Kłótnia o psa - Netkobiety.pl

Szeptuch napisał/a:

Ela210 napisał/a:

Putin uwielbia psy

W necie nie brakuje zdjęć i opisów jak Hitler kochał zwierzęta.
Jeżeli się nie mylę to 3 rzesza była prekursorem w ochronie praw zwierząt

To macie porównanie

Wcale nie jest powiedziane, że oni kochali psy, najpewniej
służą/służyły, do ocieplania wizerunku.

Szeptuch napisał/a:

rossanka napisał/a:

Tu sie akurat nie ma co czepiać. Akurat to robili dobrze.

Chodzi mi o proste kłamstwo.
Że jak ktoś lubi zwierzęta i zwierzęta lubią jego to jest dobrym człowiekiem. A to zwykle kłamstwo.

Tak samo że jak ktoś nie lubi zwierząt a zwierzęta nie lubią jego to jest złym człowiekiem. Bo to też kłamstwo.

Niektórzy ludzie nadają wręcz parapsychiczne zdolnością zwierzęta. I ogólnie że są aniołkami i idą do nieba.... Śmiech na sali
Pod artykułami w necie z pogryzienia przez psa potrafi się znaleźć wiele wiele komentarzy właśnie w tym stylu: " pies dobrego człowieka nie ugryzie " " widocznie wyczuł złe intencje " itp itd . I ci ludzie nie troillują, oni serio tak uważają

O jakim pogryzieniu teraz piszesz, co to za przypadek?

Co do miłośników jak to mówisz zwierząt - wiadomo, będą różni, sympatyczni, pozytywni, poukładani, ale i leniwi, roszczeniowi, alkoholicy, złodzieje.
Jednak z tego co doświadczyłam, gdy osoby całkiem nie lubią zwierząt to przenosi sie w znacznej większości i na ludzi, na ich postawy i zachowanie. Tacy trochę dziwacy, miałam takich znajomych i kiedyś i teraz. Generalnie dziwni ludzie.

M!ri napisał/a:

Oczywiście, że pies nie jest winny, bo nie można rozpatrywać zachowania zwierząt w kategoriach winy. Winny to jest właściciel.

Czasem tak, a czasem nie. Np gdy ktos wejdzie do kojca psa albo przeskoczy parkan prywatnej posesji, gdzie jest pies mający za zadanie pilnować terytorium. wtedy winą jest tego, kto tam wtargnął.

Nie Loka nie używajmy tak wielkich słów jak rodzina czy przyjaciel w stosunku do czegoś takiego jak zwierzęta.
Przyjacielem może być osoba równa/podobna nam intelektualnie/społecznie/emocjonalnie itp itd a nie coś takiego jak pies.
Rodzina to wspólnota,troska, miłość.szacunek itp itd

Żadne zwierze ani to miłości ani do przyjaźni nie jest zdolne,bo gdyby było było by człowiekiem.

M!ri napisał/a:

rossanka napisał/a:

A jak pisze, że ludzie w podstawowych rzeczach muszą się zgadzać (zwierze w domu, podejście do religii, dzieci, ogólnego stylu życia, wartosci) to słyszę, że za dużo wymagam i że nigdy nie spotkam kogoś, z kim zgodzę się w stu procentach.

Od kogo słyszysz? Forumowych inceli? Czy ich zdanie jest cokolwiek warte? Chyba masz swój rozum.

Nie tylko. Kobiety też tak pisały i to te bardziej rozgarnięte z tego co czytam.

Lady Loka napisał/a:

rossanka napisał/a:

Nie tylko. Kobiety też tak pisały i to te bardziej rozgarnięte z tego co czytam.

Zacytuj konkret, bo mieszasz.
Ciągle Ci wszyscy mówią, że u Ciebie problem jest właśnie odwrotny - że Ty zgadzasz się, bo Ci się wydaje, że musisz. Nikt normalny by Ci nie powiedział, że masz się dostosowywać.
Sama wszędzie piszę, że są sprawy, w których nie ma kompromisów.

Kiedyś chyba w moim temacie, wiosną albo latem napisałam, że chciałabym aby mężczyzna
-mieszkał blisko mnie (aby nie był to związek typu widzenia jedynie weekendowe)
-aby nie miał żony
-aby nie palił (źle znoszę dym)
Snake napisał mi, że mam za duże wymagania.
w tych sprawach nie da się iść na kompromis.

