Pytanie do zdradzonych żon i nie tylko.. - Netkobiety.pl

A to już inna para kaloszy , że się tak wyrażę. Skupiłam się na zależności żona/kochanka. W rolę ofiary Roxann najczęściej wbijamy ich sami. Zdradzona żona obwini kochankę ( co jej męża opętała, franca jedna) kochanka żonę ( zła kobieta to była co Misia skrzywdziła) . I ściąga się odpowiedzialność z ramion tegoż Misia Zamiast realnej oceny sytuacji, robimy jakieś umysłowe sztuczki. Sami bronimy tego "pogubiłem się" bo to jest dla nas świetne kłamstwo, którym następnie tłumaczymy niemoc w podejmowaniu decyzji.  Umówmy się. Jeśli chce się relacji z oszustem, po którejkolwiek stronie by się nie było, to na pewnym etapie trzeba być gotowym na jedno: ściemę.

Myślę, że podobne rozważania można przenieść nie tylko na środowisko żon. Ile kochanek zdecydowałoby się na romans, gdyby na samym początku koleś uczciwie postawił sprawę tak: pewnie będę miał z tobą świetny seks, porozumienie dusz i ogólnie wszystkie sfery niebieskie. Ale żony nie zostawię bo: nie jest w sumie ani taka zła, ani taka brzydka, ani sex nie jest taki zły, tylko nudno. To co, dogadani? Pewnie niejedna nazwałaby typa prawdziwym imieniem i wysłała w siną dal .Ale my chcemy się oszukiwać. I walczyć, która ważniejsza Kochanka chce być ważniejsza niż żona, żona niż kochanka. A tu paradoks taki. Że bardzo chcemy być najważniejsze, a stawiamy nad sobą drugiego człowieka.

Memo, nie wiem dlaczego tak jest ale przecież w obecnych czasach, kiedy relacje fwb są coraz bardziej popularne, kobiety są w coraz gorszym położeniu. No bo umówmy się, że takie układy są atrakcyjne i korzystne głównie dla facetów, którzy nie chcą związków, tylko darmowy seks. Kobiety się na to godzą bo często nie mają wyjścia i/lub wierzą, że to może być droga lub wstęp do "normalnego" związku. Inne tłumaczą sobie, że mają przez to chociaż namiastkę bliskości i seks. Czym się to różni od takiego romansu poza tym, że któraś ze stron jest w stałym związku?
Jeśli ktoś się godzi na relacje fwb, to raczej nie będzie miał problemu z wejściem w romans. W końcu zasady są proste i jasne. Teoretycznie to czy ktoś z kimś jest czy nie nie powinno 2 osobę interesować.
Inna sprawa, że niektórzy wierzą, że taki układ może przerodzić się w coś więcej. Bo tak jak żona/partnerka, tak i kochanka jest przekonana, że jak kocha, to nie zdradza. Taki paradoks, że zdrajcy najczęściej kochankę zdradzają żoną, a żonę z kochaną, a to automatycznie oznacza, że nie kocha i nie szanuje żadnej z nich.

Dlaczego nie powinno interesować? Mógłbym się zgodzić, gdyby po drugiej stronie była tylko para, mężczyzna i kobieta. Jednak, gdy są jeszcze dzieci, kochanek/kochanka jak najbardziej ma obowiązek nie wchodzić w taką relację.

Nie możemy rozbijać rodzin, nigdy nie powinno być na to żadnego przyzwolenia. Nie żyjemy w pojedynkę, w izolacji, a w społeczeństwie. I tylko od nas zależy jaki jest świat wokół nas. "Ludzie ludziom zgotowali ten los".

Decydując się na romans z osobą z dziećmi, możemy doprowadzić do rozbicia rodziny i wyrządzić tym dzieciakom ogromną krzywdę. Skrzywimy ich, a one w konsekwencji skrzywdzą inne osoby oraz swoje dzieci i tak bez końca. Może i można bawić się w stopniowanie winy i ta osoba, mająca rodzinę, znająca sytuację lepiej, do tego oszukująca kochankę/kochanka, jest w tej sytuacji bardziej winna. Ale w romansie winne są obie strony tego romansu.

Zasada jest bardzo prosta. Jesteś zajęty/zajęta, nie pozwalam sobie na romantyczną relację z Tobą. Nie ma co komplikować prostych sytuacji.

Oczywiście w życiu często jest łatwiej powiedzieć, niż zrobić, dlatego "tyle o sobie wiemy, ile nas sprawdzono". Jednakże patrząc na chłodno, z dystansu, sytuacja jest naprawdę prosta.

