Mój partner nie chce ślubu kościelnego - Netkobiety.pl

A czemu mialabym z tego powodu czuc sie zle? Jesli na pierwszym spotkaniu wychodzi mi ze sie totalnie roznimy w fundamentalnych kwestiach to najpewniej wcale nie bede zalowac zesmy sie wiecej nie umowili. Mnie szkoda czasu na walczenie z dogmatami i irracjonalnymi wierzeniami.

Mussuka dziwne to moze ale byli chetni na druga i trzecia i kolejna i nawet na zwiazki na kilka lat...
Jak sie jasno okresla zasady, wartosci i wlasne granice to faceci maja dokladny obraz na co sie pisza. I wola takie jasne sytuacje niz bagno w postaci fochow i sporow o kwestie w ktorych nie zawsze da sie osiagnac kompromis.

Witam Wszystkich bardzo serdecznie.

Podejmowany prze Was wątek skłonił mnie do rejestracji na tym forum. Nie wiem czy to co napiszę, komuś pomoże, ale postanowiłam podzielić się swoim doświadczeniem...

Będzie troszkę wielowątkowo...

Po pierwsze - kilka z Was stwierdziło, że dla ateisty ślub kościelny powinien nie być problemem... niestety to tylko teoria. Pomimo, tego że ateista nie musi przysięgać przez Bogiem... Dla ateisty czy agnostyka - to może być coś więcej, coś bardzo trudnego... niestety - z tego co się orientuje (dorota.f zapewne wie dokładniej, dorota.f jest moją idolką w sile perswazji... bardzo się cieszę, że Twój partner się na to zgodził...) - konieczna jest deklaracja osoby niewierzącej, że nie będzie utrudniała wychowania potomstwa w wierze katolickiej. Deklaracja ta może być dla osoby niewierzącej z pewnych powodów nie do przyjęcia. To nie jest tylko podpisanie papierka, czy pójście do kościoła.

Po drugie (trochę zboczenie z tematu): "ślub kościelny jest bardziej kosztowny" wg mnie to nie prawda, wszystko zależy od Was, od tego czy będziecie wyprawiali wesele czy nie...

Po trzecie: "wszystko można ustalić na początku związku"... niestety nie... niestety jestem elementem przykładu, że nie można... Prawie 8 lat temu zaczęliśmy się spotykać z moim chłopakiem... On nie chodził do Kościoła, ale ze względu na mnie po pewnym czasie przyjął bierzmowanie... "Od razu" ustaliliśmy, że nie będę namawiała go do chodzenia do Kościoła itp. Rozmawialiśmy także o ślubie kościelnym, chrzcie ewentualnych dzieci - wiedział, że jest to dla mnie ważne... że z tego nie zrezygnuję. W międzyczasie stracił obojga rodziców, zaczął wczytywać się w historię naszych ziem przed przyjęciem przez Polskę chrztu itp.

Obecnie, żadne z nas nie jest wstanie pójść na ustępstwo...

Jestem w podobnej sytuacji.. troszeczke inaczej, iz u mnie sytuacja wyglada ze maz jest rozwodnikiem, jestesmy po slubie cywilnym, ale ze swojej postawy bije slowo ze nic nie chce z tym zrobic. Przed zawarciem naszego zwiazku, nigdy sie nie zastanawialam co z uczuciami religijnymi...Teraz zaczynam zalowac, zalowac ze nie pomyslalam przed... ze los sie tak potoczyl, zadajac sobie pytanie dlaczego mnie to spotkalo, obwiniajac caly swiat i broniac wmawiajac ze nie wierze w wiare, ze jestem ateistka ze jest wszystko pieknie, ze jestem szczesliwa.... chociaz pewnie w tym nie ma ani grosza prawdy.  A winic powinnam tylko siebie o to ze nie porozmawialam, nie przemyslalam, nie bralam tego pod uwage.Nie spotrafie sobie z tym poradzic, podejrzewam ze mimo wielu prob pogodzenia sie z sytuacja nie umiem, taka sytuacja nerwowego zwiazku nic dobrego nie wrozy, co najwyzej rozpad malzenstwa. Dopiero teraz  jak przekonalam sie wlasnej skorze wiem ze trzeba wypisac sobie za I przeciw , nie patrzec na zdanie innych. W serduchu mam nadzieje ze jeszcze kiedys spotkam kogos z Kim bede mogla tak zyc w zdrowiu I chorobie do konca zycia.

