Zdrada, żal, odejście - Netkobiety.pl

Bądź silny. Ponoć po każdej burzy wychodzi słońce.
Domyślam się co teraz musisz przechodzić i jak jest Ci ciężko.
Niestety gdy umiera relacja trzeba przejść żałobę jak po śmierci bliskiej osoby.
Teraz tylko potrzeba czasu.

Niedojrzałe jest z jej strony całe to zachowanie.
Zamiast usiąść i porozmawiać to niestety  uciekała z domu.

W lipcu gdy nie znajdzie dalej pracy i tak ją pożegnaj z domu. Nie bądź dla niej ciepłą poduszką.
A przede wszystkim nie pozwól odebrać sobie dzieci.
Niestety często jest tak, że kobiety odgrywają się na mężu za odejście. I wtedy cierpią dzieci.

Smutne i straszne.
W swojej wyrozumiałości dla problemów żony poszedłeś za daleko.
Dać partnerce czas na oddech od domowych kłopotów i obowiązków , a dać jej przyzwolenie na spotkania z innym mężczyzną, to dwie różne rzeczy.

Wziąłeś chociaż dobrego adwokata? Ktoś  Ci doradził jak mądrze napisać pozew rozwodowy?

Autorze, żal mi Was oboje i żal Waszych dzieci.
Historia bocznego, z tego co zrozumiałam, trwała około roku, jednak Ty nie masz dowodów na to, że było między nimi coś więcej.
Będę kontrowersyjna, ale może dałoby się jeszcze coś zrobić z Waszą rodzina?
Rozwieść się oczywiście możesz, ale przecież nawet wtedy może udałoby się uratować rodzinę?
Pisze z uwagi na najstarsze dziecko, które dzisiaj ma siedem lat, wiele przeżyło i nawet otarło się o śmierć.
To musiało bardzo Wami wstrząsnąć, tym bardziej że niewiele czasu minęło, a już z drugim dzieckiem mieliście straszne przeżycia.
Może Twoja żona tak strasznie się wtedy przeraziła, że potem, już po wszystkim, gdy zagrożenie minęło musiała jakoś się uspokoić i stąd sprawa z jej byłym facetem?
Dzięki tej znajomości udało jej się odpłynąć w inną rzeczywistość, bez chorych dzieci i wiecznych problemów?
Tak naprawdę nie masz pewności, co dokładnie działo się między nimi.
Faktem jest, że powiedziała rzeczy, które bardzo mocno musiały Cię zaboleć, jednak czy naprawdę nie udałoby się jeszcze Was uratować?
Jeśli ona, załóżmy, przez te kilka miesięcy do lipca zaczęłaby zachowywać się tak, żeby uratować Wasz związek, to czy nie byłoby warto wyjść jej naprzeciw?
Jeśli się rozstaniecie, to przecież grozi Wam samotność. Patrzę praktycznie.
Facet z trójką małych dzieci- raczej ciężko będzie Ci znaleźć kobietę do życia.
Ona z trójką dzieci też będzie miała mocno pod górkę.
Zazwyczaj jestem za rozwodem, gdy w grę wchodzi zdrada, ale w Waszym przypadku wcale nie byłabym taka pewna czy Twoja żona aż tak zaszalala.
Jest mi szkoda Waszych małych dzieci i patrząc realnie średnio widzę szansę Twoja i byłej żony na ułożenie sobie z kimś życia ponownie.
Gdy mina emocje może uda Wam się dogadać?

O, to, to!
Babka nie pracuje i może chcieć od Ciebie alimentów NA NIĄ.

Kolejny przykłada na to, co się dzieje gdy małżonkowie nie rozumieją,ze w rodzinie najważniejsi sa oni, a nie dzieci.
Że dla zony najważniejszy ma być mąż, a dla męża żona, a nie dzieci.
Gdy jest inaczej, zawsze kończy sie to w ten sposób.
I z dwojga złego,lepiej zaniedbać relacje az dziećmi a nie z współmałżonkiem.

Tylko tyle,ze to małżeństwo przestało istnieć długo przed zdradą.
Zdrada była po prostu ostatnim gwoździem do trumny.

O ile do stricte fizycznego aktu zdrady doszło. Dla wielu mężczyzn oczywiste będzie ze na bank bo nie ukrywajmy o to im w romansie głównie chodzi. Ale z punktu widzenia kobiety nie musi być to wcale tak oczywiste. Dla spędzającej lata w pieluchach i zupkach matki polki miłosne igraszki w lozku z innym wcale nie muszą być szczytem marzeń. Za to może nim byc samo zdobycie atencji mężczyzny, który doceni w kobiecie kobietę a nie matkę, opiekunkę domowego ogniska i dobrą logistycznie gospodynię.
Dlatego jestem w stanie uwierzyć że ten facet  (domniemany boczniak) dążył do kontaktu fizycznego a  zona Autora skutecznie się opierała bo dla niej paliwem tej relacji wcale nie był sex tylko adoracja, komplementy, czułem słówka, uwaznosc na nią jako kobietę a nie ważny dodatek do 3 dzieci. 
Nie twierdzę wcale ze to jest ok i że to też nie jest formą zdrady ale jednak niekoniecznie musi być zdradą fizyczną.

To juz pytanie do Autora. Dla mnie by może nie tyle zmieniało co tymbardziej dawało do myślenia czy nie pomogłem żonie odpłynąć emocjonalnie w kierunku innego.

