Wolne Trzydziestolatki - Skąd to się wzięło? - Netkobiety.pl

Dziękuję

Wiesz, czasem się obawiam, że aż zbyt stara, bo to tylko mnie oddala od osób w moim wieku. Ludzie czasem biorą mnie za przemądrzałą wyłącznie dlatego, że rozumiem już więcej niż oni, że widziałam, czy słyszałam o rzeczach, których oni nie pojmują. Przez to i chłopaka ciężej znaleźć, bo mnie dużo starsi nie kręcą fizycznie, a młodsi są często na zupełnie innym etapie rozwoju. Nie zdziwiłabym się, gdybym za tych parę lat dołączyła do "wesołego" grona trzydziestoletnich singielek, bo mimo wielu prób, wciąż czuję przepaść między mną a innymi. Dlatego potrafię zrozumieć ludzi, którzy są samotni, choć naprawdę starają się nie być. Nie rozumiem tylko tych, którzy nawet nie próbują niczego zmienić.

Fakt, to nie dotyczy tylko związków. Teraz ludzie coraz częściej wmawiają sobie, że to nie oni popełniają błąd, tylko świat jest źle skonstruowany. Dodałabym jeszcze, że przy okazji bardzo lubią zazdrościć innym, gdy coś im wychodzi. Sami nic nie zrobią, żeby poprawić swoją sytuację, bo przecież tak ciężko mają w życiu i NIC nie da się już zrobić, ale jak drugiej osobie się uda, to zaraz krzywe spojrzenia, obgadywanie za plecami i tym podobne cuda. Bo na bank miał farta, bo rodzice załatwili pracę, bo ładniejszym ludziom lżej w życiu etc.

W każdym razie. Ludzie! Przestańcie się chować, spinajcie pośladki i wyłaźcie już z tych jaskiń. A najlepiej od razu zasypcie je w cholerę kamieniami, podłóżcie dynamit i puśćcie je z dymem, cokolwiek, byle nie było już gdzie się zaszyć na kolejne lata. Świat może i jest nieprzewidywalny, momentami brutalny i straszny, ale ma zbyt wiele do zaoferowania, żeby już zawsze go unikać. Zamiast bać się doświadczać, powinniście bać się, że życie przelatuje Wam przez palce, a jedyne, czym możecie się nacieszyć, to wypasiona bryka, mieszkanie, czy kilka ukończonych kierunków na studiach. PRZYZNAJĘ, to jest coś, z czego człowiek powinien być dumny i gratuluję sukcesów, ale dobrze wiecie, że jak się nie ma z kim tym podzielić, to wszystko jakoś traci na wartości

No i wreszcie dochodzimy do konstruktywnych wniosków
Związki nie są 'bee', tylko nasze podejście do związków komplikuje mocno sprawę czasem.
Wiem po sobie z tą różnicą, że ja nie szukam "winnych" na zewnątrz, tylko widzę też 'belkę w swoim oku' Przede wszystkim pewnie.

Też ważne, o ile nie najważniejsze, to o czym pisane było wcześniej -trzeba się DOBRAĆ, tak, żeby to co się chce dawać ("chcieć" słowo klucz, nie występujące w słowniku niektórych skrzywdzonych chłopców ) było jakoś tam kompatybilne w większym stopniu z tym, co chciałaby otrzymywać druga osoba. Wszak wiadomo, że nie do końca chodzi o sam fakt żeby kochać (a przynajmniej nie w konfiguracji d-m, która z natury rzeczy jest specyficzna), tylko żeby kochać i być kochanym 'tak jak się chce', że zerżnę z tytułu pewnej książki

No i to chyba tyle.

Jojczenie i obrzucanie się błotem z przeciwległych barykad do niczego nie prowadzi.

Hahaha, kolejny męski psycholog który przesiaduje na kobiecym forum i wytyka to innym facetom rotfl ^^

Nie trzeba być psychologiem by to wiedzieć. A skoro tak bardzo Cie to zabolało to doczytaj, że też kobiety miałem na myśli a nie tylko mężczyzn
A jeśli chodzi o "przesiadywanie na kobiecym forum" to zwyczajnie dla wymiany poglądów a nie jak Ty do spinania tyłka z byle powodu

Myślałem że logiczne jest, skoro jest wiekszość to i mniejszość
Rozjaśniając większość to mężczyźni a mniejszość to kobiety. Prościej już sie nie da ;p

Tak, bo związek to mus i już. Może co niektórych interesuje przyjaźń z bonusem a nie stały związek. Nie wszyscy pragną się w życiu wiązać i wić rodzinne gniazdko.

To niech żyją po swojemu, ale też niech dają żyć innym i niech nie wypisują/mówią, że związki są "be".

