Kto bardziej winny kochanka czy zdradzający mąż - Netkobiety.pl

Ja widzę problem w postrzeganiu zdrady jako konsekwencji problemu, choć jest konsekwencją decyzji. Samej zdarzyło mi się zadurzyć w innym facecie, już w związku z moim. I to była moja decyzja - dać temu umrzeć naturalną śmiercią, bo wybrałam bycie ze swoim, nie rozstanie i nie zdradę. Nad uczuciami człowiek nie ma pełnej kontroli, nad czynami - ma. Tu nie ma ogromnej filozofii, naprawdę. Zdrada do wybór - czasem zachęca do niego jakiś brak w związku (tak było u mnie), czasem zdradzacz ma wszystko, ale chce jeszcze więcej.

kk76 napisał/a:

Skala zjawisk jest zupełnie ogromnie różna, chciałam tylko w bardzo uproszczony sposób przedstawić to że żaden proces decyzyjny nie bierze się z powietrza.
I jak ładnie to ujęłaś jedni kupują buty bo się zniszczyły inni zaś bo właśnie te nowe się spodobały

Ok chciałam się upewnić Też nie uważam, żeby jakikolwiek proces decyzyjny brał się z powietrza. Szybciej sytuację zdrady porównałabym do kradzieży tych butów. Zdradzający czy też złodziej ma wybór pomiędzy działaniem, które jest legalne a działaniem, które jest nielegalne. Samej decyzji czy zrobię coś legalnie czy nielegalnie nie można tłumaczyć tym, że w ogóle trzeba to zrobić. Przekładając to na sytuację zdrady. Chłopu jest źle w związku. Chłop ma wybór: pracować nad związkiem, zakończyć związek, zdradzać. Pomiędzy problemami w związku a zdradą jest jeszcze jedna decyzja - w jaki sposób się zachować?

sugar napisał/a:

kk76   
Wszystko pięknie napisane. Zastanawiam się tylko jak będzie wyglądało Twoje małżeństwo. Będziesz się z mężem kochać co noc bo będzie miał takie potrzeby, będziesz z mężem rozmawiać codziennie( najlepiej codziennie na inny temat), będziesz świergotać, uwodzić, zaspokajać wszelkie jego potrzeby a jak mimo tego wszystkiego mąż Cię zdradzi to pięknie to sobie wytłumaczysz( co najmniej tak jak nam) i pięknie mu tą zdradę wybaczysz. I oczywiście będziecie żyli długo i szczęśliwie ufając sobie aż  do następnego razu. Daj już spokój . Już do nas wszystkich dotarło jak mało masz klasy. Temat kochanek był mi obojętny a teraz normalnie zaczynam ich nie lubić.

Do was wszystkich czyli do kogo?
W czyim imieniu i z czyjego upoważnienia to piszesz?
Zastanawiasz się jak będzie wyglądało moje małżeństwo? mnie Twoje nie interesuje. Nie wnosi to nic do tematu.
Do opinii czarno/białe nie umiem się odnieść

pozdrawiam

Mamidełko napisał/a:

kk76 napisał/a:

Skala zjawisk jest zupełnie ogromnie różna, chciałam tylko w bardzo uproszczony sposób przedstawić to że żaden proces decyzyjny nie bierze się z powietrza.
I jak ładnie to ujęłaś jedni kupują buty bo się zniszczyły inni zaś bo właśnie te nowe się spodobały

Ok chciałam się upewnić Też nie uważam, żeby jakikolwiek proces decyzyjny brał się z powietrza. Szybciej sytuację zdrady porównałabym do kradzieży tych butów. Zdradzający czy też złodziej ma wybór pomiędzy działaniem, które jest legalne a działaniem, które jest nielegalne. Samej decyzji czy zrobię coś legalnie czy nielegalnie nie można tłumaczyć tym, że w ogóle trzeba to zrobić. Przekładając to na sytuację zdrady. Chłopu jest źle w związku. Chłop ma wybór: pracować nad związkiem, zakończyć związek, zdradzać. Pomiędzy problemami w związku a zdradą jest jeszcze jedna decyzja - w jaki sposób się zachować?

