Moje zdrady (Netkafejka) - Netkobiety.pl

Witajcie w Dniu Konstytucji, przy której nikt nie starał się grzebać chyba, jak to teraz się dzieje.
Wczoraj, "Dzień Flagi" był. Nasze barwy wiszą na balkonach.
Cóż? 1 Maja, to święto komuchów, 2 Maja, byłego prezydenta. Niedziela dziś. Czyja, że się zapytam?

To było zapytanie retoryczne.
Bo odpowiedzią mogło być tylko to, co napisałaś.

Co z Wami!?
Kur..a jego mać!
Ten temat nie może opuścić pierwszej strony!.
Przepaliłem silnik mojego żółtego szerszenia.
Jutro wybiorę się, o brzasku, do mojej zielonej krainy.
Gdy coś już będzie, dobrze.
Jeśli nie, odgłosy w leśnej ciszy zrekompensują mi to.

Dobry wieczór!

A kto tu tak krzyczy, że aż na Mazowsze się niesie?
U mnie zbliża się najgorętsza pora. Skrzynka mailowa zapełnia się prośbami, tłumaczeniami, błaganiami o szansę, opisami komplikacji tak straszliwych, że powieść z tego można byłoby złożyć... ; - ))) Lud napiera...

Ale zaglądać będę, przez to okieneczko najmniesze. Bo Was lubię ogromnie!

Ledwo się rany moje duchowe pozasklepiały i czas względnego spokoju emocjonalnego nastał, a tu nagle seria wiadomości z Helwecji spłynęła... Powiedzcież mi Drodzy, po co człek - człekowi o swoim istnieniu przypomina, gdy ognisko uczuć już dawno wygasło? Gdy sprawę skończył brzydko, niedbale, lekceważąc?

Nie tylko na Mazowsze i do Wielkiej  Polski echem poniosło , nawet do mojego podziemia , w którym przyszło mi
( własną dobrowolną , decyzją ) mieszkać , całkiem gromko , dotarło .
Stawiam się zatem , nie zważając , że strój niewyjściowy i humor (a raczej , brak) podobnie ....ale skoro drugi  Szef nawołuje ,
to czuję się zobowiązana przybiec i zaznaczyć swoją obecność w tym zacnym i magicznym gronie

Doczytałam,  najpiękniejsza Aurorko ; jest mi bardzo przykro . Przytulam i otulam serdecznymi myślami , na zadane pytanie nie odpowiem.
Ale z własnego doświadczenia wiem, że dla niektórych jednostek liczy się tylko własne samopoczucie  a uczucia i emocje innych , są dla
nich obojętne , niegodne jakiejkolwiek uwagi ..... może to jest też taki przypadek (?)

Dla Wszystkich potrzebujących pocieszenia , przyniosłam  parę czekoladowych tabliczek - niech Wam wypełnią serca i żołądki , radością ,
słodyczą  i iskierką nadziei .
Na stole zostawiam różowe tulipany ; do jutra się rozwiną i wypięknieją 

Czas na górę.

A ponieważ właśnie minęła północ i nie mogłam edytować - dopisek.
Czekolady zostawionej przez Minze już nie szukajcie. Nie ma jej... To znaczy jest, ale w środku aurory borealis...

Przepraszam, ale to bardzo skuteczny lek antydepresyjny ; - )))

Aby pojaśniało wszystkim tutaj bywającym...
https://www.youtube.com/watch?v=JE1myC5yx8s

Dobry nocny wieczór Państwu,

„Trzeba rozkwitać tam, gdzie Bóg nas zasadził” - przeczytałam. I bez względu na imię tego Absolutu w życiu każdego człowieka - ruszyło mnie dziś to zdanie. Wprawdzie próbuję się zorientować czy ja przynajmniej zdążyłam już korzenie wypuścić, bo do rozkwitu to mi jeszcze jak stąd do Świnoujścia... I tak sobie mielę tę myśl, tak ją obracam i jakoś mi z nią raźniej w świecie, który nakazuje się rozwijać, gnać, poszukiwać  mistrzów i samych siebie, przekraczać granice, galopować... A tu nagle taka prostota puka w ludzkie czoło - zakwitnij tu gdzie jesteś...
Parę tygodni temu adoptowałam przerośniętą, konającą z pragnienia cebulkę jakiegoś kwiecia, która leżała na półce w dziale roślin, jednego ze znanych w Polsce i okolicy sklepów : - )))  Zreanimowałam ją w ozdobnej, pełnej żyznej ziemi doniczce. Napoiłam.
Dała znaki życia. Zaczęła swą zieloną wędrówkę ku słońcu. I oto wczoraj, wczesnym rankiem, otworzyła się przede mną. Wielki śnieżnobiały nakrapiany purpurowymi muśnięciami kielich objawił światu narodziny lilii. Nazwałam ją Faina, bo takie imię żeńskie figuruje tego dnia na imieninowej liście majowego kalendarza. Przyniosła sobie imię, które w języku Greków oznacza lśniącą, błyszczącą...
Faina zakwitła tam, gdzie została zasadzona. Wręcz promienieje. Może to znak?  ; - )))

Dobrej nocy:https://youtu.be/ByvhAXA4Pek

pstryk.

