Kto bardziej winny kochanka czy zdradzający mąż - Netkobiety.pl

Z tego wynika chyba, że nasza moralność obejmuje tylko osoby, które są nam bliskie? Fajna, wybiórcza moralność.

A ja mam jeszcze taki postulat dla kochanek zajętych facetów w kwestii językowej.

Skoro są osoby urażone słownictwem popularnie stosowanym na określenie tego fenomenu zadawania się z żonatymi, to jakbyście chciały, dziewczynki, aby was nazywano?

Śmiało!

Macie szansę zabrać głos w swojej własnej sprawie.

Po pierwsze, gdybyś był bardzo głodny i nie miał innej możliwości, to ukradłbyś bułkę w sklepie.
Ta druga czynność jest złym przykładem, bo nawet zwierzęta domowe(koty, psy) i pewnie też inne rodzaje zwierząt uczą się same, żeby wypróżniać się poza domem(miejscem w którym mieszkają) lub do specjalnie przeznaczonego miejsca(kuweta). Nie jest to kwestia wytworzonej przez nich kultury lub rozwiniętej moralności. Jest to po prostu instynktowne zachowanie, który wynika z tego, że przebywanie w miejscu, gdzie znajdują się fekalia i rozwijają choroby jest czymś szkodliwym.
Po drugie nie wiem o jakim "prawie" mówisz. Obie czynności, które opisałeś nie są zgodne z polskim prawem. Nie są zazwyczaj zgodne z prawem moralnym. Zdrada też nie jest zazwyczaj zgodna z moralnością.
Moje stanowisko jest jednak inne. Jeżeli ktoś wybiera partnera przez pryzmat jego właściwości biologicznych, a nie moralnych, to potem nie powinien czynić mu zarzutów ze względu na jego niemoralne zachowanie. Jeżeli ktoś w taki sposób wybiera partnera, to nie powinien też czynić zarzutów, że ktoś inny(kochanka) wybiera partnera kierując się tymi samymi kryteriami. Kochanka wybierając mężczyznę, który zdradza wieloletnią partnerkę, nie kieruje się na pewno tym, że jest on osobą etyczną. Podobnie młoda kobieta(mężczyzna) w większości przypadków się tym nie kieruje. Kierują się wieloma rzeczami, ale nie tym. Nie jest to po prostu priorytet i zazwyczaj nie jest to nawet jeden z kilku najistotniejszych czynników przy wyborze partnera.

ktoś tu mądrze napisał, że w całej tej prozie życia po zdradzie nie chodzi o samą zdradę, gdyż temu jest winny wyłącznie mąż, ale w dużej mierze chodzi o skutki tej zdrady a tu sprawa się komplikuje..
Jeśli maż odchodzi od żony do kochanki i ponosi wszystkie skutki swojej decyzji ( tj. zabezpiecza finansowo, przyjmuje winę na siebie itp. ) to łatwiej jest ten fakt zaakceptować niż jeśli swoje qrestwo tłumaczy tym, że żona go np. zaniedbywała
Podobnie u kochanek, jeśli taka decyduje się na związek z żonatym mężczyzną to również powinna wziąć go z całym bagażem odpowiedzialności za porzuconą rodzinę..
Potrafię zrozumieć, że ludzie przestają się kochać i nie potrafią ze sobą dłużej żyć, ale powinno się to odbyć bez pośrednictwa osób trzecich..
Niestety taki scenariusz w życiu się nie zdarza i często jak zdrada wyjdzie na jaw to jest panika i przerzucanie winy na najmniej winną osobę, czyli na żonę. Bo ta żona zołza miesza, nie pozwala "młodym" kochasiom pławić się w swojej wielkiej miłości i załatwić sprawy tak jak oni by tego chcieli, czyli zaakceptować fakt porzucenia z pokorą i pełnym zrozumieniem, że sobie na to zasłużyła..
Są jeszcze gorsze scenariusze, kiedy to kochanka po zabawieniu się misiem, rzuca go bo sam romans nie jest już taki ekscytujący, jak ujrzał światło dziennie i okazuje się, że nie jest akceptowany społecznie, wtedy też ta zła żona powinna przyjąć jelenia z powrotem do domku aby uciąć plotki i zamieść niezręczną sprawę pod dywan..
Niestety w zdradzie jest tak, że zdradzający wraz ze swoimi nowymi partnerami nie potrafią przyjąć godnie winy na siebie, tylko szukają głupich usprawiedliwień aby wybielić swoje niecne postępowanie. A że najlepiej znają swoich byłych partnerów, to skupiają się na nich i to chyba sprawia, że mamy tak wielki żal również do kochanek przed którymi nasi niewierni mężowie odarli nas z całej godności..

a na mężu też się wyżyłaś?
bo nie wiem, nie czytałam wątku?
czy może w ramach wyżycia się na mężu kazałaś mu dzieci ze szkoły odbierać albo obiad ugotować?