Zapewne retoryka porównań nie będzie najlepsza ale..
Po pierwsze punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.  Facet poszedł po nowe buty, jego kobieta zostawiła stare buty nie zwracając uwagi gdzie, kochanka przygarnęła mało używane buty. Pojawia się cieniutka granica pomiędzy kradzieżą, porzuceniem a przywłaszczeniem, Wybaczcie nie jestem mocna w porównaniach.
Po drugie "...Chłop ma wybór..."  Jeśli pozostawić go samemu sobie z wyborem to szanse że pójdzie na łatwiznę są 50/50

sugar
oceniłaś wcześniej jak mało mam  klasy, apeluję więc do Ciebie jako do osoby mającej zapewne więcej klasy. Czy odniesiesz się do zadanych pytań czy tylko z racji Twej wyższości skupiać będziesz się wyłącznie na dalszym sprowadzaniu mnie do pozycji wertykalnej ?

Nawet w tym przypadku facet podejmuje decyzję, żeby iść po nowe buty zamiast przypomnieć swojej kobiecie, że ma buty. .

Nie jest powiedziane, że nie byłoby mu łatwiej uzyskać czegoś od swojej kobiety niż szukać nowej. To pewnie zależy od okoliczności. .

Nie ma takiej możliwości (i nie są zdrowymi związki, w których taka możliwość istnieje), żeby pilnować cały czas partnera. Partner niezależnie od relacji z partnerką będzie podejmował własne decyzje i między innymi tutaj wchodzi kwestia zaufania.

Nie istnieją takie mechanizmy, które pozwoliłyby zabezpieczyć się przed zdradą w 100%. Ponadto nie jest logicznym wynikanie: w związku są problemy to będzie zdrada. Jeden będzie chciał zdradzić (na przykład uciekając od problemów/trudnych rozmów etc) a drugi nie będzie chciał zdradzić (ponieważ szanuje swoją partnerkę).

Kwestia tego czy kochanka go przygarnęła z własnej woli, czy się buty trochę pchały do koszyka jest poboczna w tym rozważaniu.

Zdaję sobie sprawę, że faktycznie bywa tak, że się ktoś pogubi, czuje się nieszczęśliwy, nie potrafi porozmawiać, albo ma inne wymówki na to, że zdradza aktualnego partnera i wierzę w to, że zdarzają się sytuacje, w których ta zdrada jest jednorazowa. Niestety życie pokazuje, że większe jest prawdopodobieństwo zdrady u kogoś kto już raz się jej dopuścił. Decyzja o zdradzie (i jej okoliczności) ukazują między innymi system wartości danej osoby. Jeśli lojalność w stosunku do partnera jest wysoko w tym systemie to nie zdradzi, a jeśli nawet mu się zdarzy to będzie cierpiał z powodu tej decyzji, uważam jednak że znakomita większość zdrad pokazuje jak nisko taka osoba ceni sobie wierność i tym samym nie uważam jej za atrakcyjną perspektywę związkową.

Nana666
koga masz na myśli ?
zdrada jak świat światem dotyka w każdym miejscu gdzie jest jakiś układ bądź związek bez wyjątku czy to umowy i pakty miedzy narodowe, między biznesowe czy też związki personalne, jakbyśmy ich nie nazwali, konkubinat, narzeczeństwo czy małżeństwo. Nomenklatura tu nie ma znaczenia.

Mamidełko napisał/a:

Nawet w tym przypadku facet podejmuje decyzję, żeby iść po nowe buty zamiast przypomnieć swojej kobiecie, że ma buty. .

i tu zawsze pojawia się kwestia czy przypominał i od jak dawna i ile razy

Mamidełko napisał/a:

Nie ma takiej możliwości (i nie są zdrowymi związki, w których taka możliwość istnieje), żeby pilnować cały czas partnera. Partner niezależnie od relacji z partnerką będzie podejmował własne decyzje i między innymi tutaj wchodzi kwestia zaufania.

często decyzje bywają uzależnione od relacji

Mamidełko napisał/a:

Zdaję sobie sprawę, że faktycznie bywa tak, że się ktoś pogubi, czuje się nieszczęśliwy, nie potrafi porozmawiać, albo ma inne wymówki na to, że zdradza aktualnego partnera i wierzę w to, że zdarzają się sytuacje, w których ta zdrada jest jednorazowa. Niestety życie pokazuje, że większe jest prawdopodobieństwo zdrady u kogoś kto już raz się jej dopuścił. Decyzja o zdradzie (i jej okoliczności) ukazują między innymi system wartości danej osoby. Jeśli lojalność w stosunku do partnera jest wysoko w tym systemie to nie zdradzi, a jeśli nawet mu się zdarzy to będzie cierpiał z powodu tej decyzji, uważam jednak że znakomita większość zdrad pokazuje jak nisko taka osoba ceni sobie wierność i tym samym nie uważam jej za atrakcyjną perspektywę związkową.