Piękne słowa , choć niełatwe to zadanie , bo miejsca posadzenia nie można sobie wybrać a nawet gdyby , to i tak wybór mógłby okazać się błędny ... jak to bywa z wieloma wyborami

Wpadłam tylko na moment , żeby życzyć Wam dobrego poniedziałku i reszty tygodnia
Miejcie się dobrze i zdrowo !

P.S. Aurorko , do tego Swinoujścia to tak bardzo daleko wcale nie jest : p

Dobry wieczór StarrLudzie! Siewcy dobrych słów i roślin ; - )))

Wjechała dziś do mego domu nowa lodówka ; - ))) Będę mrozić na kość to, co złe. Trzy głębokie szuflady zamrażarki powinny wystarczyć.

Ten maj mi nie sprzyja. Okropna melancholia. Tylko oczy się śmieją - jak zwykle...
Ale pocieszam się, że już wkrótce nadejdzie czerwiec, a z nim...  T R U S K A W K I!

Mocno Was ściskam. Jeszcze mocniej niż zwykle. A zaśpiewam Wam dzisiaj tak: https://www.youtube.com/watch?v=e3dMIed … ture=share

Na stresy i do truskawek najlepsze lody Milka:)rozpuścić na ogniu trzy czekolady,dodać dwa rozmieszane jajka,ostudzić i dolać do ubitej śmietany.Z mrożonymi kwaśnymi i słodkimi owocami najlepsze lody na świecie:)
NA WSZYSTKIE SMUTKI I STRESY polecam:)

Dobry wieczór,

Tym silnym i tym słabszym, tym co mają pod górkę, tym co są na szczycie i tym, co siedzą w dołkach - niosę ciepłe słowo. Do pysznych lodów Chio ciepłe słowo będzie jak szarlotka ; - )))

Ostatnio remontuję mieszkanie. Dużo pracy fizycznej i dużo myśli.Chyba pierwszy raz od dawna dużo czasu mam na myślenie i wywalanie emocji.Myślę,że przez ostatnie lata były mocno zakopane bo nie było czasu,bo Dzieci nie mogą widzieć płaczącej Mamy,bo nie będę nikogo martwić,bo trzeba być silnym ,radzić sobie,bo małe Dzieci pochłaniają dużo czasu.Nie było czasu na łzy tylko tłumiony żal i gniew. Stwierdzam,że można utknąć tak na lata,ja utknęłam. Przebaczyć i iść dalej mam nadzieję,że kiedyś będzie dla mnie wykonalne,bo tłumienie emocji jeszcze trudniejsze.

Zapytałam kiedyś o coś podobnego i podobno trudno o mnie zapomnieć, ale szukałabym tego jednak nie w sobie, albo może... nie należy szukać...
https://www.youtube.com/watch?v=s35ogkLisws

trzymam kciuki za Ciebie Aurorko codziennie !

pstryk

Acha, może się przyśnić koszmarem niezapomnianym, ciekawe jak długo sen taki może nawiedzać
Ale serio bardziej, czasem powiedzenie czegoś co zabrzmi dysonansem jest jak flesz zrozumienia, i już wiadomo, że słyszałam to chciałam słyszeć a nie to - co brzmiało, i w końcu... wybrzmiało dobitnie i... dotarło, i... puzzle powskakiwały na właściwe miejsce, i... powoli się zdrowieje
Tak w ogóle - trzymam mocno kciuki

