Jak podnieść się z dna - Netkobiety.pl

Czy możemy porozmawiać o tym, co może zrobić kobieta, która znalazła się w takiej sytuacji jak ja. Na tą chwilę, jest mi źle, ale wiem, że mogłabym zacząć się podnosić, zgodnie z tym, że trzeba odpuścić i zaakceptować swoją przeszłość. Chce to zostawić za sobą, i ruszyć do przodu, jednak trudno zaczynać od nowa, w moim wieku 40 plus i z takim poczuciem  zaorana psychicznego. A może nie jest tak źle. Jestem zdrowa, ćwiczę regularnie, mam pracę, dzieci, brak mi przyjaciół, jakieś koleżanki mam, ale nie przyjaciółki.

43211234 napisał/a:

Czy możemy porozmawiać o tym, co może zrobić kobieta, która znalazła się w takiej sytuacji jak ja. Na tą chwilę, jest mi źle, ale wiem, że mogłabym zacząć się podnosić, zgodnie z tym, że trzeba odpuścić i zaakceptować swoją przeszłość. Chce to zostawić za sobą, i ruszyć do przodu, jednak trudno zaczynać od nowa, w moim wieku 40 plus i z takim poczuciem  zaorana psychicznego. A może nie jest tak źle. Jestem zdrowa, ćwiczę regularnie, mam pracę, dzieci, brak mi przyjaciół, jakieś koleżanki mam, ale nie przyjaciółki.

Szkoda ze terapii nie pociagneliscie. Efektem terapii mogłoby być również rozstanie. To też uważa się za rozwiązanie problemu. Ale rozstalibyscie się na zdrowych warunkach, wiedząc co zawiodło, czego unikac, ustalilibyscie co z dziećmi, majątkiem i może rozeszli w zgodzie. Tak to będzie szarpaczka.

Skoro tak Cie dołuje ten związek to ciężko będzie odzyskać energie bez załatwienia sprawy. Ja przede wszystkim chciałbym zrozumieć co poszlo nie tak. Nie ze strony męża tylko swojej. Jak myślisz czego mężowi brakowało z Twojej strony? Co jemu się nie podobało? Co "reklamowal"? Rozmawiałaś czy domyślałas się? Co spowodowało ze on wycofał się ze zwiazku?

Jak nie widzisz innego wyjscia to pogadaj z mezem. Powiedz ze chcesz rozstac. Jak to zrobic? Co z dziecmi, majątkiem itd.

Problem z ogarnięciem mieszkania dla Ciebie? To znaczy, że to mieszkanie jest jego?

Z mężem zawsze, wszystko jest byle jakie. Bez zaangażowania. Jego obecność zawsze sprawia, że każde wydarzenie, sytuacja staje się nudna, bez sensu. On niczym się nie zachwyca. Niczego nie docenia.

Herne napisał/a:

feniks35 napisał/a:

Nie przeczytałam wszystkiego ale rzuca mi się w oczy jedno. Zachowujesz się Autorko jak mąż. On nie robi nic w imię zasady że samo się stanie i Ty teraz podobnie. Chcesz zmiany ale nie masz na nią jednocześnie siły i siedzisz i czekasz az sama się zadzieje. No nie zadzieje albo owszem na gorsze, większe znużenie, poczucie że szkoda zachodu bo już nie te lata itp. Podczas gdy można pewne rzeczy zmieniać małymi krokami. Nie trzeba od razu rozwodu i szukania nowej relacji. Bo mam wrażenie że pisząc o trafieniu z deszczu pod rynnę masz na myśli innego partnera. Tak jakby nie warto było zmienić swojego życia na rzecz bycia nawet samemu ale na dobrych zdrowych zasadach tylko jedne portki trzeba koniecznie zastąpić innymi.
.

Autorka ma cechy osobowości poddawanej długoletniej przemocy i nie dziwię się, że lęk przed zmianą ma silnie zakorzeniony oraz jest uzależniona emocjonalnie od sytuacji. W takim wypadku bardzo trudno jest to przerwać, zebrać w sobie siły i dokonać zmiany. Wielki plus dla niej, że w ogóle zauważa swoją sytuację i pragnie tejże zmiany, znacznie gorzej by to wyglądało, gdyby nie była tego świadoma i tkwiła w przemocowym związku "bo po co to zmieniać, w sumie nie jest tak źle".

