Pobił mnie chłopak... - Netkobiety.pl

niekochana72 - najpierw co do psychologa (ona nie twierdzi ani ja że to jedyna metoda-klaps ale jej nie wyklucza calkowicie) jest znana nawet z telewizji a oprucz tego pracuje z trudną młodzieżą która jąkocha i szanuje więc daruj sobie sądów o ludziach tylko po tym że wyznają inne przekonania niż twoje - co do tresury to też wybacz ale jak mój pies narozrabia to sadzam go w koszu i zakazuje wychodzenia z niego i on siedzi bez sprzeciwu i patrzy blagalnym wzrokiem - więc raczej ja tak syna bym nie potraktowała - ale cóż jak widzisz każdy ma własny sposób na wychowanie dziecka i dla ciebie klaps to teresura a dla mnie zamknięcie i kazanie sterczeć 1,5 letniemu dziecku na progu to metoda którą wytresowalam psa.

Znów nie czytasz uważnie - napisałam wyraźnie, że drzwi były otwarte. Poza tym - moje dziecko w ten sposób (podobnie jak Twój pies) nauczyło się przestrzegać zasad, a nie nauczyło się że silniejszy ma rację.
Heh.. czyli, Twoim zdaniem że pies ma większe prawa niż dziecko - SUPER!
Rozśmieszyłaś mnie tym argumentem "jest znana nawet z telewizji " - jeśli to dla Ciebie jest wyznacznik czyichś kompetencji, to raczej nie znajdziemy wspólnej płaszczyzny do dyskusji.

No wreszcie Dunkis - zrozumiałeś o co mi chodzi (choć w małym stopniu) że klaps to tylko sporadyczny, czasem jedyny w danej indywidualnej sytuacji sposób aby w konkretnym kontekście pokazać dziecku że to jest złe a nie metoda wychowawcza. Dlatego ja jestem zwyczajnym czlowiekiem i popełniam błedy dlatego nigdy nie dyskryminuję innych którzy mają własny sposób na życie i wychowanie dzieci ani tym bardziej nie twierdze że moje metody są jedyne i nie omylne bo o tym jakie były dowiem się gdy moje dziecko będzie dorosłe i po tym jakim będzie czlowiekiem - i dlatego nie mówie moje najlepsze a twoje najgorsze inne po prostu a efekt dopiero po latach.

Koliber, sorki, ale nie masz pojęcia o wychowywaniu dzieci.
Kara dostosowana do wieku i poziomu świadomości dziecka. Dziecko ma poczuć, że jeśli zachowuje się źle, to nie jest to akceptowane. I nie zwalnia to z rozmowy przed i po karze.

Oj droga koleżanko jednak nie jest nam po drodze w zrozumieniu wzajemnych poglądów (może to kwestia slowa pisanego a nie kontaktu wprost)ale do rzeczy co do bicia psa i dzieci to jak byś nie doczytała ja nigdy syna nie biłam czemu bo nie bylo takiej skrajnej sytuacji gdy byl mały żebym musiała wogóle go karać ale jak widzisz mimo to nie wykluczam tego jako jednego z ostatecznych środków wychowawczych i nie potępiam ludzi którym zdarzy się dać klapsa dziecku bo nie byłam w tej konkretnej sytuacji i nie można kogoś oceniać po jednym slowie czy czynie trzeba rozpatrywać wszystko przed, wtrakcie i po. A co do telewizji to są programy i programy. Ja nie opieram się w ocenie jej na podstawie programów ale widziałam ją w "akcji" gdy pracuje z dzieciakami z różnymi problemami.

Powiem tak ciężko mówić po tylu latach co czułam bo :
a/zdarzało się to bardzo żadko
b/do dziś pamiętam jak kończyły się moje "kłótnie" z bratem (mimo że kochamy się z bratem do dziś)po których dostawaliśmy po równo bez względu na to które zaczęło.
Ale wiem jedno nie było to takie straszne żebym miała żal , czy pretensje do mamy - to raczej ona miała z nami armagedon i podziwiam ją za to wszystko co dla nas robiła mimo tych klapsów.I do dziś oboje z bratem kochamy rodziców i szanujemy. I nie jest to spowodowane strachem tylko tym żę klaps był mało istotny w porównaniu z tym wszystkim co zawdzięczamy rodzicom.

