Odszedł do innej, jak zyc? - Netkobiety.pl

Gelwira serce mi pęka jak czytam o tym jak okrutnie Cię potraktował. Nie pojmuję skąd się takie potwory biorą. Jak można tak krzywdzić?
Wierzę jednak, że dosięgnie go Ręka Sprawiedliwości. Nie może być inaczej.
Walcz o swoje prawa i o swoje szczęście.
Zabezpiecz dziecko. Ja czytałam,  że Piotr z forum zastrzegł sobie że kochanek żony nie może widywać się z dziećmi. Po co jego suka ma zajmować się Twoim dzieckiem.
Dbaj o siebie Kochana,  nie może zawsze być źle. Słonko znów zaświeci dla Ciebie,  zobaczysz,  że tak będzie.
A tych dwoje zdradzaczy szczęścia na pewno nie zazna choćby i milion zdjęć i wpisów dali na fejsa.

Jak tak czytam różne historie to dochodzę do wniosku, że właśnie ta obojętność dla nich zdradzaczy to będzie najlepsza.
Ty sobie nerwów nie będziesz szargać, a i on zobaczy że jest nikim dla Ciebie.
Życie samo wymierzy im sprawiedliwość. Nie może być inaczej.

Co do sprawy rozwodowej, dla mnie ważne jest doskonale się przygotować, przewidzieć wszystkie możliwe warianty, pytania, przygotować na nie odpowiedzi, starannie zgromadzić dowody.
Może Zorija właśnie Ci podpowie co jeszcze mogłabyś zrobić.

Tak Gelwira od teraz dbaj tylko o siebie i o synka.
Już widać jak dużą pracę wykonałaś.

Wiesz na pewno, że najlepszą karą dla tego prymitywa (muszę to powiedzieć bo jak inaczej nazwać jego zachowanie) będzie zobaczyć Cię szczęśliwą i silną, a krew go zaleje gdy ujrzy Cię spełnioną w ramionach innego mężczyzny.

Bardzo Ci kibicuję w Twojej walce o sprawiedliwość.

Spokojnie, spokojnie, tak budowany związek jak ten twojego byłego się nie utrzyma. To masz jak w banku. Pytanie tylko czy cię to jeszcze będzie obchodziło. I nie bój się, sądu on na pewno nie przekona, że jest niewinny.

Gelwiro, pozwól, że i ja dodam kilka słów od siebie....
Źle robisz! źle myślisz! Sama siebie krzywdzisz, dołujesz, niszczysz...

Gelwiro, po co Ty się w ogóle na niego patrzysz? Co on Cię obchodzi?
A przede wszystkim - SKĄD WIESZ - że on JEST lub BĘDZIE szczęśliwy??
Skąd wiesz, co jest mu pisane?
A jeśli miałabyś moc sprawczą, to pomyśl, czy naprawdę chciałabyś zrobić mu krzywdę??

Skupiasz się Gelwiro nie na tym, co trzeba. Wysyłasz złą energię - życzysz mu źle, źle o nim myślisz... wytwarzasz NEGATYWIZMY! A one do Ciebie wracają... wrócą, wcześniej czy później. Nie do Twojego byłego - tylko własnie do Ciebie.
Przestań. Zmień myślenie.
Natychmiast zacznij myśleć, że sobie sama ze wszystkim doskonale poradzisz!
Że jesteś mega silna.
Że nic Cię nie złamie i nie pokona.
Jak tak będziesz myśleć, a odrzucisz WSZYSTKIE, dosłownie wszystkie myśli o własnej słabości, krzywdzie, swoje rozżalenie, pretensje ---->>> to dokładnie taką osobą się staniesz. Może nie z dnia na dzień.... ale za miesiąc, pół roku...

