Alkohol, związek, kłótnie - Netkobiety.pl

jezeli dobrze zrozumialam jestes niepijacym alkoholikiem? jesli tak omeegaa szacun. trzeba miec naprawde jaja, zeby sie wygrzebac z nalogu.
jezeli chodzi o twoja laske to rzuc to, zanim pociagnie  cie w bagno, bo mozesz przegrac zycie, a stawka nie ejst tego warta. dziewczyne mozesz znalezcdruga, a jesli przez nia znowu poplyniesz to mozliwe ze juz nic nie bedziesz mial. a i ona cie zostawi.

No tak to można nazwać, że jestem niepijącym alkoholikiem (nienawidzę tak mówić o sobie). Jak mówię, szybko wszystko przerwałem. Przestałem kontynuować terapię, olałem mityngi, bo tam uznałem, że na co mi to, i ile można lazić, poradzę sobie. I to chyba był błąd. Po pół litra mogę polecieć w każdej chwili, ale resztki rozsądku mnie hamują, bo wiem, że na tym się nie skończy. Frustrację czuje cały czas, bo nawet jak z pozoru wygląda, że między nami jest dobrze, to u mnie w głowie jest kociołek. Sytuacje w domu: jak partnerka otwiera jakieś alko, to ja po czasie ewakuuje się do pokoju obok, bo zdzierżyć nie mogę, że ona pije. O te też kłótnie. To w info zwrotnej słyszę, że muszę żyć i nauczyć się żyć w świecie, bo alkohol będzie wszędzie, a dziczeć całe życie przed imprezami że znajomymi też nie mogę. Ona też nie będzie odmawiała bez przerwy, sama chodzić nie będzie, tylko ja będę musiał spiąć poślady i wychodzić z nią.
Te impulsy, które we mnie agresję wywołuje, w następstwie czego niszcze coś: boję się, że to pójdzie dalej, nie skończy się na niszczeniu przedmiotów, a nawet jakby zatrzymało się na tym, to tak żyć ile można? A ostatnia sytuacja: gdzie ja szarpać zacząłem, wyzywać od najgorszych? Nie uderzyłem, ale niewiele mi brakowało. To są tak silne emocje, że sam siebie do końca zatrzymać nie umiem. Ktoś kto tego nie miał, nie będzie wiedział, jak to dominuje w człowieku. I co z tym? Przepraszałem, ale ona mnie unika, rozmawia w sposób taki, jakbyśmy nie byli para, tylko jakimiś ludźmi w stosunkach służbowych. Jak to pogodzić czy wyjdzie to? Nigdy nie rozmawialiśmy o rozstaniu, nawet w mojej głowie nie było takiej myśli. Ale siedzę i rozmyślam, czy to ogarniemy wspólnie, jak robić, żeby było dobrze. Ciężko jest.

Czy w ramach empatii i zrozumienia mamy rezygnować z siebie?

Czy dlatego, że on sobie nie radzi to ona powinna zrezygnować z alkoholu w domu do końca życia?
Czy to znaczy, że nigdy nie będzie mogła zaprosić koleżanki na wino?
Czy to znaczy, że do końca życia ma rezygnować z wyjść ze znajomymi, bo jego będzie nosić z zazdrości (i o alkohol i o nią jak pójdzie sama)?
Bo on do końca życia będzie alkoholikiem.

/pytania teoretyczne bo jestem niepijąca z wyboru i gardzę alkoholem/

Na wszystkie 3 pytania jest jedna odpowiedź: TAK

Zmień alkohol na narkotyki, a zobaczysz to z innej perspektywy.

Zmień dziewczynę.
Nie widzę wspólnej przyszłości dla tak trudnych dwóch charakterów. Kumulujesz w sobie złość i stąd te wybuchy agresji.
Jeszcze trochę i przestaniesz się kontrolować, a wtedy popłyniesz. Każdy powrót do uzależnienia potęguje jego  moc i wrócić do tego co czujesz obecnie będzie bardzo trudno.
Szukaj osoby zrównoważonej. To bardzo ważne w Twoim przypadku.
Dziewczyna nie musi być całkowitą abstynentką, ale ze względu na Ciebie nie powinna  w domu  trzymać alkoholu i pić przy Tobie. Ja rozumiem jakieś imprezy w gronie znajomych czy wesela - wtedy mogłaby się napić, albo na jakimś spotkaniu z koleżankami. To co robi Twoja dziewczyna pokazuje, że zupełnie nie bierze pod uwagę Twoich bardzo ważnych potrzeb, a to nie daje nadziei na dobrą, spokojną, długą wspólną przyszłość.

albo na urwaną nogę. Czy to, że partner jest trwałe niepełnosprawny oznacza że też mam chodzić o kulach?