Zbyt pochopnie wysuwasz wnioski. Może ma po prostu 20 letniego dola bo wtedy nawzajem fochy strzelili?

Jesteście razem 23 lata. To szmat czasu. Tylko Ty i Twój mąż wiecie jakim cudem osiągnęliście taki staż pomimo tego jak jest naprawdę.

Właśnie dorosłam, wiem, że musze zacząć swoje życie. Stanąć na nogi, przestać się użalać nad zmarnowanym życiem.  Tylko jeszcze nie wiem, jak, jest mi trudno...a co do terapii opowiadasz komuś o braku zaangażowania, karaniu milczeniem, o oziębłości w związku i terapeutka daje propozycje randki, a zgłosilismy się do podobno specjalisty...pani przecież dawała szansę na wypowiedzenie się mężowi i słyszała z kim ma do czynienia, i jak duży problem mamy. Uważam, że swoją nieprofesjonalna postawa i małymi umiejętnościami odebrała nadzieję, że psychoterapia może być sensowna i chęć do korzystania z takich uslug

43211234 napisał/a:

Właśnie dorosłam, wiem, że musze zacząć swoje życie. Stanąć na nogi, przestać się użalać nad zmarnowanym życiem.  Tylko jeszcze nie wiem, jak, jest mi trudno...a co do terapii opowiadasz komuś o braku zaangażowania, karaniu milczeniem, o oziębłości w związku i terapeutka daje propozycje randki, a zgłosilismy się do podobno specjalisty...pani przecież dawała szansę na wypowiedzenie się mężowi i słyszała z kim ma do czynienia, i jak duży problem mamy. Uważam, że swoją nieprofesjonalna postawa i małymi umiejętnościami odebrała nadzieję, że psychoterapia może być sensowna i chęć do korzystania z takich uslug

Dzisiaj tak uważasz, ze zmarnowałaś zycie. To zrozumiałe. Jak sie z tego otrząśniesz, to jest duża szansa, że przestaniesz tak mysleć, bo obecnie jesteś w czarnowidztwie. Przede wszystkim zdaj sobie sprawę, że co byś nie zobiła w swoim zyciu, to byś miała tyle lat ile masz obecnie, a nawet najlepszy związek w jakim byś potencjalnie mogła być, mógłby się dawno rozpaść, bo mało kto wytrzymuje ze sobą 20 lat. Zazwyczaj po tylu latach to są i tak związki całkowicie puste.

Myślę, że powinnas sama zacząć terapię. Sam korzystałem z wetalk.pl (to nie jest reklama, a rekomendacja), gdzie można codziennie pisać z terapeutą i mają zaangażowanych psychologów. Jak coś ci nie pasuje, to zmieniasz sobie na inną osobę, a opłaty mają stosunkowo niewielkie - od 100 zł/tydzień. Pisaliśmy tak ze sobą codziennie pół roku i bardzo mi pomogło, bo gośc skupił się na mnie, a nie na małżonku, jak chciałem robić to ja.

Jeż też opcja samodzielnego terepeutyzowania się dodatkowo przez Chat GPT 4.0 https://chatgpt.com/ za free, Ten nowy jest już mocno kumaty i logiczny. Nie zastąpi człowieka, ale jego oceny sytuacji, wnioski, podpowiedzi, są niegłupie. Spróbuj. Polecam tez zacząć pisać samemu swoje wspomnienia na komputerze. Spisać wszystko co leży na sercu. Przyda się to potem, żeby móc sie temu wszystkiemu przyjrzeć, jak miną emocje i jest to bardzo dobrą formą samo - terapii, którą można wykonywać codziennie.

z czasem wszystko mija. I to co najlepsze i to co najgorsze. Najtrudniej jest zacząć, ale jeśli z czegoś chcesz wyjść to wyjdziesz. Dopóki jesteś zdrowa i nie jestes potencjalnie od czegoś uzalezniona, to masz wielkie szanse szybko postawić się na nogi i o tym wszystkim zapomnieć.