Spróbuj go znienawidzić zamiast niej, zamiast pisać, że to on się pogubił, bo ona mu pozwoliła. Naprawdę przestań o niej myśleć. Koniec z ona, ona i ona. Powiedz sama do siebie, że przegrałaś z mężem bez uczuć i empatii. Bez uczuć i empatii do Ciebie. Nie dobijaj się jeszcze dodatkowo jej osobą. Chociaż spróbuj...

Tak, to prawda.
Sama zdrada jest upokorzeniem.
Ale równie wielkim upokorzeniem jest to, że zdradzający szuka usprawiedliwienia w swoim małżeństwie, żonie...
To nie tak, że było idealnie... może i było mu tam źle... może i teraz jest mu lepiej...
Nie o to chodzi.
Chodzi o przerzucanie odpowiedzialności za swoje czyny.
Ja np. mam cały czas odczucie, że moje małżeństwo było dobre. Zresztą mój eks odchodząc sam do mnie powiedział, że nie mam się za co obwiniać. Co nie znaczy, że w sądzie, jak mu się ogień pod dupą zaczął palić, nagle nie zmienił zdania - nagle okazało się, że "ta szklanka stała nie tam gdzie trzeba i on już dłużej tego nie mógł wytrzymać" To cytat z mojej psychiatry - jej podsumowanie żali tego typu misiaczków w sądzie

Najlepsza rada - odciąć się. Niczego nie wyjaśniać, nie udowadniać. Zrobił co chciał. Ona też. Wszystko idzie na jego i jej konto. Oni poniosą konsekwencje, oni muszą z tym żyć... a przede wszystkim ze sobą... co nie zawsze jest takie różowe i piękne, jak się wydawało w fazie romansu... no cóż, życie A tłumaczą się tylko winni. Więc po co?
Z czasem poczucie upokorzenia znika - i nabierasz siły, bo masz podstawy. A nawet dziwisz się, że mogłas tak czuć I to jest piękne
A oni? Kłamstwo, oszustwo, brak zaufania i fałsz nie są dobrymi fundamentami.

A co z mężczyznami?
Skoro mój mężczyzna wybaczył mi zdradę, to znaczy, że jest GŁUPI i SIĘ NIE SZANUJE?
Czy w przypadku mężczyzn oznacza to umiejętność bycia ponad zdradą, zdolność do skupienia się na tym, co jest zamiast na tym, co było.

Dużo w Tobie zajadłej złośliwości i żalu I_see_beyond. Tobie w głowie się nie mieści, że ktoś może widzieć świat i ludzi inaczej niż Ty. Taka malutka ta Twoja główka, czy jednak jesteś w stanie dostrzec, że ludzie czują inaczej niż Ty, nie obrażając ich przy tym i nie przyczepiając im etykietki "głupek". Mylą się tylko inni? Jesteś kolejną z monopolem na całą prawdę świata, bo Ciebie facet rzucił i nawet na Ciebie nie spojrzał odchodząc? A może o to chodzi? Może Ty rzeczywiście zazdrościsz tym, którzy jednak nie zostali porzuceni mimo zdrady i zobaczono w nich jakiekolwiek zalety, bo w Tobie Twój partner nie zobaczył niczego wartościowego, co by go mogło przy Tobie zatrzymać?

Nie do mnie pytanie, ale odpowiem: to oznacza, że Twój mężczyzna Cię bardzo kocha i widzi szansę na odbudowanie Waszego związku.
Pytanie, jaka Ty jesteś, i czy on zna Cię na tyle, by wiedzieć, że faktycznie żałujesz i sytuacja więcej się nie powtórzy.

Bo jeśli wie, że się powtórzy, a mimo to nie odchodzi, bo woli mieć rogi, niż być sam - to jest głupi i się nie szanuje.
Tak ja to widzę.