Oczywiście że rodzicielstwo to czas wyrzeczeń dla obojga rodziców ale kazde z nich może zakres tych wyrzeczeń rozumieć inaczej, czasem przesadnie. Bywa ze mężczyzna ma dość bo zona zapomina ze jest jeszcze on  maz, zaaferowana tylko sprawami dzieci, śpiąca z dzieckiem do 7 roku życia albo i dłużej a maz gdzieś na kanapie w salonie itp. Bywa i odwrotnie, maz uwazajacy ze kobieta jest zaprogramowana na bycie matką polką  i siedzenie w domu z dziecmi to dla niej czysta przyjemnosc i plaża. Nie wiemy dokładnie jak to wyglądało w małżeństwie Autora ale zakładam że musiało zabraknąć dostrzeżenia  i zaopiekowania jakis potrzeb zony. Bo przypomnijmy ze oni nie zmagali się z typowymi problemami macierzyńskimi tylko otarli się o niemalże śmierć dziecka i chorobę drugiego. Nietrudno się domyśleć ze na codzień większość tego ciężaru dziwgala zona skoro Autor byl w pracy. I  nie to żaden wyrzut bo ktoś pracowac i utrzymywać rodzinę musi ale czasem to wyjście do pracy między ludzi daje jednak oddech, odbicie od domowego kieratu i zmartwien, czyli coś co dla partnera siedzącego w domu z dziećmi jest nieosiągalne.
Edit. Nie kwestionuję że Autor jest dobrym człowiekiem. Ale bycie dobrym nie gwarantuje że czegoś/ kogoś nie zaniedbamy. Czasem wręcz przeciwnie, bywa ze ktos w swej dobroci staje się nadgorliwy i angażuje siły i uwagę we wszystko ale zapomina o sobie i partnerze zakładając że na to jeszcze będzie czas. A potem się okazuje ze ten czas już byl i minął.

No to może autor nam odpowie, czy żona KOMUNIKOWAŁA te braki, czy jednak nie i wybrała NAJŁATWIEJSZĄ drogę - zdradę emocjonalną, co dobitnie świadczy o tym KTO ma problem i kto powinien bardzo mocno pracować nad sobą jak mróweczka.

Bo raczej NIKT z Nas wróżbitą Maciejem nie jest i w myślach czytać NIE UMIE.

Jeśli obrażanie innych użytkowników forum i zniekształcanie ich wypowiedzi ma Twoim zdaniem pomóc Autorowi wątku to gratuluję  " rozumu". Bo tu nikt nie przypisał winy wyłącznie Autorowi. Ale nie wierzę tez w to ze kobieta, która dala mu 3 dzieci i walczyła z nim o ich zdrowie i życie nagle zmieniła się bez powodu w pustą lalę która "wypina zad" na co zresztą Autor nie ma żadnych dowodów.
Ale pewnie, lećmy po linii najmniejszego oporu. Zróbmy z niej dzi..ę zaocznie i wrecz pospieszmy Autora w rozwaleniu rodziny z 3 dzieci. Wkoncu to nie nasze życie i nie nasza rodzina. Jeśli okaże się że zrobił to pochopnie to jego problem.

Romans jest, a czy do zdrady doszło czy nie to jest sprawa drugorzędna, bo ona przekroczyła wiele granic.

Nie jestem pewien, czy ona będzie w ogóle chciała mieć dzieciaki przy sobie gdy będzie miała bocznego.
Możesz się bardzo zdziwić.

Poczytaj więcej historii gdzie on/ona myśleli że w małżeństwie jest dobrze a dochodziło do zdrady.
Czy wtedy na siłę szukać przyczyny?

To zależy od bocznego po części,co on wymyśli i jak jest zaangażowany w nowy układ dla niego - niekoniecznie poważnie to traktuje
Autor naraża się na kilku miesięczny wpływ trzeciej osoby na szczątki relacji z jż,kochankowie lubią bawi\c się kosztem męża razem z jeszcze żonami,kochanki z resztą też biorą udział w walce "lojalnie,chćnie zawsze romans przeradza się w związek tyle że jest rozrywka i dodatkowe emocje.
to jest szkodliwe dla niego ,małżeństwo moim zdaniem jest skończone i relacja też - nic się nie da z tym zrobić
w najbliższym czasie,być może po wyprowadzce i rozwodzie coś się wyklaruje.Do tego momentu będzie prawdopodobnie nerwowo,kolega się nie zdeklarował a ich relacje będą się odbijać na Autorze jeżeli sobie na to pozwoli. Metodę 34 kroków dobrze było by ćwiczyć żeby nabierać dystansu.
Autorowi życzę siły i cierpliwości zajmij się sobą i planami dla siebie i dzieci konsekwentnie z żelazną stanowczością jakiekolwiek ustępstwa i kompromisy się tu nie sprawdzą zostaniesz wydymany jak zaczniesz się wycofywać ze swoich planów.
Jeszce żona będzie odraczać i przedłużać na siłę i ile się da wyprowadzkę i znalezienie pracy tak jest ma świetny układ bez zobowiązań
i może sprawdzić bocznego na co może od niego dostać,na co sobie pozwoli jeszcze i na co jemu pozwoli,może coś, może nic
"kryta " jest nawet jak dostanie kopa od niego, za rządzenie jego życiem  nieostrożnie to zaboleć może ją - nie wygląda to na coś co ma być stałym związkiem z mieszkaniem razem zawieszenie niejasność tutaj bardziej pasuje.Wtedy kwestia powrotu i godzenia się może zaistnieć.
Staraj się zadbać o siebie i nie analizuj tak przeszłości bo się obwiniasz ponad miarę mam wrażenie ,zdrada to wina tego kto zdradził ludzie podłączają to pod odpowiedzialność za problemy w małżeństwie i że to wspólna odpowiedzialność taka zdrada - bullshit
nie daj sobie tego wcisnąć zdrada, to nie jest rozwiązanie problemu ,raczej ucieczka od niego i unikanie ,działaniem na przetrwanie przeczekanie i żeby jak sprawa się wyda wyjdzie na jaw, mieć argumenty i żeby ktoś zdecydował za zdradzającego co dalej.

Bardzo Wam dziękuję za poświęcony czas i podzielenie się uwagami. Naprawdę to doceniam. Czasami, gdy czytałem inne historie z tego działu, zastanawiałem się, jakie są motywacje pomagających. Bo ja, gdybym miał to za sobą, to chyba nie chciałbym się katować czytając o tego typu, smutnych w gruncie rzeczy, historiach, uciekłbym stąd. Zobaczymy jednak.
Dziękuję, że jesteście I tę motywację macie.

