Jak odbudować zainteresowanie - Netkobiety.pl

Dokładnie. Uzależnienie robi w mózgu połączenie które nie znika w przeciągu tygodni, miesięcy, a nawet kilku lat.
Jak ktoś chce na prawdę wyjść z alkoholizmu czy jakiegokolwiek nałogu to musi przestać to robić na całe życie (wyjątkiem są nałogi seksualne lub takie typu nałogowe używanie telefonu).
Taki jest koszt wyjścia z nałogu.

Nie ma czegoś takiego jak kontrola nad nałogiem. To niestety kłamstwo które ułatwia ponowne wejście w nałóg.

Ewentualnie można zastąpić bardziej szkodliwy nałóg tym mniej szkodliwym. Ale to taka zamiana siekierki na kijek.

Co dalej ? Tego nie wie nikt a poważniej to zależy co masz na myśli i co rozumiesz przez pozbycie się nałogu.
Jeżeli masz problem uzależnienia a diagnozę to raczej stawiają fachowcy to już sama praca nad zapobieganiem nawrotom na początku zajmuje sporo czasu i energii ,nauka innych sposobów i zmiany myślenia w regulowaniu uczuć to też od groma pracy ,samo odstawienie substancji to okazuje najczęściej zbyt mało żeby czuć się w życiu dobrze ,potrzebna jest ta słynna praca nad sobą charakterem ,rozwój jak go tam się nazwie ,inaczej właśnie jeżeli to się zostawi samemu sobie "stare myślenie" szybko wraca i działają nawykowo podświadome mechanizmy chorobowe  pojawiają się stare nałogowe wzorce i zaczyna się dążyć najpierw do pogorszenia sobie samopoczucia a potem do doznania ulgi i przyjemności ,jakiejś na przykład nagrody w postaci przyćpania ,to jeden ze wzorów regulowania stymulowaniem na przemian niby bólem i ukojeniem ,nagradzaniem,gratyfikacją za wysiłek ,są oczywiście i inne schematy jakby mimowolne silne natrętne obsesyjne.
Na pewnym etapie i w fazie uzależnienia niemożliwym jest wytrwać bez jakiegoś wsparcia w trzeźwym życiu takie moje zdanie i doświadczenie ,próby kozakowania ,kontrolne ćpanie ,nawroty i mnóstwo racjonalizowania chęci obsesyjnych trudno samemu ogarnąć w samotności i bez żadnej pomocy ,sama literatura to też za mało ,nauka i ćwiczenie są ważne tych nowych i innych sposobów myślenia i panowania nad uczuciami ,zdrowienia w emocjach lub dojrzewania jak kto woli.
Jak dla mnie moich przyjaciół ,którzy się leczyli już bez tego aroganckiego pełnego egocentrycznej pychy heroizmu i bohaterszczyzny ta praca zajmuje resztę życia i jest czymś a przynajmniej może być przydatna pożyteczna i właściwie niezbędna w normalnym życiu funkcjonowaniu ,potem nabiera się już zdrowia ,jest znacznie łatwiej i szczęśliwiej,i nie są to żadne bajki kit dla naiwnych.
Wydajesz się w grupie ryzyka Autorze taka zazdrość bywa objawem często gęsto choć nie jest czymś obowiązkowym ,Twoje usprawiedliwienia i intelektualne racjonalizowanie picia i ćpania a raczej starania i próby tego kontrolowania też jak dla mnie brzmią znajomo ,więc istnieje prawdopodobieństwo u Ciebie uzależnienia  ,problemy emocjonalne raczej same z siebie nie przejdą z reguły tłumi się w nałogowy sposób uczucia i emocje ,które potem nie dają spokoju bo żadne emocje nie znikają od razy a zagłuszone i wyparte wracają ,dręcząc męcząc powodując cierpienie ,napięcia ,lęki złość gniew - niby nie wiadomo skąd dopadają ,praca z uczuciami to podstawa w terapii a samemu do przepracowania to sporo wiedzy i trzeba wiedzieć gdzie i czego szukać ,to też bardzo i indywidualne sprawy i takich 100% gotowców nie ma .
Oczywiście motywacje są bardzo ważne po co chcesz odstawić substancje .

