moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Dzień dobry! Słońce przebija się przez chmury, zaparzam więc kawę i idę posiedzieć chwil kilka w jego blasku.
Piegowata, tak myślałam, że to Ty odwiedzasz mnie w moim miejscu, bo widziałam na analizach wejścia z Twojej miejscowości i tak sobie pomyślałam, że to może Ty. Dziękuję za dobre słowo.
Jest niedziela, po 9, więc ja już wstawiłam świąteczny rosołek. Zamierzam też zwyczajowo poddać się zabiegom pielęgnującym w domowym SPA.
Co do ogródka warzywnego - ja nie posiadam, mam tylko rośliny ozdobne. Kiedyś sporo nasadzałam, ale po latach ogród jest już tak zagęszczony, że musiałabym teren do gier zabierać dzieciom, więc ograniczam się do cebulek tulipanów czy krokusów. Mocno też muszę podcinać rośliny na wiosnę, by w ogródku było wrażenie przestrzeni, bo teren nie jest zbyt duży.

No, mój mąż też marnie wyglądał na rozprawie rozwodowej. Trzęsły mu się ręce...
Masz całkowitą rację z tym człowieczeństwem. Jestem, więc myślę... i czuję.
Ostatnio pomogła mi wygrzebać się z dołka przyjaciółka. Jednym prostym zdaniem sprawiła, że coś we mnie "puściło". I póki co jestem w dobrym nastroju.
Uszczęśliwia mnie, że znowu mogę jeździć na rowerze - to jedna z największych moich przyjemności, o których w takim stanie, w jakim byłam przed szpitalem, mogłabym tylko pomarzyć. Dziękuję Bogu, że jeszcze pozwala mi na takie aktywności. Tydzień temu wybrałam się nawet na wycieczkę z grupą naszych miejskich rowerzystów - i dałam radę, choć nie bez trudu, pokonać tych 40 kilometrów! Wróciłam zmęczona, ale szczęśliwa.
Poza tym biorę się powoli za moje mieszkanie. Kupiłam sobie zasłony w szaro-niebieskie pasy oraz trzy jaśki w podobnych kolorach. Od razu zrobiło się przytulniej w moim salonie. Snuję dalsze mieszkaniowe plany. To, co z początku tak mnie przerażało, okazuje się po wykonaniu kilku pierwszych kroków nie takie straszne. Bałam się, że nie będzie końca temu urządzaniu i wydatkom, a tymczasem już kilka prac i dodatków sprawia, że z mieszkania robi się... dom - taki, w którym mieszka dusza. Wiem tylko, że nie wolno mi oglądać żurnali z mieszkaniową modą, bo pod ich wpływem głupieję

Miałam kiedyś trochę ziół w ogródku, jakiś lubczyk i miete, ale nie pielęgnowałam i zginęły, choć mięta ponoc bardzo lubi się rozrastać.
Co do stylów wnętrzarskich, ja lubię ciepłe drewno, odpowiada więc mi styl klasyczny, elegancki albo na przekór stoły i meble z grubych prawdziwych drewnianych desek. Modny obecnie ikeowski styl skandynawski mnie nie odpowiada, zalatuje mi biedą i jakimś takim zimnem. Byłam zmuszona jesienią wymienić drzwi w szafie przesuwnej i wybrałam kolor dębu antycznego, dla mnie bardzo zacnie do białych ścian i złocistej firany.  Znam też osobę, która ma kompletnego świra na punkcie maków, drzwi szafy w sypialni ma pomalowane w maki, pościel w maki, obrusy w maki, filiżanki z makami, w sypialni wisi firanka i zasłony w maki. Nad kominkiem obraz z makami.
Jak się meblowałam, to oglądałam czasopisma meblarskie, ale brałam z nich tylko to, co mi odpowiadało, jakieś pomysły, głównie na dodatki czy pomysły na zakamarki. Przeszłam też różne etapy, jak się za pierwszym razem urządzałam, to szalałam z kolorami,po kilku latach wyciszyłam kolorami wnętrza, a teraz meble mam drewniane lub w kolorach ciepłego drewna, a ściany złamana biel. Natomiast deski na tarasie pomalowałam sobie w stylu shabby chic i w takim stylu mam tam dodatki.
PS. Zresztą jestem zwolenniczką meblowania się w to co się lubi, a nie to co modne, bo moda przemija i potem wyraźnie widać, z jakiej epoki jest mieszkanie.
Moi sąsiedzi lubią z kolei styl secesyjny, mają staromodne meble w salonie i kuchni, lampy stylizowane na starocie, jakieś póleczki wygrzebane na giełdzie staroci, klasyczne firany, obrus robiony szydełkiem i bardzo to dobrze razem współgra i robi atmosferę domu. Co kto lubi.