Druga sprawa - zacznij życzyć swojemu eks dobrych rzeczy. Jeśli nie potrafisz życzyć mu szczęścia, to życz mu pokoju. Jemu i jego kochance. Daj mu wolność (w swojej głowie oczywiście, tak jak cała reszta). I sama sobie też daj wolność.
Bo pamiętaj - że niby życzysz tego jemu (czy innym ludziom), ale tak naprawdę życzysz tego sobie --->>> sama dla siebie przyciągasz te rzeczy, o których myślisz. Jeśli będziesz myślałam o jego porażce - sama ją do siebie przyciągniesz. Jak - szczerze, na ile tylko zdołasz - będziesz życzyła mu powodzenia - sama je do siebie przyciągniesz.

Po trzecie - przestań się zamartwiać. To są bardzo niskie wibracje. Zacznij się cieszyć, szukać powodu do radości gdzie się da.
To zależy TYLKO od Ciebie.
"Możesz patrzeć pod nogi i widzieć błoto, w którym stoisz. Albo patrzeć do góry i widzieć niebo pełne gwiazd, które właśnie jest nad Tobą"
Powodzenia!

straszne glupoty wypisujesz kobieto. to, ze w niemczech nie ma rozwodu o winie zupelnie nie oznacza, ze zone i dzieci mozna sobie porzucic bez konsekwencji rowniez finansowych. wielka brytania nie ma rozwodow z orzekaniem o winie - jesli twierdzisz inaczej to poprosze o linka (w jezyku angielskim).
ja tez nie rozumiem walki o wine w polskim ustawodastwie, dlatego , ze taka walka okropnie moze sklocic bylych malzonkow co odbije sie ZAWSZE na dzieciach. w czasie rozprawy kazdy zarowno pozwany jak i powod opowiadaja na temat swojego malzenstwa bardzo przykre rzeczy, jest masa klamstwa i przerysowywania sytuacji- zeby byla jasnosc klamie rowniez strona poszkodowana, generalnie cyrk dla widza.

nie mozna domniewywac, ze ktos kto zdradzil jest/bedzie kiepskim rodzicem, kobiety maja dosc czesto problem ze zrozumieniem, ze dziecko nie jest wlasnoscia- to czlowiek, ktory ma prawo do obydwojaga rodzicow i sam dokona wyboru, kto i dlaczego byl lepszym/gorszym rodzicem- jesli w ogole.
tutaj w polsce duzo sie mowi o dobru dzieci, ale sposob w jaki sie ludzie rozwodza jest tego kompletnym zaprzeczeniem.

ponizej żądany przez Ciebie opis , niestety w zacofanym języku, ze strony polishexpress.co.uk, domena lepsza ale język znowu kiepski,
moze mimo wszystko zechcesz choć w częsci uznać te wyjasnienia

kochana. w Niemczech zazwyczaj konsekwencje finansowe rozwodu (ZAWSZE) ponosi strona lepiej sytuowana finansowo.
ZAZWYCZAJ lepiej sytuowany finansowo jest facet.

Takie założenie prowadzi mimo wszystko do wynaturzeń, można tylko zyskać - zdradzić i jeszcze mieć z tego korzyść finansową.
To działa w obie strony niestety.
Co widać po trendzie unikania małżeństwa i zabierania się za płodzenie dzieci facetów dopiero po 40-ste, 50-tce.
Chora sytuacja, spowodowana chorymi regułami.
Jak większość relacji w tym dziwnym "europejskim" kraju.
Nawet "essi" z dawnego NRD łapią się za głowę i mówią że ci zachodni to mają jeszcze obowiazko jedną szkołę "hollywood".
czyli aktorstwa

gagatka, w UK rozwód orzekany jest wyłącznie jako rozwód z orzeczeniem winy - trzeba udowodnić  przynajmniej 1 z 5 rodzajów winy.
Nie ma rozwodu za obopólnym porozumieniem, bez orzekania winy.

To jest dopiero jazda...
W UK trzeba, w Polsce jedynie można udowodnić winę żeby uzyskać rozwód.

