10 lat w związku. Powoli mam dość. Prośba o spojrzenie osoby 3 - Netkobiety.pl

Wiesz moze nawet dobrze ze nie pojedzie na te urodziny.  Jak maja sie nazwajem pozabijac to lepiej niech sie trzymaja od siebie z daleka. A tez jakby nie bylo koszta sa a Twoja narzeczony ma prawo nie chcial wydawac wlasnej wyplaty na przygotowania do imprezy na ktora nie chce isc no chyba ze Ty jej wszystko oplacisz

New Me napisał/a:

Wiesz moze nawet dobrze ze nie pojedzie na te urodziny.  Jak maja sie nazwajem pozabijac to lepiej niech sie trzymaja od siebie z daleka. A tez jakby nie bylo koszta sa a Twoja narzeczony ma prawo nie chcial wydawac wlasnej wyplaty na przygotowania do imprezy na ktora nie chce isc no chyba ze Ty jej wszystko oplacisz

Nawet nie chodzi o to że się pozabijają. Moja matka nawet złego słowa na nią nie powie, przez wzgląd na mnie. Po prostu moja narzeczona cały czas ma tą zadrę sprzed paru lat. I cały czas on tym pamięta i ma z tym problem. Moja matka w żadnym wypadku nie nastawia mnie źle na nią. Skoro jesteś synu szczęśliwy to ja też jestem szczęśliwa. Ostatnio jak byłem w odwiedzinach u niej ( oczywiście że sam ) to stwierdziła że nie chce od nas żadnego prezentu, tylko chciała nas zobaczyć.

Legat napisał/a:

Gromma napisał/a:

Moja narzeczona ma pełen zestaw problemów. DDA, kompleksy na temat wzrostu, wagi, figury, introwertyczka, oziębła seksualnie. W zeszłym roku kochaliśmy się 4 razy.

Mnie ten opis wystarczy.

Pojebany zestaw. Ale ja się po prostu zakochałem w niej i próbowałem ją z tego gówna wyciągać. Jestem jej pierwszym facetem i te wszystkie traumy razem z nią przerabiałem.

A teraz od jakiegoś pół roku, stres mnie wpierdala żywcem i chyba plus tego jest że zaczynam trzeźwo i neutralnie na to wszystko patrzeć. I to mi się pomału nie kalkuluje.

Jack Sparrow napisał/a:

Problemem jest w tobie.

Wziąłeś sobie psychiczną babę z kompleksami w liczbie mnogiej, a oczekujesz normalnego i dojrzałego zachowania.

To jakby kupić sobie golfa i mieć pretensje, że do transportu pralki chujowy.

Albo weź sobie normalną babkę, albo bij konia dalej latając za rozwydrzoną księżniczką. Twoje życie - twój wybór. Bo ani nie wyleczysz jej z DDA, ani nie wyleczysz jej z kompleksów.

Ja wychodzę z założenia że każda osoba zasługuje na szczęście, albo chociaz na szansę na to szczęście.

Gromma napisał/a:

Jack Sparrow napisał/a:

Problemem jest w tobie.

Wziąłeś sobie psychiczną babę z kompleksami w liczbie mnogiej, a oczekujesz normalnego i dojrzałego zachowania.

To jakby kupić sobie golfa i mieć pretensje, że do transportu pralki chujowy.

Albo weź sobie normalną babkę, albo bij konia dalej latając za rozwydrzoną księżniczką. Twoje życie - twój wybór. Bo ani nie wyleczysz jej z DDA, ani nie wyleczysz jej z kompleksów.

Ja wychodzę z założenia że każda osoba zasługuje na szczęście, albo chociaz na szansę na to szczęście.

Tej, panie metalurg - jak masz złote serce, to dupę musisz mieć ze stali. Bo będziesz w nią kopany przez całe życie.

Problem większości facetów jest w ich wychowaniu - że każdej babce należy się szczęście, ze każdej należy dać szansę, ze rolą faceta jest poświecenie się, bo to miara jego miłości.

Nie. Gówno prawda.

Poświęcając się i ustępując na każdym kroku w strachu co zakompleksiona, psychiczna i oziębła babka powie lub zrobi to droga do depresji i nerwicy. Ten związek i tak jest skazany na porażkę, bo długo tak nie pociągniesz, a im dłużej będziesz w tym gównie siedział (a chciałbym zauważyć, że jesteś w szambie po uczy i zaczynasz robić przysiady) to ty bardziej ci przeora to psychikę i tym dłużej będziesz się po leczył, bo podobnych zachowań będziesz się dopatrywał u każdej następnej kobiety na twojej drodze.

Ja wychodzę z założenia że każda osoba zasługuje na szczęście, albo chociaz na szansę na to szczęście.

