Kto bardziej winny kochanka czy zdradzający mąż - Netkobiety.pl

Roxann gdybym była facetem też życzyłabym sobie taką mieć partnerkę

Pamiętam jak miałam 30 parę lat. Też miałam takie przekonania :-). Wg nich mój mężczyzna choćby wszedł do pokoju pięknych i nagich kobiet miał nawet na nie nie spojrzeć. On miał mnie tak kochać, że choćby laski same się przewracały i nadziewały miał je siłą spychać bo tak mnie kocha. I wtedy też pisywałam czasem na forum w obronie kochanek ;-). Ale ich broniłam, dziś mi się śmiać z tego chce.
Dziś 10 lat później juz mam trochę inne zdanie. Oczywiście nie zwalam winy na inne babki ale już rozumiem to zmęczenie życiem codziennym i pewną łatwość wpadnięcia w wir świeżych emocji bez balastu rodzinnego. I nie chodzi mi o to, że one winne i perfidne. Raczej oczekiwałabym zrozumienia sytuacji od innej kobiety, tak po ludzku. Że w tym biegu codziennym i tym, jak on mnie i moje ciało zna nie dam mu nowości i świeżości. Że fakt mogę porozdawać dzieci, zwierzęta, zamknąć dom, wyłączyć telefon i pojechać na romantyczny wypad ale na pewno nie tak często jak kochanka. I nie cofnę czasu do chwili gdy mieliśmy 20 lat a kochanka właśnie to potrafi.

Ja osobiście żeby było jasne w kwestii wybaczania mam podobne zdanie jak chyba -V-. Nie chce mnie to droga wolna, nie będę się prosić bo nie ma o co. Miłość minęła to droga wolna. A w tym kontekście dla mnie "wina" kochanki to ten okropny brak empatii dla drugiej kobiety. Ten brak spojrzenia szerzej, w kontekście obowiązków od których zona nie może uciec, tego braku nowości i świeżości, którego ona już nie ma właśnie.
Bo romans też ma swój początek, nie wpada ona jak śliwka w kompot i pozamiatane. I na tym etapie od innej kobiety  oczekiwałabym (idealizm wiem) tego szerszego kontekstu. Że ten piękniś i bajerant ma żonę i ona teraz może nie jest wredną suką ale siedzi w domu z chorym dzieckiem, więc nie odstawi striptisu. A kochanka to i owszem, i będzie ten striptis o niebo lepszy bo tajemniczy i nieznany jeszcze. I dla mnie kobieta zwykła, wiedząca jakie jest życie i mająca minimum empatii dla innych powinna okazać, że nie jest zainteresowana. Tyle.
Gdy to zainteresowanie wykazuje, wchodzi jak w dym i zaczyna pluc na żonę małpę dla mnie staje się osobą gorszego sortu. I tyle. A co do miśka - dla mnie on już na straconej pozycji. Nie chodzi o to by go wyszarpać z tych ramion miłości. Nie będe stac na drodze jego szczęścia. Ale o niej zdania nie zmieniam.

Jeszcze jakby tyłek i cycek zmieniał się co jakiś czas, żeby była dla niego ta różnorodność... hahahah!

A to interesujący punkt widzenia. Możesz to jakoś rozwinąć, proszę?

Albo ktoś inny? Jak niby ja, zdradzona żona, miałabym zostać "boczniarą" we własnym małżeństwie?

I jeszcze mam pytanie do kk76 - mogłabyś wskazać, które to posty mają argumenty merytoryczne, a które nie?

Wskazałaś na posty Roxan, która sypia z żonatymi, wcześniej Ona80 przyklasnęła którejś boczniarze, sama sypiasz z zajętymi mężczyznami, więc rozumiem, że merytorycznie, to kochanki się wypowiadają?

Które argumenty z przeciwnej strony uznajesz za przekonujące, bo merytoryczne?

Czym zatem jest związek? Kajdany i przykucie, z których można się wyzwolić tylko zdradą? Związek na pewno kinem nie jest, ale każdy ma prawo opuścić związek, jeśli podejmie taką decyzję.

