Szukasz darmowej porady, wsparcia ? Nie zwlekaj zarejestruj się !!!
Forum Kobiet » MOJA NIESAMOWITA HISTORIA » Czy istnieją duchy?
Strony Poprzednia 1 2 3 4 5 Następna
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
Jesli ktos wierzy w Boga to sie nie bedzie zastanawial czy on istnieje
Jak tak mamy rozumować wiarę to wyjdzie, że tylko osoby duchowne wierzą. Chociaż myślę, że nawet i oni mają chwile zwątpienia.
Każdy ma swoją definicje wiary i sie jej trzyma i niech tak będzie, bo do konsensusu nie dojdziemy.
irda Dokładnie taka sama historie słyszałam.
Coś w tym jest...Jesli tak często miewasz paraliż senny, to może idź z tym do lekarza, kiedyś rozmawiałam z pewnym doktorem i mówił, że może być to spowodowane praca serca. (nie chciałam używać słowa nieprawidłową).
Jeżeli wszystko oki, to do księdza. Podziwiam osoby które po takich przeżyciach idą same spać, ja bym nie wytrzymała psychicznie.
Hm? że serce , nigdy nie pomyślałam , nasuwała mi się myśl, że bardziej na tle nerwowym.
oczywiscie , ze istnieją. Wiem z autopsji bo dwa razy przeżyłam coś takiego. Pierwszy raz to pare lat temu. Szliśmy cala ekipą po lesie - w srodku nocy. Ot taka młodzieńczy szalony pomysł. Ciemno totalnie. Nikt nie pomyślał, żeby wziąć latarkę czy cokolwiek. Tylko ciemność i księżyc nad głowami. W pewnym momencie -a widziało to 7 osób łącznie ze mną - przed nami pojawiła się słabo świecąca na biało kula, która unosiła sie - pare cm do góry i w dół. Było to jakies 3, 4 metry od nas. Do momentu, aż znajomy pokonał strach i chciał w to wbic - zniknęło. Nie wiem co to mogło być. Zadnego źródła światła nie było. Na świetliki za duże (wielkośc jak piłka do kosza), a pioruny kuliste nie utrzymują się tak długo - pare minut.
Nie mam pojęcia co to mogło być, więc mówie - duch.
aha , zeby nie było - nic nie piliśmy, ani nie bralismy 
Jak czytam te wasze wypowiedzi to az mi wlosy deba staja i strach ogarnia.....
To opowiem wam moja historie. W mojej miejscowosci stoi budynek w ktorym mieszka kobieta a na gorze sa pomieszczenia do urzytku ludzi. I na samym strychu mlodziez sobie wyremontowala jeden pokoj i miala do dyspozycji. I ja sie tam czasami spotykalam z chlopakiem. I tak pewnego razu siedzimy, a on do mnie: Cos ci powiem, ale sie nie przestrasz. Ja juz wystraszona pytam sie o co chodzi. A on ze w pokoju jest ktos jeszcze. Ja juz blada... On mowi, ze widzi strasza kobiete, ze stoi przy kanapie obok mnie, niska , siwe wlosy. I sie pyta czy ktos niedawno umarl w tym miejscu. A ja mu mowie ze na dole mieszka kobieta i z nia mieszkala druga staruszka i niedawno umarla... Ale sie wtedy balam....
A druga historia to taka ze mam przyjaciela ktory poszedl do zakonu i klasztor znajdowal sie w takim stramy budynku... I on pewnej nocy spi i nagle sie przebudzil i patrzy a w jego pokoju stoi jakas postac i jakos takie dziwne odglosy wydaje. On ani nie mogl uciekac bo ta zjawa stala na drodze do drzwi. On sie skryl pod koldra i sie modlil do samego rana. A po jakims czasie ich przelozony opowidzial ze obok jest jakis stary cmentarz i ze czasem chodza zjawy po korytarzach klasztoru... jak on to uslyszal to az mu sie slabo zrobilo... Ale wystapil z tego klasztoru...
Osobiscie nie doswiadczylam niczego i nie chce, chyba ze nie przypominam sobie teraz. Ale moja siostra po smierci naszego taty (7lat temu) slyszala zza sciany jak ktos otwiera szafe (zawsze skrzypiala) i zamyka. A w domu byla tylko ona i brat na gorze. Ona z przerazenia pobiegla do brata i czekala az my wszyscy z kosciola wrocimy... A brat slyszal kroki jak zawsze tata chodzi po kuchni i szural nogami.
Chyba starczy, bo spac nie bede umiala. Jak mi sie cos przypomni to opisze.
Ludzie dajcie spokój, nie ma żadnych duchów, a jeśli "coś" odczuwacie, to są zaburzenia waszego zdrowia. Czemu przeważnie coś się dzieje, jak umiera, ojciec, brat babcia, sąsiad? To sami sie doszukujecie, czy coś tam jest, a potem drobne skrzypniecie powoduje, że wmawiacie sobie ooo duch. tak działą wasza podświadomość. Też mi kiedyś "strzelał" telewizor i o dziwo zawsze w nocy i przed zasypianiem, myślalem duch, a pozniej sie okazało ze mialem podwyzszone cisnienie, cisnienie wyleczylem to i duch odszedł:) Zręszta byl program na TVN jak pewien facet słyszał a nawet czuł, że go duch prześladuje drapie, a nawet o mało nie zgwałcił, jak poszedł do lekarza dostał leki neurologiczne to i w cudowny sposób duch odszedł. Powtarzam, ajk coś widzicie czujecie, to zdrowie szwankuje, żadnych duchow nie ma, tak samo jakmożna mieć omamy z przemęczenia czy jakiejś "używce". Bye
Kamilx może i są to zaburzenia ,ale gdyby każdy myślał że te doświadczenia mogą być wytworem wyobrażni czy czegoś tam , to nie było by legend ,czy właśnie takich opowiastek o duchach 
Pamiętam jedno ciekawe zdarzenie sprzed kilku lat. W dzień Wszystkich Świętych pojechałam z dwiema koleżankami na cmentarz. Był on "nasz", miejscowy, każda z nas miała na nim kogoś. Pamiętam, że wieczór był dość ciepły jak na listopad, jak wczesna jesień. Weszłyśmy na cmentarz, żeby popatrzeć na piękne groby i znicze w nocy, bo efekt jest zawsze powalający. Nic się właściwie nie wydarzyło, ale w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że jest mi dość zimno, tak mroźno i było widać parę z ust. Cmentarz jest w lesie, było spokojnie i cicho. Pokazałam dziewczynom i zaczęłyśmy się śmiać, że no Wszystkich Świętych to i duchy wyszły. Po czym wyszłyśmy za bramę cmentarza. Jakież było moje zdziwienie, gdy po przejściu kilku metrów, zaraz za bramą zdałam sobie sprawę, że jest mi ciepło, a para z ust wcale nie jest widoczna.
Było to ciekawe doświadczenie
Pewnie i sa ale ja ich nie widziałam.Czasami po smierci bliskiej osoby gdy myslisz o niej a cos akurat zbiegnie sie w czasie to przypisuje sie to opiece zmarłych nad nami ale ile w tym prawdy nie wiem.Jak chcemy wierzymy jak nie chcemy to nie wierzymy.A tak naprawde to pewności nikt nie ma.
Teo, ciekawe... duchy istnieją.
Na cmentarzu i podobno jest ich dużo. Część duchów nie wiem, co ze sobą zrobić po śmierci.
Jeśli za życia człowiek nie wierzył, że po śmierci istnieje następne życie i umiera, to nagle znajduje się w niezrozumiałym dla siebie położeniu i nie wie, co ze sobą zrobić. Niektóre duchy pozostają na cmentarzu. Polecam! Opętani przez duchy - Egzorcyzmy w XXI stuleciu Tam to jest opisane dokładnie i nie trzeba się niczego domyślać.
Hej,o co chodzi z tymi zmorami? Co to właściwie jest? Ja też wielokrotnie miałam taki paraliż podczas zapadania w sen. Dokładnie czułam jak ktoś mnie chwytał rękoma,podduszał,mówił coś niezrozumiałego lub wręcz wył do ucha. Bałam się tak bardzo,że gdy mąż chodził na noce do pracy ja nie kładłam się spać. Trwało to kilka lat i tylko wtedy,gdy byłam sama w łóżku. Czasami było to poprzedzone dziwnym pukaniem w ścianę tuż pod sufitem. Z bezradności zaczęłam się modlić o tę duszę,bo sądziłam,że jest to zbłąkana dusza i że może potrzebuje mojej modlitwy. Od tamtego dnia nic takiego nie miało już w moim życiu miejsca i oby się nigdy nie powtórzyło. Dlatego pytam o tę zmorę,bo sama ta nazwa mnie przeraża.
Ale głupotki pleciecie o tych duchach
Wiadomo, że nie istnieją
To, że nie wierzysz, nie oznacza ze osoby dodające post piszą głupoty, bo akurat twoim zdaniem ich nie ma.
Nic nie wniosłaś swoja "wypowiedzią". Można nie wierzyć, tylko skąd "wiadomo", ze nie istnieją?
Wiadomo jedynie, ze każdy umrze, a reszcie zawsze towarzyszyć będą wątpliwości.
Wierzę w istnienie duchów, widzieć nie widziałam, ale czułam obecność i dużo słyszałam historii. W kilka dni po śmierci mojego dziadka słyszałam jak otwierają się drzwi i zamykają, wyszłam nawet bo myślałam, że ktoś idzie, ale nikogo nie było, pózniej mama słyszała podobne odgłosy. Mój brat w nocy słyszał jak ktoś chodzi po mieszkaniu, a wszyscy spaliśmy, więc nie mógł to być nikt z nas. Straszny to temat, ale duchy istnieją, nie chciałabym jednakże żebym miała okazję je zobaczyć:)
Ja też wierzę. Nie jestem osobą religijną, nie chodzę do kościoła ale wierzę w życie po śmierci, choćby dlatego, że sama czasem rozmawiam ze zmarłą koleżanką - możecie mi wierzyć lub nie... Wszystkie rozmowy powtarzam jej najbliższej rodzinie, bo oni bardzo tego potrzebują. Ja nie mam pojęcia o rzeczach, które ona mi przekazuje, a potem one stają się faktem, jak to wytłumaczyć? Tylko tak, że to naprawdę Ona. Mam uczucie jak by żyła, w ogóle nie boję się kiedy ją widzę. Zarówno za życia jak i po śmierci była/jest moją bratnią duszą, to się po prostu czuje. Są odczucia których nie da się racjonalnie wyjaśnić, to jest głęboko w człowieku, w podświadomości. Uważam, że każdy na swój sposób jest w różnym stopniu uduchowiony, dlatego jedni są sceptyczni inni wręcz przeciwnie, ja należę to tej drugiej grupy.
Wierzę też, że dusze bliskich mają wpływ na nasze dotychczasowe życie. Potrafią nas chronić i pomagać nam, kiedy nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy... Być może, to już tylko moje odczucie ale od jej śmierci, pomimo żalu i bólu jaki został miałam sporo szczęścia. Szczęście towarzyszyło mi w sprawach w których obie za życia uczestniczyłyśmy, czyli miałyśmy bardzo podobne problemy, potem jakby mnie przed nimi chroniła... Wierzcie lub nie, ja to po prostu wiem.
ciekawe,a jak wygladaja te wasze rozmowy?czy to jest we snie?nie raz sie zastanawiam czy duchy istnieja.
