Czy istnieją duchy? - Netkobiety.pl

napiszę tak: duchy istnieją , sama się o tym przekonałam a teraz żyję nie w strachu ale w obawie o to, co mnie jeszcze w życiu może spotkać. W domu mam babcie która zmarła 4 lata temu , nie jest źle ale i nie jest dobrze, widzę je w jednym miejscu gdy jadę pewną drogą ( to nie jest miłe) , może to jakieś znaki nie mam pojęcia , ale myślę że jakoś z tego wybrne

Po śmierci ojca mojego partnera miałam taka sytuacje.
Dwa dni po pogrzebie spimy sobie w łózku jest srodek nocy. Mamy psa. 9(teraz juz dwa) A ze znam swojego psa bo mam go juz 2 , 3 lata moge cos o nim powiedziec. Wiec srodek nocy, cisza w pokoju a moj pies zaczyna warczec na kąt pokoju. Budze sie. Moj pies warczy tylko na sasiadow schodzacych po schodach, taki ma jakis upierdziel   Szturcham psa noga i mowie "nie szcekaj" czesto do niego gadam i moj pies pewne frazy rozumie. Nic on dalej szczeka. W pol przytomna otwieram oczy, nasluchuje wszedzie cisza, nic nie stuka nic nie puka, mowie do piesa na co ty szczekasz, ba! on warczal, skulony przy moich stopach, a kiedy warczy na kroki stawiane na klatce schodowej to szczeka podbiega do drzwi a tu widac bylo ze pies sie czegos boi. Spogladam w koncu w miejsce w ktore skierowany i skulony jest moj pies a tam ciemnosc doslownie nic nie widac, a zazwyczaj w pokoju pada jakis blask od ulicy widac zarys mebli, łózka a teraz ciemnosc jakbym oslepła. Pierwsza mysl, schowalam sie pod kołdre, próbujac dalej uspokoic psa, e tam, warczy, budze mojego partnera "twój tata tu jest obudz sie" a on nic ale to on jak usnie to go perkusja nad uchem nie obudzi do rana.  Zatkalam uszy by nie slyszec warczenia piesa i ze strachu powiedzialam dwa razy na glos, tato lubie cie ale idz stac bo ja sie panicznie boje. Pies przestal warczec a ja schowana pod kołdra za chwile usnełam . Nim usnelam caly czas jescze bylam przerazona i myslałam o tym ze na pewno ktos tu w pokoju był.

Tak.. duchy istnieją. W głowach niektórych osób.

Sama nie wiem jak jest w rzeczywistości. Jednak gdy jestem świadkiem jakichś nietypowych zdarzeń zawsze próbuję sobie je racjonalnie wytłumaczyć.

Wierze ze sa dobre duchy lub anioly ktore nad na i czuwaja .Wierze w mozliwosc kontaktu telepatycznego .Sama przezylam dwa takie kontakty .Pierwszy wiele lat temu gdy moj maz wyjechal sluzbowo za granice a ja zostalam w domu z malym dzieckiem .Nie bylo komorek ,ktore pozwalaly a swobodny kontakt .W pewnym momencie poczulam ze cos zlego sie z nim dzieje ,trwalo to kilka krotkich minut ale byl to potworny  .paralizujacy mnie strach.W pewnym momencie wszystko wrocilo do normy .Zapisalam dzien i godzine tego wydarzenia .Kiedy maz wrocil okazalo si ze w tym momencie topil sie. Po raz drugi dotknel mnie tzw przeczucie kiedy tesc byl bardzo chory i lezal w szpitalu .Maz wybieral sie nastepnego dnia na wazne biznesowe spotakanie a ja powiedzialam mu aby zalatwil  zastepstwo na to spitkanie bo rano bedzie musial jechac do szpitala .Tesc zmarl wlasnie w ten poranek. Jesli zas chodzi o kontakt z duchem to przezylam takie spotkanie .Wyobrazcie sobie przyjecie na dzialce .Pelno drzew ,drewniany domek ,wielkie ognisko i towarzystwo pod wplywem .Jestem osoba drobnej postury,spokojna i to ja musialam ogarnac ten problem.Krotko mowiac rozgonilam towarzystwo do domu ,dopilnowalm aby dokladnie zgaslo ognisko .Zrobila sie juz pozna noc .Polozylam sie do lozka i zasnelam .Nagle obudzilam sie czujac ze ktos jest obok mnie .W fotelu blisko lozka siedziala postac o nieostrych konturach,ale wiedzialam ze jest to moj tesc .Przyszedl aby mi podziekowac ze bylam czujna i nie dopuscilam do nieszczescia To byl jego dom o ktory bardzo dbal gdy byl jeszcze posrod nas.To byl tylko krotki moment  ale nie spalam i nie balam sie.Do tej pory moja intuicja dziala nieomylnie jesli chodzi o moich najblizszych.

