Niska samoocena, słaba psychika-brak kasy na psychologa - Netkobiety.pl

Do psychologa trzeba, do psychiatry nie trzeba.

Jakby co to podaj mi na PW województwo, w którym mieszkasz a ja Ci dam namiary na psychologów. Zajmuję się zawodowo rozliczaniem z NFZ, więc trochę się na tym znam.
Ewentualnie możesz wejść na stronę wojewódzkiego oddziału NFZ mającego pod sobą Twoje województwo i tam poszukać sama.

Dlaczego mówią o Tobie, że jesteś uparta? Czy dlatego, że upierasz się przy swoim zdaniu i nie słuchasz argumentów? Czy raczej chodzi o to, że jesteś pilna, pracowita, wytrwale trenujesz i dążysz do wyznaczonych celów? Jakie masz relacje z rodzicami? Czy czujesz się kochana, czy są raczej toksyczni? Czy od dziecka wmawiali Ci że jesteś do niczego?
Sama widzisz, że masz na swoim koncie sukcesy, z których możesz być dumna.  A może masz wśród znajomych osobę pozytywną i godną zaufania, której mogła byś się zwierzyć z tego co czujesz i która by Cię wspierała?

Nie trzeba mieć pieniędzy - zapytaj czy przy Waszym kościele jest możliwość umówienia z psychologiem z poradni rodzinnej. Zapewniam, że rozmowy nie mają charakteru religijnego.

Ale być może nie znajdzie sobie pracy, jeśli psycholog nie da jej "kopa", więc może niech próbuje jednak póki co na NFZ.

Do psychologa trzeba, do psychiatry nie. Napisałem powyżej

Tak czy siak trzeba się udać do poradni psychologicznej, w ramach której jest kontrakt z NFZ. A tam zgodnie z ustawą o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych skierowanie jest wymagane.

A kiedy to było? Dawniej faktycznie nie respektowano tego przepisu. Teraz jest inaczej, bo na świadczenia nałożone jest sprawdzenie systemowe, które weryfikuje, czy wprowadzono dane o skierowaniu. Bez tego poradnia nie dostanie kasy za świadczenia.
Rozmawiasz z byłym pracownikiem NFZ, tak że spoko

Raz dokładnie w 2009 a potem - już na dłużej bodajże w 20012,13? Nie tak dawno temu. Na NFZ. Aż się sama dziwiłam, że nie chcieli skierowania.

Być może coś się zmieniło. To od internisty teraz to skierowanie, czy od kogo?

Przepraszam, problem z internetem i edycja spowodowała wklejenie dwóch różnych postów.
Skierowanie od dowolnego lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, czyli takiego, który przyjmuje na NFZ albo od takiego, który pracuje dla przychodni/szpitala który ma kontrakt z NFZ.
Najszybciej od internisty, choć może to być też np. psychiatra.
Natomiast nie wiem, czy gdybyś teraz nie poszła do tej poradni, nie potraktowaliby Twojego przypadku jako kontynuacji leczenia.

Tutaj potwierdzenie tego co napisałem ze strony ZIP (Zintegrowanego Informatora Pacjenta).
https://zip.nfz.gov.pl/ap-portal/user/m … o?view=060

Co prawda dane o skierowaniu i tak będą musieli jakieś wpisać i teraz pytanie czy sobie z tym jakoś poradzą, czy po prostu przerzucą jednak to na pacjentów i każą skierowanie donosić. Tym bardziej że minęły już jednak trzy lata.
Poza tym skierowanie dotyczy konkretnego problemu medycznego/psychologicznego. Jak zgłaszasz się już z innym, to musisz i tak mieć nowe.

Do psychiatry (poradnia zdrowia psychicznego) skierowania mieć nie trzeba. Tu się nic nie zmieniło. Możesz się rejestrować bez załatwiania papierka. Szczegóły w linku powyżej.

Prawda, prawda. Dlatego m.in. odszedłem z NFZ na rzecz pracy dla prywaciarza

Jeśli chodzi o samą pracę, to musiałem jeszcze zmienić jednego prywaciarza na drugiego (choć to taki pół-prywaciarz). W pierwszym niestety korporacyjne podejście zniszczyło naszą ewentualną współpracę (mimo tego, że praca fajna, ciekawa i angażująca i do pomocy kumaty i fajny zespół), w drugim jest już ok - przynajmniej od strony samych obowiązków służbowych i formy współpracy. Jeśli chodzi o relacje interpersonalne - no cóż, tu jest zupełnie inna historia i zastanawiam się nad tym, czy z nowym rokiem przedłużę umowę z aktualnym pracodawcą (szerzej opisałem to w mym osobistym wątku w tym dziale).