Piotrze, ja długo tak miałam przez mój koczowniczy tryb życia. W nosie miałam malowanie czy remonty, bo po co, skoro nie zagrzeję miejsca?
Teraz też trochę mi się nie chce. Zimą wymawiałam się złym samopoczuciem, skądinąd prawdziwym, ale czas już wreszcie ruszyć z miejsca. Bądź co bądź, przyjemnie jest mieszkać ładnie.
Nie mam jednak takiego "oka" i talentu, które pozwala mieć i realizować wizję. Nie lubię też konsekwentnie trzymać się jednego stylu. U mnie to raczej dzieje się tak, że skoro mam ściany niebieskie, to sobie dokupuję adekwatne zasłony, do nich poduszki na kanapę itd. I tak latami, spontanicznie dom nabiera wyrazu. Nie jest ani skandynawski, ani secesyjny - jest mój.
Przy okazji kupowania zasłon oglądałam sobie panele podłogowe. Najbardziej podobały mi się takie stylizowane na stare deski. Z doświadczenia już jednak wiem, że nie wszystko, co pięknie prezentuje się na wystawie czy na zdjęciu, tak samo dobrze wypadnie w mieszkaniu - i tych rozczarowań się boję.
Symbi, ja bardzo lubię klimaty wakacyjne, lekkie i świeże, a zarazem przytulne. Skandynawskie wnętrza wydają mi się zimne.
Lubię takie ciepłe drewno i wiklinowe fotele, ale wiklina podobno jest bardzo niepraktyczna. Muszę też przy urządzaniu brać pod uwagę ograniczenia architektoniczne. Chałupkę mam niewielką, a rzeczy do upchania sporo, jeden kąt zajmuje piec, a ściana między naszymi pokojami jest cieniutka i zawiesić na niej odważę się jedynie lekkie dekoracje.
Mój syn wymyślił sobie w pokoju przemeblowanie i muszę przyznać, że fajnie to wyszło.

Syn pokazał mi filmik, oboje popłkalaiśmy się przy jego oglądaniu, powiedziałam mu przy okazji o chorobach psychicznych. Na razie tylko tyle, że istnieją i że są źle widziane przez społeczeństwo, a chorzy są zwykle piętnowani. Ale że można je leczyć. Tak właśnie 'zmęczona' i stara się czułam przez wydarzenia okołorozwodowe. Dobrze, że to "zmęczenie" znikło.

Piegowata, ja też mam wszystkie pomieszczenia w różnych stylach umeblowane, i różne podłogi, w tym w jednym pomieszczeniu podłogę z paneli o wzorze starych desek i ta podłoga wygląda super. Jest bardzo stylowa, mimo że meble tam wcale nie są stylowe, a raczej stanowią zbieraninę z wyprzedaży. nauczyłam się jednak, że jeśli każde pomieszczenie umeblowane jest w różnym stylu i ma różne podłogi, najlepiej wyrównać proporcje kolorem - tzn. pomalować pomieszczenia na ten sam kolor, wtedy nabierają cech łączących się w całość. Łączyć można jednakową podłogą we wszystkich pomieszczeniach lub właśnie kolorem na ścianach. A potem różnicować sobie dodatkami.
Swego czasu w pokoju dzieci miałam niebieski z żółtym, do tego tapeta do1/3 wysokości ściany zielona w jakieś bajkowe stworki, było bardzo wesoło.

