Kampania "Zgoda na życie" - "tak" dla pośmiertnego pobrania narządów. - Netkobiety.pl

Jak najbardziej jestem za pobraniem narządów po śmieci bo mogą uratować komuś życie. Resztę zwłok niech spalą wcale nie potrzebuję miejsca na cmentarzu bo wystarczy że ludzie będą o mnie pamiętać a nie kłaść drogie znicze i kwiaty w listopadzie.
Dlaczego miałabym nie rozmawiać o tym z bliskimi? Wszyscy u mnie wiedzą że takie jest moje zdanie i nikt nie ma nic przeciwko
Jesli ktos miałby takie zdanie to co mogłabym mieć przeciwko? To jego decyzja

Nie rozmawialam. U mnie w domu smierc jest czyms o czym sie nie mowi. Kiedys powiedzialam ze wolalabym byc skremowana niz pochowana - zeby sie ewentualnie nie obudzic w trumnie - to wywolalam u matki jakis szok. Tematu smierci w domu nie bylo, ja bardzo bym sie jej bala, dlatego o tym nie mysle.

Cslady przekonania religijne czasami nie pozwalają na to bo ludzie chcą byc pochowani normalnie w całości itd tak kiedys uslyszalam od jednej osoby ale to bez sensu bo nigdzie Pismo nie zakazuje pomocy innym ludziom jesli my juz nie żyjemy i tak.
Jeszcze słyszałam od znajomej że nie chciałaby ponieważ może uda się odratować człowieka a służba zdrowia i tak go pokroi a czasem ludzie budzą się i kilka takich przypadków bylo nawet babcia mojej koleżanki obudzila się w trumnie. No i moja znajoma boi się że może miec szanse na życie a ktos jej to odbierze krojąc i oddając komuś jej narządy

Rozumiem zarówno przekonania religijne, jak i sceptyczne nastawienie co do tego, że bliski naprawdę odszedł. No ale z drugiej strony rzadko słyszę o przypadkach, gdzie to życie jest przez długi czas sztucznie przedłużane. Zgadzam się jednak z tym, że decyzja tylko pozornie jest prosta, nawet gdy wiemy, że zmarły chciał, by jego organy zostały pobrane. Wiem, że na pewno nie składałabym fałszywych dokumentów, by powstrzymać pobieranie organów od kogoś bliskiego. Jednak sama decyzja nie jest prosta.

A rozkład, z całą paletą charakterystycznych dla niego efektów specjalnych też sobie wyobrażają?
Może pomoże im wyobrażenie serca: w jednym wypadku będzie czarne, zgniłe i z robakami, w drugim żywe i bijące, tyle że w piersi  kogoś innego.

Życie osoby u której stwierdzono śmieć pnia mózgu nie jest sztucznie, długo i bezsensownie przedłużane. Podtrzymywany jest tylko oddech i obieg krwi. Gdyż bez tego tkanki zaczynają obumierać i nie nadają się już do przeszczepu.
cslady, nie osądzaj tak pochopnie decyzji ludzi. Nie wiesz jak byś się zachowała gdy miałabyś sama podjąć taką decyzję. I ja także nie wiem. I nie chcę wiedzieć...

Moi najbliżsi doskonale wiedzą, że wrażam zgodę na pobranie wszystkiego co się do tego nada. Niestety moja matka podczas jednej z naszych rozmów otwarcie przyznała, że moje podejście do transplantacji bardzo jej nie odpowiada... i jest silnie emocjonalnie związana z moimi wnętrznościami. Lekko to zabawne, biorąc pod uwagę fakt, że przez lata nie potrafiła nawiązać głębszej więzi emocjonalnej z własnym dzieckiem, a tak bardzo czuje się przywiązana do jego nerki No, ale jak ją znam to w tym sprzeciwie, chodzi tylko o to, aby być  w opozycji do mnie. Może ją przeżyje jednak...

Tę Twoją wypowiedź odebrałam jako przekonanie, że ci, którzy podejmą inną decyzję niż "jedyną słuszną" są to "ci źli". Może źle odebrałam...

Nie do końca wierze w te dobroć przy pobieraniu narządów i dawaniu komuś.
Ja już jestem chyba poza tym wiekiem że ewentualnie ktoś mi coś wytnie.
Tak wiec w zasadzie mnie to nie dotyczy.
Ewentualnie w przyszłości widzę się jako konsumenta.
Nie wiem czy to ucieszy wszystkich na tym forum.
Podejrzewam że nie ...

