Jak się pozbierać po zdradzie emocjonalnej (gdy samej się było stroną) - Netkobiety.pl

Spotykalismy się na te nasze kawy przy okazji różnych spotkań dzieciaków aż w końcu poszliśmy na kawę bez alibi – w ciągu dnia. Nikt o tej kawie u siebie w domu nie wspomniał oczywiście. Jego żona ogólnie nie miała pojęcia o niczym związanym z naszą znajomością. Mój partner trochę się na początku z tego podśmiewał ale coraz bardziej się irytował i w pewnym momencie zaczął mnie sprawdzać – wbijałmi się na telefon, komputer (później słyszałam od dziecka, że „tata czytał Twoje rozmowy z tatą kolegi”) mówił, że zdrajcą jest ten co kręci na boku a nie ten co się o tym dowiedział – cel uświęca środki. Założył gps w samochodzie o czym nie wiedziałam. Codziennie pytał mnie „gdzie dzisiaj byłaś?” a ja w 95% przypadków nic nie robilam złego ale nie spowiadałam się co do minuty gdzie i w jakim sklepie byłam – urojenia i fantazje po jego stronie rosły.
Kawy bez alibi było ze 4. Ostatnia 2tyg temu. Nie przyznałam się ale gps pokazał lokalizację kawiarni obok biura owego znajomego i rozpętało się piekło. Usłyszałam „wyprowadzasz się albo do niego dzownię” powiedziałam „wyprowadzam się” i nie chodziło mi o tamtą znajomość ale o samo poczucie że ostatnie pół roku byłam do tego stopnia inwigilowana. Na co on zadzwonił do tamtego, kazał mu się w pięknych słowach „odpierdolić od jego partnerki” itd. Wszystko słyszała żona tamtego, która dopiero w momencie tego telefonu otworzyła oczy na całą sytuację i doznała lekkiego szoku. Między nami nigdy do niczego fizycznego nie doszło. Bardzo lubiłam tego faceta, BARDZO. Walczyłam ze sobą, starałam się jakoś sama skończyć ten kontakt ale nie byłam w stanie i straciłam go. Jego żona przejęła jego tel. Mó partner mi go wykasował i poblokował wszędzie na social mediach więc wyszłam na histeryczkę i wariatkę w oczach tamtego pewnie. Ogólnie wszyscy we 4 jesteśmy wszędzie dla siebie wzajemnie poblokowani i nikt nie ma z nikim kontaktu. Ja jeszcze na świeżo po wybuchu afery zadzwoniłam do żony tamtego i go wybielałam jak mogłam, że to moja wina itp bo wiedziałam, że u mnie to spalone ale on może się jakoś wybroni.
Aktualnie czuje się jak po pogrzebie – w jakiejś totalnej żałobie i zamułce. Mój partner planuje wyjazdy, tryska humorem, podśpiewuje... ja staram się jakoś trwać dla dobra dzieci też (ile mi gadał o tym, że biedne dzieci bedą w rozbitej rodzinie), trochę ze strachu jak by to miało być samej, trochę z braku sensu – straciłam potencjalnego kogoś kto mógł mi się pomóć wyrwać z tego toksycznego bagna w którym tkwię ponad 20 lat. Ale jego nie ma i jak to mówi mój partner drugiego takiego nie znajdę z 10 lat a biorąc pod uwagę mój stan zdrowia i 200 chorób jakie mam kto wie ile mi zostało. Czuje taką straszną pustkę, bezsens, nic mi się nie chce. Brakuje mi tego spokoju, dobrej energii, takiego poczucia bezpieczeńśtwa jakie dawały mi zwykłe kawy z tamtym. On jest dla mnie spalony. Jestem pewna, że ma mnie za wariatkę po tej całej sytuacji i nawet nie mam jak się wytłumaczyć z tego bo jedyne co mi po tamtej aferze napisał do że nie będzie ze mną rozmawiał na żadne tematy (nawet dotyczące chłopaków). Nie wiem co ze sobą zrobić, żeby się jakoś z tego wszystkiego pozbierać. Poza tym mam poczucie, że każdy dzień stracony przybliża mnie do totalnego odpuszczenia i zgorzknienia „w tym wiek to już stracone”.

Twój maż ma głowę na karku. Gratulacje dla niego!

Jak masz problem ze swoim partnerem to z nim skończ.Ty wolisz oszukiwać(emocjonalnie)i rozwalać rodzinę (koledze syna).Totalny brak odpowiedzialności.Ludzie którzy nie wiedzą czego chcą najczesciej zostają sami.