Swego czasu była to moja zabawka, wręcz każdego roku myślałam o zmianach, remontach, ale może było to spowodowane tym, że szukałam sposobu na wnętrze dopasowane do zmieniającej się, dojrzewającej osobowości. Teraz raczej nie wprowadzam zmian typu całkowita zmiana mebli, ale kolor ścian z biegiem lat coraz spokojniejszy, a i coraz mnie dodatków, na kilkanaście okien mam tylko dwie firanki, bo nie chciało mi się prać i prasować (miałam wcześniej z organzy), a i zaczęło wydawać mi się, że zabierają światło - mam bardzo wysokie drzewa na skrajach posesji i one częściowo zacieniają okna. A jak się trafiła okazja to np. wzięłam dwa wiklinowe fotele, pomalowałam na biało (dostałam pomalowane na różowo) i wystawiłam na ganek pod ścianę i zadaszenie z bluszczu.

Symbi, a co oni wymyślili?

Symbi, nie wiem, co powiedzieć. Pełno tych absurdów.
Powiem szczerze, że i ja czasami mam dosyć swojej roboty. Jest to spokojna praca i raczej większych stresów nie generuje, ale monotonia i nuda czasami mnie zabija. Mnie do ludzi ciągnie! Z rozsądku trzymam sie tego miejsca, doceniam stabilizacje, ale korci czasem pierdyknąć tym wszystkim i spełnić swoje marzenia o innym zajęciu. No, ale ma się pewne ograniczenia i odrobinę odpowiedzialności. Dobrze, że ma się źródło utrzymania.
Humor mi się poprawił. Trochę odpoczęłam w domowym zaciszu, pokręciłam się przy domowych zajęciach, a teraz chłonę młodość i wesołość moich chłopaków dobiegającą zza ściany pokoju. Przyszedł do syna kuzyn w odwiedziny.
Naskubałam sobie mojego osobistego szczypiorku z ogródka i na kolację szykuję jajecznicę z zieleninką Już czuję ten zapach!

Ja teraz co weekend mam taczkę, łopatę i grabki w ruchu. Cały połamany od tego chodzę ale nie mam jakoś serca zagonić do tego dzieci. Parę dni temu błysnąłem talentem pedagogicznym Wybrałem się z synami w jedno miejsce. Młodszy się dopytuje, a gdzie, a po co. Starszy mówi - to takie męskie sprawy. Ale ja już jestem mężczyzną, potrafię pobić jak trzeba! Synu - mówię - czy uważasz, że mężczyzną czyni cię bicie? Ja myślałem, że mężczyzną czyni cię umiejętność opiekowania się innymi. Kopara...
Dla odmiany małżonka się właśnie na mnie obraziła, bo zażartowałem sobie niesmacznie Zrobiła mi sałatkę i mówi bierz sobie. Eee nie, jest ciepła. Człowiek całe życie marzył o takich rzeczach jak zimna sałatka, zimne piwo i gorąca kobieta, a ma ciepłą sałatkę, ciepłe piwo i zimną kobietę... No i się chyba obraziła. Ale piwo się schłodziło

No to Symbi bedziesz miala okazje sie pokajac i zlozyc samokrytyke obywatelską jak za wczesnego PRLu . . Ale zawsze tchniesz spokojem jak sie Ciebie czyta wiec mniemam ze juz zawsze znajdziesz rozsadne wyjscie z sytuacji.

Snake- zawsze chciałem miec zimna żonę zeby mnie nie dotykala najlepiej bo mam łaskotki ale los mnie nie wysłuchał i sie meczylem jak ty bys chciał.  Tak to sie przeciwienstwa przyciagaja. .
Piegus- ty akurat nie mozesz rzucic wszystkiego i jechac w Bieszczady bo juz tam praktycznie jestes .

