moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Ej, no, może i przeszkadzało, ale z podejrzewaniem Olinki o specjalne usunięcie wątku wbrew zasadom forum to może nie przesadzajmy, co?

A to tak, tu masz rację. To pewnie Ci, którzy tworzą teorie spiskowe, że wątek bez powodu nie zniknął... bo im teraz łatwiej będzie żyć Znowu ktoś za nich zdecydował i usunął trudny temat z życia

Też myślę,  że to ci sami

Hej ja jeszcze w łóżku i kombinuję. co najpierw wystawić spod kołdry - nogę czy rękę
piec wygasa przez noc, ale w chłodnym pomieszczeniu śpi się wspaniale, trzeba tylko dobrze się przykryć.  A rozzgrzewanie mieszkania  dzięki pomocy sąsiada nie jest już takie trudne. Wczoraj miałam wspaniałe ciepełko.  Sąsiad odpowietrzył mi  instalację grzewczą i nauczył, jak to się robi.

Ja już wystawiłam obie ręce i zaraz idę do kuchni na kawę
Wypiję w łóżku, ale później nie będę długo się wylegiwać bo planuje wyjście do teściowej, a wcześniej trzeba zrobić obiad.  kupiłam wczoraj kawałek wędzonego łososia i makaron, mama nauczyła mnie robić łososiowy sos.

Więc tak , sybmbi remont ma się ku końcowi ,po drugie dziwie się że tu na wątku  wywołała sie że tak powiem "gówno burza" z powodu skasowania wątku o błedzie myślenia. Ja zawsze mówie : jest przyczyna i skutek - proste
Idea tego wątku się zatraciła , dla czego ?-nie wiem. Być może spowodowane jest to tym że na długi czas zniknąłem  z tej grupy.
Jednak patrzę pozytywnie że wróci to wszystko na odpowiednie tory
Niech pozytywna moc będzie z wami

Ja Cię podziwiam, Symbi, że Ci się chce. Mnie sama myśl o malowaniu przeraża, a pewnie czeka mnie to po zimie  i całym tym cyrku z nauką palenia.  W życiu nie malowałam mieszkania, raz tylko troszkę pomogłam mężowi.
Ach jakbym chciała  po prostu usiąść sobie Na tyłku i nie troszczyć się  o nic.
Tymczasem czekają mnie znowu sądowe korowody. były mąż zostawił długi, muszę zrzec się spadku w imieniu syna, by nie musiał spłacać. Dokumentacja jest rozproszona, teściowej udało się odnaleźć część tych dokumentów, a sąd wymaga ode mnie dowodów zadłużenia. byłego.

Astral mnie też się marzy, by ten wątek był pozytywny i przyjazny.  To mnie do niego przyciągnęło.

więc w dobrym momęcie wróciłem
Co do twojego strachu  przed malowaniem ,samo malowanie nic trudnego napjerw trzeba tzw grunten pomalować ściany a na to kolor ot i cała filozofia

Astral, czekam na wiosnę, bo jakoś wierzę, że wtedy, jak w wierszu Osieckiej, rozkręcę się i roztańczę. Na razie chyba mądry organizm sam każe mi oszczędzać energię. Za dużo mnie "wrażeń" spotkało ostatnio, czuję się zmęczona i mało energiczna.
I może wtedy, wiosną trzasnę sobie jakieś małe malowanko

Wczoraj punkt szesnasta na dworze było jeszcze jasno!!!