Lady Loka napisał/a:

rossanka napisał/a:

Nie tylko. Kobiety też tak pisały i to te bardziej rozgarnięte z tego co czytam.

Zacytuj konkret, bo mieszasz.
Ciągle Ci wszyscy mówią, że u Ciebie problem jest właśnie odwrotny - że Ty zgadzasz się, bo Ci się wydaje, że musisz. Nikt normalny by Ci nie powiedział, że masz się dostosowywać.
Sama wszędzie piszę, że są sprawy, w których nie ma kompromisów.

Kiedyś chyba w moim temacie, wiosną albo latem napisałam, że chciałabym aby mężczyzna
-mieszkał blisko mnie (aby nie był to związek typu widzenia jedynie weekendowe)
-aby nie miał żony
-aby nie palił (źle znoszę dym)
Snake napisał mi, że mam za duże wymagania.
w tych sprawach nie da się iść na kompromis.

Lady Loka napisał/a:

Ja pierdzielę, Ross, ale Ty wyolbrzymiasz!!!
Nigdzie, ale to ABSOLUTNIE NIGDZIE nie napisałam, że masz sobie brać palacza z drugiego końca Polski!
Przestań wsadzać mi w usta coś, czego tam nigdy nie było!!!

Napisałam, że to jest zmienne i tyle. Bo jakbyś się facetowi spodobała, to może by się przeprowadził bliżej albo rzucił palenie (znam takie przypadki). Jedynie żona jest niezmienna, bo nie da się mieć i nie mieć żony jednocześnie.

Koniec rozmowy z mojej strony. Znowu robisz z siebie ostatnią umęczoną, ktorej nic nigdy nie pomoże.

A moze jakby Ci się facet spodobał to i pies byłby do przełknięcia?
I tak się możemy przerzucać.

Dla mnie to był jasny komunikat - Loka nie chce psa i do głowy by mi nie przyszło przekonywać Cię, że może polubiłabyś psa swojego faceta, albo przekonała sie ogólnie do psow.

Dla mnie to zero jedynkowe.
Przymknąc oko to mogę na to, ze ktoś lubi muzyke heavy metalową, za którą ja nie przepadam, albo ogląda seriale typu Trudne sprawy, których nie cierpie - t są pierdoły, które nie mają w związku znaczenia i gdzie idzie sie dogada

Nie wiem, czy wypada się wtrącać , ale i tak to zrobię. Loka, z mojej perspektywy rossanką ma dużo racji w tym, co tu napisała. Dlaczego kwestia psa może być na tyle ważna, żeby pod jej kątem wybierać potencjalnego partnera, a mieszkanie blisko - nie? Jasne, da się takie rzeczy rozwiązać, ale raczej na dalszym etapie znajomości, nikt dla nowopoznanej osoby się nie przeprowadzi, więc jeżeli dla kogoś ważne jest, żeby już na etapie poznawania się mieć drugą osobę blisko, to to wymaganie jest zrozumiałe. Tak jak Ty nie zaczniesz się oswajać z psami dla faceta, którego widziałaś raz w życiu, tak facet, który widział raz w życiu rossankę, nie przeprowadzi się do jej miasta.

SaraS napisał/a:

Nie wiem, czy wypada się wtrącać , ale i tak to zrobię. Loka, z mojej perspektywy rossanką ma dużo racji w tym, co tu napisała. Dlaczego kwestia psa może być na tyle ważna, żeby pod jej kątem wybierać potencjalnego partnera, a mieszkanie blisko - nie? Jasne, da się takie rzeczy rozwiązać, ale raczej na dalszym etapie znajomości, nikt dla nowopoznanej osoby się nie przeprowadzi, więc jeżeli dla kogoś ważne jest, żeby już na etapie poznawania się mieć drugą osobę blisko, to to wymaganie jest zrozumiałe. Tak jak Ty nie zaczniesz się oswajać z psami dla faceta, którego widziałaś raz w życiu, tak facet, który widział raz w życiu rossankę, nie przeprowadzi się do jej miasta.

To ja wytłumaczę jeszcze raz

Ross napisała, że kobiety jej coś tam zarzucają. Zapytana o konkret napisała:
"Snake napisał mi, że mam za duże wymagania.
w tych sprawach nie da się iść na kompromis."