Wiem, żyjmy po swojemu, przy okazji dajmy żyć innym, jak chcą

Samolubnie i subiektywnie jestem zdania, że dopiero po 30' kobiety nadają się do poważnych związków.

Dlaczego tak uważasz?
I przede wszystkim, co z tymi kobietami po trzydziestce, które mentalnie zatrzymały się na etapie gimnazjum, a które już wielokrotnie pojawiały się tu na forum? Czy one też się nadają do poważnego związku Twoim zdaniem? Bo jednak metrykalnie wszystko się zgadza.

Kobietom z tego forum chodzi raczej o to, że wielu mężczyzn tutaj strasznie się plączę w tym, co mówią. Niby wcale nie chcą trwałego związku, mimo to jadą po nas wszystkich przy każdej nadarzającej się okazji. To tak, jakbyś twierdził, że wcale nie chcesz kupić swetra, ale chodził po sklepach i narzekał, że żaden nie leży na Tobie dobrze.
Rozumiesz do czego zmierzam?

Moje zdanie popieram tylko i wyłącznie swoimi osobistymi doświadczeniami i subiektywną ich oceną. Może to zwykły przypadek a może szczęście ale trafiałem na 30' z rozumem umieszczonym na końcu szyi a nie szyjki. Z jedną się nawet ożeniłem i była to jak dotąd najlepsza decyzja w moim życiu. Tak jak ja to widzę to babki po 30' są bardziej emocjonalnie stabilne (te, które znam a nie wszystkie bo metryka nie jest wprost proporcjonalna to rozwoju emocjonalnego) i wiedzą w jakim kierunku zdążają. Są lepsze w łóżku - też moim zdaniem - od dwudziestoparolatek, wydaje mi się, że mam dobre porównanie bo z nie jednego pieca chleb się jadło. Możliwym jest też fakt, że ja sam dorastałem emocjonalnie i bardziej po drodze zrobiło mi się z "rówieśniczkami". Jeszcze raz podkreślam - to tylko moje subiektywne zdanie. Poza tym to co piszesz jest prawdą, że nie brakuje mentalnych dzieciaków po 30' i takie osoby się do życia w związku nie nadają z całej litanii powodów.

Wiadomo, to nie bierze się u nich z niczego. Frustracja po prostu narosła do tego stopnia, że zamiast na spokojnie zastanowić się, co jest przyczyną niepowodzeń, wolą zrzucić winę na kobiety. Przypomina to dzieci w szkole, które mówią, że jakiś przedmiot jest głupi tylko dlatego, że nie potrafią go zrozumieć i ciężko idzie im nauka. Identyczny schemat.

Rozumiem. Skoro takie masz doświadczenie, to nie dziwię się, że właśnie tak postrzegasz kobiety. Nie będę też się sprzeczać, bo jeśli porównać normalnie rozwiniętą trzydziestolatkę oraz normalnie rozwiniętą dwudziestolatkę, to wiadomym będzie, że ta młodsza, choćby najinteligentniejsza spośród swoich rówieśniczek, nie przebije kobiety starszej o dziesięć lat. Takiej przepaści nikt nie przeskoczy.
Podobnie zresztą jest z mężczyznami

Zgadzam się w całej rozciągłości

Doszłam do takiego wniosku, że wady, które sami posiadamy denerwują nas u innych. Dlatego gdyby mój partner miał podobne do mnie wady to byśmy się żarli i to by był punkt zapalny. Z kolei jego wady, których ja nie mam będzie mi łatwo zaakceptować, a może nawet nie będę ich postrzegać wcale jako wady tylko właśnie jako zalety.

Pełna zgoda. Ja zauważyłam, że przy kimś spokojnym ja sama łagodnieję i staję się spokojniejsza. Mam niestety tendencję dużą do konfrontacji i do nacisków dlatego np. mój partner powinien być niekonfrontacyjny, nie znaczy, że uległy. Nie powinien mi przytakiwać bezmyślnie jeśli się nie zgadza ze mną ponieważ lubię osoby, które mają wyraźne poglądy ale powinien mnie umieć przekonać spokojnie, rozsądnymi, mądrymi argumentami. A co zainteresowań...oczywiście, że tak. Sama mam ich wiele i raczej łatwiej wymienić to, czym się nie interesuję. Najbardziej cenię w mężczyznach intelekt, mądrość, opanowanie w trudnych sytuacjach.

