moje cudowne życie po rozwodzie - Netkobiety.pl

Temat kosiarek rozpracowany. Można wybierać.

Piegowata, ja też nie znoszę hałasu, choć sama czasem jestem jego wytwornicą.

A tu stare, zapomniane narzędzie pracy:

Ja jeszcze pamiętam jak babcia ścinała nim trawę.

Obecnie sierp służy do ścinania ziół.

Lawendowe żniwa:

Skoro rozmowa zeszła na zioła to proponuję ziołową herbatę. Lipowa, ulubiona mojego męża, zawsze wspomina przy tej okazji jak to jego babcia robiła.

Ja tego "Greya" przekartkowałam w bibliotece i miałam podobne spostrzeżenie: o co tyle szumu? Nuuuda!
Kiepsko się dziś czuję, jakieś przeziębienie się dobiera plus dodatkowe "atrakcje".
Na pociechę herbatka:

I taki megazarąbisty koc z rękawami. Jeśli uznam, że mogę sobie na taki zbytek pozwolić, sprawię sobie na Gwiazdkę Mój będzie w jakimś ciepłym kolorze, aby ożywić szarości salonu.

Witajcie. Jak się macie?
Ja niestety, zaliczam zniżkę, ale jakoś się z tego doła wygrzebię.
Dopadła mnie chyba dopiero teraz trauma po śmierci ex. Smutkowi sprzyjają długie wieczory. Nigdy za nimi nie przepadałam, ale gdy nic mnie dodatkowo nie obciąża, radzę sobie z nimi. Tym razem jest trudniej.
Palę dzielnie w piecu i właściwie nie przeszkadza mi to, choć może czasem z lekka irytuje, gdy piec odmawia posluszeństwa. Niestety, węgla ubywa, a drewna już właściwie nie ma. Miałam nadzieję inaczej spożytkować pewien zastrzyk gotówki (zwrot nadpłaconych alimentów), ale przede wszystkim chcę sobie kupić poczucie bezpieczeństwa, że nie zabraknie mi opału. Wymarzonych wakacji we Włoszech pewnie i w tym roku nie będzie
Mam dość duże zmattwienie w związku z tym węglem. Otóż okazało się, że bardzo źle reaguję na węglowy kurz i pył. Chyba mam jakąś alergię, która objawia się nieznośnym swędzeniem skóry i pokrzywką. Na litość boską, nigdy nie miałam problemów alergicznych! Jak tę zimę przetrwam?!
Zamierzam wystąpić o dotację na wymianę centralnego ogrzewania, ale jak znam życie, będzie mnóstwo kłód pod nogi
Mój optymizm się nadwątlił.

Syn pali w piecu, Lilko i bardzo jest z tego dumny. Opowiada, że to dziadzio go nauczył - mój ś.p. teść.
Co do przeżywania różnych smutków, życie mnie już nauczyło i przekonało, że nie warto przed nimi uciekać, a wręcz przeciwnie - wyjść im na spotkanie. No więc wychodzę i rzeczywiście szybciej te czarne chmury się przetaczają, gdy się im na to po prostu pozwoli.
Już mi lepiej, bo wczorajszy i dzisiejszy dzień są słoneczne, a to zawsze ma na mnie zbawienny wpływ, bo przestałam się zamartwiać węglem - a do licha! kupię pół tony zamiast całej, za to trochę więcej drewna (bo wzięłam tylko na rozpałkę i bardzo oszczędzam), a potem się zobaczy. Na swędzenie zaaplikowałam sobie coś przeciwalergicznego z apteki i - odpukać! - doraźnie pomogło, choć wiem, że to bardzo prowizoryczne rozwiązanie problemu. Ale poprawa fizycznego samopoczucia przekłada się z punktu na wzmocnienie psychiczne.
Uciekłam się też do sprawdzonego sposobu na doła: małe przyjemności i odświętności. Zrobiłam sobie wczoraj wspaniałą rozgrzewającą kawę z przepisu wyszperanego w internecie: do kawy dodaje się szczyptę chilli (nie przesadzając ) oraz dwie kostki gorzkiej czekolady. Dodałam też mleka, bo ja kawę tylko z mlekiem lub śmietanką... Ależ to było doooobre! Piłam przy rogrzewającym się piecu, przykryta kocem, bo dom jest nieco wyziębiony po całym dniu bez mieszkańców. Na szczęście nagrzewa się dość szybko, bo niewielki.
A od 21-ego grudnia dzień się będzie wydłużać. Czekam tego jak zbawienia. Dowiedziałam się wczoraj, że to wcale nie jest dokładnie tego samego dnia co roku