Nie chcesz być ze swoim partnerem?Powiedz mu to.

Znajdź sobie koleżankę.

ps. dobrze wiemy, że nie chciałaś tylko kawy, tylko miałaś nadzieje, że typek zostawi dla Ciebie żonę.

Rzucanie się w ramiona następnego to niekoniecznie dobry wstęp do innego zycia, Twoje zachowanie przypomina zachowanie małpy: jak nie ta gałąź, to następna. Jeśli fakctzynie uważasz swój związek za bagno, to próbuj życia na własną rękę, a następny związek traktuj tylko jakmiłyh dodatek, a nie jak jedyną szansę na ratunek, bo nigdy nie wiadomo, jak popłyniesz w następnej parze, czy umiałabys stworzyć patchworkową rodzinę, itp.

żeby doszło do zdrady emocjonalnej niezbędnym czynnikiem jest to, by drugą osobę na tyle blisko dopuścić do swojej wewnętrznej strefy życia by ta osoba mogła ją współtworzyć, w dalszym etapie miała wpływ na nasze emocje, a strefa ta powinna być zarezerwowana dla partnera. Zamiast powiedzieć stop, pozwalamy na "tylko kolega", "tylko kawa", "tylko muśnięcie ręki" itd ....
Jest to świadome przekraczanie kolejnych granic, ŚWIADOME.
Jeśli jadą auta i pali się czerwone światło dla pieszych raczej nie będziesz się pchać na przejście bo domyślasz się co może się stać.
Człowiek posiada rozum, wyobraźnię, empatię do najbliższych ... przewiduje jakie sytuacje są niedopuszczalne, jakie będą konsekwencje, do czego może to doprowadzić etc.
Zdradzający świadomie podejmuje działania by do zdrady emocjonalnej dopuścić, potem już tylko płynie w tym zbiorniku z brudami.
Jeśli jest nam źle, nie dogadujemy się to naprawiamy związek, idziemy na terapię albo się rozstajemy.
W pierwszym kroku nie idziemy do obcego po to by nas zrozumiał bo ta fajność nowej osoby na pewno nie pomoże w ratowaniu relacji.

przeczytaj dokładnie co napisałem.

żadnych scenariuszy nie dodaję. Nie ma znaczenia co napisze. Dopuściła świadomie do sytuacji, że stopniowo były przekraczane granice, wiedząc tez jaka jest sytuacja u ojca tego kolegi, który spotkania ukrywał przed zoną.
Szła na zwarcie, powoli puszczały hamulce.

A znajdywanie sobie żonatego fiuta z małym dzieckiem u boku już toksyczne nie jest? Zabieranie mu czasu, który powinien poświęcić dla swojej rodziny to toksyczne nie jest?

To dlaczego teraz tak się wszyscy dziwią, że na toksyczne zachowania partnerki dostała toksyczny feedback?

No jakieś podwójne standardy tu widzę.

Lubię jak kobiety racjonalizują swoja zdradę. Stosują wtedy karkołomne usprawiedliwienia.
On toksyk, nie kocha, od dawna się nie układa itp. itd.

Czy autorka by zdradziła, gdyby dalej się spotykali?
Pewnie tak.

Idealny przykład etyki sytuacyjnej

Mężczyźni również racjonalizują, ale nie robią tego tak pokrętnie.

Wiem jak ciężko jest rozstać się z osobą toksyczną, ale musisz to zrobić. Bo albo kiedyś znów kontakt z "kolegą" powróci, albo kiedyś inny się znajdzie. Ten "kolega" ci tylko pokazał jak bardzo chcesz dla siebie innego życia. No w bagnie jesteś przeogromnym, ale nie ma takiego bagna z którego nie da się wyjść (przynajmniej życiowym). Ja za wiele doradzać nie mogę, bo sama nie potrafię jeszcze do końca się pozbierać po toksycznym związku, ale mój trwał 5 lat, mnie nigdy nie zdradził (przynajmniej ja nic nie wiem) i ja nigdy nie pokochała bym kogoś z całej duszy kto mnie nie kocha, nie szanuje i nie traktuje tak jak należy. Ja raz w życiu za exem pobiegłam i prosiłam by wrócił, ale to było na początku związku. Jedno wiem na pewno: odejść powinnaś dla samej siebie, a nie dlatego, że kogoś poznałaś.

