jakis_czlowiek - życiowe problemy - Netkobiety.pl

To się naucz Próbuj. Korona z głowy od tego nie spada.

Kto chce, znajdzie sposób
Kto nie chce, znajdzie powód

A to nie Twoje

Wielokropek

Stwarzają szansę.

Dobrze to wiem. Walczę z tym od lat. Tylko i tak mi za wolno to idzie. Jak jest coś, co wymaga ode mnie działania, to nie mam z tym problemu. No chyba, że chodzi o podrywanie xD

Bardzo zabawne...

Ej, więcej luzu Tyle dobrego, że mieli możliwość wyboru w jakie zwierzę mieliby być przemienieni

Imprezy są... przereklamowane. Poza tym, to jeszcze zależy o jaki typ imprez chodzi.

Sztywne, bardzo zachowawcze podejście faktycznie wiele utrudnia, czy wręcz uniemożliwia.

To za jakiej "puli" osób chcesz kogoś poznać? Jeśli nie z nieznajomej

Bo firmowe imprezy z kolei są przecież specyficzne, zawężają mocno krąg osób, bo do pracowników wyłącznie (co do zasady przecież są to imprezy bez osób towarzyszących), no chyba że masz na myśli imprezy nie tyle firmowe, co jakieś branżowe, ale czy wtedy masz możliwość uczestniczyć w takich?

Racjonalizacja i wypieranie.
Autorze. Problem nie jest brak związków, znajomości czy seksu.
Problem jest w tym, że świadomie sam jesteś swoim największym sabotażystą.

Oj zdziwiłabyś się. Minimum połowa kont dziewczyn jest stworzona chyba tylko po to żeby:
- promować instagrama
- promować swoją firmę/działalność
- zbierać pary i podbijać sobie ego
- znaleźć kogoś na seks
- po prostu robią konto dla jaj albo z ciekawości, a nie szukają żadnej relacji

Dodatkowo jest masa jakichś fake kont, itp.

Po 2 miesiącach uważam, że normalnych kont dziewczyn jest tam może z 20%. Chociaż pewnie u facetów to wygląda podobnie^^

No powtórzę to co pisałem: największy problem mam z brakiem wiary w siebie, niskim poczuciem własnej wartości, itp. Tylko tego nie da się ot tak przezwyciężyć, gdy pewne wzorce wbijano mi od dzieciaka. Więc dlatego muszę iść do tego terapeuty. A jak to nie pomoże, to pech, trzeba będzie się nauczyć żyć samemu.

Ale terapeuta Cię magicznie nie odczaruje. Skoro masz świadomość swoich braków w postaci powyższych co wymieniłeś, to może najpierw warto popracować nad samym sobą, a dopiero potem otworzyć się na szukanie związku?

Nie, nie odczaruje, ale może przyspieszy coś... Ja walczę z sobą od nastu lat... Zanim zacząłem studia to w ogóle byłem totalnym życiowym zerem. Teraz jest trochę lepiej. Ale ten progres postępuje cholernie wolno.

Równie dobrze mogę zaakceptować to, że nigdy nie będę z nikim i umrę jako samotny prawiczek. A ciało odnajdą po 2 latach, bo nikt nie będzie o mnie pamiętał xD Bo jeśli nie teraz, to już nigdy. Za chwilę się zrobię po prostu za stary.

Robienie z siebie ofiary losu nie jest atrakcyjne w oczach innych. Może od tego powinieneś zacząć. Nie wiesz jak potoczy się Twoje życie. Myślę że akceptacja tego prostego założenia bardzo pomaga w ... wyluzowaniu, w odpuszczeniu gonitwy myśli a przede wszystkim w popuszczeniu tego ciśnienia i parcia.

Klucz do radości życia.

