moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Symbi, w sobotę dostałam od pewnej starszej pani prześliczne niezapominajki do posadzenia na działce. Jak ja lubię te niepozorne kwiatki. Uwielbiam wszystko, co niebieskie

P.S. Mój przyjaciel (?) nie daje za wygraną, ale wycofuję się z tej relacji. Pan przejawia wiele zalet, lecz ma jeden poważny problem: alkohol. Długo się maskował, ale coraz więcej czasu spędzaliśmy razem, więc już nie mam wątpliwości.
On nie rozrabiał, dziwnie tylko lubił spać, ale zaczęło się "pożyczanie" drobnych sumek, przedłużające się chorowanie... Stwierdziłam, że nie ma na co czekać.
Mimo wszystko ta znajomość pozostawiła mi dobre wspomnienia. Choć w kontekście tego, co właśnie napisałam, zabrzmi to może niewiarygodnie, ale pierwszy raz w życiu doświadczyłam bycia w relacji, gdzie czułam bliskość, ciepło, radość z przebywania razem, wspólnej zabawy, pracy, niekończących się rozmów. Naprawdę było fajnie! A może być jeszcze lepiej z jakimś fajnym panem bez nałogów...

Skoro już się tak rozgadałam... Wielki, ale to wielki szacunek czuję dla mądrości i zdrowej intuicji dzieci!
Dzieci, nieskażone jeszcze dorosłymi obiekcjami, przekonaniami, skrzywieniami w osądzie, zadziwiają trafnością swoich ocen.
Gdy ja, wielce mądra i doświadczona (ironia chyba jasna!), postanowiłam zweryfikować, sprawdzić, czekałam na utwierdzenie się w swoich odczuciach, mój syn po pierwszych negatywnych sygnałach wiedział, co myśleć. Dzieci są naprawdę mądre!
Zaimponował mi bardzo mój pryszczaty nastolatek.

Heloł!
Wczoraj rozwiałam resztki wątpliwości co do mojego ex-przyjaciela. Zakończyłam sprawę definitywnie, łącznie z zablokowaniem numeru telefonu.
Czuję ulgę, bo od pewnego czasu się miotałam, a teraz już wiem wszystko, czego mi było trzeba do podjęcia ostatecznej decyzji.

I gadajcie, co chcecie, a życie singla jest fajne!
I tyle
Pozdrawiam słonecznie.

Tak, Symbi, czuję się dobrze, choć nie zaprzeczę, że trochę żal pewnych wspomnień. Szybko jednak przypominam sobie, jak smakował mi spokój rok temu i jak chwilami, gdy narastały moje ostatnie wątpliwości, z nostalgią o nim myślałam.
Nie ubolewam, nie jestem załamana, przygotowana byłam na to, bo to kontrowersyjny człowiek. Na moim miejscu wiele kobiet nawet by nie spróbowało. Ale ja, jak to ja, musiałam zrobić po swojemu Musiałam coś sprawdzić, o czymś się przekonać, a wiedziałam, że nie dam się skrzywdzić. Aczkolwiek przyznaję - nie przewidziałam pewnych zwrotów akcji. Mianowicie tego, że łagodne rozstanie może okazać się trudne. Poradziłam jednak sobie, choć nie obeszło się bez dość radykalnych kroków.
Robił jeszcze podchody, ale ucięłam i to, bo okazał się... baaaardzo nie w porządku. Bardziej niż sądziłam.

Mniejsza już o to. Nie żałuję tych wspólnych chwil. To pół roku było lepsze, piękniejsze niż prawie 10 lat poprzedniego związku.

