Chłopak bez pracy, uzależniony od gier - Netkobiety.pl

Jeżeli masz możliwość to wyjedź. Zmień towarzystwo. Nabierz dystansu, bo kręcisz się wokół własnego ogona.

Chcesz się poświęcać dla innych to zostań misjonarką. Te biedne dzieci w Afryce to docenią. Jeśli już się poświęcać to dla wielu ludzkich żywotów. Ty chcesz poświęcić swoje życie dla jednego człowieka. W dodatku w imię tego, że sobie wymyśliłaś, iż on potrzebuje Twojej pomocy. On nie uważa, że potrzebuje pomocy, więc Twoje poświęcenie nijak nie doczeka się uznania. Wprost przeciwnie - za kilka lat będziesz mu niemiłosiernie przeszkadzać. Bo będziesz zakłócać jego święty spokój przed grą, wprowadzać mu dyskomfort psychiczny. Już to robisz, no ale przy krótkim stażu można to jakoś ścierpieć.
Życie za życie. Ty masz swoje tylko jedno. I on ma jedno. On chce swoje spędzić na błogim lenistwie. Strasznie mu w tym przeszkadzasz, normalnie marnujesz mu życie. A przy okazji swoje.

Ludzie, którzy latami ciężko pracują nad tym co nie sprawia im przyjemności doznają wypalenia zawodowego. Ile lat Ty dasz radę pracować w pocie czoła nad wyciąganiem go z bagna? W dodatku jeśli on będzie się rękami i nogami tego bagna trzymał? W końcu dostrzeżesz, że to nie ma sensu, zapragniesz MĘŻCZYZNY, nie dzieciaka przed grą i zrobisz to, co zrobiła jego matka z jego ojcem. On powtarza schemat rodzinny, Ty powtarzasz schemat swojej rodziny - szukasz partnera, który umożliwi Ci rozwód, tak jak w przypadku Twoich rodziców. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że powinnaś od niego wiać jak najdalej, a Ty się upierasz, że to ten jedyny... No pewnie, że jedyny - wprost stworzony do tego, żeby stworzyć jedyną formę związku, jaką znasz - związku toksycznego.

A gdybyś tak spróbowała popatrzeć na inne związki? Te, które po kilku latach razem są szczęśliwe? Może wtedy byś sobie uświadomiła, że Twój związek nijak zdrowego nie przypomina. I tak sobie to kiedyś uświadomisz, ale szkoda tych kilku lat życia.

Piszesz, że on ma "tylko" jeden problem. W wieku lat 20 może i jest to "tylko". Kiedy kobieta zaczyna myśleć o założeniu rodziny, kiedy chce stać się samodzielna, rozpocząć niezależne życie - to "tylko" okaże się główną i podstawową przeszkodą, której żadna miłość nie przezwycięży. Chyba, że znajdziesz sobie pracę z gigantycznymi zarobkami i postanowisz sobie faceta hodować niczym domowe zwierzątko. Ale wątpię czy wtedy będziesz widziała w nim faceta.

Myślę, że za kilka lat będziesz widziała z pełną przejrzystością, że jednak dobrowolnie, podświadomie pchałaś się w patologię. Nie denerwuj się, piszę z własnego doświadczenia. To, że czegoś nie dostrzegasz niekoniecznie znaczy, że tego nie ma. To logiczne, że żadna kobieta świadomie nie wybiera sobie partnera, który zamieni jej życie w patologię. A jednak zadziwiająco często np. córki alkoholików wiążą się z alkoholikami...
Nie muszę znać powodów rozstania Twoich rodziców. Jedno jest pewne - nie miałaś w rodzinie prawidłowego wzorca związku. Dlatego nie wiesz czego szukać, nie wiesz jak powinien wyglądać szczęśliwy związek. I dlatego godzisz się na jakieś substytuty łudząc się, że może on się zmieni, może "zrozumie". Otóż on nic nie zrozumie. Bo nie ma do tego żadnej motywacji. Jemu jest dobrze tak jak jest. Ty całe życie przywykłaś do tego, żeby brać za kogoś odpowiedzialność, żyć dla innych - więc dobraliście się idealnie. Pasożyt i zbawicielka. Naprawdę tego nie widzisz?