Gromma napisał/a:

Ja wychodzę z założenia że każda osoba zasługuje na szczęście, albo chociaz na szansę na to szczęście.

Brawo. Mija 10 rok dawania jej szansy na szczęście i Twój 35 rok życia. Dodajmy najlepszy czas życia. Masz seks raz na kwartał, remontujesz wspólne gniazdko pod jej dyktando, do tego ona ma kompletnie gdzieś twoją rodzinę. Daj jej może nastepne 10 lat szansy na szczeście. Przecież jest tego warta.

Legat napisał/a:

Gromma napisał/a:

Ja wychodzę z założenia że każda osoba zasługuje na szczęście, albo chociaz na szansę na to szczęście.

Brawo. Mija 10 rok dawania jej szansy na szczęście i Twój 35 rok życia. Dodajmy najlepszy czas życia. Masz seks raz na kwartał, remontujesz wspólne gniazdko pod jej dyktando, do tego ona ma kompletnie gdzieś twoją rodzinę. Daj jej może nastepne 10 lat szansy na szczeście. Przecież jest tego warta.

W waszych oczach wychodzę na idiotę, sadomasochistę, człowieka pozbawionego instynktu samozachowawczego. Okej szanuje wasze zdanie. Ale to nie jest tak że te 10 lat to wyglądało jak jakaś stalingradzka bitwa. Po prostu ostatnie pół roku było jednym wielkim stresem i po prostu mi się przelewa.

Podpisuję się pod postem madoji

Mimo wielu podobieństw (poza seksem, akurat bardzo lubię), teściowi wybaczyłam i się staram, robię to dla partnera.

I też uważam, że albo jest bardzo ślepa czyli niedojrzała, albo wygodnicka, lub po prostu ma Cię gdzieś i Twoje potrzeby, Twoją rodzinę.

anetas napisał/a:

Jak na razie ją obsmarowales i nic Ci się w niej nie podoba.

Nie czytasz o co Autorowi chodzi. Masz to w nosie. Ważne by walczyć o mit kobiety to fajne babki.

Gdyby mnie potraktowala tak tesciowa to by mnie więcej na oczy nie widziala. Pretensje teraz możesz mieć do mamusi, powinna ją najpierw przeprosić a potem zapraszać na "uroczystości".

Jak na razie ją obsmarowales i nic Ci się w niej nie podoba. Więc ją zostaw. I nie napisałeś czym się jej kompleksy objawiają. Większość kobiet ma kompleksy.

Nie miała prawa wylewać żalu na kogoś kto nie był winny śmierci jej siostry. Nie przeprosiła a powinna

Tia jak mamuske widziala 5 razy na oczy to jej siostry pewnie wcale  (:

anetas napisał/a:

Tia jak mamuske widziala 5 razy na oczy to jej siostry pewnie wcale  (:

A co to ma do tego?

anetas napisał/a:

Tia jak mamuske widziala 5 razy na oczy to jej siostry pewnie wcale  (:

A co to ma do tego?

Strasznie dziwne te układy macie.

Różne rodzinne uroczystości mam dość często, wszyscy się raczej informują z wyprzedzeniem takim, żeby można było to zaplanować, również w związku z pracą. Ale tutaj chyba partnerka autora wiedziała o tym odpowiednio wcześniej? Tzn. zrozumiałam, że teraz jest miesiąc do imprezy, ona kilka dni temu zmieniła zdanie, więc musiała wiedzieć jeszcze wcześniej. Czy to nie było wystarczające, by złożyć jakąś prośbę do grafiku, czy ona w ogóle ma taką możliwość? Poza tym takie uroczystości zwykle nie zaczynają się z samego rana, więc chyba zdążyłaby przespać się po nocce, ogarnąć i dołączyć. Przynajmniej tak funkcjonują moi nockujący znajomi.

Z drugiej strony nie rozumiem też tego, jak wielki problem to robi. Znaczy, mnie kiedyś własna matka nie poinformowała na czas o czymś takim, nie było mnie, ale stało się to jedynie powodem do heheszków, że zrobiła to specjalnie, próbuje mnie wykluczyć itd. Nikt nie grzmiał, że mam wziąć urlop czy załatwić to w jakiś inny sposób, no bez przesady.

