Fochniety toksyk - Netkobiety.pl

Fajnie - powodzenia!

Nie ma co pisać, że trudne. To tylko 30 dni, więc spokojnie dasz radę.

Uważaj, żeby Ci to w nawyk nie weszło

Nie znam na tyle Twego męża by stwierdzić czy to kryzys wieku średniego czy taki jest. Kryzys że swojej definicji jest krótszy w czasie niż kilkanaście lat. To Ty znasz go lepiej.
Ze swojego doświadczenia też pamiętam fazę bycia miła.  To też  był czas powrotu do częstego seksu,  dbania o siebie itd. Działało kilka miesięcy,  A potem wróciło stare.  Nieprzepracowane tematy i problemy nadal były,  one nie ulecialy,  chyba oboje podskórnie czuliśmy sztucznosc tego.  Jednak to moje doświadczenie

Tojaa a was ta sfera w ogóle istnieje? Seksu?
Skąd wiesz co mówi innym kobietom? Idziecie razem na spacer zaczepia i mówi?

No właśnie, pod warunkiem że jest szczere..

Tyle czasu szanowny małżonek lekceważył Ciebie jawnie, Twoje uczucia, emocje, próby rozmowy, propozycje naprawy, poszedł w znajomości z innymi kobietami, kłamiąc i oszukując na potęgę, ba, kupując im prezenty. 
W nagrodę, żeby mu poprawić nastrój , autorka pląsa przed nim z uśmiechem.
Oczywiście zdajesz sobie sprawę ,że to nie jest żadne rozwiązanie ? Nie zadajesz pytań i nie dociekasz , bo co ? Bo się hrabia spłoszy jak źrebak i nici z porozumienia?
Mam nadzieję, że przynajmniej wyznaczyłaś sobie termin, kiedy zakończysz pląsy i zaczniesz dbać o swoją godność. Chociaż może wolisz tak już całe życie, kolejne 5,10,15 lat. Twój wybór.

Ratować i walczyć można wtedy, gdy małżeństwo w większości było dograne, a po prostu nadszedł kryzys i należy się z nim zmierzyć we dwoje.
Tu widzę przypadek, gdzie małżeństwo rozjechało się już dawno i tylko jedna ze stron chce naprawy.

Twój małżonek to dopiero ma teraz raj.....po co mu praca nad sobą, jak ma wszystko bez żadnych starań.
Jak zaczniesz stawiać wymagania, to Ci powie, że już było tak dobrze i Ty to wszystko spieprzyłaś, bo mogłaś się nie oddzywać , przecież było już tak fajnie.

Autorko - dałaś sobie/Wam 30 dni. Wytrwaj w tym postanowieniu.

I nie analizuj tak bardzo jego zachowania. Nigdy nie wiesz co siedzi w drugim człowieku. Jeśli Cię oszukuje, wszystko i tak wyjdzie, a zadręczać się naprawdę nie ma po co.

Bardzo prosta Odpowiedź, bo nie chce

Misiaczek strzelił sobie focha, no trudno nic nowego, bo rano poruszyłam temat z którym mu nie po drodze odpowiedział wprost że tego nie załatwi, bo jemu to nie potrzebne, spytałam czy moje potrzeby go nie interesuja- nie odpowiedział za to walna focha i się nie odzywa....mam dość i jak tu być miła w takich warunkach
Mam ochotę znaleźć sobie kogos
Jak jestem miła i o nic nie pytam to jest ok, kiedy chce coś wyjaśniać to już nie jest tak fajnie.  On myśli, że rozdaje karty w naszym związku.
Uczucie marazmu i tupania w miejscu nie opuszcza mnie. Jak ruszyć?
Dalej się męczyc z tym byciem miła i udawaniem, że nie widzę jego chamstwa?

Bo to fundament życia naszego, chodzi o istotne kwestie, jednak nie chce pisać o tym na forum

Nie wiem o co tam dokładnie chodzi, ale Ty masz wyjątkowy dar prowokowania sytuacji -powiedzmy- trudnych.
Nie znam faceta, który by nie zakończył rozmowy po frazie:

Dobrze wiesz, że go nie ''spytałaś'', bo to żadne jest pytanie.