We śnie, ale świadomym śnie... Jeżeli miałaś kiedyś tzw "świadomy sen" to na pewno wiesz o czym mowa. Wszystko tak wyraźne i realne, jak by się działo na jawie. Można kontrolować swoją rozmowę, jak w życiu. Niesamowite...
przeczytaj Biblie będziesz wiedziała
Dopiszę opowieść, którą ostatnio usłyszałem od znajomego. Wybierał się w drogę, pracuje za granicą, ale zawsze na święta odwiedza rodzinę w kraju. Był rozdrażniony, nie wiedział, co się dzieje. Uznał, że coś może się złego wydarzyć w drodze, ale pojechał. Dojechał szczęśliwie, a po przyjeździe dowiedział się, że umarł jego przyjaciel z młodości, z którym byli bardzo blisko. Umarł w nocy, wtedy gdy on wyjeżdżał.
Duchy kiedyś w to nie wierzyłam, były to dla mnie historie dla dzieci, głupie opowieści jednak przeprowadzka do nowego domu to zmieniła. Na samym początku było dobrze. Fajne miejsce na wsi, ciekawi ludzie i takie tam miałam 14 lat jak tam za mieszkała. Pierwszy sen jaki miałam był naj gorszy, teraz go już nie pamiętam ale pamiętam jak strasznie się bałam. A to był początek,mieszkamy w bloku, rok po tym jak wszyscy tu zamieszkali zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Pierwszego lata powiesił się nasz sąsiad z klatki obok. Nic w tym by nie było dziwnego gdyby nie to że przez naj bliższe 5 lat w każde wakacje ktoś się wieszał. Zawsze było tak sano zawsze było to to samo miejsce, i zawsze były to wakacje razem zginęło tu 6 osób. Mówiłam rodzicą że coś jest nie tak, w tym bloku ale się śmiali i mówili żebym przestała wyobrażać sobie dziwne rzeczy. Pewnego wieczoru miałam ostrą kłótnie z mamą, poszłam do kuchni obrażona kiedy weszłam z stawki spadła butelka z octem mama widziała co się stało wyglądało to tak jak by ktoś ją pchnął. Zamknęliśmy kuchnię i czekaliśmy na tate. Cały czas miałyśmy taki uczucie, że ktoś na nas patrzy, ale byłyśmy same w domu. Od tamtej pory często się działy dziwne rzeczy, to coś spadło z szafki, to się dźwi otworzyły same tato jako nacjonalista starał się tłumaczyć nam to ale gdy zdarzły mu się podobne sytuacje nie wiedział co mówić. I on też uwierzył że ktoś jest w naszym domu.
Po ostatnim samobójstwie wspólnota wezwała księdza a on dał namiary na egzorcyzte. On robił jakieś śmieszne i trochę dziwne rzeczy. Od tamtej pory nikt sobie nie zrobił krzywdy. W domach nadal dzieją się dziwne rzeczy i czuć obecność czyjąś. Tato mówi że to musi być dobry duch bo nie robi nam krzywdy. Egzorcysta powiedział że dom stoi na starym przed wojennym cmentarzu może to dla tego. Nie wiem.
Osobiście nigdy nie spotkałam się z jakąś paranormalną siłą (czytaj - z duchami). Jedyne co mnie dotyka to prorocze sny - nie mówią one bezpośrednio związane ze zdarzeniem, a raczej ostrzegają mnie symbolicznie (np. rodzę dziecko = problemy z kasą). Zwykle nie mija miesiąc, a sen się sprawdza. Mam też przeczucia (moja siostra i mama również). Kilka razy słyszałam, że ktoś szepcze mi do ucha, ale może być to związane z tym, że uwielbiam słuchać białych szumów i czasem mi od tego "piszczy" w uszach. Tylko, że czasem szepty są odpowiedziami na nurtujące mnie pytania. Pierwszy raz spotkałam się z tym w wieku ok 9 - 10 lat. Powtarzają się sporadycznie przy dużych problemach.
W mojej rodzinie istnieje wiele opowieści o spotkaniach ze zmarłymi członkami rodziny i z ich obecnością (lewitujące cukiernice, naczynia etc.), ale ja tak jak pisałam nie miałam jeszcze takiego spotkania.
Ja też wierzę w duchy. Kiedys gdy jeszcze mieszkałam z mama u niej w domu było na prawdę strasznie. Ciągle na strychu słychac było jakby ktos chodził lub przestawiał meble. A kiedys gdy zasypiałam poczułam jakby mi ktos przejechał ręka po policzku. Tak sie wystraszyłam, że uciekłam z płaczem do mamy do łóżka razem z moją malutka córeczką. Nawet gdy ksiądz chodził po koledzie poświęcił cały strych i ustało tylko na jakis tydzien po czym od nowa się zaczęło. Stosowałysmy z mamą rózne kombinacje, miotła postawiona na strychu do góry nogami, woda swięcona, posiecony obrazek w oknie na strychu i nic. Nawet kiedyś sąsiadka gdy wieszała pranie cały czas miała wrażenie że ktos stoi tam i sie na nia patrzy. Tak sie wystraszyła że uciekła z tego strychu i pobiegła po męża. Ja na szczęście juz tam nie mieszkam, ale mój dawny pokój stoi zamkniety i nikt tam nie śpi bo tam najbardziej było słychac te odgłosy. A do odgłosów doszły jeszcze inne rzeczy takie jak skrzypienie fotela, ciągłe choroby mojej córki i brata, ciągłe psucie sie różnych domowych sprzętów, ujadanie psa znienacka w środku nocy.
Tuż po śmierci mojego ojca byłam w takim szoku i rozpaczy, że myślałam o najczarniejszych scenariuszach. I którejś nocy zaraz po swojej śmierci przyśnił mi się Tato, który poprosił mnie, żebym żyła.
Myślę, że to jeden z niewielu powodów, dla których nie popełniłam wtedy samobójstwa ani nie wpadłam w depresję. Ten sen pomógł mi o tyle, że uwierzyłam, że on jest i się o mnie troszczy.
W zeszłym roku w złych okolicznościach odszedł ode mnie chłopak i po prostu przestałam wierzyć w sens życia, w Boga, w ludzi. Nie widziałam przed sobą nic, żadnego sensu. Wydawało mi się, że się pomyliłam: że miłości jednak nie ma, dobra też nie, że właściwie nic nie ma. Generalnie wegetowałam przez wiele tygodni, jakbym była umarła.
I raz przyśniło mi się, że śpię, a moja dusza wyrywa się z ciała. To był słoneczny dzień, ja spałam w ciemnym pokoju i w moim śnie dusza wyrywała mi się właśnie do tego światła. Tak jakby umierała, tzn. moje ciało chciało ją przyciągnąć z powrotem. I pamiętam, że obudziłam się zlana potem, z dudniącym sercem, nie umiejąc złapać oddechu. Ogólnie - koszmar.
Ale... ja dzięki temu snowi uwierzyłam, że mam duszę. A skoro mam duszę, to znaczy, że na świecie jednak istnieje coś niematerialnego, coś "więcej". A skoro tak, to moje życie ma sens. Nie sprowadzam się tylko do dziewczyny porzuconej przez chłopaka, ale jestem czymś pięknym, moja dusza chce piękna i dobra, słońca i szczęścia, nie leżenia bez ruchu całymi dniami.
Ten sen pomógł mi uwierzyć, że życie ma sens.
I raz przyśniło mi się, że śpię, a moja dusza wyrywa się z ciała. To był słoneczny dzień, ja spałam w ciemnym pokoju i w moim śnie dusza wyrywała mi się właśnie do tego światła. Tak jakby umierała, tzn. moje ciało chciało ją przyciągnąć z powrotem. I pamiętam, że obudziłam się zlana potem, z dudniącym sercem, nie umiejąc złapać oddechu. Ogólnie - koszmar.
Przeżyłam dokładnie to samo spałam i zobaczyłam koleżankę, tę o której wcześniej pisałam, wołałam ją z całych sił, krzyczałam ale ona mnie nie słyszała, wtedy złapałam ją za rękę i dokładnie to poczułam o czym napisałaś. Potem jakbym się budziła, i byłam gdzieś obok łóżka, wróciłam bo tak się przestraszyłam, że przez pół dnia nie mogłam dojść do siebie...
Kobietka85 napisał/a:I raz przyśniło mi się, że śpię, a moja dusza wyrywa się z ciała. To był słoneczny dzień, ja spałam w ciemnym pokoju i w moim śnie dusza wyrywała mi się właśnie do tego światła. Tak jakby umierała, tzn. moje ciało chciało ją przyciągnąć z powrotem. I pamiętam, że obudziłam się zlana potem, z dudniącym sercem, nie umiejąc złapać oddechu. Ogólnie - koszmar.
Przeżyłam dokładnie to samo
No właśnie, wiele osób powiedziałoby: przyśniło się Wam, to tylko podświadomość i marzenia senne generowane przez śpiący mózg, nic więcej. Też bym tak powiedziała... gdyby nie to niesamowicie silne uczucie po śnie.
Dla mnie, osobiście, to jednak jest jakiś rodzaj znaku. Jakiś dowód na to, że my, ludzie, to nie tylko ciało, ale i świadomość, dusza. Coś niecielesnego w każdym razie. I że właśnie między duszami / świadomościami istnieją nasze więzi z innymi ludźmi.
Długo nie wierzyłam w istnienie duchów, wręcz negowałam ich istnienie. Jednak do czasu... Po śmierci Dziadka (6 lat temu) zaczęło się dziać ze mną coś dziwnego. Za życia byłam z Dziadkiem bardzo silnie związana, więc może to i dlatego Zazwyczaj, gdy siedzę w pomieszczeniu w jednej chwili zaczynam wyczuwać zapach, który za życia towarzyszył dziadkowi (jego skóra tak pachniała). Wiem, że inni go nie czują, bo pytałam. Zaprzeczali jakoby do ich nozdrzy docierało cokolwiek... Przeważnie, gdy mam do podjęcia ważną decyzję lub ma spotkać mnie coś złego w powietrzu wyczuwam znajomy zapach Wierzę, że to duch mojego Dziadka...
Jedni będą się z tego śmiać, a inni stukać mi po głowie.
Jednakże wydaje mi się, że to kwestia wiary w istnienie duchów.
Pozdrawiam, EweL
Pytanie : Co rozumiecie poprzez słowo: duch?
Bo naprawdę uwielbiam przed snem czytać Was...i uśmiecham się
Opisujecie historie jeżące włos na głowie...i tyle...przeczytajcie 2 i 5 raz...jakie były okoliczności, w jakim wieku byliście, w jakim Wy byliście stanie, itp itd
No i wiara...wierzyć to móc
W to że nękają Was demony, to jeszcze uwierzę,ale że dusze zmarłych...oj...
'Nie zmarłego,lecz żywego się lękaj".