Gary, obyś się mylił...

Już nie przesadzaj, ok? O swoich dzieciach powinni myśleć przede wszystkim rodzice. Czyli to zdradzacz/zdradzaczka ma se dać siana z romansami jeśli mu/jej leży na sercu dobro związku i dzieci,a nie osoba z zewnątrz.

Gary, "koleżanka X", to tylko jeden typ kobiet, bynajmniej nie reprezentatywny. Pewnie kojarzysz wątek w którym padło pytanie o stosunek czy też doświadczenia kobiet w relacjach fwb czy też ons. Zdecydowana większość stwierdziła, że nigdy by w coś takiego nie weszła bo więcej jest w tym "-" czy zagrożeń niż "+". Kobiety z podejściem jak opisana przez Ciebie "koleżanka X", spokojnie mogłyby na tym zarabiać. Nie mają hamulców, strachu/obaw przed takimi kontaktami z nieznajomymi. Myślę, że jednak zdecydowana większość kobiet by miała. Dlatego nawet jeśli wchodzą w luźne relacje to raczej z nadzieją, że przerodzi się ona w coś więcej. Natomiast jeśli rzeczywiście tylko o seks chodzi, to szybciej zrobią to z kimś, kogo znają i komu ufają (a do (nie)stety pasuje jakiś kolega z pracy, nawet zajęty/żonaty).

Tak. Racja. Jest wiele historii.

"Koleżanka X" szuka kogoś na stałe, a romansuje dla spotkań, dla seksu.

Singielka w pracy zbliża się do żonatego kolegi. Kończy się to może rozwodem jak u PanisIsFinite.

Mężatka, która chce czegoś poza małżeństwem, nie chce się rozwodzić, ale przeżyć coś jeszcze innego z kimś innym.

Różni ludzie, różne sytuacje życiowe, różne cele. Nawet trudno mi się do czegokolwiek odnieść, co jest dobre, a co złe. Każdy szuka szczęścia, różne drogi do szczęścia wybierają.

No wiadomo, że niby nie Ty.
Jednak jak dla mnie jest tu wiele analogii do romansu. Mimo, że dana osoba wie, że ta druga jest zajęta, pewnie na nic innego prócz takiego fwb nie ma co liczyć, ale i tak w to wchodzi. Dlaczego? Czy nie dla jakiejś namiastki bliskości i seksu?
Seks to nie jest jednak kawa na mieście, tylko bardzo ważna, intymna relacja, która choćby poprzez reakcje biologiczno-chemiczne powoduje, że nasze postrzeganie drugiej osoby się zmienia (wydzielają się hormony szczęścia, przywiązania itd.). Dlatego często nawet nie wiemy kiedy się zakochujemy i wtedy pojawia problem. Kolejny jest taki, że mamy w zwyczaju przenosić nasze odczucia na inne osoby, a wtedy w najmniejszym geście doszukujemy się tego potwierdzenia.
Ja wiem, że wiele osób traktuje seks jak sport, jednak wydaje mi się, że niewielu jest w stanie oddzielić go 100% od sfery emocjonalnej bo to zwyczajnie stoi w sprzeczności z naszą biologią. No ale tak jak są psychopaci czy ludzie nie mający empatii, tak pewnie i chodzą po tym świecie osoby dla których seks jest zwykłą prymitywną czynnością.

Ogólnie to akurat z tym się zgadzam, bo sam tak mam. To nie tak, że jestem robotem i kiedyś wpieprzyłem się (dwa razy) w takie bagno. Tylko to była tylko i wyłącznie moja odpowiedzialność. Ja UDAŁEM przed sobą, że nie widzę, że te kobiety będą marnymi partnerkami, że są toksyczne ogólnie.
Dlatego nie należy rezygnować z logiki, rozsądku. Coś zaczyna się dziać w takiej relacji - wymiksować się dla własnego dobra i spalić most najlepiej. Dlatego też długie relacje fbw nie, tak samo jakieś tam pisanie słodkie pierdzenie sobie. Konkrety. Bo mógłbym się zaangażować w coś co nie ma przyszłości (bo skoro jej nawet nie rozpatruje jako partnerki związkowej, a tylko seksualną, to coś jest na rzeczy).
Śliski temat generalnie, ryzykowne zabawy. Dla dorosłych, świadomych ludzi.
Ale sama na pewno zauważyłaś chociażby bo wątkach rozterkowo tinderowych kobietowych po 40stce że partnerkę czy partnera do związku cholernie trudno czasem znaleźć, a takich do relacji bez zobowiązań jest (pewnie przez pewne trendy ale to inny temat) na pęczki.

