Dlaczego mąż wraca do żony? - Netkobiety.pl

No widzisz... ja w twoim wieku myślałem tak jak Ty, a moje małżeństwo miało być tak idealne jak twoje. Też wokół mnie byli tylko ludzie w takich związkach, w których być bym nie chciał. No ale życie weryfikuje postrzeganie świata -- każdy ma jakieś wady i najczęściej są to wady, które szkodzą mężowi/żonie -- trzeba z tymi wadami żyć.

A dlaczego nie znasz ani jednej szczęśliwej? Każdy związek jest zły? Może nie warto wchodzić w małżeńśtwo? Jak myślisz...

Drogie Panie. Pisanie do interlokutorki w stylu "love coś tam" naprawdę obniża poziom rozmowy.

Loveaellie - Twój wiek ma znaczenie w ocenie sytuacji o jakich tu mowa. To prawda, że młodzi ludzie mają "bardziej świeże" spojrzenie  na życie, ale nie mają takiego doświadczenia, a głównie poprzez doświadczenie możemy oceniać zachowania innych.
Też jako młoda dziewczyna patrzyłam bardzo rygorystycznie na życie. Też wydawało mi się, że nie byłabym w stanie wybaczyć zdrady etc. Nadal tego zresztą nie wiem, bo tego nie doświadczyłam. Ale właśnie dlatego, że tego nie doświadczyłam (nie byłam zdradzana) nie mogę ze stuprocentową pewnością powiedzieć jak NA PEWNO bym się wtedy zachowała. Bo tego się dowiadujemy o sobie dopiero wtedy, gdy nas to spotka.
Tak, dziwiło mnie gdy przyjaciółka przyjęła męża z powrotem po jego dwuletnim romansie. Dziwiło mnie to, ale daleka byłam od wydawania takich kategorycznych sądów. Dziwiło mnie to tym bardziej, że jest piękna, inteligentna, świetnie zarabia, ma wielu adoratorów. Na pewno nie jest "ciepłą kluchą". Po prostu nadal go kocha. Trudno uwierzyć? Każda ma jakiś powód. Może niektóre z powodów nie są dla mnie akceptowalne np. "boję się samotności", ale je rozumiem, mimo, że dla mnie to nie byłby powód.

Życie weryfikuje nasze poglądy.

Przepraszam, chcąc poprawić literówkę, zacytowałam post, zamiast go edytować.

Dlaczego wraca do żony ?
Bo rozumie po okresie fascynacji, że kochanka to POMYŁKA...
Że jednak nie jest tak, jak on sobie wymarzył, jak myślał, jak chciałby aby było...
Także dla wygody, bo TAM mu się nie ułożyło...
Ale jak opadają klapki z oczu, to taki mąż zrozumie co straci, wierzcie mi, wcześniej czy później zrozumie...
Nigdy nie umniejszy to cierpień żony, ale jest to pewnego rodzaju zadośćuczynienie.
A z wiekiem życie zweryfikuje poglądy każdego. Ja też jak miałam dwadzieścia lat byłam święcie przekonana, że nie wybaczyłabym zdrady.
Ale niestety, nie da się przekreślić po zdradzie jednym ruchem lata spędzone razem. No chyba że się nie kocha, to wtedy łatwo powiedzieć KONIEC...
Mnie zdrada męża uderzyła jak tsunami, jestem prawie pewna, że nie powinnam tego przeżyć, a żyję, jesteśmy razem i nie widzę innego rozwiązania na tą chwilę... Tylko ostatnio zastanawia mnie inna sprawa. Gdy czytam historię następnej zdrady, pierwsza moja myśl "kopnij go w d..ę"... Taaak komuś łatwiej doradzać, samemu trudniej wykonać

Tak, jestem......
Jestem wdzięczna losowi , że jesteśmy razem, choć mam wiele chwil zwątpienia, czasami się boję...czasami jeszcze płaczę.
Kiedyś byłam jego pewna, teraz już nie jestem pewna niczego, ale wiem, że on docenia to, że jesteśmy razem, tak naprawdę dopiero chyba teraz to docenia....

Czyli tak na prawdę to żadne szczęście, skoro wątpisz, płaczesz, boisz się...

Mój mąz ostatecznie odszedł do kochanki, jestesmy po rozwodzie...ale był czas, około roku, kiedy próbowaliśmy ratować nasze małżenstwo, w sumie to bardziej ja ratowałam, walczyłam do samego końca. Nie dopuszczałam myśli, ze mnie zostawi...
Ale mimo wszystko teraz jest lepiej, niż w przeciągu tego roku, który był pełen strachu, niepewności, totalnego braku zaufania...
Każdego dnia drżałam, czy jest lojalny wobec nie, czy sie z tamtą spotykał, chociaz zarzekał się, ze nie....

W dniu kiedy definitywnie się rozstaliśmy, myślałam że świat się skończy, ze moje zycie nie ma juz żadnego sensu....
Ale jednak kolejne dni nadchodziły, trzeba było wstać, zająć sie domem, dzieckiem, iść do pracy...
Nie jest łatwo w pojedynkę, przygniatają mnie codzienności...ale jest spokojniej.....o wiele spokojniej...serce nie wali jak oszalałe ze strachu i niepewności...
Wiem teraz, że nigdy nie umiałabym już z poczuciem bezpieczeństwa wtulić sie w jego ramiona, nie odbudowałabym zaufania..
Nasze zycie już nigdy nie byłoby takie jak kiedyś...