On wie, że ja szczerze żałuję zdrady i że nie miałam pojęcia, że tak bardzo dotknie go to, co zrobiłam. W swoim ograniczeniu nie sądziłam, że jemu na mnie ale także a może przede wszystkim mi na nim tak bardzo zależy. Wszystko stało się dla mnie klarowne i przejrzyste w momencie, gdy zobaczyłam jego ból i zrozumiałam jak bardzo go skrzywdziłam. I to pragnienie cofnięcia czasu żeby on tak nie cierpiał.
On wie, mam głęboką nadzieję, że on czuje, że ja nigdy nie odważę się już zdrobić niczego, co go tak bardzo zaboli. Nikt nie zasługuje, aby go zdradzać.

SonyXperia, moźe Cię to zaskoczy ale agresja i żal to dwa odmienne pojęcia, których definicje są zupełnie różne.
Sprawdź w słowniku, zachęcam :-D

Czekam na odpowiedź na ostatnie pytanie dobrejkobiety90. Na Twoim miejscu czegoś takiego nie zostawiłabym bez echa.

Edit: PS. Nie dotrzymujesz słowa

Nie jestem teoretykiem. Tak w pracy jak i w życiu. Definicje weryfikuję na bieżąco. Polecam.

Widzę, że nie ważne gdzie temat jak zawsze budzi kontrowersje i można po raz n-ty wylać swoje złości na kochankach
Ja powiem ze swojego punktu widzenia, że nie czuję się w żaden sposób winna czy odpowiedzialna za małżeństwo zdradzającego. Nie czuję żadnego powiązania/zobowiązania wobec jego żony. Jedyne za co czuję się odpowiedzialna to za pozwolenie na to by ten człowiek stał mi się bliską osobą. Pomiędzy przyjaźnią a romansem jest bardzo cienka granica i ktoś na początku może nawet nie zdawać sobie z tego sprawy, myśląc że nad wszystkim panuje. W końcu przyjemnie jest przebywać w towarzystwie osoby która jest dla nas atrakcyjna, z którą lubimy rozmawiać, możemy na niej polegać itd.. Jeśli człowiek nie wycofa się w odpowiednim momencie, nie postawi solidnych granic, to potem już jest coraz trudniej, bo zaczynają dochodzić uczucia, emocje, dylematy… Bardzo dobrze to obrazuje wątek Talerz w dziale „Rozstanie..” – tam interwencja była dość szybko, zanim romans nie rozkręcił się na dobre, dlatego łatwiej było dać 2 szansę, naprawić. Wyraźnie był jednak tam uchwycony ten moment, granica, kiedy zapaliło się czerwone światełko – mąż zaczął kasować smsmy, pomimo że żona wiedziała o tej kobiecie i wcześniej się z tym nie krył. Gdyby nie szybka reakcja to już by pewnie facet popłynął i w romans i w kłamstwa przygotowane specjalnie na potrzeby żony. Czy ją w tej chwili przestał kochać czy też szanować?
Tu się bardzo często wypiera fakt, że zdradzający i/czy kochanka mogli się w sobie zakochać, a tak przecież niejednokrotnie bywa. Jeśli już do tego dojdzie to problem staje się znacznie większy, bo uczucia wszystko komplikują. I nie mówię tu dla ścisłości, że to na pewno musi być od razu miłość życia, ale o tym dobrze nam wszystkim znanym zakochaniu, czyli okresie na początku znajomości, któremu towarzyszą motylki, człowiek przywiązuje się emocjonalnie itd. Zauroczenie może z czasem minąć, pytanie co z tym się zrobi w danym czasie? Czy zrezygnuje z niego czy podejmie ryzyko? Takie osoby często myślą, że jakoś się to wszystko ułoży, przecież to co im się przytrafiło jest piękne, więc nie może być złe itd. (tak wiem że w zdradzie nie ma nic pięknego, ale te uczucia, emocje są autentyczne). No i wtedy zaczynają się rozterki, potem wszystko się rypie i w konsekwencji każdy cierpi… bez względu na ostateczne decyzje, w tym najmniej winne dzieci.
Ale kochanka też, choć ok, można powiedzieć, że dobrze jej tak, sama się tego prosiła, to niech się teraz męczy. Tak naprawdę każdy z nas chce mieć obok bliską osobę, czuć się kochany itd. Często niespodziewanie otrzymujemy to od przypadkowo poznanej, obcej osoby. Czasem niestety zajętej. Kto jest winny, czy zdradzający, który zaczął zabiegać o uwagę i sympatię przyszłej kochanki, czy kochanka, która na to mu pozwoliła. Patrząc na to z tej strony – oboje po równo. Jedyny przypadek, kiedy większą winą obarczyłabym zdradzającego, to perfidne kłamstwa (zapewnienie o miłości), czy obiecanki. No ale poza „światem” tych dwojga, jest jeszcze inny świat – partnerka/rodzina zdradzającego. I za nią to on jest odpowiedzialny. Jeśli daje sobie przyzwolenie na romans, albo zatajając że ma żonę, albo okłamując że już, już się rozwodzi, to nie widzę w tym winy „kochanki”, bo to on decyduje, czy chce zdradzić czy nie. To tak samo jakby kochanka miała pretensje do żony, że się wcześniej pojawiła w jego życiu i zaciągnęła przed ołtarz. Można mieć pretensje na los że ktoś stanął na drodze 2 osoby, że akurat wtedy czy teraz. Jednak to kompletnie bez sensu.
Takie porównania, że miłość małżeńska jest ważniejsza, prawdziwsza niż partnerska bo przypieczętowana, do mnie (podobnie jak do Sonny) absolutnie nie przemawiają.
I nie bronię kochanek, jak i nie gloryfikuję żon bo różne osoby chodzą po tej ziemi, jednak ja osobiście nie czuję się złym człowiekiem tylko dlatego że miałam romans z żonatym. Ja go naprawdę kochałam i nikomu nie muszę nic udowadniać, czy wybielać. Został z żoną – ok, życzę im szczęścia i nie zamierzam jej o to winić, wyzywać od głupiej czy uprzykrzać życie. Gdyby zdecydował się rozwieść, zrobiłabym wszystko co w mojej mocy, by miał jak najlepszy kontakt z dziećmi i możliwie poprawny z ich matką. Mnie też bolało, sporo wypłakałam, ale nie chcę winić tylko jego, bo tak jak wyżej napisałam, ja też mu pozwoliłam na to by stał mi się bliski. O ile wtedy nie do końca wiedziałam w co się pakuję, czasu nie cofnę,  jednak potem to już była tylko i wyłącznie moja decyzja czy się z tego wycofać czy nie. Wybrałam to pierwsze.