I tu się pozwolę nie zgodzić
Problem z błądzeniem generalnie mają Ci, którzy nie mają wewnętrznego przekonania o tym, jak powinni postępować, jakich zasad przestrzegać. 
Jeśli wiesz, co jest złe a co dobre; co wolno, a czego nie; co naganne a co godne pochwalenia - nie musisz się ciągle zastanawiać. I albo robisz to, co słuszne albo nie. Ale gdy zbłądzisz - wiesz, że zrobiłaś źle - i nie szukasz usprawiedliwień.

Tak mawiał mój pan od fizyki w podstawówce ale Nie, nie o to chodziło. ŻADNEJ ŻYWEJ ISTOTY NIE WOLNO KRZYWDZIĆ (BIĆ TEŻ!!!)

Dziewczyno zapomnij o nim, nie ważne co bylo dobrego, widocznie go nie znalaś, ważne jest to,że Cie pobił i zachowal się jak psychopata.Powiedz komus bliskiemu co zrobil, bo skoro on nie "odpuszcza" i go ponosi,może na zerwanie zareagować agresywnie i znowu "nie odpuscic".Zerwij kontakt!!
Tu nie mają znaczenia jakies paragrafy tylko to,że  ten typ może byc dla Ciebie niebezpieczny i nieobliczalny, uciekaj od niego jak najdalej!!

Przykro mi ,że niektore komentarze są takie jekie sa, ale czasami musi byc" trup" by ludzie coś zrozumieli.

Napisz co u Ciebie, jak zawsze jestem za ratowaniem związku w tym wypadku radzę RZUĆ GO!!

Dunkis - bo o tym jakie były dowiem się gdy moje dziecko będzie dorosłe i po tym jakim będzie czlowiekiem
- to nie będzie odrobinę za późno?

i dlatego nie mówie moje najlepsze a twoje najgorsze inne po prostu a efekt dopiero po latach.
- ja to odczytuje jako eksperymentowanie, choć wiem, że miałaś na mysli zupełnie co innego.
Co do odpowiedzi na pytanie czy dobrze wychowywało się dziecko???????? to według mnie dowiemy się dopiero gdy ono dorośnie , bo ile razy słyszy się z ust mam " to było takie dobre dziecko" a w dorosłym życiu biło, piło, zabijało - dlatego uważam że efekt naszego wychowania będzie widoczny po latach , owszem już u nastolatków widać pierwsze efakty wychowania ale zawsze to może być bunt młodości (znam wiele takich przykładów) a w doroasłym życiu jako ludzie, pracownicy, małżonkowie okazywali się ludźmi na poziomie i odpowiednim kręgoslupie moralnym. Więc dlatego tak napisałam a poza tym ich stosunek do rodziców po latach pokaże czy w wychowaniu odnieśliśmy sukces czy porażkę.
Co do uczenia się od innych to owszem nie jestem egocentryczką która uważa się za nieomylną i tylko moje jest najlepsze ale mam też własny sposób na życie jak też wychowanie syna jak również zasady i owszem liczę się ze zdaniem innych ale to nie znaczy że zawsze i we wszystkim. Nie lubię być chorągiewką - nawet jeśli inni uważają że  nie mam racji to staram się dochować wiary swoim zasadom. I jak do tej pory nie wyszłam na tym źle.

Dla mnie taki facet, to najgorsze scierwo, tchorz i prostak nie warty nawet splunienia na niego...Nie nawidze takich.
Pewnie jak by mial stanac w Twojej obronie, to by sie odwrocil i uciekl...Szkoda, ze mnie tam nie bylo...