Podtrzymuję to, co napisałam na samym początku: Wy oboje jesteście toksyczni, tylko na inne sposoby.

Pisze ponownie. Niestety nie udało nam się. Mąż biernie korzystał z sytuacji, kiedy się starałam. Nie udało mi się zachęcić go do zaangażowania w życie rodzinne. Nie opuszczało mnie wrażenie, że myślami jest gdzieś indziej. Obecnie żyjemy nie odzywając się do siebie. Sytuacja mnie przerasta, nic mi się nie chce, mam problemy ze wstaniem z łóżka. Mówiłam do niego ( bo to nie była rozmowa, ja kilka zdań on pojedyncze słowa, krótkie zdania) o rozstaniu i rozwodzie, to powiedział, że papiery mam sobie sama złożyć. On się nie wyprowadzi. Mam udawać, że go w domu nie ma. A tak w ogóle to on chce być ze mną i dziećmi ( jednak życie z nim to wieczne uczucie marazmu, on się nie zmieni). Nie wiem jak uciec z tego związku, mam dość....

Mimi, historie z kobietami też były, jakie to wszystko przewidywalne. Teraz myślę, że nie ma nikogo, bo mam wrażenie, że oboje nie mamy już siły na nic (pisząc to pomyślałam sobie, żebym się nie pomyliła... Bo jak sobie przypomnę co mówiła o nim ostatnia, z którą tylko "smakował"). Myślę, że jak w związku coś się posypalo, to tylko dojrzali partnerzy mogą podjąć skuteczna prace nad nim, reszta się męczy.
Ja już nie pytam czy to ratować, dlaczego on tak się zachowuje, tylko jak się rozstać

Dziewczyny, opiszę sytuację, jaka miała miejsce przed chwila: zapytałam go czy mu nie przeszkadza życie w takim domu w takiej atmosferze. Odpowiedział, że nie ma lepszej opcji na razie. Zapytałam dla kogo nie ma lepszej opcji. Odpowiedzial, ze dla niego. Kiedy zwróciłam jego uwagę na to co powiedzial, zaczął krzyczeć, ze znowu będę to pół roku przeżywała to co powiedzial.

Jak widzisz on się nie zmieni - nadal będzie szukał innej kobiety.
Znajdź w necie 34 kroki.
Znajdź prawnika i złóż papiery rozwodowe.
Nie rozbijesz rodziny a jedynie zakończysz małżeństwo z człowiekiem który Ciebie drenuje emocjonalnie.
Całkiem możliwe że dopiero gdy dostanie papiery rozwodowe jego to ruszy. Całkiem możliwe że przez te lata nauczyłaś go że nic nie zrobisz i będzie jak jest, czyli księciunio może wszystko  bo Tołdi nic nie zrobi(bez urazy za porównanie).
Masz 40 lat, przed Tobą drugie tyle chcesz je przeżyć jak pierwsze 40?

A możesz wymienić w punktach o co masz pretensje do męża?
Bo wbrew pozorom przez cały wątek nie padły konkrety, a tylko stwierdzenie że robi coś nie tak jak Ty sobie życzysz. I że z tego powodu cierpisz.

Autorko czy padła propozycja terapii małżeńskiej?
Może ktoś z zewnątrz, mógłby się przyjrzeć waszej komunikacji?

Kto mu taką diagnozę postawił ?
Ty ?

