie pozwala mi zrozumieć, jakie szczęście mnie spotkało.

No wiesz, kilka dobrych cech, to każdy ma. Adolf Hitler pewnie też jakieś miał
Chodzi o to, żeby dobre cechy nie przesłoniły trzeźwego osądu sytuacji, gdy któregoś dnia pojawi się w drzwiach i zacznie szlochać jak to ona Cię za wszystko przeprasza.

Mam nadzieję, że nic takiego jednak się nie wydarzy, że dojdzie do wniosku, że łatwiej będzie jej usidlić kogoś nowego. Jest bardzo ładna, więc zyskuje dużo na starcie, chociaż z drugiej strony lata jej lecą, więc kiedyś może być w desperacji. Zwykle dobrze wspominam moje związku, tutaj będę musiał się wyczulić na złe sytuacje i trzymać je w pamięci.

Swoją drogą, ona ma takich gości, co latają za nią, gdy tylko da im znak (ale raczej dążą do seksu niż związku z nią). Przykładem jest facet, z którym mnie zdradziła. Żonaty i dzieciaty. Gdy tylko dowiedział się, że między nami koniec, powiedział jej, że w kilka dni wcześniej powiadomiłem jego żonę o zdradzie, która kiedyś miała miejsce. Naturalnie moim motywem miała być zemsta. Początkowo sądziłem, że to jej były mąż, bo gość przez długi czas po rozstaniu podsłuchiwał nas za pomocą oprogramowania szpiegowskiego, które zdążył zainstalować w jej telefonie przed rozstaniem. Wydawało mi się, że jako jedyny mógł wiedzieć o tej sytuacji i chcieć ją wywlekać. Ostatecznie wyszło, że kochaś chciał ją odciąć ode mnie i wymyślił sobie ten rzekomy kontakt. Przeraża mnie ta wielopiętrowość manipulacji w świecie, która ona tworzy wokół siebie. Byle jak najdalej od tego.

Dzięki, to bardzo miłe, co piszesz. Niestety jeszcze ją trawię. Uwierz, że bardzo chciałbym pozbyć się wszelkich sentymentów wobec niej. W pewnym sensie Wasze opinie na jej temat ułatwiają mi to zadanie.

Dziś już to wiem. Wtedy tłumaczyłem sobie jej zachowanie tym, że po prostu szukała bliskości. Zresztą stale powtarzała, że z pewnością spodziewam się zdrady z jej strony, bo wiem, jak wyglądało jej małżeństwo, ale ona naprawdę taka nie jest. Jak mówiła, to miała być forma zemsty na wyrodnym mężu. Jak wyszło, wiadomo. Wyrodny nie bylem, a i tak mnie zdradziła. Myślę, że min. 2-krotnie.

Priorty jak Ty tak po prostu mogles wybaczyc jej ta pierwsza zdrade zyc z nia w sielance 8-9 miesiecy?Ja piaty rok probuje i jakos nie moge. A mowi sie ze to facetowi trudniej wybaczyc zdrade. Feniks przeraza mnie to co napisalas ze byla skrzywiona psychicznie po malzenstwie z tym mezem tyranem ze stala sie podla klamliwa i puszczalska. Az sie wystraszylam ze sama moglabym sie taka stac. Mam nadzieje ze nie kazda kobieta po takim malzenstwie tak konczy.

Doszedłem do wniosku, że albo zostawię to za sobą, albo nie ma sensu tego kontynuować. Czasami wracałem do tematu. Rozmywała problem.

Była piękna. Przyżywaliśmy wiele wspaniałych chwili. Czuliśmy się przy sobie beztrosko. Bywała moją najlepszą "przyjaciółką", choć często w tych chwilach powtarzała, że już nigdy tak pięknie  nie będzie, a potem jakby to dementowała i snuła wizje, że jednak będzie. (Ostrzeżenie?) Bywały okresy, kiedy stawała się chłodna. Mniej więcej zaraz po tym, jak rosła jej miłość do mnie. Wycofywała się, jakby wystraszona swoim uczuciem.