Chce opisac Wam
co zdarzylo sie w moim zyciu
Mialam moze 25 lat ,dziecko ,meza
To byl zwykly szary dzien
normalny dzien w ktorym nic szczegolnego sie nie dzialo
Poszlam do kosciola z dzieckiem i mezem
siedzialam wiercac sie jak zwykle...
chlopca ktory czytal ewangelie skopil moj wzrok na sobie
- bo cos za nim poprostu sie pojawilo ,stalo bialo -zolte
moj wzrok ponownie wrocil na niego i zamarlam
obrocilam sie do tylu na ludzi ktorzy byli w kosciele
popatrzylam na meza ,dziecko
Kazdy zachowywal sie normalnie
-a wiec pomyslalam tylko ja to widze Zapatal meza czy cos widzi dziwnego
spojrzal na mnie i zapytal sie co Ci jest
nic mu nie odpowiedzialam , bojac sie patrzec na chlopca
zamknelam oczy i myslalam sobie ze to minie ,ze tylko mi sie to zdaje
otworzylam oczy ,obracalam sie w kolo glowa po morach kosciolka
szukalam jakiegos swiatla ,pomyslalam ze to kamera albo
zalamanie jakiegos swiatla wrociulam wzrokiem na chlopca
Postac byla w tym samym miejcu
postura czlowieka i mysle ze nie byla to kobieta,czulam ze nie byla
stalo to za chlopcem -nie byla to mala postac
ewidentnie nic sobie z tego nie robil, ze to widze
tak jakby bylo to cos normalnego ze jest
Postac sie ruszala ale normalnie nie plywala jak duch
Nie miala twarzy ,postac jednak przypominajaca czlowieka
jej ruchy byly normane ,ludzkie
ale nie widzialam nog ,byl zarys glowy i rak
---- wpadalam w panike
Chlopiec czytal nadal ewangelie , obrocil kareczke
to cos nie zrobilo jego ruchu poniewaz obserwowalam go
pomyslalam ze to jego poswiata wiec powinien zrobic
jego ruchy ale nie, poprostu stalo za nim jakby bylo czym osobnym
Zamykalam oczy,nawet pochylilam glowe aby tego nie widziec trwalo to dosyc dlugo
mialam dosyc i sie rozplakalam
Pamietam bylam zla nawet
poniwaz nie chcialam tego widziec
mialam poprostu dosyc
Moj maz,kiedy patrzyl na mnie mowil
ze bylam blada jak sciana ..zapytalam sie go czy cos widzi
i powiedzialam co sie dzieje
-bylam rostrzesiona ,zdenerwowana
nikt w tym czasie w mojej rodzinie nie zmarl
Nie chodzilam do kosciola trzy lata
Obecnie mam 43 lata i od tamtego czasu nigdy
to sie nie powtorzylo...
----nawet zapomnialam o tym zdarzeniu ------
-do pewnego zdarzenia ,ktore wam zaraz opisze
Niedawno wyjechalam na Majorke do znajomego
Spalam w oddzielnej czesci domu
na oknach byly kraty - to piekna willa
spalam na parterze ..
po kilku dniach pobytu , nie mogac usnac
rozmawialam sobie z nudow telefonicznie
z moim kochanym ,wlaczylam muzyke ,
myslalam co jutro bede robila
moglam sie juz opalac bo byla juz wiosna
siedzialam na lozku obok okna ,ukladalam ubrania
Nie zaslanialam go - byl przed oknem taras
jakis hamak i dom sasiadow
Byla moze 23 kiedy nagle zobaczylam cos na tarsie
pomyslalam ze wlasciciel domu cos pali
wyszlam na korytarz i slyszalam jak chrapie bo zawsze bylo echo w sieni
po tym rozpoznawalam ze twardo spi
nikt nie grilowal bo tez gril byl w innym miejscu w ogrodzie
byl domu sasiada bez okien od tej strony gdzie spalam
a poswiata stawala sie coraz wieksza
zaczynalo sie skupiac wcalosc
a mi zaczynalo sie to nie podobac
Nie mialam ochoty aby to wogole widziec
zaczynalo formowac w cos...
myslalam ze zwariuje
podeszlam do okna w zlosci zerwalam zaluzje na dol i krzyczalam jak opetana
znajomy sie obudzil i ze spokojem
powiedzial , matka czesto tu przychodzi
zapytalam jak przychodzi, w nocy?
a on mi na to, ze ona nie zyje < Mowil to spokojnie jakby to byla jakas normalnosc
Rano opowiedzial mi o wszystkim
nie chcialam byc w tym domu
- wyjechalam
Te dwa zdazenia sa rozne i
odlegle w czasie mojego zycia
moje zycie nie uleglo zmianie przez to co widzialam
ani tez nic sie nie wydazylo aby bylo jakims preludium do czegokolwiek
poprostu to sie stalo
widzialm cos czego nie da sie wytlumaczyc
notabene wcale nie jestem z tego zadowolona ze to mi sie przytrafilo
bo jest to nienormalne przezycie
Nasz mózg na siłę szuka sensu w losowych zdarzeniach i omamach wzrokowych/dźwiękowych. Niektórzy np. słyszą przez to słowa układające się w sensowne zdania w partiach wokalu puszczonych od tyłu.
Nasze zmysły są połączone ze sobą. Wspomnienie jakiejś sytuacji potrafi wywołać uczucie zapachu. Muzyka której ostatni raz słuchaliśmy kilka lat temu na mrozie -15 stopni, czekając na autobus, potrafi wywołać uczucie zimna odsłuchana latem.
Obraz który widzimy, jest w dużej części "autouzupełniany" pewnymi oczekiwanymi przez mózg wzorcami, przez co nie jest w 100% zgodny z rzeczywistością. Można oszukać mózg w prosty sposób by to udowodnić.
Nasz mózg nas trochę "robi w balona" 
Ducha nigdy nie spotkałem. Owszem, słyszałem jak pracują ściany, skrzypią podłogi, miałem mroczki w oczach i omamy po spożyciu, kątem oka wydawało mi się, że coś dostrzegłem, ale to się chyba nie liczy...
Ale jestem bardzo sceptyczny, nie wierzę w nic i nie chcę wierzyć. Nie przyjmuję niczego na wiarę bez dowodów. Niepotrzebne mi to do życia.
A ja wierze i historii tego typu słyszałam już sporo:)
Mój tata miał 17 lat kiedy zmarł jego ojciec. Wiadomo , wszyscy smutni, płaczący. On jako najstarszy syn latał i załatwiał wszystko. Kiedyś przyśnił mu się jego tata, powiedział,że nie musi się o nic martwić, że świetnie dadzą sobie radę . Że ma się opiekować swoją mamą .
Tata razem z babcią i bratem wrócili do miasteczka ( w którym do teraz mieszkamy) i zamieszkali z rodzicami mojej babci. Prababcia zmarła dwa miesiące póżniej,dzień przed śmiercią powiedziała ,że już po nią przyszedł Wojtuś ( mój dziadek, uwielbiali się ), pokazywała ,że stoi w progu i na nią czeka. Pare razy w mojej rodzinie tak się zdarzyło,że ci którzy mieli umrzeć, widzieli tych którzy zmarli wcześniej, mówili ,że po nich przyszli.
Pradziadek żył do 2005 r. Mieszkał ze swoją córką. Babcia mówi,że często czuje jego obecność,słyszy kroki. Tata natomiast mówi,że zawsze jak coś robi u babci, coś naprawia , to czuje ,że mój pradziadek stoi za nim i się przygląda ( zawsze tak robił ).
Na początku marca zmarła moja babcia, mieszkała z nami, była chora.
Wszystko odbyło się w okropnych okolicznościach, mój tata próbował ją reanimować,myśleliśmy ,że się dusi a ona po prostu umierała.
Mój pies bywa bardzo nerwowy.
Tego dnia skakał na tapczan i wył. Zanieśliśmy go na górę, do mojego pokoju ( bo miało przyjechać pogotowie,potem zakład pogrzebowy a on boi się schodzić ze schodów). Normalnie zawsze szalał, szczekał. A tego dnia położył się i czekał. I kładł głowę na bok, robi tak zawsze jak ktoś go głaszczę. Może to idiotyczne ale tłumaczyłam to sobie tak,że to babcia go uspokoiła, głaskała. Był spokojny, leżał grzecznie.
Wieczorem po wszystkim leżałam u siebie w łóżku, próbowałam zasnąć... W pewnym momencie usłyszałam dziwny dźwięk. Moja szafka skrzypie w charakterystyczny sposób kiedy się ją zamyka. I to był właśnie ten dźwięk. Ale szafka byłą zamknięta, patrzyłam na nią, mam ją przed oczami jak leże w łóżku , miałam zapaloną lampkę...Pomyślałam wtedy ,że to pewnie znak od babci ,że wszystko jest ok...
Zawsze w takich sytuacjach się boję. U mnie w rodzinie każdy wierzy w takie rzeczy.
Miałam jeszcze taką sytuację.Byłam w liceum. Z moją mamą pracowała kobieta, która zachorowała na nowotwór. Długo się leczyła, raz było lepiej, raz gorzej. W końcu zmarła. Nigdy nie widziałam jej na oczy, nie miałam pojęcia jak wygląda, kojarzyłam tylko jej córkę z widzenia bo była w moim wieku, z mojego liceum. Tydzień później śniło mi się ,że byłam na jakiejś imprezie z rodzicami,wszystko działo się w plenerze.CO jakiś czas podchodziła do mnie kobieta,zaczepiała a ja nie wiedziałam kto to jest. Miała króciutkie czarne włosy i duże niebieskie oczy. Mówiła coś do mnie ale nie pamiętałam jak się obudziłam. Powiedziałam mamie, wszystko się zgadzało, pokazała mi zdjęcie, to była właśnie ta jej koleżanka...
Chce opisac Wam
co zdarzylo sie w moim zyciu
Mialam moze 25 lat ,dziecko ,meza
To byl zwykly szary dzien
normalny dzien w ktorym nic szczegolnego sie nie dzialo
Poszlam do kosciola z dzieckiem i mezem
siedzialam wiercac sie jak zwykle...
chlopca ktory czytal ewangelie skopil moj wzrok na sobie
- bo cos za nim poprostu sie pojawilo ,stalo bialo -zolte
moj wzrok ponownie wrocil na niego i zamarlam
obrocilam sie do tylu na ludzi ktorzy byli w kosciele
popatrzylam na meza ,dziecko
Kazdy zachowywal sie normalnie
-a wiec pomyslalam tylko ja to widze Zapatal meza czy cos widzi dziwnego
spojrzal na mnie i zapytal sie co Ci jest
nic mu nie odpowiedzialam , bojac sie patrzec na chlopca
zamknelam oczy i myslalam sobie ze to minie ,ze tylko mi sie to zdaje
otworzylam oczy ,obracalam sie w kolo glowa po morach kosciolka
szukalam jakiegos swiatla ,pomyslalam ze to kamera albo
zalamanie jakiegos swiatla wrociulam wzrokiem na chlopca
Postac byla w tym samym miejcu
postura czlowieka i mysle ze nie byla to kobieta,czulam ze nie byla
stalo to za chlopcem -nie byla to mala postac
ewidentnie nic sobie z tego nie robil, ze to widze
tak jakby bylo to cos normalnego ze jest
Postac sie ruszala ale normalnie nie plywala jak duch
Nie miala twarzy ,postac jednak przypominajaca czlowieka
jej ruchy byly normane ,ludzkie
ale nie widzialam nog ,byl zarys glowy i rak
---- wpadalam w panike
Chlopiec czytal nadal ewangelie , obrocil kareczke
to cos nie zrobilo jego ruchu poniewaz obserwowalam go
pomyslalam ze to jego poswiata wiec powinien zrobic
jego ruchy ale nie, poprostu stalo za nim jakby bylo czym osobnym
Zamykalam oczy,nawet pochylilam glowe aby tego nie widziec trwalo to dosyc dlugo
mialam dosyc i sie rozplakalam
Pamietam bylam zla nawet
poniwaz nie chcialam tego widziec
mialam poprostu dosyc
Moj maz,kiedy patrzyl na mnie mowil
ze bylam blada jak sciana ..zapytalam sie go czy cos widzi
i powiedzialam co sie dzieje
-bylam rostrzesiona ,zdenerwowana
nikt w tym czasie w mojej rodzinie nie zmarlNie chodzilam do kosciola trzy lata
He, he a nie pomyślałaś, że za tym chłopcem stoi sam Chrystus? Dla mnie to oczywiste. Np. wg widzenia jednej świętej, gdzie Maryja ukazała jej co tak naprawdę dzieje się podczas Eucharystii podczas konsekracji za księdzem stoi sam Chrystus (w takiej właśnie złotej poświacie) a Jego ręce łączą się z rękoma duchownego dokonując przemienienia. On jest obecny, nawet czasem namacalnie w swojej świątyni a ty według mnie miałaś wielką łaskę by to doświadczyć. Szkoda, że przez to nie chodziłaś do kościoła 3 lata...