Na mnie taki plaskacz podzialalby zupelnie odwrotnie...pewnie skonczyloby sie w sypialni...

Zostaw jak najszybciej drania.

witam pierwszy raz jestem na tym forum . Jestem z chłopakiem 6 lat  mieszkamy razem , a raczej ja mieszkam u niego kilka razy jak mieliśmy sprzeczkę poszarpaliśmy się i wyganiał mnie z domu ,nie wyprowadziłam się ,bo mnie przeprosił i jakoś to było do następnej kłótni. Jak nam się nazbiera to jest strasznie! ciągnie mnie za włosy kilka razy mnie dusił nie wiem co mam robić jestem dalej z nim ale boje się ze następnym razem mnie pobije, albo coś gorszego.Kocham go strasznie i wiem ze on mnie tez ,ale to się chyba robi chora sytuacja ciężko mi jest , bo nie wiem co mam robić. nikomu o tym nie mówiłam, bo trochę wstyd mówić o takich sprawach komukolwiek.

Dokładnie tak. Podpisuje się pod tym postem wszystkimi kończynami! Szukałam w całej tej dyskusji takiego własnie głosu. Można godzinami dyskutować o tym czyja to wina, że sytuacja wymknęła się spod kontroli, ale to w tej sytuacji nie ma znaczenia, bo własnie ten facet objawił się, obnażył swoje prawdziwe, ukrywane wcześniej JA. A skoro raz je ukazał to już nie będzie się z nim maskował, bo już nie ma potrzeby. Ja bym totalnie zerwała kontakt i opowiedziała kilku znajomym osobom o sytuacji, żeby mieć ochronę. To jest teraz najważniejsze.

Znęcanie się jest znęcaniem, przemoc jest przemocą. Przemoc fizyczna od psychicznej różni się tylko metodą jej stosowania.

Co powinna kobieta zrobić? Nic. Nic nie powinna. Może. Może pozostać u boku przemocowca, może od niego odejść.
Odpowiedz sobie sama, dlaczego pozostajesz w tym związku? Dlaczego zgadzasz się na stosowanie przemocy wobec siebie (pozostawanie w związku mimo takiego zachowania TŻ jest przyzwoleniem). Przy szukaniu odpowiedzi, pomiń standardowe "bo kocham go".

rose24, dla mnie jesteś, wybacz, patologią. Podobnie jak autorka tematu. To są opisy zachowań typowo patologicznych: on ją wyzywa że poj*bana, ona go tłucze, potem on ją tłucze, a potem ona ryczy że jednak kocha swojego misiaczka.

Jaka zdrowa psychicznie osoba bije kogoś kogo kocha?
Jak facet tak Cię obraża, to się od niego odchodzi. Ty wolisz użyć siły fizycznej a potem się z misiaczkiem godzić.
Zasługujesz właśnie na faceta który Ci oddaje.

Dziękuję za szczere wypowiedzi.

Jesteście zdania (zaznaczam, że nie ma tu żadnej zaczepki), że żadna kobieta pod żadnym pozorem nie powinna spoliczkować mężczyzny, który zachowuje się w taki sposób ? Są różne charaktery. Jedna kobieta, spokojna i opanowana, odwróci się na pięcie i przemilczy taką sytuację, poczeka na reakcję mężczyzny, bądź odejdzie. Inna - porywcza i impulsywna - zareaguje agresywnie, czyli tym czym została sprowokowana. Albo słownie, wrzaskiem, albo fizycznie - spoliczkuje (i nie mówię tu o pobiciu, skopaniu, czy przywaleniu z całej siły patelnią). To jest oznaka choroby psychicznej? Cóż osoba nerwowa może zrobić w takiej sytuacji, skoro spokojnie zareagować nie potrafi? Szczególnie jeżeli druga strona ma taki sam charakter. Żadna ze stron nie potrafi powiedzieć "DOŚĆ", tylko ma miejsce obustronne nakręcanie się. Ja nie czuję się dobrze z tym, że tak to wygląda i że tak to się potoczyło. Ale to jest, jak już ktoś wcześniej trafnie stwierdził, zwykła bezradność. Zanim doszło do przysłowiowego "liścia", próbowałam być spokojna, opanować się - wiem, że mam z tym problem, dlatego ogromnie staram się nad tym panować. Mimo tego czułam się niejednokrotnie sprowokowana. No, ale co z tego ? Nie potrafię powiedzieć "dość". Jednocześnie mam wrażenie, że czegokolwiek nie zrobię i jakkolwiek się nie zachowam - jest nie tak jak powinno być.

