Coraz gorsza depresja i coraz większa samotność - Netkobiety.pl

Odstaw alkohol, to po pierwsze. Jesteś na najlepszej drodze do uzależnienia się - a alkoholizm + depresja to wyjątkowo destrukcyjna mieszanka.

Idź do psychiatry - to po drugie. Depresja to choroba, wymaga czegoś więcej niż pogadanki. To "więcej" czyli leki i skierowanie na psychoterapię otrzymasz właśnie u psychiatry. Nie ma się czego obawiać - jako osoba, która dość niedawno zakończyła leczenie depresji mogę cię zapewnić, że w kolejce u lekarza widziałam dużo więcej młodych ludzi z depresją niż typowych "czubków" z ludzkich wyobrażeń.

Lekarze są różni - nie ma co się oszukiwać. Ci,leczący psychikę również. Nie zrażaj się jednak złym doświadczeniem ze szkolnym psychologiem, bo to zwykle nie są najlepsi fachowcy. Oprócz takich, są też lekarze, którym naprawdę zależy na zdrowiu pacjenta. Głaskania po główce nie oczekuj, bo nie o to chodzi w leczeniu, a o zmierzenie się ze swoimi problemami i najpaskudniejszymi przeżyciami. Ale bez tego nie da się wyleczyć

Jak ogarniesz swoją psychikę, to będziesz mógł zacząć się zastanawiać nad poznawaniem kogoś. Lecz się jednak dla siebie a nie dla przyszłej dziewczyny.

No alkohol to Ci akurat wiele pomoże. Napiszę tak: albo to był ostatni Twój dzień picia, albo mój ostatni post w tym temacie! Umowa stoi?

Cześć.

Olej psychologa, idź od razu do psychiatry (prędzej Ci pomoże, wskaże również odpowiedniego specjalistę, nie potrzeba skierowania).
Odstaw alkohol, bo po nim Twój stan się pogarsza, nie polepsza - wbrew temu, co Ci się wydaje.

Pytasz, jak kogoś poznać. W obecnym stanie nie jesteś gotowy do zawiązywania znajomości. Na razie ogarnij swoje zdrowie. Musisz odbudować poczucie własnej wartości, uda się to z pomocą specjalisty, pod warunkiem, że będziesz szczery i zmotywowany.

Będzie dobrze, tylko błagam, nie chlej!

Jak pisze Cyngli - i ja pisałam na samym początku - potrzebny ci psychiatra a nie psycholog. To nie jest ten sam lekarz.

Żeby umówić się na wizytę u psychiatry nie potrzebujesz skierowania - po prostu dzwonisz do poradni i umawiasz wizytę. Wystarczy, że wpiszesz w google "psychiatra nfz bydgoszcz" - na pierwszej stronie w wynikach znajdziesz adresy placówek i orientacyjny czas oczekiwania na wizytę w każdej z nich. W tych miejscach leczenie jest darmowe. Lekarz zapewne oprócz przepisania leków zaproponuje ci terapię - terapia również jest refundowana.

Nie "staraj się" odstawić alkoholu tylko to zrób. Skoro już teraz w złych momentach znajdujesz oparcie wyłącznie w alkoholu, to jest naprawdę źle. Uzależnienie nie za czyna się, gdy pijesz codziennie. Uzależnienie zaczyna się w momencie, kiedy czujesz, że "potrzebujesz" czy też "musisz" się napić i nie potrafisz sobie tego odmówić. Powiedz o alkoholu psychiatrze, bo to bardzo ważne w terapii. Jeśli naprawdę poważnie myślisz o leczeniu, to musisz odstawić alkohol - twoja depresja wymaga leków, a tych nie można przyjmować, jeśli się pije (alkohol jest absolutnie wykluczony przez cały czas leczenia). Poza tym alkohol pogarsza twój stan.

Psychiatra na NFZ nic nie kosztuje, jeśli masz ubezpieczenie.

