moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Super są. Muszę jeszcze syna "zarazić". Tym razem wybrałam się bez niego, bo zabrakło miejsc (za długo zwlekałam), a on tego lata już zaliczył fajny weekend na Węgrzech z rodziną swojego taty.
Dziś miałam się wybrać na film pod chmurką, ale tak mi się jakoś fajnie siedzi w domu, że odpuściłam, bo ma być kryminał, a te niespecjalnie mnie kręcą.
Za to capnęłam ze świeżutkich bibliotecznych zakupów trzy książki "Rudej" (Katarzyny Miller). Uwielbiam ją czytać.

Cudne słoneczniki własnego siewu zaglądają w okna mojego "salonu" i do syna.

P.S. Uwielbiam Antosię! Dziękuję!

Super, Astral. Zobacz, co znalazłam na pulpicie komputera koleżanki w pracy:

Też sobie to ściągnęłam na tapetę

U mnie zwyczajność do kwadratu, ale lubię zwyczajność.
Trochę choruję, ale żyję.
Narzekałam tu na mankamenty urody spowodowane chorobą, a przedwczoraj sąsiad mnie uraczył takim komplementem, że śmieje mi się gębusia, bo komplement był totalnie spontaniczny (zacytował kolegę, który się zdziwił, że sąsiad ma taką ładną sąsiadkę).
Jeszcze nie zginął duch w narodzie!

Odkryłam muzykę solfeżową. Cudny spokój Przygrywa mi do pracy i pięknie komponuje się z deszczem za oknem.

Witam po długiej przerwie. Moja sielanka się skończyła ,gdy pokochałem całym sercem znów zostałem porzucony... Lecz stało się coś czego się nie spodziewałem. Myślałem że tyle złych doświadczeń mnie uodporni i nie będę cierpiał jak nie wyjdzie. Jednak szybko zostało to zweryfikowane, bo rozsypałem się jak domek z kart. Rozsypałem się do tego stopnia że muszę iść do psychiatry ,inaczej się już nie pozbieram a myśli zaczynają chodzić po najgorszych drogach...

U mnie polega problem że ja już nie mam zamiaru bawić sie w randkowania spotakania itp. Czara goryczy się przelała ,jednak  niszczy mnie to psychicznie. Żadna kobieta już nie dostanie się do mojego serca, lepiej tak niż znowu cierpieć. Mój miecz przeznaczenia ma  dwa ostrza - Jednym jestem ja a drugim jest śmierć...

W moim życiu też się ktoś pojawił, ale zupełnie nie odczuwam potrzeby określania, czy to związek, czy nie, nie zastanawiam się, czy to na chwilę, czy na dłużej. Dobrze mi tu i teraz, ale też bardzo wyraźnie odczuwam, że świat mi się na tej relacji nie kończy, że jeśli się okaże, że to tylko na chwilę, to wcale nie będę żałować, a moje życie nie rozsypie się jak domek z kart. Będę sobie żyła jak do tej pory, wygrzewała się w słońcu, słuchała deszczu za oknem, czytała książki i jeździła na rowerze. Fajnie mi z moim aktualnym przyjacielem, ale nie mam poczucia, że spotkało mnie jakiejś specjalne szczęście. Szczęśliwa jestem czy z nim, czy bez niego.
Mój syn był mocno sceptyczny wobec tej naszej znajomości, ale nie zgodzę się, by o moim osobistym życiu decydował nastolatek. Oczywiście nie znaczy to, że nie liczę się z uczuciami syna, dużo z nim rozmawiam, tłumaczę i zapewniam, że jest dla mnie zawsze najważniejszy, nawet jeśli nie jedyny. I oczywiście nie pozwolę go skrzywdzić nikomu.

Astral, Symbi tak trafnie Ci odpisała, że mogę tylko jej przytaknąć.