Kwestia rozstania nie jest taka prosta, przynajmniej dla nas. Miało to miejsce już 3 razy (wiem, bez sensu i żałosne). Wiele złego działo się już między nami. Ale za każdym razem kończyło się to powrotem. Żadne z nas nie potrafi sobie z tym poradzić. Ze sobą czy bez siebie - i tak źle, i tak niedobrze. Bardzo proszę o nieocenianie pochopne takiego stanu rzeczy, gdyż jest to dla mnie naprawdę trudne. Zaczyna do mnie docierać, że to zwykłe przyzwyczajenie... Albo co gorsza uzależnienie. Ale obustronne? To musiałoby być wyjątkowe nieszczęście...

Wszystko co piszesz potwierdza, że to patologia.
Proszę, nie rozmnażajcie się. Wasze dzieci będą pewnie też przez Was bite i będą wciąż świadkiem wrzasków, wulgaryzmów i awantur, gdzie raz to tatuś bije mamusię, a innym razem mamusia tatusia.
Mówię to naprawdę z dobrego serca (wobec Waszych ewentualnych dzieci), a nie żeby Cie obrazić. Chcecie to siedźcie sobie w Waszym piekiełku, ale nie sprowadzajcie do niego dzieci. Choć pod tym jednym względem bądź odpowiedzialna.

Jestem świadoma tego, że jeżeli pojawiłyby się dzieci, byłoby to totalną katastrofą dla nich. Na szczęście to nie jest jeszcze ten etap, a nawet gdyby był to nie podjęłabym się tego, bez uporządkowania tego, co dzieje się obecnie.

"co osoba nerwowa może zrobić w takiej sytuacji, skoro spokojnie zareagować nie potrafi" - nie napisałam tego, żeby się usprawiedliwiać, tylko, żeby uzyskać jakąś radę na temat tego co w takiej sytuacji robić. I nie piszcie proszę o rozstaniu, bo taka sytuacja może się pojawić z każdym kolejnym partnerem. Moje pytanie brzmi - jak nad tym zapanować ? Nie mogę znieść ani tego, że ja tak robię, ani tego, że facet tak robi. To jest czasem zwyczajnie nie do opanowania, gdy obie osoby się wzajemnie nakręcają.

"Stosując tą logikę musisz również dać przyzwolenie partnerowi na przywalenie Ci." - życie nie zawsze jest oparte na logice, nie jesteśmy w sądzie. Powtarzam - ja siebie nie próbuję usprawiedliwić. Po prostu oboje jesteśmy impulsywni, i za cholerę nie wiem jak opanować całą sytuację, kiedy już się pojawi.

To, że jesteś impulsywna/nerwowa nie jest żadnym wytłumaczeniem stosowania przez Ciebie przemocy.

Pytasz o radę.
Zmień swe myślenie o sobie.
Znajdź odpowiedź na pytanie 'Jakim prawem stosujesz przemoc'.
Sposobem na uniknięcie agresywnych zachowań jest... zmiana miejsca pobytu, tzn. jeśli czujesz, że Twoja złość rośnie, wyjdź do innego pomieszczenia i ochłoń, pozwól, by rozum wrócił na miejsce. Podobnie zachowaj się, gdy to TŻ zaczyna być agresywny; daj mu szansę na ochłonięcie.