A swoją drogą - wytrzymałeś do teraz, to 3-4 miesiące nie zrobią różnicy.
Odstawisz chlanie - będzie więcej kasy.

Ależ zdecydowanie masz rację.
Tylko że jeżeli na przykład instruktor mówi Ci: "postaraj się zmienić to i to" to się spinasz i to robisz.
Kiedy usłyszysz: "masz skoczyć wzwyż 2,20" to co najwyżej spojrzysz na niego z politowaniem.
A jeżeli słyszysz "masz przestać pić" to zaczynasz zastanawiać się który z okolicznych sklepów jest jeszcze otwarty.
Myślisz, że ktoś przestanie pić tylko dlatego, że mu wszyjemy esperal (forma leczenia zarzucona przez lekarzy jako całkowicie nieskuteczna) lub zamkniemy w odosobnieniu?
To tak nie działa.
Motywacja musi obudzić się we wnętrzu zainteresowanego.
Razem z uświadomieniem sobie skali problemu.
Krzykiem to się tresuje młodych żołnierzy.

Paweł, jesteś w stanie nie pić przez tydzień?

Z alkoholikami nikt się nie cacka.

Szwagier świeżo po detoksie i terapii w ośrodku pół-otwartym - uwierz, że tam nikt nie gada o ''staraniu''. Tam się ludzi wyciąga za kudły z nałogu. Dyscyplina jak w wojsku, raz się spóźnisz na zajęcia i automatycznie Cię wykreślają z listy, a na Twoje miejsce jest 40 innych osób.
Dyscyplina, konsekwencja - szwagier mówi, że mu to pomogło. Walczył o siebie, ale również o swoje małżeństwo. To było motywacją, nie potrzebował innej.

P.S Nie pije już jakoś 5-6 miesięcy. I uczęszcza na grupę.

P.S 2 Nikt Autorowi leków nie przepisze wiedząc, że ma problem z alkoholem. Sprawdzone info.

Poza tym człowiekowi w nałogu - czy początkach nałogu - zwykle trudno znaleźć wewnętrzną motywację i dyscyplinę. Często zaczyna się od motywacji zewnętrznej - np. ratowania związku, relacji z dziećmi/rodzicami, utrzymania się w pracy. Dla autora póki co zewnętrzną motywacją może być chęć ułożenia sobie normalnych relacji z ludźmi w otoczeniu - np. naprawienie relacji z tym trzecim, normalnym kumplem, którego zacżął tracić przez chorobę.
Dalszą motywacją jest leczenie depresji - tego się nie da zrobić bez rzucenia alkoholu. Bo tak, jak się już od jakiegoś czasu produkujemy z Cyngli, nie można przyjmować leków, jeśli się pije alkohol. W związku z tym, żaden psychiatra nie przepisze antydepresantów, jeśli pacjent popija w smutku. A leki nie działają od pierwszej tabletki, więc to nie tak, że jak dostanie prochy to nie będzie miał już podowu pić.

Mogę się pochwalić dwoma rzeczami, umiem przechodzić w jedną skrajność w drugom, tak jak z odchudzaniem, potrafiłem jejść dziennie do 2kg frytek z patelni z oleju, i pół kilo nagetsów do tego (przed snem wszystko), a na dzień dzisiejszy jem 4 chrupkie pieczywa dziennie na odchudzanie (nie powiem jest ciężko bo od pół roku codziennie chodzę głodny), ale dało to efekty, z alkoholem zrobię to samo, chociaż będzie ciężko i to bardzo. dzisiaj np właśnie wróciłem z pracy i zastałem tatrę od mamy. leży sobie grzecznie na biurku, tak się na nią patrze i se myślę: No to ostatnie piwo i koniec nie pije. ale tak myśleć będę codziennie, więc się zdenerwowałem, otworzyłem i wylałem do zlewu. tyle w temacie.

Gratuluję i przychylam się do rady Cyngli.

