Odszedł do innej, jak zyc? - Netkobiety.pl

lilka787, wiesz, że karteczek z cytatami Twojego autorstwa na mojej lodówce przybywa z każdym dniem

Rada dla wszystkich, nie tylko zdradzonych, otaczajcie się takimi ludźmi jak lilka787 którzy tchną w Was wiarę i nadzieję, że ze zła, też można wyprowadzić dobro

Kaja ja Ciebie doskonale rozumiem i na pewno, każda z dziewczyn tutaj.
Mnie matka przestała kochać, albo raczej nigdy nie kochała, nie wiem czy ktoś kto tego nie doświadczył może to sobie wyobrazić.
Ale jest podobnie jak ze współmałżonkiem.
Bo dla małego dziecka najważniejszą właśnie osobą jest matka. Tak samo dla dorosłego najważniejszy jest współmałżonek.
I widzisz, mimo tego że nie kochała i dawała temu wyraz na wszelkie możliwe sposoby jakimś cudem ja swoim rozumem wiedziałam, że to ona źle postępuje, że tak nie robią inne matki, ale jednocześnie czułam to co Ty sercem. Bo rozum sobie a serce sobie.

Ale Kaja jest nadzieja. Skoro mi przeszła miłość do matki, to Tobie tym bardziej przejdzie miłość do męża.

Obojętność to uczucie, którego jeszcze nie tak dawno nie znałam, a którego piękno odkryjesz i Ty.

Jeszcze trochę czasu a zrozumiesz, że to jaka byłaś czy nie byłaś nie miało zupełnie wpływu na to co zrobił Twój mąż.

Bo istnieje takie "coś" jak uzależnienie emocjonalne, taki haj i on właśnie temu uległ. A to z miłością nie ma nic wspólnego. Czy Ty myślisz ze on kocha tę lafiryndę?

Nie wiem czy zauważyłaś, ale to typowe dla zdradzaczy, że zauroczą się kimś, wycofują zupełnie emocje z osoby współmałżonka, mówią nawet że nigdy nie kochali.

Ale to tylko zaćmienie umysłu. Nic więcej.

Czy to nasza wina, że ktoś nie umie kochać?
Czy mamy moc sprawczą żeby to zmienić?

Nie, Kaju

Bo Ci ludzie zostali tak ukształtowani, działają w nich mechanizmy o których nawet nam się nie śniło.
I nie mamy na to wpływu.
Niektórzy ludzie są słabi po prostu, wybierają to co proste i przyjemne. Nie martwią się o innych tylko o swoją chwilową przyjemność.
Ale czy to nasza wina. Na pewno NIE.

Zapewniam Cię, że nic z Tobą nie tak, kochana. To pewien standard, oni w tych boczniarach widzą nasze przeciwieństwa, zachłystują się tą innością po latach rutyny z nami.

Jak długo byliście razem? Długo, prawda? Macie dorosłego syna. Były sytuacje trudne w tych wszystkich latach, pewnie nie raz pokazałaś mu się z tej gorszej strony (każdy ją ma, i ja i Ty, każdy ma prawo do trudnych emocji), a z nią to dopiero początki, więc on sobie tą nadobną jeszcze idealizuje. Daj im trochę czasu...

Mój mąż usprawiedliwiał swoją zdradę głównie moim charakterem, powiedział, iż tak mnie momentami nie znosił, że byłam taką zołzą i wredną s..ką, że nie wiedział, czy powinien mnie za to pobić(sic!) U niego zadziałał mechanizm projekcji - przerzucił na mnie swoje najgorsze cechy.

Mam świadomość swoich wad, ideałów nie ma, ale nie dam sobie wmówić, że jestem potworem, bo to nieprawda. To po prostu taka ich strategia - przerzucenie odpowiedzialności na drugą osobę, bo tak jest im łatwiej. Jak się robi coś złego, to potem jest taki mechanizm obronny, że się szuka okoliczności usprawiedliwiających draństwo.

Tak jak piszę, dla Ciebie to jeszcze świeżyzna, strasznie przeżywasz każde jego słowo - to boli, wiem. Ale już widzę Cię za rok, jak sama stwierdzisz, iż za dużo energii poświęciłaś na tego dupka.