Nie wiem, czy tak to wygląda z jej perspektywy, ale tak to interpretowałem. Cały czas deklarowała, że chce rozwijać ten związek i dążyć do zmian. Potrafiła starać się przez 2 miesiące, by potem znowu ochłodzić relacje. Stawała się obca, pełną żądań, pretensji i goryczy.

Jak widzisz, dawała mi nadzieję, a ja chciałem nią żyć. I wierzyłem, że coś się zmieni.

Czułem się też za nią odpowiedzialny z powodu tego, że zdecydowałem się wspomóc ją w rozstaniu. Umiejętnie to wykorzystywała. Miała biegłość w wymuszaniu na mnie różnych działań, bazując na jakimś poczuciu winy, które we mnie wzbudzała

Czyli fundowała Ci huśtawkę emocjonalną?

Nie ma to jak "mocny" argument od dorosłego mężczyzny, żeby dać się szmacić i dymać analnie, zdradzać itd.
Była piękna..no tak, to wszystko tłumaczy i usprawiedliwia.
Dobre masz priorytety, nie ma co

Priorty, nie bierz tego jako atak, ale.. zbyt długo już chodzę po tym świecie i z nie jednego pieca chleb jadłam, by wierzyć, że "nic wcześniej nie wskazywało"
To są takie bajeczki, które lubimy sobie opowiadać kiedy z jakichś powodów potrzebujemy/chcemy nie pamiętać tych wszystkich sytuacji i 'krzywych akcji', które musieliśmy/chcieliśmy wyprzeć i/lub spuścić na nie zasłonę milczenia, aby móc dalej brnąć w temat.

Jestem pewna, że gdy za jakiś czas ochłoniesz i zejdzie z Ciebie chemia, a wraz z nią idealizacja jej osoby, będą Ci po kolei "wpadały" wspomnienia i tzw. flashbacki z takich właśnie momentów jak wyżej, tyle że teraz 'na zimno' będziesz w stanie nie uprawiać bullshitingu sam ze sobą
Ale to jeszcze nie ten moment.

eni.lij, proponuję zastanowić się minutkę zanim coś napiszesz.. Twoje porady są z gatunku, nie obraź się, gimbazy, albo osoby, która niewiele doświadczeń ma na koncie: "Zakończyłeś jeden związek i cierpisz? Wskakuj w drugi! Klina klinem. Tego kwiatu pół światu! Sama nie stosowałam się do swoich rad i rok (minimum) dochodziłam do siebie, ale Ty szalej i nie myśl co dalej, hej!"

Na co komu taka rada? Do kibla z tym.

I druga podobnie "cudowna i przemyślana rada": Teraz szukam kogoś 'średniego' lub jeszcze mniej, bo piekni zdradzają.

Ile ty masz lat, kobito?
Piszesz aby pisać? Ogarnij się.

To prosta recepta na skrzywdzenie być może cudownej kobiety, którą mółbym poznać w innych okolicznościach i stworzyć wspaniałą relację. Tym chcesz, żebym wyleczył nią moje rany. Porównywał do byłej, ktorej jeszcze nie przerobiłem. Dawał jej nadzieje, nie potrafiąc się zaangażować.

Lubię Twoją szczerość! Podzielam Twoje podejscie do związków. Znam wiele udanych par, które zbudowały fajne związki bez gier damsko-męskich.

Wciąż ta dziewczyna jako koleżanka w pracy i potem kochanka nie miała niepokojących stanów. Bywała nerwowa, zestresowana i sfustrowana. Jak każdy z nas. Być może wyładowywała się w domu, czego nie widziałem. Generalnie była sympatyczna. Pierwsze oznaki zaczynam kojarzyć z czasów, gdy nasze relacje już się zacieśniły.

Na seksie związek można trwać ze 3 miesiące. Nie rób ze mnie desperata, który ma problem z poznawaniem ładnych kobiet. Ona znalazła do mnie inny klucz. To nie był seks. Spłaszczasz problem.

Ostatecznie remont zrobiłem sobie. Samochód spłaciła. Nie byłem aż tak zaślepiony. Samochód kupiłem dla niej, ale byłem właścicielem. Doiła mnie przez długi czas. To prawda. Stracilem jaja na długi czas. Też prawda.