Jeżeli takie jest oczekiwanie autora to po prostu powinien siebie znaleźć kogoś kto myśli podobnie. Tylko, że to wcale nie rozwiązuje jego problemu.

Pomijając niestabilność emocjonalną autora, i niestety widoki na bycie przemocowcem.
Bo tutaj mam takie same zdanie jak Loka.

Natomiast popraw mnie,jeżeli sie mylę Loka, ale czy to ty nie postulowałaś w jakimś temacie że jak ty przechodzisz na dietę to twój mąż również powinien?
Aby cie w tym spierać?
U jak to ty pisałaś nie zajadać sie nutella, kiedy ty jes sałatę , czy cos w ten deseń?
Nie widzisz sprzeczności w tym co piszesz?
I mówimy o czymś tak trywialnym jak dieta, a tutaj mamy cos tak poważnego jak choroba alkoholowa.

Alkohol to taki sam narkotyk jak koka czy meta.
Tylko ze względu na uwarunkowania kulturowe, nie postrzegasz go w takich samych kategoriach.
Farmer ma tutaj racje.

Do kogoś powyżej, przepraszam za brak nicku, bo nie zapamiętałem: czy Ty zdajesz sobie sprawę w jakiej ja się znajduje sytuacji jak ona zaczyna sobie nalewac coś do kieliszka? Jak na mnie zapach czy - qrwa mac - patrzenie na gorzałe w sklepie wywołuje określone reakcje, więc wszelkich stoisk, sklepów z alko unikam. Ja na imprezy, gdzie alkohol gra główną rolę, nie chodzę. Ona też nie, ale już przebąkuje o tym, że gdzieś tam u kogoś szykuje się spotkanie, co rozumiem tak: ja idę i ty też w końcu masz wyjść i iść i nastaw się, że nikt o ciebie nie zrezygnuje z napójow procentowych.

Moge odmówić, tłumaczyć się nie muszę, albo zamknąć gęby pytajacym: a dlaczego nie wypijesz, no co ty, nie napijesz się? - mówiac, że jestem zaszyty na dupie (nie jestem, ale to nieważne) czy łykam anticol, ale ja wolę unikać takich sytuacji.
Ja widzę sam u siebie, że dobrze ze mną nie jest.
Coś złego narasta we mnie i się tak kłębi bez przerwy, ja wybucham, na razie niszcze "tylko" przedmioty, a jak nie zapanuje nad sobą i kolejnym razem jej, pisząc paskudnie, przyłoże? Tutaj ostatkiem się powstrzymałem. Czuję się z tym jak gówno, ale w chwili wybuchu, ja nie myśle o tym, co będzie potem. Jest tu, teraz i potrzeba wyładowania się.

Nie jest z Tobą dobrze a będzie jeszcze gorzej. Powód - poczucie krzywdy, które się nasila, a to budzi złość.
Masz prawo tak się czuć, a to co piszesz jest naturalną reakcją.

Dziewczyna albo jest niedojrzała emocjonalnie, brak zupełny empatti i zrozumienia, albo ma Twoje potrzeby i problemy za nic.
Tak czy tak zerwij ten związek bo Cię krzywdzi.

No dobrze Loka, a gdybyś widziała, że mąż nie potrafi się kontrolować z dietą i zjada co ugotujesz, to gotowałabyś potrawy po których choruje?

Pisałam już powyżej, że nie wykształciłeś w sobie mechanizmów radzenia sobie w trudnych sytuacjach i to jest tego efekt. Wydaje się Tobie, że inni ludzie nie mają problemów, nie mają sytuacji konfliktowych? Nie każdy jednak posuwa się do agresji, bo potrafią nad sobą panować. Ale Ty idziesz na skróty. Nie wymagasz od siebie. Najpierw uśmierzałeś bole w alko, a teraz niszcząc przedmioty lub ubliżając i potrząsając swoją partnerką.
Nie widzisz, że ugrzązłeś w błędnym kole? Bo masz problemy emocjonalne, które wyładowujesz, co powoduje poczucie winy i jeszcze większą frustrację, którą trzeba jakoś uśmierzyć, więc buzuje w Tobie jeszcze bardziej i łatwiej o pretekst do kolejnego wybuchu, potem kolejne jeszcze większe poczucie winy itd.

