Moje zdrady (Netkafejka) - Netkobiety.pl

Mnie jednak bardziej interesuje, czy  świadomość, że neandertalczyk nie był troglodytą, jak do niedawna uważano, a konkurował w pewnym okresie z człowiekiem współczesnym w zakresie zdolności poznawczych i wykorzystania myśli abstrakcyjnej jest na tyle ważna dla naszej przyszłości, jako gatunku. W końcu homo sapiens neandertalensis wymarł, zapewne nieświadom swojego końca, jako gatunku. Czy wyciągniemy z tego naukę dla nas. Obawiam się, że mimo wszystko nie zdajemy egzaminu na razie.

Archerro napisał/a:

/.../
Czy ulga była odczuwalna od razu, czy po pewnym czasie?
Jak długo stosowałeś ową metodę?
Możesz powiedzieć coś więcej?
Dzięki.

Metodę podsunął mi człowiek który wtedy był praktykującym hinduistą, teraz jest mistrzem Reiki.
To wyglądało tak, że jakieś emocje związane ze wspomnieniami stawały się natrętne na tyle, że nie dawały spokoju przez jakiś dłuższy czas, wtedy rysowałem, pisałem i przelewałem je na papier. Ulga przychodziła natychmiast gdy widziałem palący się papier... Bywało, że związane z tym samym wspomnieniem odczucia wracały, ale nie były już tak "mocne". Pomiędzy nimi a mną widziałem małe oczyszczające ognisko...
i odchodziły tam skąd przyszły...
No to tak w skrócie. Czasami metodę stosuję nadal

Excop napisał/a:

Jeśli wybaczyłeś zdradę a byłeś w pozycji osoby "czystej" czyli niezdradzającej, to w istocie podjąłeś duży wysiłek emocjonalny, bo taka sytuacja ukazuje zupełnie inne podejście do związku każdej ze stron. Jeśli wybaczyłeś i uzyskałeś w efekcie wiele lat miłości i wierności ze strony żony, oznacza to, że postąpiłęś właściwie - przecież nic innego niż czas nie weryfikuje takich decyzji. Czy to co uzyskałeś od niej daje ci szczęście i satysfakcję? Czy wybaczenie nic cię już nie kosztuje emocjonalnie? Wydaje mi się że to jest dobre pragmatyczne kryteria sensowności takiej decyzji.
Ale zauważ - wiedziałeś komu wybaczasz, znałeś osobę bardzo dobrze. Może Twoja żona objawiła zachowania, które sprzyjały wybaczeniu?

Próbuje wyobrazić sobie co ja bym zrobił - trudno powiedzieć. Gdybym był zdradzony przez użytkowniczkę NieZnamSiebie bardzo MOŻE zastanawiałbym się nad wybaczeniem, gdybym był zdradzony przez Krotkę nie zostawiłbym kamienia na kamieniu. ;-) Niezależnie od wszystkiego intuicyjną granicą byłaby jednak zdrada fizyczna lub miłość do innej osoby, podejrzewam, że czegoś takiego bym nie "przełknął". Nawet jeśli byłoby to irracjonalne. Może jest jakaś terapia, która leczy z takiego podejścia, jakiś sposób oglądu świata który musiałbym nabyć abym był w stanie to zrobić. Nie wiem. Ale ja przecież też nie znam siebie w pełni :-)

