Przegrywam w małżeństwie, co to może znaczyć ? - Netkobiety.pl

Istnieje coś takiego jak tajemnica korespondencji i nie powstała dla czyjegoś widzi mi się tylko z poczucia powagi sprawy jakim jest słowo pisane. Nie wyobrażam sobie, żeby mój były partner dawał moje listy do przeczytania swojej obecnej partnerce, ani ja nie widzę powodu aby na szerokim forum obnosić się z jego listami. W głowie mi się nie mieści, że ktoś może robić inaczej i uważać to za właściwe i godne naśladowania. W jednym masz rację; można się przy takiej okazji lepiej poznać, ale z nie najlepszej strony.

Co do ukrywania faktu swojej kryminalnej przeszłości też jestem zdania, że facet zrobił źle i po prostu okłamał swoją żonę. Nie wiem, czy taki powód nie byłby wystarczający do rozwodu. Taka przeszłość w każdej chwili może zaważyć na funkcjonowaniu całej rodziny i to zupełnie niespodziewanie. Ja, aby wykonywać swoją pracę wszędzie musiałam okazywać świadećtwo o niekaralności. To był warunek, żeby otrzymać pracę, uznanie zawodu za granicą i w końcu obywatelstwo. Już nawet nie chce mi się liczyć ile razy musiałam występować o nie w ostatnich latach. Aha! Jeszcze wiele lat temu w Polsce, gdy wnosiłam o to, aby stać się rodziną zastępczą dla chłopca z rodziny, który stracił rodziców i został zupełnie sam. Groził mu dom dziecka więc gdy mnie poprosił aby zamieszkać ze mną i z córką, zgodziłam się. Nie wyobrażam sobie gdzie bym była dziś, gdybym miała za sobą kryminalną przeszłość i "zapaskudzone" świadectwqo o niekaralności. O tym, czy mąż autorki postąpił  słusznie czy nie biorąc udział w tej bójce zdecydował sąd i raczej wątpliwości nie miał.

Jakie więc jest porównanie tego, że mąż zataił tak istotny fakt ze swojego życia przed autorką z tym, ile razy i w jakich pozycjach współżyła ze swoimi wcześniejszymi partnerami? Ona tego przed nim nie ukrywała i nie okłamała go, że była dziewicą. On też opowiedział autorce sporo po niewczasie swoją wersję wydarzeń z tamtego dnia gdy kogoś tam pobił i każe jej w nią wierzyć. Ja naprawdę przestałabym ufać takiemu gościowi, bo jeśli ukrywa takie rzeczy ze swojej przeszłości, to naprawdę można się spodziewać że nie będzie wiadomo nigdy tak naprawdę z kim się żyje.  Narazie wypłynęła kwestia pobicia i wyroku, ale nie wiadomo co jeszcze ukrywa, bo to że nie jest szczery z żoną to fakt z którym nie sposób dyskutować.

Ja się dzieliłam z prostej przyczyny (z tym że, jak już kiedyś pisałam, nie pchałam się nigdy do związków, ale, no, nie narzekałam na brak powodzenia, więc u mnie to były raczej historie typu Sara vs mniej lub bardziej niechciani adoratorzy + bardzo młodzieńczy związeczek xD) - bo czasem coś wychodzi na jaw. Znaczy, nie wiem, jesteśmy razem 3 lata z hakiem, a mój partner zdążył poznać już dwóch takich zalotników. Do tego przecież czasem coś wyjdzie w rozmowie, jak spotkamy się z moim przyjacielem czy którąś z przyjaciółek - nie chciałabym, żeby wtedy czuł się tym, co jako jedyny nie zasłużył na informacje. Nie wiem, pewnie mogłabym zabronić im wspominać cokolwiek, ale jesteśmy wszyscy raczej bardzo bezpośredni i jakieś złośliwe żarty są na porządku dziennym, więc po co. Tak samo w drugą stronę, nie chciałabym sytuacji, w której spotykamy się z jego znajomymi, przychodzi X i ja jedyna jestem wykluczona, bo nie wiem nic poza "podobałem jej się kiedyś". Więc u mnie to nie było spowiadanie się ze szczegółów, ale mniej więcej tyle informacji, ile dostał np. przyjaciel. To mi się wydaje całkiem uczciwym rozwiązaniem.