Trzymaj się

Rojka, dziekuje Ci za info.... daje mi to ogromna nadzieje na to, ze i u mnie skonczy sie wszystko pomyslnie.....

Droga Gelwiro 9 miesięcy to mało. Jeszcze emocjonalnie nie jesteś gotowa na nowa miłość, a i sprawy formalne nie pozamykane.
Ale czas szybko płynie, bardzo szybko, ani się obejrzysz jak znów będziesz kochać i będziesz kochana. Wielu ludzi potrzebuje miłości, tak ja i Ty.
Tylko trzeba nauczyć się mądrze kochać i kogoś i siebie. Nauczyć się od jakich osób trzymać się z daleka, żeby nas nie zranili, nie zawiedli.
Trzeba być silnym dla siebie, dla dziecka. Tego Ci życzę Gelwiro. Ja wciąż wierzę w miłość. Przytulam 

Kaja77 -  kochana rówieśniczko moja, tak bardzo chciałabym Cię pocieszyć.

Wiem, że jest Ci teraz bardzo ciężko, ale to minie Kochana, zobaczysz że tak będzie, nadejdzie dzień w którym odzyskasz radość życia,
w którym ODZYSKASZ SWOJE PRAWDZIWE ŻYCIE I SAMĄ SIEBIE.

Teraz musisz przetrwać tę żałobę, jesteś prawdziwym człowiekiem, kochałaś a nie udawałaś, dlatego tak cierpisz, bo on zawiódł jako człowiek i zdeptał Twoją piękną miłość.
Musisz to przetrwać, przeżyj te wszystkie emocje, wytrzymaj, aż odejdą, bo one odejdą kiedy im na to pozwolisz.
Kaju daj sobie szansę na szczęście, na lepsze życie, ja wiem że najlepsze jeszcze przed Tobą.
Wiem jak Cię boli, że syn do nich przechodzi, ale może musi tak być, może inaczej nie potrafi tego ogarnąć. On kiedyś zrozumie.
Wielu spraw nie rozumiemy, ale ludźmi żądzą schematy.

Tak bym chciała dla Ciebie żebyś była już w tym miejscu co I_see_beyond.
Jeszcze trochę wytrwaj, tak wiele wycierpiałaś, to nie może pójść na marne.

Bądź z nami Kaja, pomożemy Ci przez to przejść.

Dziękuję dziewczyny za słowa ,
problem w tym że ja zawisłam w próżni,
nie ma we mnie ani gniewu ani złości do niego jest tylko wszechogromny żal i rozpacz ,
jako dzieciak z rozbitej rodziny bardzo jej pragnęłam i szanowałam, czuję jakby z jej utratą straciła cały sens istnienia,
nie potrafię tej pustki niczym zapełnić, nie potrafię zrobić sobie żadnej przyjemności bo i po co, nic nie potrzebuję,
emocje coraz bardziej ze mnie opadają i pozostaje tylko ta pustka
czas potrzebuje czasu ale co dalej

moja matka po porzuceniu nie potrafiła dalej sobie poradzić zapiła się na śmierć a trwało to kilkanaście lat

ja jestem od niej inna, tak mi się wydawało, inaczej starałam się iść przez życie, wszystko co osiągnęłam zawdzięczam tylko i wyłącznie sobie, nie wyrzuciłam ojca mojego dziecka po zdradzie, dałam mu szansę, myślałam że w ten sposób odwrócę zły los los, że akurat mi się uda, a tu zonk trafiłam na najgorszego ze wszystkich mi znanych co zawiedli, do końca fałszywego i obłudnego a w dodatku tchórza....

Kaja77, ja myślę, że Twoje poczucie bezsensu i pustki jest w tym momencie naturalne - oto sędzia przyklepał formalnie etap Twojego życia, jakby na to nie patrzeć, niby wiedziałaś, gdzie to zmierza, ale jak się już stało... to znów kop i uruchomienie złych emocji.

Słuchaj, sam gmach sądu, sędzia, adwokaci, cała ta rozprawa - to może w człowieku uruchomić jak najbardziej depresyjne stany. Rozumiem, że mogą nawet pojawić się myśli o śmierci - są chwile, kiedy może tak boleć, że widzisz to jako jedyne rozwiązanie. Na szczęście, podkreślam, są to chwile.

