Moje zdrady (Netkafejka) - Netkobiety.pl

Dzień dobry.
Byłam w piątek ale nie doczekałam łyka pepsi, bo padłam zmęczona pod kominkiem. Ani ciasta Annojo nie gryzłam

Za to właśnie wyciągam muffinki z bakaliami i stawiam czajnik na kawę.
Luc dobrze, że dołożyłaś drwa do kominka, będzie ciepła niedziela na Starrówce.

Kawa poobiednia... zapraszam dziś zwłaszcza Ludzi-zza-okiennicowych   https://www.youtube.com/watch?v=oNosNAtUr0g

Dzieńdobrywieczór wszystkim
Ten kawałek wszyscy ćwiczyli namiętnie, niezależnie od tego czy mieli, czy nie: po pierwsze gitarę, a po drugie, choć odrobinę słuchu i estetyki muzycznej. Niektórym struny grzały się do białości, a efektów nie było... Jednemu przyszło to nadspodziewanie gładko i w efekcie, po kilku latach grał prawieprofesjonalnie w zespole prawieprofesjonalnym, a na pewno w znanym klubie w Wawie. Inny wykazał odrobinę poczucia rytmu i wylądował w zespole bardzo długo puszczanym w radio.

tak do posłuchania po ciężkim poniedziałku...

Dobrywieczór

Opakowało mnie :
O poranku – rytmy skoczne proponowane przez AnnaJo
Wieczorem – rock lat 70-tych wszelkich zrzutów
Przy poduszce – blues

A poniższe (jedno i drugie)
‘Na grzyby i nie tylko.’
‘Jednemu przyszło to nadspodziewanie gładko i w efekcie, po kilku latach grał prawieprofesjonalnie w zespole prawieprofesjonalnym, a na pewno w znanym klubie w Wawie. Inny wykazał odrobinę poczucia rytmu i wylądował w zespole bardzo długo puszczanym w radio.’
Pozostawia w domysłach

Dzieńdobrywieczór wszystkim

A ja wiem, że ten sos będzie z grzybów jadalnych

Doskonale Ciebie rozumiem, ale to nic zdrożnego... Lata 70-te dla muzyki rockowej i bluesowej, to były najlepsze lata...
Tylko nieśmiało wtrącę, że nie tknęlismy jeszcze rocka progresywnego, a tu jest też wiele wspaniałej muzyki, tyle, że nieco trudniejszej w odbiorze.

Excop najpewniej zaraz opisze swoje sukcesy zbieracze

Jak zwykle, najbardziej docenianymi artystami są nieżyjący artyści...
Filmy pozostają...

Dzień Dobry StarrKafejkowicze

Brrrrr....chciałoby się powiedzieć, taki przejmujący chłód na zewnątrz. Dlatego spędzam dzień w domu, pod kocem z katarem, który przydarza mi się raz na dekadę, dziesięć lat znaczy, więc muszę go trochę pocelebrować

Niniejszym uroczyście informuję, że jestem po pierwszym zjeździe na studiach. Bardzo mi się na razie podoba. Wszystko

Motyw muzyczny na dzisiaj:

Zatem poczekamy...

Mam podobnie do Ciebie, Finding Wolę słuchać innych, "zanurzać" się w świecie ich przeżyć, patrzeć na świat ich oczyma. W ten sposób poznaje się innych, ale i samego siebie.
Właściwie to bardzo do mnie niepodobne, że zdecydowałam się opisać na forum swoją historię. Wówczas głęboko tkwiło we mnie przekonanie, że nikt nie jest w stanie zrozumieć mnie, moje emocje, myśli i zachowania. 
Wiesz co Ciebie powstrzymuje przed mówieniem o sobie, Finding? Mi nie odpowiadaj, sobie odpowiedz

Witam z rana
Wygląda na to, że kolejny dzień spędzę w domowym zaciszu. Jak dobrze Mam tak olbrzymie zaległości czytelnicze, że mimo iż przeziębienie bywa uciążliwą dolegliwością, to ma również zdecydowanie pozytywny wydźwięk I oczywiście, do naszej kafejki mogę zaglądnąć, przysiąść przy kominku, wypić herbatę z imbirem. Przyniosłam z sobą dzisiaj tiramisu, które w dowód wdzięczności dostarczyła wczoraj babcia jednego z przyjaciół mojego syna. Mąż twierdzi, że bardzo pyszne (ja chwilowo mam problem z węchem i smakiem), więc zapraszam Was gorąco do degustacji.