Zdrada nie jest piętnowana ?
Jest jedną z 5 win które dają prawo do rozwodu.
"wypalenie uczuć" - nie jest powodem do do rozwdou, przeciwnie niż w Polsce.

Dlatego druga część Twojego wpisu "

Dotyczy sytuacji w Polsce, ale w UK już nie byłabyś taka zadowolona...:(

Jestem w podobnej sytuacji, jak wiele kobiet piszących na tym forum. Mój ukochany mąż, zakochał się w koleżance w pracy. Bez pamięci.

Chcę wierzyć w to, co napisała lilka 787, iż życie samo wymierzy sprawiedliwość - i tym, którzy Tobie i mnie wyrządzili taką krzywdę.

I życzę i sobie i wszystkim zdradzonym kobietom na tym forum, abyśmy były szczęśliwe i silne w ramionach innego mężczyzny. Czy mojego męża krew zaleje - to już jest mi obojętne :-)

I o to chodzi, obojętne

Witam Was,
starałam się zebrać, ale nie mogę nie potrafię, czas płynie a ja się cofam, świat wokół jest taki szary i nijaki, syn ma swoje życie a ja nie mogę go swą osobą przytłaczać, nie mam na nic siły, poruszam się jednym wektorem praca dom praca od tego można oszaleć, jedzenie nie ma smaku a świat żadnych kolorów, nie wiem gdzie się podziała cała moja siła i radość życia, być dwa razy oszukaną przez tego samego człowieka to dla mnie za dużo, jak dalej żyć bo ja nie wiem, boje się że pewnego dnia po prostu rano nie wstanę bo i po co

tylko że ja nie widzę sensu tej pomocy szukać bo i po co, nie chce takiego życia, nie chce być silna i samotna

nie nie chce, ale moim jedynym marzeniem był dom pełen rodziny i co i pstro, i nagle pstryk i nie ma już jej, jest tylko syn a mnie serce pęka jak i on cierpi ze zniknęła tamta mama i dom pełen przewijających się przyjaciół przez moją kuchnię, ja teraz nawet dla siebie nic nie potrafię ugotować, tylko jemu coś tam ukręcę, nie wierzę po prostu że kogoś spotkam nie w tych wirtualnych czasach, a zresztą po tylu latach zdrad i oszustwa czy ja komuś zaufam, będę się bała aby znów nie cierpieć, boje się ludzi

Kaja

Pomyśl w ten sposób, teraz nie widzę sensu, ale jak przejdę przez tą drogę która nazywa się praca nad sobą i dla siebie, to na jej końcu z radością pomyślę, jak to dobrze że podjęłam ten trud, teraz jestem szczęśliwa, dobrze się czuję, łatwiej mi się żyje, syn jest szczęśliwy mając taką promienną mamę. Wtedy już nie pomyślisz, że facet to Twój cały świat, nie oprzesz się na nim to i nie przewrócisz kiedy pójdzie w siną dal. A jak nie będzie Ci odpowiadał, to sam go pogonisz.
Kaja musisz pogodzić się z tym co się stało,nie znaczy że masz mu przebaczać, przebaczanie nie jest konieczne (właśnie przeczytałam w książce Toksyczni rodzice) , zrobił źle i ponosi za to odpowiedzialność, oczywiście nie będziesz tracić czasu na żadną zemstę, bo to jest szkodliwe dla Ciebie a nie dla niego. Po prostu puść to stare życie chociaż się boisz, bo to nowe może okazać się jeszcze lepsze, a jak nie spróbujesz to się nie przekonasz. I tak nic lepszego nie możesz dla siebie zrobić. Wiem, że to wkoorwiające, ta bezsilność, ale zobaczysz że jeszcze ta zmiana wyjdzie Ci na dobre.
Kup sobie tę książkę, jest tam rozdział o rozwodzie, ważny ze względu na syna i żebyś Ty nie stała się toksycznym rodzicem.
Ja się nie wymądrzam, bo sama ciągle się uczę. Widzę jednak co jest dobre dla każdej z nas.

