bylejakie prezenty - Netkobiety.pl

O tym, że nie dajecie sobie prezentów powinniście wspólnie ustalić. Jeśli decyduje  tylko partner, to niestety tak to wygląda. Jeśli czujesz się niedoceniana z powodu braku lub niedrogich prezentów, to  może powiedz partnerowi o tym? Albo może dajecie sobie jakąś ustaloną  kwotę zamiast prezentu?
Prezent to nie danina, powinien być ofiarowany z serca, a nie tylko dlatego, że tak trzeba.  Jeśli partner nie czuje takiej potrzeby, to niech nie daje , bo to tylko jeden z drobiazgów, który decyduje o jakości waszego życia. Ja bym się pogodziła z faktem, a nie domagała się jakichś drogich rzeczy, które partner  nie ma ochoty kupować.

Małostkowa, infantylna, materialistyczna.....jeszcze kilka epitetów w tym stylu by się znalazło i też by pasowały.

W ogóle nie dziwi mnie, że jest Ci przykro.

Zupełnie czym innym byłoby (choć nadal daleko od ideału) gdyby on podchodził do dawania prezentów do wszystkich tak samo i nie starał się. Ćhoc to i tak uważam za bardzo słabe, bo sama lubie robić prezenty, często bez okazji i obserwować reakcję
Tu mamy przykład gościa, który Ciebie traktuję jak "nagrodę gwarantowaną", a na miłośc dzieci stara się "zapracować", m.in. glowiąc się nad prezentami dla nich, aby nie poczuły się, że tata się nie postarał w ogóle.

Także dla mnie liczy się może nie tyle sama kwota, choć tez nie jest zupełnie bez znaczenia, nie czarujmy się (dorośli ludzie nie kupują sobie lizaków czy czekolady na urodziny) co żeby prezent był rpzemyśłany i dopasowany do osoby, ktora się obdarowuje.
Tu nie ma ani tego ani tego.

Tez miałabym wątpliwości czy facet, który tak się zachowuje mnie kocha czy jest ze mną z wygody, bo jest.

Mój ex kupował mi tragiczne prezenty i pewnego dnia nie wytrzymałam.

Np. wiedział, i widział że nosze tylko srebro. Gdy gadaliśmy o ewentualnym pierścionku, mówiłam że chciałabym żeby był z białego złota lub nawet srebrny, bo złoto do mnie nie pasuje.
Otóż kupił mi zaręczynowy pierścionek z żółtego złota.
Nic nie powiedziałam, tylko grzecznie nosiłam ten koszmarek.

Potem jeszcze parę razy zupełnie z dupy prezenty.

Az na moje urodziny kupił mi obrzydliwe balerinki pełne kolorowych cyrkonii i cekinów. Wiedział, że ja chodzę tylko na obcasach, a buty mam klasyczne i jednokolorowe, zamiast "wieś śpiewa i tańczy".
Wtedy nie wytrzymałam i zrobiłam mu wielką awanturę.

W przeciwieństwie do Twojego faceta - mój kupował mi drogie prezenty, ale właśnie tym bardziej byłam wściekła że wydawał kilka stów na coś, czego nie lubię i używać nie będę.

Dla mnie to był znak, że on mnie KOMPLETNIE nie zna. A nawet jeśli zna i widzi co lubię, to uważa, że narzuci mi swoją wizję, że wie lepiej. Dodatkowo chyba chciał pokazać że jest hojny, ale kupował byle co, bez zastanowienia. Nie szukał tego, nie starał się. To chyba wolałabym żeby mi dawał tę kasę do ręki
W tym czasie ja kupowałam dla niego przemyślane i trafione prezenty.

Mimo że mój przypadek jest inny niż Twój, to uważam że tak naprawdę prezenty są ważne. Dużo mówią o relacji.

PS. Trochę mnie rozśmieszyło że prezenty za 600 zł uważasz za tanie.

Ale chodzi Ci o prezent czy o komentarz? Bo komentarz odebrałam tak, jakby autorka nie używała takich byle jakich kosmetyków. A jeśli miałeś na myśli sam prezent, to trochę dziwne. Jak mi partner kupił perfumy, to znaczy, że śmierdzę? Jak mi ojciec kupuję jakieś porządne kosmetyki, tzn. że straszę?