A ja napisałam, że jedyną rzeczą, która moim zdaniem na liście Ross absolutnie nie jest kompromisowa jest żona, a reszta to już kwestia własnych preferencji.
A potem napisałam, że najpierw warto przemyśleć te rzeczy, które są zerojedynkowe i na ich podstawie wyrobić sobie konkretne oczekiwania, a potem przemyśleć te rzeczy, które są dla nas ważne, ale nie są tymi rzeczami kategorycznymi (ja za takie uważam ślub i dziecko, bo cała reszta jest do dogadania) i zastanowić się, które z nich również będą tymi kwestiami zerojedynkowymi. Jako swój przykład podałam psa.

Nigdzie nie napisałam, że Ross ma swoje preferencje zmieniać, nigdzie nie napisałam, że ma szukać palacza z drugiego końca Polski, nigdzie nie napisałam, że jej preferencje są głupie. Nigdzie nie napisałam, że ma z nich zrezygnować. Ba, uważam, że jeżeli tak chce szukać, to ja życzę szczęścia. I nie piszę tego z sarkazmem tylko normalnie, bo to znaczy, że Ross wreszcie się nauczyła nie rezygnować z siebie tylko po to, żeby się komuś innemu przypodobać.

Zresztą rozmawiamy też tu o różnych rzeczach, bo Ross podaje preferencje odnośnie samego poznawania się, a ja już mówię o preferencjach odnośnie konkretnego związku i wspólnego życia razem, gdzie miejsce zamieszkania omawia się wspólnie.

A co do samej odległości pomiędzy osobami, które się spotykają, to zależy od chęci i zaangażowania, czasami z osobą, która mieszka 30km dalej można się widzieć częściej niż z kimś, kto mieszka ulicę od nas. A druga sprawa jest taka, że jeżeli nie jesteśmy w stanie znaleźć nikogo tak blisko, to siłą rzeczy można albo poszukiwania olać, albo obszar rozszerzyć, a potem się zobaczy, co z tego wyjdzie jeżeli już wejdzie temat wspólnego mieszkania.

rossanka napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

To ja wytłumaczę jeszcze raz

Ross napisała, że kobiety jej coś tam zarzucają. Zapytana o konkret napisała:
"Snake napisał mi, że mam za duże wymagania.
w tych sprawach nie da się iść na kompromis."

A ja napisałam, że jedyną rzeczą, która moim zdaniem na liście Ross absolutnie nie jest kompromisowa jest żona, a reszta to już kwestia własnych preferencji.
A potem napisałam, że najpierw warto przemyśleć te rzeczy, które są zerojedynkowe i na ich podstawie wyrobić sobie konkretne oczekiwania, a potem przemyśleć te rzeczy, które są dla nas ważne, ale nie są tymi rzeczami kategorycznymi (ja za takie uważam ślub i dziecko, bo cała reszta jest do dogadania) i zastanowić się, które z nich również będą tymi kwestiami zerojedynkowymi. Jako swój przykład podałam psa.

Nigdzie nie napisałam, że Ross ma swoje preferencje zmieniać, nigdzie nie napisałam, że ma szukać palacza z drugiego końca Polski, nigdzie nie napisałam, że jej preferencje są głupie. Nigdzie nie napisałam, że ma z nich zrezygnować. Ba, uważam, że jeżeli tak chce szukać, to ja życzę szczęścia. I nie piszę tego z sarkazmem tylko normalnie, bo to znaczy, że Ross wreszcie się nauczyła nie rezygnować z siebie tylko po to, żeby się komuś innemu przypodobać.

Zresztą rozmawiamy też tu o różnych rzeczach, bo Ross podaje preferencje odnośnie samego poznawania się, a ja już mówię o preferencjach odnośnie konkretnego związku i wspólnego życia razem, gdzie miejsce zamieszkania omawia się wspólnie.

A co do samej odległości pomiędzy osobami, które się spotykają, to zależy od chęci i zaangażowania, czasami z osobą, która mieszka 30km dalej można się widzieć częściej niż z kimś, kto mieszka ulicę od nas. A druga sprawa jest taka, że jeżeli nie jesteśmy w stanie znaleźć nikogo tak blisko, to siłą rzeczy można albo poszukiwania olać, albo obszar rozszerzyć, a potem się zobaczy, co z tego wyjdzie jeżeli już wejdzie temat wspólnego mieszkania.

właśnie opisałam rzeczy dla mnie zero jedynkowe.