Podczytywałam sobie Twoje posty, jesteś fajną babką i tego się trzymaj. Wierz mi, życie nie kończy się po rozwodzie, zamknęłaś jakiś rozdział w swoim życiu i ... zaczynasz czytać nową książkę! Od Ciebie zależy, jakiej jakości ten nowy etap będzie. Masz pewne obciążenia rodzinne, one na pewno teraz wypływają, bo głęboko tkwią w podświadomości.

Ale pamiętaj też, że masz moc sprawczą, rozum i wolną wolę - gdy tylko ten nowy, świeży ból po rozprawie minie, spojrzysz z większym optymizmem na świat i zaczniesz dostrzegać na początku takie maleńkie dobre rzeczy, potem coraz więcej i więcej... Jesteś silniejsza, niż Ci się w tej chwili wydaje.

Podoba mi się to, co piszą dziewczyny powyżej mojego postu - skorzystaj z rad Lilki787 i Ivy71. Pomoc jest Ci potrzebna. Nic tak nie wyciąga z doła jak grupa wsparcia. To warunek konieczny!

Piszesz, że zawiodłaś się na najbliższych - mnie to nie dziwi. Oni nie są Tobą, nie czują Twoich emocji, nie mają Twoich doświadczeń. Ale jesteśmy my, forumowe koleżanki, które rozumiemy, bo same jesteśmy/byłyśmy w Twojej sytuacji.

Rozumiem poczucie rozgoryczenia - marzenie o pełnej szczęśliwej rodzinie się nie ziściło. I tu znowu kop, bo człowiek chciałby od losu jakiejś rekompensaty za wcześniejsze zło.

To uczucie też znam, bo stoi za mną jeszcze jedna, bardzo trudna historia, ale ten etap mam zamknięty i nie wracam do niego. Po prostu przyjęłam do wiadomości, że życie jest czasem niesprawiedliwe, ale ja już uwagę świadomie kieruję na dobre aspekty mojego życia.

Kaja77 - Tobie potrzeba:
a. teraz słońca i światła - spędzaj czas na świeżym powietrzu;
b. śmiechu - umów się z kimś, kogo lubisz, obejrzyj komedię (byle nie romantyczną!), poplotkuj z koleżankami z pracy;
c. rozmowy - tu masz nas;
d. skupienia się na zrobieniu czegoś, co będzie miało wymierny efekt i co sprawi, że będziesz z siebie dumna. Może masz jakąś dawną pasję lub zainteresowanie?...

Małymi kroczkami, pamiętaj ....

Dziewczyny,
na szczęście ja nie mam problemów z żadnymi używkami, jako dziecko alkoholiczki za bardzo wiem czym ten nałóg pachnie,
w dodatku zawsze stuknięta byłam na temat zdrowego stylu i trybu życia,
problem w tym, że codzienne czynności mnie po prostu przerastają,
a moje zainteresowania i pasje poszły się do lasu na grzyby i się zgubiły,
dziękuję za polecenie tego wątku dla "zakrętek"
czytam was i wasza siła naprawdę daje mi nadzieję że może i mi się uda
na terapię jestem zapisana (wstyd przyznać ale już dwa razy rezygnowałam) bo koniecznie chce do konkretnej psychoterapeutki,
niestety jeśli chodzi o grupy wsparcia dla porzuconych kobiet nie mogę takich znaleźć a już na NFZ to już kompletna susza,
właśnie jeśli chodzi o słońce to łykanie wit. D3 to troszkę za mało cała zimę przesiedziałam jak ten misiek w barle przy zamkniętych żaluzjach,
czas pojeździć na działkę i pogrzebać w ziemi

Ja pierwszą rozprawe mam w lipcu... teraz chodzę taka nakręcona i nabuzowana, mam nadzieje, że już po rozwodzie się uspokoje i emocje opadną..... ale też sie boję, że jak bedę mieć to orzeczenie Sądu czarno na białym to zamiast ulgi poczuje żal....