Co do piotra74 - właściwiej byłoby dyskutować w jego wątku, więc może krótko powiem co myślę o sytuacji Piotra na forum. W tej chwili wydaje mi się, że zarówno Piotr jak i jego żona właściwie nie wiedzą i nie rozumieją co się stało i dlaczego. Opis - z konieczności jednostronny sugerował, że jest w związku z osobą o niskiej empatii i wglądzie, osobą mającej patologiczne doświadczenia z dzieciństwa, najprawdopodobniej nie kochającą go tak jak sobie wyobraża - jeśli w ogóle. Sprawa zdrady zakończona powrotem żony wobec zupełnego braku przepracowania tej sytuacji zmierza do zamiecenia sprawy pod dywan. A nie do usunięcia przyczyn zdrady. Jednostronność forumowiczów wynika chyba z faktu, że niewiele wskazuje na to, że żona kiedykolwiek go kochała i/lub kocha nadal. W przeciwieństwie do Ciebie nie widzę tu chęci powielania jednego wzorca przez forumowiczów - widzę raczej JEDNOZNACZNOŚĆ OCENY osoby zdradzającej w TYM KONKRETNYM przypadku. Z tego powodu istnieje domniemanie, które podzielam, że wobec braku podstaw - czyli miłości żony do Piotra, nie ma tu zbyt wielu opcji i dopóki nie okaże się że jest inaczej, narzucający się większości piszących scenariusz jest w perspektywie czasu mało zachęcający.

Czy dzieje się to na tle jakies ogólnej tendencji polegającej na tym, że wybaczający mąż nie znajduje na forum większego wsparcia, zaś wybaczająca kobieta znajduje je łątwiej? Nie dziwiłbym się temu. Wydaje się, że np. zdrada fizyczna, podobna w sensie seksualnego zaangażowania jakoś tak "statystycznie" wiąże się u kobiet z większym ładunkiem uczuciowym w stronę obiektu zdrady, niż analogicznego stopnia zdrada fizyczna u mężczyzny. Pewnie z tego powodu rady dla mężczyzn idą częściej w stronę zakończenia związku a rady dla kobiet łatwiej zawierają sugestię wybaczenia.
Oczywiście, można to dodatkowo uzasadnić teorią z zakresu psychologii ewolucyjnej - ale gdzieś - chyba w wątku Piotra o tym pisałem.
ET

Jakoś nie czuję potrzeby rozumienia wszystkich spraw duchowych, opisywania ich, dowodzenia ich złożonej natury. A wiesz dlaczego? Bo w słowach: ?nie wiem, nie mam pewności, zaledwie przypuszczam, być może? -  jest rodzaj otwartości, gotowości na przyjęcie czegoś nowego, tajemniczego, zaś w słowach: ?wiem, jestem pewna, przekonana? takiego miejsca już nie ma.

Qrde! Zawsze muszę wszystko spalić! Bo ja z tym rumieńcem będę miała poważny problem... Mój Ojciec czarniawy jest i po nim odziedziczyłam karnację... Rumieńców nie widać...

Starr
Nie namówię Cię do napisania książki?.bo Ty wolisz napisać ?techniczny poradnik wentylatora?, jeśli już.
Oczywiście, możesz pisać o wibroizolacji zawiesi i podpór, możesz wykazać przewagę użycia kompensacji, nawet możesz przeprowadzić odkrywcza analizę oddziaływania glikolu na EPDM?tylko po co?

Większość studentów psychologii zaczyna studia, żeby zmierzyć się ze swoim problemem, nawet jak nie zdają sobie z tego sprawy. Po latach mając wiedzę książkową i empiryczną z życia wziętą, zaczynają pracować dla innych. To właśnie ci absolwenci są najlepszymi terapeutami.

Twoje zdrady napisałeś dla siebie, ja uważam że wiele osób z nich skorzysta, zachwyci się stylem, treścią, ale i zacznie myśleć o własnym życiu.

Może ktoś będąc w otchłani rozpaczy  zobaczy światełko nadziei? A może ktoś, zanim zdradzi?. zastanowi się?