"kto winny mąż czy kochanka "
Każdy przypadek jest zupełnie inny i nie da się uogólnić, ponadto jeśli w związku pojawia się trzecia osoba trzeba najpierw zadać sobie  pytanie czemu ona/on się pojawia.
Kochanka/kochanek jest tylko konsumentem tego że w związku dzieje się coś niedobrego. Upraszczając: jeśli nie dbasz o swoje i "pozostawiasz w miejscu publicznym" to nie dziw się że ktoś się zaopiekuje. Nie chce bronić w tym miejscu ani kochanków ani partnerów zdradzających ale szukanie winy trzeba zacząć od dogłębnej analizy samych siebie. Czasami trzeba w takiej analizie cofnąć się nawet o kilka lat, ważne by nie robić tego bez partnera bo wtedy trudno o obiektywizm i odpowiedni dystans.

Podsumowując:
kochanka/kochanek jest tylko egoistycznym konsumentem długotrwałego rozpadu toksycznego związku.
Trudno więc winić kogoś za to bierze to co inni odrzucają.

Sony, dzięki za to ostatnie zdanie. Tak, miało mnie tu już od wczoraj nie być. Ot, zajrzałam sobie w pracy na wątek, dałam się tej "dobrej kobiecie" trochę wciągnąć w DYSKASZYN i ... przestało mi się chcieć już tu pisać. Też tak czasem macie?

Dobra, niech mnie tam rozgryza kto chce, cytuje kto chce, taki temat z potencjałem.

Robimy zawody na ilość nabitych stron? Już gdzieś takowe widziałam.

No i zamiast odpowiedzi na pytanie zrobił nam się wątek wycieczek personalnych.

To "pod publiczkę" odnosiło się do Twojego sformułowania o publicznym upokorzeniu. Mnie chodzi o to, że tak naprawdę publiczność nie ma nic do tego, czy ludzie się schodzą, czy nie. To jest sprawa między dwojgiem ludzi, którzy o tym decydują i tyle.