Symbi, w porządku, dzięki za życzliwość.
Pewna moja bardzo zasadnicza i stanowcza koleżanka puka się w głowę, że już na początku, mając pewne sygnały i ostrzeżenia, jednak podjęłam tę rękawicę. Wiedziałam jednak, że sobie poradzę, a zakochiwanie się na zabój, wbrew rozumowi już mi chyba w tym wieku nie grozi. Po prostu chciałam spróbować.
On się początkowo nieźle kamuflował, średnio mi się tylko odobało, że lubi bardzo (baaaardzo!) piwo, ale uznałam, że to nie moja sprawa. Mając problem z powonieniem i mało doświadczenia z nadużywaniem alkoholu, nie od razu wychwyciłam, co tu naprawdę jest grane. Dopiero gdy zaczął w nieskończoność "chorować" (po części autentycznie), coraz częściej pożyczać po kilka, kilkanaście złotych na papierosy (i nie tylko, jak się okazało), dopiero gdy go poznałam lepiej i skojarzyłam kilka faktów, otwarcie zaczęłam mówić, co o tym myślę. I wtedy poszło już jak po równi pochyłej.
Nic to. Długo nie trwało, nie nabawilam sie traumatycznych wspomnień, za to mam sporo dobrych.
Jestem jak najbardziej za uszlachetnianiem najbanalniejszych chwil.
A mnie cudownie udał się chleb. Tym razem pszenny na żytnim zakwasie. Syn pochłonął nieprawdopodobne ilości jeszcze ciepłego.

A ja to wlasnie na zaboj sie zakochuje i potem takoż cierpię.  Dlatego do milosci mam ambiwalentne uczucia. Ale kazdy jest inny i nigdy nie przyszloby mi pouczac kogos co ma robic zwiazkowo  ...no moze raz w dobrej intencji . Tak ze Piegus dobrze zrobiles ze w to wszedles i dobrze ze wyszedles bo obie decyzje byly twoje.

Witajcie śledzę ten wątek od dawna i miałam nadzieję do Was dołączyć mniej więcej teraz. Wirus jednak opóźnia moją sprawę rozwodowa.
Chcę tylko wyrazić podziw dla podejścia Piegowatej, bardzo jest mi to bliskie (i wydaje się, że jesteśmy w tym samym wieku, jeżeli dobrze odczytuję Twój nick ). Wychodzę z toksycznego małżeństwa, dwukrotnie zdradzona, staję na nogi i wierzę, że najlepsze przede mną. Fizycznie i emocjonalnie jestem już daleko od jm. W międzyczasie poznałam innego mężczyznę, ale wiem, że cały ten kołowrotek okolorozwodowy zaburza moją ocenę sytuacji. Dlatego postanowiłam pobyć sama ze sobą, pozamykac pewne sprawy. Jestem gotowa na dojrzały związek i chciałabym jeszcze mieć szansę go doświadczyć. Ale nie będzie tragedią, jeżeli zostanę sama.
Obiecuję, że nie będę za bardzo aktywna do rozwodu, zglosze się po i opiszę moje cudowne życie. Chciałam się tylko przywitać

Dziękuję Symbi! W takim razie pozwolę sobie zaglądać od czasu do czasu
Ja mam podobne przemyślenia po moim małżeństwie, że wszystko może się zdarzyć a ja polegam na sobie. Nigdy nie byłam osobą wisząca na mężczyźnie, dlatego Twoje podejście jest bardzo zdrowe z mojej perspektywy.

Poznając kilka miesięcy po rozstaniu mężczyznę, z którym zaiskrzylo, z jednej strony poczułam się bardzo dobrze, tak normalnie. Ale z drugiej wiedziałam, że to za wcześnie, że mogę nadinterpretowac uczucia, które się pojawiają. I zrezygnowałam bez żalu, będąc w zgodzie ze sobą. Nie czuję smutku ani straty, dlatego wiem o czym piszecie dziewczyny, Symbi i Piegowata.

Tak sobie czasami myślę, że jako etap przejściowy fajne byłoby też jakieś niezobowiązujące szaleństwo Oczywiście bez krzywdzenia nikogo, z pełną akceptacją.

Miłego dnia dla Was!

Tak, damsko-męskie. Mi też nie jest to potrzebne do szczęścia, czasami po prostu mam wrażenie, że za dużo analiz i planowania w moim życiu. I tylko o to mi chodzi

Symbi, czasami słowem pisanym ciężko przekazać intencje. Ja nie powiedziałam, że sprawy damsko-męskie nie są mi potrzebne do szczęścia. Mam na myśli jedynie tyle, że nie zawsze muszę odpowiadać na pytanie "po co", skoro nikogo nie krzywdze i obie strony godzą się na układ, w którym się znalazły.