Zacznij też jeść tak, by nie być głodnym. Na diecie nie trzeba się głodzić, aby była skuteczna. Dieta, to dobry pomysł, skoro chcesz zrzucić zbędne kilogramy. Ale głodzenie się, to objaw depresji - uwierz osobie, która potrafiła przez tydzień jeść 1-2 bułki dziennie.

Jak ci idzie szukanie lekarza?

Tutaj jest ich stroma internetowa, jeśli chcesz ich dokładniej wybadać - mi wydaje się, że jest ok:
http://www.pzp.bydgoszcz.pl/index.php

Wszystkimi używkami zmieniasz chemię w mózgu na swoją niekorzyść.Mówi ci to człowiek który kiedyś ostro chlał i czasami przypalał.
Teraz nie piję około 7 lat,ostro ćwiczę:rower,pływanie,sztuki walki itp.Właśnie teraz czuję się najlepiej i nie zamienił bym tego życia na tamte,też miałem myśli samobójcze.Nie jest może wszystko tak ok,ale jest 100000000000000razy lepiej!!!!!!

Rodzice się raczej dogadują, tylko problem jest taki, że ojciec jest alkoholikiem, i do tego uwielbia robić awantury, i przez to co wcześniej pisałem: jak na niego patrze to mi się nie dobrze robi. Mam jeszcze 2 starsze siostry, które się wyprowadziły, pozakładały rodziny. Jedna wyleciała do Anglii, a druga mieszka dalej w Bydgoszczy, ale jak by nie patrzeć to one też się mną nawet nie interesują. Z tą z Anglii ostatnio rozmawiałem może z 2 lata temu, a z tą z błonia mam taki kontakt, że w tym roku napisała do mnie raz, i to że mi się przegląd auta kończy (zarejestrowane jest na nią).

Co do drugiego pytania, to swego czasu się rozwijałem, i zajmowałem tym, ale na dzień dzisiejszy już tak nie za bardzo. Z kolei ostatnio zacząłem interesować się ASG, co prawda na razie kompletuje sprzęt, i jeszcze nie byłem na żadnej tzw (przepraszam za niecenzuralne słowa) Niedzielnej jebance , ale w tym miesiącu chyba pierwszy raz pójdę. Musze kupić jeszcze okulary ochronne i hełm od kumpla.

CM.011 zakupilem, i mase osprzetu, teraz tylko na uvexy czekam. I mam nadzieje ze pozyje ze 2 lata chociaz ta cyma

A co do tematu, to dzieki ze ktos sie w ogole mna interesuje i mi jeszcze odpisuje. Pierwsze spotkanie u psychiatry mam za soba, dostalem recepte, ale itak mnie nie stac zeby wykupic te leki. No i na terapie ide ale dopiero za 2 miesiace. Terminy okropnie dlugie, ale musze czekac.

Niestety z alkocholem czasem jeszcze sobie nie radze, ale nie pije juz codziennie. I staram sie nie  robic sobie kzywdy, jak jest zle to olewam diete i zaczynam jejsc, i nawet pomaga

Widac ze jestes wartisciowym facetem. To super ze sie zapisales na prawko,trzymam kciuki

Nienawidze tego forum.
Przeczytalem pare tematow na temat atrakcyjnosci, popatrzylem na siebie z boku i mnie olsnilo. Mam jeszcze kilka problemow o ktorych nie pisalem, i to odpychajacych problemow zdrowotnych. Dostrzeglem ze nie mam jakichkolwiek szans na to by byc szczesliwy, i komukolwiek potrzebny. Dostrzeglem, ze moje relacje z innymi sa na poziomie 2letniego niepelnosprawnego psychicznie dziecka. A ogarniecie tego wszystkiego zajelo by z 30 lat, a tyle czekac nie bede. Nie chce mi sie juz nad soba uzalac, ale mam nieodparte wrazenie, ze kosz na smieci jest o de mnie bardziej atrakcyjny.

