Chłopak bez pracy, uzależniony od gier - Netkobiety.pl

A on sytuacji nie zna? Nie wie, że gra i nie ma pracy? Nie wie, że różne rzeczy robisz za niego? Twoje zdanie na ten temat jest dla niego nieznane? On czegoś nie rozumie?
On zrozumiał już jakiś czas temu, że to Ty mówisz jedno a robisz drugie. Zrozumiał, że straszysz odejściem (mimo że mówisz o tym 'twardo'), bo po kilku dniach/godzinach ma Cię z powrotem.

To Ty nie przyjmujesz do wiadomości jego postawy życiowej, Ty nie chcesz zmienić swego sposobu myślenia na siebie, na związek, na relacje w związku. Jeśli nie zmienisz takiego myślenia, to albo dalej będziesz z tym chłopakiem mimo jego postawy, albo znajdziesz kolejnego, będącego kalką obecnego.

Edit:
Jak 'ładnie' został przesunięty punkt ciężkości. Z postawy na życie autorki i jej chłopaka na to, co jest, a co nie jest uzależnieniem.

A ja gram. Lubię to, jest to moje hobby. A mimo to nie zaniedbuję męża, syna. Nie jestem agresywna. Dziwne?
We wszystkim należy zachować umiar.
Autorko, jeśli Ci zależy, pogadaj z chłopakiem. Nie zabraniaj mu grać, bo to nic nie da. Ustalcie, ile dziennie może grać. Tygodniowo.
Niech ma obowiązki. Niech znajdzie pracę.

Rozmawiałam z nim o tym i mówiłam mu wiele razy ale nie dociera, mówi, że ja mu nie będę planować dnia i na tym się kończy

Nie wspomnę nawet o tym, że po takiej rozmowie najczęściej jest kłótnia i krzyki

Więc masz czarno na białym, że próbujesz zmienić kogoś, kto nie chce się zmienić i ma to głęboko w... okrężnicy. W dużym skrócie przygarnęłaś psa i masz pretensje, że nie jest kotem - to, co robisz jest pozbawione sensu i z góry skazane na porażkę.

Więc zerwałam, napisałam, że jak znajdzie pracę i się ogarnie to ma się odezwać.
Odpisał: w takim razie jeszcze nie mam pracy więc joł;]

Zostaw go. Nie ma innego sposobu. Mój też grał. I jak tylko powiedziałam, że to koniec, bo nie potrafi przestać - nie zagrał więcej. A jeżeli Twój stawia gry powyżej Ciebie - dla mnie jest przegrany.

Wiem, że teraz, żeby wziął to rozstanie na poważnie musi minąć kilka dni, bez odzywania się, bez żadnego kontaktu. Teraz traktuje to jak kolejne rozstanie na dzień lub dwa. Jak zobaczy, że to na poważnie to mam nadzieję, że się postara

Nie chcę go usprawiedliwiać ale wiem czemu tak robi. Zbyt dużo razy się rozstawaliśmy na chwilę i jest pewny tego, że znów jest tak samo i że mi przejdzie jutro czy pojutrze.

Wiem, że to jest spowodowane brakiem konsekwencji...  I chcę coś zmienić więc wątpię o szybki powrót, chyba że znajdzie pracę i się ogarnie. Ja chcę mężczyzny przy którym będę się czuć bezpieczna i będę wiedzieć, że z nim będę mieć jakąkolwiek przyszłość. Bo tak jak tutaj pisaliście, słabo widzę rodzinę, dzieci, dom i grającego męża, którego nic nie obchodzi. Mimo tego, że już za nim tęsknie i bardzo go kocham to poczekam, nic innego mi nie zostało.

Czy Ty na pewno kochasz JEGO? Czy swoje wyobrażenie o nim?
Czy Ty na pewno tęsknisz za nim? Czy po prostu chcesz mieć się do kogo przytulić?

Wracam do tego co pisałam wcześniej. Zrób uczciwy bilans tego co związek z nim Ci daje - oprócz zaspokajania twojej potrzeby pomagania. Co ON Ci daje?
Bo to, że był wsparciem... BYŁ - juz nie jest... teraz jest balastem
Mam znajomą, która wyszła za faceta z wdzięczności, że pożyczkę jej podżyrował, pożyczkę którą spłaciła ona. Teraz dziewczyna się męczy. Słaba podstawa na związek, mogli zostać po prostu dobrymi przyjaciółmi.