Bert44 napisał/a:

43211234 napisał/a:

Czy możemy porozmawiać o tym, co może zrobić kobieta, która znalazła się w takiej sytuacji jak ja. Na tą chwilę, jest mi źle, ale wiem, że mogłabym zacząć się podnosić, zgodnie z tym, że trzeba odpuścić i zaakceptować swoją przeszłość. Chce to zostawić za sobą, i ruszyć do przodu, jednak trudno zaczynać od nowa, w moim wieku 40 plus i z takim poczuciem  zaorana psychicznego. A może nie jest tak źle. Jestem zdrowa, ćwiczę regularnie, mam pracę, dzieci, brak mi przyjaciół, jakieś koleżanki mam, ale nie przyjaciółki.

Szkoda ze terapii nie pociagneliscie. Efektem terapii mogłoby być również rozstanie. To też uważa się za rozwiązanie problemu. Ale rozstalibyscie się na zdrowych warunkach, wiedząc co zawiodło, czego unikac, ustalilibyscie co z dziećmi, majątkiem i może rozeszli w zgodzie. Tak to będzie szarpaczka.

Skoro tak Cie dołuje ten związek to ciężko będzie odzyskać energie bez załatwienia sprawy. Ja przede wszystkim chciałbym zrozumieć co poszlo nie tak. Nie ze strony męża tylko swojej. Jak myślisz czego mężowi brakowało z Twojej strony? Co jemu się nie podobało? Co "reklamowal"? Rozmawiałaś czy domyślałas się? Co spowodowało ze on wycofał się ze zwiazku?

Jak nie widzisz innego wyjscia to pogadaj z mezem. Powiedz ze chcesz rozstac. Jak to zrobic? Co z dziecmi, majątkiem itd.

Z mężem zawsze, wszystko jest byle jakie. Bez zaangażowania. Jego obecność zawsze sprawia, że każde wydarzenie, sytuacja staje się nudna, bez sensu. On niczym się nie zachwyca. Niczego nie docenia. Po latach to zrozumiałam. Moim zdaniem to jest jego robota, że obdarł nade życie z wyjątkowych chwil. Dawniej celebrowalam urodziny i inne okazje, dziś niczego już nie świętujemy. On nigdy nie organizował, a mi się już nie chce. Moje subiektywne zdanie jest takie, że to jego wyłączną wina, bo ja się kiedyś starałam, a on nigdy nie dołączył. Jak dawniej gdzieś jeszcze tam wychodziliśmy, to on nigdy nie tworzył ze mną teamu, zwykle znużony, bez rozmowy, błądzący wzrokiem po innych. Temat rozstanie a pojawiał się wielokrotnie, ale niestety on twierdzi, że nie ma co omawiać, tylko, jak chce to ok, tylko będzie problem z ogarnięciem dla mnie mieszkania. I tyle, nic więcej się nie dzieje. Od po świat w ogóle nie rozmawiamy. I ta właśnie cisza najbardziej mnie rozwala i wprowadza w stany depresyjne, gdzie nie mogę wstać z łóżka. On w tym czasie ogarnia dom, i sprawia wrażenie, jakby go to cieszyło. Nie nawiązuje E mną kontaktu, nie rozmawia, głucha cisza...

Chyba największą winą męża jest to, że nie daje powodów do rozwodu z jego winy:) Wtedy temat mieszkania itp. byłby łatwiejszy, prawda? Sorry za złośliwość, ale tak to wygląda.

43211234 napisał/a:

noben napisał/a:

Chyba największą winą męża jest to, że nie daje powodów do rozwodu z jego winy:) Wtedy temat mieszkania itp. byłby łatwiejszy, prawda?
Sorry za złośliwość, ale tak to wygląda.

Temat nie jest o sprawach finansowych i majątkowych, to nie jest moim problemem.powody do rozwodu są, chociażby jakość naszej relacji.

Napisałaś, że chcesz się rozstać z mężem.
Napisałaś, że nie stać Cię na osobne mieszkanie.

Więc...

Po odarciu tematu z egzaltowanych dyrdymałów, okaże się, że sprawy finansowe mają znaczenie zasadnicze.

