Pogubiłam się.. nie potrafię ocenić kto ma rację.. - Netkobiety.pl

Jesli moje slowa do Ciebie trafiaja, to jestem jeszcze bardzej przekonana, ze sytuacja jest podobna.
Wydaje mi sie ze facetom wogole jest trudniej rozmawiac o emocjach i uczuciach. Ok, sa facetami, wiec nie trzeba sie rozwlekac. Mozna powiedziec.. np. to i to mnie zabolalo, nie rob tego wiecej koniec kropka.  Ale np z moim mezem to bedzie zaraz lawina zaprzeczen.. Np. nazwal mnie glupia krowa.. wiec stanowczo powiedzialam mu nigdy wiecej mnie tak nie nazywaj.. i co.. a on na to,  co ja sie tak wsciekam, on nic zlego nie powiedzial. Potem, ze w sumie to ja go zdenerwowalam itd.  Powiem np., czuje sie jakbys mnie nie szanowal.. no to odpowiedz, ze to ja go nie szanuje. Jak zapytam np. kiedy okazalam Ci brak szacunku to zmienia temat albo mowi ze znow zaczynam sie klocic. Raz np zapytalam czemu przestal nosic obraczke, to powiedzial, ze znow zaczynam sie klocic. No totalna sciana. Jestem czasem zdumiona jak potrafi wszystko przekrecic. Taki ping-pong.
Rozne postrzeganie spraw?  Ale przeciez jak sie z mezem narcyzem nie zgadzasz to znaczy,  ze jestes w bledzie. On ma racje!  Np. Moj nie szanuje innego zdania. Ja czytam tylko glupie ksiazki, muzyka ktora lubie jest dla niedojrzalych nastolatek. Tylko to co jemu sie podoba i z czym sie zgadza jest cos warte.

Hm... no tak, ja myslalam ze jak zaczne stawiac granice to po zwiazku. W sumie wybor jest. Mozemy sie nie "naprawiac" i zyc na lasce Pana Narcyza. My z mezem tez nie potrafimy rozmawiac. Tak jakbysmy rozmawiali w innych jezykach. Zdumiewa mnie jak potrafi zbic mnie z tropu. To jest typowe dla narcyza, ze przy klotni (powiedzmy wymiana zdan) traci poczucie co jest prawda a co nie, zaczyna rzucac absurdalne oskarzenia, zdania wyrwane z kontekstu, uzywa wielkich slow, wyolbrzymia. Po takiej rozmowie czuje sie skolowana i tak jakby cala rozmowa byla pozbawiona jakiegokolwiek sensu. Sama zachodze w glowe, czemu nie przerywam tych rozmow tylko daje sie wkrecac z nadzieja ze jak dobiore inne slowa, bede bardziej rzeczowa to do czegos dojdziemy. Nie. Tak zakreci, do tego powyolbrzymia, ze po takiej rozmowie czuje sie jakbym zderzyla sie z walcem drogowym. Moj maz, po tym jak zauwazyl, ze inaczej sie zachowuje, zaczal mnie oskarzac, ze mam kogos na boku i go zdradzam i chce go wykopac, bo to nie mozliwe. No pewnie, Pan zdziwiony, ze przestalam latac za nim i blagac. Przeciez jak jest zle w zwiazku to jak ma sobie to wytlumaczyc? Mi juz nie ma co zarzucic w sensie samego zachowania, on przeciez jest idealny, no wiec musi sobie to jakos wytlumaczyc. 
Jeszcze jedno, pomyslalas, ze jak "naprawisz" sie to moze juz Ci bedzie wszystko jedno co zostanie? Jak juz sie naprawimy to bedziemy patrzec na to z innej perspektywy. Ja sama siebie np zaskakuje. Juz mnie nie dotyka jesli on milczy, bo wiem, ze nie milczy bo ja jestem zla i ja jestem winna, tylko, ze on nie umie sobie radzic ze swoimi problemami. Pare razy zasugerowalam abysmy poszli z kims porozmawiac, na taka terapie malzenska, ale nie ma mowy. Nie ma mowy, zeby Narcyz poszedl do psychologa. Przeciez on nie ma problemu. Ja mysle, ze to tez moze bardziej ze strachu, ze psycholog moze go "obnazyc".