Z tym pogrzebem to też... No, ja bym z partnerem poszła, ale wiadomo, że są osoby w jego rodzinie, które znam i na których pogrzeb bym przyszła sama z siebie, ale i takie, z którymi nie mam żadnej relacji, nie widziałam ich wcale albo raz czy dwa. I wtedy moja obecność byłaby wyłącznie na zasadzie "osoby towarzyszącej". Znaczy, nikt rozsądny nie mógłby oczekiwać, że jest to dla mnie super istotne wydarzenie; szłabym z grzeczności i towarzyszyć partnerowi, nic więcej. Zgaduję, że tu był ten drugi przypadek, więc nie rozumiem, dlaczego partnerka została adresatką jakichś dziwnych wiadomości i - tym bardziej - dlaczego ma się zachowywać tak, jakby nic się nie stało. Bo:

Rozumiem że moja matka, która była w szoku po śmierci swojej siostry, ktorą się opiekowała, była w bardzo bliskich stosunkach, nie miała prawa w żałobie i goryczy napisać niefortunnych słów ?

nie, nie miała prawa. A jeśli już tak zrobiła, to powinna wziąć to na klatę i przeprosić.

Nie powiedziała przepraszam, ale na każdym kroku dawała mojej narzeczonej do zrozumienia że nie chce z nią żadnej kosy

Mhm, bardzo ładne zamiatanie pod dywan. Powiedziałam coś nieprzyjemnego, ale teraz chcę, żeby było miło, więc ma być miło.

Znowu - nie rozumiem tego. Też się zdarza, że np. mój partner nie pójdzie ze mną na jakieś rodzinne coś, bo się źle czuje. Moim zdaniem to nie jest powód do fochów, a gdyby ktoś takowe chciał mu przekazać w wiadomości, to na pewno nie uznałabym, że ma do tego prawo.

Ale co tych urodzin, nie uważasz, że mama, w tej sytuacji, sama powinna ją zaprosić, a nie przez Ciebie?

Bo jakby tylko to miało zaważyć na waszym być albo nie być, to słabo, ale widać, że wasza relacja i tak wisi na włosku, więc tylko kropla przelała czarę.

Edit.
Mama w tej wiadomości pojechała po bandzie, nic tego nie tłumaczy, mogła powiedzieć Tobie, jak musiała to z siebie wyrzucić.
Niektórzy urazy trzymają długo.

Narzeczona została adresatką wiadomości pod wpływem impulsu i emocji. Wiadomość ta brzmiała mniej więcej w stylu że to jest cios dla Tomka, bo był blisko że zmarłą i jej obowiązkiem jest być tutaj razem ze mną.

Tak bardzo mocno przeżyłem śmierć matki chrzestnej, która zawsze mnie wspierała na wszelkie sposoby przez wiele wiele lat i traktowała mnie jak syna, którego nigdy nie miała, tym bardziej że widziałem jak rak ją wpierdala, przez ostatnie dwa lata. ( Nie wspominam opieki jaką starałem się jej zapewnić ).

Co do imprezy urodzinowej to już miesiąc temu wiedziała że ta impreza jest.

A i jedna ważna rzecz. Narzeczona mieszka w tej samej dzielnicy co mieszkała moja matka chrzestna. Myślę że jakieś 700 metrow je dzieliło. Widziały się może że 2 razy.

Gromma napisał/a:

Mieszkaliśmy przez 1.5 roku razem, ale potem się wyprowadziła do rodziców poprzez moje zachowanie. Było to 5 lat temu.

Co dokladnie zrobiles?

Dzień Dobry

Nazywam się Tomasz, mam 35 lat. Od 10 lat jestem w związku z 31 letnią partnerką. Od dwóch lat jesteśmy w narzeczeństwie. I po prostu brakuje mi sił. Do rzeczy.

Moja narzeczona ma pełen zestaw problemów. DDA, kompleksy na temat wzrostu, wagi, figury, introwertyczka, oziębła seksualnie. W zeszłym roku kochaliśmy się 4 razy. Jest tego sporo. Mieszkamy w dużym mieście. Oboje pracujemy. Mieszkaliśmy przez 1.5 roku razem, ale potem się wyprowadziła do rodziców poprzez moje zachowanie. Było to 5 lat temu. Jak wiadomo wzloty, upadki. Jak to w związku.

Ostatnio nieżle nam idzie. Zmieniłem się dla niej. Rzuciłem nałogi, zmieniłem zachowanie, jestem na końcówce remontu mieszkania które kupiłem, z natury nie chce się kłócić więc często szedłem jej na rękę w dużych i małych kwestiach.

Do Rzeczy

Moja Matka za miesiąc ma 60 urodziny. Impreza urodzinowa, około 20 osób najbliższa rodzina. Moja narzeczona ma specyficzny stosunek do mojej mamy. Widziały się może ze 5 razy w ciągu tych wszystkich lat. Okej. Moja narzeczona jest na moją mamę uprzedzona za to że kilka lat temu doszło do scysji między nimi. Narzeczona nie przyjechała na pogrzeb mojej matki chrzestnej ( siostra mamy ) Moja matka dość mocno w wiadomości tekstowej napisała do niej co o tym sądzi. ( Narzczona nie mogła przyjechać bo była po nocce w pracy i źle się czuła ) Okej

Co do urodzin, ustaliliśmy że jedziemy, chociaż nagle parę dni temu dostałem wiadomość że ona nie chce jechać. Bo będzie po pracy po nocce ( znowu ), musi wydać kasę w błoto na fyryzjera, kosmetyczkę, ciucha. Na moje pytanie że kwestia finansowa to nie jest problem i że może wziąć dzień urlopu, odpowiedziała mi że jest to marnotrawienie urlopu i nie będzie marnować urlopu.