Piegus - może w związku z alergią węglową -  w ogóle przejdź na palenie drewnem? koszt praktycznie ten sam tylko więcej miejsca potrzeba na składowanie.

Bardzo mi się podoba to wszystko co napisałaś Piegusko.

Wspaniale, że Twój syn zabiera się z ochotą do palenia w piecu. Dla Ciebie pomoc, a dla niego duma z kolejnej umiejętności.

I o tych chmurach bardzo trafne porównanie.

Przepis na kawę z chili i czekoladą niezwłocznie wypróbuję. Ja zrobię czarną. Lubię urozmaicenia.

Tymczasem popijam przepyszny barszczyk, który przyrządził mąż. Cieszę się, że ma rękę i serce do gotowania. I korzystam.

Znalazłam przyjemną wizualizację paleniska. Miałam wstawić wczoraj, ale nie wiedziałam czy Tobie Piegusku nie będzie za dużo tego ognia. Dziś myślę, że raczej nie.

Co do psychologa, to przeczytałam ostatnio w bardzo dobrej książce, że człowiek potrzebuje choć jednej osoby, której może o sobie opowiedzieć bez lęku, przyjaciela na dobre i złe, takiego który zrozumie i zaakceptuje. I że w dzisiejszych czasach namiastką takiego przyjaciela jest psycholog. Ja ze swojego doświadczenia widzę, że tak to się odbywało i u mnie. To psycholog był tą osobą, której mogłam o sobie wszystko opowiedzieć, a on zrozumiał mnie i zaakceptował.
Obecnie mam przyjaciółkę. Nie jesteśmy doskonałe, ale wiem że obie jesteśmy szczere, a ponieważ wyznajemy takie same wartości duchowe, jesteśmy nawzajem dla siebie wsparciem.

Widzisz, Piotrze, wprowadziłam się jesienią i już nie było czasu należycie się do zimy przygotować. Będę o tym intensywnie myśleć po sezonie grzewczym, a na razie - aby przetrwać.
Lilko, przyjaciół mam na szczęście, ale czasami nawet oni nie wystarczają. Choć muszę przyznać, że bardzo podniosła mnie wczoraj na duchu Ulubiona Sąsiadka, która zadzwoniła z pytaniem, co słychać i zaproponowała wspólne spędzenie choć części świąt. Z największą przyjemnością się na to zgadzam. Natomiast w niedzielę przypadają moje urodziny i chyba na pohybel finansowym obawom zaszaleję z jakąś sałatką, ciastem i może winem, na które zaproszę przyjaciół.
Wczoraj usłyszałam od kogoś, że mam teraz być dla siebie dobra i niezbyt wymagająca. Brzmi kusząco, ale ileż można sobie odpuszczać?
Poruszyłaś, Lilko, jakiś czas temu sprawę sympatii naszych dzieci. Mój syn jeszcze wciąż jest antydziewczyński, więc niewiele mam tu do powiedzenia. Czasem przemyciłam jakiś żart na temat koleżanek i "narzeczonych", ale widzę, że go to krępuje. Nie dokuczam mu zatem, niech będzie sobą.