Co do artykulow. Jest troche polskich stron  - np. wejdz na strone "zwierciadla" i poszukaj o zwiazku z narcyzem ale najwiecej znalazlam na psychology today i odnosnikach na anglojezycznych stronach.
8 strategii radzenia sobie z narcyzem - link  https://www.firstwivesworld.com/index.p … narcissist - niestety nie udalo mi sie znalezc odpowiednika po polsku :(
Ale, co do mnie przemowilo.. 
1. ze narcyzi nie lubia przegranych. Traktuja kobiety jak trofea. Narcyz wybiera wyksztalcone, z dobra praca, albo bogatsze a moze bardzo atrakcyjne. Najlepiej jakby miala to wszystko aby mogl byc zauwazony. Gratulacje, musisz byc wyjatkowa jesli narcyz sie toba zainteresowal :)
2. Aby odzyskac pewnosc sobie, zeby moc odbijac ataki. Pewnosc siebie pomoze zauwazyc klamstwa jakie rzuca a takze zachowac spokoj podczas klotni.
Moja jest (tzn jest juz lepiej) byla w gruzach. We wszystko co myslalam juz watpilam. Zaczelam nawet watpic w to co mowilam albo jak klotnia sie zaczela, tak bylam omotana.
Jest tam wspomiane o efekcie gas lighting (jest to wziete z filmu z Ingrid Bergman "Gaslight")  To jest o przekrecaniu rzeczywistosci do wlasnych celow. I nie wazne co jest prawda. Narcyz bedzie pokazywal , ze to twoja wina, ze nie widzisz jasno faktow. W koncu zaczynamy wierzyc, ze mentalnie jest z nami cos nie tak i nie mozemy wiedzyc swoim odczuciom. Krotko mowiac, czy czujesz, ze wariujesz? Ja tak sie czulam. Idealnie pasowalo. Moj maz wspaniale umial wmawiac mi ciemnote ze juz glupialam. dochodzilo do tego ze watpilam czy nazwanie mnie  "krowa" jest obrazliwe, ze moze ja przesadzam i jestem przewrazliwiona (to taki trywialny przyklad ale mam wiele innych)
3. Aby zaczac dbac o siebie,  tez stawiac swoje potrzeby na pierwszym miejscu a nie ze wszystko sie kreci wokol pana narcyza
4. Odchodzic gdy ma napad zlosci (wrecz histerii) - narcyz ma wyjatkowy dar "zlosci", ktora jest zastraszajaca. Przyznam, ze jak moj wpadal w zlosc czulam sie zastraszona.
Czasem nie musi nic mowic, wysarczy te pogardliwe spojrzenie, ze az chcesz sie zapasc pod ziemie. Potrafi sprawic, ze az przekreca sie zoladek, tylko przez to jak przyjdzie w zlym humorze.
Nie mija duzo czasu zanim chce sie zrobic wszystko aby ulzyc strasznej presji jego humoru.
Wtedy trzeba nauczyc sie zostawic i odejsc.
Narcyz potrafi sie wsciec przez to, ze go poprawilas, nie zgodzilas sie z nim, albo po prostu, bo wiatr zawial jego wlosy w zla strone - wypisz wymaluj moj maz.
5. Nie kloc sie! - Swieta prawda
Nie ma sensu. Tak przekreca, ze rozmowa nie ma sensu. Lepiej odejsc. Pozostanie aby wysluchal to strata czasu. Nic juz nie trzeba mu udowadniac (oj ile razy sie na tym lapalam, na tym udowadnianiu, hm, dalej sie lapie)
Nie czuj sie winna! - bardzo dlugo zmagalam sie z poczuciem winy, ze to ja wszystko psuje, ze jestem przewrazliwiona, a gdybym inaczej cos powiedziala, a moze gdybym inaczej zapytala, a moze jak bym nic nie mowia - Bzdura! W koncu zrozumiala, ze nie wazne co zrobie, i tak jest moja wina. Zawsze narcyz proboje przekonac, ze wina jest po stronie kogos innego, jak juz czesciowo do czegos sie przyznaja, to tylko po to bo potem latwiej zwalic wiecej na druga strone. Czyz nie bywa tak, ze cos tam sie przyzna, my sie ucieszymy ze cos zrozumial, ale koniec koncow, to i tak wszystko nasza wina i wychodzi na to ze my podwajamy starania zeby bylo lepiej. Nie, nie.
I na koniec "Nie wierzyc w co mowia"  - Narcyz klamie, nawet kiedy nie ma powodu zeby klamac.
.. i znow pasuje do mojej sytuacji. Kiedys nagralam nasza rozmowe. tak dla siebie aby potem posluchac, bo czulam, ze cos nie tak z tymi klotniami. Kiedy na drugi dzien, rozmawialismy o klotni, wypieral sie to co mowil, w zywe oczy. W koncu powiedzialam, mam nagrane. Zamiast sie przyznac, zrobil mi awanture ze go nagralam. To, ze zlapalam go na klamstwie to juz sie nie liczy.
A to juz paranoja, zeby nagrywac, zeby miec potwierdzenie, bo tak to wypiera sie wszystkiego. Nawet jakbym miala kamere w domu i puscila mu film z tym co powiedzial i co zrobil to zdaje mi sie ze by mowil ze to nie on :)