Kocham dzieci, jestem z nimi bardzo związany i nie chciałbym tracić kontaktu z nimi tylko dlatego, że żona podjęła w życiu takie, a nie inne decyzje. Uczestniczyłem w całym ich dotychczasowym życiu i chciałbym nadal być jego ważną częścią. Nie wyobrażam sobie, bym widywał je np. raz na tydzień/dwa tygodnie.

Dziś już rozumiem ten błąd. Wtedy wydawało mi się, że przyzwalając dzialam dla jej i naszego dobra. Bo sfrustrowana żona, to nieszczęśliwa żona. Tłumaczyłem tez sobie, że przecież nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, że skoro on był z nią nieszczery i kręcił na boku (taki powód ich wcześniejszego rozstania przekazała mi ż), to przecież nie ma tu zagrożenia. Naiwne to i życzeniowe myślenie, jak się okazało...
Byłem radzić się adwokata, poznać zagrożenia. Pozew również został zredagowany przez niego.

Tak, wiem, że jest tu pewne ryzyko. Na razie żona deklaruje (i niby czyni odpowiednie kroki) chęć uniezalażnienia się i wzięcia odpowiedzialności. Wiem,  że nie mogę jej ufać. Niestety nie znajdę teraz w sobie sił, by walczyć o rozwód z orzeczeniem. Nie chcę wygrzebywać brudów istniejących lub nieistniejących, bo wiem, że tak też się nierzadko zdarza. Nie chcę przeciągać tego w lata. Nie chcę obarczać dzieci dodatkowym stresem, a to bym im zafundował. Mam pewne dowody na zdradę, w tym nagrania naszych rozmów, na których ona przyznaje się do tej relacji. Zresztą adwokat, o ile przyznał, że to, co mam jest całkiem mocne, stwierdził również, że batalia mogłaby być dluga, a jej skutek jest trudny do oszacowania. Chyba muszę więc podjąć ryzyko.

Historia bocznego wg mojej wiedzy zaczęła się prawie 4 lata temu, w tym podobno 1,5 roku przerwy w kontaktach, po moich naciskach.

Jak dla mnie nie ma tu kontrowersji, pierwsza normalna reakcja to pytanie, czy da się to jeszcze uratować. Wierz mi, ta decyzja nie jest pochopna. Gdybym dziś doświadczył szczerej skruchy z jej strony, stwierdzenia, że się pogubiła i zwyczajnie zrypała sprawę, że nie chce mnie tracić i postara się odbudować to wszystko, co nas łączyło, to z pewnością miałbym duży dylemat i rozważałbym próbę posklejania tego. Niestety jest inaczej, a te słowa, które padły, nie były wcale w jakimś ferworze wykrzyczane. Wypowiadane spokojnie, w calkiem normalnej atmosferze, bez wrzutów i wycieczek osobistych, po prostu zimne i okrutne. Dlatego nie widzę innej możliwości. Bo samemu to se można. W nosie podłubać.

Z natury jestem b. empatyczny. To nie jest tak, że ja nie dostrzegam, że okoliczności naprawdę mogły ją przygnieść. Że jesteśmy tylko ludźmi, a ona miała bardzo ciężko i potrzebowała odskoczni, odreagowania. Ja to rozumiem. Nie jest też tak, że ja się nie dołożyłem do tego, bo kryształ chłop ze mnie. Po chorobie syna i szpitalu wróciłem do papierosów, których nie paliłem już od wielu lat. Prosiła mnie kilka razy o te fajki - to rzucałem, to wracałem. Nigdy jednak nie dała mi do zrozumienia, że jest to kwestia być albo nie być. Dziś już nie palę, więc nie było to dla mnie niemożliwe do zrobienia.
A zatem ona miała trudno, rozumiem. Ja mógłbym być lepszy, jasne, zawsze można. Ba, jestem w stanie zrozumieć (ból przez to nie staje się mniejszy), że takie jest czasami życie, że się zmieniamy, że można kogoś przestać kochać, że można zakochać się w kimś innym. Ale do licha, nigdy nie zrozumiem łgania prosto w oczy. Kłamstw o dużym kalibrze wypowiadanych do życiowego partnera bez mrugnięcia okiem, wielokrotnie. Tego chyba nigdy nie ogarnę. Na to mamy wpływ.

Teraz jest to poza moimi zainteresowaniami. Mam świadomość, że to się zmieni i że kiedyś w moim życiu może ktoś jeszcze się pojawi. Na razie nie wybiegam jednak aż tak bardzo w przyszłość. Chcę pobyć sam, potrzebuję tego. Dziś nie potrafiłbym zaufać, a moje poczucie własnej wartości leży i kwiczy. Mniej niż zero. Z pewnością jednak nie podjąłbym tak ważnej decyzji o powrocie do siebie pod wpływem strachu, że będę kiedyś sam. Jeśli tak się stanie, to trudno, poradzę sobie chyba z tym.
A to, czy żona zdradziła mnie fizycznie, owszem ma dla mnie znaczenie. Chciałbym mieć pewność. Nawet jeśli tak się nie stało (w co nie wierzę, jak już wspominalem), to nie zmienia to faktu zdrady emocjonalnej. To z całą pewnością nastąpiło.