Rozważyłabym przed ślubem czy chcę faceta, który jest jak dziecko i nie potrafi sam siebie ogarnąć, tylko zrzuca to na mnie.
My długo gotowaliśmy sobie osobno, bo ja byłam na diecie, potem mąż był na diecie, teraz też czasami mamy ochotę na rożne dania, to gotujemy osobno.
Jak on ma ochotę na coś, czego ja chwilowo zjeść nie mogę, to zwyczajnie tego nie jem.

To, że mnie potwornie odrzucało w pierwszej ciąży od zapachu kawy nie sprawiło, że zabroniłam mężowi jej pić. Po prostu otwierałam okno. W drugiej ciąży miałam straszną ochotę na herbatę, która była niewskazana w ilościach większych niż 2 kubki na dobę, to też się ograniczyłam, ale nie stawiałam żądania mężowi, że jak ja, to on też więcej nie może. Ba, jak pytał, czy chcę, to mówiłam, że wypiłam już przydział na dzisiaj i że kolejna jutro.
Każdy jest sam odpowiedzialny za swoje zdrowie.
Ja nie mogę siedzieć w pracy i w głowie mieć tylko to, czy mąż właśnie nie wcina czegoś, czego nie powinien.

Na miejscu partnerki Autora ograniczyłabym ilość alkoholu pitego w domu na rzecz takiego pitego poza domem, jeżeli już ma ochotę, ale to nie rozwiązuje problemu Autora, tylko go maskuje. Nie rozwiązuje też tego, że czasami dziewczyna dostanie od kogoś wino albo będzie chciała tego wina do czegos użyć.

Jeszcze wracając do diety, to gdybym ja teraz dostała np. dietę cukrzycową, to nie oczekiwałabym, że mąż koniecznie dopasuje się do mnie. Bo nie uważam, żebym miała prawo, coś takiego oczekiwać.
Natomiast gdyby mąż dostał np. dietę na zbicie cholesterolu, to pewnie część nawyków zmieniłabym razem z nim, żeby nam było prościej, ale mając w głowie luz, że zawsze mogę zjeść raz czy drugi po swojemu. Tylko właśnie różnica jest taka, że dostosowałabym się z własnej woli, a nie dlatego, że ktoś tego ode mnie oczekuje i wymaga.

Partnerka Autora nie ma ochoty się do tego dostosować z jakichś powodów. Jakich, to się nie dowiemy. Jak dla mnie ich związek jest spalony i prędzej czy później się rozwali, co znowu nie rozwiąże problemów Autora, bo one tkwią w innym miejscu.

Nie jest. Ale podstawiając pod to czekoladę, to jak przeszłam na dietę to owszem, mąż robił zakupy, bo mnie na widok działu ze słodyczami strzelało, więc tu rozumiem Autora i tu jak najbardziej jestem za tym, żeby on do sklepów nie chodził, skoro go ten widok tak uderza.
Ale jednocześnie nie oczekiwałabym, że teraz mąż nie może sobie batona kupić, bo ja na zapach czekolady dostanę małpiego rozumu. Nie musiałabym siedzieć z nim, kiedy tą czekoladę je, mogłabym go poprosić, żeby zrobił tak, żebym nie widziała nawet papierka.

Wszystko jest kwestią rozmowy. U nich zamiast rozmowy jest rzucanie przedmiotami.

To pisałam, żeby znalazł sobie abstynentkę
Tylko to dalej nie rozwiąże tego, co ma w głowie. Nawet abstynentka chodzi na domówki, wesela, albo używa alkoholu do gotowania (mnie się zdarzyło całe 3x, ale niech będzie:P)

Z pierwszego postu autora wynika, że tam już są inne, pozaalkoholowe powody do nieporozumień wybuchów agresji autora, a to kasa, a to sposoby spędzania czasu.
Autor chodzi nabuzowany jak tykająca bomba i niewiele trzeba, żeby się uruchomił. Fajnie, że nie pije, ale też widać, że skupienie się na objawie nie niweluje przyczyny. Dalej ma bajzel w emocjach.

Prawda jest taka Autorze, że niezbyt w swoim stanie nadajesz się do związku z kimkolwiek. Zerwij z tą dziewczyną - ona nie ma obowiązku stać się abstynentką z Twojej przyczyny. Weź się za siebie, za zdrowienie, bo długa droga jeszcze przed Tobą. Na tym się skup bo związek żaden Ci teraz nie wyjdzie. Szkoda czasu i dzziewczyn.