Racja, jest tylko jedno zastrzeżenie. System wartości ewoluuje  jak wszystko w życiu. To jak się zmieniamy i jak postrzegamy świat jest między innymi sumą doświadczeń

A może tak wojna na poduszki?
Brakuje tylko mediatora w postaci zdradzającego faceta, a najlepiej kilku
On se poużywał lawirując kłamstwami pomiędzy jedną a drugą, a kobiety i tak całą złość i agresję przerzucać będą jedna na drugą… wręcz niebywałe. I jak faceci widząc taki cyrk nie będą zdradzać? Taki tylko wystarczy, że trochę poskamlę przy fochu którejkolwiek i spada na 4 łapy. A kobieta czy to przygarnęła misia czy kopnęła, dalej będzie obwiniać tą drugą…
Wytłumaczenie jest jednak bardzo proste wbrew pozorom – każdy, KAŻDY tu racjonalizuje swoje postępowanie i w jakimś stopniu wybiela. Kobiety zdradzone dają sobie niepisane prawo do obrażania kobiet z którymi zostały zdradzone czy też każdej innej „kochanki”, same przedstawiając się jako chodzące ideały…
Ja rozumiem, że muszą/chcą się w ten sposób dowartościować i wyżyć, ale z boku naprawdę to wygląda co najmniej groteskowo - z jednej strony podkreślają swoje zasady moralne, związane często wyłącznie z wiernością, które według nich upoważniają ich do czucia się lepszą, a jednocześnie sieją jadem, są wredne.  Żeby nie było, NIE UOGÓLNIAM, ale co najmniej 2 przykłady łatwo od razu skojarzyć – nie będę robić jednak osobistych wycieczek i wytykać palcem
I jeszcze to „bo ja stosuje zasadę nie rób drugiemu co tobie nie miłe” czy prawienie kazań o „podwójnej moralności”. Ja mogę nazywać kogoś „dziwką” ale ktoś mnie „wredną suką” już nie. Troszkę przekoloryzowałam, ale mniej więcej tak to wygląda.
Pytanie, gdzie tu jest facet? Czy doprawdy gdyby pierwsza łatwiejsza nie ściągnęła przed nim majtek, to by nie zdradził? I piszą to te same osoby, które zarzucają naiwność kochankom
A już najlepsza była wypowiedź Charlene 38 (jak dla mnie kobiety totalnie obłąkanej)… tak, swoje poczucie krzywdy przelejmy na 3 osobę, przecież nie na męża (on w końcu wrócił! Za to mu wręcz należy podziękować), dajmy więc jej popalić, by poczuć się choć odrobinę lepiej. Jeśli jednak tamta kobieta żyje tak jak to zostało opisane, to jej pewnie to i tak nie ruszy. Kiedyś ktoś napisał, że tu się szuka, odnosi do idealnych postaw, które nie istnieją tak naprawdę. Są wśród nas różni ludzie i nie zbawimy świata jak nadziwmy kogoś publicznie „dziwką”. Może ona i nią była, ale chyba mężulka nie zaciągnęła siłą do łóżka. Taki osobnik jak mąż też chyba ma rozum i wolna wolę. To ON zdradził – ona się tylko nim zabawiła. Z pewnością był chętny. Więc pretensje mieć można o to, że go sobie nie zabrała Ona jednak zaraz znów mieniła na innego. Może ja tez już jestem wypaczona, ale dla mnie to trochę jak zarzucać kobiecie przy drodze, że „obsłużyła” tego faceta który sam się zatrzymał, bo był czyimś facetem/mężem. No skoro laska ma taki tryb życia, to ani ją ani nikogo wokół to nie ruszy, poza chcącą wyładowania swoich frustracji przez zdradzoną żonę. Bo co bo ‘zwyciężyła’ niewierny mąż wrócił? Dla mnie to trochę tak jakby powiedzmy żona alkoholika winiła za jego nałóg wszystkie sklepy monopolowe za jego nałóg i w przypływie złości chciała by wszystkie zniknęły w okolicy… a nawet w tym sklepie osiedlowym tuż za rogiem zamiast stoiska z alkoholami pojawiło się stoisko z zabawkami.
I dla zasady podkreślę, nikogo nie bronie, nie usprawiedliwiam, ale uważam, że jednak adresat i sprawca zaistniałych sytuacji jest gdzieś indziej, nawet bliżej.