Najpierw autorka pisze, że na początku związku, jej partner zaproponował brak prezentów. Żeby potem pisać o tym, że JEJ prezent, dany jemu 2 miesiące wcześniej, był o WIELE  droższy, niż dostała ona.
Gdzie tu sens i gdzie tu logika.
Albo trzymacie się jakiś ustaleń, albo wolna amerykanka.
Po co kupowałaś mu ten prezent?
Czyżby nie dlatego, że liczyłaś, na rewanż?
I kto tu kogo nie słucha?

40stolaka, która marudzi, ze nie jest traktowana jak dziecko, bo dostaje TAŃSZE prezenty.

O jezu. To musi być fejk.....

Jack Sparrow widzę, ze masz duże problemy z rozumieniem teksu pisanego.

A Ty jesteś jego matką albo jego dzieckiem? Chyba nie.
Więc co się oburzasz, że im kupuje? To jego dzieci. Ma im nie kupować, bo Ty się złościsz? No bez jaj. Co z tego, że dzieci są dorosłe? Ty jesteś na zupełnie innej pozycji w jego życiu niż dzieci i rodzice. Pora to zrozumieć i nie podskakiwać tam, gdzie nie sięgasz.

Skoro ustaliliście brak prezentów, a Ty mu coś kupujesz, to sama jesteś sobie winna, sorry.

Największa "perełka" napisana przez autorkę wątku:

Ja nie jestem w tym związku z przymusu, ze mam cos znosić bo gdzieś nie sięgam. Nie widzę w ogóle sensu związku kiedy jestem traktowana jak człowiek drugiej kategorii, bo ktoś ma dorosłe dzieci i ja mam rozumieć, w w takim razie nikt prócz nikt sie nie liczy. Nic nie ustalaliśmy. To była jego propozycja. Sama patrz gdzie nie siegasz!

Nie miałabym żalu gdyby sytuacja dotyczyła małych dzieci. Jego córka ma 25 lat. Chcę jeszcze zaznaczyć, że ja nie mam problemu z tym że one dostają, nie chodzi o to ze ja chciałabym aby on im nie dawał prezentów. Wręcz przeciwnie, uważam, że to bardzo fajne, ze im daje i o nie dba. Zresztą ja też im kupuje prezenty. Chciałabym tylko żeby postarał się dla mnie w 30% tak jak stara się dla nich.

Nie miałabym żalu gdyby sytuacja dotyczyła małych dzieci. Jego córka ma 25 lat. Chcę jeszcze zaznaczyć, że ja nie mam problemu z tym że one dostają, nie chodzi o to ze ja chciałabym aby on im nie dawał prezentów. Wręcz przeciwnie, uważam, że to bardzo fajne, ze im daje i o nie dba. Zresztą ja też im kupuje prezenty. Chciałabym tylko żeby postarał się dla mnie w 30% tak jak stara się dla nich.

Tak, właśnie zrozumiałam z Twojego postu, że nie chodzi o fakt, że nie chciałabyś by one nie dostawały czy jakąkolwiek zazdrość o jego dzieci. Tutaj tylko chodzi o relacje między Tobą, a nim i jak najbardziej Ciebie rozumiem. Mi też by było przykro (oczywiście tak jak u Ciebie, dopiero po jakimś czasie, bo wiadomo, że jakby sporadycznie była ta 'dysproporcja' to bym nawet nie zwróciła na to uwagi).

Z jednej strony skoro facet stwierdził, że nie chce byście dawali sobie prezenty, nawet jednostronnie, to po co mu kupujesz, i to w dodatku drogie? Jeśli Ci się nie podobała ta jego propozycja, to trzeba było zapytać, dlaczego nie, powiedzieć, że ty lubisz prezenty. Nadal możesz to zrobić.

Rozumiem Twój żal o zestaw tanich kosmetyków, których nie używasz i on wie, że nie używasz. Też bym się wkurzyła, bo już lepiej nic nie dostać, niż dostać badziewie i to jeszcze podarowane celowo, gdy obdarowujący wie, że to nietrafiony prezent.

Z drugiej strony, nie porównuj się do jego dzieci, bo to jest całkowicie oderwane od rzeczywistości. Nie jesteś jego córką i nie masz prawa oczekiwać, że będzie Cię tak traktował. Jak to w ogóle brzmi...

Co Ty gadasz?