Dziewczyna nie ma jakiegoś parcia na seks, nawet jak zdecyduje się z nim pójść do łóżka to co zrobię? Na pewno w ten sam dzień albo dzień później da mi znać że to koniec i co z tego? Jaki mam wpływ na to? Nie jestem super typem, przystojnym, bogatym, z dużym domem i super autem, ona ma większy majątek ode mnie, ja jeżdżę autem za 5tys, także poleciała na coś innego. Jeśli zdecyduje się mnie zmienić na lepszy model, to nie mam na to wpływu, jedyny wpływ to to ze swoim zachowaniem sam sprawiłem że ten drugi lepiej wypada w jej oczach, ale znowu pytanie się nasuwa, co z tego?

Muszę sobie wytatuować w widocznym dla mnie miejscu " wystrzegaj się pierwszych reakcji". Widoczne to chyba na gałce ocznej

Wcześniej parę lat ładowałem amfetaminę i wtedy było grubo, od zaczynania dnia od kilku kresek na śniadanie, po spłukiwanie kilku gram w kiblu w środku nocy z myślą " co ja robię ze swoim życiem" do teraz, kiedy na samą myśl o tym narkotyku chcę mi się wymiotować, wiem zaraz ktoś napisze że na koks się przerzuce, nie! Życie na trzeźwo jest fajniejsze dla mnie, mówiąc na trzeźwo chodzi mi bez narkotyków, bo alkohol to faktycznie inny temat, kiedyś myślałem że alkoholik to ktoś komu alkohol uniemożliwia normalne funkcjonowanie, nie chodzi do pracy bo kac, albo ładuje od rana, takie miałem wzorce w domu, jak moja piękna zapytała po co piję to zacząłem się zastanawiać...

Iść na terapię uzależnień.

Emocje zawsze będą. Nie da się żyć bez negatywnych emocji.

Czytałem kiedyś ciekawą książkę "mądrość psychopatów" w dużym skrócie, seryjny morderca czy inny psychopata, bardzo mało się różni od pilota odrzutowca, maklera giełdowego czy chirurga który przeprowadza operacje na otwartym mózgu, niewiele się różnią pod względem odczuwanych emocji, praktycznie nie czują nic, zero lęku, strachu, tacy ludzie nie wiedzą co to emocje, to jak kończą w życiu ma tylko wpływ w jakich warunkach się wychowują, kto jaki kręgosłup moralny im zaprogramuje, dla nich uczucia i emocje są obce, ale w ciągu życia uczą sie od innych że jest takie coś i po prostu udają żeby się lepiej dopasować do reszty społeczeństwa. Autor książki jeden rozdział poświęcił na terapię metodą rTMS, która w jego doświadczeniu działa właśnie w ten sposób że człowiek wyzbywa się emocji, stan pod wpływem działania tego urządzenia przyrównał do stanu jak po spożyciu 2-3 piw, totalny luz, zero stresu

Ale wiesz, że na terapii uzależnien pracuje się też nad emocjami?

Jezu, co to ma do rzeczy jakie emocje miałeś mając 14 lat? Zapijasz złe emocje, to trzeba przepracować.

Wyszukujesz wymówki zamiaat realnie zmienić coś w swoim życiu i mieć szanse na szczęście. Nie chcesz? Luz. Twoja sprawa. Powodzenia w dalszym życiu.

Nie wyszukuje wymówki, szukam rozwiązania, a to co czułem mając 14 lat ma duże znaczenie skoro od tamtej pory niewiele się zmieniło, nie będę z siebie robił alkoholika, który jak wypije piwo po 5 latach abstynencji, będzie miał przez to myśli samobójcze, dzięki za Twoje porady

Szukasz wymówek, żeby nie iść na terapię. Ja Ci nie mówię, że się zapijasz czy coś. Ale Twoje podejście do alkoholu jest mega niezdrowe. Plus epizody z narkotykami. Naprawdę powinieneś pogadać ze specjalistą.