Kontakty internetowe, telefoniczne mam chętnie, ale z koleżankami albo znajomymi mężczyznami z daleka, z którymi tylko pisze, z takimi kolegami, Partrner ma byc namacalny.
Żle się czuje w kontaktach na odległość.
Wychowałam się w latach 80 90 bez internetu, for. Na forach pierwszy raz zaczełam bywac około 30ki to nbyła nowośc, Jestem nauczona kontaktów na żywo. Internet to dla mnie dodatek.
Na tej zasadzie mam internetowego kolege, już chyba 8 lat będzie, piszemy do siebie, dzielimy swoimi codziennymi aktywnościami, piszemy co sie u nas dzieje ale na tym koniec. To jest znajomość koleżenska a nie żadna damsko meska i nigdy taka nie była.

No i dobrze.
Jak sobie to przemyślałaś i to dla Ciebie są dealbreakery to idź za tym zamiast się ciągle pytać innych czy to dobrze.

Widziałam parę jego sensownych wypowiedzi, potem jakby mu coś pstryknęło w głowie, pisał głupoty, zaczęła się równia pochyła, a tekstem o "czymś takim jak zwierzęta" dobił dobrą opinię o sobie.  I pewnie nie tylko u mnie.
Myślę że nawet zapatrzona w niego ulle, trochę się nad tym zastanowi.

Szeptuch napisał/a:

Ela210 napisał/a:

Putin uwielbia psy

W necie nie brakuje zdjęć i opisów jak Hitler kochał zwierzęta.
Jeżeli się nie mylę to 3 rzesza była prekursorem w ochronie praw zwierząt

Tu sie akurat nie ma co czepiać. Akurat to robili dobrze.

madoja napisał/a:

Szeptuch napisał/a:

nie używajmy tak wielkich słów jak rodzina czy przyjaciel w stosunku do czegoś takiego jak zwierzęta..

Ja prdl, miałam Cię za lepszego i normalniejszego gościa.

Bardzo mi smutno że się rozczarowałaś.
Ale nic nie poradzę.
Do zwierząt mam stosunek obojętny a do wielbicieli zwierząt negatywny.
I nie chce mi się pisać ponownie dlaczego

Cobyście nie mówili zwierzęta to nie ludzie. Inaczej reagują, inaczej przeżywają. A jakby jeszcze w tym domu pojawił się niemowlak, jak zareagowałby pies? O tym też warto pomyśleć. Psy potrafią być wdzięczne ale też potrafią zaatakować z niewiadomego powodu.

Tamiraa napisał/a:

Szeptuch napisał/a:

Bardzo mi smutno że się rozczarowałaś.
Ale nic nie poradzę.
Do zwierząt mam stosunek obojętny a do wielbicieli zwierząt negatywny.
I nie chce mi się pisać ponownie dlaczego

Cobyście nie mówili zwierzęta to nie ludzie. Inaczej reagują, inaczej przeżywają. A jakby jeszcze w tym domu pojawił się niemowlak, jak zareagowałby pies? O tym też warto pomyśleć. Psy potrafią być wdzięczne ale też potrafią zaatakować z niewiadomego powodu.

A ludzie to nie? Nie miałaś nigdy sytuacji, że obcy chciał Ci przywalić czy był ogólnie agresywny, albo napastliwy, a nic mu nie zrobiłaś?

Co do niemowlaka, to jakby miał zareagować, zjeść go czy Co?
Z resztą teraz dużo ludzi ma dzieci, psy, koty, chomiki.
To nie jest taj, że przygarnia kotka czy pieska jakaś stara panna czy zdziwaczały stary kawaler.
Często jest właśnie idwrotnie, rodzina z dziećmi przygarnia psy, koty, papużki, żółwie, a osoby mieszkające samotnie nie, bo nie chcą zostawiać zwierzaka samego na wiele godzin, albo mają kłopoty zdrowotne i w razie czego wiedzą, że w domu nue mają domowników, którzy zajęliby się zwierzaciem.