Czy możemy porozmawiać o tym, co może zrobić kobieta, która znalazła się w takiej sytuacji jak ja. Na tą chwilę, jest mi źle, ale wiem, że mogłabym zacząć się podnosić, zgodnie z tym, że trzeba odpuścić i zaakceptować swoją przeszłość. Chce to zostawić za sobą, i ruszyć do przodu, jednak trudno zaczynać od nowa, w moim wieku 40 plus i z takim poczuciem  zaorana psychicznego. A może nie jest tak źle. Jestem zdrowa, ćwiczę regularnie, mam pracę, dzieci, brak mi przyjaciół, jakieś koleżanki mam, ale nie przyjaciółki.

43211234 napisał/a:

Czy możemy porozmawiać o tym, co może zrobić kobieta, która znalazła się w takiej sytuacji jak ja. Na tą chwilę, jest mi źle, ale wiem, że mogłabym zacząć się podnosić, zgodnie z tym, że trzeba odpuścić i zaakceptować swoją przeszłość. Chce to zostawić za sobą, i ruszyć do przodu, jednak trudno zaczynać od nowa, w moim wieku 40 plus i z takim poczuciem  zaorana psychicznego. A może nie jest tak źle. Jestem zdrowa, ćwiczę regularnie, mam pracę, dzieci, brak mi przyjaciół, jakieś koleżanki mam, ale nie przyjaciółki.

Żeby z tego wyjść potrzebujesz ciągłego wsparcia psychicznego, bo jak się wyprowdzisz od męża, to nie oszukuj się, ale czeka ciebie morze samotności. Nauczenie się jak być samemu i się z tym pogodzić. Z takim podejściem, że próbowałaś coś raz, dwa, trzy, czy i piec i nic ci niby nie wyszło z terapeuta, to ty nigdzie nie zajdziesz. Nie wierzę, że wszyscy są tacy be. Po czymś takim, po takim wieloletnim niedudanym i pewnie toksycznym związku potrzebujesz wieloletniej często terapii, żeby dojść do siebie i zacząć normalnie żyć. Takie są fakty.

W twoim wieku zanim znajdziesz potencjalnego partnera i może zaczniesz z nim coś nowego, może zając tez kilka dobrych lat. Na pewno w takim stanie psychicznym jakim jesteś, nic dobrego byś nie stworzyła, a i nikt by z toba nie wytrzymał. Jedyne co byś mogła stworzyć to nowy toksyczny związek.

Sam mam 51 lat i zaczynam emocjonalnie od zera. Może kiedyś z kimś coś stworzę, a może i nie. Płakac z tego powodu nie będę, nawet jeśli już na zawszę zostanę sam. Jak chcesz z tego wyjść to musisz się nauczyć być twarda, bo jak będziesz dalej w takiej rozsypce, to tak i w niej zostaniesz. Wiem jedno, że po rozstaniu z żoną, dopiero po trzech latach na tyle już jestem sobą, że jak się uśmiecham, to zaczynam dopiero wtedy poznawać nowe kobiety. Ktoś zniszczony, apatyczny, rozedrgany i bez pozamykanych swoich spraw, nie nadaje się do niczego i nikt go nie bedzie chciał.

Jeśli chcesz tego spróbować to zrób to. Nie wiem jaką masz wiedzę na ten temat, ale podsyłam Tobie link to jednego artykułu.

https://www.vogue.pl/a/jak-dziala-timel … -samotnosc

I jakie wrażenia? Warto czy nie warto?

Poznawanie ludzi to jedno, ale teraz powinnaś swoją całą uwagę skupić na rozwiązaniu spraw stricte dotyczących Twojego małżeństwa. Doprowadź ten temat do końca. Po wszystkim będziesz mogła spokojnie, bez żadnej presji, swobodnie kontynuować chociażby budowanie grupki 5 osób, o jakiej powyżej wspomniałaś.

noben napisał/a:

43211234 napisał/a:

Temat nie jest o sprawach finansowych i majątkowych, to nie jest moim problemem.powody do rozwodu są, chociażby jakość naszej relacji.

Napisałaś, że chcesz się rozstać z mężem.
Napisałaś, że nie stać Cię na osobne mieszkanie.

Więc...