Podczas mszy o uzdrowienie, pewien ksiądz (ma dar proroctwa i mówienia językami) powiedział, że w bocznej nawie po prawej stronie przechadza się Jezus. Moja koleżanka tam stała, powiedziała mi, że poczuła lekki powiew, jakby ktoś przeszedł a kobieta obok niej, która stała na końcu ławki zaczęła płakać bo czuła jak ktoś ją dotyka ręką choć tego nie widziała. Żebyście nie mówili zaraz, że to wytwór wyobraźni bo ksiądz powiedział coś to zaraz każdy wziął przeciąg za Chrystusa dodam coś jeszcze.
Ten ksiądz serio ma duży dar proroctwa, podczas takich mszy zdarza się, że mówi np. Chrystus chce przyjść do pani, która ma zielony sweter w żółte guziki i hoduje nasturcje w kuchni ale ostatnio jej zwiędła, ma ona problemy z chorą nogą, módl się teraz do Boga, On chce Cię uleczyć. I później okazuje się, że ktoś doznał uzdrowienia nogi, innego fizycznego czy duchownego. Serio, w naszym mieście pewna dziewczynka właśnie tak została uzdrowiona z nowotworu, podczas takiej mszy. Wiadomo, że nie każdy może tego doświadczyć, to zależy od woli Bożej.
Byłam taż u tego księdza, aby się nade mną pomodlił. Powiedział mi takie rzeczy, o których nawet najbliżsi przyjaciele nie wiedzą, byłam normalnie w takim szoku, jak się za mnie modlił wymienił mi moje największe zmagania, problemy, przed czym powinnam się chronić. Czułam jakby mi prześwietlił duszę na wylot. A pierwszy raz go w tedy na oczy widziałam. Później jeszcze dodał, co chce mi Chrystus przekazać. Nie będę przytaczać bo to zbyt osobiste słowa, ale pamiętam je do dziś...
Kto chce niech wierzy, pewnie i tak znajdą się tacy, którzy to podważa - trudno. Ich wolna wola. Mam nadzieję, że niektórym to może jednak pomóc.
Ja slyszalam od osoby kompetentnej i zaufanej, ze duchy odchodza od nas bezpowrotnie maja swoja droge i nie moga wracac na ziemie jedynie szatan moze nas ludzic i udawac te osoby im bardziej ktos wierzy i sie angazuje tym bardziej jest narazony. Dlatego juz dawno temu przestalam sie tym interesowac i zostawiam ten temat. Oczywiscie nikt nie musi mi wierzyc:)
Od osoby kompetentnej? A kto wśród żyjących jest kompetentny aby odpowiadać na tego typu pytania?
przeczytaj Biblie będziesz wiedziała
I to jest dobre. Wielu ludzi nazywających się wierzącymi, chrześcijanami, nie ma pojęcia o tym co Biblia mówi w tym temacie. O tym, że duchów nie ma, a wszyscy po śmierci czekamy na sąd ostateczny i z martwych wstanie.
Jeżeli chodzi o mnie, podchodzę do zagadnienia bardziej naukowo. Moim zdaniem fizyka kwantowa wyjaśni nam istotę duszy.
Jeżeli chodzi o mnie, podchodzę do zagadnienia bardziej naukowo. Moim zdaniem fizyka kwantowa wyjaśni nam istotę duszy.
Nowoczesna fizyka zakłada różne formy istnienia energii. Może duchy są formą jeszcze przez nas nie zbadaną 
?
XX30 napisał/a:Jeżeli chodzi o mnie, podchodzę do zagadnienia bardziej naukowo. Moim zdaniem fizyka kwantowa wyjaśni nam istotę duszy.
Nowoczesna fizyka zakłada różne formy istnienia energii. Może duchy są formą jeszcze przez nas nie zbadaną
Dokładnie to zakładam. Duchy = energia. Kwanty = energia w czystej postaci, niby fizycy sobie je klasyfikują ze względu na " właściwości" z tym, że ich właściwością podstawową jest zmienność i splątanie kwantowe oraz ich kompletna nieprzewidywalność na chwile obecna. No ale tu już odbiegam od tematu.
Ja to sobie wyobrażam tak, że kwanty są nośnikiem informacji we wszechświecie ich idea mogłaby tłumaczyć zjawiska takie jak:
- wspomnienia z poprzedniego życia,
- projekcja pewnych zdarzeń, taki hologram z przeszłości, przyszłości bądź innych światów ( halucynacje , i tu mój profesor od filozofii pewnie zadałby pytanie skąd u nas pewność, że halucynacja jest nieprawdziwa. Patrząc na idę kwantów JEST PRAWDZIWA!)
- instynkt i intuicję
- historie o duchach
- przewidywanie przyszłości
- telepatię
Ciężko się o tym myśli bo dla nas świat jest kompletnie liniowy. Ma swój początek i koniec. Nasza fizyczność jest również skończona.
Dodam, że sama miałam kilka przygód w życiu, związanych z widzeniem, słyszeniem rzeczy nie dających się wyjaśnić. Ale chociażby przykłady chorób psychicznych, pozwalają nam zauważyć jak łatwo mózg ludzki daje się oszukać.
Historie o duchach traktuje bardziej w kategoriach nie tego co rzeczywiście miało miejsce a co nasz mózg zobaczył i sobie ubzdurał.
Sceptycznie podchodze do tematyki istnienia duchów, jednak w swoim zyciu równiez miałam kilka dziwnych sytuacji..
Najbardziej pamiętam dwie z czasów kiedy byłam dzieckiem.
Był późny wieczor (koło 23) , miałam z 10 lat i byłam sama w domu, było to krótko przed świętami Bożego Narodzenia. Leżałam w łóżku w swoim pokoju, a tata pojechał po mame (chyba była u koleżanki, nieistotne). W domu byłam ja i moj pies. W salonie stała ozdobiona choinka, miała takie lampki, że jak się ponaciskało odpowiednie guziczki to zaczynały odtwarzać melodie. Czytałam książke i czekałam na rodziców, gdy usłyszałam tą melodie... Na początku nie wiedziałam nawet co to, serce zaczelo mi walić i dopiero po chwili dotarlo do mnie, ze to melodia z tych lampek. Mój pies wyskoczył z mojego pokoju i pobiegł do salonu gdzie zaczał przeokurtnie wyć. Byłam śmiertnielnie wystraszona, ale postanowiłam wejść do salonu, chciałam zobaczyc czy ktoś jest (bałam się raczej kogoś żywego, bo nie wierzyłam, by te lampki same z siebie zaczęły grać). Odważyłam się, zajrzałam tam, ale nie było nikogo, tylko mój pies, który szczekał jakby na tą choinke i wył na przemian. Podeszłam, wyłaczyłam tą melodie, w sumie całe lampki odłączyłam i pobiegłam do swojego pokoju. Rozpłakałam się i zaczełam sie modlić. Po 15 minutach przyjechali rodzice.
Druga sytuacja jest jeszcze dziwniejsza.
Byłam dzieckiem , nie pamiętam ile dokładnie lat miałam. Często bawiłam się z dziećmi z pobliskiego osiedla bloków. Raz będąc sama na spacerze z psem na tym osiedlu przed wieczorem, zobaczyłam staruszke z zakupami. Podbiegłam do niej, żeby jej pomóc (nie znałam jej, nigdy wcześniej jej nie widziałam). Uśmiechnela się, pomogłam zanieść jej te zakupy na 1 piętro. Zaprosiła mnie na ciastko. Weszłam, zrobiła herbaty, jej mieszkanie było urządzone w bardzo starodawnym stylu. Stara narzuta na kanapie, stare poduszki, stare obrazy na ścianie, stary telefon, pamiętam te szczególy. Napiłyśmy się herbaty, porozmawiałyśmy, była bardzo miła, mówiła, że jest samotna. Zaczełam ją odwiedzać. Zawsze piłam herbate, jadłam ciastka i sobie z nią gawędziłam. Pamiętam jeszcze sytuacje, że któregoś razu wyjeła z szafy suknie. Długą, fioletową. I powiedziała mi że to jej CZARNA suknia na jej własny pogrzeb, kiedy umrze. Ze chce mieć właśnie tą, czarną suknie. Byłam zdziwiona, że ciągle mówi czarna pomimo, że suknia była jasno fioletowa. To była chyba ostatnia moja tam wizyta, był wieczór, pożegnałam się i pobiegłam do domu.
Następnego dnia z samego rana jak zawsze poszłam z psem na spacer i przechodziłam koło bloku tej staruszki, zajrzałam w okna, balkon i... szok. Mieszkanie było zupełnie puste (drzwi balkonowe były otwarte). Nic w środku nie było, zauważyłam nawet zdarte tapety.
Byłam (nawet jako dziecko) bardzo zaskoczona i zdziwiona. Wróciłam do domu, ale później znowu poszłam koło tego bloku. Byli tam jacyś pracownicy, malowali. Zapytałam, gdzie jest ta starsza pani, która tu była jeszcze wczoraj. Odpowiedzieli, ze mam nie przeszkadzac im w pracy i że to mieszkanie stoi puste od 2 miesięcy.
Do dnia dzisiejszego nie potrafie tego wyjaśnić i nie była to tylko moja wyobraźnia, bo tych wizyt u tej staruszki było kilka...
Niezwykłe tu czytam opowieści.
Niezwykłe tu czytam opowieści.
Animus daj się ponieść wyobraźni
coś tam gdzieś we wszechświecie pewnie sobie jest
Ja widziałam okropne postacie i mówiły do mnie i często tak się darły, że nie mogłam spać po nocach. do 22roku życia nie spałam sama ani przy zgaszonym świetle - to i tak nie pomagało. za młodu babcia odprawiała jakieś czary nade mną. wiadomo, że magia pochodzi od demonów więc czymś mnie tam "zainfekowała" że lubiły mnie męczyć. na całe szczęście już tego nie mam, po zaczęłam zbliżać się do Boga. Modlitwa daje bardzo dużo. w wieku 23 lat popłakałam się pewnego dnia budząc się wyspana i to będąc sama w łóżku przy zgaszonym świetle. Najgorsze było "porzucenie ich świata" czyli pozbycie się wszystkiego co jest związane z okultyzmem. w akcje zaangażowałam nawet moją mamę! widziałam różne postacie, ale jedna zawsze tam była z nimi.... teraz mam spokój i oby tak pozostało
historie o "duchach", które rzeczywiście to tylko demony, które chcą byśmy tak wierzyli, są prawdziwe. Mojej najlepszej koleżanki (hinduski) siostra też ich widzi, przez całe swoje życie, dla tego było jej łatwiej w to uwierzyć, mimo modlitw do jej bogów nic jej to nie pomaga, czyli mam wnioskować, że do złego Boga się modli?
Ludzie mówią o tym ale inni ich wyśmiewają, boją się czasem upokorzenia nawet przez internet.
na innym forum jak o tym pisałam uznali to za bajkę, a innych zafascynowały te stworzenia i chcieli wiedzieć jak wyglądały. dla tego zaspokoje waszą ciekawość z góry. jedne wyglądały niewinnie jak dzieci, małe, ale nie miały oczu tylko czarne dziury zamiast gałek ocznych. drugie były wielkie i ohydne, inne wyglądały jak najgorsze potwory jakie można zobaczyć w telewizji, a inne - i to jest najbardziej przerażające - wyglądały jak twoi członkowie rodziny. raz nawet widziałam moją mamę a ona leżała przecież w łóżku obok mnie. najbardziej to przeraża jak mówią do ciebie bo mówią różnymi głosami, czasem słyszałam nawet głos mojego narzeczonego, mówiący że mnie zabije. więc to nie są bajki. jak wierzycie bo was to spotkało, nie wierzcie że to duchy, to prawdziwe upadłe anioły (demony) chcą wam namieszać w głowie. jak nie wierzycie to w takim razie macie materiał na straszenie dzieci.
