R_ita2 napisał/a:AnnieF napisał/a:Jakbym miała faceta z dziećmi, to nie dałabym rady nawet pomyśleć o nich źle, bez względu na to jakie by nie były. Właśnie z miłości do niego. W tych dzieciach jest jego część. I jak się kocha człowieka, to kocha się wszystko co od niego pochodzi
Ja tak samo. Kochasz i akceptujesz wszystko, co od tego człowieka pochodzi.
Teściową też
No właśnie. To zresztą dotyczy rodzeństwa, dziadków i wszystkich spokrewnionych. Jakby pokrewieństwo magicznie rozszerzało miłość na krewniaków ;-)
Albo ma się z kimś więź, co czyni daną osobę bliską, albo nie i może wówczas nie jest tylko obojętność, ale co najwyżej rodzaj serdeczności w tym przypadku wynikająca ze zrozumienia sytuacji dzieci, których rodzina się rozpada. Ale już nie przesadzajmy z tym uświęcaniem wszystkiego, co łączy się z obiektem uczuć, bo to zakrawa o coś w rodzaju zbytniej egzaltacji po prostu i skupieniu na sobie i własnym uczuciu, nadając mu magicznej mocy.
mi jest trochę przykro, ze nie mam teściowej (No dobra, gdzieś tam żyje ale jej raczej nie poznam) bo przez to moja córka nie ma w praktyce żadnej babci. Więc przyjęłabym teściową z całym "dobrodziejstwem inwentarza". Nie znam z otoczenia złych doświadczeń z teściowymi... większość sobie chwali więc nie czuje klimatu żartów czy straszków o teściowych. Przecież to matka, która mi wychowała męża.