Tymi ludźmi, przyjaciółkami to się nie przejmuj, dwie przyjaciółki to dużo.
Jak będziesz liczyć na siebie a nie na innych to się nie przeliczysz.
Zresztą pracując nad sobą to i w tym temacie Ci się poukłada.
Będziesz mieć prawidłowy stosunek do innych i do siebie.

Kaja
Ja Cię rozumiem, przeczytaj koniecznie te książkę i podejmij leczenie.
Również ze względu na swoje dzieciństwo.
Rozumiem te milion kawałków i chaos.
Ale dasz radę, będziesz nową silna i szczęśliwą Kają.

tyle miesięcy się bronię przez terapią, bo ubzdurałam sobie że to oznaka słabości i przegrane,j zawsze się szczyciłam że to co mnie nie zabija to mnie wzmocni, udowodniłam ze po zdradzie potrafiłam sobie poradzić bez psychologa to i teraz sobie poradzę ale prawda jest taka że sobie nie radze, a tak bardzo sie bronię przed tym psychologiem nie wiem czemu, ubzdurałam sobie ze jak pójdę do psychologa z jego powodu to będzie znaczyło ze mnie do  końca zniszczył

dokładnie i może teraz nie jest dobrze, ale prędzej czy później wszystko się ułoży

Bet, ja już nie wyobrażam sobie życia z kimś... wiesz, takiego na co dzień...
Owszem, mam potrzebę bliskości... spędzania z kimś czasu... zabawy... seksu....
Ale np. mieszkać z kimś? Znosić jego humory... prać mu... gotować... obsługiwać... nieeee
I nie chcę więcej doświadczyć zobojętnienia... takiego jak w typowych związkach... chcę tylko i wyłącznie mocnych uczuć... albo takie, albo żadne
A przyjaźnie jak najbardziej

Ja jestem Bet całkowicie sama. Nie mam żadnej rodziny ani bliskich. Głowa do góry - jest dobrze i będzie dobrze, damy radę

Zorija, tak się cieszę ze doszłaś do mety, to co piszesz jest takie super.
Twoje świadectwo będzie dla wielu pokrzepieniem.
Dla każdej w końcu zaświeci słońce.

Wiesz co, Zorija, ja się przychylam powoli do Twojej opinii, choć walczyłam jak lwica o swoje małżeństwo (mąż bez pamięci zakochał się "w tej, która była przy nim, kiedy mnie nie było", jak to romantycznie ujmuje). Z upływem czasu dochodzę do wniosku, że dobrze mi "samej", tzn. bez faceta.

Samotna nie jestem - mam pracę, wspierającą rodzinę i przyjaciół. I czuję się WOLNA - od tego o czym piszesz, wymagań, niezadowolenia, ulegania presji ... Ja chyba za silna jestem i za uparta na bycie w tradycyjnie pojmowanym związku. Więc może mi mąż wyświadczył nawet przysługę?..

Po latach dostosowywania się do wymagań mojego męża i jego toksycznych rodziców, czuję się szczęśliwa, bo UWOLNIŁAM SIĘ od pewnego bagażu.

Zgodzę się też, że zewsząd człowiek jest bombardowany widokami par, szczęśliwych rodzin - nie ma pozytywnego modelu życia w pojedynkę, a już szczególnie w naszym kraju. Dlatego na początku człowiek porzucony czuje się taki gorszy, wystraszony, czy sobie poradzi...

Wszystko jest do ogarnięcia. Potrzeba tylko czasu i niestety - ciężkiej pracy nad sobą. Trudne chwile pojawiają się w życiu zawsze, czy jest się w związku czy nie, to normalne. Ja szczególnie na początku miałam czarne wizje samotnej starości na przykład... Skąd mi się to wzięło?... Nie dobiegam nawet 40-tki i nawet, jak mi się nie trafi facet, z którym świadomie zechcę żyć, to zamierzam pokierować życiem tak, aby mi ta samotność i wszelkie "stygmatyzacje" i "piętna" jak najmniej dały w kość. Da się. Trzeba to tylko robić ŚWIADOMIE. I nie dać się wkręcić w myślenie, że "kim jest kobieta bez mężczyzny?" To głupie.