Oj grubo się zapędziłaś. Nana przedstawia w tym zdaniu swoje własne odczucia. Zauważ na formę pojedynczą "ja". Dlaczego uważasz, że jej odczucia są prawdziwe tylko jeśli jej partner przypieczętuje to swoim podpisem?

Zaiste, spektakularne porównanie i błędne założenie jednocześnie.

Po to ktoś dawno temu wymyślił ROZWODY, żeby móc wyjść z układu między dwojgiem ludzi, jeśli np. z czasem ich oczekiwania względem małżeństwa czy innego związku przestają odpowiadać, zrobili wszystko, żeby to naprawić, ALE NIE WYSZŁO, bo i tak się zdarza.

Prawo przewiduje takie rozwiązanie, kk76. Jeśli za rozpadem małżeństwa nie stoi zdrada, przemoc fizyczna czy alkoholizm, jest opcja rozwodu bez orzekania o winie.

kk76, nie czytasz ze zrozumieniem. Nie prosiłam o wyjaśnienie mi, co znaczy słowo "merytoryczny". Prosiłam o wskazanie postów, które twoim zdaniem są merytoryczne. Rozumiesz różnicę?

Wiecie, zastanawiam się nad tym stwierdzeniem, że "jak raz zdradził, to zrobi to ponownie".
To chyba nie o to chodzi, że ma takie czy inne skłonności, zdolność do oszukiwania itd.

Tu chodzi chyba o to, że jak taki facio raz uwolnił się z "nudnego związku", obowiązków, konieczności spędzania czasu, dni i nocy - z tą samą osobą... bo te rzeczy przestały być dla niego wartością...
jak raz zaznał "przyjemności" rzucenia się w świeże ramiona... że znalazła się taka, co go w ogóle chciała...
to będzie zawsze już za tym tęsknił.
Może nie powie tego wprost... może będzie nawet sam siebie oszukiwał... ale gdzieś tam, z tyłu głowy taka myśl może pojawić się bardzo szybko.
Niestety, związki mają to do siebie, że stają się "nudne", trzeba znosić partnera "w zdrowiu i chorobie", radosnego i przygnębionego, wypoczętego ale też zmęczonego, padniętego, wkurzonego, spłakanego...

Dlatego np. ja wiem, że już nigdy nie wejdę w żaden związek "na poważnie". Nie chcę. Miałam, zaznałam, dziękuję Jestem szczera i sama ze sobą i ze swoimi "przyjaciółmi", których teraz poznaję.

Tylko naiwna kochanka, licząca na "miłość", "ślub" i co tam jeszcze - w zamian za to, że daje zawsze, bo ją to "nigdy głowa nie boli tak jak żonę" - może tak myśleć.

Dlatego, tak w głębi duszy - pomimo, że nie mam do nich szacunku - ja im współczuję. Współczuję tej "swojej". Znam swojego eksa... znam go baaardzo dobrze nie wiem, czy ktoś zna go lepiej byłam z nim 20 lat... i wiem, co to za "skarb". Ona tego prawdopodobnie jeszcze nie wie.

I nie to, że jej (i jemu wróżę) rozstanie, klapę, koniec... czy, że życzę im tego... nie, bo są mi już na tyle obojętni, że nie mam względem nich żadnych takich odczuć. Chodzi o to, co dzieje się tak w głębi... w głębi serca... w głębi duszy... w głębi głowy....... chodzi o to, co dzieje się na tym najwyższym poziomie szczerości, poświęcenia dla drugiej osoby, ukochania jej, oddania jej całego siebie... otwarcia przed nią duszy...
Ja bym bez czegoś takiego nie potrafiła się obejść będąc z kimś w tzw "związku miłosnym". I współczuję tym, którzy muszą się z takimi brakami pogodzić.

Mariusz_, to dobrze, że ustaliliśmy, iż zdrada jest zła. OK. Mamy więc punkt wspólny.

To, na co wskazują Roxan i kk76, to są problemy, jakie pojawiają się w związkach. One MOGĄ stać się okolicznością do skoku w bok LUB NIE.

Ja wiem, jakie czynniki wpłynęły na skok w bok mojego męża. NIE MUSIAŁY mieć fatalnego końca.