Silna jestem. To jest fakt, nie moje chciejstwo. Osłabiona byłam tuż po wykryciu zdrady. Twój mąż nie był?

Gardzę kochankami bo mam takie osobiste doświadczenie. To nie oznacza, że chcę być lepsza od innych. Nie ma logiki w tym co napisałaś.

_v_napisała bardzo dobry post. Spodobał się wielu osobom, w tym mnie. Nie jest protekcjonalny, jest obszerny. Jaką nutę w Tobie poruszył, to już sama napisałaś.

Pozwolisz, że zacytuję Ciebie samą, aby zakończyć nasze rozważania tutaj. Już nawet użytkownik powyżej martwi się o wycieczki personalne.

Teraz ruch należy do Ciebie.

Wybacz, nie do końca rozumiem do jakiego ruchu mnie prowokujesz.

Widzę, ze nawet już dochodzimy do takich wniosków, ze winna jest osoba zdradzona.

Ja mam pytanie do DobrejKobiety -

Rozumiem że zmądrzałaś, zrozumiałaś swój błąd, wyciągnęłaś wnioski.
Rozumiem też, że Twój mąż wybaczył Ci dorobienie mu poroża.

Nie wiem tylko, dlaczego koniecznie musisz dostać - poza jego wybaczeniem - także aprobatę całego świata dookoła?
Nie lepiej dokonać tej zmiany i zrozumienia we własnym sumieniu, własnej głowie? I własnej rodzinie?
Potrzeba Ci, by -v- uznała Twoje nawrócenie? Czy ktokolwiek inny? By obcy ludzie pogłaskali Cie po główce? By przyznali, że chociaż zdradziłaś, to jednak jesteś w porzo?
Nie rozumiem zupełnie, dlaczego przychodzisz tu się awanturować?

Bo zdradzone kobiety gardzą kochankami?
Ich prawo.
Pogarda nie oznacza ani nienawiści, ani mściwości, ani chęci bicia .
Pogarda oznacza uznanie tych osób za osoby takiej kategorii, do której nie warto się w żaden sposób zniżać. I tyle. Każda osoba, która wbrew swojej woli miała z boczniarą do czynienia (bezpośrednio czy pośrednio) ma prawo tak to czuć.
Tak samo, jak ma prawo czuć pogardę do zdradzającego męża. Nie każda musi chcieć wybaczyć, nawet gdy misio płacze, przeprasza i obiecuje. To samo dotyczy obu płci Stało się, koniec. Po zawodach.

I Roxann też tu wpadła??

Ze swoją historyjką, jak to ona się tylko przyjaźniła z żonatym facetem...
ale w pewnym momencie majki jej SAME spadły
(pewnie gumka puściła )

a teraz biedactwo pokrzywdzona bardziej niż ktokolwiek inny w tej relacji: on jeden+ one dwie + dwoje dzieci - i  w której wzięła udział...

Lacrimoso, szmatami i ścierkami od podłogi (jak to ładnie sama określiłaś) ludzie robią się SAMI. Bez niczyjej pomocy.
Żadne rozjuszone żony nie są w stanie swoim świętym oburzeniem tego zrobić. Mogą sobie co najwyżej ulżyć, pisząc na forum.
Czyny doprowadzające do takiego zdegradowania są już jednak całkowicie po stronie osób tak czyniących. Nikt im w tym ani nie pomaga, ani ich nie prowokuje, ani nie zmusza.

To są przykładni synowie, mężowie, ojcowie i głowy rodzin, którzy jak każdy człowiek czasem grzeszą (choć nie chcą), ale nie potrafią oprzec się pokusie

oj tak
i zrozumieli swój błąd i to jak bardzo kochają

a już bez żartów odniosę sie do dziewczyny (wybacz mi! nie pamiętam Twojego nicka, a na tel ciezko sie pisze i szuka), ktora sądzi, że ja uważam, że osoba zdradzajaca nie moze sie zmienić.

nie myślę tak, bo gdzieś tam w glebi serca jestem idealistka i chciałabym zeby swiat byl idealny. wierzę, ze niektorzy mogą sie zmienić.

większość jednak zdradzi ponownie. jak nie tą partnerkę to następna.stąd nie wierzę w przemiane męża talerza. z jednej strony życzę jej szczescia ale z drugiej... stawiam jablka do orzechów,ze jej maz w glebi serca uwaza ze mu sie upieklo i tanio sie wykpil.