Gelwiro myślę, że dobrze byłoby już teraz się do tego przygotowywać, mieć tę świadomość jakie emocje będziesz przeżywać, bo tego raczej nie da się uniknąć.
Obstaję przy fachowej pomocy, która jest bardzo potrzebna w takim kryzysie emocjonalnym jak rozwód. Poza tym to jest właściwy środek do pracy nad sobą i poprawą swojego życia i postrzegania świata we właściwym świetle.

Powiedzcie mi dziewczyny, jak to jest że to tak strasznie boli, bo obiektywnie patrząc na to co ci faceci zrobili, jak się zachowali oni nie są warci nawet jednej łzy, jednej myśli, jednej sekundy życia. Dlaczego marnować życie na takich popaprańców?

Czy to fakt że jest się oszukanym, wykorzystanym tak boli?

Dlaczego choćby na złość im nie kosztować życia ile wlezie, nie czerpać pełnymi garściami?

Cześć Gelwira

Można spróbować z psychologiem, bo widać, że dziecko bardzo mocno to przeżywa. Trzeba pomóc dzieciaczkowi.
Mam nadzieję, że nie robią mu tam krzywdy.
A w ogóle to dlaczego nie spotyka się z nim na miejscu, czy sąd tak nakazał?
W sumie jak nakazał 3 godz. i wtedy nie było problemu, to może lepiej do tego wrócić.
Ale czy on nie odgrywa się na dziecku, bo z szacunkiem do ludzi to u Twojego prawie eksa na bakier.

Netkobiety, za miesiac moja pierwsza rozprawa rozwodowa, czuję w związku z tym coraz większy stres....
Większość czasu czuje się super, szczęśliwa sama ze sobą, jestem pełna optymizmu, widzę przed sobą "lepsze jutro", ale.... bywaja tez dni takie jak dziś, pełne wątpliwości, strachu.
Widząc szczęście mojego jm ze swoją kochanką, jaką szczęśliwą rodzinkę tworzą, dopada mnie jakaś dziwna zazdrość... mam wrażenie, że juz mnie taka szczęśliwa miłość nie spotka, że nikt mnie nie pokocha i że ja nie nie bede umiała sie zakochać i zaufać. Czy możliwe jest jeszcze po czymś takim sie zakochać z wzajemnością? Czuje jakaś porażke życiową, że nie umiałam stworzyć prawdziwej, pełnej rodziny dla mojego syna i boję się, że nigdy juz jej mieć nie będzie.
Kiedy miną te czarne myśli? Juz myśle, że wszystko mam poukładane w głowie, że jestem silna, aż nagle BACH i sie znów zaczyna....

U psychologa z synem już byłam i powiedziała, że jego reakcje są jak najbardziej normalne, nie mam sie czym martwić. Dziecko po prostu przeżywa to w taki sposób, napewno wyczuwa również i moje napięcie związane z całym tym rozwodem.
A jego szczęście wcale nie jest takie pozorne. Znajoma ich czasem widzi, migdalą się gdzie tylko mogą. Są za sobą bardzo. Oczywiście miłość na fb również kwitnie....
Dziś mam już lepszy dzień, ale zapewne pojawiać się jeszcze bedą te gorsze. Ta huśtawka nastrojów jest męcząca.
Chciałabym już mieć to wszystko poukładane i ustabilizowane. Wiem, że jeszcze wiele dobrego mnie w życiu czeka, że napewno gdzieś tam jest ktoś dla mnie, ale czasem w to wątpie.

Gelwiro87 -moje zapowiedziane przenosiny do działu netkafejki odbędą się jednak dwa dni później

Tej myśli się trzymaj - zrobiłam celowo edycję Twojego ale.

Króciutki wykładzik dla Ciebie: pojawia się myśl, potem słowo (mówione lub pisane), które na końcu przekłada się na działanie.

Podaję link do wspomnianego przez Lilkę787 wątku. Życie po rozstaniu może być cudowne, choć chwilami trudne.

Oczekuję Ciebie pod adresem: http://www.netkobiety.pl/p2857410.html#p2857410

Wątek powoli się rozkręca, co mnie nie dziwi , bo wiele osób zakłada z góry, że życie po rozstaniu jest złe. Na początku tak. Potem to już od Ciebie zależy.