Osobiście miałem Kolegę Szeptucha za wartościowego człowieka, ale po wpisach w tym wątku straciłem nadzieję, że tak jest. Określaniem zwierzęcia jako "czegoś takiego" rozwiałeś moje wątpliwości. Jeśli dla kogoś miejsce psa jest np. wyłącznie na krótkim łańcuchu w budzie, gdzie jest traktowany wyłącznie jako żywy system ostrzegania, to ja nawet z nim nie dyskutuję. Nie mam zaufania do kogoś, kto traktuje inne czujące istoty z pogardą czy nawet obojętnością. Tym bardziej, jeśli ma negatywny stosunek do ludzi, którzy te istoty szanują, troszczą się o nie czy nawet na swój sposób "kochają". Czy przynajmniej się nimi interesują.

Pomijając już całkowicie symaptię, przywiązanie czy szacunek do zwierząt, to nie od dzisiaj wiadomo, że są one, szczególnie wyższe kręgowce są zdolne do odczuwania emocji czy uczuć podobnych do tych, jakie odczuwamy my. Tak inteligentne zwierzaki jak psy czy koty to już w szczególności mogą odczuwać stany emocjonalne swoich opiekunów czy osób postronnych. Nie jest to żadna ckliwa opowiastka o tym, jak to zwierzątka są kochane i urocze. To czyste naukowe fakty.

Problemem jest tutaj nie stosunek faceta do psa, bo to NORMALNE, że traktuje się takie zwerzę, jako członka rodziny czy powiedzmy bliskiego przyjaciela. Dziwne jest to, że gość nie potrafi pogodzić interesu zwierzaka z potrzebami kobiety. Nie bierze pod uwager tego, żę psa można wielu rzeczy nauczyć a ona sam się przyzwyczai do tej dziewczyny. Nie musi jej traktować jak swojej pani, ale będzie ją tolerował.

Jedni lubią zwierzęta a inni nie, co akurat nie uprawnia tych drugich do wygadywania czystych bzdur. W każdym razie ciężko tym drugim jest chyuba zerozumieć, że do zwierzęcia można się przywiązać, kiedy jest ono ważnym "elementem" naszego życia. Jest się za niego odpowiedzialnym i nie można się go ot tak po prostu pozbyć.

Tamiraa napisał/a:

Cobyście nie mówili zwierzęta to nie ludzie. Inaczej reagują, inaczej przeżywają. A jakby jeszcze w tym domu pojawił się niemowlak, jak zareagowałby pies? O tym też warto pomyśleć. Psy potrafią być wdzięczne ale też potrafią zaatakować z niewiadomego powodu.

Sama nigdy nie miałam psa, a bardzo o tym marzę i mimo, że naturalnym jest dla mnie uważanie psa za członka rodziny to zgadzam się z tym co napisałaś- zwierzęta to nie ludzie.

Alea napisał/a:

teraz też mam psa i kota, obaj są  przygarnięci z ulicy, po przejściach,  ze specjalnymi potrzebami z powodu chorób.  Nigdy jednak nie pozwalałam zwierzętom na spanie w łóżku,  jedzenie przy stole, czy nie całowałam po pyszczkach. Uważam,  że zwierzęta mają swoje miejsce w domu( do spania, jedzenia), mają  swoje prawa, ale nigdy nie będą dla mnie na równi z członkami rodziny.

Podziwiam za przygarnięcie psów z ulicy ze specjalnymi potrzebami z powodu chorób. Sama śledzę wiele fundacji i stron schronisk ale z racji braku doświadczenia w prowadzeniu psów nie zdecyduje się na psa po przejściach, szukam dobrej hodowli z ZKwP po zdrowych fizycznie i ułożonych rodzicach, by nie wyrządzić takiej znajdce jeszcze większej krzywdy swoim brakiem doświadczenia. I tak pewnie zrobimy psie przedszkole i podstawowe szkolenie z posłuszeństwa, ale no nie podjęłabym się opieki nad straumatyzowanym z ulicy psem : ) Co do spania w łóżku, jedzenia przy stole czy całowania po pyszczku- mam to samo zdanie co ty, ale życie pokaże czy będę w tym konsekwentna i pies nie będzie z nami spał (mamy łóżko 200x200, pomieścilibyśmy się czasem w czwórkę). Wiem, że dla męża to nie do pomyślenia takie spanie, ale to też wyjdzie w praniu.

