przyjazn damsko-meska wedlug mezczyzn - Netkobiety.pl

Tak, takie przyjaźnie istnieją, ale pod warunkiem, że obie strony są w udanych związkach.

Mam trzech niesamowicie dobrych przyjaciół- dwóch znam od 25 lat, a jednego od chyba 15- i choć nie mieszkamy blisko siebie, jesteśmy w regularnym kontakcie. Wszyscy mają żony i te żony mnie znają. Jakoś nie mają ze mną żadnego problemu. Moi przyjaciele z Polski przyjeżdżają na Wyspy tak raz na rok, ze swoimi rodzinami, i spędzamy razem czas. Mojego przyjaciela z innego miasta widuję częściej, no bo wiadomo 150 km to nie tysiąc

Także jest to możlwie.

Raz na rok, to nawet nie znajomość.

Ale z dwoma poznalismy się na studiach i wtedy spędzalismy cały czas ze sobą, podobnie z tym trzecim, którego poznałam w pracy 15 lat temu. I może teraz widujemy się na żywca rzadko (wiadomo, odległość i życie rodzinne), ale jesteśmy w regularnym kontakcie prez internety czy telefon. Odpalamy sobie, na przyklad, dyskusję w piątkowy wieczór na skypie, z jednym czy drugim, i klachamy o polityce czy tam innych pierdołach, które nas interesują.

To są bardzo bliscy mi ludzie, którzy znaja mnie najlepiej po Misiu.

Ale przyjaźń w dorosłym życiu nie musi wyglądać tak, jak w sitcomach, gdzie ludzie widzą się ze sobą codziennie i jedzą razem obiady.
Jeżeli przyjaźń ma zbudowany fundament i obie strony o nią dbają i dalej jej chcś, to spokojnie, można widzieć się raz w roku, a tak to pisać i dalej to przyjaźń.
Ludzie zakładają rodziny, siłą rzeczy nie ma czasu na te aktywności, na które był czas wcześniej. Ale jak się dba o relacje, to one zostają.

My nawet jakbyśmy mieszkali koło siebie to nie mielibyśmy czasu na spotkania co piątek w kawiarni we dwójkę

I uważam, że to nie obcym oceniać czy coś jest przyjaźnią czy nie jest i czy wyczerpuje znamiona przyjaźni, jak się ludzie rzadziej widzą.
Jak się ma 20 lat to faktycznie można wychodzić co piątek do knajpy z przyjaciółmi. Ale jak się jest 10 lat starszym, ma dzieci i drugi etat, to lepiej się wyspać.

A i tak jak potrzebujemy wsparcia to wiemy, do kogo uderzyć. Ja tak czatowałam przy telefonie ostatnio jak przyjaciel świrował, bo żona miała nagłą cesarkę. Oni w takim momencie byliby dla mnie. To ważniejsze niż piątek w kawiarni.

Czyli wychodzi na to, że osoby które uważają że istnieje przyjaźń damsko-męska, widują się ze swoimi przyjaciółmi rzadko lub prawie wcale.

A jak ma się takie spotkania to co? Źle?

A jednak napisałaś że trzeba uszanować i nie oczekiwać. Może nie trzeba jak obie strony chcą częstego kontaktu na żywo.

Niby internetowe romanse też się zdarzają ale ryzyko narodzenia się uczucia przy takiej znajomości jest znacznie mniejsze niż przy częstym kontakcie face to face.

M!ri, nie wydaje mi się, że częstotliwość widywania się na żywo ma wpływ na jakość przyjaźni.

Pewnie gdybyśmy mieszkali na tej samej wsi, to te spotkania bylyby częstsze, ale realistycznie oceniając, przy pełnoetatowej pracy (jeden z moich ziomków to lekarz, drugi weterynarz), jak również dzieciach w wieku szkolnym, to raczej trudno by bylo osiągnąć jakieś cotygodniowe nasiadówy w lokalnym pubie. Oni na to zwyczajnie nie mają czasu. Raczej, jak teraz pogadalibyśmy trochę na skypie, pograli w jakąś grę i z dozą farta może wyszli na piwo raz na miesiąc.

Ja nie mam potrzeby kontaktowania się z przyjaciółmi codziennie i zwierzania się z każdej pierdoły. Mnie wystarczy, że jak będę mieć jakąś ciężką sprawę, to wiem do kogo mogę iść i znaleźć tam wysłuchanie i pomoc (no i wice wersa). Ludzie są różni.

Myślę, że to ze względu na potrzeby każdej osoby, każda osoba ma szczególny rodzaj uczucia, jeśli określa na podstawie sytuacji, który związek powinien być utrzymywany. Nie należy być w tym zbyt surowym

Zgadzam się. W ogóle nie wiem, jak by to miało działać? Mam np. przyjaciela od 15 lat. Od pięciu mamy do siebie jakieś 450 km. Rozumiem, że w momencie, w którym zamieszkaliśmy w innych miastach, przyjaźń natychmiast przestała być przyjaźnią, zmieniła się w luźną znajomość, bo zaczęliśmy widywać się parę razy w roku? Przecież częste spotkania nie są definicją przyjaźni. To, co nas łączy, nie zniknie przez to, że mieszkamy w różnych miastach. Ba, mam drugiego przyjaciela na miejscu, widujemy się dużo częściej niż z tamtym, znamy się tak samo długo, a to nie jest i nigdy nie będzie TO. Nikt mnie tak dobrze nie zna, poza moim partnerem, jak ten pierwszy. I tego nie zmienią regularne wyjścia z kimś innym ani brak tak częstych spotkań z tym pierwszym. Przez te lata byliśmy tak blisko, ze wspólnym mieszkaniem włącznie, że wystarczy to na resztę życia, jak podejrzewam.