No fajnie, tylko jak przez 20-30 lat ma się w domu wbijane do głowy takie rzeczy jak:

- dorośli ludzie powinni tylko skupiać się na pracy/domu/założyć rodzinę
- dorosłym ludziom nie wypada się bawić
- hobby to strata kasy i czasu
- sport, a zwłaszcza piłka nożna (czyli to co lubię i robię całe życie), to głupota
- nie ma nic mniej przyjemnego niż seks
- bliskość to coś, czego się nie powinno pokazywać ludziom
- twoje zdanie się nie liczy
- itp.

To ciężko serio zmienić coś w głowie, nawet jakby się próbowało. To są rzeczy, których naprostowanie może trwać całe życie. Wiem, że większość ludzi by to miała gdzieś, widocznie ja mam za słabą psychikę i takie rzeczy mocno mi się utrwaliły.

Nie, po prostu czasem potrzeba mi jakiegoś bodźca, żebym uwierzył, że coś się da.

A czy zdarza ci się czuć gniew? Mam na myśli ten pozytywny, gdy ktoś działa na twoją niekorzyść.
Pytam bo ten gniew mi zawsze pozwalał gdzieś być blisko siebie, on mi mówił rób po swojemu. Mimo, że nie zawsze dobre rzeczy z tego wychodziły, to uważam, że tak musiało być, bym w końcu dotarła do tego co ja myślę o niektórych sprawach i o sobie, a nie co inni mi wmawiali.

Strach ma wielkie oczy A podryw jest niezręcznością, ale nie ma od tego ucieczki. Zazwyczaj się wyskakuje z jakimś tekstem od czapy. I druga osoba albo zachowa się nieładnie, spławi albo (chyba jednak częściej) uratuje z tej niekomfortowej sytuacji i wyrówna poziom cringe’u.

Ile razy palnęłam coś tak durnego, że mnie aż uszy piekły, pot na skroniach wyskakiwał, i się w myślach od baranów cisnęłam, zastanawiając się kto mnie opętał. Ale niepotrzebnie Zazwyczaj rozmowa się rozwijała i nabierała z każdym zdaniem lepszej formy.

Mój były do dzisiaj czasem mi przypomni w formie żartu jak go zagadałam pod kioskiem XD i się śmiejemy oboje z tego. No co? Chciałam go tylko poznać a nie powalić z miejsca swoją… nie wiem… cotoniejaością. Takie sytuacje mają dużo uroku. Zazwyczaj te pierwsze teksty się pamięta

Drugi chłopak sam wspomina „pamiętasz co ci powiedziałem jak pierwszy raz się zobaczyliśmy?” Pamiętam, bo mnie na łopatki rozwalił jednym zdaniem. On uważa, że wrócił ponownie zagadać, bo się za pierwszym razem przeraził swoją głupotą ale że się uśmiechnęłam przyjaźnie to wrócił i gadaliśmy przez dwie godziny, i tak to się potoczyło.

Trzeci z kolei wspomina „zapukałem, otworzyłaś drzwi, ja oniemiałem, stałem jak słup soli a ty wtedy powiedziałaś to i to…” i beka XD Takie sytuacje mogą się same rozładować, naprawdę. Wystarczy trochę dystansu, dobrej woli, uśmiechu…

Spróbuj, działaj bo jak nie to popamiętasz XD Kremika tu sprowadzę. Zobaczysz! ^.^

Podobnie jak z innymi lękami nie ma innej rady, trzeba je oswajać poprzez styczność, kontakt, wystawianie się na takie sytuacje.

Jak będziesz gotowy, wtedy ruszaj, bo samo gadanie na tapczanie nie pomoże. Będziesz musiał prędzej czy później ruszyć do działania i zetknąć się z całą gamą emocji jakie w takich sytuacjach są naturalne. A praktyka czyni mistrza więc nie zwlekaj. Za rok możesz być już zupełnie inną Szamanką

Z problemami psychicznymi, czy z nastawieniem psychicznym, którego masz świadomość, a którego nie chcesz zmienić? Impuls powinien wyjść z wewnątrz, z Twojej potrzeby dla samej potrzeby zmiany, no skoro czujesz że coś jest z tym nie tak.