Wersje Symbi i Astrala sa optymistyczne i bardzo dobrze bo nie zniechecaja do podjecia dzialania . Tym zajme sie ja bo oczywiscie moga sie zdarzyc incydenty w rodzaju ze: cos trzeba podmurowac wokol rur lub okien bo odpadlo, zagipsowac duze ubytki lub otwory po kolkach w scianach , wyczyscic nigdy nie czyszczone miejsca za kaloryferami (polecam szczotka do kibla), zeskrobac farbe ktora kompletnie nie trzyma sie podłoża oby to nie byl caly sufit, przykleic i zaszpachlowac siatke na pekniecia, jesli gdzies jest tzw lamperia to albo znow olejna dac albo grunt sczepny, jesli plamy od zaciekow to farba na zacieki. A teraz najwazniejsze - nawet jesli ww rzeczy nie zrobisz to i tak bedzie duzo ladniej . Aha - stare farby lubia czasem slabo sie trzymac podloza i namiekac i nawijac na walek - wtedy trzeba tylko lawkowcem malowac bo on nie odsysa farby jak walek.
Edit
Symbi myslalem ze Cię wywialo ale jestes.

Piotrze, jestem, jestem, tylko w moim życiu tak spokojnie, że w sumie nie ma co pisać. Ile razy można pisać, że się jest zadowolonym z życia. Nie chcę też spowiadać się z wydarzeń dnia codziennego, bo miejsce nie to.
W każdym razie ja jak miałam rysy na suficie, to po prostu ich nie zagipsowałam, przy następnym malowaniu wzięłam już pana malarza i on mi to zrobił. Nie mam na ścianach farb olejnych, więc nie przerabiałam tego problemu. teraz nauczyłam się jak gotową masą gipsować dziury np. po kołkach w ścianach. Od nowości ściany malowałam farbami lateksowymi i na farbach nie oszczędzam (marki nie będę podawać).
W ogóle to może mam inne podejście, bo przy rozwodzie uniknęłam problemów związanych z przeprowadzką spłacając byłego męża, więc może mój optymizm bierze sie stąd, że uniknęłam niektórych problemów, jak problemy z mieszkaniem, cierpiałam na problemy finansowe, bo spłata byłego męża. Mam tez pomoc rodziny, bo jak trzeba coś przewieźć, wnieść, to jak do tej pory miał mi kto pomóc. Malowanie dotychczas opierało się po prostu na odświeżeniu pomieszczeń i zmianie kolorystyki. Teraz poszłam w biele na ścianach, ale za to meble mam tradycyjne drewniane lub w kolorze drewna, więc ładnie się to razem komponuje. Dużo innych rzeczy robiłam też sama nie tylko teraz po rozwodzie, ale także w trakcie małżeństwa, np. czyszczenie kostki na podwórku, malowanie ogrodzenia czy prace ogrodowe, więc w sumie w zakresie tych prac rozwód nie był dla mnie zmianą.  Sama też sobie sprzątałam i gotowałam, sama płaciłam rachunki. Na elektryce się nie znam, ale mam zaprzyjaźnionego elektryka, zresztą były mąż też nie potrafił żyrandola podłączyć do prądu.
poza tym czeka mnie pracowity weekend, bo mam rozmaite deadline'y w pracy, aczkolwiek będę starać się znaleźć czas na wyskoczenie z dzieciakami na pizzę i do dziadków.

Symbi, piękną scenę przytoczyłaś. Tak prawdziwą.
Kilka razy w życiu mocno poczułam, jak po życiowych zakrętach znowu wychodzę na prostą i czuję ten wiatr we włosach, deszcz na skórze, słońce na twarzy. W takich chwilach nic mi więcej nie trzeba. Żyję!
Nie zapomnę, jak po ciężkiej zimie, gdy mój syn zamieszkał z ojcem, wyskoczyłam do sklepu po cebulę i przyłapałam się na tym, że żartuję z ekspedientką i wesoło zagaduję dwie dziewczynki pod blokiem, czy nie boją się deszczu. Rezolutna ośmiolatka odkrzyknęła radośnie, że kocha deszcz. Wspominam to ze wzruszeniem.