Jeżeli się nie mylisz i faktycznie Twój mąż jest HFA to te dwie strony przez 8 miesięcy Twojego tematu są czystym teoretyzowaniem i użalaniem się nad sobą z mnóstwem pretensji i urazów do męża ,możesz tak następne 18 lat narzekać i siedzieć z nim. o ile on nie odejdzie do 30 paro letniej desperatki po rozwodzie np DDA z dzieckiem  ,to też często się zdarza w podobnych sytuacjach jak wasza.
Nie masz żadnego ruchu Autorko możemy deliberować do wiosny ,co zrobić jakich sposobów użyć i jak masz sobie poradzić ,ale jaeżeli mąż jest alkoholikiem i nie ma najmniejszej ochoty na leczenie to wszystko o kant - potłuc nie przebijesz się z niczym do jego obsesyjnego świata w dodatku z rodzajem uzależnienia praktycznie bez konsekwencji - to on on prawdopodobnie ma jest jedną z najbardziej wrednych postaci tej choroby ,nawet dno trudno znaleźć ,przez jakiś czas nie uważano HFA za alkoholizm ze względu na bardzo długie okresy kontroli nad pitym alkoholom i długie okresy upośledzonej kontroli wymieszane ze sobą .
Nie masz i miałaś szans na zdrowy związek z czynnym HFA,Nie do końca to jakaś wina kogokolwiek ciężko dostrzec ten typ alkoholizmu,na ogół podejrzewa się coś innego i obwinia osobowość- charakter  ,ale było też tak źle dlatego, że przez pewien czas było Ci wygodnie z nim być,miałaś z tego jakieś korzyści ,potem się bałaś co będzie,czekałaś na cud ,teraz Ci przeszkadza jego charakter ,choroba jednocześnie weszłaś w tak zwaną rolę ofiary wygodnie niewygodną to się zwie mądrze współzależność ,wasz toksyczny związek się rozwinął ,bo choroba alkoholowa nawet pod postacią HFA też jest progresywna co ma i miało wpływ na Ciebie.
HFA to grupa alkoholików wyjątkowo ciężka do zmotywowania z pośród wszelkich typów alkoholików do leczenia się,najmniej z wszystkich grup podatna na terapię.
Rozwód weź już przestań kombinować ,bo nie ma o czym po 18 latach i przede wszystkim sama rozważ terapię dla siebie.

Awantury "poalkoholowe "wcale nie są aż tak typowe dla alkoholizmu na pewno nie dla każdego alkoholika, w co trudno uwierzyć niektórym osobom,przemoc psychiczna i fizyczna oczywiście występuje i towarzyszy alkoholizmowi ( nie tylko alkoholizmowi i narkomanii z resztą ) ale nie jest czymś tak bardzo oczywistym i powszechnym jak "głosi" bardzo popularny wśród ludzi stereotyp - nie istotne z resztą w tej chwili,to czasem bardzo kontrowersyjny temat bywa.
To pewien mit i wygodny stereotyp nawet dla pewnej części samych alkoholików tych niby "lepszych" i osób z nimi związanych ,zależnych i wykorzystujących różne z nimi powiązania.To nie jest obrona czy wybielanie alkoholików prze zemnie ,innym mitem jest to że HFA jest czymś bezpieczniejszym mniej szkodliwym, mniej toksycznym, mniej krzywdzącym w konsekwencjach i o latach jest tak samo
niszczącym relacje jak inne typy alkoholizmu.
Za to o wiele trudniej jest go zdiagnozować we wczesnych fazach i w okresach niby wstrzemięźliwości ,gdzie tacy osobnicy jak się zawezmą to stworzą nawet przez parę lat wrażenie/pozór/iluzję, że wrócili do normalnego picia i ozdrowieli, kontrolują w pełni picie ,pijąc na przykład bardzo rzadko, niewielkie ilości alkoholu bez wpadania np w ciągi czy "tracąc film",twierdząc nawet,że opanowali picie , sami siłą woli, albo coś w ten deseń, z 5-6 lat tak można ,ale to tak na marginesie ,Twój mąż potrzebuje prawie codziennie regulować nastrój alko i nagradzać się za ból istnienie i trudy życia nim.To jest najważniejsze dla niego i już wymknęło się z pod kontroli.

Niech zgadnę w ostatniej chwili mąż się wycofał z tego pod byle pretekstem ,zrobił jednak lekką awanturę nietypowo dla niego co zdziwiło Autorkę,strzelił focha lub wygłosił samokrytykę ,obiecał że się sam zmieni i nie potrzebuje terapii,albo nic nie zrobił - milczał,olał temat udał że nic nie było i niema problemu i on nic nie przyrzekał .