Lilka dziekuję Ci za ciepłe słowa... na Ciebie zawsze można liczyć :-* 
Mój jm ostatnio znów mnie wyzwał, z nerwów niepamiętam całego przebiegu kłótni, w każdym bądź razie poszło o to, że chce brać syna na weekendy, nie rozumie, że on jest po prostu za mały na takie zmiany. Dowiedziałam się, że nie zasługuje na nazywanie mnie kobietą, że on teraz ma prawdziwą kobietę a ja nią nigdy nie byłam i nią nie bedę, za to jestem k.urwą i pier.d.olnoną szmatą....
Mam już go dość, mam poczucie, że się nigdy nie uwolnie, że związałam sie kiedyś z wariatem i burakiem i teraz bede płacić tego cene...
Oni są z tej samej gliny lepieni, razem sie doskonale rozumieją i kiszą się we własnych przekonaniach....
Czy to zło kiedyś do niego wróci?

Nie może przeżyć,że żyjesz i nie dajesz się pomimo bólu,który Ci zadał.Obrzucając Ciebie wulgaryzmami chce zabić w Tobie poczucie własnej wartości i robi to z premedytacją.To jest człowiek bez wychowania i bez krzty klasy i ciesz się,że uwolnił Ciebie,ponieważ masz szansę na godne życie i przyjdzie czas,że jeszcze mu podziękujesz.Pamiętaj,że każde traumatyczne przeżycie w naszym życiu sprawia,że jesteśmy silniejsi i tej siły z całego serca Ci życzę

Też jestem zdania,że potrzebny będzie psycholog,który Ciebie Gelwiro odpowiednio ustawi,ponieważ takie obelgi ze strony kiedyś najbliższej i kochanej osoby czynią niesamowite spustoszenie w psychice człowieka.
Pomoc jest potrzebna by jak najszybciej dojść do siebie po tej traumie i wiem co piszę.Ja niestety sama musiałam się uporać ze wszystkim a trwało to wiele lat i teraz bardzo żałuję,że nie skorzystałam z pomocy psychologa.
Przemoc psychiczna to jest coś strasznego i to jest karalne.

Gelwira
Czytam Twój wątek od początku, bo mój "dramat" zaczął się w tym samym czasie co Twój. Dziś jestem trochę dalej dlatego odważyłam się napisać do Ciebie, abyś wiedziała czego się spodziewać.
Po odkryciu romansu mojego męża dałam mu szanse, kiedy "qrwa" mojego wtedy jeszcze męża rzuciła go pierwszy raz, twierdząc że nie jest gotowa na związek z nim bo chyba jednak nie odejdzie od swojego męża.
"naprawienie" naszych relacji trwało może miesiąc, po czym "qrwa" się odezwała i skończyło się naprawianie. Po tym wydarzeniu szybko podałam sprawę o rozwód, bez orzekania o winie, bo nie miałam siły walczyć o cokolwiek tylko chciałam przeciąć tą chorą sytuację i uwolnić się od szamba które zafundował mi mój były mąż. Przed rozwodem słyszałam wiele przykrych słów, że to moja wina, ze nie dbałam o niego, że miałam w duupie jego potrzeby i to co się z nim dzieje, ze jestem egoistką, ze za dużo pije, za dużo pale, że jestem za gruba i że generalnie to spieprzyłam mu życie. Jestem 2 miesiące po rozwodzie i niestety o ile sprawy formalne miedzy nami zostały definitywnie zamknięte o tyle emocjonalne są dalej  w toku. Qrwa znowu rzuciła mojego męża, bo został z nietakim majątkiem jakiego się spodziewała i nie chce mieć z nim nic wspólnego, bo boi się że ich romans wyjdzie na jaw i mąż się dowie. Co zaś robi mój były maż? A no przychodzi pod byle pretekstem do dzieci, chwali nas za to jak sobie świetnie radzimy, twierdzi że był idiotą i dupiem, że dał się tak wkręcić, twierdzi, że jest stary i że jesteśmy najważniejsi na świecie dla niego i ze nigdy sobie nie wybaczy, ze nas tak skrzywdził. Oczywiście słów, które mówił do mnie będąc z qrwą już nie pamięta i twierdzi, ze to niemożliwe, aby on coś takiego powiedział..
Widzisz kochana, rozwód to jedno, a życie to drugie. Mój prawnik powiedział mi święte słowa, że faceci orientują się dopiero po fakcie rozwodu, że tak naprawdę to już koniec i zaczyna to do nich docierać.
Piszę o tym abyś była gotowa, że nawet po rozwodzie, jak qrwa Twojego męża zostawi go, to będziesz musiała raz jeszcze zmierzyć się z demonami i tekstami typu, popełniłem błąd ale zawsze Cię kochałem i to niemożliwe abym tak się zachował w stosunku do Ciebie.
Trzymaj się kochana i wiedz, że jesteś wygrana i ze teraz to trzymasz władzę nad sobą i nad nimi. Takie epitety Twojego jm świadczą o tym, ze on już to wie i nie godzi się z tym, że uległa, grzeczna i pokorna żonka teraz próbuje fikać i pokazywać swoje zdanie, a Ty ? Ty już jesteś inna, silniejsza, bardziej świadoma a tym samym bardziej bezpieczna. Jeszcze nie jesteś szczęśliwa, ale będziesz i to bardzo :-)