To nie jest "tylko znalezienie pracy". To, że trzeba pracować każdy zdrowy, odpowiedzialny, dorosły człowiek powinien sam wiedzieć.

Tak a propos, to za co on żyje? Jedzenie, ubranie, te gry, komputer, mieszkanie? Nie uczy się i nie pracuje a wszystko to ma? Kto utrzymuje takiego darmozjada?

Coś mi się wydaje, że wybrałaś złe miejsce, bo tu uzyskasz trzy zawsze te same rady niezależnie od tego jaki facet ma problem/problemy, a mianowicie: zostaw, kopnij w dupę, odejdź W sumie to nie jest nawet zabawne, bo łatwo oczernia się kogoś, kogo nawet nie widziało się na oczy, tak z automatu. Nie słuchaj innych, tylko siebie, bo inni sami nie mogą wiedzieć, kto czego chce, czy się zmieni czy nie, a wciskanie utartych truizmów czy stereotypów, to jak dla mnie zwykłe małpowanie. Jeśli facet ma problem, a Ty starasz się mu pomóc, to świadczy bardzo dobrze o Twojej osobie - tylko mówienie mu, co ma robić, kłócenie się itp. nic raczej nie pomoże.

Ja już nie wiem jakich miejsc mam szukać, powiem Ci szczerze, że nawet chciałam z nim iść do psychologa, może ma jakiś problem, większy niz uzależnienie od grania. Zależy mi na nim, dlatego walczę, gdybym miała w d*pie ten związek to bym odpuściła od razu, bo po co się męczyć. Próbowałam chyba wszystkiego i już zaczęłam się radzić innych, chyba z desperacji. Chcę usłyszeć chociaż czy warto, bo zauważam, że ja już chyba nie myślę logicznie

Ja rozumiem, że idzie się do psychologa, kiedy rodzina się rozpada, kiedy jest dziecko, dla dobra którego trzeba relacje wspólne ułożyć.

Ale Ty pchasz się do tego szamba głową do przodu, pomimo, że gołym okiem widać, że zmarnowałaś 2 lata - a chcesz zmarnować 20!?

"Przestanę  się  do niego  odzywać  jakiś  czas"

-  matko ,jak moźesz  w  ten  sposób karać swego  synusia.

Wiesz,,dobrze  ze  trafiłas  na to  forum.
Moze uda   się  wyprostować  twoje  myślenie  i  iuchronić  planowane prze ciebie  dziecko  na źycie w  rozbitej rodzinie.Cały czas bedziesz chciała  zmienić faceta zapominają  o sobie.A  na to aby w  spodób odpowiedzialny opiekować  się  dzieckim  nie  będziesz miała juź  sił.
Tak się  kończą małźeństwa z facetami  którzy  zatrzymali się  w rozwoju  na  etapie  pięciolatka.

Najlepszą obroną jest atak. Manipuluje tobą. Chce w Tobie wzbudzić poczucie winy.
No bo przecież nieprawdopodobne jest to, że się nie odzywasz przez niego... na pewno z kimś się umowiłaś, masz już kogoś i tysiące innych powodów... tylko czekać aż zaczniesz się tłumaczyć. Znany schemat.
Z tego błędnego koła jest tylko jedno wyjście - olać jego sms-y, niech się gryzie, niech się zastanawia, niech się domyśla, jego sprawa. Ty nie musisz mu się tłumaczyć.

No i przykro mi to Tobie mówić- jemu nie zależy na Tobie. On pisze te sms-y żeby utrzmać kontakt i upewnić się, że nadal ma swoją zabawkę na wyciągnięcie ręki i w każej chwili będzie mógł po nią sięgnąć.
A Ty sie dajesz wkręcać. I będziesz sie dawała... możesz protestować ale na 99% wkrótce znowu będziecie tańczyc ten sam taniec. Poczytaj temat KKZB. Ekscytujące. Ale trzymam kciuki.