Dla mnie to trochę tak jakby powiedzmy żona alkoholika winiła za jego nałóg wszystkie sklepy monopolowe za jego nałóg i w przypływie złości chciała by wszystkie zniknęły w okolicy… a nawet w tym sklepie osiedlowym tuż za rogiem zamiast stoiska z alkoholami pojawiło się stoisko z zabawkami.

Nana666 napisał/a:

Roxann napisał/a:

Dla mnie to trochę tak jakby powiedzmy żona alkoholika winiła za jego nałóg wszystkie sklepy monopolowe za jego nałóg i w przypływie złości chciała by wszystkie zniknęły w okolicy… a nawet w tym sklepie osiedlowym tuż za rogiem zamiast stoiska z alkoholami pojawiło się stoisko z zabawkami.

Nie to. To byłoby bardziej jak obwinianie kobiet, że są atrakcyjne i podobają się mężczyznom, również zajętym, ale nic z tym nie robią. Tu mamy już raczej sytuację, kiedy sprzedawca sprzedaje alkohol pijanemu - ani to mądre, ani dobre, ani moralne, ale sprzedają. Nawaleni kupują i to oni się upijają, ich dobrym wyborem byłoby już nie pić, ale od strony tego sprzedawcy - dobrą postawą jest odmowa sprzedaży.

Tez nie.. to raczej jak niepijącemu alkoholikowi który nie miał pokus zamknięty w abstynencji "małżeństwie" nagle się kieliszeczek pojawił i to jego ulubionej. Może nie pić? Może. Ale jednak decyduje się bo tak go nęci.. i ma gdzieś konsekwencje. Czy barman temu winien czy wódeczka którą ktoś wyprodukował a może ten co wyprodukował?