Nikt tu nie mówi o okolicznościach łagodzących, tylko o sednie "problemu". Jeżeli dwoje wolnych ludzi decyduje się na fwb, to (teoretycznie) dają sobie wolną rękę jeśli chodzi o ew nowe relacje. Umawiają się, że póki chcą i im pasuje, to będą się spotykać "na seks", a jak komuś przestanie, to każde pójdzie w swoją stronę. Z wchodzeniem w romans chyba jest podobnie, nawet (a może przede wszystkim) wtedy kiedy obie osoby są zajęte lub mają zobowiązania w postaci dzieci. Chyba nikt z nich od razu nie zakłada, że romans może się wydać. Ja obracam się w towarzystwie męskim i widzę jak się zachowują lub jak ze sobą rozmawiają. Oni naprawdę świadomie i premedytacją uwodzą mężatki, a one tak samo dają uwodzić. Zwykle, w początkowym założeniu, to ma być tylko 1 raz, nikt nie dowie itd. Tylko potem jest kolejna okazja, kolejna delegacja - wiadomo "zakazany owoc kusi", a otoczka romansu dodaje tylko smaczku i adrenaliny. Wtedy zwykle wszystko zaczyna komplikować bo coraz ciężej to ukryć i zakończyć.
Także założenie, że gdyby nie dana (trzecia) osoba, to może zdrady by nie było, jest szalenie naiwne.

Zatem dzieci cierpią przez rozwód. A że doprowadziła do niego zdrada to inna para kaloszy. Równie dobrze mogło do niego doprowadzić cokolwiek innego.  Proponujesz zakaz rozwodów dla ludzi z dziećmi?
Zdrada jest zła. I co z tego? Ważne co my z tym zrobimy. Twoja żona wybrała rozwód. A gdyby rozwiodła się uznawszy,że Cię nie kocha, albo jej się nie podobasz, albo coś tam - byłoby lepiej? No nie. Bo i tak byłby rozwód i cierpienie dzieci.
Kochanek to sprawa poboczna i jego brak wcale nie musiałby sprawić, że byłby inny finał tej sprawy.

Edit. Zdrada jest zła, nikt w to nie wątpi. Jednak przestań się skupiać na obcym chłopie,bo robił sobie dobrze, a nie Tobie źle. Jego istnienie nie ma znaczenia. Zona odeszła bo Cię NIE KOCHA i zdradziła  BO CIĘ NIE KOCHA. Wolałbyś, żeby została? I dalej miała Cię gdzieś?

Kolejny bardzo dobry wątek Jestem rok po rozwodzie, dwa lata od rozstania, prawie dwie dekady razem. Wiem o dwóch zdradach mojego bm, po drugiej nie było już co zbierać. Mój bm odpłynął i w obu tych kilkumiesięcznych romansach opowiadał o nas/o mnie podobne rzeczy, że małżeństwo nie istnieje. Nie mam pojęcia czym uzasadniał fakt, że nie może odejść, bo ani dzieci, ani kredytu już wtedy nie mieliśmy. W obu przypadkach o zdradzie dowiedziałam się od kochanek, po tym jak jednak zdał sobie sprawę, że to ja jestem miłością jego życia

Podczas pierwszej zdrady naprawdę nie widziałam różnicy w jego zachowaniu czy naszej relacji. Podczas drugiej (3 lata później) już tak. Ponieważ z mojej perspektywy pierwsza zdrada była naprawdę przepracowana i włożyliśmy dużo pracy w naprawę związku, nie sądziłam, że mógł być tak głupi, żeby to zepsuć. Wszystko wskazywało na kochankę, wszystko. I okazało się to prawdą.

Także dwie zdrady i dwa zupełnie różne zachowania. Wspólne jednak było to, że "wracał" do mnie i deklarował nienawiść do kochanek, którym wcześniej wyznawał miłość.

I obiektywnie jestem atrakcyjna, wyglądam na dużo młodszą niż jestem, prowadzę własny biznes, jestem dojrzała i inteligentna I co ciekawe obie kochanki są bardzo do mnie fizycznie podobne, naprawdę bardzo...