Elle no moze zagalopowalam sie troche z tym zeby kogos poszukal ale w koncu musi cos zrobic zeby jakas z tego wyjsc bo wpadnie w ciezka depresje. Do niczego takie analizy i rozstrzasania dobrego nie prowadza tylko poglebiaja to wszystko a co zrobi to jego sprawa moze niech rzuci sie w wir pracy nie wiem. Sam musi znalezc sobie lekarswo. Co do pieknych kobiet i pieknych mezczyzn to byla kochanka mojego meza miala do wyboru 3 zonatych i wybrala mojego meza bo byl najprzystojniejszy. I o zgrozo co mnie najbardziej przeraza w tych wszystkich facetach to wszyscy Ci zonaci by na nia polecieli bo byla przeciez taka piekna i zajebista. A jak sie okazalo po fakcie to juz miala na koncie kilka rozpieprzonych malzenstw. W efekcie to nie te kobiety ucierpialy co mialy mniej przystojnych tylko ja. A ze on polecial na nia bo glupi byl i ucierpialo na tym nasze malzenstwo to juz druga sprawa. Stad ten moj uraz do pieknych.Zrozumiesz mnie ok nie zrozumiesz .Trudno.

Pisałem już, zupelnie normalna rodzina. Coś we mnie uruchomiła. Nie wiem, co. Z innymi kobietami nie miałem takich problemów.

Diagnozawanie DDA to chyba jednak pochopne. Ona grała na moim poczuciu odpowiedzialności za to, że z dzieckiem wyrwałem ją z małżeństwa. Najbardziej czułem się odpowiedzialny za chłopca. I ona niestety to wykorzystywała. Nie grała na jakimś utajnionym poczuciu winy z przeszłości. Przez długi czas zręcznie manipulowała mną, wmawiając mi, że coś ze mną jest nie tak, że muszę się zmienić. To typ bardzo toksycznej relacji i umiejętnego przedstawiania wydarzen w taki sposób, że zaczynasz tracić pewność, po której stronie leży wina. Zapewne gdzieś jest we mnie słabość - jakiś grunt podatny na takie manipulacje. Nie wiem gdzie. I skąd się wziął. Ale nie ma korzeni w alkoholizmie. Nie mam takich w rodzinie.

Wiesz, niektóre sytuacje (kosmosy) które opisałeś i ta jej bezczelność, chamstwo i podłość to takie klasyki manipulacji, która bardzo mocno siada na podświadomość.
Zauważ, że często jak jesteśmy świadkiem lub bezpośrednim uczestnikiem sytuacji, gdzie czyjeś zachowanie tak rażąco odbiega od przyjętych norm i zasad, to pierwszą reakcją podświadomości jest próba wyparcia na zasadzie: "nie no..mogło być gorzej" po czym następuje próba dostosowania się do sytuacji na 2 sposoby: 1. tzw. "przejście do porządku dziennego" (kiedy ktoś nie jest typem konfrontacyjnym, unika konfrontacji wprost z reguły) 2. próby załagodzenia sytuacji, czyli w praktyce próby zniesienia dysonansu poznawczego (normy i zasady tzw. współżycia społecznego a czyjeś zachowanie 'z kosmosu) poprzez pozorne przyznanie racji (co tak naprawdę pogłębia tylko dysonans i prowadzi do utraty szacunku i zaufania do siebie), szukanie racji i sensu w zachowaniu takiej osoby. Oczywiście w obydwu przypadkach ktoś musi 'ponosić winę' za zaistniałą sytuację, aby mózg mógł w pełni "przetrawić" temat i przypisać odpowiednie role

Tak działa manipulacja na poziomie podświadomym w skrócie.

Kurczę.... Elle dzień dobry.
jakieś książki/prace/pisma/wykłady o manipulacji/przemocy/itp. kobiecej wobec mężczyzn? Albo coś około tematu?

Fakt, sporo założeń w wypowiedziach Elle i trochę doszukiwanie się winy we mnie, w jakieś szemranej przeszłosci, traumach itp. Znam jednak wielu porządnych facetow, którzy przerobili podobne związki. Żadnego nie ciągnie do harpii. Niektórzy jednak stracili zaufanie do kobiet i mają problem ze zbudowaniem poważnej relacji. Luźne znajomości z Paniami idą im świetnie.