Nie rób proszę z mojego męża bezmózgiej rozwielitki, która nie może podjąć ŚWIADOMEGO WYBORU, o tym, aby mnie oszukać i zdradzić, proszę cię. No co ty, suwaki w rozporkach same wam się rozpinają czy jak? Nawet jak ten suwak rozepnie taka "ona", to też możesz powiedzieć NIE.

Rozumiesz?

Wytłumacz mi proszę, bo nie ogarniam. Czy Twój komentarz świadczy o tym, że uważasz małżeństwo za coś więcej niż układ pomiędzy dwojgiem ludzi? A jeśli tak, to w jaki sposób wpływa to na postrzeganie przez Ciebie tematu zdrady? Jak wpływa na postrzeganie kwestii rozwodu?

Dla mnie: zdradza, tzn. nie kocha. Koniec kropka.

Słuchaj, tu jest taki wątek w dziale zdrada, założony przez kasię_kicię. Odsyłam cię tam, poczytaj http://www.netkobiety.pl/t98550.html. W przeciwnym razie zrobi się DUBLOWANIE TEMATU. My tu na prośbę autorki oceniamy winę zdradzających i kochanek.

"polecam na początek kobietom które są zdradzane, zacząć trzeba od siebie, od zadania sobie pytania czemu wolał inną."
kk76

To trafne stwierdzenie kk76 to obowiązkowy punkt rozmyślań dla kobiety po zdradzie. Jeśli zamiast tego będzie zerojedynkowe "Dla mnie: zdradza, tzn. nie kocha. Koniec kropka." to taka kobieta sama pokaże, że była warta swojego faceta.

Dziewczyny (kk76, Roxann) dyskusja w tym temacie robi się jałowa, bo druga strona jest niepodatna na jakiekolwiek argumenty. Życie (po raz kolejny) ich nauczy. Trzeba tylko trochę czasu.

To jest bzdura.
Za problemy w małżeństwie odpowiadają mąż i żona.
Ale za zdradę odpowiedzialna jest zawsze strona,  która zdradę popełni, ponieważ to jej indywidualna decyzja, a nie ostateczność i jedyne wyjście. Wyjść jest wiele, nie trzeba iść na łatwiznę, naprawdę.

I również uważam - zdrada wyklucza jakąkolwiek miłość, jak się kogoś kocha,  to się go nie rani w ten sposób.

Nie Mariusz, nikomu tego nie polecam - wręcz przeciwnie - polecam, by mysleć o sobie WYŁĄCZNIE  w kategoriach: jestem silna, mądra, piękna...

Myśleć o tym co szwankuje, ewentualnie o zmianie można było przed zdradą. I tylko i wyłącznie wtedy.

Wolał inną? Ja też być może wolałam innych. I co z tego? Nie zdradziłam, bo nigdy bym mu tego nie zrobiła. Owszem, może kiedyś bym odeszła. Ale nigdy nie zachowałabym się tak skrajnie nielojalnie wobec osoby, z którą kiedyś połączyło mnie tak wiele.

A poza tym - znów daję się wciągać w te rozważania... a ja tego już nie chcę, ani nie potrzebuję. Było, minęło. Ocena została, emocje nie. Cenię swoje obecne życie i wszystkie uroki, które ze sobą niesie.

Primo: tak, jestem przekonana - w każdym razie wśród tych ludzi, których całkiem dobrze znam ja Secundo: widziałam już w tym wątku, jak dla Ciebie otwarte są przeważnie kochanice. Jest to więc niemal komplement, kiedy sugerujesz mi bycie zamkniętą (a więc inną od osób, do których nigdy nie chciałabym się upodobnić), ale niestety nie. Z cudzych błędów już po prostu się uczyłam i wiem, że nie popełniłam tych samych z jednym wyjątkiem. Są nim "błędy" mojej matki, głównie to, co dostałam po niej drogą genetyki. Cóż, na pewno zazdroszczę tym, którym łatwo tę genetykę przeskoczyć. Tertio: Mamidełko słusznie zauważyła; to coś mojego, to, jak to widzę i ile chcę/umiem z siebie dać. Jeśli jednak ta informacja jest Ci niezbędna do pojęcia, że kobieta może oferować tę szczerą, ciągłą komunikację i dalej może do zdrady dojść: tak, rozmawialiśmy o tym, tak po prostu u mnie jest W życiu nie musiał zgadywać, co jest dobrze/źle, nie doświadczył z mojej strony tzw. "babskiego focha", nie musiał rozmawiać z kotem zamiast ze mną.