Niektórzy dyskutanci w tym wątku mają chyba jakąś fiksację seksualną, bo uparcie wracają do "ile razy i w jakich pozycjach", chociaż autorka wątku wcale nie wspominała o tym, że jej mąż domagał się akurat takich szczegółów.

Osobiście w swoich związkach nie robiłam jakiejś tajemnicy również ze swojego życia seksualnego w przeszłości, ale nie była to nigdy jakaś najistotniejsza kwestia, z której domagałabym się drobiazgowych raportów odnośnie każdego zbliżenia, ani odnośnie której ktoś by się ode mnie drobiazgowych raportów domagał. Historia rozwoju byłych związków była dużo ciekawsza.

Hm... może tutaj tkwi właśnie faktyczne źródło problemu? W tym, że niektórzy z nas strasznie się czemuś wstydzą, że kiedyś byli głupi, że popełniali błędy, albo że nawet byli inni i boją się do tego przyznać nawet (teoretycznie) najbliższej osobie?

Z tego ci pisała autorka wątku, to on nic jej o tej sprawie nie mówił, a wszelkie swoje wnioski na jej temat wyciągnęła wyłącznie, studiując dokumenty sądowe. I na ich podstawie zbudowała sobie w sumie bardzo pozytywny obraz całego tego zdarzenia. Więc bądź tu uprzejma nie zmyślać o jakichś "swoich wersjach wydarzeń".

Dlatego właśnie uważam, że w związkach należy być otwartym.

------------

Przecież to stoi w pierwszym poście, czarno na biały. Dlatego bardzo mnie dziwi, że niektórzy tutaj uparcie chcą widzieć w tym facecie potwora.

Wnioski z całego tego wątku mam takie, że ludzie są bardzo różni. Tzn. niby to od dekad już doskonale wiedziałam, ale w tej akurat kwestii jest to dla mnie jednak na starość pewne zaskoczenie i pewnego intelektualnego wysiłku wymaga ode mnie poukładanie sobie w głowie, że inni mogą mieć jednak inaczej.

Osobiście w prawie wszystkich moich związkach zwierzenia budujące intymność były czymś najzupełniej naturalnym, co obie strony robiły spontanicznie, po prostu dzieląc się sobą. Nigdy nie odczuwałam takiej ciekawości jako "uporczywego oczekiwania" i nigdy też nie musiałam się jakoś "uporczywie domagać".

Jedyny wyjątek stanowił pewien mój romans, podczas którego obie strony doskonale zdawały sobie sprawę, że cała ta przygoda nie jest na serio, i że nigdy ze sobą nie będziemy. W tym wypadku nie miałam ochoty się przed drugą stroną otwierać.

Jakiej? Jezzzzu. Przecież ten facet jest ze swoją żoną od kilku lat, kilkuletnie dziecko ze sobą mają, a wie o jej życiu mniej, niż o moim życiu wiedzą moi najbliżsi przyjaciele. Dla mnie to równie niepojęte jak bycie zakonnicą. Tzn. niby wiem, że niektórzy tak właśnie chcą, ale nie jestem w stanie wyobrazić sobie ich stanu umysłu.

Nie mam żadnego powodu, żeby coś takiego robić. Znam drugą stronę, ufam jej i nie mam poczucia bycia trzymaną na dystans. Listy które czytałam i listy, które dałam do przeczytania zostały dobrowolnie pokazane za wiedzą i zgodą obu stron.

Czyli, od 21 lat funkcjonuję w "przerażającym" związku i jestem z niego bardzo zadowolona.

Nie wiem, ja jakiejś wielkiej narracji nie prowadzilam o bylych związkach. Jasne, Miś wie, że mialam męża z którym się rozwiodłam i kim on był, ale raczej ogólnikowo, a nie z wchodzeniem w detale. Gdzieś tam w domu mam zdjecia z innymi eksami, jednak wątpię czy miałby ochotę je oglądać. Fotki z jakimiś dla niego przypadkowymi kolesiami? No, bez jaj.