Nawet nie wiesz w jakiej niewoli jesteś. To straszne, że on Ci wyrzuca, że nie odezwałaś się do niego cały wieczór. Nie rób gwałtownych ruchów, oddal się od niego. Idź swoją drogą. Walcz o swoją wolność i szczęście. On albo się do Ciebie dostosuje, albo związek szlag trafi -- nie będziesz musiała nic robić -- to się samo rozpadnie.

Jak dla mnie to powinnaś go zostawić i poszukać sobie kogoś innego, ten twój "facet" nawet jak jakimś cudem będzie chciał się zmienić to taki proces będzie trwać i do tego czasu oszalejesz psychicznie, tego kwiatu jest pół światu jak to mówią, pocierpisz z tydzień i odczujesz ulgę, lepsze to niż cierpieć przez całe życie.

Ciężko zostawić chłopaka, z którym się planowało wspólną przyszłość. No ale zobaczymy, nie chcę podejmować od razu decyzji. Doszłam do wniosku, że dam mu spokój na kilka dni czy tygodni i zobaczę co w tym czasie zrobi. Jeżeli nic to trudno, sam zadecydował o rozpadzie tego związku. I nie jestem z tych, które cierpią tydzień a po 2 tygodniach mają innego ...

Jeszcze trudniej takiego, z którym się tą przyszłość realizuje, ma się wspólne mieszkanie i dzieci.

Bronisz się rękoma i nogami przed zobaczeniem rzeczywistości. Nikt, zabierający głos w tym wątku, nie jest przeciwny pomaganiu. Większość jednak odróżnia pomaganie od robienia czegoś za dorosłego, sprawnego człowieka. Nikt nie zachęca Cię do obojętności, ale do traktowania siebie samej na tych samych prawach jakie stosujesz do chłopaka. Ani mniej, ani więcej.

Podejmiesz decyzję, by wbrew chłopakowi 'pomagać' mu? Dobrze.
Podejmiesz decyzję, by zadbać o swoje sprawy? Drugie dobrze.
Przecież to Twoje życie i Ty będziesz ponosiła (a nawet już ponosisz) konsekwencje swych wyborów.

Życzę Ci, byś nie działała zgodne z powiedzeniem "Na złość babci odmrożę sobie uszy."

Wiesz co i to jest właśnie Twój problem. Podświadomie szukasz osób które Twoim zdaniem potrzebują pomocy. Nawet jeśli on uważa inaczej to Ty i tak swoje. Problem z taką formą pomocy jest taki że  w rzeczywistości szkodzisz mu. Tak długo jak mu pomagasz na wyrost tak długo odbierasz mu możliwość zauważenia że ma problem.
Teraz masz plan że dasz mu spokoj na kilka dni. Super. Tylko on o tym doskonale wie.

Wybacz ten wstęp, chcę na czymś oprzeć poradę:

Jestem 26-letnim graczem, inżynierem, z 'normalną' dziewczyną.
Grającym na kompie od podstawówki. Z rodzeństwem i przyjaciółmi zapalonymi graczami.
Widziałem wszystko jeśli chodzi o naszą małą, dziwną społeczność.

I patrząc po symptomach (nie mam wątpliwości):

   U C I E K A J    O D    N I E G O !!!!!!!!

pozdrawiam

Po namyśle, rano:
Jeżeli nie chcesz go zostawiać, to jest tylko jeden sposób, szokowy.
Musisz iść i na nim wymusić, żeby przestał grać, albo go zostawisz.

Żadnych zmniejszeń, ograniczeń, starania się.
Koniec i już. Jest beznadziejny i ma się wziąć w garść.

Jego odpowiedź będzie zależała od jego samooceny, klasycznie:
-Albo będzie się buntował, wierząc że nie ma problemu.
Troszkę lepsza sytuacja, bo jak go przekonasz, to jest szansa na trwałą poprawę.
No to wtedy albo go zmuś, albo rzuć.

-Albo zgodzi się łatwo, aż za szybko. Skorzystaj z tego.
Może próbować uciekać w ograniczenia "tylko godzinę dziennie". Zero.
Ale wtedy musisz go twardo dociskać, bo będzie mocno nawracał.
Kłamał, mówił "tylko troszkę". Może dramatyzować, że sobie z tym nie radzi.
Bądź wspierająca w innych rzeczach, bezlitosna dla nałogu.
Znowu, jak ocenisz, że nie jesteś w stanie go od tego odwieść, odejdź.