Ja jestem typem konfrontacyjnym. Szczególnie drażni mnie pastwienie się nad słabszymi oraz chamstwo. Przy mojej żonie jednak się uspokajam, chociaż często w środku się gotuję. Dlatego np. w pracy mam opinię oazy spokoju i opanowania szczególnie w sytuacjach stresujących. Natomiast co do przystopowania to ja nigdy się nie śpieszyłem ani nie śpieszę z deklaracjami. I to chyba też nie za dobrze.

Cóż...mam podobnie :-) Jeśli zmierzam do konfrontacji to z silnymi. Słabych zazwyczaj staram się jakoś chronić i odpuszczam.  Ale jeśli ktoś jest słaby i chamski to wtedy już nie.

A co do deklaracji...u mnie to jest tak, że też się nie śpieszę z deklaracjami. Po prostu jestem słowna więc jak komuś coś obiecam to dla mnie to jest sprawa honoru żeby słowa dotrzymać. I dlatego też doceniam bardzo słownych ludzi. Niestety trudno o takie osoby.

No i proszę: mamy zwrot akcji hehe Brawo!!!

Uuuuuuu! Braaaawo! W końcu nie czuję się jak z innego świata, tylko ktoś napisał tak jak i ja uważam. Chce laska faceta, miłości, seksu? To niech sobie znajdzie faceta. Jak znaleźć faceta? Poznać pierwszego, potem drugiego, potem trzeciego, itd... w końcu trafi się na tego dobrego.

Czyli "dziadka" szukasz...

Chcesz mieć mężczyznę? Bądź kobietą.

Uwodź, drocz się, prowokuj, bądź kobieca, nieokiełznana, nieodkryta, wydobądź tą resztkę, która w tobie się tli - dziecko? masz 40 lat! dziwnym by było gdybyś go nie miała. Chcesz mężczyznę by wegetował z tobą przed tv? Poszukaj 70 latka. Chcesz mężczyznę który się tobą "zajmie"? Poszukaj 40paro latka - pewnie też z dzieckiem, po przejściach, może rozwodnik albo wdowiec, ale rusz z kopyta i dąż do tego by to spełnić - jak? Jakkolwiek by zmienić stan który ci nie odpowiada.

Lamentując nad sobą i rozwlekając temat jeden drugiemu radząc "bo to zły chłopina był"/"bo to zła kobieta była" - i tak się żyje samemu, niechcianemu, niekochanemu nigdy nikt nie popatrzy na to co sam robi.

Chcesz czegoś/kogoś? To zrób coś by to osiągnąć.

Koleżanko - zainspirowało mnie to do drobnej prowokacji

Teraz ty mnie atakujesz ("atak" to chyba za mocne słowa) słowami "czy ty się na pewno dobrze czujesz?" - tak, wyśmienicie (wręcz droczenie ).

"Ale błagam: nie odpowiadaj" - Nie rozczaruję Cie, bo odpowiem.

Odezwałaś się na wpis, który (dla mnie był psztyczkiem w nosek) do reakcji - i w swoim wpisie wprost napisałaś "to nie mój target".

Pełna zgoda - ja nie jestem Twoim targetem, ale czy wiesz jaki masz "target" i czy coś robisz by ten "target" zdobyć?

Jest takie powiedzenie, że trawa jest zawsze bardziej zielona po 2 stronie ogrodzenia. Ci, którzy są sami mogą myśleć, ze bycie z kimś zawsze będzie lepsze. Ale są przeciez tacy w związkach którym jest w nich bardzo źle.

Czyli skala nie wygląda tak, że zero to samotność a plusy mniejsze lub większe to bycie w związku. Ta skala ma też wartości ujemne - to nieszczęśliwe związki.Czyli bycie samotnym to pozycja neutralna, nie ma się szczęścia z udanego związku, ale i nie dotykają nieszczęścia z nim związane.  Nie ma poczucia  obecności kogoś bliskiego, ale i nie ma obaw, że ktoś bliski nas zawiedzie, zrobi krzywdę.

W jakimś sensie każda więc sytuacja ma tyle samo plusów co minusów. Ktoś może powiedzieć, że ma bardzo szczesliwy związek. OK. Gratuluje. Ale jak komus przydarzy sie rozstanie, bycie porzuconym to skolei mocno cierpi, nawet tak, że odbiera mu to szczęście i satysfakcę poprzednich lat.

Równie dobrze jak o samotnych 30-latkach możnaby założyc temat o tym skad sie biorą 30-latki w nieszczesliwych zwiazkach itd.

Moim zdaniem kazdy stan jest tak samo dobry, ma plusy i minusy; nie ma plusow innego stanu ale i oszczędza jego minusy.

Czy można rozsztrzygnąć czy większe szczzęscie znajduje się w związku czy będąc samemu ?