Co do samych zwierząt, to my sle, ze jak ktos nie chce to niech ich nie ma, tak samo jak ktoś nie chce dzieci, to tezniech ich nie ma.
Niektórzy nie nadają się na włascicieli psów czy kotów, ale i wielu nie nadaje się na rodziców. Przykład z przedwczoraj, matka z córką wraca ze spaceru, córka marudzi a matka do niej: ale z ciebie maruda, mam cie dosyć, wez sie już uspokój, głupia jesteś. Córka może miała 2 lata.
Lepszy inny przypadek, pare lat temu, ale jakoś mi utkwiło w głowie, wracałam z pracy i mijałam matkę z córką, córka stała przerażona, może miała 6 lat a matka do niej: zaj...bie cie, jak mi się nie uspokoisz, czego kur..a znowu chcesz, beznadziejna jesteś i do niczego sie nie nadajesz. Na rodzicielstwo powinno być pozwolenie. Gdy chcesz adoptować t prześwietla Cię na rózne strony. Jak urodzisz - wolna wola, możesz pić w ciąży, palic przy dziecku, wyzywac je, poniżać, być beznadziejnym rodzicem, ale jesteś rodzicem, a dziecko zabiorą dopiero jak sa poważne zaniedbania czy poważna przemoc fizyczna, co zagraż ażyciu dziecka.

Rossanka napisał/a:

Co do samych zwierząt, to my sle, ze jak ktos nie chce to niech ich nie ma, tak samo jak ktoś nie chce dzieci, to tezniech ich nie ma.
Niektórzy nie nadają się na włascicieli psów czy kotów, ale i wielu nie nadaje się na rodziców. Przykład z przedwczoraj, matka z córką wraca ze spaceru, córka marudzi a matka do niej: ale z ciebie maruda, mam cie dosyć, wez sie już uspokój, głupia jesteś. Córka może miała 2 lata.
Lepszy inny przypadek, pare lat temu, ale jakoś mi utkwiło w głowie, wracałam z pracy i mijałam matkę z córką, córka stała przerażona, może miała 6 lat a matka do niej: zaj...bie cie, jak mi się nie uspokoisz, czego kur..a znowu chcesz, beznadziejna jesteś i do niczego sie nie nadajesz. Na rodzicielstwo powinno być pozwolenie. Gdy chcesz adoptować t prześwietla Cię na rózne strony. Jak urodzisz - wolna wola, możesz pić w ciąży, palic przy dziecku, wyzywac je, poniżać, być beznadziejnym rodzicem, ale jesteś rodzicem, a dziecko zabiorą dopiero jak sa poważne zaniedbania czy poważna przemoc fizyczna, co zagraż ażyciu dziecka.

Podałaś przykład jakiejś patologii. Z jednej strony dzieciom pozwala się na wiele, a z drugiej traktuje jak dorosłych. Różnica jest taka, że dziecko kiedyś dorasta i będzie miało swoje dzieci.

Alea napisał/a:

R_ita2 napisał/a:

Sama nigdy nie miałam psa, a bardzo o tym marzę i mimo, że naturalnym jest dla mnie uważanie psa za członka rodziny to zgadzam się z tym co napisałaś- zwierzęta to nie ludzie.

Podziwiam za przygarnięcie psów z ulicy ze specjalnymi potrzebami z powodu chorób. Sama śledzę wiele fundacji i stron schronisk ale z racji braku doświadczenia w prowadzeniu psów nie zdecyduje się na psa po przejściach, szukam dobrej hodowli z ZKwP po zdrowych fizycznie i ułożonych rodzicach, by nie wyrządzić takiej znajdce jeszcze większej krzywdy swoim brakiem doświadczenia. I tak pewnie zrobimy psie przedszkole i podstawowe szkolenie z posłuszeństwa, ale no nie podjęłabym się opieki nad straumatyzowanym z ulicy psem : ) Co do spania w łóżku, jedzenia przy stole czy całowania po pyszczku- mam to samo zdanie co ty, ale życie pokaże czy będę w tym konsekwentna i pies nie będzie z nami spał (mamy łóżko 200x200, pomieścilibyśmy się czasem w czwórkę). Wiem, że dla męża to nie do pomyślenia takie spanie, ale to też wyjdzie w praniu.

Ja kota przygarnęłam za malucha i mam go już wiele lat i teraz zaczął chorować na tarczycę,  więc i dieta i leczenie konieczne. Pies nie był bezpośrednio z ulicy, bo ze schronu - senior. Ale też dopiero z wiekiem zaczął chorować. Chodziło mi o to, że zabezpieczam wszelkie potrzeby swoich zwierząt,  ale mimo to nigdy nie będą dla mnie członkami rodziny. Nigdy też nie stawiam zwierzęcia wyżej lub choćby na równi z ludźmi.  Każdemu wedle potrzeb .