Takim pytaniem bombardowała mnie teściowa, sama bardzo nieszczęśliwa przez 50 lat w związku z facetem, którego "nigdy nie kochała", który pił i bił, (ale był), który ją zdradzał, upokarzał i traktował jako kucharkę i sprzątaczkę.

Wybrała życie w obłudzie, ale z "chłopem-prostakiem".

Ja mam świadomość ciemnych stron życia w pojedynkę. Ale ciemnych stron życia z typem takim jak mój prawie były teść widzę jeszcze więcej (a syn poszedł w ślady tatusia, tyle że mnie nie bił, a ja go jednak kochałam - dwie małe różnice). Życie to sztuka wyboru. Każdy niesie konsekwencje. I nikt nie powiedział, że cały czas ma być różowo...i jak w bajce.

Wszystkie załamane dziewczyny - dacie sobie radę. Jedni potrzebują trochę więcej czasu, inni szybciej się podnoszą. JA PODJĘŁAM DECYZJĘ, ŻE SIĘ NIE DAM ZŁAMAĆ! W tym kierunku podąża moja uwaga, a potem mam nadzieję i energia :-)

I_see_beyond
we wszystkim masz rację
mnie też od początku nie zaakceptowali i na każdym kroku obrażali i poniżali lub po prostu byli złośliwi i o byle głupstwo mieli pretensje
najbardziej to im przeszkadzało, że ja jestem królewna z wielkiego miasta (choć ja nigdy nie dzielę ludzi na to skąd są ale kim są), ale tego że ich synek dzięki mnie zaczepił się w tym wielkim mieście to już im nie przeszkadzało
tak dokładnie ja się pojawiała ta druga (co mu pewnie uświadamiała jaki on cudowny ale nieszczęśliwy ze mną)lub byliśmy u mamuni od razu widać było w jego pretensjach o wszystko do mnie, wszystko we mnie mu zaczynało przeszkadzać, a już najbardziej moje pasje, które zresztą przynosiły nam pożytek
wiecie co dziewczyny
może dobrze ze mnie zostawił (tylko sposób w jaki to zrobił jest ohydny i niski)
niech się już ta męczy z którą teraz jest niech się przekona że nie jest on takim cudem za jakiego się uważa bo za cud to on zawsze się uważał jakby łaskę robił wokoło że w ogóle jest na tym świecie

myślę że troszkę ma a może więcej niż troszkę
bo jeśli jego najbliżsi cię nie szanują to dają poniekąd przyzwolenie i jemu a jeśli on nie staje w twojej obronie to znaczy że cie nie kocha tak naprawdę bo jak się kogoś kocha to nie pozwoli się nikomu go skrzywdzić
a jeśli on jest po prostu słabym facetem to się boi przeciwstawić i nie zasługuje po prostu na ciebie

fakt wszyscy mówią tego kwiatu to pół światu
ale jak trudno po tym się podnieść i to na dodatek w moim wypadku dwa razy

Dobrze piszesz Kaja o tym stawaniu w obronie jak się kocha.
Kaja ja Cię rozumiem, wiem jak jest Ci ciężko, tylko jak gdyby nie dano nam wyboru.
Tobie nie dał mąż a mi matka.
Ja w tamtym roku to zrozumiałam (w porę w czas jak widzisz) i postanowiłam nie zmarnować już ani dnia więcej z jej powodu.

Kiedy osiągniesz tą upragnioną obojętność będziesz WOLNA i zaczniesz nowe życie.

Tylko, że samemu ten proces cholernie długo trawa, a z terapeutą zrobisz to O WIELE szybciej. Szkoda życia.
Kiedy już dojdziesz do mety to znów może być tak, że będziesz żałować że tak dużo czasu zmarnowałaś.