Niestety to pewne konsekwencje stosowania skrótów myślowych
Nie nie jest to słuszne podejście ,ponieważ picie alkoholu i różne zjawiska z tym związane są objawem,a  nie znacznie głębszą przyczyną uzależnień i w tym alkoholizmu
mylące i odwracające uwagę od przyczyn są skutki długotrwałego życia z regulowaniem emocji w nałogowy sposób i z udziałem różnych i substancji i nie tylko substancji.Mąż Autorki na przykład sprawia wrażenie człowieka żyjącego w swoim świecie coraz bardziej się kurczącym,picie jest tylko jednym z mechanizmów obronnych które stosuje żeby jakoś przetrwać .Nie da się jednak też pominąć i ominąć samego działania alkoholu i substancji na mózg i układy nerwowe ,oraz wpływu na charakter obsesyjnego myślenia/uzależnionego psychicznie umysłu od doznawanych ulg,przyjemności etc, znaczenie tych ostatnich jest chorobowe nawet z neurologicznego punktu widzenia nie tylko psychiatrycznego ,psychologicznego 
te skutki powodują emocjonalne i psychiczne wtórne efekty i zaburzenia wzmacniając przyczyny  ,dlatego często odnieść można mylne i błędne wrażenie że wszystko co złe w relacjach też, jest i dzieje się "przez te wutkie" ,jak dziwna i ciężka bywa to choroba i jakie ma przyczyny i straszne konsekwencje to tak naprawdę w pełni można zobaczyć, jak jest się pijanym" na sucho" czyli w abstynencji i jak chore ma się myślenie, emocje bez udziału alkoholu w życiu,
mało komu samo to wszystko tak mija  tylko po odstawieniu substancji .

więc jeśli mąż autorki pije, bo nie radzi sobie w tym małżeństwie- bo jak zrozumiałam w życiu zawodowym już tak, to przyczyny bez sensu szukać w wódce, ale raczej w sytuacji, która notabene nie służy im oboju a jest coraz gorzej. co więcej, oboje są przekonani, ze muszą tak tkwić.
też czekam na szczerą odpowiedz, które z nich naprawdę nie chciało tej terapii.
I moze warto tę próbę jednak popjąć.
chodziło mi o to, że jesli jest jak mówisz, to tkwią w tym oboje i nie z powodu bycia razem z braku wyboru,  lecz jakiegoś skrętu w swoim charakterze.

samo istnienie ośrodka nagrody czy narzędzia nagrody którym jest tu alkohol, nie wydaje mi sie tak kluczowe, bo jeśli to o nagrodę chodziłoby, mozna alkohol czymś innym, zastąpić.
czy chodzi też w jego wypadku o unikanie trudniejszych sytuacji i ucuieczkę w alkohol?
Tu bezradność mało pasuje do kogoś, kto umie świetnie ukryć swój nałóg

moze terapie nie udają się, bo na siłę chce się doprowadzić do równowagi przez przejście ścieżką bezradności, emocjonalnie takim osobom obcą?
tak sobie gdybam

A gdybyś teraz Ty poprosiła jego o wybranie terapeuty i zorganizowanie wszystkiego, sama się nie angażując?

Zwróciłam uwagę na to:
On jest z natury wycofany, bez zainteresowań, znajomych, z pociągiem do innych kobiet, którym może pomóc -   
i zastanawiam się dlaczego Tobie nie moze pomóc Twój mąż- dlaczego go tak mało cenisz?
jak jest u was?Ty utrzymujesz dom?
w czym pomaga tym kobietom ktoś kompletnie bez zainteresowań?

Nie ma w tym nic dziwnego i niezwykłego że tak się stało z tymi smsami ciężko to jednak zweryfikować i udowodnić ,ze on to zrobił i wydało się to niby przypadkiem ,wrzucanie takich "granatów " do własnego życia to częste jest dość działanie podświadome po części.
Jego siostra zmarła z powodu nadużywania alkoholu, podczas ciągu alkoholowego organizm nie wytrzymał i odeszła w wieku 45 lat.