Miałam to. Miałam to kilka razy w życiu. ja znam to uczucie, czytałam o tym potem dużo w anglojęzycznych czasopismach naukowych. Tak, to jest zjawisko senne. Zdarza się podobno często, gdy ktoś zasypia nad ranem (ok. 4:00, 5:00).

Miałam to.

Kiedyś w wakacje zaczęłam spać w innym pokoju w swoim domu, nie na łóżku, tylko na kanapie. Więc tam było niewygodnie, musiałam być ciągle skulona, żeby się zmieścić - może to spowodowało jakieś chwilowe niedotlenienie w czasie snu, nie wiem.

Ale rzeczywiście, zdarzyło mi się obudzić się - i czuć, że nie jestem w stanie poruszyć swoim ciałem, jakbym była w nim uwięziona. Jakby wręcz moja dusza (czy też świadomość) oddzieliła się od znieruchomiałego, sztywnego ciała i chciała uciec, wydostać się na zewnątrz.

Innym razem śniłomi się to samo, ale dodatkowo miałam pełne przekonanie, że ktoś się nade mną pochyla i ze mnie szydzi, jakiś potwór, diabeł, coś strasznego. A mieszkałam wtedy zupełnie sama.

Także pamiętam to uczucie, jest koszmarne. Miałam to ze 2-3 razy w życiu, właśnie w czasie jednych wakacji, tuż po tym, jak zostawił mnie chłopak i przechodziłam parę tygodni depresji.

Tak się składa, że miałam bardzo dużo doświadczeń tego typu. Już jak byłam mała, zdzrało mi się widzieć uciekające przede mną cienie. Potem wydarzyło się jeszcze wiele tego typu sytuacji, po śmierci mojego ojca i po śmierci przyjaciela.

To, co tu opisujesz, to najprawdopodobniej duch z mitologii słowiańskiej, czyli tak zwany dusiołek. Może on być bardzo niebezpieczny, siada najczęściej na klatce ppiersiowej, powoduje dyskomfort, a nawet smierć!! Nie wiem, jak można się zabezpieczyć.

To pewnie był pająk z drewnianą protezą nogi.

W takich przypadkach, warto sprawdzić czy w miejscu w którym stoi dom, promieniowanie elektromagnetyczne jest wysokie. Jeśli tak jest to mózg narażony na długotrwałe promieniowanie może płatać figle.

No cóż są na tym świecie niezbadane rzeczy.Nie znaczy, że jeśli czegoś nie da się zmierzyć i zważyć, to nie istnieje.

Hmm miałem taką historię iż po prostu w środku nocy usłyszałem jak by ktoś mył naczynia w kuchni i sobie coś pod nosem nucił, to było około 3 w nocy (tzw. godzina Diabła), drzwi z pokoju w którym spałem do kuchni były lekko uchylone więc zauważyłem że ktoś tam jest, po czym się wystraszyłem ale powiedziałem sobie "...i chociażbym chodził ciemną doliną zła się nie ulęknę..." (Szczerze to sobie powiedziałem po czym się przeżegnałem) następnie wstałem z łóżka, ubrałem się na szybko i poszedłem do kuchni, widziałem starszą kobietę, bladą z białymi oczami, hmm poczułem się niepewnie ale komfortowo, odezwałem się do tej osoby, ona usiadła na krześle, patrzyła na mnie i po chwili zdałem sobie sprawę, że wygląda jak moja zmarła ciotka sprzed 16 lat (Widziałem ją tylko na filmach i na zdjęciach). Zacząłem z nią rozmawiać i w ogóle pytałem jak jej tam jest i w ogóle, chciałem zapytać jak jest po śmierci ale coś nie pozwalało mi o to pytać, na ciele miałem ciarki, rozmawiałem z nią około 25 minut, na końcu powiedziała że musi już iść i że w razie potrzeby zawsze pomoże mi i mojej rodzinie, po tym nie mogłem zasnąć w ogóle do samego rana i kolejne parę nocek ciężko mi było spać, ale nie bałem się, czułem jakieś ciepło i tak jak by czułem się całkowicie bezpiecznie.

Co o tym myślę? Całkowicie wierzę w duchy, wierzę w Boga (nie jestem maniakiem ni nic takiego, po prostu wierzę jak każdy) i sądzę, że Duchy istnieją, czasem czuję czyjąś obecność (najczęściej jak jestem sam w domu), przechodzą mnie ciarki i czuje jak by coś mnie dotykało w poszczególne części ciała (od czasu do czasu).