Dobra dosc uzalania sie. Chcialem tylko powiedziec, ze dzisiaj (jestem w pracy 12h, a prace mam taka ze siedze i mysle o sobie i swoich problemach) cos we mnie peklo. Nie wiem jak to wyjasnic, ale wlasnie stracilem resztki wiary w siebie i resztki nadzieji, jestem wrakiem czlowieka. Na pomoc w postaci psychoterapi juz tez nie licze, bo z takimi terminami skoncze ja w wieku 40 lat a i tak slyszalem ze to jest sciema i nic to nie daje.
Moze dla was wydawac sie to glupie, ale to jest chyba jedyne rozwiazanie aby to wszystko zakonczyc, czyli zabic sie. Ale nie tak zeby delikatnie sobie raczke naciac, ale zeby zrobic to  raz a dobze. Postanowilem ze nie widze zadnego sensu by dalej to wszystko ciagnac, bo jeszcze nie daj boze skrzywdzil bym kogos innego, wiec daje sobie jeszcze pare dni, w miedzy czasie zastanowie sie przy okazji jak to zrobic. I zobacze co wy o tym sadzicie, jezeli kogokolwiek to chociaz odrobine interesuje

No ja wlasnie tez pracuje w ochronie na monitoringu i zamiast pilnowac zeby nie kradli to siedze calymi dniami i sie doluje.

Czy czuje sie przez nich kochany? Moze kiedys przez matke, ale juz od jakiegos czasu czuje sie jak bym byl adoptowany, czyli nie jej po prostu, i tak jakby sie mna znudzila.

Prace bym zmienil, ale z moim wyksztalceniem co najwyzej na tasmie produkcyjnej stane a to nie na moje zdrowie.(a kurwa glupi bylem ze nie przemeczylem sie jeszcze pol roku z tymi debilami o de mnie z klasy bo bym mial o wiele lepsze wyksztalcenie niz gimnazjalne)

Ale co do pasji i nie mysleniu o tej samotnosci, to probowalem, ale to jest jak zabawa pilka kalczukowa, im mocniej ja wyzuce, tym mocniej odbije sie od sciany i mocniej nia dostane po pysku, czasem tak mocno ze laduje na podlodze. Dlatego wszystkie diety, biegania i inne postanowienia jak psu w dupe. Niby krzywdy nie chcial bym sobie zrobic, ale to za bardzo boli. Gdyby tylko znalazl sie ktos kto by mi pomogl wstac, pozbierac sie do kupy to by bylo super, ale od jakiegos czasu w cuda nie wieze. Czlowiek niby cale zycie otoczony ludzmi, a tak na prawde to sam na srodku pustyni.

Bez przesady na codzien chyba nie pop.. W munduze. Czy tak?

To właśnie w ochronie mnie najbardziej bawiło że mogą nakraść ile chcą a ochrona i tak nie obrywała a przynajmniej ja

Możesz czuć do niej żal ale tak w głębi serca musisz sobie odpowiedzieć na pytanie czy chciałbyś jej zrobić taki numer, normalna matka nigdy nie przejdzie obojętnie wobec śmierci dziecka.
Co do wykształcenia to może jakaś szkoła zaoczna?
Ja kiedyś swego czasu przez swoje nastoletnie humorki rzuciłem technikum, potem bujałem się w zawodówce aż w końcu ukończyłem to liceum i zdałem maturę, musisz odnaleźć w sobie chęci i tylko tyle a przynajmniej odrobinę polepszysz swoją pozycje na rynku pracy ale od razu ostrzegam, szału nie będzie no ale cóż to jest Polska a tutaj sorry ale taki mamy klimat

Co do tej deprechy jeszcze to sam musisz sobie pomóc bo nikt w życiu tego nie zrobi za ciebie, powiem więcej, ludzie prędzej cię dobiją niż pomogą dlatego musisz być silny dla samego siebie.
Popatrz na mnie chodziażby, jesteśmy w bardzo podobnej sytuacji a jednak psychicznie stoimy na innych poziomach.
Jednakże ty też możesz mieć dystans do otaczającego ciebie gówna i nabrać zdrowej pewności siebie.
Rób cokolwiek, siłownia, sport,  psychologowie mimo iż się pewnie do nich zraziłeś albo psychiatrzy, cokolwiek bez poddawania się.