1994 to rok urodzenia? Szybko na takie rzeczy.
Los sie nie toczy, tylko los sobie sami wybieramy, nie licząc skrajnych przypadków. Wiare sobie wybieramy. Nie spotkało Cie to, tylko to wybrałaś. No i racja, obwiniałaś wszystko i wszystkich. Tak jest łatwiej, ale niczego nie zmienia.
Nadzieja matką głupich. Trzeba wdrażać. Uzależniłaś się od wielu rzeczy, także opinii innych. To jest problem.
Nerwowy związek BO? No sorry, na pewno nie dlatego, że nie masz ślubu. Ślub NICZEGO nie zmienia. To oddalenie problemu od sedna.
Ślub nie da Ci ani szczęścia, ani kontroli nad lękiem przed utratą. Ba, drugi człowiek też Ci tego nie da, choć są faceci przylepy, super dostępni i troskliwi, ktorych wcale nie chcecie. Dlatego mając nadzieje, że go spotkasz - moze i go spotkasz, ale nawet nie zauważysz.
Ja tu widzę to, że ubzdurałaś sobie jako ateistka, że ślub ukoi nerwy i tylko dlatego zaczełabys "wierzyć". Szukanie przyjemności na zewnątrz, tylko to.

Odpowiedź jest bardzo prosta. Gdyby ślub kościelny ograniczał się tylko do magicznych guseł, to nie przeszkadzałby mi on w ogóle. Ale niestety w proponowanym przypadku ślubu jednostronnego osoba nie będąca katolikiem musi podpisać deklarację dotyczącą wychowania swojego dziecka, a więc zrzec się konstytucyjnego prawa do wychowania dziecka zgodnie z własnym sumieniem. Natomiast ślub tylko cywilny nie wymaga od strony katolickiej żadnych specjalnych deklaracji i oświadczeń.
Z resztą co to znaczy, że ktoś jest "wierzący"? Wydaje mi się, że to, że wierzy,m że po ziemi chadzał niegdyś Jezus Chrystus i głosił pewne nauki. Czemu więc nie słucha jego nauk, tylko zakazów i nakazów kapłanów, których to próżno szukać w naukach Chrystusa. Ślepe stosowanie się do wytycznych kościołach nie to nie jest żadna "wiara", bo fakt istnienia kościoła jest empirycznie sprawdzalny.

Majka ale Ty masz jakis problem z procesem myslenia. Jak to co zawinilas? Twoj maz jest rozwodnikiem, i nie macie slubu koscielnego wiec oczywiste jest, ze do komunii nie mozesz przystapic. Sama chec nie ma tu nic do rzeczy. Zreszta twoje uczucia religijne o ktorych tak sie rozpisujesz tez jakies naciagane, sumienie pozwala Ci przyjmowac komunie, pomimo tego iz zasady sa jasne. Tu chodzi tylko o Twoje widzimisie. Zachcialo mi sie slubu koscielnego, zachcialo mi sie isc do komunii, zachcialo mi sie pokazywac jaka ja jestem straszna katoliczka.
Wzielas slub cywilny i zalozylas rodzine z osoba ktora oszukujesz bo ciagle masz nadzieje, ze spotkasz kogos z kim bedziesz mogla zyc dopoki smierc was nie rozlaczy. Czyzby slub koscielny byl tego gwarancja?

To nie widzimisie to poprostu psychicznie gdzies zakodowane. Nie ma w rodzinie takich zwiazkow, inaczej sobie to wyobrazalam. Tym bardziej jak ktos mowi co innego. Przeciez  sa uniewaznienia I zawsze mozna probowac.
Akurat nie oszukuje go, powiedzialam mu... dziwne jak by nie zauwazyl ze cos jest na rzeczy jesli wspolnie mieszkamy. ( Chociaz jemu trzeba mowic prosto jak krowie na pastwisku)

A może on nie chce unieważnić pierwszego małżeństwa? Może ono było dla niego ważne pomimo tego że nieudane? Dlaczego ma udawać że nie był żonaty skoro był?

Wtedy by stawial siebie w innym swietle. Ja tez mam prawo cos chciec. I uwazam ze zawsze mozna dojsc do kompromisu o ile sie jest wporzadku do drugiej osoby