Leki powodem wygasłego uczucia? - Netkobiety.pl

Nie wiem. Pewne znaki wskazują, że tak, ale nie mieszkamy razem, więc nie wiem.

Masz rację, że w kwestii opieki to powinno mieć znaczenie, ale jak to udowodnić w sądzie?

Nawet, jeśli wykażę, że "winkowała", gdy jeszcze mieszkaliśmy razem, powie, że przestała, zapisała się na terapię, czy cokolwiek innego.

Tak naprawdę to gdyby nie kwestia dzieci, a w zasadzie naszego wspólnego, już pewnie bylibyśmy po rozwodzie.

Niestety jej oczekiwania się nie zmieniają. Na ten moment ona chce opieki naprzemiennej, choć godzi się by moje miejsce zamieszkania, było miejscem zamieszkania syna. Mam to nawet od niej na piśmie.

Ja z kolei uważam, że syn powinien mieć jeden, główny dom, bo tak będzie dla niego po prostu lepiej. Jeśli zdamy się na opinię sądu, by zadecydował, gdzie dziecko ma mieszkać, to według prawnika najbardziej prawdopodobny scenariusz jest taki, że mały wyląduje z żoną, bo to z nią mieszka jego brat, a z bratem mają więź.

Wiedząc o żonie, co wiem, boję się zaryzykować i walczyć, bo jeśli syn zostanie z nią, nie wierzę, by zapewniła mu odpowiedni rozwój. No bo jak powierzyć opiekę komuś kto był skłonny olać dobro dzieci i odsperować ich od ojca, wywożąc do kraju, w którym czułyby się obco, a jeszcze wcześniej zamiast grać w otwarte karty, był skłonny do kłamstw, manipulacji i wmawiania winy drugiej stronie, podczas gdy już we wrześniu 2020 wyznawał sobie wzajemną miłość z nowym panem? Czy to dobre okoliczności, by rozwijał się w nich mój syn? Czy odpowiedni jest rodzic, który dla własnego szczęścia jest w stanie zadziałać wbrew dobru dzieci?

Jż pisała niedawno coś o wyciąganiu lekcji z przeszłości. Tylko, że czyny mówią jasno, że ona tych lekcji nie odrabia. Ona zdradziła swojego poprzedniego męża. Teraz zdradziła drugiego. Starszemu synowi zafudnowała już kolejną rozbitą rodzinę. Dobrze wie jaki syf się robi, gdy rodzina jest rozbita, a doprowadziła do tego po raz kolejny. Położyła na szali dobro całej naszej rodziny dla gościa, którego nawet nie widziała na żywo.

Ciężko takiej osobie zaufać, że będzie podejmować właściwe decyzje wychowawcze, a nawet że będzie poświecać dziecku czas, bo w tej chwili ma sporo na głowie plus romans, na który przecież też trzeba znaleźć chwilę.

Pytanie, czy rację miał prawnik, że prawie na pewno przegram, czy raczej odpowiednio przedstawiona historia (recydywa żony w rozbijaniu rodzin, chęć zdepolonizowania dzieci i odsperowania ich od ojca) daje realną szansę na wygraną? Dodam, że jeśli syn zamieszka na stałe ze mną, z bratem będą spędzać każdy weekend i pewnie też jakieś dzień w środku tygodnia, więc nie byliby rozdzieleni.

Tego się właśnie obawiam. Prawnik nie tyle mówił o utartych ścieżkach, co o tym, że w sądzie liczą się emocje. 9 na 10 sędziów w sprawach rodzinnych to kobiety, które przecież "też zdradzają swoich mężów". Moja żona jest świetna w odgrywaniu ról, popłacze się na zawołanie i będzie to wyglądało bardzo autentycznie. Kurczę, na mnie to działało, choć znałem pewne fakty, to ma nie zadziałać na sędzinę?

Z drugiej jednak strony, skoro już zrezygnowałem z walki o własną sprawiedliwość (bo rozwód bez orzekania o winie), mam zrezygnować z walki o dobro syna?

Przecież ona nie chce samotnie wychowywać dzieci. Gdyby chciała, nie byłoby mowy o opiece naprzemiennej. Może warto jednak zaryzykować... Nikt na forum nie ma doświadczeń, gdzie ojcowi została przyznana opieka? Naprawdę nie ma sędziów, dla których liczą się fakty?

Póki co staram się ją ciągle przekonać. Mailujemy i uzmysławiam jej różne możliwe konsekwencje, jeśli dojdzie do walki w sądzie. Nie wierzę, że do niej trafię, ale to taka ostatnia próba, po której muszę albo iść na ugodę, albo próbować dochodzić sprawiedliwości.

Jakkolwiek sprawa się nie zakończy, sił dodaje świadomość, że dzieci ją kiedyś rozliczą.