Dokładnie tak, Lilko, uważam. Przyjaźni nie otrzymuje się na zawołanie, to coś, co dojrzewa. Dlatego doceniam zwykłe koleżeństwo, znajomych, bo nigdy nie wiadomo, co z czego wyniknie. I rzeczywiście, nawet gdy czasami się "przejadę" (a rzadko się zdarza i przeważnie okazuje się, że mogłam tego uniknąć jak z Panem Pomocnikiem, a więc trochę sama sobie jestem winna), to korzyści są niewspółmiernie większe.
Trudno mi precyzyjnie zdefiniować przyjaźń. Na pewno mierzę ją stopniem zażyłości i sumą wspólnych doświadczeń, ale miewałam też chwile wspaniałego porozumienia z ludźmi widzianymi pierwszy, czasem jedyny raz. Nie nazwę ich przyjaciółmi, a jednak to bardzo wartościowe spotkania.
Niezależnie od tego, czy wieloletnia przyjaźń czy przelotne chwile porozumienia, uwielbiam to. I w sumie - chyba nie brak mi tego w życiu, choć zdarzają się momenty, gdy się pragnie czyjejś namacalnej bliskości, a tu akurat nie ma nikogo. Wtedy staram się inaczej zagospodarować swój czas.

...Kilka dni temu wiatr wyrwał mi z zawiasów drzwi od garażu (jakoś źle użyłam podpórki i zadziałało prawo dźwigni). Najpierw się popłakałam z żalu (ostatnio mam oczy w mokrym miejscu ), potem wezwałam syna na pomoc, ale nie poradziliśmy sobie, a wreszcie zapukałam do sąsiadów, bo i co miałam zrobić? Chłopaki (tak naprawdę dorośli faceci) niewiele mówiąc, narzucili na siebie kurtki, wyszli na podwórze w wiatr i ziąb i w pięć minut uporali się z problemem. Przy okazji podpatrzyłam, jak to się robi, bo jak się okazuje, na wszystko jest sposób. Bardzo im podziękowałam i obiecałam pomoc np. przypilnować dzieci w razie potrzeby.
Tak się do ludzi wychodzi, to potrafił mój Tata, a ja się wciąż uczę To nie są żadne wielkie sprawy.

Słabo z tym płakaniem u sjogrenów, ponieważ nie wydzielają łez, więc właściwie ucieszyłabym się, gdyby miejsce na oczy naprawdę okazało się mokre

Lilko,  serdecznie dziękuję za pamięć.

Wielu dobrych chwil w nadchodzących latach!

Witam wszystkich w nowym roku ,z tej okazji wszystkim wszystkiego najlepszego oraz spełnienia marzeń.
U mnie nie zmiennie to samo dalej sam a po za tym to szarość życia codziennego.
Pytanie może byśmy ogarneli jakieś wspólne spotkanie jak to wcześniej miało miejsce , co wy na to ?

Witam serdecznie. Życzę Wam wszystkim szczęśliwego i dobrego życia w nowym roku.
pomysł spotkanie jak najbardziej budzi moją aprobatę ale ci na przeszkodzie nie staną tak zwane realia - tego nie mogę obiecać.
Widzę że wątek na którym intensywnie się udzielałam, odszedł w niebyt. Trochę szkoda, ale z drugiej strony może dobrze się stało. Pisałam już kiedyś, że pewne zdarzenia traktuję jak znaki i ważne sygnały.  Pora chyba zwrócić się ku innym sprawom zamiast w kółko pisać o tym samym.  Już od dłuższego czasu to czułam, ale ciągnęło mnie na forum,  bo to całkiem interesująca forma spędzania wolnego czasu.
Chętnie za to pokafejkuję sobie tutaj.
Lilko, wybacz że nie odpisałam Ci jeszcze na maila jakoś odłożyłam to na później i aż wstyd...
Piotrze, za to odpisałam już Tobie.

