Wątek hinarty - Netkobiety.pl

tak tak badania są be bo lepiej wiedzę o świecie brać z dupy. Wiesz lepiej od wszystkich specjalistów z tej dziedziny. Taki geniusz. Jak to dobrze przychodzisz nas tu oświecić

Czy ktoś z was też miał tak, że z powodu utraty zainteresowania rzeczami które kiedyś cieszyły i anhedonii nie mieliście co robić, a to z kolei prowadziło was do częstszego zamartwiania się? Ja tak mam i kompletnie nie wiem jak sobie z tym poradzić, dlatego zadaję tyle pytań na forach, bo to jedna z niewielu rzeczy na które jeszcze mam energię...

A gdybyś skupiała myśli na czymś, co nie wymaga od Ciebie wydatkowania energii, na przykład na czytaniu albo oglądaniu filmów? Próbowałaś? W swojej specyfice jest to coś podobnego do pisania na forach, ale odciąga uwagę od problemów.

Nie mam energii ani sprawnych funkcji poznawczych by czytać i oglądać filmy

A kiedy ostatnio próbowałaś coś zrobić zamiast tkwić w takim stanie niechcenia i zakładania, że tak jest, więc nic z tym nie zrobisz?

Ale jak nie robi? Leki to podstawa. Jak masz połamane nogi, to nie chodzisz, co nie? Chcesz, ale nie możesz. To nie zależy od WOLI.   Nie ma siły, motywacji, sensu. Dopóki chemiczna równoeaga w mózgu nie dojdzie do określonego poziomu, to tak jest. Można się oczywiście zmuszać do robienia czegoś. Ale to  nie ma sensu.. Wymuszone działanie. Jakby ktoś obudził cię w środku nocy i nieprzytomnej kazał biegać, na przykład.

Ech, wiem o czym mówisz. Ale w moim akurat przypadku czynniki zewnętrzne miały większy i zasadniczy właściwie wpływ na to, że zaczęłam z depresji wychodzić. Pewnie wszystko ma wpływ, i takie działania na siłę nie zaszkodzą, ale ,no ja piszę z osobistego doświadczenia.

Czy ktoś z was miał terapię w nurcie integracyjnym? Jeśli tak, to jakie nurty ona łączyła? I jak wyglądała? Terapeutka którą wybrałam pracuje w nurcie integracyjnym, a łączy myślenie systemowe i psychodynamiczne oraz wykorzystuje elementy terapii poznawczo-behawioralnej

To nie jest test na wybór nurtu psychoterapii tylko pomoc w wyborze terapeuty.
Ty już wybrałaś terapeutkę, wiec ten test w niczym Ci nie pomoże.

Jak się wybierze opcję "indywidualna", kilka pytań później "psychoterapeuta", potem "kontynuuję dopasowywanie" i "nie, potrzebuję pomocy w wyborze", to trafisz na test na nurt

Hinarto,
odłóż te rozważania na temat psychoterapii, bo one w niczym Ci nie pomagają.

Tak, masz fobię społeczną, nie czujesz się z nikim swobodnie, to jednak nie wyklucza podjęcia psychoterapii.
Zapewniam Cię, że nie ma (albo jest znikoma ich ilość) osób, które od razu, w pierwszych minutach kontaktu z psychoterapeutą czują się bezpiecznie, swobodnie, "na luzie".

Do rozpoczęcia terapii masz jeszcze dużo czasu, ale póki co robisz wszystko, by udowodnić sobie, że nie przyniesie ona żadnych pozytywnych efektów. Jeśli będziesz stawiała cały czas opór, to faktycznie nie zmienisz ani swego myślenia, ani zachowania i wtedy ze spokojem będziesz mogła powiedzieć, że psychoterapia nie ma sensu.

z wielu przeróżnych czynników, masz sporo wolnego czasu, możesz  śmiało poczytać o tym w necie. Na ten temat jest mnóstwo opracowań i informacji.

No ale to tak działa z wieloma lekami.
Choćby z hormonami w tabletkach anty. Też dla jednych są lepsze tabletki X, a dla innych Y. Tabletki na tarczycę tak samo. Przeciwbólowe nawet podobnie.

Czy to prawda że jak antydepresant nie dał pierwszych efektów po upływie miesiąca, to znaczy że już na nas w ogóle nie zadziała?

Leki przeciwdepresyjne działają na ośrodkowy układ nerwowy, zmieniając i regulując stany nastroju pacjenta. Mózg człowieka wytwarza neuroprzekaźniki, substancje bezpośrednio związane z nastrojem oraz innymi funkcjami fizycznymi i psychologicznymi. To one pośredniczą w różnych stanach emocjonalnych:

   - serotonina kontroluje impulsy, apetyt, ból, strach i niepokój;
    -noradrenalina jest odpowiedzialna za motywację i uwagę;
    -dopamina jest zaangażowana w proces skupienia uwagi, ekspresję emocjonalną, przyjemność i aspekty seksualności.