Nie chciałbym robić z siebie ideału. Przedstawię Ci jedynie mój punkt widzenia: tak, przebywała w domu z dziećmi do godzin popołudniowych cały czas. Ja przychodziłem z pracy niesłaniający się na nogach ze zmęczenia - pracuję umysłowo, więc jak najbardziej bywałem zmęczony, ale nigdy na tyle, żeby musieć wielce odpoczywać. Starałem się, kiedy to było możliwe, wypychać ją z domu po moim powrocie. I ona czasami korzystała- wychodziła na spacer, czasem coś kupić. Niestety nie mamy swoich rodziców koło siebie. Zawsze, gdy wyjeżdżaliśmy do dziadków, żona mogła się wyspać, bo jest jej ciężko, tak uważałem, więc zawsze ja wstawałem rano ogarniać. Zawsze. Efekt był taki, że ja w zasadzie nie miałem życia, bo pracowałem, a potem pracowałem w domu, a że żona taka biedna, to zawsze starałem się, by to ona wypoczęła, gdy była taka możliwość. Ja sobie mogłem odpocząć  gdy byłem chory, ale to zbyt często się nie działo. I dla mnie byłoby to ok, bo nie należę do osób, które lubią się nudzić. Lubię działanie i działam. Dziś jednak czuję się przez to, jak rasowy jeleń. Podsumowując - tak, miała ciężko. Tak, ja nie miałem lżej.

Nigdy tak nie uważałem. Jestem łasy na przytulanki. Jednak chyba zbyt rzadko zabierałem ją na randki.

Ja niestety nadal kocham. To uczucie się zmienia, bo dorzuciłem tam jeszcze ten żal, rozczarowanie i obrzydzenie kłamstwami, ale ono jeszcze się tli. Natomiast żona kocha mnie, ale jak przyjaciela lub brata, s nie mężczyznę, o czym już było...

Wiesz, mi jest chyba bardziej żal, że tak się stało, niż odczuwam wielką złość do niej. Tzn. ta złość też się czasem przebija, ale przede wszystkim jestem zawiedziony i bardzo mi smutno. Boczny niestety nadal jest. Przedwczoraj spędziła u niego jakieś sześć godzin. Wróciła grubo po północy, z przeprosinami i wytłumaczeniem, że walczyła ze sobą, ale nie dała rady. Z czym tu dyskutować? Ja nie bardzo widzę szansę.
Tak, przegranych jest pięć osób...

Zgadzam się. To znaczy połowicznie ta szalka nie może być przechylona po prostu bardzo na jedną stronę.

Dokładnie tak to też widzę. Ona co jakiś czas wracała wspomnieniami do beztroskich lat, jaka była wtedy fajna, wyluzowana, uśmiechnięta. Chciała się pewnie znów tak poczuć, choć przez chwilę.

Zdaję sobie sprawę, że gdyby była ze mną szczęśliwa, to nie potrzebowała by innego. Czy można to nazwać pomocą w odpłynięciu? Ego każe mi zaprzeczyć, ale upierał się nie będę.

To też jest bardzo trafne. Usłyszałem od swojej żony, m.in. że ona jednak nie potrafi w związki, że długodystansowo to jest słaba.
Ona w ogóle przechodzi teraz etap "objawienia" (bez szydery), tzn. czyta i słucha dużo o świadomości, rozwija się jakoś duchowo. Twierdzi, że dopiero teraz dorasta do pewnych rzeczy (oboje mamy po 41 lat). Nie brakuje jej też w ostatnich tygodniach samokrytyki, twierdzi np. że jest manipulatorką (co odkryłem dawno temu), że jest egoistką i hedonistką. No i chce teraz to wszystko pozmieniać. Bardzo dobrze, szkoda trochę, że dopiero teraz.

Nie odbieram tego w ten sposób, luz. Rozumiem też taki pogląd. Znacie obraz z jednej tylko strony i to może  wydawać się bardzo dziwne, że tu typ taki super, a panna mu rogi doprawiła. Też bym szukał drugiego dna. Ja mam sobie dużo samokrytyki. Nie lubię tego, bo często bywam swoim największym cenzorem. Tutaj jednak naprawdę nie potrafię znaleźć tej głównej przyczyny u siebie. Pytałem też o to żonę.  Oprócz fajek nie potrafiła wskazać nic konkretnego. O, że za szybko działam jeszcze. Zawsze wydawało mi się, że to raczej dobrze, lecz ona twierdzi, że generalnie to ma to swoje plusy, ale ona jest całkiem inna i jej to jednak przeszkadzało.

No właśnie: nigdy, nie usłyszałem, że ona potrzebuję czegoś inaczej, lepiej, więcej. Te fajki czasem się na tapecie pojawiały, ale też bez przesady, nie były nigdy powodem jakichś wielkich scysji. Nawet dziś, kiedy o to pytam, nie uzyskuję jasnych odpowiedzi. Choć w ostatnich dniach powiedziała coś takiego, że chyba po prostu chciała mieć dzieci, a ja byłem ok, nawet się zakochała i chciała wierzyć, że będzie dobrze. W sumie składa się to nawet z tym niechceniem ślubu, itp...

Bardzo bym się zdziwił, gdyby odrzuciła dzieci. Bądź, co bądź, ale jest całkiem dobrą matką i dzieci bardzo kocha.

Wiem, że to teraz jedyna droga - zakończyć to.

Nie mam takiego wrażenia. Wiem, że też mam swoje za uszami, ale jestem przekonany, że to niewspółmierne do tego, co mi zafundowała żona.
Ale elaborat O_O Podziwiam Was, ze dotarliście, bez kitu

Autorze,to co zrobiła a w szczególności powiedziała Twoja żona jest okrutne. Nie wiem czy można bardziej zranić mężczyznę niż wypowiedzenie takich słów.Szok.

Twoja jeszcze żona jest we mgle romansu.To jest właśnie Twój czas,żeby załatwić wszystkie sprawy na swoją korzyść.Ona jest tak zakochana,że podpisze wszystko.Wiec nie zwlekaj.

Bądź jednak świadomy,że nadejdzie czas gdy miła pani zobaczy ,że trawa nie jest bardziej zielona na podwórku u gacha i zacznie się dramat i leżenie krzyżem i chec powrotu .Ile razy coś takiego widzialem/słyszałem.Mam jednak nadzieję,że Ciebie już tam nie będzie.

Bądź dobrej myśli.Coś się kończy,coś się zaczyna.Nic nie stoi na przeszkodzie,żebyś poznał kogoś kto będzie Cię kochał i szanował.Czas złapać głęboki oddech i cieszyć się życiem.

