mój mąż mnie zdradził - Netkobiety.pl

Nie, Gary tłumaczy jak to zwykle wygląda z perspektywy zdrajcy - tylko seks, przygoda. Zrozumienie i zaakceptowanie wersji drugiej strony też jest istotne w dochodzeniu do siebie po zdradzie.

próbowałam zamieść pod dywan ,żyć dalej , wziąć się w garść nie wyszło
gumki znalazłam w listopadzie , szok , płacz awantura , później deklaracja ,, spróbujmy powalczyć o nas " i doopa
próba normalnego życia była koszmarem
to było jak nowotwór , który wiesz że masz ale nic z tym nie robisz
nie leczysz się i żyjesz ze świadomością że to cię zabija , każdego dnia
czujesz się coraz gorzej , nie masz siły ale nic z tym nie robisz
później pojawiają się przerzuty na wszystkie sfery życia , dom rodzina , relacje z bliskimi , znajomymi
czujesz że umierasz
i w pewnym momencie pomyślałam że spróbuję powalczyć o siebie , o nas
forum mi pomogło
tu mogłam wylać żale , tu dostałam wsparcie i kopa w tyłek
zaczęłam walczyć z chorobą  , rozmowy , rozmowy  i jeszcze raz rozmowy
okazało się , że jest tak strasznie dużo tych ,,przerzutów " , tak wiele miejsc zainfekowanych w organizmie jakim jest nasz związek , że terapia będzie długa , wyczerpująca i bolesna
i do póki nie oczyścimy wszystkich miejsc , nie wyciągniemy wszystkich trupów z szafy , jeśli zostawimy choć mały <<guzek" to znów to się rozrośnie i będzie powoli zabijać
moje ,,leczenie" zaczęłam w czerwcu czyli po 8 miesiącach
tyle czasu potrzebowałam na uświadomienie sobie że nie dam rady tak dalej żyć , że nie da się zamieść pod dywan , zapomnieć
teraz , po tych trudnych i bolesnych rozmowach , mam nadzieję że się uda
choć zdarzają się dni że nie mam siły , nie mam wiary ,mam doły , a w mojej głowie budzą się demony ale może tak ma być , żeby było lepiej musi być gorzej

Teo zrozumienie - mogę spróbować zrozumieć
      zaakceptowanie - nie , na to mnie nie stać emocjonalnie , nie w tej chwili

mam nadzieję że moja walka będzie wygrana , wiem że łatwo nie będzie , nie jest , ale najważniejsze jest chyba przyznanie się do tego że jest się chorym i próba leczenia

taka medyczna analogia za którą przepraszam 

ponoć wygrany to ten , który podejmuje działanie , staje na starcie

małami powodzenia
mam nadzieję że odnajdziesz odpowiedź

Malami77, opiszesz w wolnym czasie na czym polega takie spotkanie z psychoterapeuta?

Przeczytałam całą Twoją historię tutaj i ...popłakałam się jak dziecko. Sama przechodzę kryzys, co prawda nie jest to 15 letni związek, a 7, ale boli jak cholera, ty chociaż możesz się wyżyć, nawrzeszczeć, rzucić talerzem, ja nie, daleko od domu i tylko biję się z myślami. Życzę Ci dużo siły, bo na pewno ci się przyda...

chyba cierpię na chorobę dwubiegunową tylko zamiast euforii są stany w miarę normalnego życia
co raz mniej demonów w mojej głowie , nie wiem czy dochodzę do siebie czy obojętnieję nie potrafię się określić , ale ze stanu w miarę normalnego dnia  w jeden moment potrafię się przenieść do koszmaru , nic się nie musi stać , wystarczy jego gest , spojrzenie i ląduję w kregach piekła które jest w mojej głowie
nie widzę sensu , celu , jestem w potrzasku , nie wiem co mam robić łapie mnie panika ..
tych dni jest relatywnie mniej ale są i są straszne
mój m się stara , ja to widzę ale problem polega na tym że asekuracyjnie nie wierzę w jego dobre intencję
cieszę się jak mam namiastkę normalności a potem myślę sobie że i tak na pewno to wszystko szlak trafi , kompletny irracjonalizm ,jak jest dobrze zaczynam się bać że to tylko iluzja że się skończy , że to nie dzieje się na prawdę , i wtedy wystarczy gest , mina , słowo , ton głosu  i jestem w piekle , emocjonalnym piekle
jak ja chciała bym mieć pewność że to się dzieje tylko w mojej głowie , że mi się wydaje , że jestem przewrażliwiona ale nie mam tej pewności i mieć nie będę