Ja już siebie znam i tyle razy próbowałam i wiem, że sama nie dam rady się wyrwać. Bo dzieci, strach „co to będzie?” Itd
Straszne jest to, że to się tak definitywnie skończyło w pół zdania - czuje się z tym strasznie.

Chciałabym ale to niestety prawda. Mój tata ma zwłóknienie płuc - boi się spotkać gdy dzieci choćby miały kontakt z kimś chorym. Bywa, że nie widujemy się z dziadkami tygodniami i dłużej - dzieci musza być 200% zdrowe.
Drugi dziadek - ojciec partnera ma drugą rodzinę a tam wnuczka noworodka w tym okresie i przed świetami nie miał ochoty się narażać. Druga babcia nie żyje.

Ot pozostali znajomi - czasami jednak naprawdę z rodziną to na zdjęciach…

Mam trochę problemów ze zdrowiem i moje dzieci znają kod do odblokowania mojego telefonu gdyby coś się stało. Starszy syn instynktownie się z tym nie obnosił ale młodszy powiedział tacie, że umie otworzyć mamy telefon i jak brałam prysznic to tatuś poprosił 5 latka o odblokowanie tel mamy i tak poznał kod. Po jakimś czasie się dowiedziałam i zmieniłam hasło ale miałam już wtedy jakieś apki szpiegowskie założone bo znał dane logowania do mojego komputera firmowego i na nim wchodził na wszystko - jestem automatycznie zalogowana na messangera itd. Dopiero starszy syn mi powiedział że tata czyta moje rozmowy na kompie i wtedy zabrałam tel i komputer do biura i tam mi wyczyścili ze wszystkiego.

W samochodzie był o 5 miesięcy GPS założony wysyłajacy info o tym gdzie jestem do partnera na tel.

Niestety nie wszystko mamy co chcemy, rozumiem cie, mimo, ze nie bylam w takiej sytuacji, ale nie pozostaje ci nic innego, jak zapomniec, a z mezem to chyba powinnas sie rozstac..

Życie to nie jest szachownica - nie wszystko jest czarne albo białe. Odejść jest łatwo jak nie ma dzieci - jak one są to na wieki jest się skazanym na daną osobę bo i tak będzie się z nią miało kontakt. Tylko, że wówczas traci się kontrolę nad czasem drugiego rodzica z dziećmi a to jeszcze gorsze. Plus szarpanina o pieniądze, czy zajęcia dodatkowe są konieczne i które, ciuchy takie a czemu nie inne? To nie jest bajka - nie zawsze można się rzucić w emocjach i odstawić dramatyczne rozstanie. Często ludzie trwają w bardzo nieudanych związkach z powodu strachu i to jak to będzie i czy nie jeszcze gorzej.
Liczyłam, że na forum będą osoby, które się z tym mierzą i widzę, że są. Jest też wielu idealistów ale czy w życiu tak się da czy tylko na papierze?

A co do kochanka, który kochankiem nigdy nie był (czego w sumie coraz bardziej żałuje - przynajmniej bym miała poczucie, że cała to chora jazda jest "za coś") sam jest prawnikiem, widział wiele i zawsze we wszelkich rozmowach czy wiadomościach był super zdystansowany. W 4 oczy to inna osoba. Teraz robi tak jak się powinno zrobić czyli się nie odzywa - ja też się nie odzywam tylko, że sensu w tym absurdzie nie widzę.

Też jestem po romansie emocjonalnym. Też już nie mam kontaktu z NIM i nie wiem jak o nim zapomnieć. 
To jest ciężkie wyrzucić z pamięci kogoś z kim miało się flow i czuło się,  że to jest to.
U mnie tym trudniej,  że razem pracujemy ale poza kontaktem służbowym nie rozmawiamy na inne tematy. Chciałabym, ale on to skończył, więc nie będę przecież za nim latać.  Chyba trzeba sobie taką osobę jakoś obrzydzić. Tylko pytanie jak. Ten "moj" kobiet ma na pęczki i to jest dla mnie słabe bo zmienia jak rękawiczki. Pewnie rozkochuje je w sobie tak jak mnie i rzuca. Tylko u nas nie było seksu a z innymi jest.
Mówią że czas leczy rany, może za jakiś czas zapomnimy o nich...