Zdążyłam prawie na piątek
Wprawdzie nie zaglądałam długo ale serdeczne myśli i życzenia najlepsze , zawsze dla Was obecne .
Cieszę się Aurorko , że możesz spokojnie oczekiwać rezultatu rozmowy i że to , co było trudne już za Tobą .  Mocno przytulam.
Nie wiem kiedy umknął czerwiec , trochę przykro , że czas w tych miesiącach wypełnionych światłem , tak strasznie szybko pędzi... Jeszcze się nie nacieszyłam
granatowym (a nie czarnym) letnim niebem a już ktoś obcina maleńkie kawałeczki z tych cudnie długich wieczorów.
Zbieram siły przed wyprowadzką z podziemnej kryjówki . Mój remont , prawdę mówiąc (prze)budowa (poza ścianami zewnętrznymi i schodami , nic się nie zachowało)
dobiega końca. Trudno rozpoznać , że kiedyś było zupełnie inaczej . Żeby tak jeszcze życie można było sobie na nowo wybudować ; tak żeby poza czterema murami , wszystko
było odnowione , bez rys ,bolesnych  zadrapań ,szpetnych pęknięć ..... nowe, błyszczące nową nadzieją , w starej oprawie a całkiem nowe .
Ech, nacieszę się chociaż tym co odnowione , nawet jeśli wolałabym wyremontować to drugie .
Jedno muszę przyznać , przebudowa pochłania nawet niechciane myśli , więc może powinna być zapisywana na receptę .
Podobnie jak czekolada , którą jak zawsze, przyniosłam w słusznej ilości
Miejcie się dobrze i zdrowo

Dobry wieczór, Kochani,

Minze,
Jestem przekonana, że remont pierwszego - wpłynie na drugie.
Wiem, że Ci trudno.
Spadają drobniutkie słowa Twej opowieści, jak krople w jaskini...
A ja Ciebie proszę, Ty pisz. Bo piszesz przepięknie.

Przez przypadek zdobyłam nowy zawód. Od tygodnia jestem merytorycznym oprawcą ; - ))) Ciutkę tłumaczem też.
Do 124 stronicowej publikacji wydziergałam nocami 600 komentarzy z poprawkami. Zabiją mnie. Jak nic.
Gdybym nie pojawiła się w przyszłym tygodniu, to znaczy, że spalili mnie na stosie słów ; - )))

A na dobranoc Wam poplumkam:https://youtu.be/FS-Pm7ZUu90

Excop, wywołana zgłaszam się z pozdrowieniami i ukłonami dla Ciebie i bywających tu domowników i gości. Nastał czas wyciszenia i milczenia.  Szkoda  ferajny ,która wniosła tyle wspaniałych wrażen ,przemyśleń ,nauk.Często wypełniła  pustkę i dała  nadzieję na bliskość .Szanuję ciszę Gospodarza ,bardzo dziękuję ,że miałam okazję tu gościć .Będę podglądać i odwiedzać to miejsce ,może jeszcze  wspólnie pobiasiadujemy jak kiedyś ?

Dzieńdobrywieczór

Tak sobie czytam i myślę, że to będzie punkt do dyskusji. Może do ożywionej dyskusji, albo może do refleksji...
Tak w ramach wniosków powyborczych...

John B. Calhoun był amerykańskim etologiem, czyli zajmował się badaniem zachowań zwierząt. Obserwował głównie gryzonie i dzięki bardzo pomysłowym eksperymentom odkrył, że ich instynkt i przyzwyczajenia mogą ulegać bardzo dużym zmianom pod wpływem czynników zewnętrznych, takich jak np. dostęp do pożywienia czy gęstość występowania.

Szybki wzrost

Od 1966 r. do wczesnych lat 70. Calhoun prowadził prosty w zamyśle, ale wiele mówiący o zachowaniach społecznych eksperyment. W izolowanym środowisku zamknął 8 myszy (cztery pary) i zapewnił im perfekcyjne warunki do funkcjonowania. Gryzonie nie musiały martwić się o jedzenie ani o picie. Miały pod dostatkiem materiału do budowania gniazd, optymalną temperaturę oraz wszystko, co jest potrzebne myszom do wygodnego życia. Zadbano nawet o to, by nie groziło im żadne niebezpieczeństwo. Gryzonie były odizolowane od wszystkich naturalnych wrogów, z drapieżnikami włącznie. Nie dziwiło więc nikogo, że populacja myszy zaczęła szybko rosnąć. Średnio co 55 dni podwajała się. Ale tylko do pewnego momentu. W każdym środowisku o ograniczonej przestrzeni rozwój populacji musi zwolnić, a nawet zatrzymać się. Nowe osobniki nie mają miejsca do rozwoju i umierają. W środowisku naturalnym ważny jest także dostęp do żywności i wody. W ten sposób ustala się pewna równowaga. W przypadku myszy zamkniętych przez Calhouna na wykresie wzrostu populacji rzeczywiście zauważalne jest plateau. Rodzi się mniej więcej tyle gryzoni, ile umiera starych.