Dopiero po wpisie Symbi zorientowałam się, że Błędu już nie ma Usunięcie wątku było wynikiem błędu serwera, nie wiem czy doczytałyście. Ja bardzo żałuję i przyznaję, że decyzja Ram, by zniknąć po cichu jest dla mnie zaskakująca.

Tak. W sensie - nie mylisz się.

Szczerze mówiąc, też sobie pomyślałam o tym naskakiwaniu i czuję  pewien wyrzut sumienia. Bywam narwana i porywcza w swoich wypowiedziach, wiedząc o tym, często staram się łagodzić ton, ale bywało że mnie poniosło -  na tej zasadzie, na której wczoraj mnie koleżanka zapytała czy chcę w dupę, bo zebrało mi się na narzekanie  i gadanie o śmierci.

Piotrze, to co napisałeś, jest mi bliskie: mam życie niepozbawione trudności, ale czuję że żyję. Cenię to.

Ze szczegółów codzienności znajome sjogrenki stwierdziły, że chyba rozhulała mi się tarczyca, skoro ulegam zmianom nastroju z godziny na godzinę. Wczoraj chciałem z płaczem uciekać z imprezy, ale znajomi mi nie pozwolili. Porwali mnie do tańca i powoli, powoli humor mi się poprawił.
To była taka mała imprezka na rzecz Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Niezbyt udana zresztą bo goście nie dopisali.  Ale przynajmniej dużo miejsca na parkiecie

Przemilczeć, Aga, czy się odciąć?
Na forumowe wojny nie mam ochoty, ale mnie z Waszej strony też spotkało parę nieprzyjemności. Też na mnie naskakiwano.
Tylko uważam, że czasem trzeba dać sobie po razie, a potem razem iść na przysłowiową wódkę.

Co do RAM to w pewnym momencie Pogubiłam się czy ona szuka sposobów na swoją samotność czy też  jedynie chce się poskarżyć.  W każdym razie czego jej nie zaproponowano, wszystko było źle.

Gratulacje powrotu do żywych poważnie się na nartach połamałeś?
Ja W tym sezonie uczyłem się jazdy na desce i dobrze mi idzie  już potrafię zjechać cały stok dla średniozaawansowanych bez gleby Chociaż  przerobiłem kilka spektakularnych gleb ale nic mi się nie stało

P.S.  W tym, że nawet przelotne spotkania sprawiają mi przyjemność było i jest sporo mojej świadomej intencji.
Szukam najmniejszych powodów do zadowolenia w życiu, choćby totalnych dyrdymałów, bo przekonałam się że to działa...  przynajmniej na mnie .  nazywam to przekierowaniem emocjonalnym.

Symbi, Ty żadnych wyrzutów nie odczuwasz?

Aga, żadnych. Ja też, tak jak Rampampam, mam prawo do swobodnej wypowiedzi. Chciała, to się wzięła i obraziła, chciała, to sobie cichaczem poszła. Będzie chciała, to wróci.
Rossanko, tak jak napisałaś już wcześniej, mnie jest łatwiej, bo mam dzieci i teraz w bardzo fajnym wieku, mam z  nimi dobry kontakt, jak umieją, tak mi pomagają w domu, a i rozumieją coraz więcej, więc są fajnymi rozmówcami, a i przy okazji czasem zadziwiają wiadomościami. Poza tym ja po swoich doświadczeniach z mężczyznami spojrzałam na nich, na kobiety i na związki, że się tak wyraże, biologicznie. Są pewne mechanizmy biologiczne, ja też w nie wpadłam. Nawet byłam na konsultacji u jednego profesora psychiatrii w Krakowie i on też na długiej wizycie nawiązał do wątków biologicznych. Cała ta chemia miłości, hormony, praca mózgu, ja w to wierzę. Nawet jak Lilka tu pisała, jak bardzo czuje się kochana, ja wierzę, że to dzięki udanemu seksowi i orgazmom. Pięknie to pokazuje film o WIsłockiej "Sztuka kochania".