To prawda. Najbliżsi mają wpływ na postrzeganie innych. I to mocny. Sama czułam się inaczej względem męża, który zdradził, kiedy rozmawiałam z mamą (ona łagodziła, widziała szanse na pojednanie, miała nadzieję), a inaczej po rozmowie z ojcem (mój prawie-były-mąż dla niego przestał istnieć). Więc podtrzymuję zdanie o praniu mózgu i efekcie końcowym.

Ja też niejednokrotnie jestem poddawana czyjejś manipulacji (np. w pracy) i wiem, że jak ktoś jest uzdolniony w tym kierunku lub kieruje nim mocna emocja, jest w stanie na mnie wpłynąć. Moje zachowanie i myślenie czasem się zmieniało względem koleżanek, o których źle mówiono, choć mnie nic złego z ich strony nie spotkało.

Zgodzę się z lilka787, że to jednak są NASZE uczucia i to my ostatecznie nimi kierujemy!

Taką mam właśnie w tej chwili filozofię. Wiem i czuję, iż jestem zupełnie obojętna mojemu-prawie-byłemu-mężowi. I już po nim nie płaczę, zajęło mi to rok, ale był to rok ciężkiej, wytężonej i świadomej pracy nad sobą, co podkreślam!

Ja jeszcze przepracowuję troszkę te emocje, szczególnie, że jestem zmuszona z jegomościem się jeszcze widywać, ale już moje nowe wspaniałe życie się rozpoczęło, choć nie ma w nim jeszcze innego mężczyzny. Zaczęło się w moim umyśle - zupełnie się przeprogramowałam

lilka 787, ten fragment to sobie przepiszę na karteczkę i przyczepię na lodówkę

Dziewczyny,
okazało się, że on mnie nie wymienił na młodszy i ładniejszy model, on mnie i rodzinę rzucił dla bogatej i ustawionej baby dziesięć lat starszej.....

...i dobrze mu tak
Tobie, Kaju potrzeba czasu żeby dojść do siebie. Jeśli to nie była jego pierwsza zdrada, to naprawdę nie masz kogo żałować.
Zrozumiesz, gdy emocje opadną. Ważne jest też nastawienie i sposób myślenia. To, że widzisz teraz wszystko w czarnych barwach, jest naturalne, jesteś w szoku, rozżalona, załamana.
Z czasem uspokoisz się i zrozumiesz, że życie ze zdrajcą to żadne szczęście. Zadbaj o siebie, zadbaj o rozwód z jego winy, jeśli nie dla alimentów na siebie, to chociażby dla satysfakcji.
A jego kochanka, szybko przekona się jaki skarb wyrwała...i dobrze jej tak.

"Kaju77, ta "Twoja ona" zaspokaja jakieś jego potrzeby. Z Twojego opisu jasno wynika - finansowe. Baba jest ustawiona, może mu zapewnić jakieś fajne ciuchy, wyjazdy, samochód w zamian za seks najpewniej i pokazywanie się w towarzychu z młodszym. O prostytuowaniu się i sponsoringu kobiet od wieków się mówi i pisze - jest dobry odpowiednik w języku polskim na takie zachowanie faceta?"

on miał wszystko fajne ciuchy samochód i wyjazdy (niczego mu nie brakowało przynajmniej tak mi się wydawało nie narzekał) a przede wszystkim RODZINĘ a zostawił mnie dla samochodu wartego trzy setki tyle byłam dla niego warta.... trzy setki
okazał się po prostu męską dziwką
a jak będzie się czuł nasz syn jak zrozumie że jego ojciec sprzedał się za kasę....

ja nie chce już nic.....

tylko ja się strasznie boję że to lepsze jutro już nigdy nie nadejdzie a tak jak jest teraz jest potwornie...
a syn jest już dorosły, ja czasami myślę że synowi z nim mu byłoby lepiej, bo ciężko jest z synowi z taką jaką teraz jestem ja

Strzał w dziesiątkę z tym tekstem hi hi

Ponieważ swego czasu bardzo często podczytywałam to forum, samej nie będąc z początku w stanie aktywnie w nim uczestniczyć, pozwolę sobie podzielić się kilkoma swoimi refleksjami. Może ktoś znajdzie coś kiedyś dla siebie.