Szczerze Ci zycze, żeby się udało odbudować Wasze szczęście...
Owszem, żałuję, ze tak wyszło jak wyszło...bo byliśmy naprawde fajną parą...kilkanaście wspólnych lat...i tak samo byłam pewna, ze komu jak komu, ale nam nie ma szans cos takiego sie wydarzyć...ale zycie pisze inne scenariusze...

lovealie - chciałm tylko powiedzieć, że nie było cienia złośliwości w moim love-coś tam. ja po proostu rano odpisywałam maji na jej posta, na komórce, a ty masz skomplikowanego nicka i pamiętałam, że z przodu jest love, a potem coś brzmiącego bardzo po francusku.. nie spodziewałam się, że to zostanie potraktowane jako celowy przytyk w twoją stronę,
przepraszam , że zostało tak wykorzystane
nie stosuję takich tanich chwytów w dyskusjach.

Wiec jesli kochasz i jestes kochana, to patrz w ta jedna pare oczu i nie zerkaj na boki... bo potem takiemu skosnookiemu to ciezko spojrzec prosto w oczy. A skoro widzisz swoje odbicie w oczach partnera a on swoje w Twoich, masz/macie do siebie szacunek i pelna swiadomosc swoich decyzji, to masz partnera przy swoim boku a nie jego wyobrazenie.
I albo ktos ma pod czuprynka poukladane albo ma morze, ktore wiecznie faluje spychajac lajbe co rusz to do innego portu

NIe krytykuje, nie neguje poczynan autorki cytowanego postu a jedynie wyrazilem swoj poglad na ten temat.
kochalem, potrafilem - z wiadomych sobie wzgledow dot. problematyki natury psychologicznej u partnerki wybaczyc wlasnie z milosci - jej zdrade emocjonalna poprzedzajaca zdrade fizyczna. Ale tej ostatniej zdrady wraz z jej otoczka juz nie. Slubowalem, slowa dotrzymalem do dzisiaj, ale obok doznanych krzywd i upokorzen nie potrafie przejsc po tym fakcie obojetnie. Pozostalo mi sie teraz odkochac lub zahibernowac uczucia dla innej partnerki.

Przyjmujesz ta pogarde/krytyke do siebie, utwierdzasz sie w tych gloszonych wszem i wobec "teoriom" czy masz swoje zdanie?
Bo widzisz, czesto bywa tak, ze sluchamy optymistow a ufamy i wierzymy temu, co mowia pesymisci. Znalezc w tym wszystkim zloty srodek i miec wlasne zdanie, to jest sztuka. Nikt nie mowil, ze bedzie Nam lekko... i slowa dotrzymal.

Brawo Vinnga.

Jesli moge to prosiłabym też o nie analizowanie mojego i innych stanu psychicznego bo obce osoby na forum nie sa do tego upowaznione, jeśli potrzebuję to idę do terapeuty. Przeżyłam w życiu dużo, te 3 zdrady to kropla w morzu i duzo wiem, pomimo wieku. Przezyłam tez nowotwór i nikogo nie chcę atakowac ale dla mnie życie jest i było brutalne i nie zamierzam komuś słodzić że mąż ją zdradził ona mu wybaczy i będzie miodzio. Może u tych 2 czy 3 kobiet które tutaj napisały tak się stało i sa szczęśliwe - fajnie, cieszcie się tym.
Ja ze swojej strony napisalam że nigdy nie wybaczyłam i nie wybacze zdrady i mam do tego prawo.

Jeszcze jedno - spędziłam rok na onkologii a mój facet wtedy zapłodnił inną - z kim tu jest coś nie tak?
Proszę nie obrażać.
Może trochę za bardzo uogólniłam ale moja prywatna opinia jest taka że zdradzający facet nie kocha swojej żony i tyle. Mam taką opinię i kilka związków które są szczęśliwe po zdradzie nie zmieni mojego poglądu.

Nie o to chodzi tylko o zdanie że coś jest ze mną nie tak bo facet mnie zdradził - napisałam to aby unaocznić że ze mną poza chorobą nic innego nie jest "nie tak"

Witajcie moi drodzy ....każda wypowieć mnie poruszyła na swój sposob nie jestem kobietą która dolewa oliwy do ognia jednak że to forum pozwala poznać opinie ludzi każdy człowiek przeżywa zdrade na swój sposob bol rozpacz różne emocje targają nami pozwalamy wracać lub też nie to tylko zależy od człowieka inny potrafi wybaczyć inny w ogóle i ma do tego prawo. Za szczęściem gonimy i staramy je złapać. To forum to dla mnie jak prywatna terapia. Pozdrawiam i dziękuje za wszystkie wypowiedzi.

Może dam się wam poznać moją historie życia opowiem Wam kiedyś.....  niektórych ludzi  i ich wypowiedzi naprawde dają do myślenia nie będę wymieniać tutaj kogo mam na myśli każdą wypowiedź szanuje): szanujmy czyjes zdanie ): bo to ważne):

Dziękuje maya ): jestem silną kobietą lecz ta sytuacja położyła na łopadki staram się zrozumieć wyciągnąć wnioski jednak że ...... Sama z siebie robie męczenice .... Przezyłam rozwod narodziny mojej księżniczki również sama.....jest On... a tu poległam jak stać? jak  patrzeć na jego twarz w pracy i nic nie czuć dziś mam urlop troche odpoczynku i zabawa na śniegu z moimy dziewczynkami dobrze mi zrobi by znaleś siłe