Z czasem będzie trudniej. Lepiej teraz po 20 latach to zrobić niż po 30 się nadal zastanawiać. Życzę Ci byś to skutecznie przeprowadziła. Trzeba niestety chłodnej głowy, a tej Ci brakuje. Na prawdę skonsultuj się z psychologiem.
Z tego co wyczytałem nie masz ślubu wiec będzie o tyle łatwiej, że nie będzie prania brudów przed sądem.
Twój partner, skoro Ciebie śledził ma kwity, że go zdradzałaś.
Z tego co się wydarzyło, a raczej nie wydarzyło po odkryciu przez niego oznacza według mnie, że ma na to wylane, że nie zależy mu.
Sądzę że z tą wiedzą, którą ma nie odmawia sobie kontaktów innymi Paniami.
Jest źle, i raczej będzie jeszcze gorzej.

ok, jestem w stanie to zrozumieć ale nie szukaj wśród zajętych.
Powód prosty - skoro on zdradzi żonę, zdradzi wcześniej czy później Ciebie i powtórzysz rollercoaster, możesz wejść z deszczu pod rynnę tj. jeszcze bardzie poharatana emocjonalnie.

Jeśli rzeczywiście jest tak jak napisałaś, nie chodź na żadne terapie ale na indywidualne spotkania. Ja chodziłem i nie miałem żadnych baloników, a rzetelne wysłuchanie.
Zadbaj o siebie, zrób coś. Nie siedź i nie dumaj. Idz na długi spacer. Wydaje mi się, że możesz to odmienić ale brak Ci pewności.

nie chciałaś, a przekraczałaś granice. Nie jesteś w stanie tego nazwać bo zaczynałaś odpływać.
Ten temat dobrze, że się zakończył.
Kolega traktował Ciebie jak odskocznię, przecież to ukrywał. To z pewnością skończyłoby się w łóżku, Ty zakochana, on nie. Na pewno nie odszedłby od żony.
Tego chcesz ?

Krótko:
1. Żaden psycholog Ci nie pomoże, musisz sama się z tym uporać. Albo wygadać sie z jakąś koleżanką - taki sam efekt.
Czas leczy rany i niepamięci cud
2. Nie przesadzaj, żadne blokady telefonów czy zakazy współmałżonków nie są przeszkodą w kontaktach (szkoła, zajęcia). Pod warunkiem, że druga strona tego chce. Gość został wyprostowany przez żonę i trzyma się z daleka. Widać, że to Ty byłaś bardziej wkręcona a on nie... widać, że traktował wasze spotkania przyjacielsko.
3. Twoim problemem nie jest, przyjaciel a twój partner, który traktuje Cię jak właściciel. Spokojnie i systematycznie przygotuj swoją ewakuację (mieszkanie, praca, podział majątku itp.). I nie pchaj się w nowy związek bo sobie znów zarobisz problemów.
P.S.
Przyjrzyj się co robi twój partner....

zrozum, facet okłamywał żonę, sądzisz, że usłyszysz prawdę ?
U nich nastąpił mocny grzyt, gdyby coś było między wami (emocjonalnie) to nie odpuściłby, a milczy i siedzi pod pantoflem, boi się własnego cienia.
Nie łudź się, doskonale wiedział co w trawie piszczy, szedł z prądem. Stopniowo pozwalałby Ci odpłynąć, byłby romans, a potem dostałabyś kopa w d..ę. Poczytaj wątki kochanek, tak to się zaczyna.
Teraz, gdy sprawa się rypnęła, gdybyś z nim porozmawiała to powie to co musi, wcześniej powiedziałby to co chcesz usłyszeć by Ciebie przelecieć.

Rycerz ale ta zbroja taka mało błyszcząca. Taki facet Ci po głowie chodzi

PS. Nie trzeba być kochankiem by zdradzić.

a wcześniej:

Taaa....
Oczywiście, że uważał na to co pisze...
Wiedział, co chciał osiągnąć . I wiedział, jakie konsekwencje mu grożą, jakby się wydało.

Powiedz, co będzie, jak nawiążesz z nim kontakt i on powie, że świata za Tobą nie widzi/chce być z Tobą, bo z żona mu się o dawna nie układa/ale jeszcze z nią przez chwilę musi być bo dzieci/ itd oraz i tym podobne ble-ble-ble?

Nieee ma takiej opcji żeby tak powiedział dlatego tak bardzo chcę tej konfrontacji bo wiem, że będzie mi łatwiej się z tym pogodzić jak to usłyszę od niego, że w sumie nie wiem co ale o co mu chodziło i czy naprawde o nic.