Nie wierzę w duchy ale wierzę w to, że ni stąd ni z owąd normalnemu zdrowemu człowiekowi coś może się przywidzieć, coś zadawać i to w taki sposób, że wierzy, że jest to realne.
szczerze to raz mi albo sie przewidziało albo naprawdę to był duch... miałam 14 lat i jak odkurzałam a byłam sama w domu odwróciłam sie do drzwi a tam stała zmarła siostra mojej Sąsiadki, nie wiedziałam co robić tak sie wystraszyłam i stuku puku w domku też słyszę ale można to wytłumaczyć że to urządzenia.
Kiedys byłam na wyciecze w Oswiecimiu razem z chłopakiem. Byliśmy z grupą która oprowadzał przewodnik. Weszlismy do budynku poświeconego martyrologii zydowskiej.Było tam pełno zdjęc i leciała zydowska modlitwa.Ogólnie atmosfera , ponura,przytłaczajaca.
Ale my byliśmy w wesołym nastroju,zartowalismy i robilismy sobie jaja.Zapatrzeni w siebie nagle znalezlinsmy sie sami!Gdzie reszta ludzi! Gdzie jest nasza grupa! Mówie do chłopaka idziemy stąd a tu niespodzianka! Ja za klamke a tu drzwi zamkniete,drugie drzwi-napis wyjscie awaryjne-zamkniete,uderzamy w trzecie drzwi-zamkniete.
Wpadłam w panike ,gdybym była sama-zawał na miejscu.
Przez moment bylismy tylko my , te koszmarne zdjecia i ta żałobna muzyka.Czułam sie wtedy okropnie, paniczny strach.
W koncu udało nam sie wyjsc z tego pomieszczenia,znalazłam swoja grupe ale do konca wycieczki bylismy smiertelnie powazni. CHYba ktos zwrócił nam uwage za niestosowne zachowanie.
Ja napiszę inaczej.
Wierzę w życie po. Tak jak wierzę w Boga. I wierzę , że ktoś nade mną czuwa.
Mam Anioła Stróża w osobie najbliższej, która odeszła.
Zawsze znajdzie za mnie to co zgubiłam i nagle jest przed oczami, choć nigdzie nie było (tak samo gdy żyła).
Czasami gdy spotykam się z kumpelką i rozmawiamy o naszych "Aniołach" pękają ramki i zdjęcia lecą z nich.
Wiara to potęga i nic mi jej nie odbierze.
Nigdy w duchy nie wierzyłam, była to dla mnie totalna bzdura. Do pewnego jednak momentu - 1,5 roku temu zmarł mój mąż, bardzo za nim tęskniłam, do bólu, chciałam go jeszcze zobaczyć. Pewnego wieczoru gdy jak zwykle ułożyłam się do snu w naszym wspólnym łóżku,pogrążona w ogromnej rozpaczy, poczułam że leży obok mnie- zobaczyłam go również. Był jakby utkany z delikatnej materii, szary. Czułam od niego emocje - tęsknotę. Uwierzcie mi , nie był to sen, na prawdę nie spałam. Od tego momentu wiem że nasi bliscy są blisko nas i nam pomagają.
Przyznam sie, ze nie czytalam calego watku. Wszystkie te sprawy mozna racjonalnie wytlumaczyc. Umysl ludzki jest bardzo plastyczny, potrafi nawet dorabiac wspomnienia wsteczne. Czyli uwazamy za prawde cos, co sie nigdy nie wydarzylo.
Duszaca w nocy zmore, obudzenie sie z uczuciem strachu, poczucie czyjejs obecnosci - poszukajcie pod "porazenie przysenne". Ja znam to z czasow dziecinstwa. Sama wpadlam, jak to kontrolowac. Poniewaz nie mamy w tym czasie wladzy nad miesniami szkieletowymi (bo to doslownie przzypomina paraliz) nalezy wykorzystac oddechowe. Wstrzymac lub bardzo przyspieszyc oddech. Niedotlenienie lub przeciwnie nadmiar tlenu spowoduje pelne przebudzenie.
W "nawiedzonym" domu mieszkalam przez jakis czas. Z dwoma kolegami z pracy, z ktorych jeden okazal sie alkoholikiem. W Danii, pracowalam dla angielskiej firmy. Trzecie pietro, nad nami ogromny strych. Na dole knajpa i agencja towarzyska. Mieszkanie pieciopokojowe, ze 150m. Bez lamp - firma wpuscila nas do nieurzadzonego mieszkania, z mebli mielismy po krzesle, lozku i jakies stoliki - ja mialam telewizyjny. Killka lamp znalezlismy na strychu. Ale wieksza czesc nieoswietlona.
Zeby ze swojego pokoju dostac sie do lazienki ja i jeden kolega musielismy pokonac czworo drzwi, drugi kolega szescioro - dwoma alternatywnymi drogami. Wiec na jednym koncu mieszkania mozna by kogos zabic, na drugim nie bylo by nic slychac.
Brak kontaktu z rodzinami, praca na dwie zmiany, wiec pracujac na roznych widzielismy sie tylko kilka minut w pracy. Zima - krotki dzien. Firma sie nami nie interesowala.
Budynek byl stary, podlogi drewniane. Roznorodnych odglosow byla cala masa.
W moim pokoju "odglosy krokow". Podlogi byly zbudowane z bardzo dlugich desek, ktore szly przez wiecej niz jedno pomieszczenie. Wystepujace naprezenia - osiadanie gruntu, scian, zmiany wywolane temperatura powodowaly trzaskanie desek. Kolejno, w poprzek pokoju, konczylo sie to przy drzwiach. Ja od razu uznalam to za zjawisko naturalne, ale kolega wytlumaczyl mi to fachowo. Z czego sie deski podlogowe pozyskuje, jak uklada itp. Nawet kiedys siedzielismy razem w moim ogromnym pokoju i sluchalismy tego skrzypienia. Dodatkowo cos stukalo kolo framugi drzwi, tak glosno, ze spac nie dawalo.
Dla mnie ten dom byl raczej wielka frajda, zreszta naprezenia w firmie nie pozwalaly zajmowac sie drobiazgami.
Ale raz sie przestraszylam. W nocy uslyszalam okropny dzwiek, cos co uznalam za skowyt psa potraconego przez samochod. Rzucilam sie do okna - nic. Na dokladke dzwiek rozlegal sie wyraznie wewnatrz budynku.Bylam pewna, ze w tym domu nikt nie ma psa. Nastepnego dnia opowiedzialam o tym Dunczykom, i zagadka sie wyjasnila. To byl koniec lutego, okres godowy mew. W zachodniej Jutlandii to nie sa ptaszki wielkosci golebia - niektore prawie jak gesi. Wydaja one w okresie godowym przerazliwe dzwieki. Ktoras mewa dostala sie na strych, gdzie byly tez zreszta golebie.
Opowiem wam moją historie która jest prawdziwa i realna. Mieszkałem wraz z moimi rodzicami i z braćmi w starej przedwojennej kamienicy. Miałem ok. 14-16 lat ( teraz mam 34 ). Mieszkaliśmy na 1 pietrze na parterze mieszkała Agnieszka była starsza maiła wówczas ok 22-24 lata. Jak pamiętam był to okres wakacyjny i wszyscy z podwórka spotykaliśmy się i bawiliśmy i tam takie rzeczy. Pewnego poranka Agnieszka zaproponowała dla nas coś strasznego abyśmy wywołali w nocy ducha i ona wie jak to się robi.Na początku poszliśmy wszyscy do piwnicy gdzie mieszkałem i Agnieszka przyniosła kartkę formatu A4 jak pamiętam na górze były wypisane liczby od 1 do 50 a na dole alfabet na środku tej kartki położyła spodek i na tym spodku była strzałka pomiędzy sporkiem na prawo wypisane TAK na lewo NIE i na tym spodku zapaliła świeczkę. Na początku było nas chyba 6 osób wszyscy w moim wieku lecz AGNIESZKA BYŁA NAJSTARSZA. Wygłupialiśmy się z początku gdyż były z nami dwie dziewczyny każdy chciał je poderwać i się straszyliśmy i wygłupialiśmy lub ktoś pukał w ścianę i tam takie rzeczy. Nigdy nam to tak naprawdę nie wychodziło a Agnieszka miała na nas wielkie nerwy gdyż ona to brała na poważnie a my na wesoło. Któregoś wieczora Agnieszka wykluczyła 3 osoby i wzięła powiedziała iż dzisiaj w nocy około 23.00 pójdziemy do piwnicy i zrobimy to naprawdę i bez żartów. Jak pamiętam była od nas starsza i nas tak zmotywowała iż zrobiliśmy tak jak ona chciała. Moja piwnica była samym wyglądem przerażająca i straszna. Około 23.00 poszliśmy to tej piwnicy i się zamknęliśmy - nie na klucz lecz drzwi od tej piwnicy tarły o podłoże i jak by ktoś chciał do niej wejść to nie miał możliwości zrobić to tak aby go nie było słychać gdy wydobywały straszny dźwięk podczas otwierania. Agnieszka rozłożyła kartkę i zapaliła świeczkę - kucnęliśmy a my nad tą świeczką wyciągnęliśmy ręce do przodu i wyciągnęliśmy palce wzdłuż tej świeczki i wywoływaliśmy ducha słowami nap. Duchu Kamil Ku...... wzywamy cie przyjedz jeżeli tu jesteś daj nam znaki tak dalej i tak dalej i tak dalej. Na początku było to śmieszne lecz się naprawdę w te słowa wkręciliśmy i po chwili odczuwaliśmy to i słyszeliśmy pomału kroki jak ktoś do nas pomału podchodzi i możecie mi nie wieżyc strzałka na spodku nagle sama się przesunęła się na TAK. Wszyscy to zobaczyliśmy i tak zaczęliśmy krzyczeć ze strachu że w panice uciekał jeden przez drugiego. Mój kolega zdarł sobie o ścianę cały policzek. Byliśmy wszyscy brudni od ścian i podłogi gdyż po ciemku na siebie wchodziliśmy i eis przewracaliśmy typu kto 1 ten lepszy. Wybiegliśmy na podwórko a przez otwarte drzwi od piwnicy widzieliśmy z daleka świeczkę zapalona i Agnieszkę która siedziała sobie i jak by nigdy nic jak twierdziła odwoływała tego ducha. Miała z sobą pismo święte. Od tamtej nocy gdy mój ojciec kazał pójść mi po węgiel do piwnicy to płakałem i mówiłem że się boje i tak tom piwnice unikałem. Po miesiącu już tak się nie bałem i miałem rower marki Wigry 3 i przeskakiwał mi z tyłu torpedo i postanowiłem pójść do tej piwnicy aby rozebrać te torpedo i sprawdzić co jest przyczyną. Zanim poszedłem do tej piwnicy dokładnie sprawdziłem ją czy nikogo niema i nikomu zwłaszcza braciom nic nie owiłem aby mnie nie straszyli i eis w niej zamknąłem aby nikt mi nie wchodził i mnie nie straszył. Jak pamiętam rower przełożyłem do góry nogami i rozkręcałem tylne koło a ja siedziałem na wiaderku. Podczas tego rozbierania nagle koło siebie zobaczyłem siedzącego nie dużego psa który się na mnie patrzy i się może nawet cieszy miał wyciągnięty język i machał ogonem. Wcale tego psa się nie wystraszyłem gdyż pomyślałem że przyszedł z podwórka. Kiedy wstałem ten pies nagle odskoczył machał ogonem i się na mnie patrzył ja zacząłem cmokać gwizdać i go wołać do siebie gdyż był naprawdę fajny lecz ten pies wybiegł z mojej piwnicy na korytarz piwnicy a ja poszedłem za nim sprawdzić co to za pies. Wychodzę z mojej piwnicy za tym psem i parterze wzdłuż mojej piwnicy do drzwi wyjściowych jest bardzo długi korytarz i jest ciemno - i psa nie ma i drzwi zamknięte a pies nie mógł się schować gdyż był za duży aby wejść do innej piwnicy. Jak to zobaczyłem to wtedy się naprawdę wystraszyłem i tak zacząłem uciekać do wyjścia i zostawiłem otwartą moja piwnice i tak z niej uciekłem. To wszystko - nie piłem nie ćpałem i w chwili obecnej jestem funkcjonariuszem policji który przeszedł wszelkie badania i wiem co mówię i tak było jak miałem 14-16 lat.