Kiedy w sieci neuronowej występuje jakiś rodzaj niestabilności, neuroprzekaźniki te nie są już produkowane w idealnej ilości, co powoduje objawy depresyjne. Dlatego leki mają na celu przywrócenie prawidłowych połączeń między neuronami, dostosowując ilość produkowanych neuroprzekaźników. Dlatego tak ważne jest stosowanie tylko medykamentów przepisanych przez lekarza. Wówczas są one dobierane indywidualnie dla każdego przypadku i przeznaczone do stymulowania określonych neuroprzekaźników.

więcej na ten temat https://spokojwglowie.pl/antydepresanty/#rodzaje
Każdy z leków  działa na inny neuroprzekaźnik.
Lekarz dobiera antydepresant  na podstawie rozmowy z pacjentem. Może się zdarzyć, że trzeba skorygować lek, bo wstępne ustalenie  nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Dlatego dopiero kolejny lek da oczekiwany efekt.
Rozmawiaj z lekarzem, bo tylko on  na podstawie kolejnego wywiadu może zmienić antydepresant lub dawkę.

Nie pamiętam dokładnie, ale chyba ktoś mi gdzieś na forum napisał

Rozbijałam na fragmenty, ktore byłam w stanie przeczytać i czytałam bardzo na raty.

Nie, bo dopasowuję to co czytam do tego, jak aktualnie się czuję.
Jak byłam na lekach, to rok nie czytałam niczego ambitniejszego, bo nie miałam ochoty i siły.

A skoro ona jest terapeutką, to nie możesz po prostu u niej tej terapii robić? Chcesz koniecznie zmieniać terapeitę po roku?

Z tego co pamiętam psycholog, którą wybrałaś jest też psychoterapeutką, więc w czym problem?

I nie, nie musisz mi wklejać linków, akurat wiem, czym się różnią.

To do kogo właściwie teraz idziesz?
Cały czas pytasz o konkretne nurty terapii, pytasz o psychoterapeutów, więc czemu nagle idziesz do psychologa? Psycholog Cię nie poprowadzi przez ten rok czekania na terapię, bo zwyczajnie nie od tego jest. To psycholog na NFZ?

Jestem w szoku, że wypytujesz nas teraz o rzeczy, które zdarzą się dopiero za rok.

Ja bym poszła do terapeuty prywatnie. Najlepiej do tego samego, do którego potem przeskoczysz na NFZ. Nie wiadomo czy psycholog będzie Cię chciał prowadzić.

Słyszałam że psychoterapeuta na psychoterapii pyta się pacjenta o cel terapii. Czy moim celem mogłoby być ustąpienie wszystkich moich objawów? Jeśli wy byliście na terapii, to co wy postawiliście sobie za cel?

Od niedawna doświadczam dużych wątpliwości czy aby na pewno mam te choroby które dotąd myślałam że mam. Dotąd myślałam że mam zespół lęku uogólnionego, fobię społeczną i depresję, ale ostatnio zaczęłam się zastanawiać czy naprawdę tak jest, czy może nie mam przypadkiem zamiast tych zaburzeń np. osobowości unikającej, dystymii, jakiegoś innego rodzaju depresji, jakiegoś innego zaburzenia lękowego niż uogólnione... Jeśli chodzi o depresję to od kiedy mi się zaczęła w 2019 roku tak trwa, tylko z miesiąca na miesiąc mi się powoli pogarsza. Więc to chyba nie jest epizod depresyjny, a czy dystymia to też nie wiem, bo np. nie mam siły się myć i nic mi już nie sprawia prawdziwej przyjemności, więc to chyba coś poważniejszego niż dystymia? Ale też nic tak poważnego jak ciężka depresja, bo nie leżę całymi dniami w łóżku i nie tnę się. A co do zespołu lęku uogólnionego to nie wiem czy mogę powiedzieć że mój lęk występuje zawsze, raczej bym to ujęła tak że się często martwię, ale napadowego lęku też chyba nie mogę sobie przypisać bo z tego co czytałam to ataki paniki chyba mnie nie dotyczą, bo są o wiele silniejsze niż to co ja mam, plus nie wiem czy objawy somatyczne, takie jak refluks, problemy z oddychaniem czy dyskomfort na skórze występują tylko w lęku uogólnionym, czy w innych rodzajach zaburzeń lękowych też mogą występować, bo ja mam objawy somatyczne... A jeśli chodzi o fobię społeczną to czytałam że da się w niej mieć np. życie zawodowe a dla mnie to nieosiągalne, więc może mam osobowość unikającą? Choć z drugiej strony osobowość unikająca chyba występuje od dziecka, a ja co prawda byłam nieśmiała, np. płakałam pierwszego dnia w przedszkolu i nie pozwoliłam mamie mnie tam zostawić tego pierwszego dnia i nie jadłam tam obiadów jak wszyscy, ale potem w podstawówce jakoś mi się udawało normalnie gadać z niektórymi rówieśnikami i jadłam obiady, dopiero tak mając 13 lat się całkiem odizolowałam... Naprawdę ciężkie to do ustalenia co mi tak naprawdę jest. I tak, wiem, pewnie napiszecie że nie powinnam sama się diagnozować, ale wizyta u psychologa została mi przełożona dopiero na 15 maja, a do psychiatry pójdę dopiero 17 kwietnia, do tego czasu te wątpliwości nie dadzą mi spokoju. A, i przepraszam że tak długo i chaotycznie napisane