Napisałeś odpowiedź na posta Przyszłości. Wrrr, gdyby nie ostatnie zdanie, dalej bym warczała.
Oczami wyobraźni zobaczyłam dyskotekę w podstawówce: pod jedną ścianą dziewczynki, po drugą chłopcy, a parkiet pusty. No bo przecież strach paraliżuje!!!!!!
Teraz to wygląda nieco inaczej: często na końcach światłowodów siedzą dwie połówki tego samego jabłka. Ukrywają się za bagażem doświadczeń i  wolą się bać, niż zaryzykować szczęście. Rzadko w życiu mamy powtórki z rozrywki, każda miłość jest inna, ale strach nie może nam zablokować  możliwości sprawdzenia, czy ta następna nie będzie przypadkiem tą najlepszą.
Okresy żałoby, wychodzenia z traumy, oczyszczenia trwają wiele lat, u Ciebie 6, u kogoś innego 5 czy 7, nigdy rok-dwa. W krótszym czasie "po" każdy związek to plaster niestety.

aurora borealis napisał/a:

Dobra!
Cofam!
Jestem z tych, co to na ich liczku panieński rumieniec pała... ;-)))

I już dzięcielina zadowolona

Jaka szkoda, że nie spotkałam Cię wcześniej, Starr i nie dowiedziałam się o paleniu papieru i ołówka ;-)
Ja też pisałam... Setki listów... parę wierszy...
Nigdy nie wysłanych.
Upokorzonych już w chwili narodzin, bezcelowych, bezdomnych, bezpańskich...

/.../
W zasadzie nie mogę zaprzeczyć temu, co piszesz, bo mój "przypadek" znacznie odbiega od sytuacji Piotra. Moja żona przyznała się do zdrady i oszustwa. Zdradziła mnie po prostu dlatego, że mnie nie kochała, wychodząc za mnie. Miałem być ojcem dla jej dziecka. Byłem dla niej przyjacielem, który pokochał ją i jej osierocone przez ojca dziecko, więc dla dziecka zrobiła ze mnie idiotę. Była bardzo młoda i prawdę mówiąc miałem wątpliwości, czy wychodzi za mnie z miłości, ale bardzo ją kochałem, tę niespełna osiemnastoletnią gówniarę, więc rozsądek poszedł spać zwłaszcza, że jej synek był już emocjonalnie moim synem.
Dlaczego się przyznała? Bo mnie pokochała jak mężczyznę i gdy zdała sobie z tego sprawę,nie mogła dalej żyć w kłamstwie. Liczyła się z tym, że zostawię i znienawidzę ją i to podwójnie, bo przecież pozwoliła, bym pokochał to dziecko, które od zawsze miało mnie za tatę i byłem gotów dać mu moje nazwisko. To był "tylko" jednorazowy seks, bez większego zaangażowania, pół roku po ślubie. Nie miała wyrzutów sumienia, "głupia ździra", jak o sobie powiedziała spowiadając mi się. Dopadły ją, gdy doszło do niej, że mnie kocha, staje się zazdrosna o dziewczyny kręcące się koło mnie i w końcu, gdy zacząłem wspominać o usynowieniu chłopca, postanowiła wyznać wszystko. Obarczyła mnie tym i ulżyło jej, to fakt. Zrobiła to jednak przede wszystkim dlatego, że dorosła do przyjęcia odpowiedzialności za świństwo, które zrobiła mnie i temu małemu chłopcu.
Wybaczyłem zdradę, bo uwierzyłem w jej słowa, prawdziwość skruchy i w tę przemianę jej stosunku emocjonalnego do mojej osoby. Długo za to nie byłem w stanie wybaczyć, że udawała miłość, gdy za mnie wychodziła. A przecież miałem wątpliwości, żeniąc się z nią. Ale i to wybaczyłem. Od tego czasu przez 11 lat, które jej pozostały dawała mi dowody miłości i oddania. Byłem z nią po prostu szczęśliwy.

Przedstawiając moją historię chciałem, wbrew wielokrotnie powtarzającym się na Forum 
"autorytatywnym" stwierdzeniom, że "zdradziła raz, zdradzi ponownie" pokazać, że to, co spotyka niektórych nie oznacza, że dotyczy wszystkich. Oraz powiedzieć, że wybaczenie nie musi wiązać się z pokazywaniem zdrajczyni gdzie i jak długo ma poczekać na pozwolenie na powrót do wspólnego życia.

Wiara czyni cuda. Ja uwierzyłem i to mi wystarczało, by nie zapominając, wybaczyć i zaufać.