Zupełnie inna rolę mają dzieci, a inna partnerka. No chyba że ktoś szuka sobie tatuśka. Inaczej się traktuje dzieci, a inaczej partnera. Dla mnie brzmi dziwnie zazdrość autorki o dorosłe dzieci, o córkę.

Jak ma z problem z brakiem prezentów, czy ze związkiem ogólnie, to powinna o tym porozmawiać, a nie porównywać się do dzieci. Jasne, że ma prawo mieć swoje potrzeby, ale one są inne niż potrzeby dzieci. Jakby on miał małe dzieci i zabierał je na karuzelę, to też by była zazdrosna że jej nie?

Nie snuj też teorii o mnie i moim życiu, bo mnie nie znasz, a i wątek nie o mnie.

No ale przecież tutaj wspomnienie o dzieciach (a także o rodzicach) jest uzasadnione, bo pokazuje ogólne podejście do prezentów faceta autorki: to, że on potrafi, jeśli tylko chce, przygotować prezenty, że to nie tak, że ogólnie ma ten zwyczaj gdzieś.

Ja naprawdę nie rozumiem, co jest takiego strasznego w oczekiwaniu sensownych prezentów od partnera, jeżeli tenże partner jest w stanie takie prezenty robić innym. Tak, jakby wg niektórych autorka miała sama grzecznie przyjąć rolę popychadła, z wdzięcznością reagować na wszystko, co łaskawy pan podaruje, bo przecież nie jest ani rodzicem, ani dzieckiem. Jezu...

Zacytuj, proszę, gdzie i jaka teorię wysnułam o autorce.

Ty o mnie już wysnułaś dwie.

Używaj merytorycznych argumentów zamiast atakować ad personam.

Trzeba mieć parcie na bezmyślny konsumpcjonizm żeby pokazać, że się kogoś kocha?
Trzeba naciągać innych na pieniądze, żeby czuć się kochaną?

Jak się kogoś kocha, to wykłóca się o... prezent? To co jest ważniejsze, ta druga osoba czy prezenty?

Na to jak się czujemy mamy wpływ tylko my sami. Mnie tam nie boli, że np. rodzeństwo nie kupuje mi w ogóle prezentów, gdy ode mnie na takie liczą.
Żałujesz bo zamiast zachować się w zgodzie ze sobą, taka jaką jesteś to udajesz kogoś kim nie jesteś, myśląc o tym co kto sobie pomyśli i co wypada.
Trzeba odważnie stawiać czoła swoim decyzjom.
Przypominam, że to że np. ktoś nas krzywdzi nie usprawiedliwia nas do czynienia krzywdy innym.

Dobrze jest wyrobić sobie nawyk, w którym oduczysz się porównywania do innych. Bo z porównywania wypływa syf z człowieka, czyli niefajne myśli i uczucia, od poczucia wyższości po zazdrość.

Tu już pomijam kwestię jego zachowania, bo mowa o autorce. Dobra zasada to zaczynać zmianę od siebie, a nie wymagać jej od innych. Przypominam, że w tym układzie/związku znalazłaś się z własnego wyboru i jak się nam coś nie podoba, to tak samo możemy z niego wyjść. Nic na siłę.

Ale to, że autorka nie dostaje drogich prezentów może świadczyć o pogorszeniu relacji, czego autorka nie chce przyjąć do wiadomości. Ja to bym raczej rozmawiała o powodach takiej decyzji, bo jakaś przyczyna musiała być.

Autorka napisała: "Była taka propozycja, ale się na to nie zgodziłam. Z racje choćby tego, że nie chce być jedyna osobą ,która nie dostaje w tej familii nic na święta".
To ma być przynależność do "familii".