Ty twierdzisz, że uporządkujesz saoje emocje sam, a jednocześnie tego nie robisz. Nie pracujesz nad sobą. Z Twoich postów wychodzi jeden wielki chaos. Daj sobie pomóc, bo to są terapeuci, żeby pomóc Ci ten chaos uporządkować.

Miałem tyłu terapeutów i tyle kasy na to wywaliłem że mógłbym teraz jeździć autem za lekko ponad 10tys, tylko pewnie jeździłbym po pijaku, nie trafiłem jeszcze na dobrego terapeutę

Gdybym miał ten rozum co mam teraz 10 lat temu, to bym poszedł na studia psychoterapeutyczne i teraz bym siedział w gabinecie, a jakiś emolec godzinę by płakał na mojej kozetce, raz na jakiś czas bym wrzucał " tak? Yhm, aha, ojej " i za chwilę dodał " niestety nasz czas się skończył, 2 stówy się należy, za tydzień o tej samej porze?"

Oj przepraszam, wybacz mi mój nietakt, widzisz że mam bałagan w głowie, teraz po Twojej, w końcu wyczerpującej odpowiedzi zmieniam zdanie i zainteresuje się tematem, masz rację, namówiłaś mnie w końcu, kto wie, może tym postem uratowałaś kolejną zabłądzoną duszyczkę i nie ma w tym sarkazmu, serio

Miałem trochę inne podejście po prostu skoro mam leki i fobie społeczne, to myślałem że pomoże mi np toastmaster

Wychodzę z założenia że trzeba wychodzić ze strefy komfortu, robić rzeczy które wywołują negatywne emocje, żeby się z nimi oswajać, skoro miałem wcześniej problemy ze stresem będąc w związkach to może tym razem się uda

Wszystko spoko, tylko w związku nie jesteś sam, a z kobietą. I nie jest Ci jej żal, że będziesz sobie z niej robił swego rodzaju związkowy trening? Ona nie jest maszyną tylko żywym człowiekiem. Weźmiesz odpowiedzialność za traumy, z którymi ją potem zostawisz?

Cieszyłem się bo wyszedłem z założenia że z kim się zadajesz, takim się stajesz, chciałem się pod nią dostosować, rozmawialiśmy na początku o szczerości, że nie jestem idealnym człowiekiem, że jak coś jej nie przypasi to ma od razu mówić, nie udało, zamiast powiedzieć wprost, odsunęła się

Możecie mi nie wierzyć, ale gdyby na dobrym etapie znajomości, kiedy miedzy nami było jeszcze dobrze, napisała " niepokoi mnie Twój stosunek do alkoholu, nie chcę żebyś pił misiak" to do końca pobytu już bym go nie dotknął

Przerzucasz odpowiedzialność na partnerkę (potencjalną), a to bardzo słabe. Nikt nie będzie miał siły tego udźwignąć. Od tego są terapie. Chociaż mi po latach wizyt u terapeutów, pobyt w klinice dziennej nie pomógł tak bardzo jak farmakologia.
Idź do psychiatry, niech Cię zdiagnozuje, przepisze leki. Mogą zdziałać cuda, wiele lat się od tego wzbraniałam ale u mnie działa, nie biorę mocnych a nie mam tej gonitwy myśli a mój nastrój jest stabilny.
Co Ci szkodzi? Spróbuj brać leki. Przestaniesz żyć jak na Rollercoasterze.

Twój problem polega na tym że uważasz że emocje same się opanują , że inni ich nie przeżywają czy mają ich mniej.
Otóż sprawa jest prostsza niż myslisz:tego da się nauczyć jak jazdy samochodem czy innych rzeczy które w końcu wchodzą nam w automatyzm. Pomaga inteligencja, przeszkadza w tym pycha czy przekonanie że należy Ci się więcej niż innym że nie musisz się starać by  te emocje oswoić.