Piotrze, takie piosenki lubię.
Ja też przypomnę jedną.
Miałam kiedyś kasetę tego zespołu, nie wiem co się z nią stało, a mam jeszcze z czasów młodości magnetofon kasetowy.
Mój tato ostatnio linie sobie na ścianie od desek malował, nawet całkiem mu to wyszło, tylko kolory wściekłe dla mnie dobrał, bo na jednej ścianie czerwony z szarym, a na drugiej turkus z białym.
Jesteś jak pomysłowy Dobromir Piotrze.
A ja właśnie zabrałam się za przetwarzanie mleka zsiadłego na serek, mam mleko od szczęśliwej krowy, co od wiosny zielonego pastwiska zaznaje.zrobiłam bain Marie (czy jak to sie zwie, chodzi o kąpiel Maryśki - wstawia się garnek z mlekiem czy inną substancją do garnka z gorącą wodą).
Piegowata, dobrze jak po ciężkich przejściach docenia się piękno życia, przynajmniej dobre chwile. Ja pamiętam jak obudziłam się na sali szpitalnej, z podpiętymi urządzeniami i to był chyba moment krytyczny, kiedy zapragnęłam żyć. Teraz wiele nie trzeba, poranna kawa, czasem leżakowanie na słoneczku, czasem wystarczy posłuchać, jak piosenkarka śpiewa :Chodź, pomaluj mój świat.
Edit:

A wczoraj wieczorem na okoliczność wystawiania śmieci zmieszanych, makulatury i plastików przez dzieciaki miałam to:

Wszyscy śmiecą, a najlepiej to by było jakby tylko matka chodziła i za każdym zbierała.

Dzieciaki po prostu dorastają, to buzują w nich hormony i różne emocje, ja w perimenopauzie (tak się śmieję, bo uderzeń gorąca jeszcze nie mam), to przepis na wojnę domową gotowy.
Nie wyjadam, nauczyłam się tak kupować, żeby wszystko było zjadane.. Zresztą jestem na permanentnej diecie, tylko coś nie pyka ze spadkiem kilogramów. Pewnie to wina majonezu w sałatce albo też tego, że mama moja co rusz przynosi mi buteleczkę ajerkoniaku, kogel mogel z alkoholem też tuczy... Raz pochwaliłam, że lubię i teraz mamusia co trochę mnie obdarowuje... Chyba jej powiem, żeby przerzuciła się na wino, bo to ponoć lepiej na trawienie wpływa.

Ci powiem ze od kiedy moje dzieciaki nie mieszkaja juz razem (cora studiuje) to nie ma lepszych kumpli niz tych dwoje bylo wrogami. Lubia sie rozmawiaja czestuja zartuja. Jak dobrze miec dorosle dzieci! Nie mam pojecia gdzie tu przyslowiowy duzy klopot.

Żałuję, że mój syn nie ma rodzeństwa, bo to świetna szkoła życia wśród ludzi i jedyne w swoim rodzaju doświadczenie.
Im jestem starsza, tym bardziej doceniam, że żyję z moim rodzeństwem w zgodzie i stałym kontakcie. Wielokrotnie podkreślałam, że nie czuję się w życiu sama, a w dużej mierze wynika to z tego faktu właśnie. Jestem najstarsza, ale czasów bez rodzeństwa nie pamiętam, jesteśmy "co rok prorok"

Nie wiem Piotrze, co Ci odpowiedzieć. Ja mam bardziej ambiwalentne podejście do tematu. Nie żałuję w tym momencie, że wyszłam za mąż za danego człowieka, ale teraz myślę, że mogłam dłużej zbierać doświadczenia, wiedzę albo przynajmniej rozmawiać z dojrzałymi ludźmi na temat jego zachowań jeszcze przed ślubem. Miałam różne okazje do zmiany sposobu i miejsca życia, nawet kraju,  ale trzymała mnie młodzieńcza miłość w jednym miejscu, która w efekcie skończyła się rozstaniem. Nie wiadomo, jakby moje życie się potoczyło, gdybym dokonywała innych wyborów, przed którymi stałam. Są jednak wspaniałe dzieciaki, dzięki którym miedzy innymi czuję się bardzo potrzebna i kochana.
A dzisiaj kawusia i zabieramy się za sobotnie porządki.
EDIT: albo może tak powinnam napisać: po prostu teraz zamiast w młodzieńcze ideały miłości i siły obietnic, danego słowa wierzę w biologię i siłę pieniądza.