Nie ma czego gratulować trzeba wiedzieć, że strach nie może z nami wygrać

Trzeba po prostu dobrze panować nad sobą a ja jako facet i jako żołnierz nie mogę się bać życia ani śmierci i staram się pokonywać lęki, przezwyciężać strach gdziekolwiek i w jakiejkolwiek postaci on jest radzę tak każdemu robić.

@Edit. Przypomnienie sobie historii z dzieciństwa.

Hmm przypomniałem sobie jeszcze jedną historyjkę z dzieciństwa (miałem 11 lat). Pewnej nocy około 1 wstałem z łóżka a raczej się przebudziłem i stanąłem na nogi bo mnie zaczęły boleć plecy i chciałem się rozprostować, świeciła się lampka więc w pokoju było dość jasno, usłyszałem szmer, poszedłem zobaczyć czy rodzice śpią no i jak się okazało, rodzice, brat (ze mną w pokoju urzędujący wtedy) spał na swoim łóżku obok, więc położyłem się i leżałem. w dzwiach do sąsiedniego pokoju nagle zrobiło się bardzo ciemno po prostu nawet światło lampki tam nie dochodziło. W tamtym momencie usłyszałem jak ktoś by gniótł folie/plandekę i to taką na prawdę dużą plandekę jak by np 10x10m, słychać było jak by ktoś chciał ją nieść po prostu tylko mu spadała i próbował ją podnosić, od tej pory często słychać jakieś szmery, czy widać coś kątem oka ale niczego nie udało mi się zobaczyć w tamtym miejscu. Dopiero po długim czasie jak pisałem wydarzyła się sytuacja która jest opisana wyżej.

Ta w wieku 11 lat, tamta w wieku 19.

Niestety nie

Weźmiecie mnie zapewne za obłąkanego lub osobę która naprawdę jest nie halo...ale duchy istnieją.
Nie widziałem ducha...bo to chyba niemożliwe, ale czułem obecność bliskiej mi osoby w mieszkaniu w zamkniętym pomieszczeniu gdzie nie było otwartych okien.
2 lata temu po powrocie z pracy zacząłem czytać książkę...nie było prądu w całej kamienicy i przy świeczce (wiem że to szkodzi na wzrok) czytałem książkę. W pewnym momencie świeczka zgasła...zapaliłem ją ponownie a ona nagle znowu zgasła, przy kolejnej próbie świeczka zanim zgasła - ów jej płomień nieco się przechylił jakby ktoś lub coś ją zgasiło.
Pewnie się teraz śmiejecie, ale to było realne i naprawdę byłem w szoku...po pewnym czasie zaczęły się ruszać firanki w kuchni choć jak napisałem wcześniej okna były pozamykane i nie było możliwości by gdzieś powietrze dostało się z zewnątrz.
Kiedy zacząłem zadawać na głos pytania to okazało się że to...była moja zmarła żona.
Poprosiłem by dała znak, że jeśli to ona to ma raz poruszyć firanką i dwa razy jeśli to ktoś inny...tak nasza rozmowa na kilkanaście pytań się odbywała - tak jedno poruszenie firanki i dwa poruszenia firanki na nie.
Wiem brzmi jak powieść SF, ale po tym doświadczeniu naprawdę można odczuć, że nasi bliscy są niedaleko i dbają o Nas.

Według mnie nieistnieja, ale nie jestem pewien.

Duchów, podobnie jak jednorożców, koboldów, elfów i krasnoludków nie ma.

Case closed :].

Co za bzdura, praktycznie w KAŻDYM mieszkaniu/domu, który nie jest nowy ktoś kiedyś umarł. Będziesz sprawdzała historię szpitalną właścicieli nieruchomości 50 lat do tyłu przed kupnem?

Twój dziadek Cię kochał i na pewno nie chciałby Sprawiać Ci przykrości .Ten sen kiedy miał do Ciebie Żal to były Twoje nerwy ,Twój stan psychicZny.na pewno nie on.

Ja od dzieciństwa wierzyłam w duchy. Czasami nawet je widywałam i słyszałam. Do tej pory to się zdarza. Zresztą moi dziadkowie mieszkali w domu, w którym rzeczywiście straszyło i nie były to trzeszczące od mrozu ściany czy gwiżdżący w kominie wiatr. Parę rzeczy się tam wydarzyło. Ba, nie mogłabym tego nawet zaliczyć do tzw. "pamięci ścian", o której coraz częściej się wspomina. Bliskie osoby tez potrafiły pożegnać się z rodziną, np. pukając w chwili śmierci w okno.