@Inocynt nawet nie doczytałam do końca Twojego posta bo bzdur czytać nie przywykłam. Gdybyś zadał sobie minimum trudu zeby zobaczyć moje posty to wiedziałbyś ze jestem do bólu niestronnicza jeśli chodzi o płeć. Wiele raz sugerowałam pogonić niewierną żonę albo niewiernego męża ale to zależało od sytuacji i okoliczności a nie czy zdradzającym był facet czy kobieta.
Ale bardzo dobrze ze napisales o mojej "niby nienawiści do mezczyzn" bo dałeś dowod jakości swoich wypocin i mam nadzieję że Autor nie będzie brał ich pod uwagę przy swojej decyzji. Bo skoro mnie oceniłeś po jednym poście i to w sposób tak jednoznaczny ( a gó..o o mnie wiesz i do wojujacej feministki, tepiacej facetow jest mi meega daleko) to i z dużym prawdopodobieństwem Twoja ocena sytuacji Autora jest daleka od prawdy.
@Autorze. Szkoda ze nie uściśliłes wcześniej opisu relacji zony z tym gościem. Bo z postów wynikało albo tak sobie dopowiedziałam że do odnowienia bliższego kontaktu doszło po 3 dziecku. Nie chciało mi się więc wierzyć że kobieta która przez lata i 3 ciążę buduje szczęśliwy związek z mężem nagle bez powodu i najmniejszej ( nie wylacznej)  winy męża tak sobie szuka odskoczni w innej relacji, mniej lub bardziej zazylej. Teraz okazuje się jednak ze to juz trwa ponad 4 lata czyli między drugim a trzecim dzieckiem. No i tu już linia obrony dla zony mi się kończy. Bo skoro czuła nawet ze jest przytłoczona obowiązkami domowymi przy dzieciach i zaniedbana jalo kobieta tak bardzo ze zaczyna myśleć o pobocznych kontaktach z innym facetem to należało zacząć najpierw od ratowania małżeństwa i próby odnalezienia się z mężem a nie fundowania sobie 3 ciąży która jeszcze bardziej wgniecie ja w rolę matki i gosposi a nie zony i partnerki.
No i to co napisałeś odnośnie tego ze chciala mieć dzieci a Ty się nadałeś na na ojca.... W tej sytuacji chyba nie ma czego zbierać. Bo to sugeruje że jednak od początku nie byłeś tym najlepszym wyborem tylko opcją nr 2. Jesli tak to nic już nie da się zrobić żeby było inaczej, nawet dla dobra dzieci.
Mam nadzieję że rozumiesz moje wcześniejsze posty w sensie niejako obrony zony. Zakładałam że sytuacja wygląda jednak nieco inaczej. Plus mi teraz  z perspektywy matki tez łatwiej spojrzeć na to jak obecność dzieci może jednak niestety negatywnie oddziaływać ( przynajmniej niekiedy) na kondycję małżeństwa. No i zawsze tam gdzie jest gromadka dzieci trudno jest tak napisać olej ja / jego. Ale w Waszej sytuacji gdzie ona chyba nigdy nie kochała tak jak kobieta powinna kochac mężczyznę tylko tak na rozum i sympatię to najlepszym wyjściem będzie to co zostało z Waszej relacji pozamykać z godnością i w spokoju tak by dzieci jak najmniej to odczuły.

Chłopie przez ponad twojego małżeństwa twoja zona cię zdradzała z innym facetem. Proponowalbym zrobić testy na ojcowstwo najmłodszych dzieci bo może się okazać że nawet nie jesteś ich ojcem.

Tutaj uważaj aby nie zrobić następnego dziecka i szybko rozwód z orzekaniem od winie.
Ona cię przez większość waszego małżeństwa zdradzała.

Polecam niech ona zachowa dzieci, ty płać alimenty i znajdź sobie nową kobietę z którą stworzysz normalną rodzinę.
A z dziećmi będziesz miał kontakt.

Bo przy opiece naprzemiennej nie ułożysz sobie nigdy już życia, bo żadna kobieta w takie coś nie będzie chciała wejść ..

Bo ta Pani widać wcale nie miała zamkniętej przeszłości, bo jak był w niej cały czas były ...

Ona zaczyna się "budzić", bo powoli zaczyna zdawać sobie sprawę z konsekwencji swoich działań.
Ktoś musiał ją uświadomić, sama by na to nie wpadła.

Ona weszła w związek, bo chciała mieć dzieci, byłeś wtedy najlepszym kandydatem.
Zaczęła się proza życia, obowiązki, poświęcenie, na to nie była gotowa. Nie tak była wychowana.

Ona z taką ilością deficytów jest dobrym materiałem na długoletnia psychoterapię.

Zabieraj swoje zabawki, zabezpiecz finanse, zagwarantuj widzenia z dziećmi albo opiekę naprzemienną i tyle.
Szkoda dzieci i szkoda tych lat, ale ciągnięcie tego dalej nie ma sensu i kosztuje zbyt wiele.

Ona ma 41 lat, 3 dzieci, jest bez pracy.
Przecież boczniak ją wyrzuci po maksymalnie 3 miesiącach, dlatego musisz zadbać, żeby nie mogła już wrócić.

Autorze teraz graj greka.Bądz bardzo miły i przyśpiesz rozwód zanim boczniak kapnie się o co chodzi i co się z czym je.Jeszcze tego nie wiesz ale pozbywasz się kuli u nogi.Ona żyje w fantazji,pochodzi miesiąc do pracy i wtedy zatęskni za poprzednim życiem.Kop w tyłem od gacha gwarantowany.