Jak mówiłem, sytuacja Piotra jest inna, bardziej złożona. Czy jednak, trzeba z człowieka robić pozbawionego klejnotów frajera, bo kocha pozbawioną empatii kobietę, matkę swoich dzieci, choć ona na to, zdaniem wielu nie zasługuje? Ja mam o niej podobne zdanie, ale mając własne doświadczenia, nie wiem, jakie rozwiązanie mogłoby zadowolić i Piotra i komentatorów jego wątku.

Excop napisał/a:

/.../
W zasadzie nie mogę zaprzeczyć temu, co piszesz, bo mój "przypadek" znacznie odbiega od sytuacji Piotra. Moja żona przyznała się do zdrady i oszustwa. Zdradziła mnie po prostu dlatego, że mnie nie kochała, wychodząc za mnie. Miałem być ojcem dla jej dziecka. Byłem dla niej przyjacielem, który pokochał ją i jej osierocone przez ojca dziecko, więc dla dziecka zrobiła ze mnie idiotę. Była bardzo młoda i prawdę mówiąc miałem wątpliwości, czy wychodzi za mnie z miłości, ale bardzo ją kochałem, tę niespełna osiemnastoletnią gówniarę, więc rozsądek poszedł spać zwłaszcza, że jej synek był już emocjonalnie moim synem.
Dlaczego się przyznała? Bo mnie pokochała jak mężczyznę i gdy zdała sobie z tego sprawę,nie mogła dalej żyć w kłamstwie. Liczyła się z tym, że zostawię i znienawidzę ją i to podwójnie, bo przecież pozwoliła, bym pokochał to dziecko, które od zawsze miało mnie za tatę i byłem gotów dać mu moje nazwisko. To był "tylko" jednorazowy seks, bez większego zaangażowania, pół roku po ślubie. Nie miała wyrzutów sumienia, "głupia ździra", jak o sobie powiedziała spowiadając mi się. Dopadły ją, gdy doszło do niej, że mnie kocha, staje się zazdrosna o dziewczyny kręcące się koło mnie i w końcu, gdy zacząłem wspominać o usynowieniu chłopca, postanowiła wyznać wszystko. Obarczyła mnie tym i ulżyło jej, to fakt. Zrobiła to jednak przede wszystkim dlatego, że dorosła do przyjęcia odpowiedzialności za świństwo, które zrobiła mnie i temu małemu chłopcu.
Wybaczyłem zdradę, bo uwierzyłem w jej słowa, prawdziwość skruchy i w tę przemianę jej stosunku emocjonalnego do mojej osoby. Długo za to nie byłem w stanie wybaczyć, że udawała miłość, gdy za mnie wychodziła. A przecież miałem wątpliwości, żeniąc się z nią. Ale i to wybaczyłem. Od tego czasu przez 11 lat, które jej pozostały dawała mi dowody miłości i oddania. Byłem z nią po prostu szczęśliwy.

Ryzyko od początku było wpisane w decyzję o wiązaniu się z niepełnoletnią dziewczyną w potrzebie mężowskiej. Podejrzewam też (nie wiem czemu) że byłeś jednak starszy i bardziej odpowiedzialny, przez co w sposób naturalny, wobec EKSTREMALNIE młodego wieku dziewczyny obciązała cię odpowiedzialność za powodzenie związku. Wydaje mi się, że tu "jaja" pokazuje się - właśnie - wybaczając na podstawie opisanych przesłanek.

Nie traktuję jej zachowania jako "obarczenie Ciebie", ale jako chęć oczyszczenia przedpola - sądzę, że to raczej UCZCIWOŚĆ nie pozwoliłaby przyjąć jej tego co oferowałeś, a nie obawa, że to kiedyś wyjdzie. Dopóki tego nie wiedziałeś - nie mogła - jeśli chciała być uczciwa - niczego od ciebie "brać" w każdym znaczeniu tego słowa.

Nie jest prawdą, że ludzie się nie zmieniają - przecież pozostawaliby do końca życia niemowlakami. Wraz z miłością włączyła się potrzeba bycia uczciwą.