Hej, od Twojego pierwszego posta minął rok, zapewne już tu nie zaglądasz, a temat rozwodu masz już zamknięty. Trafiłam dziś na twoją historię, przeczytałam wszystkie twoje posty i chciałabym podzielić się z tobą pewną refleksją na temat zachowania twojego ex męża.
Dziwiłaś się jak człowiek może jednego dnia kochać, a kolejnego dnia  obsmarowywać i wyzywać od szmat swoją żonę i matkę własnego dziecka. Jednocześnie patrzyłaś z nieufnością na jego uwielbienie do nowej partnerki. Coś ci nie grało. I słusznie. Człowiekiem rządzi pewien mechanizm, a mianowicie kiedy dokonamy jakiegoś wyboru: np wybierzemy partnera A zamiast partnera B, to nasz mózg stara się z całych sił usprawiedliwić nasz wybór, tak byśmy czuli się dobrze. Osoba, którą rządzi ten mechanizm będzie starała się z całych sił oczernić opcję (w tym przypadku osobę), którą odrzuciła. Znajdzie w tobie najgorsze wady, jeśli ich nie ma - wymyśli je! Jednocześnie jego mózg będzie przedstawiał opcję, którą wybrał w najkorzystniejszym świetle - wyeksponuje wszystkie jej zalety, przyciemni wady i dodaje jej cech, których ta osoba nie posiada! Twój mąż tak okropnie się do ciebie odnosi, mówi że to twoja wina, że byłaś taka i owaka, dlatego że głęboko w środku czuje że TAK NIE BYŁO! W jego głowie pojawiło się pytanie: "dlaczego opuściłeś swoją żonę i dziecko, rozbiłeś rodzinę? Twoje dziecko będzie cierpiało przez to, że dorasta bez codziennego kontaktu z ojcem, skrzywdziłeś swoją żonę, zdradzałeś ją, mimo że obiecywałeś jej wierność, miłość i uczciwość małżeńską! W tym samym dniu, w którym ona zrozpaczona twoją zdradą wyprowadziła się do matki, ty pojechałeś do kochanki. Jak to wytłumaczysz? Popełniłeś wiele złych czynów, które wskazują na to, że jesteś złym człowiekiem!"
Ale...
Nasz mózg nie pozwoli nam myśleć źle o sobie. Tylko osoba głęboko pokorna popatrzy czysto na tę sytuację, przyzna się do winy, weźmie to na klatę, przyznając się do tego, że się zachowało podle i być może jest się podłym.
U twojego męża pojawiła się natomiast racjonalizacja zła, które uczynił. Jako że nie jest w stanie myśleć o sobie jako o złej osobie, stara się usprawiedliwić siebie mówiąc, że to ty jesteś złą osobą i zasłużyłaś na to co cię spotkało. Odziera cię z godności nazywając szmatą - przecież szmata, to nie kobieta i zasługuje na to, żeby ją krzywdzić! Dzięki temu on sam czuje się lepiej. Jego agresja jest dowodem na to, że w głębi duszy czuje się winny i w głębi duszy, wie że postąpił podle. Dlatego też histerycznie krzyczy o prawie do szczęścia. Sięgnie po jakikolwiek argument byleby postawić się w dobrym świetle. On - człowiek, który oszukiwał, zdradzał, chce pokazać się jako ofiara. Jednocześnie idealizuje swoją kochankę, zapewnia ją, że jest ideałem a jego miłość jest największa. W końcu co za głupcem by był, gdyby wyrządził taką krzywdę i porzucił swoją rodzinę dla kogoś zupełnie normalnego i tylko dlatego, że poniósł go popęd! Obydwoje uwikłali się w kłamstwa, plątali się w oszustwach, jak sama to zauważyłaś na rozprawie. Jego kochanka zachowała resztki sumienia: na rozmowie na fb widziałaś, że przyznała, że to ona jest winna rozpadowi waszej rodziny. Mąż jednak natychmiast zaprzeczył, próbując zwalić winę na ciebie. Był zbyt słaby, żeby przyjąć prawdę. On musi mydlić sobie samemu oczy, bo inaczej runie jego samoocena...
Ta zasłona jednak w końcu spadnie z jego oczu. Przestanie patrzeć na swoją kochankę, a obecną partnerkę jak na ósmy cud świata. Zaczną się problemy i kłótnie. Wtedy być może zrozumie, że cię skrzywdził. On jest tylko słabym człowiekiem, nikim więcej. Słabym, zakłamanym stworzeniem. Jego wrzaski to zagłuszone sumienie. Spróbuj spojrzeć na niego z litością, bo on bardziej na nią zasługuje. Ty możesz patrzeć sobie w twarz i spać spokojnie, wiesz że twoje sumienie jest czyste. Zostałaś skrzywdzona, ale nie złamana. Mam nadzieje, że Twoje cierpienie zostanie wynagrodzone i zaznasz szczęścia.

Rozumiem Roxann Twoje oburzenie i nawet nie będę się starała Ci czegokolwiek wyjaśniać.
Tak jak napisała Mirka - tak pokręciłaś wszystko w swojej głowie, że w zasadzie można do Ciebie (i Tobie podobnych) czuć tylko litość.
I mnie, naprawdę, jest was szkoda. Szkoda, bo budujecie życie oparte na qurestwie - i współczuję wam, gdy kiedyś to do was dotrze.

Elle, ja wiem to wszystko. Wiem, że winny jest zdradzający itd. itp. itd... Nie tłumacz mi tego proszę.

Ostatnie swoje posty napisałam do dziewczyn, które próbują coś (i siebie) tłumaczyć kochankom - wg mnie nikomu niczego przetłumaczyć się nie da, bo tak działa nasza psychika - więc nie ma po co się produkować.

Zorija, a kto tłumaczy? Serio pytam, bo nie jestem w temacie do końca, wszystkich postów nie czytałam, przyznaję

Generalnie dla mnie zasada jest prosta i napisałam wyżej jak to widzę.
Chociaż ta moja znajoma (kochanka exa) też mówiła otwarcie, że czegoś mu brakowało , tzn. osobom, które idą w bok czegoś w związku brakuje. I ja się z nią zgadzam. Pomijam oczywiście tych, którzy szukają w zdradach tylko adrenaliny i potwierdzenia swojej zaj...ści.
Po prostu ona - jak większość kochanek- chciała żeby on zadeklarował się jako jej facet. To też jest zrozumiałe, mało która kobieta chce być materacem albo pojemnikiem na spermę.
A skoro już typ idzie sobie do nich spuścić z krzyża i "miło spędzić czas" bez skrzeczenia za uchem i innych "problemów" szarej rzeczywistości związkowej, to wiadomo, że kochanka też chce coś z tego mieć. Mnie to akurat w ogóle nie dziwi.
Skoro on tam przyłazi, SAM - przecież nie kochanka do nas do domu , no to tym bardziej.. Po prostu trudno mi do końca poczuć taką złość na kochanki, bo ja nie czuję żadnej. Od początku nie czułam.
Też pewnie jest mi łatwiej, bo oni nigdy nie zostali 'parą', więc ona pod tym kątem dla mnie konkurencją nie była.
A teraz to ona ma faceta z prawdziwego zdarzenia i jest szczęśliwa. I ok, fajnie. Bo dlaczego nie?