Akurat w to nie wierze, że miałby odwage wrócić....
On jest przekonany, że dobrze zrobił, wszak to ja jestem największe zło tego świata a on jest w końcu szczęśliwy ze swoją kobietą....
Zresztą ja nie umiałabym zapomnieć i zaufać ponownie, za dużo złego....

Gelwiro, jeszcze rok temu dałabyś sobie głowę uciąć, że nie będzie miał odwagi odejść, a teraz jesteś w trakcie rozwodu..

Oni tacy są - egoiści i często bez honoru. Owszem gdyby Twój jm miał honor to inaczej wyglądałoby wasze rozstanie, a tak widzisz sama.. ja, ja, ja i raz jeszcze ja

Dlatego jak mu życie dokopie będziesz pierwszą, do której się uda, bo dziecko, bo był głupi bo ...

Życzę Ci, abyś wtedy była już daleko, nie tak jak ja..

Widzisz,Gelwiro on się przeliczył,ponieważ Ty nie umarłaś z rozpaczy,żyjesz,pracujesz i wychowujesz dziecko.To go boli najbardziej,że dajesz sobie radę i rób wszystko by tak było,nie dawaj im satysfakcji i nie pokazuj swojego cierpienia.Wszystko jest na dobrej drodze i proces wyzdrowienia jeszcze troszkę potrwa a potem dostrzeżesz same pozytywy tego co się stało.

Netkobiety...
To juz za tydzien... moja sprawa rozwodowa...
Denerwuje sie przeokropnie, wczoraj siedzialam w pracy i myslami bylam gdzie indziej, z tego stresu łzy same naplywaja mi do oczu...
Boje sie, ze on bedzie triumfowac...
Wszyscy wokół odbieraja mnie jakos silną babeczke, podziwiają mnie, ze dałam rade i dalej daje a jednak mimo tego, że z zewnatrz wydaje sie byc ok to wewnatrz mnie jest okropny niepokoj. Niby wiem, ze wszystkie fakty i moje dowody przemawiają za jego winą a mimo to strach jest...

Post wyżej, ściagnełaś mnie tu myślami... ;-)

Od razu lepiej :-)
Boje sie, ze przegram, ze strace glos, ze nie bede umiala mu udowodnic winy, boje sie calej tej rozprawy....
Moze ktoras netkobietka z wlasnego doswiadczenia moglaby powiedziec jak sie to u niej skonczylo?

A ja nie mam adwokata, za to jm ma radce prawnego, ktory go rezprezentuje na sprawie....
Wlasnie tego sie boje, ze mnie zagnie czyms a mi sie poplącze jezyk....
Chociaz na sprawie w styczniu o kontakty dalam rade, bylam taka nakrecona i na adrenalinie, nawet sie nie zajaknelam, dopiero na wieczor juz po wszystkim mnie puscilo i sie poryczalam....

Tak wywalczylam to co chcialam.

Nie mam dowodów na przemoc psychiczna, poki co tez nie chce alimentow na siebie, ale nie wykluczam tego w przyszlosci. Sedzia tez bedzie ta sama.

A czego się obawiasz Gelwiro? Czy miałaś fachową pomoc w przygotowaniu pozwu?
Jakie będą Jego żądania?