Podobnie w drugą stronę- wiem, że mój facet mial inne partnerki przede mną (nawet jedną poznałam, bo to sporo stara sprawa), ale wcale mnie nie interesuje co z nimi robił i jak. Liczy sie tu i teraz, a nie co było 20 lat temu.

ktoś juz chyba wspominal...  mąż odwraca chyba trochę kota ogonem, żąda szczegółów jej przeszłości związkowej skoro ona przeczytała jego dokumentację ale sam przemilczał ten incydent sądowny, jakąś przeszłość związkową raczej każdy ma ale sądową.. nie wydaje mi się...  nie dziwię się autorce -  nie wiem jakbym przeszła nad tym do porządku dziennego, mąż jak widać nie ma z tym problemu i jeszcze na swoją "korzyść" odbija piłęczkę, że teraz jej kolej "szczerosci" i to w takiej a nie innej formie.... kto tu kogo robi w "ciula"

Mira, ja dodam jeszcze jedną rzecz:
To, że ona nie chciała mówić o przeszłości już przed ślubem i że on o tym wiedział i to zaakceptował nie zmienia nic
To, że on zataił przed nią fakt bycia karanym, jest zaróno podstawą do rozwodu z jego winy jak i do stwierdzenia nieaważności małżeństwa.
Niech się cieszy, że dla Autorki to pobicie było pozytywen

Nijak. Ja już przecież pisałam, że dla mnie reakcja męża jest, kolokwialnie mówiąc, chora.
Tutaj miałam na myśli coś innego. Jeżeli facet upierałby się, że nie wracamy do przeszłości, na temat poprzednich związków miał do powiedzenia jedno zdanie, a jednocześnie bez skrępowania przetrzepał jakieś moje papiery z przeszłości (nie mam wyroku, więc może pamiętniczki by się wysypały z szafki i tak by jakoś musiał je przeczytać, bo przecież nie można po prostu zebrać i odłożyć ), to też byłabym wściekła. I też - jako że nie cofnąłby przecież tego, co zrobił - oczekiwałabym wzajemności. Skoro on wściubił nos w przeszłość, to niech teraz umożliwi mi to samo. W końcu, gdybym się umówiła z partnerem, że nie chodzimy osobno na imprezy do klubów, a on by poszedł, to też uznałabym, że w takim razie mi również wolno. I za śmiechu warte uważałabym to, że nie chce mi na to pozwolić, mimo że sam zasadę złamał.

Ale co chcesz teraz powiedzieć; że każdy tak musi i musi być zwarty i gotowy, bo męzuś sobie zażyczy raportu  i nie znasz dnia ani godziny?
Ja mam naprawdę tyle rzeczy do codziennego przeżywania, że daję spokój moim byłym. Napisałam ci, ale ty po prostu czytasz tylko to, co ci pasuje.

tylko w jakim celu takie wspominki?? Pomijajac ulotnosc pamieci mialabym obawy, ze bedzie drazyl i drazyl a sam krystaliczny nie jest.. zajac sie dzieckiem, soba, rodzina a nie eksami... w sumie ciekawe co on jeszcze.. czego jeszcze nie powiedzial... pamiec jak widac ulotna jest, wiec nie powinien miec o nic pretensji...

Kim były te osoby i jakie były. Jak się poznali. Jak się rozwijała ta znajomość. Dlaczego się skończyła. Jak spędzali razem czas. Czym taki poprzedni związek różnił się od obecnego. Jakie wnioski udało się z niego wyciągnąć. Itp.

Jezzzu! A co to w ogóle jest za pytanie? Bo człowiek jest istotą ciekawą świata. Nawet kot wykazuje odruch ekploracyjny, szczegółowo poznając nowe mieszkanie, i znajdujące się w nim potencjalne atrakcje i zagrożenia, a my mamy przecież trochę jednak trochę większe mózgi. Bo jak powiedział matematyk David Hilbert i nawet kazał sobie na nagrobku wyryć:

Dla mnie to tak absolutnie oczywiste, że z wielkim zdumieniem przekonałam się w niniejszym wątku, że istnieją ludzie, którzy wolą żyć w ignorancji i uważają taki za stan naturalny i pożądany.

I naprawdę uważasz, że zaspokojenie ciekawości daje nam prawo do naruszania granic drugiej osoby? A gdzie szacunek do jej emocji, poczucia komfortu?
Pomijam przy tym, że ciekawość nie zawsze jest zaletą, bo bywa wielką wadą. To raz, a dwa - ogromnie ważne, o ile nie kluczowe, są w tym wszystkim przyświecające eksplorującemu cudzą przeszłość intencje.