Musze przyznać ze to dosyć dziwne uczucie.
Natomiast pośrednictwo przy tym na pewno jest takie nieprzejrzyste.
Mało się w ogóle mówi o ludziach którzy otrzymali narządy.
Czy to bogate rodziny albo wielodzietne , w jakim wieku to były osoby.
Jeżeli to wszystko byłoby przejrzyste(wszystkie transplantacje wraz ze statusem majętnym rodzin biorcy i kryteriami wyboru oraz nazwiskiem lekarza i ordynatora )
i do sprawdzenia w każdym momencie to wtedy może patrzyłbym na to inaczej.
Są jakieś historie ale to takie wybrane.
Nie jestem z tego zadowolony , nie budzi to tak do końca mojego zaufania.

Jest duża szansa ze kiedyś w przyszłości narządy będą hodowane w laboratoriach wiec może cały ten problem  zniknie.

Nie wiem, może ja i naiwna jestem, ale szczerze wątpię czy można sobie załatwić przeszczep narządu "za łapówkę". Z tego prostego względu, że nie każdy potrzebujący przeszczepu może dostać narząd od byle jakiego dawcy. Bo musi się zgadzać szereg rzeczy żeby przeszczep się udał. A tej zgodności nie da się załatwić "po znajomości".
Zresztą obecnie, żeby żyć z przeszczepionym narządem, też nie można być za biednym. W nowej liście leków refundowanych nie znalazły się leki które przyjmuje się przeciw odrzuceniu przeszczepu...

To zależy od antygenów zgodności tkankowej (HLA). Ocenia się, że układ HLA może występować w około 5 miliardach kombinacji. Na szczęście nie wszystkie antygeny są jednakowo ważne. Dla tych najważniejszych cech zgodność występuje z częstotliwością 1: 25000, choć czasem jest to znacznie mniej, a czasem znacznie więcej, nawet 1: kilku milionów. Tak więc prawdopodobieństwo znalezienia odpowiedniego dawcy niespokrewnionego jest bardzo niskie. Dla porównania - w przypadku dawcy spokrewnionego ta szansa wynosi ok. 25-30%.

ja także nie chce wiedzieć,
ale wiem, że wielu ludzi zmienia zdanie, w takim momencie, nie pozwala odłączyć aparatury i pobrać narządów, chociaż wcześniej wszystko było takie proste ...
dopóki nie znajdziemy się ze śmiercią twarzą w twarz, tak naprawdę g***o wiemy, niestety taka prawda

Dla mnie osobiscie, to najlepszy i najpiekniejszy wariant umierania - podarowanie komus czastki siebie i zycie dla jednego z moich organow jeszcze moze dziesiatki lat:) Duzo przyjemniejsza w ostatecznym rozrachunku wersja niz zamiana w popiol czy kupe gnijacych kosci. Mnie jedynie zastanawia termin przydatnosci takich darowanych narzadow, czy nie ma jakiegos limitu wiekowego dla przeszczepianych organow?

Śmierć pnia mózgu potwierdza cały zespół lekarzy. Dziś wiedza i technika medyczna jest tak zaawansowana, że można stwierdzić obecność rozsianych, zatem pojedynczych komórek nowotworowych znajdujących się w mózgu, więc śmierć (martwicę) jego pnia chyba tym bardziej. Zdaję sobie sprawę, że być może nie każdy szpital dysponuje sprzętem tak wysokiej klasy, być może jest ich zaledwie kilka w kraju, ale są. Całkiem niedawno miałam zresztą okazję obserwować jak zaawansowane wykonuje się badania i do dziś jestem pod wrażeniem tego, co już my, ludzie, potrafimy.

Mussuko, odpowiadając na Twoje pytanie, ale przy okazji wyjaśniajac inne wątpliwości:

"Eksperci: dawcą organów można być w każdym wieku
Nie ma ograniczeń wiekowych, aby zostać dawcą organów. Podstawą są badania medyczne. Centrum Organizacyjno-Koordynacyjne do Spraw Transplantacji „Poltransplant” potwierdza, że organy mogą być z powodzeniem przeszczepione zarówno od noworodków jak i osób powyżej 80 lat.

Organy nadające się do przeszczepu to nerki, serce, wątroba, płuca, trzustka, rogówki, skóra, kości, szpik kostny i jelita. MyHealthyNewsDaily przypomina, że ocena organów wyznaczona jest standardami medycznymi. Wiek nie jest czynnikiem determinującym, chociaż w większości klinik przeszczepia się organy od osób pełnoletnich. Istnieje specjalny program Old-to-old, który zajmuje się przeszczepami wśród osób starszych. Warunki, które absolutnie wykluczają donację to HIV, aktywny nowotwór i ogólnoustrojowe zakażenie.