Rzadko piszę cokolwiek poza moim tematem, w którym odezwu zbytniego nie ma
Wczoraj przeczytałam ten i mimo zamknięcia tego działu w moim życiu dodam coś od siebie.

Nie byłam winna:
- gdy Twój mąż do mnie podszedł mając już swój chory plan w głowie
- gdy zaprosił mnie na kawę, a ja odmówiłam
- gdy nie dałam mu swojego telefonu ani nie podałam nazwiska, a mimo to wypytał o mnie znajomych i znalazł mnie na portalu społecznościowym
- gdy poszłam na tą pierwszą kawę bez żadnych złych myśli i traktowałam go jak każdą inną osobę na świecie
- gdy mi wmówił, że z jego strony nie ma żadnych złych zamiarów, że po prostu lubi poznawać nowych ludzi
- gdy na następnej kawie mu powiedziałam, że to ostatnia i się nie odzywałam
- gdy mówiłam mu, że zdrada zawsze wyjdzie na jaw i aby myślał o konsekwencjach, bo życie po już nie jest takie same
- gdy chciał, aby zachorowało Wasze dziecko, aby się ze mną spotkać, a ja kosztem Waszego dziecka nie chciałam
- gdy źle o Tobie mówił, a ja go stopowałam
- gdy pytałam, czemu sobie nie da ze mną spokoju
- gdy prosiłam go, abyśmy zostali przyjaciółmi
- gdy z wielkim bólem serca naprawdę się cieszyłam, że może Wam się poukłada
- gdy mu tłumaczyłam, że taki romans to skutek a nie przyczyna rozpadu małżeństwa i że powinien próbować ratować Wasze małżeństwo do końca, aby do siebie potem nie miał pretensji
- gdy napisałam mu, że jest wolny i niech o mnie zapomni, bo tak będzie lepiej
- gdy mu mówiłam, że nigdy jego kochanką nie będę i nie wskoczyłam mu do łóżka

Być może powinnam się czuć winna:
- gdy płaciłam za siebie lub stawiałam następnym razem, aby nie spotykał się ze mną za pieniądze które się Wam należą
- gdy pierwszy raz powiedział mi, że kocha
- gdy cieszył się jak dziecko, gdy mnie widział
- gdy zwalniał się dla mnie z pracy
- gdy poznał mnie z Waszym dzieckiem
- gdy mówił do mnie "żono" i układał plany na przyszłość
- gdy opowiadał o mnie Waszym znajomym
- gdy w wersji dla mnie był przekonany, ze jestem właśnie tą na którą czekał i żałował, że jest Twoim mężem
- gdy mu opowiadałam o sobie wszystko, nawet najgorsze rzeczy, aby wiedział, że nie jestem taka idealna za jaką mnie ma
- gdy przynosił prezenty mojemu dziecku i mnie
- gdy ciągle pisał, dzwonił i przyjeżdżał
- gdy się wściekał, że ciągle go pilnujesz i za nim chodzisz

Byłam winna:
- gdy sama się okłamywałam, że to nic takiego, że to tylko kolega
- gdy oceniłam go swoją miarą
- gdy z jego opowieści i Twojego zachowania wynikało, że nigdy go nie kochałaś i go nie kochasz i tak tez odbierali Cię inni
- gdy mu uwierzyłam
- gdy sama zrozumiałam jak bardzo samotna jestem
- gdy tego nie zatrzymałam
- gdy odwzajemniłam pierwszy pocałunek i każdy następny
- gdy mu wtedy nie strzeliłam w pysk
- gdy się szczerze zakochałam, pokochałam
- gdy pisałam i mówiłam, że kocham
- gdy z chęcią się z nim spotykałam
- gdy odbierałam telefony
- gdy odsunęłam całkowicie mojego męża dla Twojego
- gdy odsunęłam ważne decyzje życiowe, bo chciałam wreszcie być z kimś kogo kocham, bo do swojego męża nie czułam nigdy 1/100 tego co do niego
- gdy egoistycznie zdałam sobie pewnego dnia sprawę, że gdy go nie będzie to tak jakby nie było części mnie i że za jego radą może po raz pierwszy nie poświęcę się altruistycznie dla wszystkich, tylko zawalczę o własne szczęście
- gdy kazałam mu podjąć decyzję i wyznaczyłam termin, bo sobie nie dawałam rady z podwójnym życiem