Poza tym jak już pisałem może ludzie po prostu dziś wzajemnie nie potrzebują się tak mocno jak kiedyś; życie daje dużo wiecej alternatyw. Czy jest coś w związku czego nie można dostać poza nim ?

Facet79, w swoim średnio długim zyciu miałam zarówno doświadczenie udanego związku (teraźniejszy), takich zwiazkow, które były pomylka, bo w ogole do siebie nie pasowaliśmy, jak i totalnej katastrofy malzenskiej. Także jakiś zasob nieprzyjemnych chwil mam na koncie.

I wiesz co? Nie zaluje, nawet tych najbardziej *ujowych sytuacji. Wszystko w jakiś sposób mnie wzbogacilo i uksztaltowalo. Nabylam doswiadczen, których nigdy bym nie nabyla, gdybym była sama i ze strachu przed tym, ze ktoś może mnie skrzywdzić, zamknela się w skorupie.

Tyle słyszę w mediach o wolnych, niezależnych i atrakcyjnych trzydziestolatkach, a... nie znam żadnej. Praktycznie każda znana mi kobieta w moim wieku (+/-) ma kogoś, zwykle od lat. Znakomita większość moich znajomych z liceum i studiów jest zaobrączkowana, lub przymierza się do tego. W firmie, w której obecnie pracuje, te statystyczne 30% załogi, które jest najatrakcyjniejsze wizualnie jest zajęte od lat. Owszem, są wolne Panie, ale powiedzmy, że nie są zbyt atrakcyjne, odpowiednik "łysiejącego faceta z brzuszkiem lat 30" - tacy rzeczywiście często są sami.

Obracam się w środowisku naukowym, ale też i mam kontakt z korporacjami - tam podobne story.

Ja chyba zawsze źle trafiam

Ale po co myśleć o czymś czego w danym momencie nie mamy?
Oczywiście, że są szczęśliwe jak i nieszczęśliwe związki i nigdy człowiek nie będzie wiedział w jaki związek wejdzie, ale to nie oznacza, że nie warto próbować.

Ale z takim podejściem to po co w ogóle wstawać z łóżka?
Przecież nie wiadomo co się wydarzy po wstaniu z tego łóżka.

Ale takie poczucie masz na początku rozstania a z biegiem lat (jeżeli był to normalny związek) to tak naprawdę nie odbiera szczęścia oraz satysfakcji poprzednich lat.
Do takiego podejścia potrzeba czasu.
Po prostu było się w związku było fajnie, ale po czasie się rozwaliło, trudno nie wyszło, ale nie można zaprzeczać przed samym sobą, że jednak było się w tym związku szczęśliwym.

Oczywiście, że można i dlatego na początku zapytałam, czemu ma służyć ten wątek?
Przecież to co tutaj zostało napisane to można przeczytać w innych wątkach i najlepsze, że przeważnie przez te same Osoby co w poprzednich wątkach.

Dokładnie, przy czym fajnie doświadczyć na "własnej skórze" oba te stany, aby tak naprawdę zrozumieć czym jest związek a czym samotność, a nie ktoś nie będący nigdy związku pisze z obserwacji, a obserwacja ma to do siebie, że jednak obserwuje się chwilowo, nie jest się w danej sytuacji non stop.

To zależy od wielu czynników, a przede wszystkim czym dla kogoś jest szczęście.
Napiszę z mojej perspektywy, wolę  być w normalnym związku niż samotna, przy czym wolę być samotna niż w związku z facetem z "braku laku".
A szczęście tak naprawdę nie powinno być zależne od jakiekolwiek osoby w naszym życiu.
Szczęśliwi powinniśmy być pomimo wszystko.

Ja nie potrzebuję faceta do czegoś tam, ja potrzebuję faceta do kochania.

Dla mnie jest coś czego nie mogę dostać poza związkiem, a jest to życie z tym jedynym facetem.

Zależy też gdzie się pracuje. U mnie to praca typowo umysłowa, większość ludzi się zna dość dobrze, znamy swoje rodziny, chłopaków, mężów mniej lub bardziej, ale jednak singla nie ma ani jednego poza wspomnianą już dziewczyną. I to od całkiem niedawna, bo wcześniej dość długo była z jednym chłopakiem, którego też zresztą znam.
Wśród znajomych mam singli ale też niewielu i raczej takich którzy nie szukają związku..

Jakoś nie wyobrażam sobie życia z kimś z kim nie łączy mnie więź emocjonalna - w moim rozumieniu sama idea związku zawiera takie porozumienie emocjonalne.

A czemu jakiśtam sukces odniosły piosenki o jajecznicy?

Poziom tekstu (bądź przesłanie) i popularność nie mają wiele wspólnego ze sobą

tak, również na ślubie