Jeszcze dodatkowo niedawno zrobiłam test na DDA bo od jakiegoś czasu się zastanawiałam czy nie mam tego syndromu i większość odpowiedzi była na tak, co jest jakąś wskazówką że mogę mieć DDA, mój ojciec jest alkoholikiem, od kilku lat nie mam z nim kontaktu

Czy psycholog (nie psychoterapeuta) przyjmujący w Poradni Zdrowia Psychicznego może stawiać diagnozy chorób psychicznych? Ktoś z was miał postawioną diagnozę przez psychologa?

Dzieks za sugestie, ale nie bardzo - córka ma alergię na siersciuchy (więc koń też średnio).. dlatego kundelek jest na zewnątrz - to taki kompromis,  na koniach nie może bo inny lekarz zabrania (inna przypadłość, lepiej nie ryzykować)... w ogóle to ma słabe zdrowie, którego nie da się podleczyc, więc nic dziwnego że ma depresję ... kto przekona ją (czy mnie?) że nie jest tak źle jak jest, a nie...zawsze może być gorzej ... więc wiem, wiem trzeba się cieszyć tym co jest, a nie martwić tym czego nie ma i szukać specjalistów bo może ktoś coś wymyślił i łudzić się że się uda cokolwiek poprawic... trzeba zaakceptować, pogodzisz się z tym co Bozia dała i takie tam.... Tylko tyle...

Miałaś zbadany cały panel tarczycowy czy tylko TSH?
Obniżenie nastroju może pochodzić od niedoczynności, ale co do depresji, to jednak bym się zastanowiła. I mówię to jako osoba, która z niedoczynnością walczy od 20 lat.

Szkoda, że rodzinny nie wysłał Cię do endokrynologa. Żeby cokolwiek powiedzieć powinnaś mieć zrobiony cały panel tarczycowy, samo TSH i USG to za mało.

Nie mam żadnych objawów niedoczynności. Jestem ustawiona lekami tak, że od 2 lat praktycznie trzymam stały poziom TSH. Wcześniej, kiedy TSH mi latało, to wychodziło to dopiero w badaniach krwi. Nigdy nie zaobserwowałam korelacji między wysokim TSH i moim nastrojem. Już bardziej z niedoczynności u mnie wynikały problemy z koncentracją.

Czy kartka o takiej treści: "Podejrzewam u siebie: zespół lęku uogólnionego, depresja, fobia społeczna, DDA, osobowość unikająca, osobowość anankastyczna, dystymia, uporczywe zaburzenia nastroju, agorafobia. Nie uważam że mam te wszystkie zaburzenia, ale myślę że występuje u mnie przynajmniej część ich objawów. Jednocześnie mam wątpliwości czy mam dane zaburzenie, czy go nie mam. Możliwe że dolega mi coś jeszcze oprócz tych zaburzeń które wymieniłam" nadaje się do wręczenia psychiatrce, psycholożce i psychoterapeutce zamiast kartki z wypisanymi objawami chorób które jak dotąd myślałam że mam (fobia społeczna, zespół lęku uogólnionego, depresja)? Jeśli chodzi o tę kartkę z wypisanymi objawami to nie przepisałam wszystkich objawów tych chorób z internetu, tylko te które mnie dotyczyły

Popieram Agnes, żebyś się, Hinatro, sama nie diagnozowała - po co, czemu ma to służyć, w czym pomóc? Nie ufasz, że specjalista poradzi sobie z wychwyceniem problemów? 

Spotkań konsultacyjnych, których jednym z założeń jest właśnie uchwycenie z czym sobie nie radzisz i nad czym trzeba pracować, a co za tym idzie określenie celów terapii, będzie więcej niż jedno, dlatego nawet jeśli przy pierwszym o czymś nie wspomnisz, to te tematy spokojnie możesz poruszyć na kolejnym. Nie bój się, że coś umknie. Ponadto terapia psychodynamiczna ma to do siebie, zresztą jak sama nazwa sugeruje, że na bieżąco można wiele rzeczy korygować.