Nie no, jaja sobie robię. Taki wredny się zrobiłem na starość. Kobita mi zawsze mówiła, że to nieistotne co ona mówi, szczególnie przykrego, bo ona już o tym po kwadransie nie pamięta. Mnie to zawsze irytowało, jako człowiek małomówny ważyłem słowa i uważałem, że słowo ma znaczenie. Stąd nawet w bardzo przykrych sytuacjach gryzłem się w język, bo słowo ptakiem wyleci, a kamieniem wróci No ale kto z kim przestaje... Teraz więc gadam sobie co mi tam ślina na język przyniesie i robię zdziwioną minę "ale o co chodzi? Tak sobie mówiłem, a zresztą już nawet nie pamiętam". Niestety coś mi się wydaje, że akceptowane jest to tylko w jedną stronę

Ja z kolei nie rozumiem jak mozna sie żreć i za chwile przejsc nad tym do porzadku dziennego. Podobny mialem problem. Ja jeszcze ciagle rozpamietujacy obrażony smutny a ona juz zapomniala o co chodzi i zdziwiona ze ja jeszcze o tym. Oj bardzo to nabruździlo w naszym zyciu.

Takie "cuś" mam dzisiaj na warsztacie. Zabieram do domu i czytam do rana
Wbrew tytułowi, książka przekonuje, że nie trzeba żadnej Alaski, by poukładać się ze sobą. Wszystko mamy w sobie.

Nic. Książka jest z biblioteki

Doskonale to znam

Gdy zostałam świeżo upieczoną matką, spotkałam w szpitalu doświadczoną mężatkę, która mi powiedziała: "Najważniejszy w związku jest szacunek". Święte słowa, co potwierdzam z wyżyn nabytego przez te wszystkie lata doświadczenia własnego.

Ruszyłam dziś szanowne cztery litery i zajęłam się rozpakowywaniem worków z ciuchami. Całą zimę przechodziłam w dżinsach i już tęsknię za tym, żeby ubrać się jak kobieta.
I przy okazji zwróciłam uwagę na to, co napisała Symbi o zmieniającej się osobowości. Symbi manifestowała to wyglądem mieszkania, ja zdecydowanie garderobą. Kiedyś wydawało mi się, że tyle mi brakuje, tyle trzeba, a dziś stwierdzam... nadmiar. Muszę pomyśleć, co z nim zrobić.
A może znacie kogoś, komu przydadzą się na przykład niebrzydkie rybaczki na lato? Ja już w rybaczkach nie pochodzę, choroba i problemy z naczyniami pozostawiły uszczerbki na urodzie. Mogłabym wysłać (rybaczki, nie uszczerbki, bron Boże ), mnie też niejeden taki dobry uczynek spotkał w życiu.

Żeby było śmieszniej - poszłam wczoraj do bratowej, a potem razem z nią do pewnej sąsiadki. Okazało się, że ta wyprzedaje ubrania za 5 zł. I dałam się skusić, choć narzekam na nadmiar
Ach, jak to przyjemnie ubrać się jak kobieta!

No, widzisz, Piotrze, ja wiem, co dobre
Swoją drogą duży syn i jego garderoba to też fajna sprawa. Z jednej takiej bluzy już wyrósł, więc z radością ją zaanektowałam na rowerowe wyprawy, tudzież szybkie wyskoki do Biedronki.
A jakie fajne skarpety są na stoiskach dla chłopaków. Uwielbiam takie zrywające oczy w różne durnowate wzorki Właśnie dzisiaj byilśmy wreszcie na ciuchowych zakupach. Z przyjemnością stwierdzam, że konkretny chłopak z Młodego: szast-prast i zakupy zrobione. To lubię!

O, takie niejednakowe są genialne!  Może kiedyś zaszaleję, bo są droższe niż przeciętne,  więc trochę mi szkoda kasy.

Astral, może to przejściowe.
Mnie tak dopadło kilka tygodni temu. Potrzymało i puściło.  Żeby się czymś zająć i nie pogrążać w pustce, przetrwać ten czas, wróciłam do  pisania bloga, bo  forum jakoś -mam wrażenie - wyczerpuje się.
Jestem też zdania, że takiej pustce warto się przyjrzeć, zamiast przed nią uciekać.
Dość często obserwuje to u osób po rozwodach: zagłuszyć pustkę, rzucić się w wir aktywności,  a przecież czasami zdrowo jest po prostu usiąść i pozwolić sobie na gorszy moment.
To mówię ja, która sama się wkurzam na własne sławetne zniżki