Jak wygląda w praktyce stawiania zwierzęcia wyżej niż członka rodziny? Zastanawia mnie takie podejście? Na przykład pies dostanie dziś obiad a mąż nie, albo wyjde z psem na spader, a z dzieckiem nie bo włacze mu bajkę? - przerysowuje ale jak to wygląda? U nas w domu zwierzęta były wlasnie członkami rodziny, ale nigdy jakoś nie czułam, ze są w hierarhii ważniejsze, nawet do głowy mi snie przyszło pomyśleć o takiej hierarchii, wszystko odbywało się spontanicznie.

Tymczasem co u Autorki tematu. Autorko jak si e dalej sprawa potoczyła, bo zamilkłaś po 3 wpisach?

rossanka napisał/a:

Alea napisał/a:

Ja kota przygarnęłam za malucha i mam go już wiele lat i teraz zaczął chorować na tarczycę,  więc i dieta i leczenie konieczne. Pies nie był bezpośrednio z ulicy, bo ze schronu - senior. Ale też dopiero z wiekiem zaczął chorować. Chodziło mi o to, że zabezpieczam wszelkie potrzeby swoich zwierząt,  ale mimo to nigdy nie będą dla mnie członkami rodziny. Nigdy też nie stawiam zwierzęcia wyżej lub choćby na równi z ludźmi.  Każdemu wedle potrzeb .

Jak wygląda w praktyce stawiania zwierzęcia wyżej niż członka rodziny? Zastanawia mnie takie podejście? Na przykład pies dostanie dziś obiad a mąż nie, albo wyjde z psem na spader, a z dzieckiem nie bo włacze mu bajkę? - przerysowuje ale jak to wygląda? U nas w domu zwierzęta były wlasnie członkami rodziny, ale nigdy jakoś nie czułam, ze są w hierarhii ważniejsze, nawet do głowy mi snie przyszło pomyśleć o takiej hierarchii, wszystko odbywało się spontanicznie.

Tymczasem co u Autorki tematu. Autorko jak si e dalej sprawa potoczyła, bo zamilkłaś po 3 wpisach?

Mogę  odwrócić  Twoje pytanie i zapytać,  co to znaczy, że  traktujesz zwierzęta,  jak członków rodziny? Zasiadasz z nimi do wspólnego stołu , zabierasz na uroczystości rodzinne, tulisz, całujesz , rozmawiasz o ważnych dla Was sprawach?
Znam takich, co tak właśnie robią , a z drugiej strony gardzą człowiekiem.
Nie nazywam swoich zwierząt rodziną,  bo nią  nie są i tyle.

Szeptuch napisał/a:

rossanka napisał/a:

A to jestem ja akurat i mam zwierzeta od dziecka. Czemu oceniłbyś mnie negatynie, z ciekawosci pytam bo i tak się pewnie nigdy nie zobaczymy osobiscie.

A pisałem już o tym tutaj.
Wszyscy wielbicie zwierząt których znam( podkreślam, których znam, a nie wszyscy na całej planecie) byli ludźmi którzy nie potrafili stworzyć żadnych poprawnych relacji z ludźmi.
Zgorzkniałość, wycofanie, pretensjonalne traktowanie otoczenia sprawiło że było sami.
I zamiast zastanowić się nad sobą, że to może w nich jest wina to uczepili się myśli że " przecież zwierzęta mnie lubią więc to ja jestem dobrym człowiekiem, a to oni są źli" I skupili się na tej myśli, zatracili że zwierzęta są ich przyjaciołomi, rodziną. I tak tkwią.  I widzę ten szkodliwy mechanizm że zwierzęta zastępują kontakt z innym człowiekiem, zanika chęć poznawania, życia, starania się. Bo relacja z człowiekiem nie polega na tym że nasypie mu się karmy do miski i on jest wierny, będzie przy nas. Trzeba też coś dawać od siebie. Uważam że internet w połączeniu z właśnie domowymi zwierzętami daje niesamowite szkodliwe rezultaty. Coraz więcej wyobcowanych ludzi.