No bo był. Ale tam była inna sytuacja. I inna perspektywa.
Tam był facet, który uważał, że żona powinna schudnąć, ale ona nie chce. I w tamtym przypadku jak najbardziej uważam, że rozwiązaniem sytuacji dla Autora jest wzięcie na siebie gotowania i zmiana nawyków całej rodziny. I nie chodziło mi o to, że nie wyobrażam sobie, że facet mi je naleśnika z nutellą, kiedy ja jestem na diecie, a o to, że nie wyobrażam sobie, że on WYMAGA ode mnie bycia na diecie i jednocześnie absolutnie w tym nie pomaga. Jeżeli ja na dietę idę z własnej woli czy z powodów zdrowotnych, ale dalej z WŁASNEJ woli, to nie zmuszam innych do tego, żeby się do mnie dopasowali. I wtedy sama muszę w głowie sobie ułożyć, że on tego naleśnika ma prawo zjeść. Ale na litość, tam była inna sytuacja.

I jeżeli w tamtym temacie, do którego ciągle się odwołujesz napisałaby ta otyła żona (bo jeżeli porównywać sytuacje z tym tematem, to musielibyśmy jej doradzać) mówiąc, że ona chce przejść na dietę, ale mąż je czekoladę, to też bym jej powiedziała, żeby nie przesadzała i nie zmuszała faceta do czegoś, czego facet nie chce albo nie ciągnęła go na siłę na siłownię tylko dlatego, że sama ma problem. Tyle, że powiedziałabym jej, żeby facet sobie gotował sam, skoro nie pasuje mu jej jedzenie.

Ale tam napisał mąż, ktory oczekiwał, że ona coś zmieni w momencie, kiedy ona zmienić tego nie chciała. I tutaj lekka manipulacja w postaci "Kochanie od dzisiaj ja gotuję, zróbmy sobie to tych naleśników krem z banana i kakao" ma inny wydźwięk niż "masz szlaban na nutellę, ale patrz jak ja ją jem".

Czy teraz już widzisz różnicę?

Gdyby tutaj napisała partnerka Autora to też dostałaby ode mnie radę, że może warto jednak przystopować z alkoholem w domu na jakiś czas, skoro partner ma problem i może zachęcić go do dalszej terapii.
Ale nie napisała. Więc piszę z innej perspektywy, a ona jest taka, że Autor nie ma prawa wymagać od niej abstynencji tylko dlatego, że sam jest alkoholikiem.

W punkt. Też nie rozumiem, gdzie ta niestabilność partnerki autora. Ja bym po akcji z niszczeniem przedmiotów wiała, gdzie pieprz rośnie, a po szarpaniu to już na pewno.
Nie może być tak, że karą za picie alkoholu jest niszczenie przedmiotów w jakimś amoku. Ona ma prawo napić się wina, jeśli ma ochotę. To autor nie radzi sobie z emocjami, więc to on powinien coś z tym zrobić.

Mhm. Bo zupa była za słona...
Przyczyną jest JEGO problem z alkoholem i JEGO nieumiejętność panowania nad sobą. No chyba że uważasz, że niszczenie przedmiotów jest normalną reakcją na picie wina przez partnerkę.

Otyłość też jest poważną chorobą.
Nikt nie wpędza autora w żadne problemy, on sam już to zrobił.

Nie rzucam, nie niszcze przedmiotów, kiedy ona pije to wino czy piwo, tylko grzecznie wychodzę do pokoju obok, żeby tego nie widzieć, nie czuć i nie musieć na nią patrzeć. Nerwa mam przy kłótniach, spinach, ale nic nie zrobiłem nigdy w tej sytuacji.
A właśnie to porównywanie do słodyczy - no, qrwa, śmiech na sali. Ludzie potrafią pić pod esperal, bo gorzała nie zna strachu, jak się ma ssawe alkoholowa, a ktoś wystrzeli, że to tak jak czekoladka dla otyłych... Doprawdy, tak to działa (tutaj powinna być taka emotikona, gdzie się wali głowa w ścianę).

Wpływ alko mamy dużo bardziej przebadany niż cukrów, bo i też towarzyszy on człowiekowi dużo dłużej niż cukirzenie wszystkiego.
Ale pojawia się coraz więcej publikacji pokazujących, jak cukier uzależnia, jak ludzie są przez cukier niedożywieni. Tak, tak, wiem jak to brzmi, ale tak to jest jak się je cukier zamiast wartościowych posiłków. No i ma to często opłakane skutki dla organizmu.
Mechanizm uzależniający jest silny, bo mozg nas za cukier wynagradza, a skoki insuliny powodują, że je się więcej niż powinno. Uciekanie w słodycze to tez sposób na rozładowywanie napięć i tzw. negatywnych emocji czyli jest to często mechanizm ucieczkowy, poprawiający nastrój.