Gratuluję, Snake, zimnej krwi.
Mnie z kolei przed świętami emocje rozbujały się na maksa. Sama siebie nie rozumiem, mam jakiś potężny kompleks. Z jednej strony czuję wewnętrzną presję, by święta były jak z obrazka i kina familijnego, z drugiej strony wcale nie mam ochoty na odgrywanie tego całego cyrku dla bliźnich. Popadam w drugą skrajność i rzeczywiście święta mam byle jakie, wpadam w niezadowolenie z siebie. A gdy już święta mają się ku końcowi, z ulgą myślę: "Uuuuufff! Wreszcie normalnie". I wtedy to nawet chce mi się upiec sernik, za który nie mogłam zabrać się przed świętami. Zrobiłam dziś taki szybki na życzenie syna, bo mazurek i nieudana babka, już "wyszły".
Mam też rozterki a propos syna i tego, co mu przekazuję.
Katolik ze mnie jak z koziej d... trąba. Ważna jest dla mnie duchowość, nie odżegnuję się od Boga, nie zanegowałam całkowicie religii, w które wyrosłam, ale od lat w kościele tylko bywam, nie praktykując w pełni. Natomiast obiecałam wychować syna według tego, co wpajał mu tatuś i jego rodzina. Nigdy mi to nie przeszkadzało i nie przeszkadza. Tyle że syn ma już swoje lata i głupi nie jest. Widzi, że matka posyła go do bierzmowania, a sama nie spowiada się, nie przyjmuje komunii. Nie będę przecież udawać kogoś, kim nie jestem. No i rodzą się dylematy. Młody coraz częściej zadaje mi niewygodne pytania, buntuje się, że "musi" iść na mszę, a ja przecież nie jestem gorliwa w praktykowaniu. Tłumaczę mu jak umiem, że chcę, by poznał religię taty, a gdy będzie starszy, zdecyduje sam, ale sama się nieraz mocno zastanawiam, czy postępuję uczciwie. Widzę, że nie można przekonać dzieci do tego, do czego sami nie jesteśmy przekonani. Wcześniej "odpowiedzialność" za te sprawy spoczywala na moim byłym. To on był tym wierzącym, praktykującym, a ja po prostu nie miałam nic przeciwko temu.

P.S. Astral, lepiej Ci już?

W starym piecu diabel napalil. Wczoraj ogladalem sobie romantyczny film bo zwyczajnie bylo mi milo sobie popatrzec. Bywaly okresy kiedy marzylem zeby takie miec zycie potem nienawidzilem wszelkich sladow nibymilosci. Teraz chyba sie uspokoiło i po prostu tylko czerpalem przyjemnosc bo film byl smieszny. Rodzaca sie milosc nie przeszkadzala mi w tym. Dla jasnosci -Pisze o tym by powiedziec ze cenne dla mnie w zyciu jest uspokojenie i harmonia. Regularne formy dowolnej aktywnosci wspomagaja ten stan. Takze grupa przyjaciol i spotkania z nimi.
Co do nastolatkow - mam zasade ze nalezy ich traktowac jak partnerow czyli mozna im powiedziec wszystko o swoich odczuciach wierze braku dowodow czy logiki , przeczuciach itp itd. Moim zdaniem to odslania nas jako normalnych ludzi. Uczy myslenia i podejmowania wyborow i ze nic nie jest czarno biale.

u mnie już lepiej ,wiosna pełną parą. Pierwsze koszenie trawy w tym sezonie za mną. rodzinka była na święta ,ogólnie jakoś poszło