Tak jeszcze na koniec, obecnie maz ma dalej focha (nie wiem juz czemu) a ja to olewam. Kryzysowo jest, bo co to za zwiazek, ale co, niech cos tez zrobi. W koncu jest w polowie odpowiedzialny za kondycje tego zwiazku. Juz nie placze, swoje wyplakalam. Zdolowana tez nie jestem. Teraz mam etap ze jestem na to wszystko zla! Zmeczylam sie i mam go dosc!

4 mce ciszy w związku? Mnie jest trudno jeden dzień wytrzymać. Jak to możliwe?

I tak będziesz trwać w kolejnych miesiącach ciszy, które przerodzą się w lata? A dzieci... dzieci na to patrzą. Niespecjalnie zdrowe dla nich.

agnieszka103. Dziekuje za porady. Z wielu rzeczy zdaje sobie sprawe po paru lekturach i rozmowach z psychologiem. Zainteresowalam sie ksiazkami Susan Forward. Tak, sytuacje jakie mi sie zdarzaja to jest emocjonalny szantaz. Niestety jest to bardzo podchwytliwe i trzeba sie miec na "bacznosci". Natknelam sie takze na jej ksiazke "Mezczyzni, ktorzy nienawidza kobiet i kobiety, ktore za nimi szaleja". Cos mi sie zdaje, ze jest mi to blizsze i chyba dochodze do wniosku ze moj maz ma duzo z narcyza ale takze przejawia zachowania mezczyzny, ktory nienawidzi kobiet. Przyklady tam przetoczone to jak z mojego zycia wziete.
Teraz tak... na dzien dzisiejszy 90% gierek juz po prostu na mnie nie dziala. Uwolnilam sie od poczucia winy i potrzeby (takiej az niezdrowej chyba) zabiegania o zgode za wszelka cene. Nie spinam sie, nie zaciskam zebow, zeby tym sie nie przejmowac... chyba samo przyszlo gdy naprawde zaczelam sobie uswiadamiac co sie wokol mnie dzieje. Wiedza i swiadomosc bardzo pomagaja!
Jestem zmeczona ta emocjonalna karuzela, cisza i wybuchami zlosci. Bardzo powaznie rozwazam wyprowadzke.
Jest to bardzo trudna decyzja, dlatego tez nie wywieram na sobie presji, ze juz, ze mam pokazac jaka to ja jestem juz silna. Glownym moim motywem jest to, ze ja juz jestem psychicznie zmeczona po 7 miesiacach kryzysu i najnormalniej w swiecie musze odpoczac. A to niestety nie jest mozliwe pod jednym dachem. Jakis wyjazd np na miesiac raczej nie wchodzi w gre wiec szukam dla siebie miejsca.
Dziekuje wszystkim za rady.

Violet, napisz czy sytuacja u Ciebie sie poprawila?

ODCIĄĆ SIĘ EMOCJONALNIE. Twój mąż jest toksyczną osobą, która totalnie cię nie szanuje (nie uznaje żadnych granic), nie liczy się z twoim zdaniem. Jego paliwem są twoje emocje, energia, którą na niego poświęcasz. Nie ma innego sposobu. Od dziś traktujesz takiego delikwenta jak KOLEGĘ. Z kolega można pogadać, coś zrobić, ale nie ma głębszych uczuć, głębokiej więzi czy zaangażowania.

Nie zastanawiaj się nad nim, tylko skup się na wyznaczaniu wewnętrznej suwerenności. Co on tam sobie robi, niech cię na chwilę obecną nie interesuje. Nie zachowuje się jak mąż, przyjaciel, nie ma wsparcia, dobrej woli, chęci aby sprawy rozwiązywać na bieżąco. Dlaczego masz zatem cokolwiek robić z takim człowiekiem. Od takich ludzi się ucieka, idzie się tam, gdzie nas lubią, szanują, cieszą się, że jesteśmy.