Jeśli to nie wyjdzie... Nie zadręczaj się.
Ty z nim planujesz życie, nie daj mu zmarnować waszych obu.
Jeżeli on przedłoży granie nad wasz związek, to pozwól że powtórzę:

   U C I E K A J    O D    N I E G O !!!!!!!!

Mówie to na podstawie próbki prawie 30 podobnych przypadków.

Dziewczyno, to jest patologia. Mówię o nim.
I nie chodzi o pracę, lenistwo. Chodzi o gry. 100% Reszta to objawy.
Ostatnim razem jak widziałem coś takiego to facet doprowadził całą rodzinę do ciężkich chorób.

Daj mu ostatnią szansę a potem spieprzaj stamtąd i się nie oglądaj.
Żadnych dni deszczowych, jednych poziomów, jednego mecza.

Ty albo gry.

Jesteś młoda, znajdź kogoś, przy kim za parę lat będziesz szczęśliwa.

natinis  - jak Ty robisz wszystko, aby znaleźć wykręty. Mydlisz nam oczy pomaganiem chłopakowi, a po prostu nie masz alternatywy. Tu jest pies pogrzebany.
Boisz się zostać sama, teraz przynajmniej masz chłopaka, którym się zajmujesz i masz wymówkę, aby nie zajmować sie swoimi sprawami.

I tak jak napisała Wielokropek - jest różnica pomiędzy pomaganiem komus a robieniem za niego, wyręczaniem.

Piszesz to z taką satysfakcją...
Co tylko potwierdza moją teorię i to o czym pisałam wczesniej... aż palisz się by znowu zacząć ten taniec...

Nie piszę tego z żadną satysfakcją, bardziej z neutralnym podejściem , bo tak było zawsze. Te same teksty podczas kłótni i ta sama 'zazdrość'

Napisałam do niego, że chciałabym się z nim spotkać, to odpisał, że nie wie czy znajdzie czas, bo nie ma jeszcze pracy. I do tego robi WSZYSTKO żebym była o niego zazdrosna...

Na szczęście On nie pije, jego ojciec był, a w sumie jest, bo z tego się nigdy nie wyleczy, alkoholikiem. I teraz mój chlopak ma obrzydzenie do alkoholu. Niestety też zauważam, że granie to jakaś ucieczka ale nie wiem przed czym ...

Według mnie już samo granie jest objawem. Objawem braku ambicji, braku perspektyw, braku motywacji do robienia czegokolwiek w życiu i bardzo wąskich horyzontów myślowych.
Od razu zaznaczam, że piszę nie o graniu ogółem, ale o graniu w takiej postaci, w jakiej robi to partner autorki: na zasadzie "nie mam pracy, to gram, bo co innego mam do roboty". Jeśli ktoś nie umie sobie zorganizować czasu w inny sposób, to albo jest uzależniony, albo po prostu dość ograniczony umysłowo.

Kompletnie nie rozumiem, dlaczego całe zło zwala się na gry? Gdyby siedział całe dnie i czytał jakieś książki, albo coś innego, to co? Obie sytuacje są niefajne, ale nazywanie społeczności graczy "patologią" to jakaś przesada. Oczywiście zdarzają się przypadki uzależnień, ale nie można winić za to gier.

Ostatnio można było przeczytać na ten temat artykuł, który mówi, że gracze:

"Niestety nie cieszą się dobrą opinią. "Uzależnieni i agresywni psychopaci"? Skojarzenie gracz="freak" wciąż w Polsce pokutuje. ? Gry to nie zabawki, to wytwory kultury! ? przekonują eksperci. Firma Newzoo zbadała odsetek graczy w Polsce. Jest ich niemal 12 milionów - czyli 65 proc. badanych (w wieku 10-65 lat). Portal cdaction.pl podaje, że 44 proc. z nich to kobiety. Graczy jest wielu, liczba ta wciąż rośnie. Tymczasem wciąż spotykamy się z twierdzeniem, że od gry bardzo łatwo można się uzależnić, osoba spędzająca długie godziny przed komputerem jest maniakiem i brudasem. Na pewno też jest gruba. Nieco archaiczny pogląd wciąż nie odchodzi do lamusa.