Feniks, a ja odniosłam wrażenie, że Aga żałuje, że nie będzie teraz miała gdzie wspólnie z kimś ponarzekać na tematy brakozwiązkowe. Choć sarkastycznie dodam, że został wątek Milki plus wiele innych, zawsze też można założyć własny.
Oczywiście jest to tylko MÓJ punkt widzenia.

Nie rozumiem Pietruszko. Przecież Ram wiele razy zaznaczała w wypowiedziach, że zamknęła rozdział z mężczyznami. Inna sprawa, że czuła się z tym smutna. A jak wiele osób pisało, żeby to w sobie zmieniła, to trwała uparcie w zamkniętym rozdziale zwiazków z mężczyznami.

Jak to dlaczego? Bo Symbi jest właśnie taką osobą. Pozornie szczęśliwa,  ale jednak jad jej się czasem ulewa.

Być może nikt jej nie obrażał,  ale ewidentnie nie dawano jej prawa do odczuwania tego co czuła. Bo powinna się cieszyć,  że słońce świeci i przecież są inne rodzaje miłości... Dlatego Błąd w myśleniu przestał spełniać swoją wspierającą funkcję. Strach było napisać, że się ma doła  (za wyjątkiem Piegowatej, bo to wina Sjogrena), żeby zaraz nie usłyszeć, że tęsknota za związkiem uwłacza kobiecie. Poza tym ważny jest też sposób wyrażania swoich opinii, niektórym zabrakło klasy bądź zwykłej empatii.

Tak, dokładnie.

Tak szczerze, to ja się czuję trochę winna, że nie stanęłam w obronie Ram ostatnio. Bo chciałam, ale w moim życiu zdarzyły się inne ważne rzeczy i jakoś ciągle mi to umykało albo odkładałam na później. Nie spodziewałam się, że wątek zniknie. Tak, ja mam wyrzuty sumienia.

Aga, nie pierwszy raz jesteś kąśliwa i złośliwa.
Doła wolno mieć każdemu,  za związkiem też każdemu wolno tęsknić.   Ale jeśli ktoś wyłącznie w tym upatruje szczęścia, to sorry, będę polemizować, mam do tego prawo.  Mimo to przecież nikogo nie nakłaniam do zmiany postępowania.  Ot, wątek był ciekawy, bliski mi z pewnych względów, no to się udzielałam.
Swoją drogą nawet u Ciebie, Aga, zauważyłam pewną ewolucję  w stosunku do życia w samotności,  poszukiwanie sposobów.  RAM natomiast uparcie trzymała się swoich przekonań, miałam wrażenie że ogromnie jej na tym zależy, tylko wcale jej to nie służyło.  Nie ja jedna pokazywałam jej, że można inaczej.

Nie było mnie chwilę na forum, ale zniknięcie Ram i jej wątku mnie poruszyło. Już wiem co się stało - nagonka na autorkę "Błędu".

Jeśli dobrze rozumiem, Ram traktowała tamten wątek jako rodzaj upustu trudnych emocji, które nie raz z pewnością pojawiają się w życiu samotnej matki. I ja myślę, że wiele osób się z"narzekaniem" na samotność identyfikowało - wątek był szalenie popularny. Pisanie ma charakter terapeutyczny i moim zdaniem Ram pisała właśnie szczerze o tym, jak gros samotnych osób się czuje, bez farbowania rzeczywistości - co czasami zdarza mi się u niektórych podejrzewać.

Ram, Aga i kilka innych osób miało w "Błędzie" swoje miejsce w sieci i nić porozumienia. Ale są tacy, co najwyraźniej wiedzą "lepiej". Ech.

Tak.

Tak. Podejrzewam, że to właśnie specjaliści od farbowania rzeczywistości. Na kimś trzeba upuścić...