To niech twoją motywacją będzie lepsza perspektywa na rynku pracy bo teraz jedynie co cię czeka to praca ciecia na ochronie.

Miej wyje..... a  będzie ci dane
Te słowa oczywiście zalecam zastosować co do niektórych ludzi a nie szkoły of course.
Widziałem tak poza tym twój profil na fejsie i o ile dobrze trafiłem to kawał chłopa z ciebie i argumenty masz w razie co gdyby ktoś za dużo sobie pozwolił względem ciebie.
Sprawa jest prosta, jak znajdzie się pewien delikwent który coś do ciebie ma to po pierwsze próbujesz mu w sposób logiczny przetłumaczyć że nie życzysz sobie takiego zachowania a po drugie jak słowa nie przemówią to trzeba będzie rozwiązać problem w inny sposób.
Inaczej to ludzie cię zjedzą i będziesz w jednej wielkiej dupie i gówno osiągniesz, tego chcesz?

[center]UWAGA! Duża ilość tekstu xd[/center]

Witam w dniu kolejnym na wstępie powiem, że coś mi się stało, i nie do końca wiem co , aha jak by się zdarzyło jakieś małe niecenzuralne słowo to sorki ale właśnie odkrywam siebie i inaczej nie napisze tego bo przekaz się trochę zmienia

Otóż, 2 dni temu otrzymałem od użytkowniczki z tego forum (nie powiem której, bo nie wiem czy sobie tego życzy) pomoc w postaci bardzo fajnych materiałów (czekam na kolejne bo te już przerobiłem, w sumie na wstępie to dużo tego nie było), i ta pomoc od niej Podniosła mnie na duchu. Do tego wczoraj obejrzałem dość fajny filmik na necie, i okazało się, że zrozumiałem sedno swoich problemów w relacjach z innymi, i bycie przez wszystkich odrzucanym, myślałem że to chodzi o coś innego, ale jednak nie, i teraz to widzę. Zaś za to dzisiaj w robocie (kolejne 12h siedzenia i rozmyślania) stwierdziłem, że przeznaczę ten czas nie na użalanie się nad sobą, i wmawianie sobie na siłę, że jestem gówno, że nic nie wart itp bo to sensu nie ma. jeszcze dopowiem, że dzisiaj obudziłem się jakoś inaczej, bez doła. Lecz wracając do tematu przeznaczyłem całe 12h nad rozmyślaniem, i wiem jak część z moich problemów, chyba najbardziej dołujących mogę naprawić (niektóre będzie ciężej naprawić, ale trza spiąć dupę i zacząć działać, a nie siedzieć i wyć po kątach). Tak jak pisałem wyżej, że coś mi się stało, to chodziło mi właśnie o dzień dzisiejszy, to jest chyba pierwszy dzień od 2 lat, w którym potrafiłem się uśmiechnąć i w miarę otworzyć do ludzi (niektórych co się trochę nawet bałem, po dniu dzisiejszym mogę stwierdzić że są nawet spoko ) i nie jest źle, nazwał bym mój dzisiejszy dzień tak samo jak nazwa 4 części Gwiezdnych Wojen (fani już wiedzą, a ci co nie wiedzą polecam google ). Ponadto pamiętacie moje porównanie depresji do zabawy piłeczką kauczukową?