Gry to nie są już zabawki. Niestety wielu ludzi tak je traktuje. Tymczasem są czymś więcej. To nowy gatunek sztuki, kultury, który trzeba postawić na równi z kinem, książką czy muzyką ? wyjaśnia. Dodaje też, że taki stereotyp będzie w Polsce jeszcze długo pokutował, choć rynek gier bardzo szybko się rozwija.

Ciekawostką, która wyszła w badaniu graczy w Polsce jest spora liczba kobiet, która do tej grupy się zalicza. Oczywiście wiele z nich gra tylko w gry społecznościowe, lecz rośnie też liczba pań spędzających czas przy poważniejszych tytułach. ? Rzeczywiście, coraz częściej to kobiety są graczami, po prostu dojrzały już do tego. Dawniej nie byłoby o tym mowy"

"Uzależnia?
Należy zwrócić także uwagę na domniemane ryzyko nałogu. ? Oczywiście, że od gry można się uzależnić. Tak samo jak od kawy czy czytania. Ryzyko w tym przypadku wcale nie jest zwiększone. Jednostki słabe mogą uzależnić się od wszystkiego ? mówi."

Słyszałeś/aś o przypadku z Domaszowic? Ostatnio było o tym głośno. Moja kuzynka chodziła z tym chłopakiem do klasy. Mówiła, że nie można go było odciągnąc od komputera, grał całe dnie i noce, a później zdarzyło się to, co się zdarzyło. Chłopak 14/15 lat ? wyskakuje z nożem do nauczycielki ? To jest normalne? Gry bardzo wpływają na rozwój dziecka i ich myslenie, więc nie wmówisz mi, że porównanie picia kawy i uzależnienia od gier to jedno i to samo. Fakt faktem, w dzisiejszych czasach wszystko źle wpływa na nasze zdrowie tylko są tego skutki mniejsze czy większe w zależności od czego jesteśmy uzależnieni.

Rozumiem, że gdyby chłopak zamiast tego kopał piłkę całymi dniami i nocami, to wtedy wina byłaby po stronie piłkarzy, footballu? Trzeba też pamiętać, że niektóre gry nie są przeznaczone dla dzieci - są oznaczenia wiekowe - więc gdzie byli rodzice itd.?

Moim zdaniem takie sytuacje wynikają po prostu z zaniedbań wychowawczych, ogólnie rzecz biorąc.

Proponowałam, prosiłam, przyniosłam mu nawet rozpiskę kursów i on zacznie od JUTRA. Na studia go nie stać niestety

Będzie Ci coraz ciężej i nie wiem jak długo tak wytrzymasz...  ale kiedyś będziesz musiała podjąć decyzję o całkowitym rozstaniu skoro on nic nie będzie robił w tym kierunku by znaleźć pracę a najważniejsze będą tylko gry.

Dzisiaj chciałam się z nim spotkać i mu przedstawić sytuację, lecz on mi odpisał, że czasu nie znajdzie bo nie ma jeszcze pracy.

Oczywiście też się z tym zgodzę, że to wina jak najbardziej rodziców i brak dobrego wychowania. Rówieśnicy też mają wpływ, ale liczy się surowa ręka w domu i wpajanie zasad.

Nie chcę wyjaśniać tylko mu przedstawić sytuację. Ma znaleźć pracę i skończyć grać wtedy może się do mnie odezwać. Żeby było wszystko jasne, bez niedomówień... Tylko po to chciałam się z nim spotkać

Ale On to wszystko wie.
Moim zdaniem szukasz pretekstu, żeby spotkać się z nim.

On to wie i nie ma ochoty tego słuchać, tego twojego suszenia.
Zajmij sie w końcu sobą. Nie wiem po co to robisz?????? Nie macie wspólnego mieszkania, dzieci, kota ani nawet kanarka, rybki, patyczaków, mrówek.... po co??????

Ech.. takie to trochę pokręcone i dziecinne jakby nie patrzeć.