Może to nasza kolejna wspólna cecha - jak to mówi moja przyjaciółka: "Zosia Samosia" . Sama muszę sobie z sobą poradzić, sama muszę znaleźć swoją drogę, rozwiązanie, ukojenie,... Sama, sama, sama,...
To teoretycznie bardzo praktyczna cecha i umiejętność. Ma jednak ten feler, że nie pozwala na poznanie jakim ktoś jest naprawdę, staje się nieco hmmm... "przeźroczysty".
I to nie chodzi o to, co się wydarzyło, jaka jest (Twoja) historia, ale o to, co TO (Tobie) zrobiło i robi, jakie są (Twoje) odczucia. Tu w necie może być tylko i aż trening, bo to życie w realu jest rzeczywiste. (swoją drogą polecam książkę S. Pinker "Efekt wioski").
Z drugiej strony to, co piszę jest "moim" punktem widzenia. Dla kogoś innego co innego może być ważne. W relacji chodzi o wzajemność, wymianę (dla mnie - emocjonalną). Przecież nie chodzi o to, żeby dawać sobie to samo i po równo, ale to, co dla drugiego jest ważne i cenne. Pozdrawiam.

Dzień dobry.
Witaj Braciszku.
To się doczekałam grzybów, a już myślałam, że mi ręce odpadną od dzierżenia talerza
Zanim wpadnie reszta Starrowiczów, pozwolę sobie skorzystać. A co? Czasem trzeba się wykazać egoizmem :-)))
Mówisz, że grzybów obfitość? Moja przyjaciółka właśnie wróciła z corocznego grzybobrania w Borach Tucholskich i narzekała na brak grzybów.
A co roku obdarowywała mnie i suszonymi i marynowanymi...
No nic. Będę żerować na Tobie

Dżękuje bahdzo. Mówie niewyhaźnie, bo zajadam się Twoimi kluskami z sosem.

Witaj Przyszłości.
Nie zjadłam całego sosu excopowego, więc się częstuj zanim zabraknie.

Jakie zaległości czytelnicze odrabiasz? W sensie, co czytasz.
Też w czasie choroby udaje mi się troszkę nadgonić

U mnie jest podobnie
Czas wielkiej smuty kiedyś bardzo mnie interesował. Komudy nie czytałam  ichętnie sięgnę. Jak czas pozwoli...

Witaj, Przyszłości.
Las zawsze działa kojąco, niezależnie od stanu pogody.
Gdy pada za kołnierz z mokrych gałęzi świerków, czy sosen lub przedziera się przez niewidoczne przy chmurnej aurze sieci pajęcze, czuje się tę Naturę.
Może Puszcza Białowieska jest ostatnim reliktem pradawnego lasu, ale nie muszę jechać tam, by poczuć, czym jest nasza przyroda. I dlaczego trzeba na nią chuchać.
Przedwczoraj, spłoszyłem stado dzików.
Bo zapuściłem się w rzadko odwiedzane przez ludzi uroczysko.
Przyznam, że szukałem wokół siebie drzewa, na które mógłbym się wspiąć.
Na szczęście, warchlaków jeszcze nie ma. Zwierzęta "ewakuowały się" po prostu w sąsiednią gęstwę.

Gąski zielone najlepiej smakują chyba w marynacie. Zachowują owe słynne włoskie "aldente" i barwę.
Czaję się również na gąski szare. To już w listopadzie.
Z barwy brzydkie, ale bardzo smaczne.
Często dodaję dwa, trzy zamrożone grzybki do rosołu z kury. Zdecydowanie wzbogacają smak, nie psując rosołu, jako "rosołu".