staram się zbudować życie od nowa ale nie wiem jak , od czego zacząć 
chcę aby nam się udało ale no właśnie   kopię się z koniem  tak kopię się z koniem pomimo tego że wiem że nie mam szans , że jest to kompletnie pozbawione sensu, że na pewno przegram , że będzie bolało to i tak to robię
a mianowicie wiem że tego co było już nie ma i nie będzie ale cały czas walczę o moje dawne życie , o poczucie bezpieczeństwa , o zaufanie to głupie wiem  ale tak za tym tęsknię
wiem że powinnam dopuścić do siebie myśl że teraz musimy zacząć budować od nowa ale jak , od czego zacząć

dużo ostatnio zastanawiam się nad naszym związkiem i tak naprawdę , nie był on tak całkiem do doopy
nie wiem kiedy coś pękło ale kiedyś byliśmy naprawdę szczęśliwi
i tak na dobrą sprawę teraz też nie ma tragedii , z zewnątrz nikomu by do głowy nie przyszło że coś jest nie tak , i nie dlatego że udajemy czy gramy , darzymy się szacunkiem , wydaje mi się (choć mogę być nieobiektywna ) że jesteśmy całkiem dobrymi rodzicami , wiem że możemy na siebie liczyć , łączy nas uczucie ( jak je nazwać nie wiem ) jest dla mnie naprawdę kimś ważnym , nadal pomimo wszystko ciągnie nas do siebie  to chyba dużo
lubię jak mówi zdrobniale moje imię , lubię gdy trzyma mnie za rękę , lubię gdy się uśmiecha , lubię gdy gada głupoty ,lubię gdy mi dokucza , lubię gdy patrzy na mnie i oczy mu się śmieją ,
choć tych chwil jest dużo mniej niż kiedyś, oboje jesteśmy zmęczeni, to gdy są jestem szczęśliwa , mam namiastkę mojego dawnego życia , a potem ...
wpadam w dół tak jak wczoraj

mówiłam choroba dwubiegunowa

lena kibicowałam ci , wierzyłam że wam się uda , przykro mi ściskam cię mocno

lovelka szkoda łez ale dzięki

Nie można tak uogólniać! Nie każdy jest taki, że nie wyciagnie wniosków z popełnionych błędów. Tym bardziej jeżeli facet się stara. Skreślić kogos można w każdym momencie. Warto chociaz spróbowac.

ostatnio dużo myślę i dużo się zastanawiam robię listy w głowie i jednak dobrych stron jest więcej niż złych
Czeka mnie wiele zmian , trochę się ich boję ale wiem że dam radę
Lexpar ja wiem że te dni , gorsze dni będą się pojawiać , ja nawet rozumiem dlaczego ale gdy już się pojawią to znika racjonalizm i zrozumienie jest tak ciężko i ciemno dookoła że dech zapiera i teraz muszę poradzić sobie z wychodzeniem z takiego dołka , wypracować w sobie mechanizm , który pozwoli mi na przezwyciężenie tego .
To jest jak z atakami paniki , jeśli wiesz ,że je masz jesteś w stanie kontrolować ich intensywność , ale na to czy one występują nie masz już wpływu , i tak jest ze mną ja wiem że takie chwile będą się pojawiać ale muszę nauczyć się je kontrolować aby nie wpadać w aż tak straszne doły

tak naprawdę ja dopiero od trochę ponad 2 miesięcy próbuję się uporać z tematem , to chyba zbyt krótki czas jak na mnie aby wszystko sobie poukładać w głowie