Koniec eksperymentu? Nie! Gdy populacja myszy przestała rosnąć, badacz zauważył intrygujące zmiany w zachowaniu zwierząt. Po pierwsze, myszy rodziły coraz mniej liczne potomstwo. Po drugie, potomstwo było coraz częściej przez matki odrzucane. Młode myszy nie były jeszcze odpowiednio ukształtowane, a już musiały same o siebie zadbać. Zauważono także, że szybko zaczął wzrastać poziom agresji. Coraz więcej było osobników, które w ogóle nie były zainteresowane prokreacją. Badacze dostrzegli także wzrost zachowań homoseksualnych.

To wszystko można by zrzucić na barki naturalnych procesów regulacji liczebności populacji. Skoro dostępność do pożywienia i miejsca jest utrudniona, włączają się mechanizmy, które powodują, że populacja nie zwiększa swojej liczebności. Tyle tylko, że kilkanaście dni później okazało się, że intuicja wyprowadziła badaczy na manowce.

Piękne, zdrowe i głupie

Bo oto okazało się, że destrukcyjne mechanizmy nie przestały działać nawet wtedy, gdy liczebność populacji zaczęła dość raptownie spadać. Nie zatrzymały się nawet, gdy liczba myszy spadła do poziomu, w którym kilka tygodni wcześniej funkcjonowały one w swoim odizolowanym świecie bez jakichkolwiek problemów. Mimo spadku liczebności izolowanej populacji matki dalej rodziły coraz mniej młodych, a te, które się pojawiały, były częściej odrzucane. Zauważono też, że samice coraz mniej dbały o swe gniazda i potomstwo. Coraz większa grupa osobników – mimo że miała pod dostatkiem pożywienia i nie zagrażały im żadne niebezpieczeństwa – nie była zainteresowana rozmnażaniem, a coraz rzadsze przypadki urodzenia młodych myszy zwykle kończyły się ich śmiercią. Z dokładnych notatek Calhouna wynika, że ostatnie poczęcie miało miejsce w 920. dniu od rozpoczęcia obserwacji. Potem, mimo że liczebność grupy była już mała, nie urodziła się ani jedna mysz. Znacznie wcześniej badacze zauważyli pojawienie się nowej grupy samców. Calhoun nazwał ich „pięknisiami”. Myszy pięknisie były dobrze odżywione, zdrowe i zainteresowane tylko sobą. Nie były zaciekawione światem zewnętrznym, całymi dniami nie robiły nic poza jedzeniem, piciem, spaniem i pielęgnowaniem siebie. Przy okazji były bardzo głupie.

Gdy populacja utraciła zdolność reprodukcji, gdy przestały się rodzić małe myszy, agresja w stadzie zaczęła spadać. Myszy zupełnie straciły zainteresowanie sobą. Zachowywały się tak, jak gdyby siebie nie widziały, jakby zapomniały o swoich instynktach i zachowaniach społecznych. Stare osobniki umierały, nowe się nie pojawiały. Każdy żył tylko dla siebie. W końcu populacja całkowicie wymarła. Nie z powodu chorób czy niedoboru pożywienia i picia. Przeciwnie. Myszy wymarły, bo nie musiały o nic zabiegać. Choć brzmi to jak żart, wymarły, bo miały wszystkiego pod dostatkiem.

Eksperyment Johna Calhouna trwał cztery lata i był wielokrotnie powtarzany. Nie tylko na myszach, ale także na innych gryzoniach. Jego finał był zawsze ten sam. Gdy zapewnimy optymalne warunki, każda populacja najpierw dąży do rozwoju, a potem wymiera. I wcale do tego nie trzeba drapieżników, śmiercionośnej bakterii czy wirusa albo głodu. Tak to działa u gryzoni.

Ostrzeżenie!!!

Jak to wymieranie mimo dostatku tłumaczył autor eksperymentu? Twierdził on, że gdy zaczyna brakować miejsca do rozwoju, walka jednostki o zaistnienie w grupie i stres z tą walką związany doprowadza do załamania wszystkich stosunków społecznych. Gdy wzajemne relacje pomiędzy osobnikami w grupie zostają zapomniane, dochodzi do załamania rozwoju całej populacji i do jej wymierania. John Calhoun po przeprowadzeniu wielu podobnych eksperymentów stwierdził, że jest to nieuniknione. Nieuniknione u gryzoni, a u ludzi?