Autorko, taki komentarz świadczy o braku szacunku ze strony partnera w stosunku do Ciebie. To objaw lekceważenia. Co innego gdyby wręczenie prezentu było skomentowane niepewnością, co do Twojego gustu, to nietrafienie z prezentem byłoby jeszcze zrozumiałe. Nietrafione prezenty między dwojgiem bliskich ludzi świadczą tylko o tym, że ktoś Cię jednak nie zna, nie zna Twoich potrzeb, nie zna Twoich upodobań. W tym wypadku wystarczyło, aby partner kupił Ci coś co już posiadasz chociażby na zasadzie drugiego flakonika ulubionych perfum, czy innych kosmetyków. Mógł także wyrazić swoje obawy co do niepewności wobec Twoich oczekiwań i zapytać, co chciałabyś dostać w prezencie. Nie byłoby wtedy przyjemniej niespodzianki, ale nie byłoby także nieprzyjemnego rozczarowania. Istnieją także osoby, które nie przykładają wagi ani do obdarowywania prezentami ani do bycia obdarowanym. Moim zdaniem niepotrzebnie porównujesz swoją sytuację do sytuacji dzieci partnera. To sprawia, że owszem, wydajesz się małostkowa. Kwestia podarunków pomiędzy Tobą a parnterem powinna być rozwiązania bez porównywania do sytuacji dzieci.

Popieram.

Też mi trudno sobie wyobrazić, żeby Autorka jako jedyna nie dostała prezentu, jeśli wszyscy spotykają się na wspólne święta przy choince.
Tylko czy faktycznie spotykali się razem przy dawaniu sobie prezentów? Z tego co doczytałam

Czy spędzili te gwiazdki wszyscy razem  nie ma pewności.

Dziewczyna nie musi się zgadzać na niedawanie sobie prezentów, wiec ona może je dawać. Skoro on nie chce w to wchodzić, to dawanie i oczekiwanie rewanżu jest w pewnym stopniu wymuszeniem.

Trudny temat z tymi prezentami bo  często wychodzą różne kwasy. Może dlatego facet nie chce w to wchodzić?

Chyba lepiej dawać sobie coś symbolicznego jako dowód pamięci niż szukać w tym wymiaru uczuć.

To forum jest niebezpieczne. 3/4 wypowiedzi świadczy o tym, że , w końcu niedługi mój post, nie został przeczytany ze zrozumieniem. Późniejsze posty, które były ad vocem wypowiedzi innych to już w ogóle jakby nie istniały. Moja sprawa jest błaha, ale ludzie tu się radzą w sprawach poważnych, często w zasadniczych.
Nie wiem skąd przekonanie, że nie komunikowałam swoich potrzeb L, w jakimkolwiek zakresie. Otóż nie mam zwyczaju ukrywać niczego co mnie w partnerze niepokoi, rani. Stad powiedziałam mu dokładnie to co napisałam Wam. Nawet pokazałam mu ten wątek.
No nic.
Co do mojego problemu to ustaliłam z L, że będę mu robić listę prezentów a on będzie wybierał z niej co chce mi kupić.

Najbardziej przykre w tym całym wątku są takie wypowiedzi, które mają taki przekaz, ze co ja sobie wyobrażam porównywać robienie mi przyjemności i dzieciom L. Jakby z definicji po prostu mam mieć zawsze jakąś taką pozycję poddańczą, gorszą, respektować zawsze pierwszeństwo dzieci partnera bo co tam ja. A ja nie potrzebuje relacji która będzie pod relacją  mój partner-jego dorosłe dziecko. Nigdy w takiej bym nie była nawet 2 dni. Bo moje życie nie jest na próbę, nie mam zapasowego i nie mam zamiaru go trwonić na nie bycie czyimś priorytetem, na równi z innymi ważnymi osobami.
Uważam, że w związku gdzie para ma wspólne dzieci to rodzice powinni być dla siebie najważniejsi i to nie tylko dla dobra związku ale tez dla dobra dzieci, a w parze gdzie są dzieci z innych związków nikt nie może być ważny bardziej albo mniej niż ktoś inny.  Inaczej to nie jest ok fair układ.

Bardzo dobrze napisane.
Jak mi odpowiedziałaś, że nie złagodziłaś sie na te ustalenia, to bardzo zmienia postać rzeczy.
Wysunąłem złe wnioski z pierwszego postu, ze najpierw to zaakceptowałaś , a potem ci sie odwodziło, bo zobaczyłaś jakie wypasione prezenty dostają dzieci.
Zgodzie sie z stwierdzeniem, że wymaganie od ciebie zaakceptowania pozycji wtórnej do dzieci jest śmieszne, a argumentacja "bo to sa dzieci, i one sa najważniejsze" przykra, i mówiąca wiele o pozycji własnej i/lub partnera w relacji.
Tak jak napisałaś, dzieci nigdy nie mogą być najważniejsze.
To miłość do nich powinna być wtórna w stosunku do miłości partnerów.