Oczywiście po wszystkim powinieneś sprezentować dobre whisky dla boczniaka za uratowanie życia xD

Znacie się dziesięć lat. W takim razie ona zapewne była z tym facetem, gdy ja poznałeś. Potem ich związek się rozleciał, bo facet chodził na boki i wtedy zainteresowała się Tobą.
Podejrzewam, że musiałeś być jej stałym wielbicielem jeszcze wtedy, gdy ona była z tamtym.
Była zawiedziona związkiem z facetem, który zdradza, więc łaskawszym okiem zaczela spoglądać na tzw porządnych i pojęła, że czas zakręcić się koło faceta, który byłby dobrym materiałem na męża i ojca.
Dlatego za Ciebie wyszła.
Wiedziała, że z tamtym życia sobie nie ułoży.
A może też chciała pokazać tamtemu facetowi, że stracił ja na zawsze?
Lawina ruszyła.
Została czyjąś żona, ale nie minęły nawet dwa lata po ślubie, gdy odnowiła kontakt z byłym, w jej mniemaniu to zapewne wielka miłość życia.
Może nawet od samego początku Waszego małżeństwa miała z nim kontakt?
Urodziło się dziecko i okazało się, że życie dziecka jest zagrożone.
Gdy tylko udało się wyprowadzić dzieciaka z choroby ona już oficjalnie zaczęła wychodzić z domu na spotkania z byłym pod hasłem, że musi się odchamic i nabrać siły do życia. Ty na to przystales, bo chciałeś, żeby odpoczęła po ciężkich przeżyciach związanych z chorym dzieckiem.
Potem było drugie i trzecie dziecko i ciągle życie u boku męża, u boku dobrego męża, ale niekochanego, ot brata, kolegi nikogo więcej.
Jeśli nie widzisz żadnego podobieństwa do siebie u dwójki pozostałych dzieci, w sumie u pierwszego dziecka też, to faktycznie zrób badania DNA.
Ona tak naprawdę nigdy z tamtym nie skończyła. Ich układ trwa więc od lat.
Był tak intensywny, że zdążyła wyjść za innego i urodzić trójkę dzieci.
Według jej mniemania ona potrzepala tamtym porządnie, żeby wreszcie się obudził i zaczął traktować ją poważnie.
Obudził się i zaczął z nią regularny romans trwający latami.
Żyłeś więc autorze w trójkącie, od samego początku tego małżeństwa.
Wcześniej byłeś orbitetem, na zasadzie że lepszy rydz niż nic.
Straszne to wszystko jest.

To nic teraz nie pomoże.

Systematyczne, celowe działania mogą teraz uchronić przed jeszcze większymi stratami.

On już wie, że siedzi w bagnie i może liczyć tylko na siebie.
Złość ma to do siebie, że oślepia.

Wiem, że jest na tyle "miękki", że powroty mogą być, dlatego napisałem: "musisz zadbać, żeby nie mogła już wrócić."

A potoczy się tak, jak ma się potoczyć.
Schemat się powtórzy kolejny raz.

Ona będzie żałować, że jest rozwód, bo jednak na tym dużo traci. Będzie manipulowała, żeby jednak wycofał, może nawet użyje dzieci jako argumentu.
Podczas rozwodu będzie wykazywała jego winę.
Będzie zasądzona opieka naprzemienna i dlatego alimentów nie będzie.
Ona do lipca nie znajdzie pracy, a jak znajdzie to słabą.
Boczny będzie ją wspierał, ale tylko do momentu, gdy będzie się to mu podobało. Ona + 3 dzieci u niego w domu?
Po trzech miesiącach będzie już po romansie (bo to jest dobre gdy ma się stabilną bazę, a nie gdy samemu trzeba się poświęcać).
Ona po pół roku będzie próbowała wrócić do byłego męża z podkulonym ogonem.
On da jej szansę, którą zmarnuje i tak już zostanie.
Za rok będzie wpis autora, że rozwód to była najlepsza rzecz jaką zrobił i choć obecnie nie jest najlepiej, to idzie ku lepszemu.
A ona? Ona będzie szukała kolejnego ... Będzie mówić, że mąż ją zostawił z dziećmi, że jest sama i potrzebuje pomocy.

Życie w trójkącie,Tenonie jednostronnie otwartym dla jż, to masz od 4 lat na własne życzenie
Dla Ciebie celibat,frustracje,nerwówki,nie masz ruchu w tym ukladzie,nie masz zaufania,nie ułożysz sobie życia w takim rozdarciu,zawieszeniu,"separacji",jej tak wygodnie,ma kontrolę nad Tobą,trzyma Ciebie za tak zwane jaja i robi z Tobą co chce,zbieraj jak najwięcej dowodów na wszelki wypadek
Żona zmienia tylko narrację,teraz chce się rozwijać "duchowo" - rychło w czas, pic na wodę fotomontaż,
6 godzin u niego ale przeprosiła jest git
Zgódź się natakie coś,ale Ty musisz być grzeczny inaczej to wiesz.....wszystko przez Ciebie i Twoja wina Mąż z rozsądku
Te jej dylematy,rozterki,skrucha,samokrytyka to pewnie na pozór i na pokaz ,żeby zmiękczać i odraczać zakończenie,niebawem dowiesz się, że ona ma depresje  coś jak żona użytkownika Deszcza marynarza .
Najgorsze co zrobić możesz to próbować zostać i niby przystosowywać się do tego szamba, teraz już jawnego" trójkąta" z którego Ty za przeproszeniem g***o masz oprócz negatywnych emocji .
Równowagi totalnie w tym brak,to Ciebie powoli prawdopodobnie wykończy,mimo tłumienia uczuć bo one nie znikają gniją radośnie i zatrruwają Ciebie.

Art. 63. KRiO
Termin do wytoczenia powództwa o zaprzeczenie ojcostwa przez męża matki
Mąż matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa w ciągu roku od dnia, w którym dowiedział się, że dziecko od niego nie pochodzi, nie później jednak niż do dnia osiągnięcia przez dziecko pełnoletności.
A po co?
- a dlaczego ma łożyć na nie swoje dzieci - tak wszystkie dzieci nasze są
- w przyszłości i tak to może wypłynąć, myślisz że wtedy będzie lepiej
itd. itd.