Większość narządów należy przeszczepić od 6 do 72 godzin po usunięciu ich od dawcy. Tkanki, takie jak rogówki, skóra, zastawki serca, kości, ścięgna, więzadła i chrząstki mogą być zachowane i przechowywane do wykorzystania później.

Większość narządów i tkanek podaje się po śmierci dawcy. Jednak zdarza się, że przeszczepia się niektóre organy od żywych osób. Pierwszą udaną transplantacją organu od żywego dawcy w Stanach Zjednoczonych był przeszczep nerki od brata bliźniaka pacjenta, w 1954 roku.

Kolejka osób czekających na przeszczep stale się wydłuża. System kwalifikowania pacjentów do przeszczepu działa sprawnie i wyklucza wykonanie przeszczepu osobie spoza Krajowej Listy Oczekujących. O kolejności na liście decydują wyłącznie kryteria medyczne. Tylko stan bezpośredniego zagrożenia życia stwarza możliwość wykonania przeszczepu wcześniej.

Transplantolodzy z Kliniki Immunologii, Transplantologii i Chorób Wewnętrznych w Warszawie w rozmowie z PAP zaznaczyli, że jeden przeszczep nie zawsze wystarczy na całe życie i często potrzebne są kolejne."
(źródło: PAP)

Ja bym dodał coś takiego ze bez wyraźnego
braku zgody , po orzeczeniu lekarskim zgoda jest domniemana.
Czyli bez wyrażenia sprzeciwu przyjmuje się zgodę.

Ustawa z dnia 1 lipca 2005 r.o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów (Dz. U. Nr 169, poz. 1411):
  Art. 5.
  1. Pobrania komórek, tkanek lub narządów ze zwłok ludzkich w celu ich przeszczepienia można dokonać, jeżeli osoba zmarła nie wyraziła za życia sprzeciwu.

Prawo mówi ze lekarz nie ma takiego obowiązku.
Jeżeli on miał czekającego chorego na przeszczep według prawa mógł( trudno powiedzieć czy powinien) pobrać narządy.
Tu nie chodzi o to że ten lekarz też jest człowiek i żyje wśród innych ludzi którzy by go zlinczowali gdyby grzecznie nie pytał.

Ale akurat w moim przypadku o brak pełnej przejrzystości tego.
Brak rejestru , domniemana zgoda, traktowanie pacjentów jak worki z pieniędzmi.
To nie tak powinno być.
Nie w tym systemie gdzie jest pan , wojt , pleban i lekarz.
W innym przejrzystym owszem.

zawsze jak nas coś dotyka osobiście, to może nie zmieniamy zaraz poglądów, ale robimy wyjątek. Podobnie jest z kaesem. Ponad polowa społeczeństwa jest za karą  śmierci, ale gdyby taka kara miała dosięgnąć ich dziecko, brata, matkę, żonę itp.. to nie chcieliby ich stracić, pomimo ciężaru zbrodni, jakie popełnili...

kwadrat, sorry - ale usunięcie nadżerki w gabinecie prywatnym kosztuje około 200zł. Bez łapówki, normalnie według cennika. Przynajmniej u mnie.
I raczej wątpię, żeby ktoś kto ma mieć amputowana nogę robił to za pomocą łapówki

Masz pretensje, że lekarze biorą łapówki, ale jednocześnie sam je dajesz?

A ja rozumiem takie myślenie. Jest to myślenie najzwyczajniej w świecie praktyczne i życiowe, na zasadzie "nie posmarujesz to nie pojedziesz". Mussuka sorry, ale od kelnera, fryzjera czy taksówkarza nie zależy życie - twoje bądź twoich bliskich.

Osobiście bym nie oddał swoich narządów, wcale nie dlatego że jestem jakoś do nich szczególnie przywiązany Po prostu coraz więcej mówi się o praktykowanym i jednocześnie parszywym jak dla mnie procederze handlu organami. Nie chciałbym stać się przedmiotem transakcji na "zasadzie kto da więcej". Nie chciałbym widzieć przegranych tylko dlatego, że nie mieli zbyt grubego portfela by walczyć o swoje życie.