Wiesz, Astral, nie chcę się mądrzyć, ale mnie się wydaje, że zawsze trzeba mieć margines na różne życiowe scenariusze i nie zatracać się w drugim człowieku. Tylko nie wiem, czy każdy tak potrafi.
Ja już chyba nie potrafiłabym zakochać się bez pamięci. Mogę bardzo kogoś cenić, ale ja to jestem ja, a ta druga osoba jest drugą osobą z całym swoim "dobrodziejstwem inwentarza".
Mocno też czuję, że z ludźmi różnie, ale zawsze mam Boga (używam tego imienia umownie, jako pewnego myślowego skrótu) i siebie - choćby świat się walił. Cierpienia w życiu to nie wyklucza, ale trochę zmienia spojrzenie.
Jeszcze będzie dobrze. Zobacz, zawaliło Ci się raz i przeżyłeś, wstałeś, byłeś szczęśliwy. A kto powiedział, że to się nie powtórzy?

Na pewno się pozbieram. Mam nawet mocne postanowienie , już nigdy więcej nie będę cierpiał przez kobietę.

Bardzo trafne spostrzeżenie Piotrze

Mi Astral dystansu pozwolila nabrac uwaga brata slimaka Turbo (jak mozna robic takie filmy dla dzieci? ! )  : 
"Jeśli zrozumiesz, że życie jest przeraźliwie nudne, a twoja egzystencja pozbawiona sensu, będziesz wreszcie szczęśliwy" .

Mnie pomogło, że się naczytałam różnych psychologów (zawsze lubiłam), filozofów i rad, jak pokochać siebie oraz zobaczyć wartość w samotności. Wcieliłam to w życie i bardzo, bardzo mi pomogło. Nie bez oporów, rzecz jasna, bo taka ludzka natura, że uwielbiamy tkwić w schematach i przekonaniach. Aczkolwiek ja zawsze byłam dość niezależna i chodząca swoimi drogami, co pewnie mi ułatwiło sprawę.
Dziś śmiało mogę zostać sama nawet do końca życia, zupełnie to nie jest problemem.

Więc byłem u lekarza ,stwierdził ciężką depresję. Zapisał prochy. Dziś drugi dzień brania leków jak na razie to dziwnie się czuję lecz  złe myśli  dalej męczą. Wiem że potrzeba co najmniej trzech dni, by leki zaczęły działać. Mam urlop dziś i jutro, chcę być w domu i w spokoju poczekać na działanie. Mam nawet leki nasenne ,żeby spokojnie zasnąć.Czas pokaże co będzie dalej. Za dwa tyg mam zadzwonić do lekarza czy jest poprawa jak nie to zwiększy dawkę. Teraz pozostaje mi czekać. Wam wszystkim życzę by się poukładało.

Mi mowili ze 2 tygodnie trza brac prochy. Warto tez Astral robic coskolwiek aby dzialanie leku wesprzeć - cos jak z viagrą , zadziala ale po stymulacji . No moze zart nie na miejscu.  Ale mam jeszcze jeden w zanadrzu i nie moge sie powstrzymac - zakonczenie bajki :  " I wtedy wrozka dala jej inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i żyli.  "

już niedługo dobije do drugiego tygodnia brania leków i to gówno nie działa. Mam nadzieję że jak zadzwonię do lekarza to coś zaradzi. Bo znowu cienko śpię z powodu nachodzących myśli bez końca. Dalej jestem chodzącą kupą gówna.

Mój lekarz (znajomy) radzi - Bierz dalej to nie antybiotyk!

Tu nie chodzi o uzależnienie szczęścia od drugiej osoby ,tylko o porażkę. Na dodatek kilka dni temu skasowałem auto. Samochód do kasacji . Jak się wali to wszystko na raz...

A ja wczoraj nastawilem bigos. Tu - jak kupisz smaczna kapuste,   nie ma mowy o porazce. Jest zajebisty!

A ja dostałam wczoraj obiad pod nos

Astral, porażki to "tylko" porażki, Symbi słusznie prawi, a ja "Greka Zorbę" polecam i scenę końcową.

Jeśli przegięłam z programową przekorą, to sorry, ale mnie czasem dobrze robi taka przekora, łapię dystans.