Jednak jego zdrady nie jestem winna. Już wiem jak  to boli i Ci współczuję, że takiego wyboru w życiu dokonałaś, ale to on świadomie z premedytacją skrzywdził wszystkich. Chciał Cię zdradzić. Chciał mieć i zjeść ciastko, a nawet więcej. Chciał całą cukiernie. Nie byłam jego pierwszą, jedyną i na pewno nie ostatnią kochanką, ale przepraszam, że to byłam właśnie też ja.
I mimo całej nienawiści do mnie, dopisywania mi cech, których nie posiadam nie masz prawa nazywać mnie dziwką. Nie spałam z Twoim mężem. Nigdy bym tego nie zrobiła, dopóki by nim był i dopóki ja bym byłam żoną mojego męża. Ale byłam boczniarą i chciałam go mieć dla siebie i jest mi dzisiaj za to wstyd. Tak i dopiero zrozumiałam po tym jak mi nie wyszło, jak się okazałam jedną z wielu. Zbyt głupia byłam by to wiedzieć i widzieć wcześniej. Pewnie gdyby historia się inaczej potoczyła, inaczej bym pisała.

Takie odbiegnięcie od aktualnej rozmowy, ale napisałam, bo chciałam. Bo nigdy Jej tego okazji nie miałam powiedzieć i nigdy mieć nie będę.

Puenta:
Za zdradę odpowiada tylko zdradzający. Nigdy kochanek/kochanka.  Byłabym bezczelna, gdybym w momencie kiedy opowiadałam o swojej zdradzie mężowi zwalała winę na kochanka lub na męża. To ja zdradziłam, ja podjęłam świadomą decyzję, wiedziałam co robię. I mimo, że trafiłam na mistrza w sztuce uwodzenia mężatek to mnie nie tłumaczy. I tak tylko Wasz mąż/zona są winni. Poszli, bo chcieli. Tak jak i ja. Świadomie i egoistycznie.

A dlaczego się najpierw nie rozstałam z mężem? Bo dobrego życia ot tak się nie zostawia. Małżeństwo, dom, dzieci to poważna sprawa. Samemu nie wie się co czuje i czego się chce. Ledwo co kogoś poznajesz już porzucasz wszystko? Głupota. Inną sprawa jest to, że tego nie powinno się nigdy robić. Takich sytuacji należy unikać.

Za wszystko się płaci, za głupotę też Ot życie.