Był tu kiedyś na forum facet który dostał opiekę.
Mój kumpel też sądownie  wygrał  opiekę na 2 chłopców, tyle że dzieci same chciały z nim zostać.
Może ta historia też coś Ci wniesie

https://www.netkobiety.pl/viewtopic.php?id=110102

Tak to wygląda.

Nie miałaby jak. Ma go uprowadzić? Mieszkamy 10 minut autem od siebie. Rodzice kolegów syna i nauczyciele ze szkoły znają mnie całkiem dobrze. To małe miasto, nie ma anonimowości. Syn jest zameldowany u mnie, mój adres jest podany w szkole itd. W tej chwili syn jest tak często ze mną jak z jż. To ona się wyprowadziła. Nie ma większych praw do dziecka niż ja. Poza tym syn i ja mamy świetną wieź. Co ona miałaby mu powiedzieć, gdyby chciała zabronić mu widzenia się z tatą?

Mam jeden duży atut - znam prawdę i mam na to dowody. Nikt w rodzinie ani u jż, ani u mnie tej prawdy nie zna. Żonie na pewno zależy, by nikt się tej prawdy nie dowiedział, a jeszcze jakby zaczęła się bawić w alienację rodzicielską, to już w ogóle.

Dzięki. Poczytam w wolnej chwili.

Tak go nie zrozumiałem. 90 procent sędziów to kobiety. Z tego część zdradza, więc będzie mieć w nosie fakt zdrady mojej jż. Natomiast to nie jest mój prawnik. Byłem u niego na dwóch poradach prawnych, raz w pojedynkę, drugi raz z żoną. Nie będzie mnie reprezentował ani nic takiego. Zanim złożę pozew, zamierzam też wybrać się do innego prawnika, tym razem do pani.

Trochę się to wszystko opóźnia z różnych przyczyn osobistych i zawodowych, no i przez zwykły brak czasu.

Myślę, że cała machina niedługo ruszy i już się nie mogę doczekać dnia, w którym uzyskam rozwód.

W idealnym świecie niewątpliwie.

Natomiast jż nie robiła nigdy nic, co sugerowałoby, że chłopcy mogliby być w niebezpieczeństwie. Piszę to na bazie doświadczeń, gdy mieszkaliśmy jeszcze razem. Nigdy nie była agresywna w stosunku do nich, ani nie kazała im robić czegoś głupiego. To nie tak, że upijała się do nieprzytomności lub że nie wiedziała, co robi.

Wiadomo, gdyby nagle trzeba było gdzieś szybko wieczorem pojechać, a byłaby pod wpływem, wtedy byłby problem. Na szczęście mieszkam 10 minut autem od niej, więc w razie czego mogę przyjechać.

No i żona mieszka ciągle ze swoją córką, która jest już pełnoletnia, a starszy z chłopców ma 10 lat i jest dość obrotny.

Niestety, dopóki jż nie zrobi jakieś totalnej głupoty, o której się dowiem np od dzieci, raczej nic nie mogę na ten moment zrobić.

Chętnie bym Ci coś doradził, ale będę tylko trzymał kciuki. Nadal mam nadzieję, że u mnie dogadamy się pokojowo, dlatego szykuję się do wojny, żeby już w razie potrzeby do pokoju zmusić....

https://www.netkobiety.pl/viewtopic.php?id=121509

ma się tę pamięć
jeszcze

Śpieszę wyjaśnić.

Moja propozycja wobec żony to brak orzekania o winie (krok w jej stronę, bo to jej powinno na tym bardziej zależeć z racji, że jej wina jest bezsporna). W kwestii opieki zgadzam się na opiekę naprzemienną. Od samego początku forsowałem, żeby wspólny mieszkał ze mną, ale pani prawnik przekonała mnie, że nie ma na to szans. Żona z kolei dążyła do naprzemiennej. I choć nie jest to żaden kompromis z niczyjej strony, bo prawa i obowiązki wobec niego mamy takie same, zgadzam się na jej stanowisko. W kwestii finansów mamy (o dziwo - sarkazm) zgrzyt, bo moja propozycja jest taka, że i tak wychodzi do przodu, ale pewnie nie tak, jakby chciała.

Nie jest to więc jakaś szczególna przepychanka z mojej strony. Po prostu dostała uczciwą propozycję. W tej propozycji zaoferowałem zajęcie się wszystkimi formalnościami sądowo-notarialnymi, jak i kosztami tychże. Nie musi kiwnąć palcem.