Jak mąż ma już po 40 to nic nie zrobisz,niewiele byś z resztą mogła gdyby był młodszy i był innym typem alkoholika
obwinianie ciebie jest błędem nie tędy droga ponieważ wiele tych niby błędów zrobiłaś w samoobronie ,nieświadomie z desperacji i rozpaczy podejmując chore grę z mężem a związek nie może być żadną grą czy formą walki wieszania się czy toksycznej symbiozy.
Bez refleksji ,konsekwencji ,sięgnięcia dna przez męża nie jest możliwym nawet pojawienie się cienia chęci zmiany i motywacji,w tym waszym układzie on ma wiele komforty który sobie stworzył nawet to jest komfortowe co może się wydawać jakieś niewygodne ,on jest odporny na wiele argumentów logicznych ,racjonalnych ,ma fazę wysokiej tolerancji na alkohol w dodatku i wytworzył sobie środowisko w którym nie za bardzo się wyróżnia ze swoim myśleniem.
Z Twoją awersją do jego picia i działania na co-dzień radzi sobie znakomicie i jest to jeszcze jedno źródło chorych emocji dla niego.
Rozwód może być dla ciebie uwolnieniem się od życia jego życiem i jego problemem ,który dal niego jest wygodnym.
Leczenie alkoholizmu tylko na samym początku dotyczy sytuacji stricte alkoholowych typu asertywne odmawianie ,uświadamianie mechanizmów uzależnienia utożsamianie ich z indywidualną sytuacją konkretnej osoby ,późniejsze leczenie dotyczy związków relacji z innymi ludźmi i z samym sobą dotyczy uczuć i emocji ,różnych błędów ,mylnych przekonań/oczekiwa które powodują chore zachowania ,istotą tych zjawisk jest tak zwany niezdrowy egoizm ,egocentryzm, wynaturzony egzotycznie i szkodliwie działający wpływający na wszystkie funkcje psychiczne  ,oraz bardzo niska samoocena i poczucie wartości czyli w sumie nic niezwykłego - śmiało można to nazwać neurotycznym .Wpływa to wszystko oczywiście na bliskie osoby i relacje z nimi ,a obsesje wypierają miłość ,szacunek,uczciwość najpierw wobec sibie potem oczywiście w relacjach związkach z bliskimi.

Jeżeli mąż autorki jest prawdziwym alkoholikiem osobą uzależnioną to nie radzi sobie z wszystkimi emocjami mniej lub bardziej ,
nie da się wyłączać pól z tego zjawiska i podzielić oddzielić,można tego tylko nie widzieć i nie wiedzieć o wzajemnych powiązaniach i wzorach myślenia z zewnątrz
co nie znaczy że to nie radzenie
/radzenie jest jakieś równomierne i jest jakąś masą plamą zawsze taką samą .Wysokie funkcjonowanie wymaga z czasem od alkoholika mnóstwo wysiłku i emocji standardowo tłumionych i nie pokazywanych na zewnątrz "kamienna twarz " człowiek bez nerw w pracy ,to widać na zewnątrz inaczej jest wewnątrz .
Nie ma tak "dobrze" że lecząc "kanałowo" tylko małżeństwo Autorki i męża wyleczy się alkoholizm czy uzależnienie to o wiele bardzie skomplikowane i szersze .
Mąż jest odpowiedzialny i wolny pomimo tego że jak to nazwiemy w czym jest od lat uzależnieniem ,chorobom,alkoholizmem.
Bez jego dobrowolnej dla siebie samego nawet minimalnej chęci zmiany widzenia krzywdzenia i szkodliwych destrukcyjnych zachowań ( nie koniecznie spektakularnie drastycznych z krwią i przemocą ,wypadkami i przestępstwami ) nic się nie ruszy ,nie ma takich skutecznych uniwersalnych sposobów jak interweniować i co zrobić jak uleczyć jego i jego postawy związki jak go zainspirować ,przez 18 lat to się nie udało a rozwód i rozstanie nie są dla niego tym dnem ,które bywa dnem dla innych .
Mąż Autorki przed każdą terapią będzie się bronił rękami i nogami ponieważ ta obrona jest fragmentem większej całości i cząstką choroby.