Oboje uznajecie, że jesteście bezkarni.
Oboje uznajecie, z różnych pewnie powodów, że wolno wam w opisany sposób się zachowywać.
Twierdzisz, że starasz się opanować. Nie raz, nie dwa, napisałam na forum o tym, że też się starałam wyprasować rzeczy. Tyle tylko, ze nie brałam żelazka do ręki. Owe 'staram się' jest tylko kolejnym usprawiedliwieniem. Poza tym, jeśli jesteś wściekła, to żadne 'staranie się' nie pomoże w ukryciu przeżywanych uczuć, one przebijają choćby z tonu głosu, tempa mówienia, gestów, it.p. I druga osoba odpowiada na te właśnie komunikaty.

Jeszcze jedno. Gdy ktoś jest tak wzburzony, że nie panuje nad sobą, używanie logicznych argumentów i rozmawianie z pozycji 'rozumu' na nic się nie zda, a często powoduje wzrost agresji, podobnie jest z kontaktem fizycznym, w emocjach każde dotknięcie jest traktowane jako przekroczenie granicy (bo jest nią) i wzmaga agresję.

Sądząc z Twych opisów, sporo jest w was obojgu złości, macie jej w sobie tak dużo, że każdy pretekst uznajecie za dobrym, by choć trochę jej się pozbyć. A gdyby tak pozbyć się jej w tzw. społecznie akceptowany sposób? A gdyby tak zrezygnować z pouczania, upokarzania, moralizowania, rozkazywania, innymi słowy zacząć szanować TŻ?

Smutne te tłumaczenia.
Masz bezpośredni wpływ tylko/aż na swoje zachowanie. To Ty decydujesz o tym, czy jesteś agresywna, czy nie. To Ty decydujesz o tym, czy panujesz nad emocjami, czy nie. To Ty decydujesz o tym, czy stosujesz przemoc, czy nie. Nie wspominam o tym, by wbić Cię w poczucie winy, tylko po to, byś uwierzyła, że jesteś osobą decyzyjną. I nawet, gdy jakichś działań nie podejmujesz, to też jest to Twoja decyzja.

Jaki to jest tzw. społecznie akceptowany sposób pozbywania się złości? Taki, który nie krzywdzi. Nie krzywdzi nikogo, ani osoby tę złość przeżywającą, ani nikogo innego. Jeden ze sposobów opisałam wyżej, to przeczekanie w miejscu, w którym nie ma nikogo, pozwolenie na to, by złość ulotniła się. Tak, to trudne, to bycie w złości i czekanie. To przyglądanie się sobie, to pozwolenie na to, by myśli swobodnie płynęły, bez ich zatrzymywania i bez ich podkręcania, bez - jak to w którymś momencie nazwałaś - podkręcania się. Po pewnym czasie złość rozpuszcza się, znika.

Innym sposobem jest wywalenie jej na zewnątrz. Złość, ze wszelkimi jej odmianami, ma mnóstwo energii, te sposoby pozwalają spożytkować ją. To proste czynności: bieg, szybki spacer, trening na siłowni (pomocnym jest worek do boksowania, ale nie tylko), pływanie, szorowanie podłogi, rąbanie drewna, it.p.. To wszystko robi się do utraty sił i okazuje się wtedy, że po złości nie ma śladu. Ulotniła się.

Wiele jednak osób karmi swą złość, podkręca ją, nie pozwala, by przebrzmiała. Po co? Bo mają z tego korzyści. Jakie? Bo można nią usprawiedliwić, w ich mniemaniu, każde wyrządzone i wyrządzane świństwo, każdą przemoc.

Edycja:
Zapomniałam o najważniejszym, o profilaktyce.
Warto 'załatwiać' sprawy na bieżąco, dzięki temu nie gromadzimy złości. Są jednak dwa sposoby 'załatwiania' spraw. Jeden, inwazyjny, polegający na wrzucaniu kamyków do ogródka drugiej osoby (to te wszystkie pouczania, narzekania, wbijania w poczucie winy, moralizowania), drugi, w którym mówimy o tym, co przeżywamy (jakie uczucia pojawiły się) na skutek zachowania drugiej osoby. Niby drobna różnica. Niby.