Lexpar mam nadzieję że dostałeś moją odpowiedź to wtedy zrozumiesz o czym mówię , gdy pewniej się poczuję łatwiej będzie mi zapanować nad wątpliwościami

Lovelka ja mam nadzieję że mój m wyciągnął wnioski , całym sobą pokazuję że wyciągnął , problem polega na tym że jeszcze ja muszę w to uwierzyć i to jest najtrudniejsze na teraz

ewka123 jak ja się cieszę że to napisałaś , każde słowo bo to oznacza że ja jednak nie fiksuję
serio zastanawiam się czasem czy ze mną jest wszystko ok , bo niby jest ok a nie jest
a czytając ciebie mam wrażenie że ktoś mnie rozumie nawet nie mnie rozumie bo takich osób na forum jest wiele  ,i są bardzo pomocne i wspierające , ale chodzi o to że czuje to co ja
to ogromnie pomaga , świadomość że nie zwariowałam serio czasem sama zastanawiam się czy wszystko ze mną ok
mam nadzieję że to może nie minie ale będzie mniej intensywne
pozdrawiam Cię serdecznie , ściskam mocno

dziś jest dobry dzień , nowa fryzura i nowy kolor potrafią zdziałać cuda
pierwszy raz od dawna patrząc w lustro stwierdziłam , że całkiem atrakcyjna ze mnie babka ,tak szczerze i przed sobą , i powiem wam ,ze miłe ciepełko mnie ogarnęło w środku , naprawdę fajne uczucie , szczere
chyba powinnam zapisywać te miłe chwile aby w momentach słabszych czytać o takich chwilach i przypominać sobie że może być fajnie

End_aluzja ja jeszcze nie pogodziłam się z tym że będzie ok że moje życie może być jak to napisałaś ułożone i dobre ja opłakuje w środku to że nie będzie pasji ognia między nami że będzie właśnie ok
może to kwestia czasu , u mnie jest wszystko relatywnie świeże , ale ja jeszcze mam w sobie nadzieję że może być gorąco a nie letnio
może za jakiś czas to się zmieni nie wiem
ja jestem typowy skorpion jak kocham to do upadłego do utraty tchu i może to jest mój problem , kocham za bardzo
powoli zaczynam się dostosowywać , akceptować to że właśnie może być ok ,  bo jest ok , i powinnam się z tym pogodzić że dobrze jest dobrze a nie musi być tak jak kiedyś do utraty tchu , przynajmniej z mojej strony

trochę to pogmatwane jak stan w którym jestem ale mam nadzieję że może ktoś zrozumie o co mi chodzi

na forum jedna z dziewczyn napisała przepiękną metaforę stanu w jakim się znajduję
napisała że pływa swobodnie w wodzie ale nie traci lądu z oczu
pięknie namalowany stan ducha
zapożyczę sobie tę metaforę mam nadzieję że mi wybaczy
ja do tej pory pływałam swobodnie , nie oglądałam się za siebie nie musiałam widzieć lądu miałam poczucie że obok mnie płynie mój m i zawsze mogę liczyć na jego pomoc ,sama dając tę pomoc jemu w zamian
nie straszne mi były żadne fale ani sztormy
potem zostałam wywalona na brzeg , poturbowana , obolała , jednak m mi nie pomógł
stałam przed wodą , zastanawiając się czy jeszcze kiedyś do niej wejdę
weszłam ale tylko do kolan , na dzień dzisiejszy dalej się boję
stoję w tej wodzie , patrzę na horyzont i wspominam jak wspaniale było tak po prostu płynąć przed siebie , nie oglądając się na nic

i tego mi brakuje , tej wolności, pewności , poczucia bezpieczeństwa
mój m stoi ze mną w tej wodzie , do kolan i tak oboje stoimy i patrzymy  w dal wspominając jak kiedyś było fajnie , choć teraz też jest przyjemnie
ja liczę na to że przyjdzie taki moment że znów popłyniemy , powoli ale coraz dalej

pamiętacie scene z jednej części Kilera , nie pamiętam której , Siara z tym drugim czeka aż sobowtór Kilera wyskoczy z samolotu i wyląduje na łące ?
gdy dupsnął o ziemię Siara mówi  ,,i w pizdu i wylądował "