Z rodzicami powinieneś zerwać mentalnie. Wystarczy przez sam bunt, przez zaakcentowanie swojej dorosłości, to jest przez życie w sposób zgodny z samym sobą. Rodzice nigdy nie wychodzą ze swojej roli.

jak sie po prostu żyje, robi to co chce, nie skrywa swojej osobowości, nie kombinuje czego oczekiwaliby inni: to nie ma siły by nie przyciagnąć takie osoby, które po prostu pasują.
jak ktos uważa, że powinien pasować do wszystkich, albo do większosci, to inni go będa spostrzegać jako osobę nieszczerą, niepewną i jego szanse na bliskie relacje z ludżmi spadają.
to jest naprawde proste i banalne.
jak ktos wchodzi w związki byle być w związku też to na dłuższą metę nie zadziała.
Piszę o tym bo mocno sie trzyma teoria uporczywaj pracy nad związkiem, nad druga osobą, tuningowania małżonków
to naprawdę banalne jest wchodzić w relacje z ludzmi- ale to pierwszy stopień:
drugi to pokora i uznanie ze przynajmniej 90 procent kobiet NIE pasuje do Ciebie, a TY do nich i odpuszczenie sobie z góry.
Nie manipulowanie. Nie udawanie kogoś innego by zdobyć kobietę./męzczyznę
zastanowienie się co jest dla kogo w życiu ważne i nie liczenie, że ten ktoś się zmieni czy dostosuje- oczywiście jeśli chcemy byc z kimś dorosłym, a nie dzieckiem.
Poza wszystkim: umiejętność dostrzegania w ludziach piękna i nie oczekiwanie od nich niczego.

Ale ja tak robię... żyję po swojemu, tylko na tym forum jestem marudny. Nikt nie wie, że mam jakieś problemy z głową, dla innych jestem normalny. Tylko że to nie przyciąga do mnie nikogo, bo zwyczajnie nie mam czym.

Ani trochę to nie jest banalne... Z góry idzie jak kogoś już znam, np. w pracy. Ale jak kogoś nie znam? Nie ma szans

Ja to wiem... Nie chcę pasować do wszystkich. Problem w tym, że aktualnie nie pasuję do nikogo i raczej tego szybko nie zmienię.

Ale ja nic nie oczekuję, nawet nie oczekuję, że mnie jakaś dziewczyna kiedykolwiek zechce xD Chociaż chciałbym. Ale w to nie wierzę.

Coś w tym stylu. Zawsze wolałem wybrać dobro innych niż moje. Jak ktoś się dzięki temu lepiej poczuł, to ja też. A jak ktoś by się źle poczuł przez moją decyzję, to też by mi się udzieliło, byłbym na siebie zły.

Jeśli ktoś kazałby mi wybierać, np.: z pracy zostanie zwolniona 1 osoba, ja albo ktoś, to prawdopodobnie sam bym się zwolnił. Tak samo z podwyżką - jeśli miałbym wybierać, to wybrałbym kogoś innego.

Potem byłbym wściekły na siebie, że jestem idiotą, ale miałbym przeświadczenie, że zrobiłem dobrze.

Przy czym chciałbym zaświadczyć, że jakbym kogoś nie lubił (albo miałbym o nim złe zdanie), to bym się tak nie zachował xD

Ale Ty myślisz, że jako jedyny słyszałeś od rodziców takie bzdury? I tak, normalni ludzie sobie z tym radzą. Więc Ty też potrafisz. Jesteś dorosły, po co przejmujesz się tym, co uważają Twoi rodzice?
Możesz robić co chcesz, to wbrew pozorom wyzwalające.

Dobrze napisane Ajko . Trzeba ten przysłowiowy drugi policzek życiu nastawić.