No, to i ja się pochwalę: wróciłam do pieczenia chlebów. Wczorajszy eksperyment z dodatkiem ziemniaków z obiadu do ciasta - bardzo udany. Pół bochenka poszło na ciepło

A propos złych nastrojów, jakiś czas temu dopadły mnie takowe i wtedy z pomocą przyszło mi świadome przywoływanie tego, co w moim życiu dobre, zwrócenie uwagi nawet na zwykłą herbatę z goździkami. To małe rzeczy, ale nazbierałam ich, ile tylko się dało i poczułam się dumna oraz zadowolona, że potrafię. Pomogło jak złoto!

Też późno wstałam, ale to dlatego, że zarwałam noc - to efekt późnowieczornej degustacji tego chleba z ziemniakami: nie mogłam zasnąć z pełnym żołądkiem.
Dziś zagniotłam kolejne ciasto - tym razem na bazie kwasu z kiszonych ogórków zamiast wody. Właśnie się piecze. Ciekawe, co tym razem wyniknie z eksperymentu. Pieczenie chleba wciąga!
Zastanawiałam się dziś, czy aby na pewno mam ochotę zawracać sobie głowę chlebową robotą, a na to PP z mocno podejrzanym entuzjazmem: "Masz, masz! Widzę to w twoich oczach."
Choć to zupełny off-top, pochwalę się jeszcze, że oprócz chleba zrobiłam na obiad łemkowskie fuczki, które również zostały przyjęte z dużą aprobatą. Kto zna fuczki?

Astral, jak żyjesz?

U nas to przyszło jakoś samo, spontanicznie. Miałam sporo obaw i wciąż mam pozostawiony margines na różne scenariusze, ale odpukać, układa się.
Jeśli się skończy, nie będę żałować przeżytych chwil. Co za cudowna NORMALNOŚĆ!

Też nie lubię pośpiechu. Wyszło stopniowo, ot, przedłużające się pobyty w moim domu. prace przy montowaniu mebli, w ogródku... Od domu się zaczęło. Na typowe randki, jakieś kino czy do parku wyskakujemy okazyjnie,
Ot, zwyczajnie
Nie mam poczucia, że moje życie jakoś diametralnie się zmienilo. Syn może odczuwa inaczej, ale staram się, by czuł się dla mnie ważny i na swoim miejscu.

Symbi, myślę, że to fajna postawa.
Ja byłam sceptyczna co do PP, miotały mną sprzeczne uczucia i gadanie znajomych odradzających mi tę relację, ale czułam się z nim na tyle dobrze, że w końcu postawiłam znajomym granicę i postanowiłam zdać się na swój rozum. Nie żałuję.
A jeśli jednak dojdzie do rozstania (nie zamierzam, póki co), nie boję się żyć w pojedynkę.

Czołem ludkowie
Jak sobie radzicie w ten niełatwy czas? Zdrowiście?

U mnie ze zdrowiem dobrze (jeśli chodzi o wiadomego wirusa). Na poniedziałek miałam wyznaczoną wizytę u reumatologa. Zadzwoniono do mnie z przychodni: konsultacja odbędzie się telefonicznie. No, co za wygoda! Muszę popytać o kilka niepokojących mnie spraw, bo autoimmunologiczni są podobno w grupie podwyższonego koronawirusowego ryzyka.
Ćwiczę się przy okazji pandemii w stoicyzmie i pogodzie ducha - szczególnie trudno je teraz zachować. Z pracy wróciłam wczoraj na skraju szaleństwa, nasiąknięta rozmowami i cudzymi emocjami. Zamknęłabym się przed tym w swoim domowym azylu, ale realizm każe mi pracować, dopóki się da. Nie wiadomo jeszcze, ile urlopu się przyda, po co brać bezpłatny? Dziecku trzeba za coś jeść dać...