Ja też za ekscytacja nie gonie pewnie każda z nas trochę inaczej rozumie szaleństwo, patrzy przez pryzmat swoich doświadczeń, co jest naturalne.
Niezależnie od tego czy relację zaczynamy z poziomu szaleństwa czy rozsądku, nie mamy przecież żadnej pewności jak ona się potoczy. A wydaje się, że jesteśmy na tyle dojrzałe i pewne swoich potrzeb, że rozpoznamy co jest dla nas dobre, po prostu.

Dla mnie to wejście w relację z poziomu intuicji, odczuć, a nie rozumu. Czyli nie analizuję, nie myślę czy to jest romans czy też relacja na dłużej, bo przecież na początku tego wiedziec i tak nie mogę.
Napisałam, że piszemy z poziomu swoich doświadczeń, a ja analizowalam bardzo dużo w ostatnim czasie, cały czas nad sobą pracuję. I czasami fajnie byłoby myśleć mniej. Jestem bardzo analityczna, dlatego moje szaleństwo aż tak bardzo szalone nie jest

Piegowata, chyba trochę się nie rozumiemy. Ja nie miałam na myśli sztywnego stawiania sprawy. Fajnie by było, gdyby taka sytuacja przydarzyla się w moim życiu i tylko to miałam na myśli. Jako nowe doświadczenie, nic więcej. Pytalas co rozumiemy pod pojęciem szaleństwa, jeżeli chodzi o relacje, to odpowiedziałam.
Mi też zależy na spokojnym, dojrzałym związku opartym na zaufaniu. Ale nie widzę nic złego w emocjonujących początkach

Tak, doskonale rozumiem potrzebę takiego scenariusza. Chociaż wiesz, ja tak dawno nie byłam na randce, że w sumie chyba (też chyba ) za tym trochę tęsknię.

To ja przepraszam, bo zdarza mi się robić duże skróty myślowe Dlatego napisałam, że dla każdej z nas szaleństwo może oznaczać coś innego.
Mam nadzieję, że po doświadczeniach z moim jm będzie mi łatwiej rozpoznać popaprancow...

Mam taką refleksję, a propos popaprańców.
Ich naprawdę da się rozpoznać i zdemaskować w miarę szybko. Pod warunkiem, że nie oszukujemy samych siebie w nadziei, że może jednak nie jest tak źle i coś jednak z tego będzie.

Ha, Piotrze! Moją historię trochę też.
Nie dopuścilam, by sytuacja zbytnio nabrzmiała, ale dałam szansę komuś, kogo właściwie powinnam już po pierwszy raz zawiedzionym zaufaniu i różnych ostrzeżeniach odprawić z kwitkiem. A jednak...  Tak dobrze było cieszyć się pozytywami...
Ale nie mam co marudzić, bo zdawałam sobie sprawę z tego, co robię.
Nie zmienia to faktu, że teraz wydaje mi się to dość absurdalne. Jeśli od początku czuje się obawy i niepewność - to po co? To jest właśnie to przymykanie oka w nadziei... Dopóki nie upewniłam się ostatecznie co do swoich obaw... Ale z drugiej strony... No, kurczę
Może to wszystko było mi po prostu potrzebne. Nie czuję żalu, na "porażkę" byłam przygotowana.

A teraz, wierzcie lub nie wierzcie, mam poczucie, że odzyskałam morze czasu do wyłącznej dyspozycji i przestrzeń do cieszenia się sprawami, które siłą rzeczy w związku schodzą na dalszy plan
Związki są fajne, ale też absorbujące. Nie neguję ich absolutnie, ale dostrzegam wartość tej zwiększonej przestrzeni.

Wczoraj sprawiłam sobie za ostatnie pieniądze młynek do kawy. Kupię ziarnistą i będę celebrować

Ciekawe, cóż to za piłkarz
Smacznego!

Ta czy owak - smacznego

Pochwalę się, że oprócz lubczyku i mięty zasadziłam sobie jeszcze krzaczek rozmarynu. Wczoraj piekłam ziemniaczki w ziołach
A pieczywo powinnam chyba przestać wypiekać, bo za dobre jest, syn się w drzwiach nie zmieści...