Suez, opisałaś to w szczegółach co i ja starałam się przekazać – zdrada to świadome działanie zdradzającego, to nie sam seks, ale już sama decyzja że chce się zainteresować a potem zdobyć inną osobę. Schemat podobny – ot niby kawa, coraz częstsze rozmowy, smsy, nawiązywanie bliższych relacji itd. Zwykle, tak jak u Ciebie, na początku jest wręcz całkowite wyparcie, że może chodzić o coś więcej, co usypia czujność.  Jeśli jednak jest ogólna sympatia – fajnie ze sobą rozmawia, lubi spędzać czas itd. to trudno z tego zrezygnować (w końcu to tylko kolega/koleżanka)…potem jednak ludzie stają się sobie coraz bliżsi i bliżsi… pojawia zauroczenie.. a tu już krótka droga do romansu, bo feromony zaczynają szaleć itd. Nie myśli się już wtedy o konsekwencjach, za bardzo jest się zaślepionym.. i póki nie postawi się sprawy na ostrzu noża, czy psychicznego wykończenia.. to można w tym tkwić latami. Potem dopiero pojawia się „przebudzenie” i kalkulacja.
Cyngi dobrze pisze a wystarczyło… tak ale kiedy? Przy pierwszej kawie? Jakieś totalne przewrażliwienie. Przy drugiej? Przecież było jasno powiedziane że to tylko koleżeńskie spotkanie i takie było. Inaczej gdyby wtedy już coś facet próbował. A tak? Spotykasz się raz, drugi trzeci, wszystko niby ok., masz fajnego już prawie przyjaciela… nadal granice są zachowywane więc teoretycznie nie masz powodu do niepokoju, z tymże coraz bardziej wsiąkasz w tą znajomość i nie obejrzawszy się dochodzisz do wniosku, że chyba zakochałaś się w tej osobie. No i co robić? Urwać kontakt nie bardzo chcesz, bo daje Ci wiele pozytywnej energii, jest sympatia, nadajecie na tych samych falach, więc musiałabyś się przyznać do uczucia a przecież ta znajomość wciąż ma charakter koleżeński… trochę głupio, więc myślisz, a dam radę – zachowam tylko większy dystans, a może tylko mi się wydaje, że się zakochałam…  Az w pewnym momencie słyszysz z jego ust „kocham Cie!”… no i wtedy już pozamiatane…
I kto jest tu winny? Czy zdradzający, który zabiegał o spotkania i kontakt zapewniając, że to czysto koleżeńskie, czy „kochanka”, że zgodziła się na tą „kawę” i pozwoliła by ew uczucie się pojawiło? A może „siła wyższa” – feromony? W końcu gdyby nie zaiskrzyło, nie byłoby romansu.
Dlatego odpowiadając na pytanie zadane przez autorkę wątku napisałam, że tak czuje się winna, odpowiedzialna ale wyłącznie za to, że pozwoliłam, by dany facet stał mi się bliski, by pojawiło się zauroczenie. Ja się odkochiwałam prawie 4 lata… więc to odchorowałam z nawiązką.. a wyglądało to tak niewinnie na początku. 
Można też zwalić na hormony.. fenyloetyloaminę itd.  w końcu to one sprawiają, że zakochana osoba jest jak na haju –  w końcu to działa jak naturalny  narkotyk. Chyba większość z tu piszących to przeżyła, choć może dawno temu i już nie pamięta.. To jest coś co działa głównie na nasz mózg, nie inną część ciała Patrząc z boku, na zimno wiadomo , że to wygląda groteskowo, ale niestety tak to działa. Tak zakochać się można kilka razy w życiu…  pytanie czy główny problem czy do tego dopuścimy? Przecież nie jest rozwiązaniem zamknięcie się na ludzi. Tylko o wyczucie momentu i postawienie granicy. Jednym się to udaje, innym nie, często z powodu braku wyobraźni czy przewidzenia konsekwencji – w końcu nie w każdej osobie z która ci się fajnie spędza czas, rozmawia, się zakochujesz.
I rozumiem osoby które pisały, że no mi tez ktoś się podobał, nawet się zauroczyłam ale pozwoliłam by to umarło śmiercią naturalną. Super. Tylko co dyb y ta osoba wykazała większe zainteresowanie i postępowała w sposób jak wyżej opisałam? Też tak łatwo byłoby zgasić to w zarodku? Śmiem wątpić.
Kiedy nie ma uczuć, łatwiej na chłodno do tego podejść, tez z boku oceniać ale nie sprawisz by osoba zakochana odkochała się z dnia na dzień, to jest proces który trwa kilka miesięcy. Można to przeczekać.. obrzydzenie 2 osoby pomaga, dlatego rozumiem nagłą zmianę frontu w takich relacjach. Też na wszelkie sposoby próbowałam sobie obrzydzić pana żonatego.  I w końcu po kilku miesiącach wałkowania w te i wewte się udało. Dlatego też uważam, że czasem warto wybaczyć zdradzającemu. Szczególnie, kiedy było dobrze w małżeństwie a drugie ‘popłynęło’, bo jeśli wyciągnie wnioski to już nie dopuści do takiej sytuacji.  Częściej jednak dotyczy to kobiet. Faceci jednak są mniej emocjonalni i rzadziej się zakochują. Z innych powodów zdradzają.
Oczywiście są też przypadki, że jedno czy drugie traktuje to jako sport, ale to już inna bajka.. i w nią nie chcę się zgłębiać.