Zgadzam się z Tobą, w sensie prawie, bo jak już wspominałem narkotyki to już nie problem, skupiam się teraz na alko i pewna miła Pani wczoraj, tutaj uświadomiła mnie, że muszę iść z tym na terapie, po namyśle, tak właśnie zrobię. Co nie zmienia faktu że Twoja odpowiedz wiele nowego nie wniosła, w sensie mało się różni od pozostałych, jeśli chciałaś mnie pojechać to sorry, ale nie wyszło, skupiam się na odpowiedziach merytorycznych, które coś tu wnoszą.

Ale mam jedno pytanie w sumie do Ciebie, co z tym:

Jeśli jesteś w stanie, wytłumacz mi na czym polega kultura w takim zachowaniu?

Pal licho mnie, serio bo uświadomiło mnie to tylko jak poważne mam problemy dalej, ale takie zachowanie może być destruktywne nawet dla kogoś normalnego, kto nie ma problemu z alkoholem i może zacząć szukać ukojenia własnie w piciu, bo to najprostszy sposób żeby sobie ulżyć przecież

Czytając ten post oblał mnie zimny pot. Gdyby nie to, że piszesz, że masz 32 lata, mogłabym z całą pewnością stwierdzić, że jesteś moim ex z którym byłam niecały rok. Staram się nie oceniać ludzi, ale po twoich postach wydajesz się mi być wręcz przezroczysty, ponieważ to co piszesz krzyczy wręcz tym, co zaznałam w tamtym związku.

1. Staż waszej relacji i oczekiwania
Przede wszystkim, z tego co zrozumiałam, to wasza relacja trwa około 2 miesięcy i widzieliście się w tym czasie 6 razy. Chciałabym, żebyś zrozumiał, czym się różni spotykanie się od związku dla większości ludzi. Związek zwykle jest monogamiczny i wymaga pewnego rodzaju zaangażowania, natomiast spotykanie się ze sobą to jedynie poznawanie siebie na tyle, by stwierdzić, czy w ten związek się chce wejść. O ile nie zostało ustalone inaczej, można spotykać się z większą ilością ludzi, chyba, że sami chcemy poświęcić komuś całą naszą uwagę. Na tym etapie nie mamy prawa ani do wyłączności, ani do pretensji z powodu czyjegoś niewystarczającego zaangażowania, ani złości z powodu zmiany decyzji o chęci poznania się bez wyraźnego powodu. W zasadzie, to bardzo luźny etap znajomości i zdecydowanie waszą relację bym wrzuciła do tego worka. To, że w twojej głowie była niemal żoną, nie sprawia, że ta kobieta była (i jest) Ci cokolwiek winna.

2. Twoja nachalność
Tak, zdecydowanie powinieneś był odpuścić dawno temu i nie da się uratować jej zainteresowania, ponieważ byłeś nachalny i ponadto pokazałeś się jej z bardzo toksycznej, złej strony. Zaznaczasz i nie potrafisz zrozumieć, jak ona może pisać "jak gdyby nigdy nic", nie skończyła tego definitywnie, sugerujesz jakby działała na dwa fronty. Po pierwsze, nie było czego kończyć, bo nic się tak naprawdę nie zaczęło, a jej zmiana nastawienia to bardzo jasny sygnał jaka decyzja została przez nią podjęta. Nie ma tu nic ciężkiego do zrozumienia. Odpisuje Ci, bo nie ma powodu dla którego miałaby tego nie robić.

Podam tu dwa przykłady,

- spotykałam się z chłopakiem intensywnie przez ten sam czas co ty z tą kobietą, nagle jednego dnia przestał wykazywać zainteresowanie, więc go o to zapytałam. Zaprzeczył, przeprosił, ale wciąż się to ciągnęło drugiego dnia, więc wyciągnęłam wnioski, że stracił zainteresowanie i jeśli będzie chciał, sam znowu zainicjuje kontakt. Było mi przykro trochę dni, pierwszego szczególnie, natomiast później mi przeszło, dalej pisaliśmy i relacja przeszła na kumpleską, którą wciąż utrzymujemy (już 2 lata).