Zanim zrobicie ze mnie totalnego jelenia, wolałbym, żebyście jeszcze raz przeczytali. Remont zrobiłem w mieskzaniu, w którym obecnie mieszkam i teraz jestem jedynym beneficjentem tych zmian. Ona też spłaciła większą część wartości auta. Tyle, ile od niej chciałem na tym etapie. Najwięcej zainwestowalem czasu i pomocy w ten związek, a pieniądze topiłem głównie w utrzymywanie auta i wspólne wyjazdy. (Szczerze mówiac, ostatnich nie żałuje). Miała też resztki jakiegoś honoru i z zasady nie przyjmowała pomocy w formie gotówki, chociaż czasami oferwałem jej pożyczkę (bywało że bezzwrotną). Gdyby doiła na tym poziomie, mógłbym bardzo popłynąć.

Nie rozjechała mnie mimo wszystko jak walec. Miała o wiele więcej żądań, które zwyczajnie olewałem i wprost jej mówiłem, że takich rzeczy nie powinna po mnie oczekiwać. Wtedy zwykle dawała za przykład jakiegoś do reszty zdegradowanego faceta jej koleżanki, który jest "taki cudowny" i sam z siebie spełnia jeszcze bardziej wygórnowane wymagania. Kwitowałem to uśmiechem i zamykałem temat.

Szczęśliwie każda z takich hien ma jedną wadę, której obnaża manipulacje - nie potrafi na dłuższą metę okazywać wdzięczności. W końcowej fazie związku już nie miałem złudzeń, że ta kobieta nie potrafi docenić tego, co ma. Praktycznie zrezygnowałem ze szczególnego angażowania się w jej problemy, co oczywiście regularne mi wyrzucała, bo przecież powinienem z radością spelniać zachcianki mojej toksyny. Wciąz jednak w standardach normalnej, zdrowej kobiety byłbym zapewne zaangażowanym facetem. Ale tutaj reagowałem może na 20% jej próśb/wymagań.

@Averyl, KAŻDY myśli. Tzn. każdy, kto prowadzi w miarę aktywne życie seksualne, bo jacyś samotnicy wyjęci zupełnie z relacji damsko-męskich zapewne tak nie myślą. Tyle, że oni z kolei nie są dla żadnych kobiet atrakcyjni (chyba, że dla tych mało atrakcyjnych i świadomych, że nie mają predyspozycji by mieć jakiekolwiek oczekiwania) i koło się zamyka

A tak bardziej poważnie, to tak jest  i nic na to nie poradzimy. Pożądanie zawsze będzie sterowało inicjalnym wyborem partnerki/partnera. Tyle, że jedni są sprytniejsi i biorą sobie taka harpię na kochankę i nic więcej, a inni się zakochują i zamieniają się w jelonka i pazia harpii

Oczywiście są też harpie nieatrakcyjne fizycznie i one tez mają swój fanklub, z tym też się spotkałam. Tzn. "nieatrakcyjne" obiektywnie, bo zawsze znajdzie się amator

Ja jeśli napisałam, że "podziwiam" te kobiety to w tym sensie, że nie mają skrupułów by wyciągać rękę nie po swoje i jeszcze próbować grać na emocjach drugiej strony, gdy ta nie czuje potrzeby rozdawnictwa. Potem taka kobieta pokupczy seksem np. i zakochany facet już jest ugotowany na miękko (a raczej twardo ) i bezbronny.

Dlatego dla mnie różnica między Mężczyzną a facecikiem sprowadza się m.in. do tego czy potrafi pierd..ć pięścią w stół nawet przy pełnym wzwodzie a facecik da się przemielić i sam wywróci się na lewą stronę żeby zamoczyć, a na koniec 'całuję rączki madame'.

@Theonlyone, dlatego napisałam 99% a nie 100%. I ten 1% Mężczyzn myśli czymś innym niż wackiem.