Odetnij się od niego mentalnie, teraz karmisz tego wampira własnymi emocjami, dzięki czemu on może pastwić się nad tobą, w ogóle nie zaglądając w siebie w głąb, nie robiąc nic z sobą. Dopiero jak się odetniesz od niego emocjonalnie, on zostanie ze swoją pustką i buractwem i będzie musiał coś z tym zrobić. Nie będzie mógł wtedy polecieć do żonki i się na niej wyżyć. Ty masz mieć na niego wywalone . Przepraszam za język, ale Velvet, dajesz sobie już tyle last skakać i jeździć po sobie, zamiast zająć się swoim rozwojem (bo ewidentnie coś masz z dzieciństwa nieprzepracowane, nie kochasz siebie w wystarczający sposób, skoro tak pozwalasz siebie traktować, serio, coś jest nie tak z twoją wewnętrzną kalibracją) i tym samym zadbać o jakość swojego życia.

Ale z drugiej strony zachodzi w tobie chyba proces zmian, coraz częściej zaczynasz wyrażać swoje zdanie i upominać się o swoje potrzeb . Koniec, po prostu na chwilę obecną, w głowie, zawieszasz swoje małżeństwo, i mieszkasz ze współlokatorem.

Próbowałaś uświadomić mu, że sposób w jaki Cię traktuje (kilkudniowy, czy wielotygodniowy foch) jest przemocą psychiczną, że Twoje zachowanie (brak chęci na czułości, seks i ogólny dystans, czy złość) jest efektem jego udręczenia Ciebie?
Jeśli on wyobraża sobie, że momencie, gdy jemu już przejdzie obraza i nagle zaczyna Cię dostrzegać, spojrzy na Ciebie łaskawym okiem, to Ty na pstryknięcie palcem masz być zwarta i gotowa? Może należy wyprowadzić go z błędu.
Ponieważ nie masz siły przebicia, on Ciebie nie słucha, nie chce zrozumieć (może Ty jego też nie rozumiesz?), zaproponuj terapię małżeńską.

Przykro mi a1ina. Choć pewnie wyjdzie Ci to na dobre. Wcześniej napisałam Ci maila. Przeczytaj.
U mnie znowu awantura już drugi dzień. A już było lepiej, zbliżyliśmy się do siebie.
W sumie to terapeutka nawet się już poddała. Więc pomocy już znikąd