Ty nazywasz to ignorancją, a ja szacunkiem do czyjejś przeszłości i prawem do zachowania jej dla siebie.

Ciekawe rozumowanie. Czyli granice partnera są ważne, ale tylko takie które ty akceptujesz. No, no...

Mira dla mnie podobnie, nie chciałabym być z kimś kto rozmowy o przeszłości ucina i nie ma tematu. Sama znam przeszłość swojego partnera, on moja też. Ale a) nie spisywalismy sobie jej w formie tak rozszerzonej że przypominała akta sądowe, nie znam też żadnej pary lub przypadku gdzie to miało miejsce więc mąż autorki dąży poniekąd już ekstremum a nie zwykłego zaspokojenia ciekawości b) sama mam jak mam ale wiem ze są osoby dla których przeszłość się nie liczy. Ani one nie są nienormalne, ani ja. Trochę dziwi mnie Twój szok szczerze mówiąc.

Już pomijając takie praktyczne zastrzeżenia, zastanawia mnie po co komuś taki wojeryzm? Po co mam wyobrażać sobie partnera jak spędza czas z inną kobietą? Może to dziwne, ale mnie takie klimaty nie jarają, a wręcz sprawiaja, że czuje się niezręcznie. Mam sie do niej porównywać czy co?

Nie tyle uwazam to za naruszenie prywatności danej osoby jak i osób trzecich, ale coś naprawdę chorego w związku.

Spora część problemu wynika z różnego pojmowania zasadniczych wartości.
Dla Ciebie Miro coś jest otwartością, a (jak widać w tym wątku) dla kogoś innego to samo jest przesadnym i niepotrzebnym ekshibicjonizmem.
Coś jest ciekawością - a dla kogoś innego wścibstwem.

Bardzo dotknęła mnie sytuacja mojej wieloletniej przyjaciółki, takiej jeszcze od czasów szkoły podstawowej, gdzie kontakt między nami i bliskość emocjonalna nie osłabiła się, pomimo jej wyjazdu za granicę i pomimo dzielącego nas fizycznie dystansu kilku tysięcy kilometrów.
Otóż właśnie jej były już mąż, w imię właśnie takiej niepotrzebnej otwartości i nadmiernej szczerości, poinformował swoją kochankę o wielu intymnych sprawach ze swojego małżeństwa, i o sprawach, które na równi z jego - były też bardzo intymnymi sprawami jego żony.
Świadomie pomijam tu fakt, że ten ekshibicjonizm padł na bardzo podatny grunt. Bo to nie podatny grunt był przyczyną tego, że kochanka męża rozniosła te intymne sprawy do każdego, z kim chciało się jej o tym rozmawiać, obchodząc się z tą wiedzą w sposób głupi i beztroski.
Przyczyną tego, że sprawy mojej koleżanki, jej np. choroby, problemy, traumy, kłopoty zdrowotne - były później omawiane i komentowane przez wiele osób, była właśnie taka "otwartość" jej męża, w stosunku do jego kochanki. I najsmutniejsze było to, że było to zupełnie, ale to zupełnie niepotrzebne.

W kwestii Autorki wątku wszystko co powinno być powiedziane, zostało powiedziane w normalnej formie. Jej mąż się dowiedział ilu miała poważnych partnerów, i z iloma utrzymywała intymne stosunki.
Wszystko co jest ponadto - jest tak samo niepotrzebne, jak w podanym przeze mnie wyżej przykładzie przyjaciółki.
A żądanie takiej wiedzy, czy domaganie się jej w sposób agresywny - jest toksyczne i patologiczne.

Dla mnie z kolei chore i nienormalne jest opowiadanie o intymnych szczegółach z mojego życia szerokiemu gronu osób.
Prawdziwa bliskość i otwartość nie jest uwarunkowana wyflaczaniem się przed przyjaciółmi ze wszystkiego, co mi tylko przyjdzie do głowy.

Niestety świat jest mały, nawet w wielkim mieście. Znam sama przypadek że moja przyjaciolka że szkoły teraz pracuje i blisko przyjaźni się z dobrym przyjacielem faceta mojej siostry. Tak więc teoretycznie jakbym na szwagra przyjaciółce chciała nagadać teraz mogłoby to zatoczyć okrągłą rundkę do niego I nie jest to jedyny zaskakujący przypadek przyjaźni, znajomości i związków osób które znam ja ale nigdy bym się nawet nie spodziewała że one się ze sobą poznają. Więc to "co mnie obchodzi co myślą obcy ludzie" może nam zrobić psikusa zwłaszcza gdy mowa o naprawdę intymnych i drażliwych tematach.