A co jeśli wielbiciele zwierząt stworzyli poprawne relacje z innymi ludzmi, maja rodziny, dziecko, dzieci itd? Naokoło pełno takich, mają małżonków dzieci, zwierzęta, przygarniają koty ze schroniska, mają psa, czasem wliczbie mnogiej jeśli warunki pozwalają? Naokoło pełno takich rodzin.
Tacy, którzy sa wielbicielami zwierząt i są sami,
Tacy, którzy sa wielbicielami zwierząt i nie sa sami (maja małżeństwa, dzieci itd).
Tacy, którzy nie lubią zwierząt i sa sami.
Tacy, którzy nie lubią zwierząt i stworzyli rodziny, mają mężó, żony, dzieci itd.

rossanka napisał/a:

Szeptuch napisał/a:

A pisałem już o tym tutaj.
Wszyscy wielbicie zwierząt których znam( podkreślam, których znam, a nie wszyscy na całej planecie) byli ludźmi którzy nie potrafili stworzyć żadnych poprawnych relacji z ludźmi.
Zgorzkniałość, wycofanie, pretensjonalne traktowanie otoczenia sprawiło że było sami.
I zamiast zastanowić się nad sobą, że to może w nich jest wina to uczepili się myśli że " przecież zwierzęta mnie lubią więc to ja jestem dobrym człowiekiem, a to oni są źli" I skupili się na tej myśli, zatracili że zwierzęta są ich przyjaciołomi, rodziną. I tak tkwią.  I widzę ten szkodliwy mechanizm że zwierzęta zastępują kontakt z innym człowiekiem, zanika chęć poznawania, życia, starania się. Bo relacja z człowiekiem nie polega na tym że nasypie mu się karmy do miski i on jest wierny, będzie przy nas. Trzeba też coś dawać od siebie. Uważam że internet w połączeniu z właśnie domowymi zwierzętami daje niesamowite szkodliwe rezultaty. Coraz więcej wyobcowanych ludzi.

A co jeśli wielbiciele zwierząt stworzyli poprawne relacje z innymi ludzmi, maja rodziny, dziecko, dzieci itd? Naokoło pełno takich, mają małżonków dzieci, zwierzęta, przygarniają koty ze schroniska, mają psa, czasem wliczbie mnogiej jeśli warunki pozwalają? Naokoło pełno takich rodzin.
Tacy, którzy sa wielbicielami zwierząt i są sami,
Tacy, którzy sa wielbicielami zwierząt i nie sa sami (maja małżeństwa, dzieci itd).
Tacy, którzy nie lubią zwierząt i sa sami.
Tacy, którzy nie lubią zwierząt i stworzyli rodziny, mają mężó, żony, dzieci itd.

Ale ja wyraźnie zaznaczyłem.
Że moje zdanie opiera się na kontaktach które ja miałem.
Nie opisywałem wszystkich wielbicieli zwierząt.
Po prostu dla mnie ktoś kto uważa zwierzę za równoważnego partnera nie nadaje się do budowania z nim relacji.
Ale to ja tak uważam.
Ktoś może mieć zupełnie odwrotnie stanowisko.
Problem jest taki jak widzisz w wpisach niektórych, dla nich nie masz prawa nie lubić zwierząt, bo od razu jesteś złym człowiekiem.

R_ita2 napisał/a:

rossanka napisał/a:

Czy  ja wiem czy patologia? Ten pierwszy przykład to z osiedla. Normalna rodzina, chodza na spacery, dziecko brudnie nie lata, pracują, opłacają mieszkanie, alkoholu tam nie widać. Na wygląd normalna rodzina, tylko jak mijasz tę kobietę to czasem słyszysz takie odzywki do dziecka. Ojciec zaś nigdy tak się nie zachowuje.

Patologia i to głęboka patologia. Patologia to nie tylko bród, smród, głód i alkohol. W dobrych domach też masz swoje patologie opakowane w ładny papierek i to co opisałaś to przykład jednego z nich. Co z tego, że "wyprowadzają" dziecko, nie jest brudne a oni pracują i opłacają mieszkanie skoro tak źle traktują swoje dzieci i niszczą im psychikę i życie? Nie tylko zaniedbywanie emocjonalne dzieci ale też takie traktowanie dzieci to też patologia Rossanko.

Tylko co im zrobią?
Dziecko wyglada dobrze, nakarminone, Mają dobry wózek, samochód, mieszkanie, pijani nie chodzą, ubrani normalnie, na codzień praca, zakupy - takich rodzin sa miliony.
To patologia byłaby w większości społeczeństwa.