Wiem, że to nie z matką spędzę całego życia tylko ze swoją partnerką, ale tutaj poczułem się jakbym dostał w twarz. Jakby mi splunęła prosto w twarz. Moja Matka jest trudną osobą, ma swoje wady i zalety. Ale dla mnie takie zachowanie to jest totalny brak szacunku do mnie i do mojej rodziny. Pytam się was drogie Panie.

Jak mam rozumieć to że mi mówi że mnie kocha, skoro nie szanuje mojej rodziny. Nie szanuje mojej matki, która mnie ukształtowała. Czy naprawdę to jest taki problem żeby jeden dzień urlopu wziąć i z narzeczonym jechać na parę godzin ?

Czy ja robię problem. Może ja jestem pierdolnięty. Bo od paru dni mi się po prostu to wszystko przelewa. Stres w pracy. Mieszkam sam, widujemy się tylko w weekendy, seks raz na miesiąc jak nie rzadziej, wszystkie koszta związane z remontem na mojej głowie ( tak to moje mieszkanie, ale wszystko jest robione tak jak ona chce )

Pomóżcie błagam was.

Jack Sparrow napisał/a:

anetas napisał/a:

Tia jak mamuske widziala 5 razy na oczy to jej siostry pewnie wcale  (:

A co to ma do tego?

Dużo. To, że jej obecność na pogrzebie byłaby powodowana wyłącznie grzecznością, tym, że wypada, tym, żeby towarzyszyć partnerowi itd., a nie żalem i chęcią pożegnania zmarłej.

W drugim przypadku, gdyby miały bliską relację, można by się oburzać, że zignorowała pogrzeb, że czemu nie pożegnała itd. Ale w pierwszym? Moim zdaniem to, że złe samopoczucie okazało się ważniejsze od towarzyszenia partnerowi, to nic złego.

SaraS napisał/a:

Jack Sparrow napisał/a:

A co to ma do tego?

Dużo. To, że jej obecność na pogrzebie byłaby powodowana wyłącznie grzecznością, tym, że wypada, tym, żeby towarzyszyć partnerowi itd., a nie żalem i chęcią pożegnania zmarłej.

Ale co to zmienia? Motywy (powody) są pomijalne. Liczy się efekt końcowy.

W drugim przypadku, gdyby miały bliską relację, można by się oburzać, że zignorowała pogrzeb, że czemu nie pożegnała itd. Ale w pierwszym? Moim zdaniem to, że złe samopoczucie okazało się ważniejsze od towarzyszenia partnerowi, to nic złego.

Czyli co - obowiązek wobec partnera i lojalność to są cechy, które okazujemy tylko jak nam to wygodne?

Jakbyś się czuła, jakby twój partner okazywał lojalność wobec ciebie tylko wtedy, kiedy mu to akurat na rękę, bo w końcu jego samopoczucie jest ważniejsze niż powinność wobec ciebie?

No ja bym sie czula zle ze ktos robi cos dla mnie z przymysu bo sie np sam/sama do czegos zmusza tylko po to zeby mnie zadowolic. Przeciez robienie czegos pod przymusem nie jest miloscia ani robienie tego szczerze.

Obowiązek (w rozumieniu poczucia zobowiązania) nie jest równy przymusowi.

Tak samo jak rodzice zmuszaja dzieci by kogos przeprosily a dzieciak wyjeknie od niechcenia przepraszam no sorry ale takie   wymuszone przeprosiny nie sa szczere.

Dzięki temu dzieciak uczy się jakie zachowania są OK, a jakie nie są OK i jak jego czyny wpływają na innych. Uczy się współistnienia w grupie, w społeczeństwie i że jego własne humorki to jego własny problem, bo nie jest pępkiem świata i będąc częścią rodziny i społeczeństwa to obowiązują nas pewne normy społecznego zachowania. Czy to się komuś podoba, czy nie. A im bardziej takiego gówniaka boli ego, że musi przeprosić, tym lepiej.

Jak ktos z mina cierpietnicy jedzie do osob ktorych nie lubi

Nie chodzi o robienie z siebie męczennika. Chodzi o to, że ma się zacisnąć poślady, przywdziać uśmiech służbowy numer 5 i załatwić co trzeba w jednej z NAJTRUDNIEJSZYCH chwil, jaka może dotknąć rodzinę.