Tyle że "dorosnąć" i zmienić się na lepsze, pomiędzy 18 a .....? Którymś tam - nie podałeś - rokiem życia to sprawa jak najbardziej naturalna. U Piotra mamy chyba sytuację osoby, która w wieku o wiele starszym ujawnia BRAK DOJRZAŁOŚCI większy niż twoja żona w wieku lat 18-tu :-)

Excop napisał/a:

Przedstawiając moją historię chciałem, wbrew wielokrotnie powtarzającym się na Forum 
"autorytatywnym" stwierdzeniom, że "zdradziła raz, zdradzi ponownie" pokazać, że to, co spotyka niektórych nie oznacza, że dotyczy wszystkich. Oraz powiedzieć, że wybaczenie nie musi wiązać się z pokazywaniem zdrajczyni gdzie i jak długo ma poczekać na pozwolenie na powrót do wspólnego życia.

Twoja historia mimo smutnego końca - jest historią pozytywną. Dobrze, że ją opisujesz, bo mi np. "poszerza" punkty widzenia. Ale IMHO jest jednak sytuacją wyjątkową. Z "głupiej ździry" zrobiła się w trakcie Waszego związku prawdziwa kobieta, matka i żona - bo taka jest chronologia rozwoju człowieka w tym wieku. Pierwsza zdradziła, druga wzięła odpowiedzialność i pokochała tak jak to powinno się robić - czyli uczciwie.

Excop napisał/a:

Wiara czyni cuda. Ja uwierzyłem i to mi wystarczało, by nie zapominając, wybaczyć i zaufać.

No, ok, ale chyba to jednak jest tak, że wiara nie bierze się z niczego - inaczej byłaby wiarą ślepą, dowodem jakiegoś zatracenia siebie w uczuciu do innej osoby. W opisanej sytuacji z pewnością nie byłbyś wyjątkiem decydując się uwierzyć. Przedstawiłeś bardzo istotne przesłanki, wskazujące, że wiara była uzasadniona :-)

Excop napisał/a:

Jak mówiłem, sytuacja Piotra jest inna, bardziej złożona. Czy jednak, trzeba z człowieka robić pozbawionego klejnotów frajera, bo kocha pozbawioną empatii kobietę, matkę swoich dzieci, choć ona na to, zdaniem wielu nie zasługuje? Ja mam o niej podobne zdanie, ale mając własne doświadczenia, nie wiem, jakie rozwiązanie mogłoby zadowolić i Piotra i komentatorów jego wątku.

Przeszło mi przez myśl, że może opis sytuacji Piotra powoduje, że w jakiś sposób się z nią identyfikujesz. Na szczęście jednak, jak podejrzewam,  nie byłeś nawet w przysłowiowych "10%" w jego sytuacji, choć Twoje emocje mogły być bardzo podobne.
Tym co "usatysfakcjonowałoby" np. mnie, to aktywna postawa wobec wyjaśnienia przyczyn zdrady, z którymi żona Piotra (ani on sam) nie chcą się zmierzyć - choćby na psychoterapii małżeńskiej. W braku konsekwencji w egzekwowaniu tego, co nazywają "przepracowaniem zdrady" upatruję brak wspomnianych "klejnotów". Na razie "każdy powiedział to co wiedział, a będzie dalej tak jak jest". Twoja żona zrozumiała o co chodzi i bez psychoterapii, bo była kimś innym mimo młodszego wieku.

Czy pamiętasz jak to kiedyś ujmował Animus?
Wymiar biologiczny, społeczny, psychiczny i duchowy?

