Zdrada, żal, odejście - Netkobiety.pl

Jedno z największych w Polsce. Pierwsza piątka

Nie  ale żona mieszka w nim od czasów studenckich. Jakieś znajomości niby ma, ale w ogóle nie pielęgnowane. Jak już wspominałem, ona na początku twierdziła, że nie ma potrzeb związanych z kontaktem z drugim człowiekiem.

Tak, bywam naiwny. Wtedy wydawało mi się, że tego zagrożenia nie ma. Ufałem żonie.

Nie, byłem wtedy już zdeterminowany, by coś zmienić. Doszedłem do granicy. Rozpoczynając wtedy dialog byłem już gotowy rozstać się i takie oczekiwanie na wstępie jej przedstawiłem. Później zdałem sobie sprawę, że liczyłem jednak podświadomie na to, że ona się otrząśnie, powie właśnie to, czego tak bardzo pragnąłem. Tak się jednak nie stało.

Mam od niej smsa z tego dnia, że u niego jest. Dowodów wystarczające. A policji przecież nie otworzyliby złączeni w miłosnym uścisku, z nią na biodrach.

Trafnie, mniej więcej to samo podczas jakiejś rozmowy jej powiedziałem.

Poyślałem o tych drzwiach wtedy, ale zaniechałem z powodów, o których pisałem. Jeśli jednak to się powtórzy, to tak zrobię.

- dziękuję za ten post. Cieszę się, że ktoś jednak uważa, że nie jestem z tego powodu ostatnim frajerem.

maku2, ale jakie to ma znaczenie? Oboje kochamy swoje dzieci, taki jest stan faktyczny. Pamiętaj, że oprócz przekonania, że to moje biologicznie dzieci, ta miłość rozwija się też dzięki przywiązaniu, o którym pisała feniks35, spędzaniu wspólnie czasu, pokonywaniu problemów, itd. To są po prostu moi ludzie i ich nie opuszczę. Robienie testów i ewentualne negatywne dla mnie ich wyniki mogą wywołać efekt w mojej głowie, którego dziś nie jestem w stanie przewidzieć. Wydaje mi się, że wiedza o tym, że nie jestem biologicznym ojcem którego z nich niczego nie zmieni w moim podejściu, ale nie wiem tego na 100%, a stawka jest zbyt wysoka, bym chciał zaryzykować.

Jeśli jednak nie będę gotów spełnić gróźb odrzucenia ojcostwa, to taki argument jest słabym atutem. A nie będę gotów,  o czym było powyżej.

Jak sobie to wyobrażasz- powiem żonie, że nie będę płacił alimentów, ale nadal chcę być ich ojcem i mieć takie prawa jak ojciec? Nie widzisz tu paradoksu? Nie przeszłoby z całą pewnością.

Wydaje mi się, że to głównie dlatego, że u mnie przekonanie do czego prowadzi nasza sytuacja, budowałem już dłuższy czas. Gdy dowiedziałem się, po tej półtorarocznej przerwie, że ż znów nawiązała z boczniakiem kontakt, to zacząłem to sobie układać w stronę rozstania.
Co do powrotu - nie widzę takiej możliwości na tym etapie. Słowa, które przytaczasz odnosiły się do sytuacji podjęcia ostatecznych rozmów z ż. Gdy padły te wszystkie słowa ukazujące jej podejście i przekonania, już przestałem się łudzić.

Czyli spotykając się na mieście pozostają anonimowi.

Czyli miała tam jakiś wybór a wybrała byłego.

Ufność za bardzo pomyliłeś z miłością.

Nie chodzi o to żeby nakryć ich w wyrku. Ale o sam fakt potwierdzenia że ona tam jest. Ale jeśli tego nie potrzebujesz.

I co ona na to?
Jak sam widzisz ona, jej czyny są sprzeczne. I myślę że ona idzie w tłumaczenie że się pogubiła. Że nie ona a COŚ.

Ja wolałbym wiedzieć że zostałem zdradzony.

W Twojej głowie już jest ten efekt, boisz się tylko sprawdzić jak jest.

Tutaj chodzi o to żebyś miał czym nacisnąć na jż - to blef ale ona nie wie że to blef.

Prawda czyni nas wolnym. I niektórych ona przeraża.

Rozumiem tą perspektywę i próbowałam wczuć się w Twoją sytuację, również jako matka (chociaż tu jest nieco trudniej, gdyż matka raczej wie czyje jest to dziecko ) i myślę, że obawiasz się konsekwencji uczuciowych, że na te dzieci będziesz patrzeć w większości przez filtr ich przynależności genetycznej do tego czy innego partnera żony. Nie forsuję zatem idei testów DNA dalej, bo sama współodczuwam, że chyba byłoby mi źle z tą wiedzą w sensie emocjonalnym. Nie wiem jednak czy w przyszłości, w sytuacji jakiś zawirowań, te myśli nie nachodziłyby mnie natrętnie. Ale skoro jesteś w stanie je jakoś zdusić w sobie bez większej dla siebie szkody, to może rzeczywiście ich nie rób.