Snake, z grubsza się domyślam relacji samca alfa z kobietami, ale czy mógłbyś rozwinąć wypowiedź? Ciekawa jestem.
Ja miałam dzisiaj fajny, dobrze wykorzystany dzień. Znalazł się czas i na zaległe prace, i na odrobinę przyjemności czyli "kominki" u znajomych. Byłam na chwilkę u Ulubionej Sąsiadki (z wcześniejszego mieszkania), odbyłyśmy współny spacerek, bo właśnie wychodziła z domu. Potem wpadłam do brata, a wieczorkiem odbyłam rundkę celem domowych zakupów. Nie oparłam się przy okazji pokusie i w Biedronce nabyłam w kolejną książkę Katarzyny Miller. Bardzo lubię ją czytać. Miałam też propozycję wspólnej przejażdżki od koleżanki poznanej na rajdzie rowerowym, ale dziś się do rowerowych szaleństw nie nadawałam, więc odmówiłam, każąc o mnie pamiętać następnym razem.
Przykrym akcentem była wiadomość o kolejnej śmierci. Tym razem mama innej, dawno niewidzianej, choć bardzo przeze mnie lubianej koleżanki. Nazwisko niezbyt częste w moim mieście, w każdym razie ja nie znam innych osób, które je noszą, okazało się, że to ona. No, cóż... niewesoły pretekst do odnowienia kontaktu.

Hmmm... Jak tak czytam to, co napisałam, uświadamiam sobie, że otacza mnie sporo ludzi i sporo mam tych więzi. Dobrze to wiedzieć.

A taka prosta sytuacja socjologicznie z epoki kamienia łupanego albo jeszcze wcześniej Grupka w sumie obcych sobie ludzi, która nagle znajduje się bez przewodnictwa właściwej, kompetentnej i decyzyjnej osoby. Chaos, widmo nadciągającej katastrofy i blamażu. Demokratycznie nic się nie da zrobić, bo tu demokracja na nic. Trzeba podejmować decyzje, wydawać dyspozycje, żeby nie powiedzieć polecenia. Trzeba wydzierać mordę
I tu spostrzeżenie społeczno - socjologiczne. Większość ludzi na co dzień robi co może żeby unikać odpowiedzialności i być decyzyjnym wobec innych ludzi. W kontekście starego jak świat problemu zdobywania władzy, to w zasadzie władza leży na ziemi i należy się tylko po nią schylić. Walka jest tylko z innymi wybrańcami, którzy również odważą się po tą władze schylić. Zdecydowana reszta ludzi będzie mniej lub bardziej biernie ten proces obserwować, wręcz z ulgą, że ktoś to jednak zrobił i z ulgą przejdą pod komendę tego czy owego śmiałka, który jest w stanie podejmować decyzje. W tym momencie pojawia się samiec alfa, czyli osobnik wg mnie z naturalną potrzebą dominacji nad innymi osobnikami. Są to naturalni kandydaci do przejmowania władzy i przewodzenia.
W sytuacji jaka mi się zdarzyła samca alfa zabrakło. W obliczu klęski, nie widząc nikogo chętnego do wystąpienia w tej roli z westchnieniem zrezygnowania to ja zacząłem wydawać polecenia i zebrałem ludzi w garść. To westchnienie, bo nie jestem samcem alfa jw., bo nie mam za grosz potrzeby podporządkowywania sobie ludzi. Przynajmniej świadomie Wręcz przeciwnie, wolę wszystko zrobić sam niż komenderować ludźmi. Tu się nie dało. Westchnienie, bo to nie pierwszy raz mi się zdarza, traktuję to wręcz w kategoriach "czekamy aż wychyli się jakiś jeleń, który weźmie na siebie odpowiedzialność". No i często trafia mi się bycie takim jeleniem od podejmowania decyzji i brania na siebie odpowiedzialności.
Tu przechodzimy do pań Otóż panie, a przynajmniej większość w grupie od razu gromadzą się wokół samca decyzyjnego, czyli samca alfa lub jego namiastki. Reszta samców staje się dla nich w tym momencie przezroczysta. Samiec alfa w takiej sytuacji staje się przedmiotem adoracji, konfidencji, przynosi mu się zdobyte w okolicy smakołyki i takie tam Samce alfa konkurencyjnych grup społecznych niezawodnie rozpoznają takiego samca i komunikują się tylko z nim, olewając resztę grupy.
Bardzo to zabawne na żywo tak to obserwować ze świadomością, że nie dzieje się nic nowego czego nie doświadczał mocno owłosiony praprzodek z pochylonym czołem i maczugą w łapie...