Jeśli chodzi o stronę polityczną - to każdy prywaciarz lepszy od państwowego, jako liberał zawsze będę tak uważać

Autorka już się chyba częściowo sama zdiagnozowała, więc nie jest tak najgorzej. Pytanie, czy sama weźmie się w garść, czy jednak z pomocą innych.
W każdym razie pisz śmiało Autorko, co Ci leży na wątrobie. Takie pisanie naprawdę pomaga, sam to przerabiam

Według mnie gorzej niż "jakiekolwiek prace" wyglądają w CV spore luki pomiędzy okresami zatrudnienia.
Za dużo szukasz wymówek a za mało starasz się wdrożyć jakieś konkretne działania...

Perełko, wydaje mi się, że Twoim problemem jest to, że nie szukasz pracy, która jest dla Ciebie stworzona, tylko szukasz byle czego. Albo w ogóle nie wiesz, co chciałabyś w życiu robić. O wiele lepiej jest poświęcić więcej czasu na odkrycie tego, niż branie co popadnie. W taki sposób ciężko odnaleźć coś, co będzie nam sprawiać radość, można się tylko załamać.
Myślisz bardzo stereotypowo. Lekarz psychiatra nie daje jedynie takich leków, które ogłupiają. To już w bardzo ciężkich przypadkach. Większość lekarstw jest takich, że normalnie można jeździć samochodem, czy uprawiać jakiś sport. Ale niekoniecznie lekarstwa muszą być Ci potrzebne. Najlepiej jest zacząć od psychologa. Wtedy zobaczysz, czy jesteś w stanie poradzić sobie bez żadnych lekarstw. A trzeba zaznaczyć, że lekarstwa jedynie tłumią objawy. A przyczyna dalej tkwi w człowieku, więc najlepsze jest dojście do przyczyny problemu. Lekarz rodzinny ma obowiązek dać Ci skierowanie do psychologa. Nawet nie musisz mu się za dużo tłumaczyć, bo to tak naprawdę nie jest jego sprawa. Mówisz mu jedynie, że chcesz np. skierowanie do psychologa z powodu problemów rodzinnych, czy osobistych.  Nie musisz nikomu się tłumaczyć, że chodzisz do psychologa, czy psychiatry. W pracy też tego nie wymagają, chyba że ktoś był przez jakiś czas ubezwłasnowolniony i był w szpitalu psychiatrycznym (ale nie jestem tego pewna).
Więcej wiary w siebie i walcz o siebie. Jeśli nie podoba Ci się aktualne Twoje życie, jesteś w stanie je zmienić na lepsze. Powodzenia!

W szkole podstawowej? Ja chciałem być reżyserem filmowym
Swoją drogę zawodową odkryłem dopiero, jak poszedłem na zastępstwo na miesiąc do rejestracji szpitala, będąc świeżo po studiach.

Wielka bzdura! Drogę zawodową można odkryć w każdym wieku, trzeba jedynie jej mądrze szukać. A na samym początku trzeba zadać sobie różne pytania. Np: Co sprawia mi radość? Co mi dobrze wychodzi? Przy jakich czynnościach czas na chwilę dla mnie się zatrzymuje? To są bardzo ważne pytania i trzeba na nie szczerze odpowiedzieć. A jeśli wiemy co lubimy, to trzeba o to walczyć! Szukać sposobów na osiągnięcie tego. Wszystko jest możliwe, a blokady są jedynie w naszych głowach. Świat naprawdę chce nam dać to, czego pragniemy. Musimy jedynie wyciągnąć po to ręce.

To właśnie inni ludzie nauczyli mnie tego optymizmu i jestem im bardzo za to wdzięczna.

No widzisz, więc wiesz co lubisz. A co byś powiedziała o takiej pracy, która jest w jakiś sposób powiązana z Twoimi pasjami? Coś związanego z kolarstwem lub jazdą konną. Trzeba tylko zastanowić się, jak możesz przybliżyć się do tego, co lubisz robić i jednocześnie pracować w tym. Wbrew pozorom to wszystko jest możliwe. Najpierw szukasz sposobu, a jak znajdziesz to dążysz do celu. Jesteś w stanie to osiągnąć!
Ja np. nie pracuję w tym zawodzie, co jest konkretnie moją największą pasją, ale w swojej pracy wykorzystuję swoją pasję. I to jest piękne uczucie. Też tak możesz!

A może wtedy za mało wierzyłaś w siebie? Może przychodziły takie myśli, że i tak to się nie uda? A może warto spróbować jeszcze raz? Nie wolno poddawać się w dążeniu do marzeń. Jak nie jednym, to innym sposobem.

Trzeba też umieć poddać sie w pewnych kwestiach albo powiedzieć sobie dość we właściwym momencie.
Może to co teraz czujesz to nie jest to co piszesz tylko moment w którym godzisz się z tym ze nie wyszło.
Kase = realizm . Może warto przemyśleć wszystko jeszcze raz i poszukać innej drogi.