Zobaczymy co powiesz w sytuacji kiedy trzeba by było ratować ci życie. Moja babcia tak miała, wymagała natychmiastowej operacji serca. Nikt w naszym rodzinnym mieście nie chciał się tego podjąć, trzeba było lekarza ze stolicy. Mieliśmy wybór, albo ryzykować transport babci co było mówione, że nie wiadomo czy wytrzyma, albo ściągnąć lekarza ze stolicy do nas, oczywiście za kopertę z odpowiednią kwotą.

Najpewniej bym go moja droga u nas nie doczekał

Nawiążę do tematu wątku, bo jak zwykle zboczył na inne tory.
"Kochaj bliźniego, jak siebie samego"
To jedno, krótkie zdanie daje odpowiedź.
Czyż męczennicy, świadomie godząc się na tortury,  poćwiartowani żywcem lub rzuceni drapieżnikom na pożarcie nie zostaną wezwani w Dniu Sądu w postaci, którą nadał im Bóg?
Czym więc jest w porównaniu z tym obawa przed poświęceniem własnego ciała po śmierci dla ratowania innego człowieka?
Chyba, że nasz katolicyzm -  na pokaz, za bliźniego uważa wyłącznie członków najbliższej rodziny.

Wiesz odwracać strony tego samego medalu możemy w nieskończoność, tylko co to da? Równie dobrze ja ci mogę powiedzieć, że specjalista jest. narząd jest, sprzęt jest, tylko że jest kilku chętnych i się biją o tę wątrobę czy serce. Jest taki dobry film fabularny, francuski ale w temacie -  "Yamakasi - współcześni samurajowie". Tam jest bardzo dobrze pokazane na czym ten proceder polega, obejrzyj. Poczytaj też komentarze lekarzy, którzy w przeszłości się czymś takim trudnili. Nie chcę. Nazwij mnie złym, ale nie chcę. Jeśli kasa ma decydować o tym czy będą operować, dajmy na to, takiego Pana Kulczyka bo ma kupę hajsu (wiem że już nie żyje, to tylko przykład) czy zwykłego Jurka który naprawdę tego organu potrzebuje to wolę ich nie dawać nikomu i nie mieć wyrzutów sumienia, że jeden miał szansę drugi nie, bo go nie było stać.

Zgadzam się z Cslady. Jakie to ma znaczenie do kogo pójdą moje organy? Czy ten człowiek będzie biedny, czy bogaty, młody czy stary - życie to życie. I nawet jeśli za łapówkę - to co z tego? Niech dręczą wyrzuty sumienia tych, którzy łamią etykę i którzy tę łapówkę przyjmują. Tak trudno stanąć ponad takimi podziałami?
No chyba, że ktoś bardzo potrzebuje jakiejś przykrywki dla swojej odmowy, która gdzieś tam go jednak uwiera.

Rozumiem, że zakładasz, że po śmierci jeszcze to zobaczysz?

a czy ktoś słyszał o tym, że nie podjęto akcji ratowniczej wobec ofiary wypadku, bo było zapotrzebowanie na nerkę, serce, wątrobę ...
to nie jest abstrakcja, takie sytuacje się zdarzają, nie udawajmy, że nie ma nadużyć i wszystko jest pod kontrolą, bo to nieprawda

podoba mi się kampania, tylko przeszkadza świadomość przekrętów, w naszym kraju i to takich, że aż trudno, w nie uwierzyć,
bo pamiętam kilkanaście lat temu akcję "sprzedaży skór" byłam pierwsza, która mówiła - niemożliwe, a potem był już  tylko szok, aż tyle ludzi ...

rozwijajmy transplantologię, ale sprawdzajmy, pilnujmy i mówmy o tym, że ma być PRZEJRZYŚCIE

Jestem zdecydowanie na tak
Sama mam podpisane takie oświadczenie woli.
Jestem zdania , że jeżeli mogę pomóc innym, to chcę to zrobić .
A moi bliscy uszanowali moją decyzję .