No teraz to już wychodzisz na desperatkę uganiajacą się za żonatym facetem co do którego nawet nie masz pewności, że w ogóle miał ochotę na cokolwiek więcej poza kawą.  Dopowiadasz sobie wszystko, on w tobie widział pewnie tylko " mamę kolegi" a ty już cały scenariusz dopisałaś sobie. Daj sobie spokój z facetem i daj spokój jemu i jego rodzinie. Ja rozumiem doskonale jego żonę pewnie się ostro wkurzyła a on może dzięki temu przejrzał na oczy że zachował się niewłaściwe i uciął kontakt z Tobą. Zachowaj resztki honoru i nie uganiaj się za żonatym facetem.

Hmm, dlaczego chęć wyjaśnienia sytuacji pomiędzy 2 dorosłych ludzi nazywamy desperacja? Jeżeli kocha żonę, chce z nią być itd to ja go siłą od niej nie odciągnę - dlaczego nikt w takich sytuacjach nie patrzy na obie strony? Czyli uciekać i się chować bo facet żonaty to żeby przypadkiem go nie kusić? Kobiety chcą być w takich związkach gdzie facet nie odszedł nie dlatego, że sam nie chciał ale dlatego, że nie miał okazji?

Nie, to nie podwójna moralność.

Jesteś gorsza niż wyrachowane babki, które rozwalają cudze malzenstwa bez mrugnięcia powiek. Bo choc one z tytułu braku sumienia nie maja wyrzutow, to maja przynajmniej jakas tam świadomość, ze są niemoralne. Po prostu maja to w d… Ty nie masz ani sumienia, ani świadomości. To ty wychodzisz z założenia, ze cel uświęca środki. Bo wpielrzylas się między wódkę, a zakąskę, ale nadal ci mało. Ty nie tylko nie odróżniasz dobra od zła, ty nie ogarniasz podstawowych pojęć. Od dawna zachowujesz się jak pozbawiona zasad desperatka, a teraz chcesz wskoczyć na jeszcze wyższy poziom desperacji i amoralności. Tu nie ma czego wyjaśniać. Te kawy były złe (tak jak napisała zdradzona żona wyżej, od czegoś trzeba zacząć). Pora dnia nie ma nic do rzeczy. Jawne robienie rzeczy niemoralnych (bo od wspolnej kawy są koleżanki, a nie cudzy mąż) jest w tym wypadku jeszcze gorsze, bo ty na zasadzie kropli, która drąży skale, próbowałaś rozbić rodzine kolegi swojego syna i swoją w biały dzien, przez co narażałas wasze dzieci choćby na plotki i związane z tym nieprzyjemności, gdyby ktoś was zobaczył. Tym bardziej, ze byly tez kawy bez dzieci. Nawet w szkole własnego dziecka nie umialas zachować się stosownie.

I tu nie chodzi o to, ze inne kobiety trzymają mężów w domu, zeby minimalizować ryzyko, ze poza nim spotkają jakas kusicielke. To nie okazja czyni złodzieja. Gdy ktoś ma zasady, to nie sięgnie po cudze. Gdy ich nie ma, to i bez specjalnej okazji sięgnie. Chodzi o to, ze w związku nie ma przyzwolenia na pewne rzeczy, na łamanie zasad. A kawki z matka/ojcem kolegi syna są taka rzeczą. Dlatego ta żona zareagowała tak, a nie inaczej i dlatego on ja okłamał co do ilości. (Najpierw wzięłaś cała winę na sobie, a teraz chcesz się z nim kontaktować za plecami jego żony?!) On złamał zasadę, ale po interwencji żony wcisnął hamulec. Ty nie tylko nie potrafisz tego zrobić, ale nie potrafisz tez uszanować faktu, ze on to zrobił (lepiej późno niż wcale). Ty chcesz za wszelka cenę wcisnąć gaz i nie obchodzi cię, ze rozjedziesz pare osób. Nie tylko jego żonę i syna, ale tez własne dzieci.

Dlaczego tak bardzo złe jest to, że człowiek chce coś wyjaśnić, skonfrontować rzeczywistość ze swoimi wyobrażeniami - żeby móc isc dalej? Dlaczego jest to tak złe i niemoralne? Może faktycznie nie rozumiem życia ale ja lubię sprawy wyjaśniać do końca.

Wygląda na to że kontrolowanie jest najlepszą rzeczą w tym związku dla partnera
kontroler - rzeczywistości Pan i władca, lider, przewodnik

Niech pilnuje śledzi jak nie ma co robić