A czy Ty przypadkiem nie pytałaś, czy nie jest to oby małostkowe?

Jeśli to cię zadowala, rób listy prezentów. Czy twój partner też będzie je sporządzał?

Prezenty kontrolowane nie przynoszą takiej radości  jak spontaniczne. Z drugiej strony jeśli ktoś przywiązuje do nich aż taką wagę, to rzeczywiście lepiej, żeby mógł się pochwalić, co dostał na urodziny lub gwiazdkę.

To o zasobach i zaangażowaniu - w punkt. Zresztą nie zawsze chodzi o wynagradzanie czegokolwiek. Ot, mi ojciec ostatnio bez okazji przelał kilka tysięcy z poleceniem "a kup sobie coś tam ładnego". Chciał, mógł, no i fajnie. Gdyby miał partnerkę i ona zażądała takiego samego przelewu, byłoby to co najmniej niesmaczne. Ale jednocześnie uważam, że gdyby takie prezenty robił mi i innym bliskim regularnie, z każdej okazji, a swojej kobiecie kupował gotowy zestaw kosmetyków za 3 dychy, to pokazywałoby to jasno, na kim mu zależy, a kogo ma gdzieś. Co innego, jak się w ogóle nie ma środków albo zwyczaju, żeby robić prezenty, a co innego, jak wyróżnia się wyjątkowo negatywnie tylko jedną osobę i robi się to stale.

To była darowizna, a my tu rozmawiamy o prezentach z okazji... też często nietrafionych, przekazywanych dalej, ale przyjmowanych z uśmiechem na ustach.

Autorka chociaż wyraziła niezadowolenie i to z jednej strony nawet dobrze...

Tylko nie zapomnij, żeby ten prezent kosztował przynajmniej 800zł, bo inaczej będzie świadczył o braku uczuć.

Tak, będę tą, która się czepia i wsadza kij w mrowisko. Nawet jeśli zostanę nazwana "niebezpieczną"

Bo im bardziej wczytuję się w posty autorki tym bardziej nie podoba mi się jej postawa, moim zdaniem manipulatorska

Niech mnie poprawi jeśli coś źle interpretuję, a nie pisze, że forum jest niebezpieczne.

Dostała "kosmetyki, których nie używa" a potem okazało się, że dostała "badziewny róż" A może partner kupił jej kosmetyk, którego nie ma, żeby spróbowała? W końcu po to są prezenty, żeby można było spróbować czegoś nowego, nieznanego. Oczywiście  żaden róż nie kosztuje kroci, może dlatego jest "badziewny" ?

Ja czasem dostaję na prezent okolicznościowy kasę, bo wiem, że trudno utrafić w mój gust. Najczęściej wydaję ją na coś niekoniecznie praktycznego, raczej na coś szalonego, na co szkoda by mi było pieniędzy gdybym chciała sobie kupić tak bez okazji.
Czy w takim przypadku też powinnam dostawać duże kwoty od męża, nawet gdy cała kasa jest wspólna?
Czy  to by świadczyło, że mogę wyrzucić masę kasy na zupełnie nieprzydatne rzeczy, za to wiedziałabym, że bardzo mnie kocha?

Ja też uważam, że pisanie na forum o swoich problemach jest niebezpieczne. Pojawia się taki nieszczęśnik/nieszczęśniczka i zaraz zlatuje się kilku stałych bywalców, którzy "lepiej" znają jego uczucia i jego wnętrze i jeszcze sie bulwersują, gdy autor sprzeciwia się ich opinii na temat tego, co sam czuje wewnątrz siebie.
Co do problemu autorki - uważam tak, jak wyżej M!ri plus kilka innych osób, które napisały w tym tonie. Dobrze, że autorka porozmawiała z partnerem, bo przede wszystkim rozmowa z nim i współne wypracowywanie jednego stanowiska z nim ma problemy rozwiązywać. Kwoty? Rzecz względna. Może oboje są na tyle zamożnymi ludźmi, że kwota rzędu 600 zł za prezent ich nie szokuje, zwłaszcza, że na prezenty dla dzieci partner wydaje po kilka tysięcy zł.
I chciałabym uzupełnic wypowiedź Wieki, że nie tylko pieniądze to darowizna, prezenty rzeczowe w świetle prawa cywilnego i podatkowego też są darowiznami, podlegającymi limitom PCC.