Mam wrażenie, że dyskusja się trochę zofftopowała przez mój komentarz Nie ukrywam, że nie przeczytałem wszystkich odpowiedzi od czasu założenia wątku i może czegoś nie doczytałem. Uważam jedynie, że jakakolwiek forma relacji by to nie była, branie się za żonatych / mężatki nie ma żadnego usprawiedliwienia. Oczywiście to tylko moje zdanie i nie ma problemu, jeśli ktoś ma inne ;-)

Znowu muszę przyznać rację bo to są fakty, a z faktami się nie dyskutuje.
Tym nie mniej - jak zauważyłaś - gdyby takie bezpośrednie propozycje (w realu czy nie) nie działały - to ludzie by do tego nie dążyli. A jak widać działa.

Znowu tylko gdybam,  posiłkując się życiem wokól i forumowymi historiami.
Kiedyś żona była inna. A potem bum-cyk, ciach i trach, stała się kimś zupełnie innym. Krzyczy. Nie chce rozmawiać. Głowa boli. Chce tylko kasy. Ale mamy dzieci. Dzieci to taki fajny powód Trudno z  nim dyskutować.
Inna sprawa, że jest to zapewne naginanie rzeczywistości. Żona ostatni raz strzeliła focha w zeszłym roku.  Krzyknęła -" i bułki  kup!!!!", prosiła by kupić jej ibuprom, bo głowa boli. Nie chciała rozmawiać, bo  w nocy do dziecka wstawała. Zupa była za słona. Cokolwiek by nieco upiększyć swoje własne ch.jstwo.

A powody kochanek? Zapewne różne.  Chęć posiadania namiastki pseudo związku, ciepła, rozmowy,  seksu? No chyba, że kochanka lubi zawody o to, która lepsza - ona czy żona.
Tak to, jak sądzę z grubsza wygląda.
Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Memo fajnie zauważyła, że zadając się z oszustem trzeba się ze ściemą liczyć.
New Life przedstawiła, że kochanki były wręcz podobne do niej (więc równie atrakcyjne, jak sądzę).

Może niektórzy zdradzacze lubią tę ekscytację, towarzyszącą początkom relacji? Aurę tajemniczości?

Wchodząc w relację pozamałżeńską, czy z żonatym/mężatką, trzeba się liczyć nz dużą porcjś ściem. Aczkolwiek znam całe 2 przypadki, gdy po zdradzie i rozpadzie małżeństwa powstały normalne związki. Trwają około dekady.

Dla zdradzanego/zdradzonej taka zdrada to wręcz przysługa, bo nie muszą marnować dłużej czasu ze zdradzaczem. Choc pewnie począkowo cierpią jak mało kto. Uważam jednak, że warto poszukać plusów w takim wydarzeniu i przekuć to pozorne nieszczęscie na własny sukces i lepsze życie.