Znowu mi się dostanie od ekspertów ,ale co tam też bywam egocentrykiem raczej nie pójdę żywcem do nieba i doskonały być już nie muszę

Jeszcze nie wiemy  czy mąż będzie ukrywał fakt picia.
Dlaczego małżeńska? Bo mam wrażenie  może niesłuszne, że jej jeszcze zależy, a nie widzę  możliwości by tylko jedno z nich w ich przypadku robiło krok do przodu, jeśli chcą  być razem
2 sprawa: warunki do tej terapii muszą  być takie: idziemy razem bo razem mamy  problem, a nie idziemy, bo Ty jesteś zły, bo mnie zdradziłeś.
Dlatego proponuję  oddanie mu inicjatywy w ramach gestu przyjaźni.
Nie zrozumiałam ja o które ostatnie zdanie pytasz.

Mogę się mylić,  ale  mam takie wrazenie ze leczenie alkoholizmu tam wyglada, ze ktos upada na dno i potrzebuje pomocy innych, będąc jednocześnie deprecjonowanym społecznie.
I wtedy wyciąga się do niego ręce, gdy On poczuje że jest za słaby, by dać  sobie radę.
Tymczasem mimo ze ma to negatywne skutki, jednak do tego społecznego dna trochę  jemu
brakuje. Więc może nie tędy droga.
Jeśli rozumiesz co mam na myśli.

Przyznam, że temat autorki jest dosyć podobny do mojego życia. Mianowicie w tym, że mój mąż też jest alkoholikiem, choć nie pije od godziny zero w naszym związku. Też człowiek na stanowisku, który ogarniał pracę, natomiast życie rodzinne było u niego w opłakanym stanie. Też bez większych awantur i bez bijatyk, jakie kojarzą się ludziom z alkoholikami. Podobnie z kłamstwami, sypał je z rękawa i to w sprawach błahych, potem wypierał się, albo milczał. Nawet w pracy opowiadał jakieś głupoty o rodzinie, które potem przypadkowo wypływały. Niby nic wielkiego, a jednak wiele razy postawił mnie w kłopotliwej sytuacji. Domem zajmował się zawsze z doskoku i oczekiwał pochwał za wszystko, co mnie irytuje do dziś. No i te jego flirty,, o których nie miałam pojęcia. Ostatni trwał długo i to z taką gąską, która zachwycała się nim, choć zbudował dla niej lepszą i inną wersję siebie Oczywiście kłamał i jej. Też często sfochowany, wszyscy głupi, tylko on najmądrzejszy. Gdy wszystko rąbnęło, to wytrzeźwiał i poszedł na terapię indywidualną, nie pije ponad dwa lata, stara się być lepszym mężem i ojcem, w miarę możliwości aktywnie spędzamy czas, widzę tę zmianę, ale co mu w głowie siedzi, to wie tylko on.
Powinnam była mieć odwagę pieprznąć to wszystko wiele lat temu, ale widocznie jestem życiowym tchórzem. Odkryłam to wszystko za późno, straciłam zdrowie i szansę na lepsze życie. Teraz zwyczajnie za stara na taką decyzję. Napiszę wprost : jeśli masz męczyć się i żyć bez poczucia szczęścia, to bierz rozwód, bo szkoda życia. Alkoholik to kłamca i egoista , który jak rak niszczy najbliższych.