Dla mnie jest różnica między podzieleniem się przeszłością ale z mojej perspektywy, z moimi odczuciami i sekretami, a obnażaniem drugiej osoby w imię mojej szczerości co dla mnie pewną granicę przekracza. Czy np udostepnianie korespondencji, opisywanie życia intymnego, detale które wpływały na nasz związek ale są treścią wrażliwa z perspektywy ex

To ja mam pytanie do wszystkich, którzy uważają, że informacja typu: "byłam z X dwa lata, uprawialiśmy seks" w zupełności wystarczy. Czy gdyby wasz partner powiedział, że "ma matkę, nie utrzymuje z nią kontaktu", też by wam to wystarczyło, bo to w końcu przeszłość? Nie interesowałoby was, CO tam się wydarzyło? Nie ze wścibstwa, tylko z chęci poznania partnera, zrozumienia itp? A gdyby to nie była "zwykła" partnerka tylko żona - też nie interesowałby was powód rozwodu chociażby? To, co doprowadziło do rozpadu małżeństwa? Nic? I nie przeszkadzałoby wam, gdyby na jakimś spotkaniu w większym gronie ktoś jakoś o ten temat matki czy żony zahaczył, a wy - obecne partnerki przecież! - nie wiedziałybyście nic, nic poza tym, że matka/żona istniała? Bo mnie by jednak nie zachwycało to, że partner tak bardzo nie chce podzielić się ze mną czymś, o czymś inni wiedzą od dawna.

A tak na marginesie, odchodząc już od tego, co i kto powinien powiedzieć, to dziwi mnie szczerze ten brak zainteresowania sprawami partnera. Ja - ponownie podkreślę - nie pytałam nigdy o sprawy łóżkowe itp., bo to mnie nie obchodzi i to uważam za mało istotne (w tym sensie, że nie powie mi nic o moim partnerze), ale nawet jak jakoś w rozmowie wyjdzie ot tak, że np. z kolegą X nie miał kontaktu od ośmiu lat, a wcześniej byli dość blisko, to z czystej (i chyba niewinnej?) ciekawości pytam o to, kto to był, skąd się znali, czemu urwał się kontakt. Więc chyba nie można zarzucić, że chcę grzebać w ich intymnych sprawach , a dokładnie na tej samej zasadzie interesowałaby mnie eks faceta, co jego koledzy czy rodzina. Czyli tylko dlatego, że on mnie interesuje.

Ja nie widzę problemu, serio. Nie dopytywałabym, poczekałabym na czas, kiedy partner sam uzna za stosowne się ze mną tym podzielić. Wtedy dopiero mogę go dobrze zrozumieć, a nie wtedy, kiedy męczę mu dupę miesiącami o to, że on ma jakąś przeszłość.

Poza tym jeżeli sytuacja byłaby na tyle trudna, że facet nie chciałby się nią dzielić, to mało prawdopodobne, że byłaby poruszana ot tak w gronie przyjaciół czy kolegów.

Mnie by komunikat, że z matką nie ma kontaktu, wystarczył. Po co wchodzić w stare konflikty, których i tak pewnie bym w większości nie zrozumiała? To wystarczający komunikat.

Gdy się dobierze para takich ekshibicjonistów emocjonalnych, pardons; otwartych ludzi, to będą zaspakajać swoje nie do końca zdrowe żądze i mogą żyć w takim stadle długie lata, bo to rodzaj symbiozy, każdy korzysta.

Jeśli jednak ktoś taki trafi na kogoś, kto ma zupełnie inne podejście do tych spraw, to wojna murowana. W przypadku całkowitego braku granic pozwalamy drugiej osobie na zbyt wiele lub też sami za bardzo się otwieramy i często fakty z przeszlości zacierają teraźniejszość, aż w końcu wyczerpie się temat a drążenie coraz głębiej w końcu którąś ze stron zmęczy. Aby osiągnąć stan kontrolowanej otwartości, trzeba umieć wytyczać zdrowe granice.