i w pizdu i wylądowałam

ewcia dziewczyno ja jestem Ci winna butelkę wina dobrego wina
, piszesz w moim wątku więc chciałam sprawdzić twoją historię
trafiłam na temat o granicach prywatności i pierwszy raz w życiu , dzięki gogle sprawdziłam historię stron czy jak to się tam to nazywa
tak jestem komputerowym analfabetą

ale udało się , zrobiłam to z myślą o moim m , przyznaję ale bardziej myślałam , że może mi się to przydać do kontroli mojego syna (11 lat a biegłość w komputerze większa odemnie , tak mi się wydaje ) I CO  IMÓJ SZANOWNY MĄŻ MA ZAŁOŻONEGO DRUGIEGO MEJLA  , ,ma konto na fejsie , (ok może mieć ja nie mam nic przeciwko ale po co robić z tego tajemnicę )

i w pizdu i wylądowałam

najzabawniejsze w tym wszystkim jest to że jedyne co czuję to złość , żadnego żalu , żadnych łez  , ja nawet nie jestem w szoku
wręcz przeciwnie po raz pierwszy od dawna czuję że krew mi w żyłach zaczęła krążyć , wracam do życia
paradoksalnie wiem na czym stoję  więc nie muszę się już bać

po co to wszystko , ja naprawdę nie mam wątpliwości co to oznacza
może byłam , jestem naiwnie głupia ale nawet moja naiwność i głupota ma granice

jakie to wszystko dziwne, może kop w dupę jest potrzebny aby się obudzić
to ja tego kopa dostałam i się obudziłam
tylko nie rozumiem po co ta szopka z ratowaniem nas po jaką cholerę

i dla tego stałam w wodzie po kolana  , bałam się że gdy wejdę głębiej to mój m mnie utopi i miałam rację

Nie jest najważniejszy, jest równoważny z pozostałymi trzema....ale jeśli przyrównać, te cztery elementy do czterech filarów, podtrzymujących jakąś konstrukcję i nagle jeden z filarów z hukiem się wali, to czy budowla jest równie stabilna jak poprzednio?

Jeśli budowniczowie włożą odpowiedni wysiłek w odbudowanie tego filaru, jest szansa, że budowla będzie znów stabilna.
Ale nie zawsze się to udaje...bo jak to wielokrotnie powtarzam....do tanga trzeba dwojga...jak i do tej budowy. Praca w pojedynkę skazana jest na niepowodzenie.

małaż
Ja myślę, że gdzieś tak w głębi duszy wiedziałaś, że tak to się skończy. Teraz wiesz co robić i to dobrze, stan zawieszenia się skończył.

jutro jest dzień który mnie przeraża
mam usg piersi
miesiąc temu znalazłam guzka ,
od tego czasu nie potrafię racjonalnie myśleć
niby wiem , że to pewnie nic takiego ale on tam ciągle jest , a ja jestem przerażona jak dziecko
to nie może być tak że jak się wali to na wszystkich frontach , prawda?
trzymajcie kciuki , proszę
mam nadzieję że wszystko będzie ok , ja wierzę że wszystko będzie ok

mala82, napisz, jak po wizycie na USG?
Mam nadzieję, że chociaż zdrowie w porządku.

W razie czego, odpukać, poszukaj proszę informacji o witaminie B-17.
Jest co raz więcej relacji w necie, że skutecznie pomaga na to straszne choróbsko.
Także z bliższego kręgu znam 1 przypadek, gdy starsza osoba miała już przerzuty i jest obecnie zdrowa.

Przepraszam, jeśli uraziłam Cię, wyskakując z taką poradą, ale jak czytam Twój wątek i na koniec jeszcze o tych problemach zdrowotnych, to nie zdzierżyłam i aż się zarejestrowałam, by Ci to napisać. Być może się wygłupię, ale wolę to, niż patrzeć na Twój wątek i wiedzieć, że mogłam pomóc, a tego nie zrobiłam.