witam, ogólnie sprawy nabierają pozytywnego rozpędu i to w taki sposób jaki się nie spodziewałem Właściwie dostałem dobrą pracę oraz głupio zabrzmi to stwierdzenie ale mam dziewczynę

heheh , wpierw poznałem dziewczynę a później dostałem propozycję dobrej pracy

Astral, ale się ucieszyłam!
Jest to dla mnie potwierdzeniem przekonania, że życie jest pełne niespodzianek i nie ma sensu niczego w nim zakładać., stawiać sobie jakichś umownych granic. Trzeba tylko cierpliwie robić swoje.
Brakuje mi tej naszej porozwodowej kafejki. Choć zdaję sobie sprawę, że nie zastąpi interakcji na żywo, dawała mi sporo wsparcia i przyjemnosci.
Ja sobie żyję jak żyłam. Ślamazarnie mi idzie urządzanie się w mieszkaniu, ale stwierdziłam, że nie będę się tym przejmować. U siebie jestem i nikomu nic do tego. Choroba daje o sobie znać i czasami o paskudnego doła przyprawia, ale gdy tylko jest lepiej, zaczynam podskakiwać
W związku jak nie byłam, tak nie jestem i pewnie jeszcze długo z moim charakterem (oraz tym cholernym Sjogrenem) nie będę. Ale wszak bywają niespodzianki., ja natomiast wcale nie jestem zdecydowana, czy naprawdę chciałabym związku, nie ma we mnie przeświadczenia, że to samo szczęście. Za to przeświadczona jestem, że nie jedyne to szczęście i może dlatego jakoś niespecjalnie mi zależy.

Witaj Symbi
Nieraz miałam ochotę tu się odezwać, ale nie chciałam wybiegać przed orkiestrę. Ciekawe, co słychać u innych forumowiczów z tego wątku.
Ja mam dziwny czas. Sama nie wiem, o co mi chodzi, nastroje takie jakieś nieokreślone. W sumie nie jest źle, cieszę się niejednym, ale i miewam kiespkie dni, bo Sjogren, trochę uspokojony lekami, jednak nie odpuszcza. Zmęczenie to chleb powszedni w tym paskudztwie. Zrobienie obiadu dla siebie i dziecka bywa wyzwaniem. Dopada też coś, czego nie nazwałabym depresją, ale normalny stan też to nie jest. Nazywam to zniżkami, jak wiecie. Jakoś, kurde, staram się dawać radę, łatwo nie jest.
Za dobry związek się nie obrażę, ale nie gonię za tym. Nie odżegnuję się od nawiązywania znajomości, spotkań, ale jak zacięta płyta powtarzam, że większość ludzkości kocha złudzenia, a ja złudzeń nie chcę. Nie jest mi też związek niezbędny do szczęścia, a poza tym czuję potrzebę zajęcia się sobą, swoim zdrowiem i innymi sprawami. Mam też świadomość, że nie każdy "pisze się" na związek z osobą chorującą.

Cóż Piegowata. Z nudów reanimowałam profil na znanym portalu randkowym i umówiłam się na spotkanie. Trafił mi się poszukiwacz luźnej relacji seksualnej, już jak zaczął mówić o swoich ulubionych propozycjach na spędzanie wolnego czasu, zorientowałam się, o co mu chodzi. W sumie to dobrze, że się jasno od początku określił, bo inaczej oboje stracilibyśmy czas. Chętnie poznam nowe osoby, ale nie w takich kategoriach, o jakie mu chodziło - nie mam ochoty na eksplorację ciał począwszy od drugiego czy nawet pierwszego spotkania. Tu nawet nie chodzi o zasady moralne, ale bardziej o kwestie zdrowotne - panowie nie zawsze dbają o prawidłowe zabezpieczenie, a ja nie chcę, żeby spychali to na mnie. Poza tym - do czego się spieszyć, skoro miałoby być bez zobowiązań?
Super, że ten ślub Sąsiadki i Meczowego się  odbędzie, to takie podniosłe, że w dzisiejszych konsumpcyjnych czasach ludzie zdobywają się na takie przyrzeczenia.