Tylko co, jeśli druga strona ich nie respektuje, bo uważą że wie lepiej, ile o nas wiedzieć powinna? Dla mnie katastrofa, nikomu nie życzę takiej sytuacji a było już na forum kilka wątków na podobny temat więc nie jest to jakaś jednostkowa sprawa.

Ja odbieram to tak, że strony się dowartościowują przeszłością partnera. Chcą słuchać, jak to dotąd partnerce czy partnerowi było źle, jak był naiwny, jak żałuje że się tak zbłaźnił poprzednim związkiem, a teraz to po prostu pana Boga za nogi złapał i lewituje ze szczęścia, że ma za partnera właśnie jego. Miód na uszy kogoś zakompleksionego, z niskim poczuciem wartości, słabo w siebie wierzącego. Jednak jak to komuś pasuje, to czemu nie.. Zawsze jest temat na długie zimowe wieczory i amen.

Zwykle tego typu oczekiwania "otwartości" są przykrywką dla niskiego poczucia wlasnej wartości i checi manipulacji.

W przypadku mężczyzn zwykle dotycza życia intymnego (ile, gdzie, z kim, jak, w jakich pozycjach, jak dużego mial) bo majac takie informacje sa w stanie wywierać presję na partnerke by zadośćuczyniala ich fantazjom (z nim tak robiłaś a ze mna nie chcesz?) jak również używać tej wiedzy jako broni w konfliktach (widać jaka- tu se wstawcie- z Ciebie jest po Twojej przeszłości).

U kobiet raczej przejawia sie to w manipulacjach pozaseksualnych: widać, że ją bardziej kochałeś niż mnie, dla niej to byś zrobił i tym podobne.

Celem tych zagrywek jest kontrolowanie partnera/-ki, bo osoba, która domaga się takich zwierzeń, nie jest pewna swojej pozycji i wartości w związku więc ucieka się do psychologicznej przemocy.

Dzissis Mira.. Nie wszystko co na płocie to o tobie. Rozbujałaś temat który dryfuje w zupełnie innym kierunku niż powinien, więc jeśli pozwolisz będę zamieszczała swój punkt widzenia na powyższe. Będę wdzięczna jak się skoncentrujesz na tym, że inaczej widzisz problem i pozwolisz, że będą tacy którzy się pod tym  nie podpiszą, ale też chcą żyć

Miłego dnia.

Nie mam teorii tylko odczucia na podstawie doświadczeń.

Można zataić wiele rzeczy, że się było na Kanarach, że się ma lęk wysokości albo chodziło się w różne dziwne miejsca, ale to, że się było karanym i jeszcze żądać w zamian za odkrycie prawdy intymnych zwierzeń z przeszłości jakby jedno z drugim się równoważyło, jest co najmniej dziwne.

Zgadzam się całkowicie z Garym. Czy mąż autorki przed ślubem nie zataił przed nią przeszłości? Czy o wyroku (może chlubnym), choćby w zawieszeniu nie powinien autorce wspomnieć. Może bez szczegółów, może ze szczegółami gdyby zechciała drążyć temat? A może w jej oczach byłby bohaterem? Nie powiedział? Dlaczego? Autorko, co Ty chcesz spisywać za zeznania, spowiedź święta czy co? Miał czas przed ślubem pytać. Mogłaś, nie musiałaś odpowiadać wtedy. Nie godził się z przeszłością mógł odejść, miał prawo. Ty dziś masz prawo nie mówić i nie rób tego. Błąd, za który kiedyś będziesz żałować. Oby nie moje proroctwo. Nie będzie nigdy końca ciekawości i nigdy nie wrócisz do tego co było przed rozmową. Dalej...teściowa przekazała dokumenty, nie powierzyła w tajemnicy, nie zabroniła czytać, nie były ani tajne ani poufne. To on powinien Ci powiedzieć, usprawiedliwić się dlaczego przemilczał temat. Przechodzi dalej, jego obroną jest atak, atak na Twoje osobisty, intymne sprawy z przeszłości. Nie byłaś zakonnicą przecież w tym czasie, chyba, że nie wiedział, że miałaś partnerów. Okropieństwo. Ma zaburzenia, zapewne odezwą się jeszcze nie raz. Gary dopisał scenariusz, niestety oby się nie sprawdził ale naprawdę w pełni ma rację.