Dokładnie ma takie brzmienie od 2019 r. Skoro jednak - jak twierdzisz - prawo nie działa wstecz to dlaczego sąd miały stosować przepis obowiązujący w dacie urodzenia dzieci, to jest przed nowelizacją przepisu? To wynika z jakiegoś innego przepisy czy jedynie z wolnej interpretacji pt. Internet przyjmie wszystko ludzie i tak nie widzą o czym piszą i co czytają?

Żeby była jasność:

USTAWA
z dnia 16 października 2019 r.
o zmianie ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw
Art.  1.
W ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086) wprowadza się następujące zmiany:

1)    w art. 6113 § 1 i 2 otrzymują brzmienie:
"§ 1. Matka albo kobieta wpisana w akcie urodzenia dziecka jako jego matka może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie macierzyństwa w ciągu roku od dnia sporządzenia aktu urodzenia dziecka.

§ 2. Mężczyzna, którego ojcostwo zostało ustalone z uwzględnieniem macierzyństwa kobiety wpisanej w akcie urodzenia dziecka jako jego matka, może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie macierzyństwa w ciągu roku od dnia, w którym dowiedział się, że kobieta wpisana w akcie urodzenia dziecka nie jest matką dziecka, nie później jednak niż do dnia osiągnięcia przez dziecko pełnoletności.";

2)    w art. 6114 § 1 otrzymuje brzmienie:
"§ 1. Dziecko po osiągnięciu pełnoletności może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie macierzyństwa w ciągu roku od dnia, w którym dowiedziało się, że nie pochodzi od kobiety wpisanej w akcie urodzenia jako jego matka. Jeżeli dziecko dowiedziało się o tej okoliczności przed dniem osiągnięcia pełnoletności, termin do wytoczenia powództwa biegnie od dnia osiągnięcia pełnoletności.";

3)    art. 63 otrzymuje brzmienie:
"Art. 63. Mąż matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa w ciągu roku od dnia, w którym dowiedział się, że dziecko od niego nie pochodzi, nie później jednak niż do dnia osiągnięcia przez dziecko pełnoletności.";

(...)

Art.  5.
1.     W sprawach o zaprzeczenie macierzyństwa, zaprzeczenie ojcostwa lub ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Na egzaminie z rodzinnego dostałabyś dwóję. Bo gdzieś dzwoni ale do końca nie wiesz gdzie.

Edit: Dyskusji nie podejmuję, bo to dyskusji nie podlega.

Art.63 z 1964r ma brzmienie:
"Mąż matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o urodzeniu dziecka przez żonę"
Widzisz różnicę? Ten artykuł został zmieniony w 2019 na brzmienie, które zacytowaliście.

Tak, tyle kosztują testy na 16 markerów DNA. Testy na 24 są droższe.

Tak sobie myślę: rodziny oczywiście szkoda, ale czy tylko żona miała ciężko? Ale to ona tę rodzinę skreśliła, a on ma ją ratować, wbrew żonie?
Czy to nie jest mission impossible po pierwsze, a po drugie nagroda dla niej za nielojalność?

Cześć.
Raz jeszcze dziękuję za Wasze opinie. Niektóre czyta się niełatwo, ale wiem, jaki efekt mają wywołać. Z częścią się nie zgadzam, jednak nie wykluczam, że możecie mieć rację.

Pojawił się kluczowy wątek w ostatnich postach - weryfikacja biologicznego ojcostwa dzieci. Przyznam, że przeszło mi to przez myśl. W sumie to chyba naturalne w takich okolicznościach. Odrzuciłem jednak możliwość takiego zadziałania z dwóch powodów.
Po pierwsze dopatruję się pewnych podobieństw w dzieciach - ze mną lub z członkami mojej najbliższej rodziny. Wiem, głowa potrafi płatać figle i mogę widzieć rzeczy, których nie ma, a bardzo chciałbym zobaczyć, jednak uznaję to za mniej prawdopodobne.
Po drugie i chyba najważniejsze - to są moje dzieci. Spędziłem z nimi wiele czasu, nie raz trudnego, czasem beztroskiego, kocham je ponad życie. Jeśli okazaloby się, że nie jestem ich biologicznym ojcem, nie mógłbym ani im, ani sobie powiedzieć: słuchajcie, to była pomyłka, jednak nie jestem Waszym tatą, bo mamusi się coś odkleiło, ciao!
One nie są niczemu winne. Zrobiłbym im totalny mindfuck, pewnie na całe życie. Sobie zresztą też. Nie zrobię tego.
Mógłbym prosić prostu wykonać testy, tak dla wiedzy, ewentualnej karty przetargowej w przypadku fikania żony, ale boję się. Nie wiem, jak ostatecznie ta wiedza wpłynęłaby na mnie i moje relacje z dziećmi, a jak już napisałem, skrzywdzić bym ich nie chciał.