Chciałam spytać Was drodzy moi,czy ktoś z Was widział lub czuł obecność ducha,czy czegoś niesamowitego. Dużo się o tym czyta,dużo mówi,ale czy nikt nie zmyśla? Napiszcie proszę,ale PRAWDĘ. Dzięki
Opowiem wam moją historie która jest prawdziwa i realna. Mieszkałem wraz z moimi rodzicami i z braćmi w starej przedwojennej kamienicy. Miałem ok. 14-16 lat ( teraz mam 34 ). Mieszkaliśmy na 1 pietrze na parterze mieszkała Agnieszka była starsza maiła wówczas ok 22-24 lata. Jak pamiętam był to okres wakacyjny i wszyscy z podwórka spotykaliśmy się i bawiliśmy i tam takie rzeczy. Pewnego poranka Agnieszka zaproponowała dla nas coś strasznego abyśmy wywołali w nocy ducha i ona wie jak to się robi.Na początku poszliśmy wszyscy do piwnicy gdzie mieszkałem i Agnieszka przyniosła kartkę formatu A4 jak pamiętam na górze były wypisane liczby od 1 do 50 a na dole alfabet na środku tej kartki położyła spodek i na tym spodku była strzałka pomiędzy sporkiem na prawo wypisane TAK na lewo NIE i na tym spodku zapaliła świeczkę. Na początku było nas chyba 6 osób wszyscy w moim wieku lecz AGNIESZKA BYŁA NAJSTARSZA. Wygłupialiśmy się z początku gdyż były z nami dwie dziewczyny każdy chciał je poderwać i się straszyliśmy i wygłupialiśmy lub ktoś pukał w ścianę i tam takie rzeczy. Nigdy nam to tak naprawdę nie wychodziło a Agnieszka miała na nas wielkie nerwy gdyż ona to brała na poważnie a my na wesoło. Któregoś wieczora Agnieszka wykluczyła 3 osoby i wzięła powiedziała iż dzisiaj w nocy około 23.00 pójdziemy do piwnicy i zrobimy to naprawdę i bez żartów. Jak pamiętam była od nas starsza i nas tak zmotywowała iż zrobiliśmy tak jak ona chciała. Moja piwnica była samym wyglądem przerażająca i straszna. Około 23.00 poszliśmy to tej piwnicy i się zamknęliśmy - nie na klucz lecz drzwi od tej piwnicy tarły o podłoże i jak by ktoś chciał do niej wejść to nie miał możliwości zrobić to tak aby go nie było słychać gdy wydobywały straszny dźwięk podczas otwierania. Agnieszka rozłożyła kartkę i zapaliła świeczkę - kucnęliśmy a my nad tą świeczką wyciągnęliśmy ręce do przodu i wyciągnęliśmy palce wzdłuż tej świeczki i wywoływaliśmy ducha słowami nap. Duchu Kamil Ku...... wzywamy cie przyjedz jeżeli tu jesteś daj nam znaki tak dalej i tak dalej i tak dalej. Na początku było to śmieszne lecz się naprawdę w te słowa wkręciliśmy i po chwili odczuwaliśmy to i słyszeliśmy pomału kroki jak ktoś do nas pomału podchodzi i możecie mi nie wieżyc strzałka na spodku nagle sama się przesunęła się na TAK. Wszyscy to zobaczyliśmy i tak zaczęliśmy krzyczeć ze strachu że w panice uciekał jeden przez drugiego. Mój kolega zdarł sobie o ścianę cały policzek. Byliśmy wszyscy brudni od ścian i podłogi gdyż po ciemku na siebie wchodziliśmy i eis przewracaliśmy typu kto 1 ten lepszy. Wybiegliśmy na podwórko a przez otwarte drzwi od piwnicy widzieliśmy z daleka świeczkę zapalona i Agnieszkę która siedziała sobie i jak by nigdy nic jak twierdziła odwoływała tego ducha. Miała z sobą pismo święte. Od tamtej nocy gdy mój ojciec kazał pójść mi po węgiel do piwnicy to płakałem i mówiłem że się boje i tak tom piwnice unikałem. Po miesiącu już tak się nie bałem i miałem rower marki Wigry 3 i przeskakiwał mi z tyłu torpedo i postanowiłem pójść do tej piwnicy aby rozebrać te torpedo i sprawdzić co jest przyczyną. Zanim poszedłem do tej piwnicy dokładnie sprawdziłem ją czy nikogo niema i nikomu zwłaszcza braciom nic nie owiłem aby mnie nie straszyli i eis w niej zamknąłem aby nikt mi nie wchodził i mnie nie straszył. Jak pamiętam rower przełożyłem do góry nogami i rozkręcałem tylne koło a ja siedziałem na wiaderku. Podczas tego rozbierania nagle koło siebie zobaczyłem siedzącego nie dużego psa który się na mnie patrzy i się może nawet cieszy miał wyciągnięty język i machał ogonem. Wcale tego psa się nie wystraszyłem gdyż pomyślałem że przyszedł z podwórka. Kiedy wstałem ten pies nagle odskoczył machał ogonem i się na mnie patrzył ja zacząłem cmokać gwizdać i go wołać do siebie gdyż był naprawdę fajny lecz ten pies wybiegł z mojej piwnicy na korytarz piwnicy a ja poszedłem za nim sprawdzić co to za pies. Wychodzę z mojej piwnicy za tym psem i parterze wzdłuż mojej piwnicy do drzwi wyjściowych jest bardzo długi korytarz i jest ciemno - i psa nie ma i drzwi zamknięte a pies nie mógł się schować gdyż był za duży aby wejść do innej piwnicy. Jak to zobaczyłem to wtedy się naprawdę wystraszyłem i tak zacząłem uciekać do wyjścia i zostawiłem otwartą moja piwnice i tak z niej uciekłem. To wszystko - nie piłem nie ćpałem i w chwili obecnej jestem funkcjonariuszem policji który przeszedł wszelkie badania i wiem co mówię i tak było jak miałem 14-16 lat.
30 listopada w Andrzejki zerwałam gałązki wiśni i włożyłam do wazonu. Zgodnie z tradycją zakwitły na Boże Narodzenie co jest gwarantem, że spotkam swoją miłość w tym roku...:)
Ale do rzeczy. Święta w tym roku miałam smutne. Wieczorem 25.12.2013 usiadłam cichutko w pokoju i płakałam z tęsknoty za dzieckiem.
Dwie najbliższe mi osoby w życiu babcia i tata zmarły jakiś czas temu. I właśnie w te święta z tego bólu i rozpaczy wśród potoku łez wypowiedziałam słowa: babciu, tato proszę Was jeśli możecie poproście Boga żeby skrócił tę moją mękę, Mam już dosyć cierpienia, pomóżcie mi jeśli możecie. Wypowiadając te słowa patrzyłam na ścianę, w pokoju panował półmrok świeciła się tylko lampka nocna i światełka choinkowe. Nagle na ścianie zobaczyłam cień poruszającej się gałązki wiśniowej. Ruszał się ten cień bardzo mocno. Popatrzyłam na stół na którym stał wazon z gałązkami i wśród tylu wszystkich gałęzi kołysała się tylko jedna... i naprawdę mocno tak jakby czyjaś ręka wprawiła ją w ruch.
Nie było żadnego przeciągu, wiatru, nic. Okna pozamykane, zima. Nie czułam strachu, raczej spokój i ukojenie i pewność że nie jestem sama. Do tej pory miałam tak, że bliscy zmarli przychodzili w snach. Od niedawna pojawiły się też i inne oznaki obecności.
Mój syn zaraz po śmierci mojej babci (miał wtedy 3 lata) bardzo często budził się w nocy i rozmawiał przez sen. Siadał na łóżku i dyskutował. Na moje pytanie z kim rozmawia- odpowiadał że z babcią Władzią.
Kiedyś obudził się z płaczem i mówi- mamo była babcia i mówiła żebym Ci powiedział żebyś rzuciła palenie. Później często do tego tematu wracał i zawsze płakał. Zadziałało na mnie. Rzuciłam z dnia na dzień, choć kiedyś próbowałam wielu wspomagaczy i był problem...
Wierzę, w takie rzeczy. Zwłaszcza jeśli umiera ktoś bliski. Staje się on naszym opiekunem, pomocnikiem. W trudnych chwilach zwłaszcza po prostu czuję obecność moich bliskich. Ale nie wszyscy przychodzą. Są osoby z rodziny, które zmarły a które nigdy mi się nie przyśniły.
Myślę też że do dzieci ze względu na ich czyste duszyczki i dziecięcą wrażliwość bliscy zmarli mają łatwiejszy dostęp aniżeli do dorosłych.
Ale to też nie jest pewnik, bo kiedyś moja babcia przychodziła w snach tylko do mojego syna, a teraz zdarza się że i do mnie przychodzi ...:)
Wierzyć nie wierzyć w duchy, cóż czasem zdarza się coś, czego nie potrafimy racjonalnie wytłumaczyć. Miałam dwa takie zdarzenia. Jednej nocy śniło mi się że ktoś stoi nademną. Gdy otworzyłam oczy zobaczyłam ciemną postać i zaczęłam wrzeszczeć i taką wrzeszczącą pod kołdrą znalazła mnie cała rodzinka którą postawiłam na nogi w środku nocy.
A głupio mi było, bo gdyby ten gościu poczekał moment a nie zniknął, mój krzyk byłby usprawiedliwiony a tak..żenada. 
Za drugim razem na kladce schodowej wieczorem, wchodząc na półpiętro zobaczyłam czyjeś odbicie w oknie, ten ktoś był za mną gdy się odwróciłam zgasło na klatce światło. Matko jedyna jakiego ja spida dostałam. Szłam wtedy do babci. Dobrze że były drzwi od mieszkania otwarte bo chyba bym razem z nimi ze strachu weszła.
A jeszcze babcia gdy mnie zobaczyła taką zziajaną i bladą pyta -co to dziecko, ducha zobaczyłaś?
Inna historia przydarzyła się mojej psiapsiółce. Pracuje ona w domu opieki i tam opiekuje się kilkoma osobami w podeszłym wieku. Ponieważ dom jest prywatny każdy z pensjonariuszy ma swój pokój. Marta codziennie przynosi herbatę, śniadanie, włącza telewizor etc. Jedna ze starszych pań ma na imię Ana, nie porusza się samodzielnie. Marta wchodzi, pyta co słychać, stawia tacę na stole i włącza telewizor potem pyta czy coś jeszcze powinna zrobić. Ana odpowiada - tak, czy mogłabyś przynieśc drugą filiżankę dla Kler. Marta zdziwiona, co za Kler, czyzby ktoś z rodziny? Ana odpowiada, nie znasz Kler? Przecież mieszka ze mną. Marta powiedziała że nikogo tu nie widzi i właśnie wychodziła gdy zgasł telewizor(światło nadal świeciło). Marcie serce zamarło, wróciła wzieła pilota i włączyła tv po czym poszła po drugą filiżankę. Od tej pory zawsze przynosi dwie. 