Oczywiście, że są to kwestie, które nawet dla własnego dobra powinny nas zainteresować, bo - jak ta przeszłość kryminalna męża Autorki - mogą dać nam szerszy, być może zupełnie nowy, obraz osoby, z którą jesteśmy w związku lub dopiero zamierzamy się związać. Relacje z innymi ludźmi dużo mówią o danej osobie, o jej systemie wartości, dojrzałości, o reakcjach w sytuacjach kryzysowych. Niemniej tutaj nie mamy tego typu pytań, ale wyciąganie od życiowej partnerki tak intymnych szczegółów, które zdecydowanie powinny pozostać między dwojgiem. Moim zdaniem to jest znacząca różnica.

Jeśli nawet z przyjaciółmi omawiałaś to co dotyczyło Ciebie i Twojego partnera, a w jakimkolwiek stopniu zahaczało o Waszą intymność, wynosząc to na zewnątrz, to chyba nie mam więcej pytań.

Tak sobie myślę, że dla mnie bodajże jedynym wytłumaczeniem dla podzielenia się czymś, co narusza czyjąś intymną przestrzeń, są naprawdę trudne emocjonalnie sytuacje, kiedy nie potrafimy sobie z czymś poradzić, szukając wsparcia u osób, do których mamy pełne zaufanie, zrozumienia tego co się dzieje, może jakiejś rady. Wszystko inne to zupełne pomylenie wartości i zasad.

I nie, to o czym piszesz to już zdecydowanie nie jest otwartość. Otwartością jest to wszystko, co dotyczy wyłącznie Ciebie i chcesz się tym dzielić z innymi - wtedy droga wolna. Jeśli jednak dana informacja zahacza o inne osoby, a mamy świadomość, że mogłyby sobie tego zwyczajnie nie życzyć, czując w związku z tym dyskomfort, zażenowanie czy cokolwiek innego, to już w sposób wyraźny przekroczone zostają nie tylko granice wspominanej wcześniej lojalności, ale nawet zwykłej przyzwoitości. I nie ma tu znaczenia w jak ładne słówka to ubierzemy i pod jakim schowamy płaszczykiem - czy będzie to otwartość, pełne zaufanie, potrzeba poznania czy co tam sobie ktoś wymyśli, aby osiągnąć zamierzony efekt, a przy tym jakoś to nazwać. Tak, wiem, że świat nie jest doskonały, ale przynajmniej bądźmy uczciwi.
Niemniej zataczamy koło, więc chyba nie ma sensu wyjaśniać tego po raz kolejny.

No cóż, Olinka napisała bardzo w punkt Dzielenie się cudzymi prywatami ze znajomymi to już jednak nie taka tam sobie szczerość i otwartość

Odpowiadając wprost na temat: Przegrywam w małżeństwie, co to może znaczyć?" odpowiadam, że znaczy to, że mąż pokazuje swoją prawdziwą twarz, bo za dużo wyszło na jaw.
Niektórzy piszą, że może to być zachowanie w granicach normy, bo ona wszystkiemu winna. Ile mężów każe żonie spisywać szczegółowe zeznania intymne  z przeszłości z datami na piśmie? Pomijam, że jest to nieistotne dla związku. Pewnie chodzi mężowi o to, ze można pisać niekoniecznie prawdę. Może tak było w przypadku jego sprawy karnej?  Autorka by spełniła żądanie męża, gdyby wszystko pamiętała. A teraz zastanawia się  czy wszystkiego nie wymyślić dla świętego spokoju.  A za chwilę będzie się tłumaczyć, dlaczego skłamała i nastąpi niekończący się dalszy ciąg. Moim zdaniem powinnaś wyjść z poczucia winy, bo nie jesteś niczemu winna i spróbować zakończyć te docinki męża.

Przestrzegam przed spisywaniem czegokolwiek o byłych partnerach. Po co mu ta wiedza? Wasze wspólne życie nie ma tajemnic, ale to co wydarzyło się przed, to już inna sprawa, zwłaszcza jeśli chodzi o intymne relacje z poprzednimi partnerami.
Jest to jakiś znak dla Ciebie, żebyś uważała na niego, gdyż chyba ma podwójne standardy, on może coś zataic, Ty nie. Bądź wyczulona na tym punkcie i nie daj się wkręcić.