No tak, Ty musiałeś być idealny, bez jednej skazy, inaczej poczułbyś/czujesz się winny. Żona za to, wykonując numer stulecia, musiała przecież mieć jakieś przesłanki/misję/powód, że zdradziła. Nie ma usprawiedliwienia dla zdrady - a już długoletni romans jest zupełnie poza jakąkolwiek kategorią i skalą. Widzisz Tenon, część z nas miała takie doświadczenia ze zdradą i przechodziła tą ścieżkę. Każdy z nas na etapach początkowych zaprzeczał, że z całą pewnością u nas tak nie będzie jak u innych, że nasz przypadek jest wyjątkowy/zupełnie inny. A jednak i tak okazywało się, że efekt i ścieżka jest dokładnie ta sama. U jednych superkrótko (tych z większą pewnością siebie), u innych długo (tych z niskim poczuciem wartości), a jeszcze u innych przez wiele lat nic się nie zmienia - nie potrafią tego zamknąć i odnoszą się do tego cały czas. Jednym ze świeższych "ozdrowieńców" jest WindyBoy może on bardziej będzie Ci odpowiadał jako odpowiednia osoba do wzorowania się.

Tenon jesteś psiapsi, gdyż znasz te szczegóły powrotu do domu. Gdybyś nie był ona nie tłumaczyłaby się Tobie z takich szczegółów. Trzeba nie mieć absolutnie żadnych skrupułów i kompletnie żadnej moralności i zasad etycznych, aby informować swojego męża jak poszło/nie poszło na randce z kochankiem. W środku nocy! To jest traktowanie człowieka jak wycieraczkę do butów, bez żadnej refleksji, że ta wycieraczka ma jakiekolwiek emocje. Do psiapsi może sobie tak postękać, bo ona nie jest z nią w związku. Ty jesteś. Zatem jak ona Cię traktuje?

W odpowiedniej kolejności żal powinien być wcześniej, jeśli nie wrócisz do złości, żal i niezrozumienie pozostanie z Tobą na długo, jeśli nie na zawsze. Widać ten żal, Tenon, i ten właśnie wiąże bardziej niż jakakolwiek złość, czy późniejsza pogarda, gdyż jest zakotwiczona w uczuciach miłości. Ta miłość powinna spłonąć żywym ogniem na wielkim stosie, ale do tego potrzebna jest ta złość.

I ostatnie: szykuj się na wojnę, miej nadzieję na pokój. W przypadku rozwodów, ta maksyma się sprawdza w 100%.

Szanse, że Autor to zrozumie są nikłe. Jest znacznie za wcześnie. Odnoszę wrażenie, że doskonale wiem, co Autor przechodzi i dopiero za jakiś czas zacznie ogarniać rzeczywistość. Niemniej kibicuję - im wcześniej prawda dotrze do Autora,  tym lepiej na tym wyjdzie.
Potem będzie tylko lepiej:)

nie, no może czasem cos z prawdy przypadkowo jej się wymsknie.
Nie wierz w ani jedno jej słowo i max 50% tego co robi (wiele z tego jest po prostu grą).
Zrób badania DNA (tylko dla siebie), dobrze Ci doradzają, pomyśl o rozwodzie z orzekaniem jej winy, nic nie stracisz a możesz wiele "zyskać" bo na pewno Pani Cię mocno pociągnie finansowo.
Jak mantrę powtarzam watek Feversa - bądź gotów na to, ze jeszcze nie poznałeś swojej Pani.
https://www.netkobiety.pl/t51328.html

Poza tym czytaj bloga "byłem rogaczem", by nie zdziwić się jak można obracać kota ogonem. Facet harował jak Ty, zaspokajał na prawdę wysokie potrzeby, Pani mówiąc łagodnie dawała tu i ówdzie, a pojechała po nim jak po maśle.
http://bylemrogaczem.blogspot.com/

Masz rację - myśl, że nie jestem biologicznym ojcem, pojawiła się i tego już nie zmienię. Nie są to jednak myśli natrętne, nie dające mi spokoju. Gdzieś głęboko uznaję dzieci po prostu "za swoje" i nic tego nie zmieni. To jest moja prawda.
Nie mniej pod wpływem Waszych porad rozważania o testach dna wróciły do mnie. Nie odrzucam zupełnie takiego scenariusza.