Super

Też jestem za, zarówno co do moich narządow, jak i narządów mojej rodziny.
Argumenty o lapówkarstwie mnie nie przekonują, na większość rzeczy nie mam wplywu...nie dalabym pieniedzy rodzinom wielodzietnym, utrzymującym się z zasiłków i rodzenia dzieci, ani nie dałabym na kościół, ani na wycinanie lasów, ale nie mam wpływu na moje ukradzione przez państwo pieniądze. W przypadku wątroby czy nerki też nie wiem, czy trafi do uczciwego i dobrego człowieka, czy do złodzieja lub gwałciciela, mam jednak nadzieje, że ten czlowiek bedzie dobry, albo, że potraktuje moj narząd jako drugą szansę i stanie sie dobry

Spróbuję przedstawić jedną z takich możliwości, jeden z możliwych powodów.
Ja jestem na "nie" dla pobierania narządów, chociaż to trudna sprawa i nie mam stuprocentowej pewności. Może moje przesłanki nie są odosobnione.
Pobieranie narządów jednego człowieka, by przeszczepić je drugiemu wydaje mi się dehumanizacją, ingerencją w podstawę istnienia człowieka (nawet po śmierci). To rodzaj sprowadzenia człowieka do roli zbioru części, które w pewnej sytuacji stać się mogą częściami zamiennymi. Wiem o pobudkach kierujących ludźmi skłonnymi do ratowania innego człowieka kosztem tej ingerencji. Jest tu mały paradoks: ratowanie innego przed śmiercią przy dość lekkim potraktowaniu śmierci własnej lub bliskiej osoby poprzez zgodę na to, że zwłoki (a nawet nie zwłoki tylko żywy organizm chociaż przy życiu podtrzymywany sztucznie) to już nie człowiek tylko zbiór materii.
Uderza przy tym rozbieżność w traktowaniu ciała. Za życia pieszczota jakiej partner udzieli obcej osobie jest ciosem i często końcem związku, po śmierci to ciało staje się możliwe do udostępnienia. Czy gdyby potrzebne były komuś narządy płciowe do przeszczepu, bez mrugnięcia okiem zdecydowałybyście się na to? Mam nadzieję, że to nie jest strywializowanie problemu, ale czy przeszczepiony innemu mężczyźnie penis zmarłego męża nie powodowałby emocjonalnej zazdrości?
Olinka napisała:

Bezsensowność śmierci to prawda emocjonalna. Jeśli jednak emocje widzą sens w narodzinach, powinny również zaakceptować śmierć. Ponieważ bez śmierci nie byłoby miejsca dla narodzin w świecie, który jest przestrzennie ograniczony.
Problematyka narodzin i śmierci to kolejna ścieżka w rozumieniu sprzeciwu wobec pobrania narządów. Jeśli ciało nie jest aż tak istotne w człowieku, powinien być znak równości pomiędzy dzieckiem adoptowanym a zrodzonym w związku. Dlaczego najczęściej nie jest?

Ja nie wyraziłbym zgody na przyjęcie przeszczepu. Wątpliwości budzi mimo wszystko zgoda na to, by bratu czy siostrze oddać swój organ, gdyby tego potrzebowali i chcieli. Jesli bratu "tak"... dlaczego nie obcym ludziom? To szerokie pole do zastanowienia...

Pod względem biologicznym jesteśmy zbiorem części i tak, niektóre z nich można wykorzystać jako części zamienne. To nikomu niczego nie ujmuje.
Odmawianie komuś szansy na życie z moim organem bo myśl o tym za bardzo powoduje że się czuję "zbiorem części" a mi to emocjonalnie nie leży (no bo potrzebuję się czuć, ach czymś o tyle więcej, uświęconą całością i dziełem Boga), jest w mojej opinii niczym więcej jak tylko odmową komuś szansy na życie w imię własnego komfortu psychicznego.
Nie, myśl o przeszczepie penisa nie powoduje żadnych emocji bliskich zazdrości, bo zdrada jest w głowie. Nie miałabym o co być zazdrosna.
Za to lekki dyskomfort powoduje myśl o uprawianiu seksu z mężem, który miałby przeszczepiony penis od innego faceta. Musiałabym go najpierw oswoić i zaakceptować jako część ukochanej osoby.
Moje podejście wywodzi się z przekonania, że to, co najbardziej istotne, to co decyduje o człowieczeństwie, jest w głowie, w mózgu. Ciało jest nośnikiem. Jest bardzo istotne, ale to, co najważniejsze siedzi w mózgu. Kiedy mózg zostaje nieodwracalnie zniszczony, "człowieka" w ciele już po prostu nie ma. Kiedy nie ma szans, żeby odtworzyć funkcjonowanie zniszczonego mózgu wraz z siecią szlaków neuronalnych stanowiącą osobowość i wspomnienia, co zostaje?

A to zależy tylko od osoby takie pytanie sobie stawiającej.
Bywają osoby, które nie potrafią się pogodzić ze swoim ciałem i rezygnują z życia.
Nie ma uniwersalnych rozwiązań.