Żeby nie zwariować, poszłam wczoraj na odludny spacer i zajrzałam na nowo powstały cmentarz. Fajna miejscówka, bo teren dookoła mało zabudowany, sporo nieujarzmionej przyrody, jest gdzie połazić, więc dość często te dwa nasze cmentarze eksploruję (ten nowy jest jakby przedłużeniem już istniejącego, ale prowadzi do niego inna droga, dość odległa i są one oddzielne).
Wiecie, na co trafiłam? Na grób 15-letniej dziewczyny, zmarłej w grudniu. Było o niej głośno w naszym mieście i okolicy. Chorowała ciężko, zbierano pieniądze na jej operację za granicą, organizowano akcje charytatywne, również w szkole mojego syna. Uzbierano wreszcie tę kwotę... Operacja podobno się udała, ale nastąpiły jakieś powikłania. Dziewczyna zmarła w samo Boże Narodzenie.

...Jak tak słucham o obecnej pandemii, to - wybaczcie - ogarnia mnie ironia: Amerykę ludzie odkryli, że się choruje i umiera.

Pozdrawiam i spokoju życzę.

A co do okołozwiązkowych spraw, to "ja jestem, proszę pana na zakręcie".
Weszłam w obecną relację ze świadomością, że nie jest to nic pewnego (a kiedy jest?), z chęcią przyjrzenia się temu bliżej i lepszego poznania sytuacji oraz człowieka.
Nie chcę rzucać słów na wiatr, więc na razie nic o powodach nie napiszę, ale pojawia mi się  myśl, by zakończyć tę historię i wrócić do spokojnego, poukładanego singielskiego życia.
Nie żałuję, cokolwiek zdecyduję. Wiele się nauczyłam i przeżyłam niejedną dobrą chwilę. Zachowam wdzięczność i szacunek pomimo wszystko.

Spędziłam dziś kilka godzin na pracy twórczej - pisałam post na bloga. W ogóle to mój blog ewoluował, zaczęłam od wpisów o osobistym życiu, skończyłam na roztrząsaniu wszelkich tematów okołorozwodowych. W domu mam już niezłą literaturę na temat rozstań, mogłabym jakąś poważniejszą pracę napisać .

Nic ważnego nie mam dziś do zakomunikowania, ale nie wytrzymam, żeby nie napisać o śniegu. Taki gruby jak teraz nie walił przez cała zimę. Pięknie!!!
Jeśli tak będzie sypać po południu, to zasuwam na spacer bezdrożami.
Trzymajcie się.
Symbi, poczytałam Twój post na blogu

Symbi, najbardziej na Twoim blogu podobało mi się o tym, jak sami sobie (d)opowiadamy różne historie. Myślę, że i do obecnej koronowirusowej sytuacji można to odnieść.
Ja mam nieco przerażającą i wywrotową filozofię. Mianowicie: a co gorszego niż śmierć może mi się przydarzyć? To w końcu wszystkich nas spotka. Chciałabym jeszcze pobyć tu, na ziemi, ale w sumie... nażyłam się i tak sporo, nie wszystkim tyle dane.
Cudownie będzie móc znowu żyć normalnie.
Ja też nigdy się sama ze sobą nie nudzę, a siedzenie w domu mi niestraszne. Samotne spacery lubię od dziecka.

Śnieg już przestał padać. Jest ponuro, ale za to miły domek czeka.

W górę!
Astral, myślałam ostatnio o Tobie, czy się poskładałeś.

Piegusku, jak tam sprawy sercowe?

Piotr, gdzie się podziewasz?

Cały dzień dzisiaj spędziłam w pokoiku z widokiem na bluszcz za oknem z chwilowymi wypadami do lodówki, głównie z nudy, nie z głodu. Ustaliłam z małoletnim synem, że nie doniesie na mnie (opieka nad dzieckiem pod wpływem%%) i uraczyłam się czerwonym winem. Obejrzałam milionowy raz zestaw na doła, czyli między innymi filmową wersję "Seksu w wielkim mieście". Poczytałam. NIE zrobiłam zakupów online. Czekam, kiedy będę mogła urządzać weekendowe nasiadówki na werandzie w blasku słońca, na to celebrowanie poranków kolejnymi kubkami kawy na moim ulubionym białym wiklinowym fotelu. Chciałabym w tym roku posadzić budleję w ogrodzie, żeby zwabiać motyle. I może coś w donicach, co pokoloruje mi widoczek.