Po odarciu tematu z egzaltowanych dyrdymałów, okaże się, że sprawy finansowe mają znaczenie zasadnicze.

Dla mnie zdumiewające jest odwaga tych, którzy roszczą sobie prawo do angażowania się w czyjeś sprawy finansowe i majątkowe oraz oczekiwanie, że będe udzialala informacji na ten temat. Nie potrzebuję pomocy w tym zakresie.
Zobaczcie co się stało w moim wątku, przyszłam szukać pomocy jak się podnieść po trudnym związku, a skończyło się na rzucaniu oskarżeń w moją stronę, że chce męża oskubać, zagarniając mieszkanie. I to wyszło od niektórych z Was. Nie prosiłam o doradztwo w tym zakresie i analizowanie mojej sytuacji finansowej.

JohnyBravo777 napisał/a:

Ela210 napisał/a:

Johny Bravo, niestety głupoty zasłyszane gdzieś powtarzasz
Do terapii potrzebna jest właśnie 2 osoba, terapeuta
A że praca jest trudna , nie bierze się ludzi nie rokujących na współpracę.
I nie ma potrzeby ciągnąć kogos na siłę, popyt jest duży.

Gdyby psycho"terapeuta" znal sie na psychologii - na tym jak mysla i dzialaja ludzie...
To potrafilby przekonac drugiego czlowieka do prostej czynnosci (jak randka we dwoje).

Popyt jest duzy bo jest duzo naiwniakow, ktorzy sa gotowi chodzic latami i zostawiac kase komus za siedzenie na fotelu i zadawanie tych samych pytan i powtarzanie tych samych frazesow, ktore slyszy kazdy inny naiwniak.
Wiec jesli ktos przychodzi z prawdziwym problemem - tak jak autorka - i oczekuje prawdziwych rezultatow, to oszust (czyt. psychoterapeuta) szybko tchorzy i sie wycofuje - woli Ele bo z taka jest mniej problemow

Dlaczego od razu wydajecie osad, że to ja nie podjęłam pracy , a z tymi wspomnianymi psychoterapeutami było wszystko ok. Podaje Wam fakty, z jakimi się spotkałam, które mnie rozczarowały. A co myślicie o terapeucie w nurcie poznawczo behawioralnym, który powiedział mi o tych spotkaniach, bym podniosła swoją samoocenę, ale żebym uważała, bo w mojej sytuacji jestem łatwym kaskiem dla kogoś, kto mi powie parę miłych słów, i dosłownie powiedział, że nie tyle, że mu będę z ręki jadła, ale szorowała kolanami w kiblu, z wiadomego powodu ..cena chyba 240 zł za 50 min
Dla mnie ten temat psychoterapii i poziomu usług jest bardzo ciekawy. Chcialabym poznać opinie osoby, która jest zadowolona, by powiedziała, jak to u niej wyglądało. Bo na razie Wielu zachwala, ale chyba mało kto tych realnych dobrodziejstw doświadczył.

New Me napisał/a:

43211234 napisał/a:

Dlaczego od razu wydajecie osad, że to ja nie podjęłam pracy , a z tymi wspomnianymi psychoterapeutami było wszystko ok. Podaje Wam fakty, z jakimi się spotkałam, które mnie rozczarowały. A co myślicie o terapeucie w nurcie poznawczo behawioralnym, który powiedział mi o tych spotkaniach, bym podniosła swoją samoocenę, ale żebym uważała, bo w mojej sytuacji jestem łatwym kaskiem dla kogoś, kto mi powie parę miłych słów, i dosłownie powiedział, że nie tyle, że mu będę z ręki jadła, ale szorowała kolanami w kiblu, z wiadomego powodu ..cena chyba 240 zł za 50 min
Dla mnie ten temat psychoterapii i poziomu usług jest bardzo ciekawy. Chcialabym poznać opinie osoby, która jest zadowolona, by powiedziała, jak to u niej wyglądało. Bo na razie Wielu zachwala, ale chyba mało kto tych realnych dobrodziejstw doświadczył.

Ja .mysle,ze sobie wydasz kupe kasy w bloto, bo i tak bedziesz w tym zwiazku

Obys się myliła:)