Witaj Excop,
melduję się w pełnym rynsztunku na kolejną wyprawę ,dzisiaj nie zdążyłam dojechać ale poczekam w nadziei ,że będzie kolejny raz.
Może chociaż  zielone gąski zaspokoją moje usilne zapotrzebowanie na grzyby ? Od zawsze lubię włóczyć  się po leśnych kniejach ,wciąż czuję  niedosyt  tego miejsca. Gdyby ktoś chciałby mnie porzucić to miejscem dla mnie wspaniałym byłby las z całą swoją okrasą .Kocham  las do szaleństwa, potrafię tam odpocząć ,zrelaksować się ,wtopić się w gwar leśnych dźwięków a potem  wrócić pełna chęci do podjęcia kolejnych wyzwań
Udanej wyprawy życzę i dziękuję za zaproszenie.
  Jeśli chodzi o rosół ,grzyby w rosole ? - takiego połączenia nie znam.
Wiosną tego  roku, obiecałam synowi prawdziwy rosół. Poszłam na targ na Zamieniecką po rosołową kurę. Stara warszawska gospodyni  popatrzyła na mnie  uważnie po czym stwierdziła ,żeby rosół był dobry  musisz mieć : kawałek kaczki ,kawałek indyka i trochę kury .Jak powiedziała  tak zrobiłam ,trzeba starszych słuchać. Rosół  był jak marzenie.
Kolejnym razem spróbuję z tymi grzybami, może akurat podzielę Twój zachwyt rosołowy ?   

Nocne powitanie
Sprawdziłam tutaj,  zgłodniałam jak zwykle,  czyli ku lepszemu idzie .
Pamiętam rodzinne wyprawy za dziecka – zbierałam wszystkie grzyby ,  potem rytuał oporządzania i pakowania do słoików z przywoływanymi wspomnieniami jak to ten z tym  w rodzinie : w lesie się zgubił…., kiedyś się przytruł…,  miał najlepszy przepis na marynowane…, a ciocia Mila jak robiła to za dużo soli zawsze…
Lubiłam te całodzienne wyjazdy jak już ojcu (niezastąpiony przewodnik  – reszta drużyny sama za nic by w gęstwinę nie polazła) udało się przekonać rozleniwioną gromadkę do spacerów między drzewami.  Najfajniejsze były wyjazdy bez deszczu w ciepłe dni i chodzenie w gumiakach po mokrym podłożu, kończyliśmy zawsze późnym popołudniem u rodziny gdzie następował odsiew niepewnego zbioru  pod okiem doświadczonych, a już w domu – obróbka. Byłam najmłodsza i zapędzano mnie do wypełniania małych słoiczków przekonując, że robię to najlepiej ze wszystkich .

A las były w tych okolicach :

pstryk? dobry wieczór?

widziałam "Wołyń". nie spałam potem w nocy.

Starr ... dobry wieczór
ja nie wiem, czy Ty się znieczulisz... nie wiem, czy się można znieczulić...
rozmawiałam ze staruszeczką z pracy, która uciekała przed upa i jak jej opowiedziałam o filmie to potwierdziła, że nic nie jest przesadzone. Siedzieć obok kobiety lat 93, która przeżyła ten strach pokazany w filmie (i który to strach "wychodzi" poza film, prosto na fotele kinowe)... to jest bezcenne.

Przyniosłam za sobą cydr z jabłek, podgrzeję nam i rozleję do kubełków. I podgłośnię listę trójkową. Rozpalisz w kominku Starrduszku?

Witam ponownie.
No i przyszłam na gotowe: napitek i rozpalone w kominku

"Wołyń" ciągle przede mną. Nie mam czasu iść do kina. Filmu jestem bardzo ciekawa, choć zapewne też później nie będę mogła spać. Im starsza jestem tym bardziej przeżywam. Kiedyś wydawało mi się, że będzie odwrotnie.
Temat znam dość dobrze. Przeczytałam chyba wszystko co w Polsce na ten temat napisano. Chyba największe wrażenie zrobiła na mnie praca Siemaszków.
W pracy zawodowej też zetknęłam się z ludźmi, którym jako dzieciom udało się ujść przed zagładą.
Mamy też rodzinny wątek w tej tragedii, ale nie chcę o tym pisać.