Miałam taką samą sytuację. Też mam 20 lat, miałam chłopaka o 2 lata starszego, uzależnionego od lola, który nic ze swoim życiem nie robił. Nie umiałam zerwać, chociaż ciągle mnie ranił. I wiesz co? Pewnie byłabym z nim nadal, gdyby sam mnie nie kopnął w tyłek. I dziękuję bardzo, że tak się stało. Płakałam, cierpiałam po tym wszystkim, a on nie chciał nawet ze mną porozmawiać. To prawdziwe uzależnienie. I trwało to dopóki nie spotkałam nowego chłopaka, (tym razem przeciwieństwo byłego), studenta medycyny. Byłego nie żałuję teraz ani trochę. Żałuję tylko tego, że tak długo trwał mój związek z nim, bo wpłynął on bardzo negatywnie na mnie, a ja zamiast zerwać to w odpowiednim czasie, trwałam przy nim i chciałam mu pomóc, i sama się przez to zniszczyłam. Nie warto budować niczego z facetem, dla którego gry są ważniejsze niż wszystko inne, naprawdę.

A jesteś pewna, że on w ogóle wie o tym że z nim zerwałaś? Bo to, co powiedziałaś - że ma się odezwać jak znajdzie pracę - dla mnie jak zakończenie związku nie brzmi. To raczej przekaz: "zrób coś, a ja na Ciebie cierpliwie poczekam, niezależnie od tego ile czasu Ci to zajmie". No i tak jak zauważyły moje przedmówczynie, on doskonale wie, że nigdzie sobie nie pójdziesz, bo w przeszłości nie byłaś konsekwentna po takich deklaracjach.

Mój były identycznie się zachowywał, też sobie po wszystkim poszedł grać. Jeśli nic ze swoim życiem nie zrobi to odpuść, bo nie warto tracić czegokolwiek na takiego faceta. Po jakimś czasie będziesz zadowolona, że wyszło jak wyszło. Mnie irytuje tylko fakt, że przez tę sytuację posypały się trochę moje plany i raczej w tym roku nie dostanę się na medycynę, to wszystko przez to, że załamałam się, ale spróbuję jeszcze raz za rok, zaczynając w tym roku farmację. Nie ma co, naprawdę, gdybym wcześniej wiedziała tyle, co teraz dawno dałabym sobie spokój z byłym tak, żeby sobie nie połamać serca.

Właśnie trochę to dziwne, bo wszystko się zgadza, nawet to, że i ja chciałam iść na farmację i też raczej się nie dostanę w tym roku ...

Rozmawiałam z nim całkiem niedawno na spokojnie i powiedziałam wszystko co mnie bolało, nawet się popłakałam na końcu i nic to nie dało. Przytulił mnie, powiedział, że nie chce żebym była smutna i zmieni wszystko. Życie z tym człowiekiem nauczyło mnie tego, że do niego właśnie tak trzeba, że tak powiem, z grubej rury

Widać efekty moich próśb, gróźb i płaczu. Chłopak miał motywację od października

Tylko nie zacznij sie obwiniać. Zerwałaś kolejny raz. On wie, że go w jakiś sposób potrzebujesz, więc może być dość spokojny. Powoli masz problem w głowie, z tym, że może za dużo wymagasz. I to sie może nawarstwiać, bo bronisz się przed byciem bez niego.

NO ja Cię zupełnie rozumiem. Wydaje się, że chłopakowi za bardzo nie zależy na związku - i nie docenia Cię - i tu tkwi problem, nie w samych grach. Natomiast demotywując go w ten sposób, tworzysz negatywny obraz jego osoby, jednocześnie sabotując swe starania.

Ale zdajesz sobie sprawę z tego że ciągle jesteście razem?

Wątpię, by odnoszenie się w taki sposób kogoś motywowało. No ale jak rozumiem, celem tego sms-a było zakończenie związku i dowalenie mu. Swoją drogą, związki oparte na szantażu i braku akceptacji chyba raczej nie mają sensu. Ewidentnie chłopak sobie nie radzi, a gry to tylko taka  jego otoczka, równie dobrze mógłby siedzieć na boisku, bo nie ma co robić, i na jedno by wyszło.

Bo postąpiłaś jak chcą forumowicze, a nie Ty sama ?