Co oczywiste, pomiędzy gryzoniami i ludźmi nie sposób postawić znaku równości, ale – co też oczywiste – wielokrotnie bywało tak, że zachowania obserwowane u ludzi łatwiej zrozumieć, obserwując i badając zwierzęta. Klatka, w której myszy z jednej strony mają wszystkiego pod dostatkiem, a z drugiej nie są narażone na żadne niebezpieczeństwa, bardzo często porównywana jest do nowoczesnych, bogatych społeczeństw. Te, gdy się bogaciły, bardzo szybko się rozwijały. Dzisiaj ich populacja spada. W tych społeczeństwach także zauważa się coraz większą grupę ludzi, którzy nie są zainteresowani prokreacją, lecz jedynie samymi sobą. W grupie osób młodych coraz liczniejsi są ci, którzy nie radzą sobie z nietypowymi sytuacjami. Jedną z nich jest chociażby utrata pracy. W czasie kryzysu finansowego w 2007 r. wielu młodych ludzi w takich krajach jak Hiszpania czy Francja było kompletnie bezradnych. Tymczasem rówieśnicy z takich krajów jak Estonia, Łotwa czy Polska radzili sobie dużo lepiej. U ludzi – tak jak u myszy – można zaobserwować wycofanie się samców (mężczyzn) z tradycyjnych męskich ról. Obserwuje się także przejmowanie tych ról przez samice (kobiety). Najbardziej niepokoją jednak umiejętności społeczne młodego pokolenia. U myszy ostatnie pokolenie młodych nie nauczyło się swoich ról, bo nie miało u kogo ich obserwować. Myszy urodzone w rodzinach bez wyraźnych wzorców stawały się wyobcowane, jak gdyby oderwane od rzeczywistości. Calhoun twierdził, że od pewnego momentu młode myszy miały „niedobory w edukacji społecznej”. Czy u ludzi w krajach wysokiego dobrobytu nie zauważa się podobnych problemów?

Warto jeszcze raz przypomnieć wnioski, jakie John B. Calhoun wyciągnął z zaprojektowanego przez siebie eksperymentu. Warto się zastanowić, czy nie odnoszą się one przypadkiem także do ludzi. Calhoun twierdził, że warunki, w których ma się wszystko bez ponoszenia żadnych kosztów, są dla populacji (myszy? ludzi?) destruktywne. W efekcie zanika odpowiedzialność i skuteczność działania, ale także świadomość społeczna, a to prowadzi – przynajmniej w przypadku gryzoni – do samozagłady. Czy rzeczywiście koniecznie chcemy sprawdzić, czy w przypadku ludzi będzie podobnie?
Tomasz Rożek GN 25/2016

Na wszelki wypadek, na górę!

pstryk.
Czy jesteście zdrowi? nie-covidowi?

Po dziesięciu dniach w śpiączce umarł mój Nowy Świat. Miłość mojego życia...

Nie wiem co można...

W świecie jest Wszystko: i dziw, i dal
i wróg, i druh, i bal wśród sal,
i maj, i gaj, i gra, i Graal,
i z Bogiem umęczonym pal
u każdej z mijanych chat.

Lecz w głębi rycerskiej koszuli,
poza pierścieni oplotem,
śmierć przyczajona się kuli
i przemyśliwa wciąż o tym:
Kiedyż to ciosy ostre
przewiercą żelazne obręcze,
by z lochu mnie, w którym klęczę,
zgarbiona od wielu lat,
wybawić wreszcie na świat?
Wtedy ramiona rozpostrę,
roztańczę się
I rozdźwięczę.

Wielka jest śmierć
Wielka jest śmierć.
Myśmy w jej mocy,
czy w smutku chwili,
czy w śmiechu czas.
Choćbyśmy w środku życia byli
waży się kwilić
w każdym z nas.

AURORA ...

Stop all the clocks, cut off the telephone.
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling in the sky the message He is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever, I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun.
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

Przytulam Cie,tylko tyle moge zrobic...

Dzień dobry, Paniom.
Po dłuższej przerwie, nie związanej z kanikułą.
Krótko mówiąc, na górę.

...banał, ale...
https://www.youtube.com/watch?v=J1wyPf3EFJw

Miałam na myśli słowa piosenki, nie wiem czy choć trochę potrafią uzdrowić...

Dobry wieczór,

Dziękuję za wszystkie Wasze słowa i ciepłe myśli. Bardzo dziękuję.
Dwa pogrzeby: jeden w Helwecji - miesiąc temu, a drugi -  tydzień temu w Madrycie, rodzinnym mieście Mojej Miłości, gdzie spoczęła reszta jego prochów.
Przeszłam już chyba fazę wyparcia, niedowierzania, szoku...

Wierzę, że tam, gdzie sobie poszedł, jest mu dobrze i że będzie mi pomagał poradzić sobie z tą jego nieobecnością.
Trudno mi o tym wszystkim mówić. Jest, choć go nie ma...

Pozdrawiam Was wszystkich najserdeczniej, najcieplej, najpiękniej...
https://youtu.be/w_N1bgCDegw