Zaczęło się nietypowo... Był rok 1968. Zespół pop rockowy dokonał wyłomu od dotychczasowej zasady nagrywania kawałków 2-3-minutowych. The Beatles nagrał Hey Jude... całe 7 minut i 9 sekund muzyki w jednym kawałku. To była rewolucja...

Rewolucja dotyczyła płyt... Podstawowym typem był "singiel" - po jednym utworze, do 3 minut, na jedną stronę płyty obracającej się z prędkością 45 obr/min. Były jeszcze "czwórki" z dwoma utworami na stronę, ale o zagęszczonym zapisie, (drobnorowkowym)czyli wymagające innych igieł...  Ale nawet czwórka dla HeY Jude była za mała... Istniały płyty długogrające, ale "long play" był zbiorem utworów z singli, które osiągnęły status przeboju...
Rewolucja polegała na tym, że long play stał sie podstawowym formatem płyty, co w zasadzie dotarło do dziś. Co prawda z magicznych 2X24 minuty zrobiło się 60 (na CD) ale nadal to jest long play...

Skoro jesteśmy przy Beatlesach...

Wykorzystały to zespoły, które grały inną niż pop rock muzykę... Rozbudowane utwory do 24 minut spokojnie mogły zmieścić się na płycie podstawowej. Można było dać upust muzycznej wyobraźni:

na razie starczy... potem uzupełnię...

... Był rok 1968... Jaki to dobry rok

Dziękuję bardzo, zaczynam słuchać

Jakby to powiedzieć ,  próbuję, no naprawdę próbuję  oswoić ten rodzaj muzyki  i nie przestanę próbować dalej… ale to musi potrwać…
Winylowiec słucha ze zrozumieniem jakby

Blues, UFO, ELO samo mi się przykleiło a tutaj hm... no pewne wymaganie - zobaczymy co czas pokaże, spróbuję codziennie rzetelnie odsłuchać całość i 'się zobaczy'
do : trochę, prawie, czy w ogóle +profesjonalizmu - nie dosięgam na pewno

Dzień dobry!

Starrkafejka ma swój urok, Przyjaciółko. Od początku.

Co do Boba Dylana.
Miałem zamiar otworzyć wątek w tej sprawie w dziale "Kultura", ale nie znam na tyle twórczości tego artysty, by prowokować dyskusję za, czy też przeciw.
Jednak, "Knocking on heavens door", który usłyszałem po raz pierwszy w kinie (świetnie wkomponowany w w końcową scenę strzelaniny fragment), w filmie "Pat Garret i BillyKid" pod koniec lat siedemdziesiątych wystarcza mi, by się na decyzję Szwedzkiej Akademii nie obruszać.
W końcu to poeta i bard o wielki dorobku artystycznym, będący jednym z najważniejszych postaci kultury przez duże "K". Nie tylko w USA.

Czas spać... miłego poniedziałku

Almost blue z propozycji Aurory sprowokowało mnie do wstawienia... Almost black

Dobre wieczorne popołudnie Państwu! ; -)))

Wystarczyła chwila nieuwagi, a cały napisany przeze mnie post znalazł się gdzieś w okolicy Pasa Kuipera ; -))) Ech................

Stawiam przed Wami misę pełną jasnych i ciemnych winogron.
Pyszne są!
Pojadajcie!
A skoro można grać "do kotleta" to i do winogron można: -)))). Zagram więc:

Witaj Wawelska Mądrości! Dziękuję za Twą troskliwość. Piękne to w Tobie.

Ano jestem ; -)))
Fruwam. Jak gęś gęgawa. Ptak wędrowny. Tam i z powrotem... To znaczy z powrotem to lata już tylko moja cielesna powłoka, bo serce to sama nie wiem, gdzie jest na stałe...