A przeczytałaś całą dyskusję? Mój podpis odnosił się wyłącznie do oskarżeń, które pojawiały się gdzieś wcześniej - że osoby wypowiadające się w tym tonie na pewno same były kochankami. Poza tym ja nie uważam się za osobę świętą, ani idealną. Mnie też ponoszą emocje, ale emocjami mogę sobie tłumaczyć agresję, która pojawia się tuż po zdradzie, a nie taką, która zostaje miesiące i lata po niej. I wcale nie czuję się lepsza od takich osób, a jedynie nie lubię hipokryzji i moralnych krucjat od osób, które same moralne nie są.

Padają być może po zdradzie. A mi chodzi o to, by padały przed. Mniej osób cierpi.

I to właśnie dokładnie pokazuje naturę kobiet. Akurat w tym wątku kochanka zadała konkretne pytanie, więc nie bardzo na kim się jest wyżywać, czy przekonywać do swojej jedynej słusznej racji, to i nagle solidarności między zdradzonymi nie ma – a bo jedna wybaczyła, inna nie, a jeszcze inna nie była w małżeństwie itd. itd.
Pewnie jak jakiś facet, który zdradza czyta te uszczypliwości jednych i drugich, to ma niezłą polewkę. W końcu to i tak oni choć sami nabroili, zwykle lądują na 4 łapy, czy to w ramionach „głupiej” żony, czy „podłej” kochanki. Taka niestety prawda.

Ola znam Twoją historie dlatego nie chcę robić personalnych wycieczek, ale… to Cię nie upoważnię do tego by teraz jechać po osobie, której tak naprawdę nie znasz. Nie jestem kochanką twego ojca. Z drugiej strony zadziwia mnie jak łatwo całą winę przerzuciłaś na nią, pisząc nawet że zawróciła ojca z lotniska i przez to dzieci go nie poznały?? Przepraszam, a twój ojciec to bezwładna maskotka w tym wszystkim, bez rozumu i wolnej woli???

Uważam, że w żadnym przypadku nie należy generalizować, bo też każdy jest inny. Zwykle wina, leży po środku. Raz partner w związku jest toksyczny, raz zdradzający ma problemy z wiernością, innym razem pojawia się bezwzględna kochanka, która zaczyna mącić w głowie takiego zagubionego misia i nastawiać go przeciwko żonie itd.

Nie wiem czy uzasadniony – ja ich po prostu w tym przypadku nie mam bo nie widzę powodu. Powiedziałam za co czuję się odpowiedzialna czy winna – tzn za pozwolenie, by ta osoba stała mi się bliska. Wtedy mogłam szybciej zareagować, postawić granice itd. Ale potem? Przecież nie rozbiłam jego małżeństwa perfidnie, nie poleciałam z donosami do żony by sobie ulżyć, nie powiedziałam o niej ani do niej przykrego słowa. Nigdy nie chciałam odebrać ojca dzieciom.
To była moja pierwsza i mam nadzieję ostatnia przygoda z żonatym. Mogę sobie zarzucać krótkowzroczność, naiwność, nieumiejętność przewidzenia konsekwencji itd. Nie zamierzam się tym jednak resztę życia zadręczać. Dostałam lekcję życia i wyciągnęłam wnioski.

Ani majtki same nie spadły, ani gumka nie puściła – gdyby pękła to byłby pewnie dalszy sezon telenoweli
A oceniam po sobie… zdradzający jakoś nie płakał, trochę poszalał i się uspokoił… a żony i dzieci nie znam, nie wiem nawet czy wiedzieli o mnie. I szczerze nie interesuje mnie to bo dla mnie tamta historia jest już skończona. Ot i tyle. Naprawdę niepotrzebnie się tak podniecasz

Roxann  Twoim zdaniem wina leży po środku? A przepraszam wina za co? Wina za zdradę? Wina za rozpad małżeństwa może leżeć gdzieś pośrodku ale nie za zdrade.

Moim zdaniem nic nie tłumaczy zdrady. Kiedy nie można się już dogadać, kiedy nie można ze sobą dłużej wytrzymać, kiedy wszystko w związku kuleje to się rozejdźmy i nie rańmy się.

A kiedy nie można się dogadać przez inną kobietę? Bo w tym całym wątku tu jest pies pogrzebany.

Czy żona Twojego kochanka o Tobie wiedziała i przeczekała jego romans, czy po prostu udał mu się skok w bok?