Witam ponownie. Piszę znowu więc znowu coś się dzieje. Znowu nerwy nie do ogarnięcia i małżeństwo wisi na włosku.
Piszę aby poukładać sobie w głowie ale i może dobrą radę otrzymać.
Między nami od ostatnich wpisów bywało różnie. W kłótniach niewiele się zmieniło. Ale od końca ubiegłego roku totalna porażka.
Głównym problemem wg męża są: brak lub zbyt mało bliskości fizycznej z mojej strony (przytulania, pokazywania się nago ale i seksu), po drugie to że za często narzekam i panikuję i mam obrażoną minę i jestem zmęczona, po trzecie moje papierosy ale o tym później.
Co do fizycznej bliskości to faktycznie odsunęłam się. On przytulał, ale też często łapał mnie przy tym za piersi czego ja nie lubię więc często na jego przytulenie reagowałam napięciem, nie potrafiłam się z tego cieszyć. Między nami różnie bywało i na seks też nie miałam zbytnio ochoty.  On narzekał na to, ja tłumaczyłam że wszystko jest ok między nami ale po prostu jestem zmęczona, nie mam ochoty itp. Wczoraj zrozumiałam że to nie do końca chyba tak było. Że była to moja ucieczka. Poczytałam o zachowaniach pasywno agresywnych i coś w tym niestety we mnie jest. Noszę w sobie sporo złości i żalu a nie potrafię znaleźć w tym zrozumienia więc unikam bezpośredniej konfrontacji i wychodzi to innymi drogami. Drobne szpilki, fuczenie, i właśnie brak ochoty na seks. Przykro mi że tak mam. Wypierałam się tego ale faktycznie mam z tym problem. U niego tez widzę trochę takiej ukrytej agresji - oczywiście poza tą jawną.
W każdym razie jakoś pod koniec zeszłego roku pokłóciliśmy się kolejny raz tak ostro że już padały krzyki o rozwodzie. Nie umieliśmy się dogadać, jako rozwiązanie zaproponowałam że postaram się mniej narzekać, patrzeć bardziej pozytywnie. I tak jakoś zaczęliśmy żyć. Tylko że wystąpił całkowity brak kontaktu fizycznego. Nawet przytulenia, buziaka. Podeszłam kilka razy ale nie widziałam wzajemności w tym więc zorientowałam się że coś jest nie tak. Od słowa do słowa już właściwie w kłótni wyszło że teraz tak będzie, że on już nie chce ode mnie nic oczekiwać i będziemy sobie żyli w takim układzie czysto biznesowym. Powiedział że właśnie tym robi coś dobrego bo ja tego chciałam. Tłumaczyłam mu że nie, że nie chcę takiego zimnego układu. Że potrzebuję się przytulić tylko przeszkadzały mi te jego ręce pod bluzką. Że seksu też chcę tylko chcę żeby najpierw między nami się poukładało, żeby te kłótnie nie były takie straszne. Że przecież widzę że jemu też to nie odpowiada. No ale nie dało się o tym porozmawiać spokojnie, uznał że on się postarał i nie będzie już więcej dawał nic od siebie i z kolei że nie widzi żebym ja coś dała od siebie. Więc tłumaczę mu że przecież przestałam narzekać, a on znowu że tego nie widzi. No i kłótnia za kłótnią powoli narastało.
Do tego wplątał się temat mojego palenia. Paliłam całe dorosłe życie. Raz mniej raz więcej, po ciąży jak wracałam do palenia chciałam palić ok 10 sztuk dziennie. Na początku wychodziło ale z czasem coraz więcej. Kolejna kłótnia z mężem - miałam ograniczyć. Ograniczyłam do ok 13 sztuk dziennie i tak jakoś było mi w miarę komfortowo. No ale kolejna kłótnia i miałam ograniczyć do 10 sztuk dziennie na co się też zgodziłam. No i czasem wychodziło a czasem nie. No i w ostatnim czasie mąż zaczął dopytywać ile palę. Bałam się awantury więc skłamałam że te 10 sztuk. I tak kilka razy. Aż w końcu pękłam i nie chciałam już kłamać. Powiedziałam mu przedwczoraj prawdę. Awantura. Rozumiem że ma prawo być zły że go okłamałam. Przeprosiłam. Ale awantura cały czas. Wiem że on też conajmniej raz okłamał mnie w dość błahej sprawie. W każdym razie przyznałam że w nerwach jakie są między nami nie mam siły ograniczyć palenia. No ale wszystkie nasze poprzednie problemy poszły w odstawkę i teraz się wścieka raz że go okłamałam a dwa że palę więcej. Dziś nawet chyba usłyszałam ultimatum że on albo papierosy. W tym wszystkim słyszę też że skoro ja nie przejmuję się tym ile palę to on nie będzie się przejmował innymi rzeczami i będzie robił co chce.
Awantura straszna, jego wrzaski, hasła poniżej pasa i wszelkiej krytyki, on mówi że nie chce już nic ze mną rozmawiać ani rozwiązywać (tak jakby wcześniej chciał?)
Co mam zrobić? Oboje mamy problemy z własnym gniewem. Ja mniej otwarcie, on bardzo wylewnie. On nie kontroluje się w gniewie, rani mnie i nie przeprasza, uważa że jest ok skoro to wszystko moja wina. A ja cierpię i właśnie odgrywam się na swój cichy sposób. Chciałabym to zmienić ale jest we mnie ogromny strach przed awanturami.

Po co? Bo jest moim mężem, bo tworzymy rodzinę, mamy dzieci, patrząc z zewnątrz całkiem nieźle nam się wiedzie. Spędziliśmy razem kupę lat. I wg mnie warto o to walczyć. Jest w cholerę ciężko, coraz bardziej widzę że oboje  mamy problemy z emocjami. Ale może da się coś zrobić aby żyli długo i szczęśliwie?
I żeby być do końca szczerym: TAK, boję się rozstania. Że nie dam rady. Że to wszystko na marne. Nie chcę tego. Wolałabym żeby u nas się poprawiło niż zaczynać wszystko od nowa z ciężkim bagażem doświadczeń.

Zrób tak:

Kochanie, od jutra spróbujmy tak żyć - ja bedę palić 9 papierosów dziennie. Weź paczki i podziel mi na cały tydzień tak po 9. Obiecuję że pokryjomu nie dokupię. Będziesz miał nad tym/nade mną kontrolę. Ale wiedz proszę, że jest to dla mnie bardzo cięzkie, potrzebuję twojego wsparcia, zrozumienia, ciepła. Przytul mnie wieczorami, poleżmy sobie przytuleni jak dawniej. Bes seksu skarbie, tak po prostu. A za trzy dni obiecuję, że sie tobą zajmę w łózku
Na zasadzie, ty dajesz kawałek od siebie, on daje cos od siebie.