Pewności nie ma, masz rację.

Zdecydowanie tak.

Czasem jest niełatwo oddać wszystkie okoliczności zdarzeń. Tu również były jeszcze inne aspekty, o których wcześniej nie pisałem. Po pierwsze nie znam dokładnego adresu boczniaka, tylko w przybliżeniu wiem, gdzie mieszka. Po drugie, ja jeszcze nie doszedłem do siebie po zabiegu i nie byłbym w stanie zająć się trójką dzieci, gdybym zamknął jej drzwi.

Chyba nie skomentowała tego. To tez nie jest tak, że ona kompletnie nie ma świadomości- nie wypiera się tego, co zrobiła, twierdzi, że mnie skrzywdziła, głównie dlatego, że wtedy była taką osobą. Jednocześnie jednak twierdzi, że nic mi nie jest winna, i że ma prawo do tego, by podążać za szczęściem, którego w naszym małżeństwie nie zaznała. Nie odbieram jej tego prawa. Każdy takie ma. Nie zmienia to faktu, że przy tym zachowała się jak szmata.

Z tym że ja to wiem - zostałem zdradzony emocjonalnie oraz najpewniej fizycznie.

Tak, to jest błąd - postrzegać innych jakby byli nami. Dlatego tak trudno znaleźć odpowiedzi na pytania typu: jak ona mogła to zrobić?
Ja nie mam wątpliwości, jak skończy się to małżeństwo - pozew rozwodowy już złożyłem.
Jestem świadomy, że nadal może mnie oklamywać, próbować manipulować mną.

Mam zebrane pewne dowody. Dowody w postaci dna niekoniecznie dałyby mi komfort psychiczny, o czym pisałem wyżej.

Przeczytałem oba wątki WindyBoya. Pomimo pewnych podobieństw w naszych historiach, WindyBoy jawi mi się przede wszystkim jako facet dużo bardziej pewny siebie. Mi tej cechy niestety brakuje.

To nie jest tak, że ona sama z siebie zaczęła mi opowiadać. Jeszcze w trakcie jej wyjsci ałem jej do zrozumienia telefonicznie i smsowo, co o tym myślę, a po powrocie widziała, że jestem wkurwiony i zaczęła się po prostu głupio tłumaczyć. Nie mówiła, jak było u niego, tylko dlaczego tam poszła, jak do tego doszło.

Czy jeśli przerobiłem złość (tak mi się wydaje), ale żal jeszcze pozostał, to powinienem wzbudzić ponownie w sobie złość, żeby to ona była tą finiszującą sprawę emocją, bo inaczej nigdy nie odzyskam równowagi? Dobrze Cię zrozumiałem? Czy można mieć żal tylko kochając jednocześnie?

No cóż, trudno mi odpowiadać na takie stwierdzenia w sytuacji, gdy jasno kilka razy podkreśliłem, że nie wierzę,  że seksu nie było. Jeśli nie czytasz postów, to może lepiej zaniechaj wypowiadania się, bo wprowadza to niepotrzebne zamieszanie. Z całą resztą wypowiedzi raczej się zgadzam.

Dziękuję bardzo za rzeczowe porady.

Dlaczego przekładasz na mnie jakieś swoje standardowe przekonania dot. myśli i zachowań osób zdradzonych? W którym miejscu odczytałeś, że powątpiewam w jej zdradę fizyczną. Po raz kolejny, dla tych, którzy czytają wybiórczo i na takiej podstawie stawiają fałszywe tezy: jestem przekonany, że żona zdradziła mnie również fizycznie. Dowodów na to nie mam, ale nie zmienia to mojej oceny sytuacji.

Nie liczę na to, że jej lub jemu się znudzi. Nie chcę wcale jej powrotów. Nie będę w stanie jej przyjąć, jeśli postanowi łaskawie wrócić.
Co masz na myśli, żebym coś w końcu zrobił? Podjąłem decyzję, przygotowałem grunt pod rozwód, byłem u prawnika, psycholog dziecięcej, przeprowadziłem z żoną mediacje skutkujące ugodą ws. opieki nad dziećmi, złożyłem pozew i rozwód. Gdzie tu jest tkwienie w zawieszeniu i czekanie na nie wiadomo co? Może czegoś nie dostrzegam...

Pudło, pewność siebie pojawiła się później, znacznie później - zwlaszcza w relacjach damsko-męskich. Bardziej chodzi o dostrzeżenie, że Twój los (dzieci rowniez) jest w Twoich rękach. Potrzebujesz czasu - tylko tyle i aż tyle, a my staramy się (bazując na Twoich postach i naszych doświadczeniach), żebyś nie obudził się z ręką w nocniku, co Ci ewidentnie grozi.