No to mogę powiedzieć, że dzisiaj zrozumiałem że robię to ŹLE!, jak chce się piłeczki pozbyć, to rzucenie nią o ścianę nic mi nie da bo mam prawie 100% pewność że się odbije. No to se myślę jak nie o ścianę, to ją za przeproszeniem wyp przez otwarte okno, a tu już mam niewielkie szanse, że się odbije i mnie uderzy

Można nawet powiedzieć że coś dzisiaj osiągnołem, bo np patrząc tydzień temu to jak bym sam sobie zadał pytanie: Czy JA się sobie podobam? - i odpowiedział bym sobie że jestem gruby, ujowy, brzydki głupi itp itd, a w dniu dzisiejszym odpowiem na to samo pytanie tak:
Wiele rzeczy mi się nie podoba w sobie, lecz to ja sam jestem temu winny, ale czy to znaczy że nie ma dla mnie nadziei? Absolutnie nie jest to prawda, te rzeczy mogę w sobie zmienić, lecz muszę zacząć o nie walczyć. A czy jest coś co mi się w sobie podoba? kiedyś odpowiedział bym że nie, ale dzisiaj z dumą stwierdzam, że TAK, i cieszę się z tego że mi się podobają, bo są to rzeczy których raczej by się nie dało zmienić. (chyba powoli zaczynam odbudowywać poczucie własnej wartości xd)

---------------------------------------------------

Nie nie chcę tego, ale powiem tak: Zdałem sobie najprawdopodobniej sprawę dlaczego zawsze traktowano mnie tak jak mnie traktowano, i wcale nie chodziło o to, że miałem inne zainteresowania czy byłem nieśmiały czy coś (tak jak to pisałem w #1 poście) i myślę że przez wakacje uda mi się ogarnąć ten problem, a wtedy powinna to być pierwsza szkoła w której nikt mi nie dokucza.
Ponadto tak jak piszesz, ja zawsze byłem wrażliwy, dlatego nie uciekam się do przemocy, i zawsze starałem się podchodzić logicznie, starać się pogadać, wytłumaczyć, ale dzisiaj zrozumiałem że nie jestem za przeproszenie pierdolonym popychadłem, i jak ktoś nie ustąpi, to nawet nie ogarnie z której strony po pysku dostał Tak że masz racje, i od września zapisuje się do szkoły

Jeszcze taka moja złota myśl dzisiaj z pracy:
"Życie to jest taki mały kurduplowaty gnojek, którego wszyscy lubią i kochają, ale niestety ten mały gnojek nie jest idealny, i musi sobie znaleźć swojego kozła ofiarnego aby móc go stępić, zgnoić, poniżyć, opluć itp, wyżyć się. I ja byłem jego kozłem ofiarnym, aż do dzisiaj, ale niestety mały pan gnojek ŻYCIE się dzisiaj trochę zdziwił, bo gdy znów chciał mnie opluć to dostał moim butem tak na buźkę, że się nogami przykrył." <-- Tak się dzisiaj czuje, a co mi tam

----------------------------------------------------

Po 1: Leki już dostałem ale nie wykupie ich, bo mnie nie stać, i dlatego, że ponoć antydepresanty powodują zamulenie, a ja jak w pracy zasnę to nie będzie fajnie.
Po 2: Na terapie jestem zapisany, co prawda tyle trzeba czekać że omg, no ale mam dodatkową pomoc i dziękowałem jej w mailu chyba z 5 razy i jeszcze z 50 pewnie podziękuje
Po 3: Dziękuje za wiarę we mnie (jak i wszystkim którzy mi pomagają), i twoje życzenia działają, bo dzisiaj ją w sobie odnalazłem