Znajomy opowiadał mi i swojej koleżance z klasy. Jej praprababcia oddala właśnie jej duszę (wiedziała że już nie spotka pierworodnej praprawnuczki) szatanowi za to że on sprawi że ona wyjdzie za mąż za konkretnego bogatego mężczyznę. I tak też się stało, ale wracając do teraźniejszości.
Znajomy chodził z ta dziewczyna do klasy. Była lubiana, lecz wszyscy wiedzieli że ma problemy że snem, że coś ja dusi, że budzi się w nocy i że rodzice zamykają zawsze dom bo chodzi po domu. Raz pojechali całą klasa na zakończenie gimnazjum do zielonej szkoły, wiadomo w zielonej szkole domki w lesie, wszystko po otwierane. Dziewczyny spały w innych domkach. Wszyscy poszli już spać, oprócz dwóch dziewczyn które pisały sms że swoimi chłopakami do późnej nocy patrzą a ta dziewczyna wstaje z łóżka, na na pół otwarte oczy i wychodzi z domku. Te dwie myślały że sobie jakieś jaja robi więc obudziły inne, wszystkie 8 dziewczyn poszło za nia, i też zawołało 3 kolegów, nauczyciele już spali bo to była 3 w nocy. Idą za nią, księżyc święcił, wszystko było widać, a las gesty nie był, sama szła a reszta skradala się za nia, jak znaczyłi że ona gdzie w kierunku bardzo starego opuszczonego cmentarza to wszystkich przeszły ciary, a ona uklekneła przed mogiłą i zaczęła ryć rękami przy tej mogiłę! 2 osoby miały iść zawołać nauczycieli ale reszta bała się zostać to wszyscy poszli, dobrze się stało że ksiądz był na tej wycieczce. Jak już wszyscy zrobili na miejsce to wychowawczyni sama dostała cykora i stała nie dało się jej ruszyć, jedynie ksiądz z 2 dziewczynami i z tymi 3 chłopakami podeszli do niej i mówią do niej, ona nic, na końcu ksiądz zaczął ją budzić, jak się obudziła zaczęła płakać, powiedziała że przychodzą do niej różne dziwne postacie do niej i mówią jej straszne rzeczy, że czasami nawet spsąwiają jej ból. Od tego zdarzenia dziewczyna zaczęła chodzic na egzorcyzm. Ksiądz modlił się nad nią. Dziś jest bardzo wierzącą osoba. Szatan odpuścił. A wszystko przez jej praprababcie.
Wielu z nas ma różne swoje historie, ja opowiem coś ze swoich.
- Kilka nocy spałam w domu mojej cioci, podczas gdy ona z rodziną była na wakacjach nad morzem. Była w tym domu jeszcze jej starsza ciocia. Jako że nie chcieli żeby spała w domu całkiem sama (jest niepełnosprawna) prosili po kolei ludzi z rodziny żeby ktoś się zdecydował przychodzić tam na noc. Wszyscy po kolei odmawiali, dopiero ja się zgodziłam. Wszystko przebiegało dość spokojnie (nocowałam w ich sypialni na piętrze), aż pewnej nocy przebudziłam się (miałam zapaloną w pokoju małą, delikatną lampkę) i w rogu łóżka stała jakaś ciemna postać. Prawdę mówiąc wystraszyłam się nie na żarty, ale jakoś do końca ich urlopu przebiedowałam tych kilka nocy. Ale więcej już bym się tam nie zgodziła nocować 
- W swojej rodzinie jestem chyba jedyną osobą którą tak poważniej męczą "zmory". Miałam to już kilka razy, pierwszy był najgorszy, bo nie miałam pojęcia co się dzieje. Moja ostatnia zmora również była okropna bo zanim zaczęło mnie paraliżować i zaczęłam odzyskiwać świadomość miałam przed oczami wstrętną, trupiobladą twarz z czerwonymi oczami.
nie wiem, czy ktoś jeszcze tutaj zagląda, bo mamy już 2014r., ale ja wierzę w duchy i w nocy owszem boję się ich, jednak w dzień kompletnie nic. Kiedyś babcia mi opowiadała, jak była mała to mieszkała na wsi i jej ojciec zawsze taką wyjątkową owcę czy co to było przeganiał. Tego dnia akurat wyjechał, a wszyscy o niej zapomnieli. Koło 24h przyszedł sąsiad, mówiąc, żeby iść po tę owcę, bo ona tam płacze i krzyczy (?). No to moja babcia razem ze swoją matką poszły po nią, ale zobaczyły jakąś osobę koło niej, myśląc, że to mojej babci tata, zaczęły na niego krzyczeć, że tak późno wraca do domu. Jednak to nie był on tylko czarna postać, która zwinęła się w kulkę i sturlała się do pobliskiej, opuszczonej stodoły, w której jak wszyscy mówili straszyło. Ja akurat jestem na etapie szczegółowego poznawania religii Chrześcijańskiej... jednak jeżeli chodzi o duchy to wierzę, wierzę w to, że za śmiercią coś jest,
Czasami wierzę w duchy, a czasami próbuję to jakoś racjonalnie wytłumaczyć, ale i tak, gdy przyjeżdżam do domu, to zawsze śpię przy włączonym telewizorze. Podświadomie czegoś się boję. Czasami też czuję, jakbym sama nie była w pokoju, albo jakby ktoś na mnie patrzył. To jak widzę, zdarza się większości z nas Jednak w mojej rodzinie też były dziwne zdarzenia.
Babcia opowiadała mi, że po śmierci jej mamy w naszym domu działy się dziwne rzeczy. Dawniej zmarłych, którzy mieszkali na wsi nie zabierano do kostnicy, ale ciało trzymano w trumnie, w domu do dnia pogrzebu. Miałam miesiąc, gdy prababcia zmarła. Trumna z prababcią znajdowała się w sąsiednim pokoju z tym, w którym stało moje łóżeczko, a także spali moi rodzice i dziadkowie. Mama z babcią wstawały do mnie w nocy na zmianę. Babcia opowiadała, że kiedyś w nocy do mnie wstała i próbowała mnie ukołysać do snu i nagle usłyszała okropny trzask, tak jakby przewaliło się drzewo. Wszyscy spali i tylko ona to słyszała. Po pogrzebie zaczęły się dziać gorsze rzeczy. Okna i drzwi same się otwierały, było słychać stukanie i różne odgłosy. Pewnego wieczoru moja mama siedziała na przeciwko drzwi oddzielających kuchnię od przedsionka. W tych drzwiach wisiały takie kolorowe paski (podobno dawniej bardzo modne) i mama zobaczyła, że ktoś stoi za tymi paskami. Prawdopodobnie mężczyzna. Babcia w końcu zapytała o radę księdza, a ten powiedział,że jeśli woda święcona nie pomogła, to trzeba ducha przekląć, bo to nie zmarły, a szatan straszy. I babcia tak zrobiła. Powiedziała dobitnie parę słów, po których wszystko się skończyło.
Z kolei mój tata opowiadał, że po śmierci swojego dziadka był wieczorem za domem ze swoją siostrą i psem. Nagle ten pies zaczął bardzo szczekać i biec przed siebie. Zobaczyli postać, która wyszła z lasu i szła w ich stronę. Była tak samo ubrana, jak pradziadek. Ta postać doszła do pewnego odcinka drogi i nagle odwróciła się i wróciła do lasu. Pies wrócił od niej ze skomleniem. Tata z ciocią długo nie mogli uwierzyć w to, co widzieli.
Co do tego,że dzieci i zwierzęta mają szósty zmysł, to raczej prawda. Gdy byłam mała podobno patrzyłam się na fotel, w którym lubiła siedzieć moja prababcia i się śmiałam.
Po śmierci mojego dziadka siedziałam w swoim pokoju, a na fotelu leżał mój kot. Drzwi od pokoju rodziców były otwarte. Nikogo w nim nie było, światło było zgaszone. I nagle mój kot zaczął patrzeć się w jedno miejsce, do tego pokoju i miauczeć. Dopiero, gdy go zawołałam, przestał.
Coś w tym musi być, skoro spotyka to tylu ludzi i wśród moich znajomych też zdarzają się takie historie.
POwiem tak - nikt nam nie udowodni, czy istnieją , czy nie. Opowiem Wam moją historię. Wraz z siostrą i rodzeństwem oglądaliśmy na Youtube serial "Ghost Adventures" nie będę opisywała o czym jest, chcecie, to zerknijcie na Youtube (warto!) . Zamarzyliśmy o własnym "dochodzeniu" , a w okolicy mamy las, w którym w czasie IIWŚ zamordowano grupę partyzancką, pseudonim "OMEGA" . Niewiele myśląc złapaliśmy aparaty, dyktafony i program Audacity oraz czytnik fal elektromagnetycznych. Po około 20 minutach krążenia wokół pomnika ku czci pomordowanych i zadawaniu podstawowych pytań, wróciliśmy do domu. Wyniki? Zmroziły nam krew w żyłach.
Na pytanie "Czy ktoś tu z nami jest..?" Otrzymaliśmy odpowiedź (jasną i wyraźną, choć przerażającą) "OMEGA" następnie zarejestrowaliśmy fragment starej piosenki, (brzmiała jakby odtwarzana na gramofonie) dziecięcy śmiech, itp. Powtarzaliśmy nasze dochodzenia (nagraliśmy również głos "...ich już widziałem!" oraz dziwaczne chichoty) . Na zdjęciu zrobionym w lesie mamy dziwną anomalię , tzw. "orb"
Wierzcie lub nie, ale ja wiem co przeżyłam. Jeśli ktoś jest zainteresowany naszymi nagraniami i zdjęciem, napiszcie priv, wyślę Wam linki.
Pozdrawiam!
POwiem tak - nikt nam nie udowodni, czy istnieją , czy nie. Opowiem Wam moją historię. Wraz z siostrą i rodzeństwem oglądaliśmy na Youtube serial "Ghost Adventures" nie będę opisywała o czym jest, chcecie, to zerknijcie na Youtube (warto!) . Zamarzyliśmy o własnym "dochodzeniu" , a w okolicy mamy las, w którym w czasie IIWŚ zamordowano grupę partyzancką, pseudonim "OMEGA" . Niewiele myśląc złapaliśmy aparaty, dyktafony i program Audacity oraz czytnik fal elektromagnetycznych. Po około 20 minutach krążenia wokół pomnika ku czci pomordowanych i zadawaniu podstawowych pytań, wróciliśmy do domu. Wyniki? Zmroziły nam krew w żyłach.
Na pytanie "Czy ktoś tu z nami jest..?" Otrzymaliśmy odpowiedź (jasną i wyraźną, choć przerażającą) "OMEGA" następnie zarejestrowaliśmy fragment starej piosenki, (brzmiała jakby odtwarzana na gramofonie) dziecięcy śmiech, itp. Powtarzaliśmy nasze dochodzenia (nagraliśmy również głos "...ich już widziałem!" oraz dziwaczne chichoty) . Na zdjęciu zrobionym w lesie mamy dziwną anomalię , tzw. "orb"Wierzcie lub nie, ale ja wiem co przeżyłam. Jeśli ktoś jest zainteresowany naszymi nagraniami i zdjęciem, napiszcie priv, wyślę Wam linki.