Nie potrzebuję się przed Wami wybielać, malować trawy. Piszę, jak jest (z mojego punktu widzenia, rzecz jasna). Jednak ten sposób przekazywania treści niesie za sobą pewne minusy - nie potrafię oddać wszystkiego, całości obrazu. Być to może, że nawet gdyby mi się to udało, Wasza ocena byłaby identyczna. Gdy piszecie, że 4 lata pozwalałem, by żona biegała do boczniaka, to jednak wydaje mi się, że to nie do końca  tak. Podam chronologię: maj 2019 - pierwsze spotkanie ż i bocznego. Mniej więcej do września kilka (myślę, że około 10) takich spotkań, do tego widziałem, że piszą gęsto na komunikatorze. O wszystkich spotkaniach raczej musiała mi mówić, bo za dnia opieka nad dziećmi z domu, a wieczorami nie miała nikogo innego, by się spotykać. W sierpniu zaczynam artykułować, że mi to jednak przeszkadza. Pod koniec września żądam wprost zerwania kontaktu. Po oporze i tekstach, że to ona musi zdecydować i to zrobi, ale wtedy, gdy będzie chciała, dostaję komunikat - OK. W kwietniu 2020 sprawdzam bilingi i okazuje się, że było mnóstwo wiadomości od października - w szczycie po 180 w miesiącu. Jestem załamany, już wiemy, że w październiku urodzi nam się córka. W tamtych miesiącach raczej się z nim nie spotykała - nie bardzo miała możliwości, wieczorami nie wychodziła. Ja już wtedy czułem, że jesteśmy na równi pochyłej, wprost jej to mówiłem. Ona zerwała podobno wtedy z nim kontakt na dobre i trwało to mniej więcej do początku 2022. Jednak między nami był już syf - ja miałem żal I chyba początki depresji, ona też w ogóle się nie starała. Można rzec, że oboje położyliśmy lachę, a że w międzyczasie pojawiło się trzecie dziecko, to i czasu na zastanowienia było dużo mniej. Na początku 2022 zaczęła się znów wymiana wiadomości. Ja już wtedy mówiłem sobie, że to jest chyba koniec, ale jeszcze prowokowałem rozmowy, jakieś próby. Spotkała się z nim znów w sierpniu 2022 i potem w listopadzie. Pod koniec listopada powiedziałem jej, że dłużej nie mogę i wtedy się otworzyła.

Tak, mieszka w tej samej miejscowości, ślę niezbyt blisko - 20/30 min jazdy autem.

Mogłem to lepiej nakreślić, ale też nie chciałem, żeby książka z tego powstała, bo kto by to przeczytał. Myślę, że już naprawiłem u góry.

Absolutnie mnie nie zaskoczyły, rozumiem tok myślenia.

Dokładnie tego sobie życzę.

Zadałem i doszedłem do wniosku, że to jest może jeden z niewielu ludzi, z którymi może się spotkać, bo innych nie ma. I jakie ma znaczenie dla relacji koleżeńskiej to, że zdradził, gdy byli partnerami? Dziś już wiem,że takiej relacji koleżeńskiej po prostu nie ma. To jest ta różnica i ta nauka.

Nic dodać, nic ująć.

Nie dysponuje - mam wyłączny dostęp do swojego konta.

Nie ona to przerwała, w listopadzie  postawiłem ją pod ścianą, chyba dlatego się otworzyła.

Nie chcę wierzyć w bajki, ale czym innym jest przekonanie niepoparte dowodami, a czym innym pewność. Pisząc, że nie wierzę, że mnie zdradziła, chciałem ująć właśnie to: żywię przekonanie niepoparte dowodami, a to jednak jest coś innego, niż pewność, o której napisałem w przywołanym przez Ciebie fragmencie.

Ani się nie łudzę, ani się nie boję. Ty zrobiłbyś w tej sytuacji szopkę, ja takiej szopki nie zrobiłem, bo do niczego mi to nie jest potrzebne, niczego nie zmieni. Bólu by nie zmniejszyło.

Być może. Widzę natomiast, że poświęca teraz czas na czytanie książek o rozwoju duchowym, szeroko pojętej świadomości  słucha wykładów, itp. Nie sądzę więc, że angażowałaby tyle energii tylko dla tej manipulacji. Mogę się mylić.

ok dwa lata.

Trudno, jestem gotów to dźwignąć. Ułożę sobie, w pojedynkę najwyżej

Łojej, Panie kochany, ale z wróżbitami to jestem raczej na bakier

Nie widzę tego biczowania się. Mam jedynie świadomość, że też mogłem dokonać zaniechań, błędów, zwyczajnie jak człowiek. Ja nie biorę tu winy na siebie. Ja jestem świadomy, co ona mi zrobiła i jaka jest waga naszych przewinień, zaniedbań.
A z tymi fajkami - faktycznie nic lepszego nie wymyśliła.

Poczekaj, poczekaj - w Twoich i maka2 postach widzę wspólny mianownik: nienajlepszą ocenę mojego zachowania po jej ostatnim spotkaniu. Nie projektujcie sobie, proszę. Po pierwsze - w ogóle tu nie opisałem, jak przebiegła rozmowa po jej powrocie (tylko jej tlumaczenia), a po drugie nie jestem typem, który robi jakieś pokazowe akcje. Co mam - przywiązać ją, strzelić w pysk, gdy mi powie, gdzie była, zamykać drzwi? Nie każdy musi takie metody stosować i jeśli tego nie robię, to nie znaczy, że się na to godzę. Nie robię też za jej psiapsi, nie dorzucaj do historii czegoś, czego nie ma.
Napisałem Wam poprzednio, że już właściwie czuję nie tyle złość, ile żal. Nie znaczy to, że tej złości nie było. Zafundowałem sobie w ostatnich miesiącach pewną terapię, która mi pomogła i poczułem, że dużą część tej złości z siebie wyrzuciłem.
Fakt, że ją jeszcze w jakimś stopniu kocham również nie znaczy, że zapomniałbym o wszystkim przy jej łaskawym skinieniu. Po prostu dla mnie to było szczere uczucie, a takie zwyczajnie chyba nie mija tak o, z dnia na dzień.

Zupełnie nie mam takich zamiarów. Tak jak napisalem: chciałbym to wszystko możliwie szybko zakończyć z jak najmniejszymi stratami dla siebie i dzieci.
Ps. Gdzieś mi mignęła podpowiedź o rozdzielności majatkowej, ale nie mogę znaleźć: mamy taką od 2019 roku.

Test DNA nie kosztuje dużo, ale mimo wszystko da pewność.

Z opisu wynika, że już pogodziłeś się z sytuacją, ale będzie to wracać, dlatego się przygotuj.

Pozostaje mi życzyć jedynie udanego i szybkiego rozwodu.

feniks35
Problem w tym że wasze historie "pokochania" różnią się.
Autor pokochał bo myślał że jest jego.
Ty wiedząc że nie jest Twoje pokochałaś.
Zrobiłaś to w pełni świadoma.
Do autora dociera że mógł być oszukany i jego miłość wynikać może ze zdrady.