---------------------------------------------------------

Jeszcze zapomniałem dodać, że moja depresja też może liczyć na mały wpier**ol o de mnie
- Kończę z głodzeniem się, np kiedyś po 2/3 dniach mocnego obżarstwa na grillu potrafiłem potem przez 4 dni nie jeść.
- Koniec z dołującymi myślami, teraz uśmiecham się ile się da (no wiadomo bez przesady bo pomyślą że się jakiś grzybków nawciągałem xd) i staram się być otwarty.
- Zaczynam o siebie dbać, i biegać codziennie (oprócz tych pierwszych paru dni bo coś mnie kuje w boku, a według internetów może to być jakieś zapalenie)
- Zaczynam dbać o swój wizerunek, np mam już prawie 22 lata, a nigdy nie ubierałem się tak jak mi się to podoba czyli styl: punk/metal/wojsko, naprawdę fajnie można to połączyć, może sobie włosy pofarbuje (np blond albo niebieski irokez), może se nawet jakiś kolczyk w uchu pierdyknę, a co no i tatuaż se zrobię ale to trzeba mieć jakiś fundusz, bo nie chce takiego w stylu pożal się boże, i pierwszym tatuażem będzie coś w tą mańkę: https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/73 … eb70b1.jpg (PS. KOCHAM GOŚCIA, ZA MIESIĄC ŚLUB XD)

Co myślicie o moich zmianach? może trochę mi odbiło, ale jak to usłyszałem w fajnym filmie piękny cytat:
Tak, odbiło ci. Kompletnie zbzikowałaś, ale muszę ci coś powiedzieć w tajemnicy- Tylko wariaci są coś warci <--- Alicja w krainie czarów 2010

Aha, i na koniec sentencja dnia: Pozytywne myślenie wydłuża przyrodzenie xd

Spodobała, to trochę dużo powiedziane, nie widziałem jej, nawet zdjęć. Nie rozmawialiśmy na inne tematy, wszystkie wiadomości były na zasadzie samej pomocy, bo w sumie totalnie nic o niej nie wiem, ale cieszy mnie fakt że ktoś we mnie uwierzył i wyciągnął do mnie pomocną dłoń, i cieszy mnie to że postanowiłem sobie pomóc, zamiast tylko siebie pogrążać

Teraz to widze, jestem pozytywnym, i emocionalnym człowiekiem, ja JESTEM i mogę być kim zechce i jaki zechce jeżeli w siebie uwierzę, a zacząłem to robić

Zresztą co myślicie o moim poprzednim meeega długim jak mała książka poście? Bo ja w niego wieżę i dodaje mi pozytywnych emocji

Wiem. I tego się najbardziej obawiam, że autorowi się przytrafi. Teraz jest nabuzowany, bo ma pomysł, plan na siebie i wierzy, że teraz wszystko będzie inaczej. Ale dość szybko pierwszy kryzys go dopadnie. Zacznie się to dziać, gdy efekty przestaną być widoczne, gdy wszystko praktycznie zacznie stać w miejscu. Wtedy łatwo przychodzi odczucie cofania się do początku, stąd właśnie porzekadło: "jak ktoś stoi w miejscu to się cofa". No właśnie niekoniecznie. Czasem ta monotonia i brak radykalnych efektów jest potrzebny, aby przystanąć, obejrzeć się za siebie, dostrzec te zmiany i przede wszystkim je docenić! Lecz do tego potrzeba cierpliwości, a nie każdy jej ma wystarczająco dużo. Tym bardziej nasz autor, który ma taką pracę. I to mnie martwi, bo w tej pracy ma aż za dużo czasu na myślenie, analizowanie itd. I właśnie dlatego tak groźne dla Pawła94 jest to o czym wspomniał RavenKnight

Ale podoba mi się w Pawle94 to, że nie biadoli przez kilka stron o tym jak to mu źle, jakie życie jest okrutne i jak to wszyscy są winni tylko nie on sam. podoba mi się to, że dostrzegł swoje błędy w tym wszystkim, bo to znaczy, że autorowi naprawdę zależy na zmianie swojego życia, a nie tylko na tym, aby się tłum ludzi nad nim zaczął użalać. Bo wielu jest takich forumowiczów, którzy założyli taki wątek, aby ponarzekać na wszystko i mają pretensje, że my nie współczujemy, nie płaczemy nad ich losem, nie klepiemy po rączkach i nie przytakujemy wiecznie jak mają źle itd... Autorowi nie jest potrzebne współczucie, a działanie i to mi się podoba.