Pozdrawiam!
Wow, przerażające, ale jestem tego ciekawa. Wyślę Ci priv, a Ty mi to prześlij. Niezły materiał to musi być. Najwyżej będę się bała zasnąć, ale chcę, więc zaraz do Ciebie napiszę. Mam nadzieję, że mnie nic po tym nie nawiedzi, ale jak słyszałyście to tylko w lesie, a potem nie, to chyba nie.
Nigdy nie byłem naocznym świadkiem ale wirze
Sama nie wiem czy wierze czy nie. W ciagu dnia, jak jest jasno i pelno ludzi w domu to nie wierze, ale w nocy kiedy wszycy spia a ja siedze przy kompie, to czuje sie jakbym tylko czekala az cos mi zza drzwi wyskoczy
Moja rodzina (tzn. tata i przyrodnie rodzenstwo) podobno maja cos w sobie ze dosc czesto zdazaja im sie kontakty z druga strona. Ale rownie dobrze moga miec po prostu niezla wyobraznie
Ojciec opowiadal wiele razy historie kiedy spal w swoim starym domu i w nocy obudzily go kroki takich ciezkich, on to okreslil - wojskowych butow. Kilka lat pozniej moj brat podobno slyszal to samo, w tym samym domu.
Siostra opowiadala mi historie jak siedziala u siebie w pokoju i nagle zaczela czuc sie niespokojne, tak po prostu, a po chwili ksiazki same zaczely spadac z jej polki. Jej mama weszla do pokoju, zabrala ja i brata z domu i nocowali u babci. Kilka lat pozniej, calkiem niedawno z reszta, moj brat opowiedzial mi ta sama historie.
Mama mojego przyrodniego rodzenstwa zmarla na raka, moj brat strasznie to przeszedl i wciaz ja prosil zeby do niego przyszla, chocby w snie, ale bardzo pragnal z nia porozmawiac. Nie przyszla, minelo okolo 6 lat, on co prawda do konca sie nie pogodzil z tym ze nigdy nawet mu sie nie przysnila ale czas leczy rany i juz o tym nie myslal. I w koncu po dlugim czasie mama mu sie przysnila trzymajac na rekach niemowle i powiedziala ze sie nim zaopiekuje. Jego dziewczyna byla wtedy w 20 tygodniu ciazy, wiec pomyslal od razu ze mama cieszy sie ze on zostanie tata i w koncu sie do niego odezwala zeby przekazac mu ze bedzie mu pomagac chocby duchowo. Niestety, kilka dni pozniej dziewczyna poronila.
Brat tez opowiadal ze jako nastolatek chcial sie rzucic pod pociag i byla tam podobno starsza pani ktora do niego podeszla i rozmawiala z nim przez chwile aby tego nie robil, potem odeszla a gdy sie odwrocil to juz jej nie bylo.
No ale w historie mojego brata ciezko wierzyc bo z niego taki klamczuch ze nikt nie wierzy w jego slowa haha, czegokolwiek by nie dotyczyly. To juz takie patologiczne klamanie
Mozliwe ze moj tata i rodzenstwo maja jakies tam 'zdolnosci', ale skoro tak to ja sie bardzo ciesze ze ja ich nie mam ja nie mialam zadnego takiego doswiadczenia i mam nadzieje ze tak zostanie. Moze dlatego ze ja sie takich rzeczy boje, napewno bardziej niz moj ojciec. Lubie sobie poczytac wasze historie, albo obejrzec dobry horror ale potem musze spac przy wlaczonym swietle wiec pewnie te wszystkie duchy wiedza ze jak do mnie przyjda to pewnie zaraz ja wyladuje po drugiej stronie razem z nimi
Zapomnialam o moim malenstwie napisac! Staram sie nie myslec ze to jakies zmory, ale ciekawe jest to jak bardzo nie znosi spac na pleckach. Ma juz niecale trzy miesiace a glowke wysoko podnosil praktycznie od samego poczatku wiec klade go na brzuszku bo tak mu po prostu lepiej spac. Niby wiem ze ma odruchy takie ze sie nie udusi przykrywajac sobie nosek ale czasami wstaje z lozka 10 razy obrocic mu glowke bo caly czas wsadza raczki pod czolo i tak sobie spi. No i raz sie wystraszylam o niego i dla wlasnego spokoju (troche tez ze zmeczenia bo bardzo chcialam spac a on caly czas buzia w materac ) wiec obrocilam go na plecy. Przez chwile tak normalnie spal, potem wygladal jakby z czyms walczyl i zaczal strasznie plakac przez sen. Mozecie sobie wyobrazic moja panike... Czesto tez usmiecha sie do sufitu w duzym pokoju i potrafi sie tam patrzec przez pol godziny, nawet kiedy proboje zwrocic jego uwage na cos innego. Ale na to wytlumaczenie tez jest, bo powiesilismy taki lancuch na swieta i do dzisiaj tak wisi wiec moze mu sie bardzo podoba
Mnie odwiedzają anioły.
Pilnuj mnie i członków mojej rodziny.
Duchy czyli osoby zmarłe tez mnie odwiedzają.
Kiedyś w dniu największego doła, kiedy naprawdę nie chciało mi się żyć, przyszła do mnie zmarła koleżanka, popatrzyła a ja zrozumiałam ze mam dla kogo żyć.
Poza tym zawsze miałam kontakt z tamta strona, ja tam fizycznie czuje ich obecność.
Pierwszy raz z duchem miałam do czynienia jako mała dziewczynka. Obudziłam się w nocy i zobaczyłam,że przy moim łóżku siedzi młoda,uśmiechnięta kobieta. Wyglądała sympatycznie,więc nie krzyczałam,ale później opowiedziałam o tym mamie.
Drugi raz spotkałam ducha 12 lat temu. Leżałam w łóżku w domu mojej babci. Już zasypiałam,gdy poczułam czyjąś rękę na mojej klatce piersiowej i przytulającą się twarz na moim policzku. Chciałam się odwrócić,by zobaczyć kto to,lecz zupełnie nie mogłam się ruszyć. Byłam jak sparaliżowana. Wrzeszczałam ile sił w płucach,ale w domu pełnym ludzi nikt mnie nie słyszał. Nie wiem ile to trwało,lecz,gdy poczułam,że ten ktoś mnie puszcza usiadłam na łóżku,a następnie uciekłam z tego pokoju.
Radomianka-poczytaj o paraliżu sennym. Ja już miałam kilka razy i wiem jak się zachować by szybciej z niego wyjść. Towarzyszy mu strach i omamy słuchowe i wzrokowe. Pierwszy raz, gdy to miałam to myślałam, że umieram- niemożność poruszenia się, "niemy krzyk", wrażenie, że ktoś jest obok...
Co do samego postu- bardzo ciekawy. U mnie w mieszkaniu stale pojawia się obecność babci, którą opiekowałam się kilka lat. Stuka laską, dotyka klamek....Jednocześnie słyszę to ja i 14 letni syn..
No własnie jak to jest ? borykam się z tym problemem od kilku lat
podam mój przykład,w czasie snu tzn. kiedy śpię przez sen czuję że ktoś jest za moimi plecami
dodam że najczęściej śpię w pozycji na boku w tedy chcę się obudzić-nie mogę najczęściej krzyczę
i w czasie tych krzyków budzę się przerażona ,najczęściej jest płacz.
Po tym wszystkim chce mi się ponownie spać ,zamykają się same powieki,ale boję się zasnąć
aby ten koszmar się nie powtórzył bo już to przechodziłam eh to jest koszmar
jezeli ktoś ma podobnie proszę o jakąś pomoc.
No własnie jak to jest ? borykam się z tym problemem od kilku lat
podam mój przykład,w czasie snu tzn. kiedy śpię przez sen czuję że ktoś jest za moimi plecami
dodam że najczęściej śpię w pozycji na boku w tedy chcę się obudzić-nie mogę najczęściej krzyczę
i w czasie tych krzyków budzę się przerażona ,najczęściej jest płacz.
Po tym wszystkim chce mi się ponownie spać ,zamykają się same powieki,ale boję się zasnąć
aby ten koszmar się nie powtórzył bo już to przechodziłam eh to jest koszmar
jezeli ktoś ma podobnie proszę o jakąś pomoc.
Nie wiem czy podobnie, ale kiedyś miewałam coś takiego w zamierzchłej przeszłości, kiedy naczytałam się jakichś ezoterycznych ksiąg pożyczonych od koleżanki. Nie trwało na szczęście kilka lat, tylko parę razy. Co mnie pomogło? Odpoczynek, sen, relaks i zmiana miejsca do spania. A ile razy sprawdzałam czy rzeczywiście nikogo nie ma, to moje. Trzeba było czasu, żeby sobie uświadomić, że to tylko w mojej głowie.
No własnie jak to jest ? borykam się z tym problemem od kilku lat
podam mój przykład,w czasie snu tzn. kiedy śpię przez sen czuję że ktoś jest za moimi plecami
dodam że najczęściej śpię w pozycji na boku w tedy chcę się obudzić-nie mogę najczęściej krzyczę
i w czasie tych krzyków budzę się przerażona ,najczęściej jest płacz.
Po tym wszystkim chce mi się ponownie spać ,zamykają się same powieki,ale boję się zasnąć
aby ten koszmar się nie powtórzył bo już to przechodziłam eh to jest koszmar
jezeli ktoś ma podobnie proszę o jakąś pomoc.
To nie ma nic wspólnego z duchami. To zjawisjo nazywane jest paraliżem sennym, lub bezruchem sennym. Na czas snu nasze ciało jest unieruchamiane, wtedy nie spadamy z łózka. Problem pojawia się, przy wejściu w fazę snu, mamy wtedy tak jakby sen na jawie. Ciało zostaje spralizowane do snu, a mózg jeszcze nie wszedł w sen. No i wtedy chodzą po pokoju różne stwory, coś nas dusi, a nasze ciało nie może się ruszyć.
Nie jestem znawcą w tym zakresie. Paraliż można mieć bez żadnych strachów chyba?
Nie jestem znawcą w tym zakresie. Paraliż można mieć bez żadnych strachów chyba?
Ten praliż masz w każda noc gdy spisz, gdyby go nie było wszyscy podczas snu biegalibyśmy po ulicach jak zombi. Jestemy w stanie działania podświadomości, nie możemy poruszać ciałem, bo ono sobie spi i mózg jest przerażony. Wydaje mu się, że nie możemy się ruszyć, bo ktoś nas dusi albo obejmuje i koszmar masz gotowy.
Summerka napisał/a:Nie jestem znawcą w tym zakresie. Paraliż można mieć bez żadnych strachów chyba?
Ten praliż masz w każda noc gdy spisz, gdyby go nie było wszyscy podczas snu biegalibyśmy po ulicach jak zombi.
Każdej nocy paraliż senny, ale nie każdej - strachy i zmory. Nigdy jeszcze mi się nie wydawało, żeby ktoś mnie dusił.
Nikt nie chce koszmarów. Pytanie, jak im zapobiec?
Każdej nocy paraliż senny, ale nie każdej - strachy i zmory. Nigdy jeszcze mi się nie wydawało, żeby ktoś mnie dusił.
Nikt nie chce koszmarów. Pytanie, jak im zapobiec?
A jaki jest sposób by nie mieć koszmarów podczas snu?
Nie wiem, dlaczego nie mam koszmarów, ale to chyba dobrze.:)
Strony Poprzednia 1 2 3 4 5 Następna
Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź
Forum Kobiet » MOJA NIESAMOWITA HISTORIA » Czy istnieją duchy?
Mapa strony - Archiwum | Regulamin | Polityka Prywatności
© www.netkobiety.pl 2007-2024