Bliskie mi jest takie postrzeganie CZŁOWIEKA, zakładające, że istnieją obszary zdeterminowane, ale i takie, które nie podlegają prawom materii i przestrzeni, a więc nie ma konieczności racjonalizowania ich, tak, jak o tym wspomniałaś. W tym miejscu nie chciałabym pisać o wierze, o tożsamości religijnej człowieka, ale właśnie o swoistym doświadczeniu duchowości, a może w ogóle o świadomości istnienia tej sfery, zaakceptowania jej istnienia. Bo tak, jak doświadcza się smaku wody z górskiego strumienia i cieszy nim po długiej, wyczerpującej wędrówce, tak samo doświadcza się istnienia czegoś, co wykracza poza poznanie rozumowe, czy empiryczne.
Energii, myśli, inteligencji też nie widać, a przecież one ewidentnie istnieją, tyle że my doświadczamy jedynie skutków tego, że są?

Jakoś nie czuję potrzeby rozumienia wszystkich spraw duchowych, opisywania ich, dowodzenia ich złożonej natury. A wiesz dlaczego? Bo w słowach: ?nie wiem, nie mam pewności, zaledwie przypuszczam, być może? -  jest rodzaj otwartości, gotowości na przyjęcie czegoś nowego, tajemniczego, zaś w słowach: ?wiem, jestem pewna, przekonana? takiego miejsca już nie ma. Stąd paradoksalnie ?wiedza? może czasem ograniczać i tu jestem bliska Twojej niedawnej konstatacji, że rozum może być ?ograniczony?.

Ten sam Animus w swoich postach wskazywał wyraźnie na przykłady myślenia niedyskursywnego, gdy rozmawiał z Miriamm w jej wątku. Mnie to bardzo ciekawi, Przyszłość i dlatego tam ?przycupnęłam? na długo, bo uniwersalność duchowości, bez odwoływania się do konkretnych wierzeń i to, że istota ludzka ją posiada od zarania dziejów, ciągle jest dla mnie czymś głęboko poruszającym.

Cieszę się, że masz tak chłonny umysł i tak krańcowo odmienne dziedziny potrafisz zaprząc do tego, by poszukiwać swej ścieżki. Imponujące!

luc napisał/a:

Ciągle mam pretensje do mojego syna, że mu się coraz bardziej Warszawa podoba!

Warszawa, czy warszawianki? ;-)))

aurora borealis napisał/a:

luc napisał/a:

Ciągle mam pretensje do mojego syna, że mu się coraz bardziej Warszawa podoba!

Warszawa, czy warszawianki? ;-)))

Warszawa.
Dziewczyna jest w Krakowie.

/.../
Gdy w ten sposób piszesz, skracasz dystans od człowieka do człowieka, tak bardzo, że nawet to, iż mieszkasz na "wsi" za rzeką, przestaje mieć znaczenie ;-)
Nawet nie wiesz, jak nieprawdopodobnie bliski mi jesteś w tym pisaniu. Jedyna różnica polega na tym, iż Ty hartowałeś swą miłość w ogniu, a ja wypłukiwałam ją w strumieniach łez...

/.../
Jesteś zatem Mężczyzną nie do zdobycia! ;-)))

Pozostaje mi wielbić Cię wirtualnie cichcem lub na głos i dalej pełnić rolę Westalki w Jaskini Twych Opowieści, aby Tobie i Twoim Behemotom nie było zimno.
W związku z tym, że noce są nadal dość chłodne, na rozgrzanie posyłam Ci coś, czym w genetycznej połowie mojego serca jestem wypełniona. Buzią tej pani się nie przejmuj ;-) Niektóre Andaluzyjki mają problem z twarzą ;-) Zwróć uwagę na jej ekspresję:  https://youtu.be/BdDD9JX-Tyg

Przygotowuję... na razie mam: ceny w linkach muzycznych

1. zrobienie wody z mózgu - gratis

To nie były najbardziej behemotowe z moich Behemotów.

Ustawiłeś poprzeczkę tak wysoko, że nie dorastamy... ;-))) Może jednak się zlitujesz?...

Poproszę o zdjęcia tych Bestii ;-)

A swoją drogą, rozpiętość Twojej "skali" muzycznej mnie zdumiewa!

To się nazywa taconeo ,.

a nad takimi bucikami pracuje sztab ludzi....