Z każdego postu Kaji77 pobrzmiewa tak ogromny ból i smutek, że można by powiedzieć, czuje się go przez monitor komputera. Sprawdzałam, droga Kaju77, kiedy się zalogowałaś na tym wątku i tak mi wyszło, że mniej więcej jest to niecały miesiąc. Wszystkie te dziewczyny piszą prawdę, o przechodzeniu przez pewne etapy - jesteś teraz w najtrudniejszym momencie, ta rana najbardziej teraz boli, ale uwierz nam wszystkim, czas jest najlepszym lekarzem! Sama nie mogłam uwierzyć we wszystkie te zapewnienia, że to minie, kiedy byłam tam, gdzie Ty teraz jesteś, a w chwili obecnej (rok po wykryciu zdrady i kilku miesiącach gehenny), ale to się zmieni!

To naturalne w tej sytuacji. Ty przeżywasz podwójnie - obstawiam, że tamte Twoje emocje po pierwszej zdradzie nie zostały porządnie przepracowane, tylko zamiecione od dywan. Podejrzewam, że wyparłaś temat pierwszej zdrady, nie chcąc zaburzać "łagodnej atmosfery", którą zapewne chciałaś wtedy utrzymać, aby uniknąć prowokowania złych emocji, awantur, a przez to pokazanie siebie w złym świetle i ryzykowanie utraty świeżo odzyskanego "skarbu".

Kiedy zdrada mojego męża wyszła na jaw, internet i wyznania kobiet w podobnej sytuacji stały się dla mnie skarbnicą wiedzy, poszukiwania pewnych wzorców zachowania, odpowiedzi na pytania, jak może wyglądać moja przyszłość, jeśli cudem uda mi się "szanownego" odzyskać. Przytoczę brutalne podsumowanie wielu wypowiedzi: w 90% jak facet/kobieta raz dopuści się zdrady, zrobi to ponownie. I wiele, wiele kobiet pisało wprost: "żałuję, że dałam szansę". (Choć aby być obiektywnym, czytałam i takie historie, gdzie facet naprawdę wykazał skruchę, docenił żonę i żyli potem długo i szczęśliwie - ale były to głównie historie z forów katolickich, gdzie dla obojga wiara stanowiła ważną wartość w życiu).

Zobacz, co sama piszesz:

Jak człowiek miał przeczucie, co się może wydarzyć, a postąpił wbrew swojej intuicji (czy zdrowemu rozsądkowi bądź doświadczeniu, to sobie potem tak wyrzuca. Najgorsze jest to nawracające poczucie winy. Oszaleć można! Ale to nie Ty, kochana, powinnaś je dźwigać, pamiętaj, nie zrobiłaś nic złego!

Kaju77, do czego zmierzam - nie wyrzucaj sobie i nie czuj do siebie obrzydzenia. Ta skłonność była w nim, w jego głowie, we krwi, jakkolwiek to nazwiesz. Ty dałaś mu szansę, jesteś dobrym wielkodusznym człowiekiem, a on po prostu tego nie potrafił docenić, bo to zwykły dupek.

Teraz się zastanawiam jeszcze, skąd w pokrzywdzonych, zdradzonych ludziach taka skłonność do obwiniania siebie?

Moja prywatna obserwacja jest taka - takie szumowiny jak zdradzacze i inni oszuści rodzą się ze specjalnymi radarami, które namierzają takie dobre, fajne kobiety (i mężczyzn) i czerpią z nich i żerują na ich dobroci i drenują ile się da. A ta druga strona "mierzy te szuje swoją miarą", doszukuje się dobrych stron, nie dowierza, nie chce widzieć, nieustannie ma nadzieję...