No dobrze, przebrnęłam przez cały wątek - mega ciekawy zresztą! Moja historia była nawet przytoczona więc wypowiem się jak wyglądało to u mnie.
Nie wiem jaka była PRAWDZIWA percepcja mojego męża przez te wszystkie lata - ale wiem jedno. Na pewno nie taka, jaką przedstawił kochance. Bo gdyby taka była, to gość by się po dwóch tygodniach od poznania mnie zawinął:D Czego to ja nie usłyszałam o sobie, Maryjo słodka! Łomot biedactwo miał, tłamsiłam go, nie mógł nic robić, nie mógł wyrażać siebie, krzyczałam na niego...
A teraz jak było naprawdę. NIE MIAŁAM POJĘCIA, że moj mąż ma wobec mnie jakieś "ale". Bylismy spokojnym małżeństwem, rzadko się kłóciliśmy. Po części tez moze dlatego, ze on po prostu nie umie sie konfrontowac z niczym - ani z problemami ani z ludzmi ani z uczuciami. Wszystko bylo na moich barkach. Organizacja zycia domowego, wyjsc, odbieranie dzieci, ogarnianie domu, zakupow, rachunkow. Do tego caly czas pracowalam zawodowo. Gosc tylko pracowal i wracal kiedy chcial. Najprawdopodobniej juz od dawna wracal pozniej niz musial, a co robil w miedzyczasie - dzis juz nie chcialabym wiedziec. Niech to zostanie w przeszlosci. Nie wykazywal zadnej inicjatywy w zyciu rodzinnym. Szklanka w połowie pusta u niego. Aczkolwiek kochalam go. Po prostu dzialalalm tak, ze iles lat temu podjelam decyzje, wiec bylam wierna i lojalna. Wspieralam go. Gdy mial problemy ze zdrowiem, gdy jego brata zdiagnozowali (rak). Zawsze wskakiwalam i zalatwialam sprawe, mogl na mnie zawsze liczyc. Kiedys w jakiejs rozmowei powiedzialam mu nawet, ze gdyby mial udar i wylądował na wózku - to ja bym z nim została i pchała ten wózek. Spedzalismy normalnie czas - pikniki z dzieciakami, rowery, spotkania z innymi rodzinami, wakacje razem, wychodzenie na pizze i tak dalej. W dwojke czesto wieczorki z lampka wina i netflixem, dyskusje, w jakies urodziny i rocznice "randki" w dwojke, a bedac u jego rodzicow gdy mielismy opieke - sami do kina szlismy na przyklad. Zasypialiśmy na łyżeczkę, seks też był. Nikt nie narzekał. Po 15 latach razem nie bylo fajerwerkow typu "wez mnie na stole", ale bylo...normalnie. Znajomi i przyjaciele byli zszokowani gdy szambo się rozlało, bo uwazali nas za spoko parę. I choć mogłabym mu wiele zarzucic - to ja go kochalam MIMO wad i skupialam sie na pozytywach. Moim zdaniem to wlasnie dojrzala milosc. Myslalam, ze byl moim najlepszym przyjacielem i dalabym sobie za niego uciąć ręce. Myślę, że to mnie najbardziej w zdradzie zabolało - to, ze ktos kto wie o Tobie wszystko, ufasz mu w 100% - po prostu wywala CIę na śmietnik. Tę przyjazn i to co razem zbudowalismy przez 15 lat. Zaczynajac od zera, jako partnerzy...
Wiec jakbym miala powiedziec cos kochankom - to hmmm nie, Wy nie wiecie NIC. To co on Wam mowi to wersja mająca na celu usprawiedliwienie się przed Wami i samym sobą i wejście w role pokrzywdzonego, by uzyskać Wasze wspolczucie i z Wami stworzyć front "uwalniamy misia spod dyktatury złej żony". To nie ma nic wspolnego z prawdą zazwyczaj.
Dzis męża i jego kochanke widze juz zupelnie inaczej niz rok temu. Uwazam, ze są dwojką zaburzonych ludzi, ktorzy tak bardzo nie lubią siebie, ze muszą przeglądac sie w oczach innych ludzi, by potwierdzac swoją wartosc. Ostatnio poczułam nawet ukłucie wspolczucia do męża, gdy zobaczylam, ze w sumie jak chlopak z takiego zimnego domu bez emocji mogl wyrosnąc na empatyczna osobe? Matka neurotyczna narcyzka i ojciec pod jej pantoflem. Moj maz - niedokochany w dziecinstwie, zimny chów, cale zycie jakby na autopilocie i nawet jak mu źle bylo - nigdy nie powie tylko nosi w sobie i hoduje nienawisc do siebie i swiata wokol...Dzis juz go nie nienawidze, ale mi go troche żal. A ona? DDA ze swoimi "daddy issues". Nawzajem łatają swoje wewnętrzne dziury, chwilę się poprzeglądają w swoich oczach, a potem kto wie..? A moze beda tak sie przegladac juz zawsze. Na zdrowie.
Ja tam jestem na etapie, ze zbudowalam sobie nowe zycie, z nowymi ludzmi, nowa praca i bardzo sie ciesze, ze w moim zyciu nie ma juz negatywnej energii, ktora mnie karmil nieswiadomie (zarowno dla mnie jak i dla niego pewnie!) moj maz. Dzis jak slysze czasem jego glos (mamy kontakt bo mamy jednak dzieci) to czasem az czuje wdziecznosc do wszechswiata, ze juz nie musze go sluchac na co dzien, ze nie mam tego negatywizmu ciagle wokol, ze nie musze rozkminiac go.
Kochanki moim zdaniem są po prostu tez pelne jakichs dziur, ktore zwiazek z zonatym ma załatać. Zadna pewna swojej wartosci kobieta nie weszlaby w tę rolę. Mialam nawet ostatnio test. Spodobał mi sie gosc. Gdy jednak wyszlo na jaw ze ma zone - puff! Rozplynal sie w powietrzu. W sensie - w mojej głowie:)

Ja też tak to już dziś widzę. Ajahn Brahm nazywa to "bólami wzrostowymi". Proces przejściowy to przejście przez piekło, ale potem moze byc pięknie. Też dużo zależy od nas samych, od nastawienia. Ja mysle, ze warto ten czas po rozstaniu wykorzystać na odbudowanie siebie. Zajęcie się sobą. Taki "me time". Wiele z nas zdradzonych w malzenstwie poswiecilo sie - zawodowo, emocjonalnie etc. Po zdradzie i rozstaniu warto wlasnie zadbać o siebie i troche tez popraktykowac zdrowego egoizmu. Ja mam teraz tak, ze tyle zapylałam w malzenstwie robiac na kilka etatow - zawodowo, domowo "dzieciowo" - ze teraz siebie lubie porozpieszczac. A gdy moj maz probuje ze mnie robic frajera w kontekscie dzieci - to mowie mu "stary, to Twoj tydzien, Twoja sprawa, musisz sie nauczyć ogarniać sam". Nie wchodze w role Matki Polki. Odpuściłam. Bardzo polecam takie podejście.