ona80 napisał/a:

Coprawdy nigdy nei byłam żoną. Ale widziałam wielu facetów zdradzających . I chyba faktem jest  , że po ślubie już nie jest tak jak przed. Do mnei ciągną żonaci jak muchy do lepu.

kk76 napisał/a:

Może to jest odpowiedź, ja jestem darmowa a żona mu nie da jak on nie przyniesie wypłaty.

, ... nie jestem fanka dawania dupy za free.

Miałam napisać jeszcze coś, ale sensu nie ma.

A może tak wojna na poduszki?
Brakuje tylko mediatora w postaci zdradzającego faceta, a najlepiej kilku
On se poużywał lawirując kłamstwami pomiędzy jedną a drugą, a kobiety i tak całą złość i agresję przerzucać będą jedna na drugą… wręcz niebywałe. I jak faceci widząc taki cyrk nie będą zdradzać? Taki tylko wystarczy, że trochę poskamlę przy fochu którejkolwiek i spada na 4 łapy. A kobieta czy to przygarnęła misia czy kopnęła, dalej będzie obwiniać tą drugą…
Wytłumaczenie jest jednak bardzo proste wbrew pozorom – każdy, KAŻDY tu racjonalizuje swoje postępowanie i w jakimś stopniu wybiela. Kobiety zdradzone dają sobie niepisane prawo do obrażania kobiet z którymi zostały zdradzone czy też każdej innej „kochanki”, same przedstawiając się jako chodzące ideały…
Ja rozumiem, że muszą/chcą się w ten sposób dowartościować i wyżyć, ale z boku naprawdę to wygląda co najmniej groteskowo - z jednej strony podkreślają swoje zasady moralne, związane często wyłącznie z wiernością, które według nich upoważniają ich do czucia się lepszą, a jednocześnie sieją jadem, są wredne.  Żeby nie było, NIE UOGÓLNIAM, ale co najmniej 2 przykłady łatwo od razu skojarzyć – nie będę robić jednak osobistych wycieczek i wytykać palcem
I jeszcze to „bo ja stosuje zasadę nie rób drugiemu co tobie nie miłe” czy prawienie kazań o „podwójnej moralności”. Ja mogę nazywać kogoś „dziwką” ale ktoś mnie „wredną suką” już nie. Troszkę przekoloryzowałam, ale mniej więcej tak to wygląda.
Pytanie, gdzie tu jest facet? Czy doprawdy gdyby pierwsza łatwiejsza nie ściągnęła przed nim majtek, to by nie zdradził? I piszą to te same osoby, które zarzucają naiwność kochankom
A już najlepsza była wypowiedź Charlene 38 (jak dla mnie kobiety totalnie obłąkanej)… tak, swoje poczucie krzywdy przelejmy na 3 osobę, przecież nie na męża (on w końcu wrócił! Za to mu wręcz należy podziękować), dajmy więc jej popalić, by poczuć się choć odrobinę lepiej. Jeśli jednak tamta kobieta żyje tak jak to zostało opisane, to jej pewnie to i tak nie ruszy. Kiedyś ktoś napisał, że tu się szuka, odnosi do idealnych postaw, które nie istnieją tak naprawdę. Są wśród nas różni ludzie i nie zbawimy świata jak nadziwmy kogoś publicznie „dziwką”. Może ona i nią była, ale chyba mężulka nie zaciągnęła siłą do łóżka. Taki osobnik jak mąż też chyba ma rozum i wolna wolę. To ON zdradził – ona się tylko nim zabawiła. Z pewnością był chętny. Więc pretensje mieć można o to, że go sobie nie zabrała Ona jednak zaraz znów mieniła na innego. Może ja tez już jestem wypaczona, ale dla mnie to trochę jak zarzucać kobiecie przy drodze, że „obsłużyła” tego faceta który sam się zatrzymał, bo był czyimś facetem/mężem. No skoro laska ma taki tryb życia, to ani ją ani nikogo wokół to nie ruszy, poza chcącą wyładowania swoich frustracji przez zdradzoną żonę. Bo co bo ‘zwyciężyła’ niewierny mąż wrócił? Dla mnie to trochę tak jakby powiedzmy żona alkoholika winiła za jego nałóg wszystkie sklepy monopolowe za jego nałóg i w przypływie złości chciała by wszystkie zniknęły w okolicy… a nawet w tym sklepie osiedlowym tuż za rogiem zamiast stoiska z alkoholami pojawiło się stoisko z zabawkami.
I dla zasady podkreślę, nikogo nie bronie, nie usprawiedliwiam, ale uważam, że jednak adresat i sprawca zaistniałych sytuacji jest gdzieś indziej, nawet bliżej.