Ale to wszystko tylko na marginesie, bo ja akurat zdaję sobie sprawę z niszczącego wpływu alko i mechanizmów uzależniających i wiem, jak to wszystko mniej więcej działa.
Natomiast nikt tutaj nie porównywał tych substancji i ich działania do siebie. Porównywano to, że jedna osoba, stosująca ograniczenia w spożywaniu jakiegoś produktu nie ma prawa wymagać, aby zrobił to także jej partner. Co też nie zmienia faktu, że w ramach solidaryzowania się z partnerem i nie narażania go na pokusy można wyeliminować spożywanie tego produktu w jego obecności.

I partnerka Bartiego tak robiła, tj. unikała alko, ale do czasu, a wyjaśnienie tego dlaczego być może przestała go wspierać w tym zakresie wyłożyłam we wcześniejszym poście.

Przyczyną jest jej lekceważenie jego problemu? Czyli uważasz, że odpowiednią, normalną reakcją na wypicie wina jest wybuch agresji? Że zdrowy facet tak reaguje na kobietę z kieliszkiem? Nie. Tak reaguje wyłącznie furiat i/lub alkoholik. Więc to nie jej zachowanie jest przyczyną, przyczyną jest jego alkoholizm i nieradzenie sobie z emocjami.

Nieadekwatna analogia, bo ona nie wlewa mu alkoholu do gardła. Powinno być: czy przy chorych nerkach ona mogłaby jeść przesoloną zupę. Odpowiedź brzmi: tak. Akurat mój partner ma - drobne, ale jednak - ograniczenia w związku ze stanem zdrowia i nie ma to wpływu na to, co jem ja. Jak wie, że czegoś nie powinien więcej jeść, to nie je i tyle; jest dużym chłopcem i odpowiada za siebie.

Ale zupy są dwie, a jedyny problem w tym, że autor ma pretensje, że jego jest bez smaku.

Szanowanie kogoś nie oznacza chodzenia wokół niego na paluszkach i spełniania wszystkich jego wymagań.

Partnerka na początku starała się pomóc - nie piła przy nim, nie chodzili na imprezy. Co zrobił w tym czasie autor ze swoim problemem? Nic, bo uznał, że sobie poradzi. Żadnej terapii, żadnych spotkań. Dlaczego więc ona miałaby coś robić, skoro autor sam zachowywał się, jakby problem nie istniał? Miałaby do końca życia nie móc wypić alkoholu w domu, nie zorganizować domówki itd.? Tylko po to, żeby on mógł sobie dalej odkładać rozwiązanie problemu? Śmieszne.

I ponownie: na co on tak reaguje? Na picie wina? To nie jest zbrodnia. Problemem nie jest jej kieliszek wina, bo to nic złego, tylko jego kłopoty z alkoholem.

Jeśli zupa jest słona, to normalny facet je coś innego, a nie awanturuje się, że kobiecie nie wolno jeść tego, na co ma ochotę.

Byli alkoholicy mają takie podejście. Z alkoholizmu się nie wychodzi. To już zostaje do końca życia.
Pewnie niejedna kobieta tu na forum mająca za męża byłego alkoholika potwierdzi.

Działa widok alkoholu, bo tłumaczył, prosił i nic to nie dało. Ona po prostu to lekceważy.

Tak, to zakaz.
Tak, można zabronić picia/palenia/ćpania w swojej obecności.

Nie zrzuca odpowiedzialności za picie, to nie przez nią pił.
I odpowiada się za czyny innej dorosłej osoby.

Normalny facet obraca się na pięcie i odchodzi, gdy widzi, że granice są ignorowane i cały czas przekraczane.

Na Boga, to są typowe objawy odstawienia. Czy to alkoholu czy narkotyków.
Agresja, rozdrażnienie, depresja. Tu potrzebny psycholog/psychiatra/ grupa wsparcia AA.
Może też środki farmakologiczne.
A przede wszystkim rozstanie z kobietą, która ma negatywny wpływ na autora.
Ona mu nie pomaga, a wręcz przeciwnie.

Autorze, lepiej zwiewaj z tego forum, bo za chwilę okaże się, źe masz delirkę, a z Twojej dziewczyny zrobią patologiczne dno.
Taki urok tego miejsca ;-)

Zgadzam się z pasławkiem, że Wasze problemy nie są niczym wyjątkowym, brakuje szczerej i bezpośredniej komunikacji między Wami, a zamiast tego walczycie o ważność priorytetów każdego z Was w związku, często grając nieczysto. Zacznijcie z sobą szczerze rozmawiać, także o tym, gdzie i jak się znaleźliście i dokąd to Was prowadzi.

Rozmowa jest zawsze ważna, ale druga strona musi chcieć słuchać i zrozumieć.

Zdublowany post.