A ja się z merle zgadzam. Rozumiem, ze emocje sobie a mózg sobie. Ale gdyby każdy z nas mial taki kompas, to na świecie byłoby wiele mniej zła, bólu, krzywdy...Ja taki kompas mam. Zawsze bylam zamknieta na facetow bedac w malzenstwie. Nie, nie dlatego ze bylam az tak szaleńczo zakochana w mezu. Kochalam go ale podobali mi sie od czasu do czasu inni faceci. A ze jakies tam powodzenie zawsze mialam - to okazje bylyby gdybym tylko chciała. Ale ja wysoko cenię lojalność i spojnosc sama ze soba. Uwazam, ze sama bym siebie skrzywdzilam gdybym zamiast siebie w lustrze widziala świnię, ktora okłamuje męża i bzyka na boku. Po co mi to by bylo? Zniszczyc małżeństwo, skrzywdzic dzieci, zaczac miec "ale" do samej siebie? Nie warto.
Owszem - są małżenstwa, ktore powinny sie rozpaść. Nie zawsze trzeba trwac w czyms co juz od dawna nie funkcjonuje. Ale jesli za chęcią zdrady idzie tylko zwykła nuda rutyną dnia - to sorry, ale jest to po prostu ogromna niedojrzalosc i niedocenienie tego co się ma. Nigdy nie bedzie sie mialo 100%. Trawa zawsze zieleńsza u sąsiada.

Co do obarczania winą kochanki - ja tam kochanki swojego meza nie lubie Patrzac na to jak sie zachowuje, jak w tym wszystkim sie zachowywala - to smiem twierdzic, ze to pozbawione empatii puszczalskie dziewczę, ktore kieruje się tylko swoim chciejstwem. Ale to nie z nią się hajtałam wiec jej kompas moralny nie jest moją broszką. To mój mąż zawalił. To on ze mną zbudował cały świat, a potem go zdetonował. Nie mam cienia wątpliwosci do kogo mam większe pretensje - czy do niego czy do niej. Jesli ktos wyznawal mi milosc, zadeklarowal sie byc moim mezem i zalozyc ze mna rodzine - to tak jak ja zrezygnowalam z innych mezczyzn - tak samo oczekiwalabym, ze on zrezygnuje z innych kobiet. I prawda jest taka, ze jakby byl fajnym mężem to moglaby stanac obok niego goła Miss Kolumbii - a on by jej nie dotknął. Po prostu nie był fajnym mężem i tyle.

Pain, z tego co piszesz, to on powielił poniekąd schemat rodzinnego domu. Ty organizowałaś wszystko, a on żył pod Twoje niejako dyktando tłumiąc w sobie emocje i poświęcając pracy.
W kochance (też zaburzonej) znalazł pewnie "bratnią duszę", mógł przed nią otworzyć, w końcu być sobą.
Nie, nie usprawiedliwiam go, ani nie twierdzę, że byłaś rzeczywiście złą partnerką ale... osoby zaburzone tak mają.
Przypomniał mi się przykład Eli, która niewątpliwie jest super babką, z tego co kojarzę ona też miała męża z rodziny dysfunkcyjnej.
Takie osoby często (szczególnie w młodym wieku) podpinają się pod innych, próbują żyć "normalnie", według lepszego wzorca, ale prędzej czy później te ich zaburzenia wychodzą.
Wspomniałaś, że tamta kobieta jest DDA, to wiele tłumaczy.
Ja też jestem DDA, wcześniejsze związki kompletnie mi nie wychodziły. Prawda jednak taka, że przyciągałam facetów z różnymi problemami, a tego już było za wiele. Jednak byłam też w związku z facetem z "normalnej" fajnej rodziny. Początkowo mi to imponowało i myślałam, że w ten sposób mam/zdobędę szansę na stworzenie takiej, własnej. Jednak po czasie zaczęłam się czuć tam jak "kosmitka", zamknęłam w sobie bo wiedziałam, że nie zostanę zrozumiana i co gorsza oceniona przez pryzmat przeszłości/rodziny/rodziców.
Zerwałam i niedługo potem poznałam mego obecnego partnera, też z dysfunkcyjnej rodziny (wychował bez ojca), po przejściach (rozwodzie) i "pykło" od razu. Może nie ma się czym chwalić, że taki facet okazał moją "bratnią duszą" ale w istocie tak jest. Nie miałam żadnej bariery by mu wszystko z siebie wyrzucić bo wiedziałam, że znajdę zrozumienie i wsparcie. I na odwrót. Wtedy dopiero spadł mi niesamowity kamień z serca, że nie muszę udawać czy stwarzać pozorów. Od tamtej pory żyje mi się znacznie lepiej i lżej, a już kilka lat razem jesteśmy, co dla mnie i tak mega wyczyn bo wcześniejsze związki kończyły dość szybko.