Jaką miałbyś minę? Sądzę, że pełen uśmiech, jak zwykle...

luc napisał/a:

starr napisał/a:

To nie były najbardziej behemotowe z moich Behemotów.

Masz na myśli rozmiar czy magię?

Mam na myśli przekaz energetyczny muzyki

starr napisał/a:

luc napisał/a:

Masz na myśli rozmiar czy magię?

Mam na myśli przekaz energetyczny muzyki

Moje pytanie dotyczyło kotów
Wolę Bułhakowa od Nergala.

Razem z nimi wykrzyczałam tę miłość.
trzeba było romatyczność pierwszej big love (podobnej do Twojej z Ann) wyrąbać siekierą heavy metal. To był jedyny sposób, abym bezkarnie mogła być "bestią" ;-)

Jakoś poszło, choć "złamania" i "siniaki" długo jeszcze leczyłam, a potem popełniłam ten sam błąd, co Starr z Marysią...

Potem, w życiu było już trochę gorzej... Zdarzało mi się oberwać...

A tak naprawdę, to moim życiem damsko-męskim, zapewne jak większości po traumie, strach rządzi. Nieważne, że to co było już przepracowałam i nawet śmieję się już z tego, złoszczę się na samą siebie za ten strach. A przecież ja dobrze wiem, ze strach ma wielkie oczy.?tylko co z tego, bo ja zamiast jak kozica skakać po pagórkach ze szczęścia, rakiem się wycofuję ze strachu. I czy tak już zawsze będzie ze mną? Jak Wy sobie ze strachem daliście radę?

Pa...  yyy znaczy się Starr, czy jak się wątek przepoczwarzy w jakąś kafejkę ze stolikami, witrażami, świecami w kwiatowych filiżankach i herbatami w wielgachnych kubkach, to czy wtedy można będzie też tam wejść,

czy trzeba będzie znać jakieś tajne przejście? I czy zniknie całą treść dotychczasowa, czy zostaną literki wszystkie tak jak stoją na tych stronach piętnastu?

uff jaki długi mój post... a chciałam tylko kuknąć jednym okiem na sekundkę...

No dobrze, załóżmy, że postawiłem wysoko poprzeczkę...

czyli, niewiele je rożni, czyż nie? smile Po prostu oboje oczekujemy partnera odmiennych cechach, do poprzedniego...

To może nie nazywa się strach, tylko życiowe doświadczenie Przecież to normalne, że po złych doświadczeniach chce się ich ponowne prawdopodobieństwo wstąpienia, zminimalizować.
Ilustracja: https://www.youtube.com/watch?v=lcs2iVbNcMc

Przyszłość, Excop,

Napisaliście dzisiaj tak piękne posty, że rozpływam się smakując każde z Waszych słów.
Odpowiem niebawem, gdy tylko nad nimi sobie podumam...

Lecz dziś, dla każdego z Was mam dedykację
- z całą moją do Was sympatią:

Przyszłość:

"To, czego człowiek nie wie
Lub nie rozważa,
Wędruje nocą
Przez labirynt serca.

Johann Wolfgang von Goethe

Excop:

Dla Ciebie, Immanuel Kant, który z pewnością, najserdeczniej pragnąłby uścisnąć Twą dłoń:

" W rzeczywistości, gdy wypełnimy swój umysł takimi i poprzednimi refleksjami, wówczas widok rozgwieżdżonego nieba w pogodną noc stanowi pewien rodzaj przyjemności, której doznają tylko szlachetne dusze.
Wobec powszechnego spokoju natury i bezczynności zmysłów ukryte zdolności poznawcze nieśmiertelnego ducha przemawiają w niedający się nazwać sposób i rodzą się nie do końca ukształtowane wyobrażenia, które można wprawdzie odczuwać, ale nie sposób ich opisać."