Kaju77, dotrze za jakiś czas do Ciebie, kim stał się ten człowiek, pamiętaj - ludzie się zmieniają, wszyscy się zmieniamy z  czasem, niestety, niektórzy na gorsze.

Mam takie poczucie, że lilka787 dobrze Ci radzi...

Wiesz, to interesujące, co piszesz na temat terapii jako oznaki słabości i przegranej Ale masz świadomość, że sobie to ubzdurałaś, a to już coś. Mój prawie-były-mąż ma takie samo podejście do sprawy w kwestii terapii, a powinien ją moim zdaniem podjąć, bo jest DDA, ale on będzie grał twardziela i dalej niszczył na szczęście już nie moje, a swoje życie.

Powiem Ci co myślę. Psychologów jest teraz od groma, co tylko świadczy o problemie emocji, z którymi wielu ludzi sobie nie radzi. Piszesz, że masz dorosłego syna, więc podejrzewam, iż jesteś z tego pokolenia, które wierzyło, iż pójście do lekarza od "psyche" oznacza jedno -łatkę wariata. Ja w swoim życiu zaliczyłam 3 wizyty u 3 różnych psychologów związane z 3 traumatycznymi, różnymi sytuacjami. I od razu wiedziałam, że na terapię długoterminową się nie nadaję, ale z każdej z tych wizyt wyniosłam kilka zdań z ust chłodnego obserwatora-profesjonalisty, które po czasie dopiero zaowocowały. I dźwięczą mi w uszach, kiedy trzeba

Rozmawiałam z kobietą, która jest w okolicach 50-tki i która dopiero niedawno podjęła terapię dotyczącą traumatycznego dzieciństwa. Tak na marginesie facet też ją zdradził - i uciekł z najlepszą przyjaciółką (podwójna zdrada!), ale to tak na marginesie. I wiesz co mi ta kobieta powiedziała? "Szkoda, że na terapię trafiłam tak późno!

Uprzedzam, jak w każdym zawodzie są wirtuozi i partacze. Warto zasięgnąć opinii innych, choćby na forum, a czasem przypadek stawia na naszej drodze nieprzypadkowego człowieka. Zaryzykuj i porzuć te "ubzdurania".

To już ustaliłyśmy. Jak będzie Ci naprawdę źle, głośno powtarzaj to zdanie lub w myślach - pozwoli to dać upust nagromadzonym emocjom Gdybyś wiedziała, jak ja w myślach nazywałam mojego męża - ale nie pozwoliłam kumulować w sobie tylu złych emocji. Podziałało!

Twój dorosły syn już wszystko zrozumiał i ma swoją własną interpretację sytuacji, niekoniecznie taką.

Skoro syn jest dorosły, nie potrzebuje pomieszkiwać u tatusia, da sobie radę, pewnie za chwilę zajmie się swoim życiem, bądź o niego spokojna.

Ale jeśli czujesz, że jest Ci ciężko ze świadomością, iż syn widzi Cię w takiej kondycji psychicznej, tym bardziej jako kochająca matka zadbaj o siebie, o swoje dobre samopoczucie. Każde dziecko, bez względu na wiek, chce widzieć swoją mamę szczęśliwą. Rad, jak to zrobić, na tym forum jest mnóstwo, piszą to kobiety z autopsji, życzliwe -małymi kroczkami się podniesiesz.

Napisałam wszystko, co uznałam za stosowne na tym wątku - Kaju, zajrzę tu za rok (tyle około zajmuje podniesienie się z takiej traumy) - życzę Ci z całego serca, aby w tym czasie wszystkie Twoje posty biły optymizmem i wdzięcznością, że lafirynda uwolniła Cię od takiego gnojka. Trzymam kciuki

Dziękuję Będę zaglądać Potrzebujemy siebie wszystkie nawzajem, dziewczyny