Czytałam Twoje apele o rozsądek w sytuacji.
U mnie niewiele się zmieniło, większość rzeczy dzieje się po staremu, tyle tylko, że nadal dyżurujemy w pracy, a w większości pracujemy zdalnie.
Staram się kierować uwagę na przyjemniejsze kwestie i nie sprawia mi to trudności, choć oczywiscie wiadomości do mnie docierają. Nie są to jednak pierwsze zawirowania w moim życiu, żebym miała ulegać ogólnej panice. Już się przekonałam, jak kruche potrafi być zdrowie i życie.

Siedzę sobie właśnie przed oknem z organzową firanką w kwiaty, z widokiem na posprzątany po zimie słoneczny ogród. Kaw były cztery do południa, więc przerzuciłam się na wodę, żeby zadać sobie szyku piję z grawerowanego kieliszka do wina. Chętnie bym popisała z dawną ekipą, szkoda, że pierzchła z czasem.

A kto powiedział, że moja firanka nowa ? Wybrałam przed laty, kiedy dysponowałam podwójnym małżeńskim budżetem i ostała się w zawierusze likwidowania firan. Podoba mi się nadal, ma dla mnie taki nieco angielski styl.
Ja też się boję o finanse, ale nie jest to na szczęście taki paraliżujący lęk, jaki przeżywałam bezpośrednio po rozstaniu. Na szczęście zbliżają się miesiące letnie, więc będzie mniej kosztów ogrzewania i niższe rachunki za prąd. Zrezygnowałam też z kupowania wody butelkowanej na rzecz wody z kranu (bardzo smaczną mamy, ponoć jedną z lepszych w kraju). Raz, że oszczędności, dwa, bardziej ze świadomości, że rosła mi góra plastików do wywalania.
Z nudy zaglądam do działu Rozstania, jakie typowe te historie, a wydawało mi się, że moja była wyjątkowa. W sumie próżna byłam, wyrosłam z tego

Przereklamowana sprawa...  Myślę jednak, że to zależy na kogo się w życiu trafi, czy uda się zachować młodzieńcze ideały, bo wybór młodości okazał się słuszny i trafiony, czy też życie - jak to się mówi - doświadczy.
Jak powiedziała Hanna Bakuła w wywiadzie, po co CI facet, żeby walizkę ponieść i jako kochanek, bo z resztą poradzisz sobie sama cha cha cha. Coś w tych słowach jest.
P.S....
P.S.2. Na ostatnich wyjazdach walizkę nosiłam sobie sama, kurczę blade.
P.S.3 zrobiłam frajdę progeniturze, zamówiłam pizzę z odbiorem w lokalu.

Witajcie Symbi Piegus i kto tam poczytuje. Milo slyszec o waszej stabilizacji ..psychicznej glownie! Tez sie nia cieszę no chyba ze cos mi sie przyśni jak ostatnio - dwa dni dochodze do siebie. Te hormony i marzenia to jednak cholernie silne są . Zycie spedzam na pomocy w radzeniu sobie z technicznymi problemami znajomym samotnym kobietom. Wiem jak to brzmi ale niestety z seksem sie to w zaden sposob nie wiąże.  Jakos taki sposob obralem na ...chyba odnajdywanie sensu zycia. O dziwo nawet stalem sie przydatny w pocieszeniu werbalno towarzyskim co mi przychodzi zwykle z najwyzszym trudem. Kiedys mialem takie marzenie by umiec komus pomoc w ten sposob i prosze ziszcza sie ! Dla siebie remontuje stare graty i jeszcze remont u mamy i doprawdy nie wiem w co rece wlozyc. Nie znam nudy na kwarantannie.  A moze jestem roznosicielem korony? Podobno ci niezdiagnozowani sa najgorsi bo zarazaja wszystkich .