Bardzo miło jest przeczytać, że sobie radzisz i jest Ci doskonale

Chyba żaden związek po zdradzie nie jest super miejscem i tkwienie w nim jest dla zdradzonego prawdziwym piekłem na ziemi.
Może i w pierwszej chwili człowiek czuje ulgę, że zdrajca został, ale podejrzewam, że po czasie wspólne  życie z oszustem okropnie uwiera...

Bardzo przykre Roxann i chyba potwierdza, że nie ma co na siłę sklejać relacji po zdradzie, zwłaszcza, jeśli mamy do czynienia nie z jednorazową głupotą po pijaku, gdy zdrajca szczerze żałuje, a np z regularnym wielomiesięcznym/wieloletnim romansem.

I to wyświechtane - "dla dzieci", a tak naprawdę ze strachu przed tym co nowe, nieznane, przed tym co "ludzie powiedzą"

No to mamie współczuję. To ona zdradziła (zakładam że tak - była młodsza), nie odeszła bo i pewno finansowo gorzej stała od męża lekarza. I tak przykre. I dzieci też swoje przeszły. No smutne na maxa ;(

Jedna uwaga. Narcyzm to NIE jest nadmierne poczucie wartości. Ro wlasnie bardzo nisie poczucie wartosci maskowane poczuciem wyższości

Pewnie, że nie można wszystkiego zrzucać na zwykłe "bo ja tak mam". Bo tata pił, a mama nie przytuliła. Jednak pewne wydarzenia z naszego życia jakoś nas ukształtowały. Nie zawsze dobrze. Warto zdać sobie z tego sprawę, by wiedzieć z czym się walczy.
Coś sprawia, że są ludzie, którzy będą zdradzać. Cos ich skrzywiło i sprawiło, że ten romansowy haj ich ciągnie.
Są ludzie, którzy wejdą w rolę kochanka/kochanki i pal sześć jeśli zbłądzą na moment, ale dostrzegą syf z romansu płynący i się z niego wygrzebią. Są  jednak ludzie, którzy tkwią w takiej chorej sytuacji całymi latami.
Są zdradzeni, których zdradzą raz, piąty i dziesiąty, a oni będą cierpieć,  męczyć się i dawać kolejne szanse. Coś na to wpływa, że boją się tupnąć nogą i wskazać zdrajcy drzwi, boją się wziąć odpowiedzialność za siebie i swoje życie.
Dobrze jest sobie zdaç sprawę ze swoich braków, ze swoich strachów, by wiedzieć jak zawalczyć o siebie i swoje lepsze juteo.

Nie, nie każdy facet oczernia swoją żonę, mówi o niej źle i niewybrednie, nie każdy robi z siebie "biednego misia", nie każdy też mówi o rutynie, o wypaleniu się w związku, nie każdy też żałuje, że nie spotkał kochanki wcześniej w swoim życiu i chce się przenosić w czasie (notabene dobry tekst ).

Są i tacy, którzy nie mówią nic na temat żony, oprócz samego faktu, że ona istnieje. A w pozostałych kwestiach milczą. Jakiekolwiek pytania o żonę zbywają uśmiechem i unikają odpowiedzi oraz opowiadania o swoim małżeństwie. Oświadczają "jestem żonaty" i pozostawiają informację do przetrawienia i do ewentualnego zaakceptowania.
Co o takich myślicie?