Wcale nie jest taka mało użyteczna, zajęcia typu spinning cieszą się sporym powodzeniem. Być może mogła byś zostać instruktorką?

Wątek rozpoczęłaś pytaniem:

Pierwszym krokiem jest wycofanie się z gry p.t. "Tak, ale...".
Drugim zaniechanie używania przy każdej okazji słowa "NIE" z wszelkimi dodatkami/dalszym ciągiem.
Trzecim - sporządzenie uczciwej listy swych zalet.
Czwartym - czytanie jej codziennie (kilkukrotnie w ciągu dnia) do czasu, gdy uwierzysz, że jesteś wartościowym człowiekiem.

Wielokrotnie próbowałam sporządzić listę swoich zalet, ale nigdy mi się to nie udało. Jeśli ktoś  ich nie zna to po prostu ich nie zna, niezależnie od tego ile lat spędziłby nad kartką papieru próbując je wypisać. Próbowałam też pytać o to znajomych,ale oni milczą jak zaklęci albo się obrażają,nie rozumiem tego, dlatego myślę,że coś jest jednak ze mną nie tak.... :-(
Stąd własnie moja niska samoocena.
Co do kursu - gdybym miała środki na inwestycje - chętnie bym je zainwestowała, tylko niekoniecznie w zawód, za który trzeba zapłacić kilka tys zł, żeby potem zarabiać ... 6 zł za godzinę...

No racja, takie cechy charakteru posiadam. Więc jednak mam jakieś zalety :-).
Dziękuję.
Po prostu niektóre z nich uznawałam jako wady, ale rzeczywiście - mogą być zaletami :-)

Temat kursu pojawił się w rozważaniach dotyczących połączenia mojej "nieużytecznej społecznie" pasji ( kolarstwo) z pracą zarobkową. I muszę przyznać -  nawet, gdy obserwuję moich znajomych - potwierdza się fakt, że najwięcej zarabiają ci, którzy łączą swoją pasję z pracą zarobkową. Niestety moja pasja jest taka, że gdybym chciała ją połączyć z pracą, wymagałoby to sporych nakładów finansowych ( a środków takowych na chwilę obecną nie posiadam) a zyski byłyby niepewne.
Innym rozwiązaniem jest... po prostu zmienić pasję...Ale chyba nie da się tego zrobić - ot tak - na zawołanie.

EDIT: Jeśli chodzi o cechy pozytywne autorki to:

Ja bym jeszcze dodał inteligentna, miła, posiadająca dużą świadomość społeczną i potrafiąca wysławiać się poprawnie w naszym ojczystym języku, co niestety w naszych czasach przestaje być czymś, co powinno być normalne

Jakie szkoły i kursy skończyłaś dokładnie, jeśli można to wiedzieć? (w sensie jaka specjalność oczywiście, a nie adresy )

Mogą być zaletami? Mogą?

Można zaprzeczyć każdej zalecie, przypominając sobie różne wpadki/błędy (np. kilka razy spóźniłaś się, więc uznać, że nie jesteś punktualną), a jako zaletę potraktować tylko taką pozytywną cechę, które występuje u Ciebie zawsze i wszędzie, bez względu na jakiekolwiek okoliczności. Można, tylko... po co? Jednak na pewno takie myślenie i taki sposób postępowanie czemuś służy.

Nie zamierzam rezygnować ze swojej pasji, jaką jest kolarstwo, ani zmieniać jej na inną - tak jak pisałam, raczej się nie da... I tak, jak pisałam - od dawna szukam pracy, która byłaby zgodna z moją pasją lub chociaż takiej, która dawałaby mi radość i możliwość rozwoju. I dlatego ubolewam nad tym,że wszystkie prace które miałam, były nudne i mało ambitne, oraz nad tym, że większość prac "powszechnie dostępnych" to właśnie takie prace. Mając wybór, o którym wspomniała w swoim poście zaklopotana123451, zapewne też wybrałabym pracę nieco niżej płatną,ale taką, w której mogłabym się spełniać, a przede wszystkim taką, w której ( w pracy lub chociaż po pracy) mogłabym oddawać się swojej pasji. Niestety jak na razie nie mam zbyt wielkiego wyboru...
Z drugiej jednak strony mam swoje lata, rodzice nie są wieczni, a przeraża mnie perspektywa życia za pensję w wysokości 1000 zł miesięcznie, bo za te pieniądze nie byłabym chyba w stanie nawet opłacić rachunków...

Odnośnie szkół i kursów jakie ukończyłam to: Studia inżynierskie na Politechnice ( kierunek Transport), studia podyplomowe - kierunek BHP, kurs pracownika ochrony osób i mienia - licencja II stopnia, kurs zabezpieczenia imprez masowych, kurs młodszego ratownika wodnego, kurs kasjera walutowego.