Dziś spędziliśmy rodzinny, aktywny dzień. Oczywiście pojechaliśmy w zaproponowane przeze mnie miejsce. On jak zawsze brak inicjatywy, na wszystko się zgadzał, wszystko co zaproponowałam mu odpowiadało. Byl niby spokojny ( ale co chwilę potrzebował przerwy na papierosa, zauważyłam, że bardzo dużo pali, dużo więcej niż dotychczas mi się wydawało. Powiedział, że 2 paczki dziennie) odbierałam go jako lekko znudzonego, albo nie podniecającego się "pięknem chwili". Próbowałam z nim rozmawiać, typu jak miło bo piękne okoliczności przyrody, spokojny, odpoczynek itp. ciągle miałam wrażenie, że patrzy na inne kobiety, ale tak bym ją tego nie widziała, wiecie takie rzeczy się wyczuwa.
Po powrocie do domu powiedziałam mu,że nie czuje się przy nim bezpieczna ( powiedział, że to mój problem,), powiedziałam, że jest wyobcowany, tworzy barierę ( powiedział, że każdy myśli to co chce myśleć) potem walnął focha i tyle z rozmowy.
Proszę, napiszcie co o opisanej syt myślicie, jest tak źle jak myślę? Tak bardzo mi szkoda naszej rodziny...

Liczyłam na rozmowę, np wyjaśnij o co Ci znowu chodzi itd. nie rozumiem tego, że on deklaruje, że nie chce się rozstawać, a nie podejmuje rozmów, zupełnie nie chce nic zmieniać, wg niego to ja mam ze wszystkim problem, i to ja mam się zmienic
To, że nie pasujemy to wiem, tylko co z rodziną, nie jest prosto po tylu latach to zakończyć ( z różnych względów)

--------------
Jeśli posługujesz się cytatem, rób to, proszę, w sposób, który nie będzie budził wątpliwości, które słowa są Twojego autorstwa, a które pochodzą z czyjejś wypowiedzi. W tym celu możesz użyć tagów 'quote' lub posłużyć się cudzysłowem. Tym razem Twoje posty edytowałam, ale w przyszłości proszę o stosowanie się do tej zasady.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Mam jeszcze jedno pytanie: czy powinnam poinformować rodzeństwo męża o tym, że on też jest alkoholikiem i zauważam duży postęp nałogu, że przed wczoraj powiedział mi, że się zapije ( zwłaszcza, że w jego rodzinie jest dość świeża sprawa śmierci jego siostry - zapiła się) bo ja już nie mam do niego siły. Na tą chwilę chce zająć się swoim życiem, tylko mam dylemat czy poinformować jego rodzeństwo o tym wszystkim, trochę niezręczna sytuacja będzie, bo może pomyśleć, że wciągam ich w nasze sprawy.

Dziękuję Paslawek.

Hej Tojaa.

Przeczytałem pokrótce posty dodane od czasu mojego ostatniego komentarza. Nikt tu nie będzie miał dla Ciebie rady innej niż rozwód, oczywiście zrobisz, co uważasz za słuszne.

Co jednak widać?

1. Męczyłaś się i cały czas się męczysz. Po co?
2. To Ty tu się udzielasz. Ewidentnie Tobie jeszcze zależy. Może i nie jesteś najlżejszą Żoną w "obyciu", ale zależy Ci i przez to w Waszym związku cierpisz bardziej. To się nie zmieni.
3. A wiesz czemu jemu nie zależy? Bo zależy mu na alko. Przez cały dzień robi swoje, jak robot, nie czerpiąc z tego przyjemności, tylko po to, by wieczorem wypić tą swoją małpkę i dostać namiastkę radości z życia.

Wiesz... może jest tak, że oboje przejawiacie toksyczne zachowania, lecz w pojedynkę lub u boku innego partnera i partnerki oboje byście odżyli, i stworzyli nietoksyczne związki.

Patrząc z boku rada jest naprawdę jedna. Jest nią rozstanie.

Kto wie? Jeśli w tle nie było w pełni skonsumowanej zdrady, może kiedyś w przyszłości, gdy atmosfera się oczyści, jeszcze się zejdziecie.

No, ale to kiedyś. Na teraz, jeśli będziesz tkwić, nic nie zmienisz, uciekną Ci ostatnie lata młodości.

Naprawdę tego chcesz?

Pytanie retoryczne. Pora znaleźć w sobie siłę i odejść. Może to bardzo stanowczo napisane, a przecież to Twoje życie i Ty będziesz borykać się z konsekwencjami rad z forum, ale u Ciebie sytuacja jest klarowna. Samograj. Odejdź i odżyj.