Czytając historie opisywane na tym Forum wydawało mi się, że zdrada jest tym najgorszym, co może człowieka spotkać w relacji z inną osobą. Jednak poznając fragmenty z życia Starr?a czy Excop'a, wiem, że istnieje coś jeszcze straszniejszego z czym musieli się uporać ? śmierć ukochanej Osoby? Dzięki Nim, staram się korygować ?błąd paralaksy?, którą cechowało dotychczas moje spojrzenie? 

Jeśli chodzi o mnie, to z całą pewnością uczucie strachu nie jest tym, które dominuje, jeśli myślę o nawiązaniu nowych, głębokich relacji. W ogóle rzadko doświadczam tego stanu.

To, co mnie w tym momencie, w którym obecnie się znajduję zastanawia, to to, czy w ogóle jest mi pisana normalna i trwała relacja z innym człowiekiem. Po życiowych ?bęckach?, po długim czasie samotności, oswojeniu się z nią, nabyciem umiejętności całkiem niezłego funkcjonowania, pomimo braku ukochanego mężczyzny, a przy moim bardzo pozytywnym nastawieniu do świata, powinnam w sumie już sobie ?darować? wszelkie porywy serca?

A jednak?

Kiedy już tak w myślach ucieknę od codziennych obowiązków zawodowych, domowych, rodzinnych i tak sobie usiądę, podeprę głowę dłońmi i podumam nad własnym żywotem, to nierzadko towarzyszy mi uczucie niekompletności, niemożności zrealizowania prawdziwie kobiecej życiowej misji, podzielenia się tym, czego ciągle jeszcze wiele mam w swoim wnętrzu i co się we mnie nie mieści :- )? W sumie przecież już tyle człowiek przeżył, tyle doświadczył, tyle przecierpiał, otrzepał się z kurzu porażek, staje na nogi? Jednak smak życia dzielonego z kimś jeszcze, wydaje mi się dużo bardziej wyrazisty, sensowny, odkrywczy, niż bezpieczna, stabilna emocjonalnie ?pojedynczość??

I w takim znaczeniu ryzyko "powtórki z rozrywki" i świadomość, że znowu mogę znaleźć się na dnie, jakoś mnie nie przeraża.

A jak będzie?...

Zobaczymy ;-)...

Aurora,
Hmmm...to ciekawe, że wspominasz o Animusie teraz, gdy ja właśnie odkopałam sobie jego słowa o tym, jak wirtualność pozwala powrócić do bardzo starej metody uczenia się przez spór, dialog, rozmowę, dyskusję.
Niewątpliwie teraz uskuteczniamy tę metodę :-))

Nie masz wrażenia, że przy odpowiednich zasobach czasu i dostatecznej motywacji mogłabyś się nauczyć dosłownie "wszystkiego"?
Ludzki intelekt ma bezdenne możliwości. Problem pojawi się dopiero wówczas, gdy wiedzę a priori pragniemy lub potrzebujemy zweryfikować, potwierdzić, nadać jej charakter a posteriori. Wtedy czasami nasze władze poznawcze "napotykają na opór" i albo w tym miejscu zatrzymujemy się i mówimy "nie wiem, nie pojmuję, nie bardzo rozumiem, lecz akceptuję taki stan rzeczy, (bo)...", albo poszukujemy uparcie odpowiedzi, czasami błądząc po omacku, czasami tworząc od podstaw intuicyjnie "własną teorię", czasami mieszając momenty zrozumienia z momentami zwątpienia. A czasami do myślenia intuicyjnego dołączamy myślenie dyskursywne, szukając może inspiracji, może błysku, a może gotowych odpowiedzi (całe morze "może" w kilku zdaniach ;-))

Jakkolwiek byśmy się ustosunkowali lub nie do różnorakich możliwości oraz do przyjmowanych przez poszczególne osoby postaw, zastosowanych metod, wzorców i autorytetów, to i tak każdy z nas szuka własnej drogi dochodzenia do PRAWDY, SENSU, ŹRÓDŁA. Nie ma lepszych ani gorszych, dróg - są po prostu inne.

PS: Myślisz o Miriamm? Nie była w dobrej formie ostatnio i trochę się o nią martwię :-((