Jeżeli wchodzisz w relację z facetem, który ma żonę, a tobie zależy na związku, na tym, by kochać i być kochaną to NIE KOCHASZ i NIE SZANUJESZ siebie. Jeśli pozwalasz na to, by być nie pierwsza, ani nawet nie druga tylko tak naprawdę ostatnia  - po żonie, dzieciach, zwierzętach domowych, wyjściach z kolegami etc - to  NIE KOCHASZ I NIE SZANUJESZ siebie. Swoich emocji, swojego czasu, swojego serca. I to powinno być dla ciebie najważniejsze, a nie to - "dlaczego on?"
Jeżeli jesteś żoną, która znosi zdrady,  złe traktowanie, oszustwa - to NIE SZANUJESZ i NIE KOCHASZ siebie.
Zarówno jako żona, jak i kochanka - boisz się puścić tego faceta.  Z jakiegoś powodu. Żony wytłumaczą jeszcze dzieci i kredyty, ale nie wyobrażam sobie - ja, jako ja - by móc być żoną, kobietą faceta, który na którymś etapie życia wybraj nie mnie, ale inną. I nawet tłumaczenie,że "to tylko seks", do mnie nie trafia. Bo skoro dla seksu ktoś zaryzykował MNIE, moje uczucia i NASZE wspólne życie, to oznacza to, że ceni je niżej niż ten "tylko seks".
A życie ze mną wybrał z wygody.
Wyboru kochanki nie tłumaczy nic.  Bo tak naprawdę co kochance z takiego faceta? Ani wsparcia, ani pomocy w codzienności... pozory "związku" i upokorzenie.

Co sądzę o takich facetach? Sądzę, że są małymi chłopcami, niedojrzałymi pseudomężczyznami, którzy nie dorośli do roli  dorosłego mężczyzny. Silnego, mądrego, chroniącego swoją rodzinę i kobietę. Dającego wsparcie i miłość. Bardzo smutna postać. Jak każda w trójkącie zdrady.

Dziękuje za odpowiedź. Też tak uważam. Chciałam się przekonać czy dobrze zinterpretowałam zachowanie i intencje.

Bardzo dużo emocji w tej wypowiedzi. Czegoś w rodzaju "wjeżdżania" na ambicję, na dumę, na honor. A przecież pytanie dotyczyło intencji żonatego mężczyzny a nie oceny poziomu szacunku kobiety do samej siebie. 

Czy zatem bardziej "moralna" jest ta która wierzy lub udaje że wierzy w bajeczki o złej żonie lub o małżeństwie, które dawno "wypaliło się" czy ta, która po prostu nie ma złudzeń jak działa romans z żonatym mężczyzną? Przecież niezależnie od tego co mówi ten żonaty, w dalszym ciągu pozostaje żonaty. Czy tutaj coś kogoś usprawiedliwia?, a jeśli tak to co i kogo oraz dlaczego?

Tylko wtedy, jak wynika z wypowiedzi powyżej, narażamy się na zarzut w postaci cynizmu i wyrachowania.

Czy znasz osobiście choć jedną taką parę, czy wyłącznie słyszałaś o takich związkach?

Jak dobrze rozumiem, nie mówimy tutaj o swingersach.

On mówi co chce.
Ona to akceptuje i też określa czego ona chce.
Jeśli oboje chcą tego samego, czyli np. seksu razem poza małżeństwem, to ten seks mają.
Jest to zaplanowane, zorganizowane, na podstawie świadomej decyzji dwóch osób.

Oczywiście jest to zdrada, bo jak się ślubowało wierność, to złamano tę obietnicę. Ale jeśli w małżeństwie ... bla, bla, bla... i tutaj można ciągnąć cały wątek (np.  https://www.netkobiety.pl/t106284.html ).

Złe postępowanie jest takie, że:

-- ktoś się zakochał, i nagle chce rzucić rodzinę, zmieniać życie, psuje małżeństwo
-- albo on chce seksu, szuka w sieci kobiety X, którą chce poznać i rozkochać w sobie, by w końcu razem w łóżku wylądować

Zakochanie trzeba przeczekać.
A jak kto chce seksu, to niech szuka seksu, a nie romansowania.

Ja wiem czy emocjonalne? Moim zdaniem takie relacje są nienormalne, niosą w dalszej perspektywie głównie ból, no chyba że jest się psychopatą, traktującym ludzi instrumentalnie. To wtedy nie. Wtedy można się chełpić swoją "uczciwością" i "uczciwym " postawieniem sprawy 
A tak naprawdę jest się po prostu tragicznym czlowiekiem.
Zas kochankę traktuje się jak bezpłatne pogotowie seksualne. Co kto lubi.