Nie wiem ile ja musialabym sie wpatrywać w oczy któregokolwiek z moich przyjaciół by sie w nim zakochać

Na serio, to, że komuś ufam i darzę go ogromną sympatią, nie sprawia, że od razu nogi mi sie uginają i dostaję pomroczności jasnej. Ci mężczyźni to fajne chłopy, ale żaden z nich nie ma cech, których ja potrzebuję u partnera, także krótka piłka.

Sympatyczny kolega to nie to samo co przyjaciel.

Może po prostu ogólnie rzadko się zdarza Wam się zakochanie lub zakochanie po pewnym czasie.

Podrzuc link / nazwe tego badania.
( Chyba, ze znow powtarzasz dalej cos bez zadnej weryfikacji )

Nie dość że jesteś wkurzający to jeszcze leniwy https://www.psychologytoday.com/us/blog … te-passion
Na dole masz źródło (gdyby jeszcze z czytaniem były problemy)

Fajnie, że ktoś wreszcie to napisał szczerze.

Sama przyjaźnię się z facetem, on nie jest w moim typie ale lubię go bardzo, można na niego liczyć. To jemu zależało tak bardzo żebyśmy się zaczęli kumplować, przyjaźnić.
Jest starszy ode mnie ponad 10 lat i jesteśmy spokrewnieni w jakimś stopniu więc znamy się od zawsze. Nigdy go nie lubiłam, to jemu tak bardzo zależało żebym go polubiła. Wymyślał co by tu zrobić żeby mi się przypodobać, kiedyś na wakacjach przywiózł mi psa od znajomych żebym się pobawiła bo wiedział, że lubię (dzieckiem byłam wtedy, miałam jakieś 12-13 lat). Jeździliśmy sami na wycieczki rowerowe, zawsze to były jego propozycje, pomysły. Na tych wycieczkach zawsze mi śpiewał, troszczył się o mnie jak ojciec. Widywaliśmy się zazwyczaj w wakacje bo mieszkamy dosyć daleko od siebie. Później jak miałam 17-18 lat szliśmy chodnikiem a ten w pewnym momencie zaczął jakąś zerwaną trawa albo gałązką zaczął mnie smyrać po szyi niby się wygłupiał. Po chwili odgarnął mi włosy z jednej strony i chciał mnie pocałować w szyję, zapytałam co robi a ten że robak mi tam chodził i zawstydził się. Później już w miarę normalnie się zachowywał. Później znów rozmawialiśmy i powiedział mi, że jak dziewczyna da to facet weźmie. Do dziś się we mnie kocha, nawet jego koledzy i krewni wiedzą, niektórzy mi nawet o tym mówią, bo się im zwierzał. Miałam propozycje od niego żebyśmy byli razem, ale nie sypialibyśmy ze sobą. Najlepiej żebym miała jakieś dziecko z jakimś innym facetem i razem byśmy je wychowywali i tworzyli rodzinę. Nie pracowałabym itd.
Ja go trzymam na dystans, wiem, że mu się podobam ale na jego propozycje nie mam zamiaru przystawać. Mimo, że on wie, że nie może być moim facetem bo jesteśmy spokrewnieni to chciałby ze mną być. To rozsądny i mądry facet. Ma kobietę, ale nadal jak się spotykamy widzę te jego maslane oczy do mnie.

Jesli istnieje przyjaźń miedzy kobietami, albo miedzy mężczyznami, to dlaczego w sumie nie miałaby istniec miedzy kobietą a męzczyzną?
Chyba, ze nie cenimy przyjaźni, a jedynie traktujemy ją jako wstęp do związku.

Mężczyźni nie chcą się przyjaźnić:(

Ja to bym mogła mieć mężczyzn kolegów i jednego mezczyzne jako faceta, partnera. Czy męża:)
A z resztą chciałabym się tylko kolegować.

Po to, że jedynie tu jest różnica, że nie ma seksu.
Inne rzeczy można robić to samo co z partnerką typu kino, wycieczka, wspólne rozmowy, jeżdżenie na rowerze, wypad na miasto itd.
Przecież nie trzeba od razu uprawiać seksu.

Noe jestem facetem i nie wiem jak oni mysla.
Wiem tylko z mojej strony, że mogłabym mieć i oartnera i kolegów  z którymi łączyłyby mnie tylko wspólne zainteresowania i tak dalej, ale bez seksu.
Coś w rodzaju: kocham filmy akcji, mój partner niecierpienia tego typu filmów, to na seanse chodzę z kolegą, który też jest fanem filmów akcji i tyle.

Pisałam o kolegach. W przyjaciół średnio wierzę.