U mnie dzisiaj piękny dzień. Czuję się jak w marcu. mnóstwo słońca wpada mi do salonu.  Właśnie pralka kończy prać a ja już się cieszę że wyschną mi ubrania na dworze

Są jeszcze koledzy Niedawno właśnie podsłuchałem jak mój 8-latek zwierzał się mojemu 14-latkowi, że jego dziewczyna jest jeszcze dziewicą. Rozbawiony zajrzałem do nich i poprosiłem żeby powtórzył mi swój wywód. Po czym spytałem, a co to znaczy, że jest jeszcze dziewicą. Otóż jego kolega z klasy mu wyjaśnił, że jego dziewczyna tak naprawdę nie jest jego dziewczyną, bo jeszcze ze sobą nie spali. A skoro ze sobą nie spali, to jest dziewicą. No ale co to znaczy, że jest dziewicą? Nie wiem, Jasiek tak mówił! Poza tym Jasiek mówił, że miał już 4 dziewice! Choroba, wcześnie teraz dzieciaki zaczynają.
Dziś mówię, że mama ma zły humor, bo ha, ha nie ważne... Na to mój 8-latek mówi, że pewnie ma okres. Pytam się, a co to znaczy, że ma okres? Nooo, boli ją brzuch i pewnie będzie miała dziecko! A skąd wiesz, że to okres? Jasiek ci mówił? Nie, oglądałem na youtubie...

Ja ci powiem Piegus ze kazdy bedzie taki sam ale....jaki z tego wniosek?? Ty weź sprawy w swoje rece i wychowaj go sobie. No przeciez jak z pieskiem- niektore zachowania sa kochane a inne wkurzajace ze musi po lbie oberwac ale przeciez na psa sie gniewac nie bedziesz. Tak tez i w tej sprawie -Ty glaszcz jak jest ok i Ty wal w pysk jak przegina i potem znów glaszcz. Moze tym sposobem?

Piotrze, taką metodę stosował pierwszy zawodowy mentor, jakiego miałam. Mimo wszystko dobrze go wspominam, bo dał mi szanse stawiania pierwszych zawodowych kroków i pozwolił podszlifowac warsztat.
Piegowata, bardzo Ci współczuję i tym bardziej mi przykro, że moje współczucie nic Ci nie pomoże.
Zima na całego, bielutko u mnie wszędzie i ślisko, zimno, czekam wiosny, by sobie znów w słoneczku posiedzieć.

Hej, hej!
Spontanicznie zagaduję, bo w dobrym humorze jestem
Zima jak z obrazka - słońce i prószący śnieg skrzący się w nim jak brokat.
Poszłoby się na zimowy spacer do lasu z jakimś fajnym facetem

A wczoraj wyszperałam piękny cytat z Brandsteattera:

"... nic się nie dzieje przedwcześnie,
I nic się nie dzieje za późno,
I wszystko się dzieje w swym czasie,
Wszystko...
Wszystkie uczucia, spotkania,
Odejścia, powroty, czyny, zamiary,
Zawsze właściwą godzinę biją Boże zegary"

Powinnam chyba wrócić do pisania bloga, bo bardzo potrzebuję gdzieś się uzewnętrzniać, a z celami forum to się czasem mija.

Tak właśnie myślę, wszystko spotkało mnie we właściwym czasie, włączając rozstania z kolejnymi partnerami. I ich spotykałam w odpowiednim czasie, i spełniali swoją rolę w danym czasie.
Pisanie bardzo pomaga uporządkować myśli i określić emocje. A po czasie można zauważyć, jak zmienia się myślenie o zdarzeniach z przeszłości.
ja sama zastanawiałam się, że wiele zdarzeń z mojego życia obecnie nie ma żadnego znaczenia. Chyba tylko pod kątem wyciągania wniosków na przyszłość.