Podstawą jest jednak zawsze przekonanie o tym, że nie mamy żadnego prawa do krzywdzenia innych.

Napisała że nie jest pewna czy kolejnego też nie będzie bić, gdy ją wkurzy.
Więc tu chyba nie do końca chodzi o jej uzależnienie od patologicznego partnera.

Dla mnie to jakiś kosmos. W życiu bym nie uderzyła kogoś kogo kocham. Miałam krótkotrwały związek, gdzie facet mnie wyzywał i był patolą. NIGDY nie podniosłam na niego ręki. Nawet mi takie wyjście do głowy nie przyszło. Co się dzieje w Twojej głowie że walnięcie komuś w twarz w ogóle rozpatrujesz jako wyjście?

Piszesz że teraz to są tylko "liście" z obu stron, żadne tam większe formy przemocy. A ja jestem pewna że jeśli zostaniecie ze sobą - dojdzie nawet do walnięcia w łeb patelnią o której wspomniałaś.
Bo przecież "emocje, złość, nerwy, a patelnia była pod ręką, więc jak można było nie zareagować inaczej?"

Mimo wszystkich rad które otrzymałaś, jestem przekonana, że niczego z tym nie zrobisz. Dalej ze sobą będziecie, pewnie kiedyś się chajtniecie. Myslę że nadal, w głębi ducha, uważasz ze wina leży po stronie partnera, bo Cię denerwuje, a przecież wie, że jesteś nerwowa.
Znałam jedną parę gdzie się oboje tłukli i uważali że mają takie temperamenty, uważali swój związek za wyjątkowy, bo był jak ogień - ogniste kłótnie, ogniste bijatyki, potem ogniste godzenie się. Od czasu do czasu rozstania, potem powroty, co umacniało ich w idiotycznym przekonaniu że są dla siebie stworzeni i inaczej być nie może.

Niestety znów udowadniasz że sądzisz, iż to jego wina.
Rozkładasz bezradnie ręce i mówisz "ale co ja innego bidulka mogę zrobić w takiej sytuacji? pozostaje mi tylko walnąć go w ryj to takie smutne, ale nie mam wyjścia "
Nie przychodzą Ci do głowy takie rozwiązania jak "może by go nie bić?", albo "może by zakończyć ten chory związek?".

I znowu. Cały czas piszesz o tym jaki on jest zły. Nie widzisz tego?
Mam wrażenie że chcesz, abyśmy zrozumieli dlaczego go tłuczesz i Cię rozgrzeszyli.
Ale my tylko widzimy patologiczne zachowania. I to w Tobie.  Bo z Tobą rozmawiamy.

To nie jest żadna przeszkoda. Psycholog przyjmuje także na NFZ, tylko dłużej się czeka. Jeśli teraz się zapiszesz, nie pójdziesz np. za 2 dni, ale 2 miesiące.
Ty chyba jednak nie chcesz, prawda?

Przypomniał mi się ten wątek na kafe:
http://f.kafeteria.pl/temat/f4/pobilam- … -p_4299625

Co możesz zrobić oprócz tego co wcześniej napisałam? Nie prowokować, nie reagować agresją na jego agresję.

Jak się odnaleźć w takim związku, w którym przemoc jest na porządku dziennym? Nie wiem. Nie wiem jak i po co.

Chcesz dotrzeć do niego? On jest na tyle nierozumnym, by nie wiedzieć, że stosuje przemoc? Póki co on nie widzi żadnego powodu do zmiany swego zachowania: niezależnie od jego zachowania wobec Ciebie jesteś z nim i będziesz - on o tym wie.

Jakakolwiek zmiana jego zachowania jest możliwa tylko wtedy, gdy on podejmie taką decyzję.