Coś w tym wszystkim jest
Ducha nie widziałam, ale miałam z mamą dziwną sytuację. Mój kuzyn zginął śmiercią tragiczną w dość młodym wieku. Jakiś czas po śmierci byłam z mamą na cmentarzu, chciałyśmy mu zapalić znicz. Co go zapaliłyśmy to gasł tak jakby go ktoś zdmuchnął. I tak ze 3-4 razy, w końcu mama mówi "Tobiasz przestań się wygłupiać" i dopiero wtedy jak zapaliłyśmy to znicz już nie zgasł. I tak było kilka razy jak byłyśmy z mamą (same lub razem) na cmentarzu, teraz to juz ustało.  Wiem, że on się wygłupiał z nami, było to w jego typie, nie budziło to jednak we mnie jakiegoś większego strachu, świadczyło o "obecności".

Co do zapachu perfum, o których pisano wcześniej, to ktoś z mojej rodziny miał taki przypadek, że gdy naprawiał tabliczkę na grobie swojej teściowej, nagle zaczął unosić się zapach jej ulubionych perfum! Może przyszła podziękować za naprawę?! To było niesamowite! Natomiast mnie przypomniało się takie zdarzenie, że gdy byłam kiedyś  po pogrzebie znajomego u jego rodziny na poczęstunku, to w mieszkaniu zrobił się nagle straszny przeciąg, choć było otwarte tylko jedno okno, a na dworze nie było wiatru! Wszyscy poczuliśmy się bardzo dziwnie, a ja to miałam gęsią skórkę! Coś musi być!

Ja wierzę, że coś istnieje o czym nie wiemy. Pomijając historie mojej mamy z dzieciństwa, które mogą być mniej lub bardziej prawdziwe sam doświadczyłem kilku rzeczy.

Kilka lat temu byłem świadkiem jak stojąca na stoliku pusta szklanka po prostu wybuchła. Wiem, że szklanki czasem pękają jak np. wleje się wrzątek, ale ona była pusta (kawa była wypita) a ją rozwaliło na tysiąc drobnych kawałków. Nie umiem tego wytłumaczyć.
Nie umiem też wytłumaczyć tego, że w te wakacje, gdy siedziałem sam w domu nagle, bez żadnego powodu pad od PS3 spadł na podłogę. Nie leżał na krawędzi szafki, tylko w wystarczającej odległości by nie mógł spaść. Nie mógł to być ani wiatr, ani żaden wstrząs ani nic. Po prostu spadł. Myślałem, że umrę ze strachu, bo do dziś nie potrafię tego logicznie wyjaśnić.
Najgorsza jest jednak inna rzeczy. W wakacje również byliśmy na mazurach. I tam zwróciłem uwagę na to, że co jakiś czas słychać było taki odgłos jakby ktoś piłeczkę taką gumową puszczał na ziemię i ona odbija się parę razy i zapada cisza. Nic nadzwyczajnego pomyślicie, pewnie dziecko mieszkające po sąsiedzku się bawiło piłeczką. Ale w domu to też słyszę, a mieszkanie jest tak wygłuszone, że nie słychać nawet jak sąsiedzi odkurzają, a co dopiero żeby było kulkę słychać odbijaną od podłogi...

a eksperymentowal ktos z kontaktem ze zmarlymi metoda lustra? Kto czytal ksiazki R.Moody'ego, wie, o co chodzi.

ja sie nie bawie w takie rzeczy,  nie mam odwagi

więc tak staram się w nie nie wierzyć ale to jest trudne i opowiem wam historyjkę o jejuuu ja się boję o tym troche mówić ale trudno uff ok ja 2 razy w te wakacje poprostu stałam i czekałam na pewną godzinę była to 21 chciałam zobaczyć przez okno czy ktoś nie śpi jeszcze (nie pytajcie) no i ja tak stałam i równo o 21 widziałam białego człowieka całego białego wytłumaczam sobie że to niemożliwe ale czy napewno ty było dość straszne boże ja byłam taka czerwona.. no nic o jejkuuuuu

Dość często zdarza mi się ostatnio, że tuż przed zaśnięciem czuję, jak coś uciska moją kołdrę i jakby skrada się po moich nogach. Gdy zdarzyło się to pierwszy raz, myślałam, ze to mój kot, ale uświadomiłam sobie, że przecież wypuściłam go na dwór. Trochę się wówczas spietrałam, pomachałam nogami, odwróciłam się na bok i schowałam prawie z głową pod kołdrę. Od tamtej pory zdarzało się to już kilka razy. Bywa, że budzi mnie w nocy ten przybysz. Sądząc po sposobie powolnego wczołgiwania się na kołdrę podejrzewam, ze to duch mojego kochanego psa. Często o nim myślę i czasem czuję jego obecność blisko mnie, chociaż upłynęły 4 lata od jego odejścia. Nie boję się, ale czuje się nieswojo i nie mogę usnąć. Macham nogami, podrzucam kołdrę, ale to coś wraca...