- spotykałam się z chłopakiem kilka miesięcy, ale sporo było w tym odległości i moje zainteresowanie zniknęło, co dobrze odczytał i po krótkiej (2msc) przerwie w kontakcie nie miał żadnego żalu i mamy świetny kontakt do dziś. A to dlatego, że nie ma wypaczonego obrazu wymagań i oczekiwań od ludzi, którzy nie są mu nic winni.
Reasumując, nie postąpiła w żaden sposób wobec Ciebie źle.

3. Twoja osobowość
Tutaj przechodzimy w to, dlaczego przypominasz mi mojego ex. Z twoich postów jasno wynika, jakie masz poglądy na siebie, świat, innych ludzi. Przede wszystkim wypływają z Ciebie usprawiedliwienia na wszystko, jednocześnie bardzo surowo oceniasz innych ludzi. Twoim zdaniem masz potencjał, może coś zepsułeś ale taki nie jesteś, ludzie powinni Ci z rónych powodów dawać szanse i rozumieć, nie pojmujesz idei konsekwencji.
Najbardziej jednak razi twój brak akceptacji, gdy coś dzieje się nie tak, jakbyś chciał, czym w tej sytuacji jest brak kontynuacji znajomości. Zrobiłbyś niemal wszystko by temu zapobiec, kompletnie nie radząc sobie z tymi emocjami.  Dopadają się skrajne reakcje jak bezsenność, napady paniki, zapijanie smutków w czasie gdy sytuacja dotyczy trywialnych problemów (spotkanie rodziny) jak i tych po prostu pospolitych, choć przykrych, jak zakończenie dwumiesięcznej znajomości. Z autopsji wiem co to oznacza, przede wszystkim mentalność ofiary oraz poczucie, że jesteś osobą wyjątkowo wrażliwą. Natomiast jest to coś innego - jest to poczucie, że masz większe prawo do emocji, gorzej je znosisz, ciężkie sytuacje dotykają Cię bardziej niż innych i w związku z tym należy Ci się specjalne traktowanie. Nawet, jeśli sytuacja jest wynikiem Twoich własnych, mylnych działań (w tym przypadku zazdrość, smsy po pijaku i tym podobne) to i tak wina leży po stronie twojej niedoszłej partnerki, ponieważ Cię zraniła a nie miała do tego prawa.
Jednocześnie nie istnieje żadne rozwiązanie ani zachowanie, jakiego mogła dokonać tak, by temu zapobiec, ponieważ żadna decyzja oprócz kontynuacji relacji by Cię nie zadowoliła.
I mówimy tu o początku relacji, gdybyś był z nią w związku, powiedzmy 2 letnim - Wtedy dochodzi do szantaży, agresji, manipulacji i tym podobnych, a partnerka staje się tą złą, najgorszą, która złamała i wyrwała serce.
Nawet, jeśli np. hipotetycznie systematycznie się na niej wyżywasz i ma każdy zdrowy powód do rozstania.

Twoja "wrażliwość" to niestety nic więcej jak egoizm i egocentryzm oraz kompletne oderwanie od rzeczywistości.

4. Twoje problemy
Niestety, pisałeś, że miałeś problemy z narkotykami, alkoholem, depresją. To, że nie radzisz sobie z emocjami oznacza, że nigdy się z nimi nie konfrontowałeś i pewnie Twoje otoczenie Cię w tym upewniało.  Zapewne w środku nie czujesz się za nic winny ani odpowiedzialny, prędzej czy później zawsze okazuje się, że to była wina sytuacji, innych ludzi i tak dalej. Wydajesz się być osobą, która niewiele  daje od siebie, ale bardzo dużo wymaga od życia. Masz ogromne kompleksy i szukasz magicznego rozwiązania, ale interesują Cię jedynie szybkie rozwiązania, i w żaden sposób sobie nie pomagasz. Piszesz o rodzinie swojej ex, że pewnie urządzili imprezę gdy się rozstaliście - jeśli nie lubił Cię nikt z jej rodziny, to ogromna czerwona flaga. Dodatkowo bardzo mocno wchodzisz w związki i boisz się odrzucenia.
Twoje chaotyczne posty, zaklinanie rzeczywistości i jednodniowe zmiany świadczą o tragicznej dziecinności i oderwaniu od rzeczywistości. Widzisz wszystko czarno-biało, jeśli ona Cię nie chce to znaczy, że sama była wadliwa, co widać w twoich ostatnich postach gdy już sobie racjonalizujesz, że była taka i siaka, ciągnęła dwie sroki za ogon, budowała relacje na boku itd.
Cóż, miała do tego święte prawo - każdy ma i każdy wybrałby lepszego potencjalnego partnera tak wcześnie w relacji mając wybór, łącznie z Tobą.