We wszelkiej?

Couch potatoes

Dzień dobry!
tak sobie przeglądam od weekendu internety i nasunęła mi się refleksja, że wiele osób nie potrafi czytać że zrozumieniem i empatią. Dla przykładu: napisałam w necie, że zaniosłam do krawcowej kilka bluz celem przerobienia dekoltów na szersze, dostałam komentarz: "o jak dobrze, że krawcowa zwęzi Ci bluzy".
Nic dziwnego, że obecnie egzamin ośmioklasisty czy pisemna matura z języków w głównej mierze opiera się nie jak kiedyś na wielostronicowym wypracowaniu, tylko na teście z rozumienia tekstu czytanego.
Z przyjemniejszych rzeczy - postarałam się w niedzielę, zrobiłam rosół i udusiłam polędwicę w sosie śmietanowo-pieczarkowym, do tego BARDZO się poświęciłam i obrałam ziemniaki. Cieszę się, bo dzieci potrafią zjeść jak przysłowiowy chłop do kosy, więc pojadły sobie obiadku.

1. Bluzy zwężone w talii wciąż uciskałyby pod szyją, w dodatku mogłyby ściskać w pasie.
2. Ziemniaki jemy od święta. Czyli średnio na Wielkanoc i Boże Narodzenie. Dzieci obierają je na sześciany. Normalnie jemy ryż i kaszę, wystarczy wrzucić do wody i odcedzić. Najmłodsza latorośl płacze, jak ma zjeść ziemniaki, bo  to warzywo.
3. ha ha ha I don't know.

Ach też bym zasial ogorki kiszone a nie msm gdzie   a serio to takich kiszonych jak robila moja tesciowa oraz znacznie pozniej mama partnerkk to dzis nie robi nikt. Przykre skutki rozstan chlip chlip.
Pomidorki raz wsadzklem niskopienne i takie miniaturki w kisciach. Malo pracy wiec polecam.

Tęsknię za słońcem! Moje leżanki na tarasie niemal nieruszane w tym sezonie, wciąż zimno i pochmurno. Niechże się salony kosmetyczne otworzą, poszukam w nich sztucznych promieni.

Witam! Dzisiaj z rana słoneczko, aczkolwiek moja babcia ś.p. mawiała, że jak rano czyste niebo, to do 12 się zachmurzy i odwrotnie, jak wczesnym rankiem chmury latem, to do południa niebo będzie czyste.
Mam nadzieję poopalać się dzisiaj i jutro, zobaczymy co z tych planów wyjdzie.
Tak sobie przeglądam dział "Rozstania" tutaj i różne myśli mnie nachodzą, przede wszystkim ta, że obecnie od kilku lat cieszę się, że były mąż odszedł. Nie było łatwo, o nie, przypłaciłam to 6-oma pobytami w szpitalach i chorobą (obecnie w remisji), ale dzisiaj moje życie jest spokojne jak tafla jeziora cichą nocą. Wcześniej przypominało emocjonalny rollercoaster, że tak najlżej to nazwać. Byłam w tym i nie widziałam tego od środka, jakie to było toksyczne, na swój sposób byłam szczęśliwa. Fakt też, że dzieci były malutkie, miałam inną pracę i dopiero się urządzaliśmy.
Rozumiem rozgoryczenie autorów tematów w Rozstaniach, ale mam nadzieję, że kiedyś zmienią poglądy na siebie i małżonka. Że zrozumieją, że ludzie się zmieniają, każdy w innym czasie. Że czasem chcą innego życia dla siebie. Że to nic złego, że myślą, że z kimś innym będzie im lepiej. Że nic nie jest dane nam na zawsze, że zdrada w większości przypadków jest wynikiem jakichś braków w życiu, małżeństwie, czy osobie. Że jeśli kochasz, puść wolno. Choć sama wcześniej gadałam różne głupoty typu "on jeszcze będzie żałował", też chciałam by wrócił na kolanach, dziś cieszę się, że żyjemy osobno, wcale go nie chcę z powrotem i jest mi obojętny. Wcale tak bardzo życie mi się nie zmieniło, jak kosiłam trawę, tak nadal koszę i robię to z przyjemnością. I te gadki o rozwodzie z orzekaniem o winie, a po co i na co to komu, chyba tylko dla własnej satysfakcji, bo alimenty na dorosłego zdolnego do pracy małżonka nie jest łatwo uzyskać, przynajmniej w takiej kwocie, żeby móc się z tego utrzymywać. A tylko walka, szarpanie, wyciąganie brudów i niepewny wynik, na pewno kasa dla adwokata.
A teraz kawusia w łóżeczku i sobotnie rytuały.