Fajnie się takie rzeczy czyta, tylko dlaczego takie sytuacje nie zdarzają się ateistom czy agnostykom? Dawniej stare baby po wsiach wymyślały przesądy, zmory, demony. Dzisiaj w Internecie ludzie tworzą historie nadające się do ekranizacji czy napisania dobrej książki.

Wszyscy czasem doznajemy dziwnych stanów, czasem dzieją się niewytłumaczalne dla nas rzeczy..ale całą resztę dorabiamy my sami.

Zdarzają się - wszelkie spotkania z kosmitami.
A w naszym mózgu jest ośrodek, który nawet sztucznie pobudzony wywołuje wizje. Zależnie w co tam wierzymy, to zaczynamy widzieć. Ale czy nie szkoda stracić z tak prostego tłumaczenia wielu emocjonujących historii? Świat bez nich, byłby trochę mniej fascynujący.

Wydaje mi się, że coś na pewno jest.

I możliwe, ze niektóre zdarzenia są projekcją Naszego mózgu , ale do niektórych ta opcja nie pasuje .

Moi rodzice opowiadali mi , że kiedy spałam jako dziecko w pokoju na piętrze, pewnego dnia zaczęły dochodzić z góry odgłosy chodzenia po pokoju . Pierwsze co przyszło im do głowy, że to ja wstałam i chodzę, jednak jak poszli sprawdzić to spałam i nikogo nie było. Gdy tylko zeszli do siebie znowu było słychać kroki. I tak ponoć trwało to jakiś czas, dokładnie nie wiem, ale rodzice mówili ,że z dnia na dzień byli coraz bardziej przerażeni .Nikt w tym czasie z rodziny nie zmarł, wcześniej nie było takich sytuacji. W końcu wezwali księdza, żeby odprawił tam jakiś rytuał , poświecił pokój , tak się stało i odgłosy zniknęły ...Dziwne ,ale prawdziwe . 

Ja sama pamiętam 2 bardzo dziwne sytuacje . Pierwsza jak nie wiadomo jakim cudem mojej siostrze nagle pękł talerz w rękach . Pękł to mało powiedziane, on się rozpadł w pył . Talerz był zimny, trzymała go w rękach , a na Nim były zimne brokuły. Rozumiem jakieś pęknięcie , ale to było milion kawałków .
Druga to kiedy zasypiałam jako dziecko . Słyszałam odbijanie się czegoś o sufit , takie subtelne stukanie, myślałam ,że to jakieś owady , komary ...byłam już przestraszona od tego nasłuchiwania co to może być, aż tu nagle poczułam na nogach ciężar . Jakby coś na mnie z tego sufitu spadło .Nie duży ciężar coś jakby ręka na nodze. Wstanie z łóżka i włączenie światła zajęło mi chyba 0,1 sekundy - Nic tam nie było, ani na kołdrze, ani na suficie.

Mojej koleżance znowu kilka dni po śmierci babci w komodzie zadzwonił telefon bez baterii i karty. Nie przeżyłam tego sama, więc nie mogę potwierdzić, ale tak mówiła, że szukała najpierw swojego telefonu, myślała, że to budzik , ale coś jej nie grało, że to nie ta melodyjka. Miała stary telefon rozłożony gdzieś tam w szafce i dokopała się tam. I to z niego wydobywał się dźwięk .

Czy talerz był np. cynowy?

Czasem na dach włażą zwierzaczki, bywa że są to kotowate.
A odczuwanie jakichś ciężarów, spadków - pewnie to zdenerwowanie. Najpierw słyszysz stuki puki, mózg już coś projektuje, po czym odnosisz takie a nie inne wrażenia.
Dom "pracuje" - chyba głownie ma to związek z rozszerzalnością cieplną. No i wilgotność powietrza tez odgrywa rolę.

coś ewidentnie jest, nie potrafimy tego wytłumaczyć jednak zbyt wielu ludzi spotkały "dziwne zjawiska" Sam bylem świadkiem i takich jak ja są miliony, to albo miliony są psychiczne albo faktycznie musi coś w tym być