Bardzo lubię i cenię ten aspekt pisania, o którym wspominasz. Od dziecka piszę pamiętniki, choć zdarzają mi się w ostatnich latach długie przerwy. W międzyczasie był blog, ale zarzuciłam pisanie, bo złośliwie mnie na nim "hejtował" własny mąż. Pisanie jest bardzo terapeutyczne.
Gdy przeglądam swoje stare zapiski, widzę, jak wiele zmieniło się w moim myśleniu, czasem aż czuję się zażenowana dawną sobą, ale też ze sporą satysfakcją stwierdzam, jak wiele myśli i przekonań do dziś jest aktualnych, jak wielu rzeczy nie chcę zmieniać i wciąż są dla mnie ważne. Taki kierunkowskaz...

Często doświadczam refleksji i poczucia, że wszystko w moim życiu jest tak jak powinno. Nawet jeśli się buntuję, każde doświadczenie ma sens, po coś jest.

Mój mężuś był tak miły, że czytał bloga synowi i głośno wyśmiewał. Syn, wtedy może 8-letni sam mi o tym powiedział.
Poniekąd go dzisiaj rozumiem, że mąż mógł mieć żal o pisanie o naszym prywatnym życiu (zdarzało mi się na niego poskarżyć, w małżeństwie żyło się niełatwo, ale nigdy nie posunęłam się do ujawniania imion, nazwisk, nazw miejscowości), ale tego nie załatwia się w tak świński sposób.
Wiele nerwów i pracy kosztowała mnie walka z brakiem szacunku, którego nauczył się syn od tatusia. Na szczęście sytuacja bardzo się poprawiła i dziś żyjemy z synem raczej spokojnie. Hormonalne wariactwa, które sprawy nie ułatwiały, chyba trochę przycichły.

Już wiem, przypomniało mi się - to Iris Apfel - marzę na starość o takich gołebich włosach, a okulary jej są mega!

Zauważyłam, że awatar ma podobne oksy.
Ja musiałabym przymierzyć, te co teraz mam są standardowych rozmiarów, a Iris Apfel pewnie musi ekstra soczewki zamawiać. Moje ubrania i biżuteria są bardziej stonowane, bo łatwiej stonowane kolory dobrać do siebie, zresztą praca wymaga, by na co dzień wyglądać biznesowo, a nie jak z przyjęcia. Ale może kiedyś się to zmieni? W sumie z każdym rokiem bliżej do emerytury, a i dzieci coraz starsze, może wkrótce zechcę poświęcić rankami więcej czasu na dobieranie poszczególnych elementów stroju?

Pamiętam, jak pierwszej "samotnej" zimy kupiłam sobie jajcarską niepoważną czapę z pomponami. To była taka moja prywatna manifestacja, że jestem wolna, robię co chcę, cieszę się życiem  i chrzanię konwenanse
Bardzo lubię gdy strój coś wyraża - jakieś emocje jakieś klimaty.

Aż wam zazdroszczę!
Dobrze, że się ogarnęłam i teraz nadrabiam.

Dzieńdoberek
Wiecie zakochałam się... w dębowym brykiecie.  pierwszy raz od niepamiętnych czasów chodzę w sobie po domu w szlafroku i nie marznę. Lux!!!
rozpalanie drewnem przebiega o wiele sprawniej i szybciej.  i nie ma takiego brudu w domu  jak od węgla.
No, lux po prostu

  Odwzajemniam z przyjemnością.

Z panem starszym spotkałam się wczoraj. Sympatyczny człowiek,  ale pozostajemy na przyjacielskiej stopie.  Z wyglądu zdecydowanie zbyt tatusiowaty.