Dzień dobry! Skorzystałam wczoraj ze słońca i niestety spiekłam sobie tyłek. Ledwo siedzę i zastanawiam się, czy sobie kefirem nie posmarować. Dzisiaj z rana chmury u mnie, to może popołudniem wyjdzie słońce. Dobrze, że skosiłam trawę, to mi w nocy ładnie deszcz podlał.

u mnie to bardziej szemrzący strumyczek podskakujący na kamyczkach ale dobrze mi z tym.
Ja też w czasie trwania małżeństwa nabawiłam się przewlekłej choroby. nie wiem na ile to zbieg okoliczności A na ile rolę odegrały emocje i stres, podobno jednak w przebiegu chorób autoimmunologicznych ten ostatni ma duże znaczenie.
zdarza mi się od czasu do czasu, dość rzadko już, być w stresie, czuć ciężar i ból w całym ciele, Czuć potworne zmęczenie i wtedy zdaję sobie sprawę że w małżeństwie czułam się tak niemal bez przerwy - straszne

Moja żona zastanawia się nad wyprowadzką z domu. Mówi, że może by nam to lepiej zrobiło jakbyśmy się zdystansowali od siebie na jakiś czas. Zaczęła terapię jakieś półtora miesiąca temu i odkryła, że ma w sobie jakieś sprawy z dzieciństwa, które ma nieprzepracowane. Na moje wczorajsze pytanie, czy mnie jeszcze kocha, odpowiedziała, że nie wie.
Komuś w ogóle pomogła taka tymczasowa separacja ? Ja myślę raczej, że jak już się wyprowadzi, to już nie wróci. Rozmawiała wczoraj o tym z synem. Syn powiedział, że woli zostać ze mną. Ale on ma już prawie 19 lat i tak naprawdę to chce mieć tylko święty spokój.

Wiem, że są takie małżeństwa. Pewnie jednak spaja jest coś jeszcze oprócz papierka. Może dzieci, może kredyt. U nas w sumie niczego takiego nie ma. Dziecko jest już dorosłe (przynajmniej teoretycznie). Kredyt jest na mnie jeszcze z czasów kawalerskich. Trzeba mieć jedynie chęć bycia z kimś. Może po prostu już tego nie ma.

Symbi, dziękuję Ci bardzo. Pocztę odebrałam i zaczynam lekturę.

Edytuje, bo przeczytałam, uważnie. Bardzo dobry i sporo mi rozjasnil. Miałam wrażenie, że na początku po rozstaniu było ze mną lepiej niż teraz. Bardzo wierzyłam, że dam sobie radę, z kredytem żeby spłacić jm, z dużym domem. Teraz ogarnia mnie trochę panika, trochę niemoc, brakuje mi sił. Fajnie zobaczyć, że to normalne, że różne stany będą wracać.
Fajnie napisałaś Symbi w innym wątku o okręgu wprawianym w ruch, tak właśnie mam. W izolacji wprawialam go w ruch częściej Od dzisiaj wróciłam do pracy, mam nadzieję, że trochę uspokoje głowę. Raz jeszcze dziękuję

Dzień dobry w ten słoneczny poranek. Właśnie leżę z kawką w łóżku, z laptopem na kolanach i jak zwykle celebruję poranek. Ostatnich kilka dni przyniosło sporo wydarzeń. Zastanawiam się dzisiaj nad wycieczką w jakieś fajne miejsce, tylko rebiata jeszcze śpi.