Helwecji to ja jednak nie mam jeszcze prawa nazywać moją. Wprawdzie oswajam się pomaleńku i mam już ulubiony sklepik, gdzie kupuję chałki niemal tak dobre jak w Polsce, cukierenkę gdzie wytwarza się czekoladowe dzieła sztuki, na które z lubością patrzę przez szybkę, mam chętnie odwiedzany warsztacik z przyborami do kaligrafii stylizowany na pracownię średniowiecznych skrybów, malowniczą, wielokilometrową trasę spacerowo-rowerową, ale jednak wszystko to jeszcze nie moje...  : -))) Problem ów ma naturę dwojaką:
Po pierwsze mam pecha jezykowego, bo właśnie jak na złość, w tym rejonie Helwecji urzędowo się szprecha, a nie "makaro" - czy "romanizuje", co byłoby dla mnie zbawieniem ;-) Nowy Świat porozumiewa się ze mną za pomocą spanglish, który "przywiózł" sobie zza Wielkiej Wody w spadku po wieloletnim pobycie w Kalifornii, a który tępię u niego na potęgę na rzecz powrotu do mowy Cervantesa. No i teraz jeszcze to szprechanie i to w jednym z tutejszych dialektów, bo czysta germańszczyzna nie cieszy się tu przychylnością. Nowy Świat wyraźnie oczekuje ode mnie, że szybko zacznę się uczyć niemieckiego, aby go wspomagać lingwistycznie, gdyż twierdzi, że my Polacy mamy wbudowany w mózgu jakiś dodatkowy procesor pozwalający nam nauczyć się każdego możliwego języka, bez względu na stopień jego skomplikowania. I mimo, że on sam już całkiem nieźle sobie z tym szwargoleniem poczyna, to jednak paluchem pokazuje na mnie i na Instytut Goethego w Warszawie : -))) Qrde blade!!!
Nie lubię...
nie chcę...
nigdy mi się niemiecki nie podobał...
nie dam rady...
nie w tym wieku...
nie mam czasu...
nie pasjonuje mnie...
W ogóle to nie mój językowy kierunek!!!
HELP!!! ; - ))))))

Drugi problem z "nie moją" Helwecją jest taki, że ani Nowy Świat, ani ja nie mamy takiego porządku w sobie, ani wokół siebie, nie jesteśmy zdolni do takiej geometryzacji życia za pomocą reguł, praw, zasad, przepisów, których przestrzeganie tutaj jest chlebem powszednim, normą społeczną, obowiązkiem obywatelskim, a jednocześnie wyznacznikiem asymilacji, dla cudzoziemców, takich jak my. Nigdy w życiu nie pozwolę sobie na to, aby ktoś decydował o tym kiedy mogę zrobić pranie, albo, że mam myć tłustą jak cholera puszkę po sardynkach, zużywać na to hektolitry wody i kaleczyć sobie tą puszką łapy, tylko dlatego, że regularnie jadam kolacje w kraju ekofaszystów...

I tak to się ma, Luc,  Słowianka na obczyźnie ; - ))))

Dołączam się do powitań i serdeczności.  To"almost" w obu przypadkach, staje się kołem ratunkowym, proszę Pana ;- )))
Dużo dobrego Dżdżownicku!

Szlachetna Auroro !
nawet przez chwilę nie przyszło mi przez myśl obruszyć się . Dziękuję za każe słowo . Opisałam swoją historię sprowokowana Twoimi przeżyciami .Zwykle nie mam potrzeby  odsłaniania siebie ..Obiecałam  ,że opowiem  ,słowa dotrzymałam .Być może w tej  przedstawionej tu historii brakuje jak piszesz puzzla . Chciałabym go zostawić  dla siebie. Spotkanie po latach było ogromnym zaskoczeniem  wielkim i niespodziewanym , radość mieszała się niepewnością ,niepewność wyzwalała  lęki ,a te uruchamiały jeszcze więcej znaków zapytania .   Podjęliśmy próbę .
Może  scenariusz był zły ?  To prawda mogliśmy się błąkać z dala od siebie ,nawet nie spotkać się już nigdy. Chciałam dotrzeć do niego ,jak dawniej, lecz to pragnienie  się nie spełniło. Tęsknota do miłości takiej ,jak sobie wyobraziłam , nie mogła się spełnić , bo człowiek jest bezradny wobec uczuć drugiego człowieka. Może nie umiałam mu tego wytłumaczyć ,może nie istnieją takie słowa,którymi przebiłabym się przez jego milczenie ,upór....
.
   Był taki czas ,że czułam się jak rozbitek ,który tonie na brzegu ,oddalony od lądu o jedno uderzenie ramieniem. A zresztą  cóż ta za brzeg ,po którym     człowiek porusza się tak niepewnie ,jakby ziemia się  zakołysała ?    Dzielą nas kilometry ale jest między nami most i kładka.Ocaliliśmy przyjaźń