Czytam ten wątek i mam takie spostrzeżenia. Panie kochanki z uporem udowadniają, że żony po ślubie zamieniają się w nie dające tyłka, nie rozmawiające głupie gbury, które tylko czekają na kasę. No i w tym miejscu złaknione dobroci  serca chłopiny szukają miłości i znajdują je, te mądre, dobre, piękne i gotowe na wszystko kochanki  – wyolbrzymienie ale naświetlające problem.

Oczywiście, że po ślubie żony się zmieniają.  Po np. 10 latach małżeństw motyle aż tak nie latają już po brzuchu. W miłość i życie wkracza tzw szara rzeczywistość. Są dzieci i trzeba przeżywać ich ząbkowania, kupki, zupki, choroby, problemy, szkoły itp. itd. Dochodzą własne choroby, rodziców i teściów. Wszelkie sprawy związane z pracą, domem, remontami, autem, wyjazdami, tragediami rodzinnymi.  Ponadto trywialny fakt, że żona ma wciąż te same cycki i ten sam tyłek, niestety. Część mężczyzn (natura) potrzebuje nowych bodźców i choć żona odstawiać będzie przebieranki, peruczki, zwisy z żyrandola to ma wciąż to samo ciało.

I na tym etapie może pojawić się ten zaczątek, ta myśl. Fajnie byłoby ten cały balast odrzucić i przeżyć nową miłość bez obciążeń, bez problemów. Żeby przyszła nowa kobieta, spojrzała w oczy z tym zachwytem nastolatki, poczuć  chemię jak na pierwszej randce. Żeby przy kolacji było tylko iskrzenie a nie nagle wpada dziecko z info, że boli ząb i trzeba szukać na gwałt dentysty albo dzwoni matka, ze ojciec złamał nogę albo kran pieprznął i ratunku.

Dlatego kochanka ma tu coś do zaoferowania czego żona nie ma. Posmak nowości i czystej kartki. No i inne ciało, inny kształt cycka czy tyłka.  Ona jest tylko dla niego, cały czas w gotowości, z uwagą na 100%, taki powrót do czasów beztroski i rodzących się uczuć. Z nią można pożalić się na rodzinę, ona zrozumie, ze przecież matka z zawałem nie powinna go obarczać swoją choroba tylko sama się ogarnąć. Żona mędzi, że trzeba może chatę pomalować bo 10lat to już się pobrudziło, a kochanka oburzy się  - co za małpa! Powinna mężusia na wczasy wysłać, nie kłopotać  takimi sprawami i sama odmalować w ogóle o kasie nie wspominając.

Nie da się drogie kochanki  w małżeństwie całe życie być jak kochanka, nie da się. No chyba, że nigdy nie będziecie miały dzieci, nie będziecie się starzeć ani wy ani wasi rodzice i cały czas wasza uwaga na 100% będzie skierowania tylko na niego. Przy okazji nigdy nie będziecie chorować, nigdy nic nie chcieć i zawsze patrzeć tylko z uwielbieniem i zakochaniem jak w momencie początkowych motyli. Jak tak potraficie chylę czoła.

Rozumiem Roxann Twoje oburzenie i nawet nie będę się starała Ci czegokolwiek wyjaśniać.
Tak jak napisała Mirka - tak pokręciłaś wszystko w swojej głowie, że w zasadzie można do Ciebie (i Tobie podobnych) czuć tylko litość.
I mnie, naprawdę, jest was szkoda. Szkoda, bo budujecie życie oparte na qurestwie - i współczuję wam, gdy kiedyś to do was dotrze.