Moim zdaniem krzyczący borderline lub inne zaburzenia psychiczne. Spełanisz wszystkie kryteria tej choroby.

5. Konkluzje
Najbardziej desturbujące zdanie które wyprodukowałeś:
"Pal licho mnie, serio bo uświadomiło mnie to tylko jak poważne mam problemy dalej, ale takie zachowanie może być destruktywne nawet dla kogoś normalnego, kto nie ma problemu z alkoholem i może zacząć szukać ukojenia własnie w piciu, bo to najprostszy sposób żeby sobie ulżyć przecież."
To jest perfekcyjny przykład racjonalizacji, obracania kota ogonem, manipulacji, usprawiedliwiania siebie, umniejszania swoich win i nadawaniu win tej kobiecie, która notabene nie zachowała się w żaden sposób niemoralnie, nieludzko, nietaktownie - w odróżnieniu od Ciebie.

Nie mogę poradzić jak patrzeć na Ciebie jako postać tragiczną, bez szans na zdrowy związek i  życie w społeczeństwie. Twoja kompletna nieświadomość własnych błędów myślowych pozostawia Cię praktycznie bez szans, jako, że nie jesteś zdolny wyciągnąć odpowiednich wniosków.

Jesteś jak odbicie mojego ex, który mnie męczył i wrabiał w poczucie winy od samego początku, chciał bym była jego terapeutką tak jak i ty, a im dalej w związek i im bardziej walczyłam by go naprostować, tym gorzej.

Skończyło się na groźbach, pobiciu, porwaniu, wyrzuceniem mnie z domu, kradzieżą moich własności i niszczeniem mienia. Zaczęło od pretensji o zdradzenie końcówki filmu.
Miał mnie za twardą babkę, wręcz zarzucał brak emocji tak jak i ty tej pannie. Jego zdaniem spokój równał się wyrachowaniu i kalkulacji. On przyznawał że był winny, ale to nieistotne ponieważ miał dla siebie usprawiedliwienie moralne w głowie które dla mnie nie istniało, wobec tego mógł mnie pobić, ale to nieistotne skoro okłamałam go odnośnie wiadomości od kolegi. Moje winy zawsze były większe. A to, że byłam twardsza i lepiej sobie radziłam oznaczało, że nieważne co on zrobił, ważne że cierpi bardziej.

Też miał depresję, lubił alkohol i narkotyki. Też się miał za wrażliwego i dobrego. Zawsze przepraszał i nie rozumiał, czemu to nie załatwia sprawy.
Minęło 2,5 roku  odkąd nie mam z nim kontaktu, a 2 dni temu płakałam pod prysznicem na samo wspomnienie niektórych rzeczy. Dałabym sobie rękę uciąć, że jednak to on czuje się tym poszkodowanym.

Powodzenia.

zaznacz przy logowaniu "zapamiętaj mnie" i nie powinno Cię wyrzucać przy dłuższym pisaniu postów

To jak odnaleźć siebie? Nie chcę udawać, a jak jestem sobą to ludzie uciekają, patrzą z politowaniem, chuj wie co jeszcze, takie rzeczy widać.
Jak te krytykę przyjmować? Naucz mnie mistrzu!!

Z dobrych wiadomości, to takie że do teraz jeszcze z nią miałem kontakt i napisałem sam ze faktycznie nie ma sensu tego ciągnąć, a ja nie mam żalu do niej, czuję się z tym dobrze i jest ok, jutro jadę do jednego specjalisty, pojutrze do drugiego, tylko nie wiem w jakiej kolejności

Mówisz? To może szpital od razu