Sama się zastanawiam skąd moje blokady, nasilone podczas pandemii, że nie umiem się ruszyć. Wcześniej ruch sprawiał mi przyjemność i nadal mi sprawia ale sobie tej przyjemności zabraniam, tak jakby. Właśnie taki mur jest. Też mam milion dobrych wymówek, które przecież można przeskoczyć ale człowiek zamiast je chociaż obejść to się roztrzaskuje o nie, spływa i opada na ziemię, gdzie sobie leży i mówi „no, nie da się, nie umiem”. A to przecież nic wielkiego. I nawet takie nic wielkiego sprawia ci tak duży problem. Tylko, że to nie jest jedna przeszkoda ale cały zestaw przeszkód. I jak się tak na nie spojrzy z daleka to się wszystkiego odechciewa Pewność siebie spada…

Zobaczymy jak będzie po terapii Jakiś człowieku . Kiedy masz wizytę? Online, face to face? Pierwszy raz czy recydywa?

Zachowaj otwarty umysł Z tego co piszesz i jak piszesz wyłania się spoko człowiek, czemu miałbyś być sam? Trzeba rozpracować ten element autosabotażu, bo szkoda by było, skoro źle Ci w takiej samotniczej sytuacji. Terapeuta jest mężczyzną?

I dobrze

Człowieku ! Nawet, jak Ci ktoś wywróży z Tarota przyszłość, która okaże się niekorzystną rzeczywistością, to trzeba wstać i iść dalej 

Niby tak, ale nie byłbym sobą, gdybym nie powiedział, że to naprawdę jest do opanowania.
Nawet jeszcze nie zahaczając o podryw, ale o samą pewność siebie czy ów dystans do swojej osoby, które Autor często wposmina.
Otóż sam kiedyś czułem się bardzo wyobcowany i nieśmiały, nie będąc w stanie się odezwać nawet do Pani w sklepie. Ogólnie ciężko było mi nawet w oczy komuś spojrzeć czy odezwać się w towarzystwie. Teraz sytuacja odwróciła się o 180 stopni Czuje się swobodnie w grupie, nie mam problemu z wypowiadaniem się, czasami sponatanicznie odzywam sie w sklepie, żeby rozładować atmosferę..
To przyszło z czasem i specjalnie nie kosztowało wiele

Może to była zwykła nieśmiałość, która przeszła z czasem, lub przynajmniej została zminimalizowana w stopniu nie wyłączającym swobodnej i nieskrępowanej komunikacji?

Wiesz, jedni ją pokonują, inni z niej wyrastają. Sama w sobie bywa uroczą cechą, o ile właśnie nie prowadzi do całkowitej blokady i paraliżu, a jedynie pozwala stonować nieco zbyt zuchwałe zachowanie. Osobiście aroganckiej pewności siebie nie cierpię u facetów.

Błędne założenie. Ogólnie z kobietami mi się łatwiej gada niż z facetami, zwłaszcza jeśli chodzi o dość prywatne rzeczy, jak np. problemy z głową Jakoś mam większe zaufanie niż do facetów.

Jedyny problem jest taki, że nie potrafię podejść do dziewczyny i zagadać na jeden konkretny temat. Albo raczej mając na celu jedną konkretną rzecz, czyli poderwanie. Lub cokolwiek co może tak zostać odebrane^^

Wyczuwam sarkazm xD

Opieram się na tym jak mi się np. rozmawia z ze znajomymi z klubu, w którym gram w nogę, czy ze znajomymi z pracy. Często gadam z facetami, to zawsze mam wrażenie, że zaraz zostanę wyśmiany. Takiego uczucia nie mam jak gadam z koleżankami z pracy. I akurat w pracy to dość sporo jest czasu żeby pogadać. Nie zawsze w 4 oczy, czasem mniejsza grupka, ale jednak.

I nie mówię, że jakoś super idzie mi ta rozmowa z ludźmi, ale myślę, że też jakoś mocno nie kaleczę.

Ale też jest szansa, i to pewnie spora, że u terapeutki się zamknę i nic nie powiem^^