Uh , wydaje mi się, że ona poczula się jak idiotka przez ten wybuch na czacie, i za późniejsze tłumaczenie mu co miała na myśli, a nie samą decyzję...
I wydaje mi się, ze dość jednoznacznie z nim zerwała.

Zaraz zaraz w którym momencie jest mowa o zerwaniu? Ona strzeliła focha zakończonego tym że kazała mu się ogarnąć i wrócić. On strzelił focha mówiąc mam Cię gdzieś, czekaj sobie. Później ona znowu rozmawia, tłumaczy on obiecuje że się poprawi. Gdzie tu zerwanie?

Kochanie, kocham Cię bardzo, Skarbie...

To są słowa, których najbardziej potrzebujesz i on o tym wie.To nie jest tak, że on to robi z premedytacją i wyrachowaniem. Jego mózg po prostu wie, że jak powie takie słowa, to ty znowu będziesz i znowu będzie mógł grać.

Wiesz kiedy on się opamięta?
Kiedy już cię straci na prawdę i będzie już za późno. I zniknie komfort dziewczyny, która jest na każde zawołanie. Właściwie, to gdybym był na jego miejscu, to też pewnie bym tylko grał.

No to szacun i obyś wytrwała w postanowieniu

W sumie to nie wiem, ale co Ty mu dajesz, czego On ci nie daje w tym "związku", bo jak widać wciąż ci zależy. Jakie masz oczekiwania, co lubisz, robisz w wolnym czasie i gdzie pracujesz?

Napisał przed chwilą:
Kocham Cię :*
brakuje mi Ciebie tak bardzo
bardziej niż mamy...

Mówiłaś. Dlatego zero odpowiedzi z mojej strony To chyba dzięki Wam, bo normalnie już dawno bym odpisała.

komputer za okno i powinno pomóc

natinis, po tej rozmowie, co wkleiłaś (pomijam już to, że wklejanie konwersacji na forum jest niedozwolone, jest coś takiego, jak tajemnica korespondencji), można wywnioskować, że totalnie kuleje w Waszym związku komunikacja. Nie potraficie rozmawiać. Jest też coś bardzo demotywującego w tym dialogu, jak ktoś słusznie zauważył wcześniej.

Jakoś nie widać, by chłopak manipulował. Chłopak bez pracy, też chce mieć dziewczynę i tyle, tak nieświadomie. Ale czym jest szantażowanie, nieodzywanie się na siłę, udawanie czegoś, jak nie manipulacją? Nie bądźmy więc hipokrytami

Nie można tak wrzucać wszystkich do jednego wora. To że Twój mąż nie chce się zmienić, ma ze sobą problemy, nie oznacza, że inni również. Brzmi to trochę, jakby "biedny" chłopak był całym złem wcielonym, "Ratuj się kto może!", mówi zbawicielka Pani psycholog musi być z tamtego pokolenia, niedouczona. Zamiast wysłać męża na terapię, nie mam pojęcia jakim prawem, chce mu ograniczyć prawa? Chce rozwalić rodzinę, chore!

Poza tym, po co ma się chłopak zmieniać? Przecież autorka jedynie chce, by poszedł do pracy. Jej taki facet odpowiada. Gdy ona idzie do koleżanki, albo śpi w wolnym czasie itd., w tym czasie mógłby sobie grać. Kwestia dogadania

Ciekawe co on by wtedy robił? Pewnie patrzył... przez okno

Ja już nie wiem co mam myśleć, zadzwonił do mnie przed chwilą, zapytał co robiłam cały dzień, co u mnie. Zapytał czy go kocham, ja się zapytałam czy czegoś szukał, on, że był w urzędzie tylko i patrzył na ogłoszenia. I nic dla niego nie ma, później się dowiedziałam, że jest na ognisku z kolegami, czyli tak bardzo nie tęsknił, jak mi pisał zapytał czy się widzimy, odpowiedziałam, że nie mam czasu. Ogólnie w pewnym momencie zaczął wykorzystywać to, co do niego wczoraj napisałam, bo powiedział, że nie chce żebym zachowywała się jak jego matka, a nie zachowuje się jak jego dziewczyna, bo mu nie pomagam tylko się obrażam. A na koniec rzucił tekstem, że jak będę mieć czas to mam zadzwonić ... NIE ROZUMIEM TEGO CZŁOWIEKA