Nie robię papierosów odpowiedzialnych za całe zło. Ale widzę, że na chwile obecną to jest dla niego najważniejsze. Niech ma, niech się cieszy - że mniej palisz. A tobie tez to na zdrowie wyjdzie Ja nigdy nie paliłam, ale nałogowo piłam kawę, ze wzgledów zdrowotnych musiałam radykalnie ograniczyć. Przezyłam, da się. Ty w ciazy nie paliłaś albo sporadycznie - no i dało sie Znam osoby, które duzo paliły i rzuciły, nie palą nic juz kilka lat, tez im było na poczatku cięzko.
Mówisz, że dawniej nie byłaś taka nerwowa. Co wg ciebie sprawiło, że stałas się taka?
Wczesniej dogadywaliscie sie lepiej, ale problemy się nawarstwiły. Tzn jakie stare problemy nie zostały rozwiazane? Jak z rozmowy wychodzi wam kłótnia, to pisz do niego. Próbowaliscie do siebie pisać? W pisaniu nie słychac podniesionego głosu, mozna chwile sie zastanowić, umówić sie, że rezygnuje sie z wulgaryzmów, jeśli w ustnej kłótni one padają. Jest to chłodniejsze, mniej emocjonalne. Bardziej przemyslane, spokojniejsze.
Oczywiście, że lepiej jest naprawić relację i każdy chce żeby się u niego w związku poprawiło. Zerwanie/rozwód to ostateczność, ale też trzeba brać to pod uwagę.
Piszesz, że to twój mąż, że go kochasz. Co cię w nim ujęło? Dlaczego sie zakochałeś? Co w nim ceniłas? A co cenisz teraz? Czy on się bardzo zmienił?

Dlaczego konkretnie teraz jest wsciekly. Najpierw trzeba by go uspokoic, zeby byl przystepniejszy, a potem zabrac sie za caloksztalt. Co go uspakaja? A jaki on jest w stosunku do dzieci? Zalezy mu na ich szczesciu, spokoju, przejmuje sie ze one biora bierny udzial w waszych klotniach i zyja w takiej nerwowej atmosferze? Ma ktos na twojego meza wplyw, liczy sie z kogos zdaniem?

Hej violet30!
Przeczytałam wszystkie Twoje wątki i posty. Smutne, że tyle czasu to już u Ciebie trwa. Twój pierwszy wątek zaczął się w 2010 więc prawie 7 lat temu...
I jak widać z kolejnych wpisów nie idzie raczej ku dobremu....? Czy byliście w końcu razem na jakiejś terapii? Albo byłaś sama?

U mnie sytuacja trochę inna bo my nie mamy (jeszcze) dzieci... więc tak naprawdę jeśli teraz odejdę jest jeszcze szansa, że ułożę sobie szczęśliwie życie z kimś innym...Fakt, boję się i żal mi będzie tych 9 wspólnych lat ale jak czytam wpisy innych, że te ciche dni to nie jest norma, że inni potrafią jak dorośli ludzie siąść i porozmawiać bez krzyków (widać tak chcą) to dochodzę do wniosku, że ja mam tylko to na co sama się godzę i na co pozwalam żeby było...A wiem że nie chce tak żyć...

Papierosy ciężka sprawa - wiem bo ja i mój mąż paliliśmy wspólnie przez jakieś 7 lat i bardzo ciężko nam było rzucić wspólnie, bo zawsze któreś się wyłamywało i pociągało tym samym to drugie...Ale da się naprawdę!:) I jaka radość teraz, że już nie palimy prawie dwa lata:) Nie ograniczaliśmy się do palenia tylko 5 czy 10 fajek dziennie, tylko po prostu któregoś dnia jak już mieliśmy dość powtarzania sobie "to jest ostatnia paczka" doszliśmy do wniosku, że za długo trwa już to rzucanie i że naprawdę nie chcemy już tego dłużej robić. Dobrym sposobem było zajęcie się czymś innym żeby nie myśleć, że się chce zapalić. Musisz znaleźć sobie inny sposób na odstresowanie się niż sięganie po papierosa który tak naprawdę spowoduje, że poczujesz się po nim jeszcze gorzej niż lepiej...