To jakie masz plany?

Kolega tiszantul ma sporo racji - chociażby pod tym względem, że nie jest łatwo odszukać właściwego lekarza, z którym faktycznie byłaby szansa popracować nad Twoim problemem u podstaw. Tyczy się to nawet wizyt prywatnych, gdzie w skrajnych przypadkach płaci się praktycznie za samo wydanie recepty na leki. Ja bym ze swojej strony zaproponował, byś rozejrzał się za placówkami NFZ, gdzie dodatkowo prowadzi się spotkania grupowe prowadzone przez lekarza psychiatrę lub psychologa. Najczęściej do uczestnictwa w takich spotkaniach wystarczy skierowanie od lekarza rodzinnego. Zdaję sobie sprawę z różnych opinii na temat takich zajęć, a i nieśmiałość bywa czynnikiem hamującym przed takim wyzwaniem. Niemniej jednak możliwość uzewnętrznienia siebie (ale tylko z własnej woli, nikt nikogo nie przymusza), ale i słuchanie problemów innych pomaga odbudować w sobie odwagę, wiarę w siebie, a także współczucie i nawet kreatywne myślenie. W dodatku miałbyś szansę poznać ciekawych ludzi, nawiązać ciekawe relacje. Powiem Tobie, że nawet poznawanie na takich spotkaniach miłości życia nie jest fikcją. Zazwyczaj lekarze prowadzący zajęcia grupowe przyjmują też poza nimi w gabinecie - miałbyś więc szansę poznać doktora "za kulisami", lub może ktoś z uczestników poleciłby zaufanego psychologa od prywatnych wizyt. Według mnie opcja ze spotkaniami grupowymi byłaby dla Ciebie uniwersalnym rozwiązaniem na początek. I nie miałbyś się co obawiać o odbiór swojej osoby - na takich spotkaniach ludzie, którzy trwają w depresji nawet kilkanaście lat, to norma.

Pozdrawiam :-)

Oj znam to aż za dobrze bo tak się składa że również musiałem wcześniej dorosnąć co nosiło za sobą różne skutki zwłaszcza w nastoletnim wieku.
Dlatego właśnie warto przestrzec autora o ewentualnych porażkach bo one na pewno będą, takie jest już życie.
Choćby wspomniana szkoła czy matura, takie pewne minimum ale trzeba to mieć a żeby wspomniane dobra zdobyć autor wątku będzie musiał być silny, zwłaszcza psychicznie.

No to jesteś na dobrej drodze do uzależnienia i spieprzenia sobie życia na dobre.
Terapia dla AA i tyle w temacie i nie ma że boli, z tym trzeba coś zrobić.

Serio? Nikt mi nie odpisze?

Skoro już się nie chcesz zabić ani okaleczać-to mamy już mały postęp do przodu,ale jak nadal będziesz chlał to będziesz miał ciemnotę we łbie!

Witaj. Odpisywałam już kiedyś osobie, która była w podobnej sytuacji do Twojej. Najlepszym lekarstwem jest miłość, to nie ulega wątpliwości. Jak ją spotkać? Pisałeś, że próbowałeś przez portale randkowe.. Wiem, że po niemiłych przeżyciach może być to ciężkie, ale może spróbujesz znowu? Nie zrażaj się po tym jak spotkałeś parę nieodpowiednich dziewczyn. Pośród wszechobecnej tandety, chamstwa, obłudy etc. zdarzają się też perełki, tylko są one rzadkie, dlatego trzeba być cierpliwym, aby je odkryć, nie zrażać się po paru nieudanych zawodach... Szukaj dziewczyn, które mają podobny charakter do Twojego, może jakaś czeka aż do niej napiszesz. Życzę Tobie wszystkiego dobrego!