Niewiele osób potrafi tak otwarcie ...
... i niewiele osób podejdzie do tego rzeczowo-bez emocji

cóż przecież  wszystko jest takie proste i oczywiste. ech...

Bardzo mi przykro, ale to akurat jest. Wystarczy odmówić.

Człowiek to nie tylko emocje, ale również zdrowy rozsądek.

Zadurzyłam się kiedyś w żonatym facecie, mogło do czegoś dojść, ale nie doszło. Nie mogłabym potem spojrzeć na siebie w lustrze. To by mnie zniszczyło. Cierpiałam przez jakiś czas, wydawało mi się, że już nigdy nie będę szczęśliwa. Oczywiście myliłam się. Zagoiło się i przeszło.

Jeśli zawsze u ciebie zwycięża zdrowy rozsądek to tylko podziwiać, Ja niestety miewam problem z balansowaniem pomiędzy emocjami i rozsądkiem

Podobno człowiek ułomnym jest ale na szczęście są ludzie perfekcyjni np tacy jak ...

Właśnie dotknęłaś sedna tematu. Wybory często podejmowane pod wpływem różnych czynników, emocji itp
Często jeden błąd jak kamyk, porusza całą lawinę.
Co oznacza nic więcej jak tylko to że nic nie jest oczywiste i nic nie jest czarno-białe.

Tu się zgodzę z tobą w 100%.

To oznacza nie mniej nie więcej tylko komplikacje w życiu wielu osób.

Przyczyna - skutek. Bez dorabiania ideologii i teorii.

Ja polecałam samorozwój?  To nadinterpretacja. Polecałam jedynie zapoznanie się z tym co mogą powiedzieć a to co zrobisz z tym co usłyszysz to już tylko Twój wybór.

Godny podziwu hart ducha w dążeniu do perfekcji. Gratuluje osiągnięcia stanu w którym jako doskonała istota masz prawo gardzić tak niskimi ludźmi jak ja. Zaiste perfekcyjna moralność

zapewne błędnie doszukuje się tu niekonsekwencji

Zbędny sarkazm Uważasz się za osobę otwartą czy nie? Jeśli tak, to polecam doszukać się w tym pozytywów, nie negatywów. Nie sądzę, aby dało się dojść do perfekcji, ale można zrobić wiele.
Sama zarzucasz mi w tej moralności brak, kiedy sprawa jest prosta: zauroczenie i pożądanie to uczucia, pogarda też. Tutaj mamy sytuację, w której kochanka pragnie zajętego mężczyzny i bezrefleksyjnie poddaje się temu. Ja nią gardzę, bo to właśnie czuję, ale nie chcę być kimś złym, mścić krzywd krzywdami; podejmuję decyzję, że nie będę tego robić, więc nie wyzywam, nie rzucam się nań, nie staram się jej zaszkodzić. Teraz widzisz różnicę?
Co do rzekomej niekonsekwencji: wyrozumiałość wobec ludzi też jest dla mnie czymś ważnym, więc STARAM SIĘ ją rozwijać i mieć. Nie chcę jednak rozgrzeszać krzywdzenia innych z premedytacją, bo to jak wyrażanie zgody na to.

Muszę to przemyśleć

Hm...
Partnerką jest żona lub nie-żona=partnerka, która tworzyła związek z facetem zdradzającym.
Nie potrafisz bez emocji - czego zrobić ? Odmówić spotkania i zablokować numeru telefonu czy chodzi o coś innego ?

Jest ok, bo wiesz, że drugi raz tego nie zrobisz. Nauczyłaś się na własnym błędzie, ja na cudzym.

Sony, nie dramatyzuj. Jedyną winą kochanki jest to, że wiedząc o żonie, zgodziła się egoistycznie na romans, biorąc udział w krzywdzie. Tyle.

Spisek z elementami marketingu

Takie masz doświadczenia jak wyżej opisane?  Zbierałaś informacje? Wyskakiwałaś zza węgła? Reklamowałaś się jako lepszy 'towar'?