Czy w tym przykładzie chodzi Ci np. o czyjeś wyjątkowo chamskie/bezczelne zachowanie wobec innych?
Bo jeżeli tak, to czy niemożliwa jest jeszcze trzecia reakcja na takie postępowanie: opór tudzież sprzeciw, niekoniecznie zaraz z wrzaskami lub rękoczynami, ale zimne twarde "postawienie się"?

Nie wiem gdzie prowadziłaś te statystyki, wśród moich kumpli na roku niemal każdy wziął za żonę taką "dobrą dziewczynę" i z tego co widzę, po latach nadal jest szczęśliwy i niczego mu nie brakuje. Chyba masz na myśli niedojrzałych emocjonalnie chłopców, którzy dorabiają teorie do fajnych cycków.

Widzę, że naprawdę lubicie się bawić w rozmaite teorie. Proponuję Wam poczytać historie związków mężczyzn z takimi hienami. Wszędzie przebiega to według następującego schematu: Facet poznaje fantastycznie miłą i czułą dziewczynę. Stan ten utrzymuje się zwykle do momentu zaciążenia i zamążpójścia. Potem następuje metamorfoza, gęba wykrzywia się w grymasie niezadowolenia i życie faceta zmienia się w piekło. Moja hiena również próbowała wciągnąć mnie w dziecko i małżeństwo, ale nie dałem się jej w to zrobić. Przez pierwszy rok związku zręcznie się maskowała. Była bardzo czuła, troskliwa i delikatna. Dopiero po roku związku było parę przebłysków jej hienizmu, ale usprawidliwiałem to traumami z dzieciństwa (według opowieści było ciężkie) i poprzedniego małżeństwa. W tamtym czasie jeszcze jej ufałem, bo nie miałem wyraźnych powodów, żeby jej nie ufać. Ta kobieta włożyła masę czasu i energii, żeby przygotować sobie grunt pod urabianie mnie. Najpierw przez 2 lata była dla mnie przyjaciółką z pracy. Nic nie wybiegało poza normę. Miewiała jedynie gorsze nastroje, jak każda kobieta, którą znam, włącznie z tymi, które koledzy cenią sobie jako żony. Na pól roku przed naszym zejściem się zaczynała budować we mnie współczucie do jej niedoli, na którym - jak teraz przypuszczam - to wszystko się ciągnęło przez kolejne 3 lata.

Rozumiem, że według Waszej teorii, każdy emocjonalnie dojrzały facet ma wbudowany detektor na hieny i rozpoznaje ją od razu, choćby nie wiem, jak się przed nim nie rozpływała w miłości (a one dokładnie takie są w pierwszej fazie związku)? (Co innego, gdy gość już przeobił jedną własną hienę, wtedy zna jej sztuczki). Ale generalnie może być jeszcze tak, że Ci - jak ich nazywacie - dojrzali jeszcze nie trafili na hienę wystarczająco uzdolnioną w manipulacjach? Też sądziłem, że potrafię je wyczuć. Moje wcześniejsze dziewczyny nie miały nawet najmniejszych tendencji do hienizmu, a również należy do kobiet pociągających. Więc darujcie sobie wypisywanie, że myślę wyłącznie wackiem. Swoją drogą, przy tak spłaszczonej analizie problemu, nie pomożecie mi zrozumieć, jak to się stało, że przetrwałem z nią 1,5 roku po zdradzie. Seks? Serio? Mało to puszczalskich wokół, na których można się wyładować bez wchodzenia w jakiekolwiek zobowiązania?

Z hienami jest tak jak z psychopatami - kto spotkał ten, wie, że oba gatunki żerują na zaufaniu międzyludzkim, na którym budujemy relacje społeczne i interpersonalne. Normalne kobiety mają skrupuły, aby nie przekraczać pewnych granic, natomiast hieny i psychopaci widzą swoją szansę w przkeraczaniu i naginaniu tych granic.

Zgdza się: hienizm to - być użyć mondej ostatnio kombinacji - psychopatia +.

M.in. dlatego tutaj jestem, żeby porządnie przerobić lekcję i wyciągnąć wnioski, jak uniknąć hieny w przyszłosci.