Dobrych ,szczęśliwych snów Auroro

Auroro miła,
tak to w życiu bywa ,że z wiekiem podejmujemy bardziej odważne decyzje. Zanim podjęłam własną w sprawie przeszłości i przyszłości stoczyłam ze sobą wiele walk .Decyzja ,którą podjęłam nie była łatwa ,ale w finale okazała się trafioną . Ta przyjaźń przynosi   wiele satysfakcji ,radości. Gdzieś z tyłu głowy schowałam smutki .Odnalazłam się w nowej dla siebie rzeczywistości .   Z nadzieję ,że nic  co dobre się nie kończy, życzę Tobie prostych dróg ,trafnych decyzji  i słońca po swojej stronie .
    Dawno temu ,w dalekiej i pięknej krainie, przyszły mi do głowy słowa, które brzmiały tak ; wybacz mą małość Panie , spojrzyj z boku na moje uczynki ,nie proszę o więcej niż dać mi możesz. Uchyl mi skrawek nieba ,masz go przecież pod dostatkiem. Moja prośba została wysłuchana ,dostałam więcej niż skrawek , dlatego  oddam Tobie ten niewykorzystany przeze mnie ,znajdziesz tam wiele szczęścia.
Za dobre myśli ,słowa ciepłe i miłe ,za Marizę ,za każdy gest w moją stronę, bardzo dziękuję

cichutkie  Dobry wieczór.

Proszę... https://www.youtube.com/watch?v=DqA25Ug71Mc

Luc:) dziękuję za ciepło, oddam jak pomiętoszę trochę.

sprawy (te z lipca) się mają... coraz sprawniej, tylko że pooowolutku. Ale dużo jest ludzi złej woli. Taka moja obserwacja 'około-sprawowa'

są, są. Ale jakoś mniej. Za to cenniejsi niż przed.

Dobry wieczór ewryłan nie było mnie dłuuuuugo, ale .. ciężko mi było tu zajrzeć. Z wiadomych względów. Często myślę o Was i o tym miejscu, dziś poleciłam je pewnej nieszczęśliwej, zdradzonej osobie, postanowiłam przyjść, przywitać się, przynoszę kiszone ogórki!

Wczoraj były drugie urodziny Bobaski, dziś była impreza, dostała masę prezentów, widząc każdy z nich mówiła: YYYYYYHHH!!! ojeeeej! takie miała wielkie oczy. Bobaska jest szczęśliwą, wesołą dziewczynką, która rozdaje buziaczki

Mamy psa, Celina się nazywa i jest przygarniętym kundlem, kocha nas zdecydowanie za bardzo.

Przeprowadziłyśmy się.

Żyjemy, żyjemy coraz lepiej wiecie co, czas faktycznie leczy rany. Jakby kto pytał albo wątpił, to ja potwierdzam. Cholernie nudne to czekanie.

Niski pokłon dla Was, marnie by ze mną było, gdyby nie Wy.

Macham!!! do wszystkich, do znajomych i jeszcze nieznajomych BUZIAKI

Dzień dobry niedzielnie i słonecznie.
Panibaronowo - wielką nam uczyniłaś przyjemność tym pojawieniem swoim.
Dobrze czytać, że u Ciebie i Bobaski coraz lepiej.

Psina Celina? Fajnie.

Muzyczne skojarzenie https://www.youtube.com/watch?v=n-6OtF1ZuqM

Swoją drogą znalazłam kiedyś wersję "Celiny" w wykonaniu mojego ukochanego Kaczmarskiego.
Nie wiem jak Wam się podoba, ale mnie niezbyt  https://www.youtube.com/watch?v=H9I0PW4j3XQ

Miłej niedzieli wszystkim Starrowiczom.

Ło matko. Widziałam to Słoikowo z moim Słoikiem.
Rzeczywiście chyba tam nie przystajesz.
Ale dobrze, że macie fajne lokum.

Tak, że ten...