Jeśli się na to nie zgodzi, kwestię finansów olewam całkowicie i czekam na pozew z jej strony w tej sprawie - w końcu to jej zależy, by dostać ode mnie pieniądze. Niech ponosi koszty czasu i finansowe z tym związane. Nic jej tu nie ułatwię, a w najgorszym razie sprzedam dom i się rozliczymy (wtedy to będzie jej decyzja, by zabrać dzieciom miejsce, które dobrze znają i w którym czują się bezpieczenie). W kwestii opieki będę wtedy podtrzymywał stanowisko, że opieka naprzemienna, ale żłożę pozew z orzeczeniem o jej winie. Postaram się go napisać w jak najłagodniejszy sposób, by w razie czego móc go wycofać bez wielkiej straty wizerunkowej małżonki.

Na pewno wiem jedno - nie ustąpię. Nawet, jeśli skończy się to tak, że zostałbym tym weekendowym ojcem, to wcale nie znaczy, że za 2-3 lata syn nie będzie chciał mieszkać ze mną, a będzie już w takim wieku, że sąd będzie musiał wziąć jego zdanie pod uwagę.

O wszystkim tym, jak i o możliwych konsekwencjach myślałem bardzo długo, długie analizy. Dla mnie temat jest skończony. Nie na wszystko mamy wpływ, a nie zamierzam żyć w strachu przed żoną, bo to, że z tego nic dobrego nie wyniknie, to akurat jestem pewien. Oboje jesteśmy dorośli i jak żona nie jest w stanie się ze mną dogadać i będzie starała się ze mnie wycisnąć, ile tylko może, nie jestem w stanie naprawiać w nieskończoność jej błędów i brać ciężaru wszystkiego na własne barki, tylko dlatego, że mamy wspólne dziecko. W końcu to dwójka rodziców ma działać w interesie dzieci, nie tylko jedno.

Może i to brzmi bezdusznie, ale mam z synem świetną więź i nie wierzę, by była w stanie zniechęcić go do mnie. Prędzej, czy później on się zbuntuje i powie jasno, że chce mieszkać ze mną. Nawet mój niebiologiczny syn (z którym z kolei ona ma lepszą więź) powiedział niedawno żonie, że woli mieszkać ze mną. Tak, było to w przy jakiejś tam jego kłótni z żoną, ale fakt zostaje faktem.

Tak jak napisałem u WindyBoy, traktuję to jak szachy - trzeba strategii i cierpliwości.

Co do randoma... znamy powody jego decyzji, ale to czy ona rzeczywiście była najlepszą, okaże sie za wiele, wiele lat. Wiadomo... moja decyzja może okazać się złą, ale nie jestem w stanie zbawić świata i skupiam się na tym, co mogę kontrolować i by postępować w zgodzie z własnym sumieniem. Teraz żona ma okazję stanąć na wysokości zadania i pokazać, że pozostały jej resztki przyzwoitości.

Ma okazję postąpić słusznie, zrobić choć jakieś małe zadośćuczynienie za wyrządzoną krzywdę i dzięki temu zakopać między nami topór wojenny. Ja już swoje, by ten topór zakopać, zrobiłem.

@paslawek

Dzięki za odszukanie wątku

Rozumiem, co piszesz. Rozważyłem najgorsze scenariusze i tylko przez pogodzenie się z nimi, mogę wytrącić żonie argumenty. Ryzykuję, wiem. Wychodzę jednak z założenia, że jeśli będę szczęśliwy, będę też szczęśliwym, przez co lepszym rodzicem. Mierzę siły na zamiary. Chcę tylko tego, byśmy oboje mieli możliwość bycia dobrymi rodzicami, którzy współpracują bez wzajemnych żalów, i moja propozycja do tego dąży. Nie da się przejść przez życie, nie ryzykując, a co jest w głowie mojej żony już dawno nie próbuję zrozumieć. Nie dlatego, że nie chcę, ale dlatego, że nie jestem w stanie.

Podejmuję ryzyko, bo nie umiem tak stać w miejscu. Sytuacja ciągnie się już rok. Wpływu na żonę nie mam, ale nie zamierzam jeszcze bardziej ustępować z obawy przed tym, co może zrobić. Zrobić to ona może wiele, niezależnie od moich decyzji i kroków. Bo tak naprawdę ona ma mnie i moje sprawy w nosie. Jej decyzje będą w głównej mierze opierały się na sytuacji z boczniakiem. Dlatego skupię się na tym, na co mam realny wpływ.

Na razie podejście, że lepsze jest wrogiem dobrego (mamy kontakt, co do ilości i formy kontaktu jest między mną, a żoną póki co zgoda, więc tego nie tykam).

W obliczu prawa nie mam nic do gadania, jeśli chodzi o jego osobę, więc staram się nie głowić nad jeszcze kolejną kwestią, gdy nie uzgodniliśmy tych wydawałoby się prostszych. Na razie spędzamy razem każdy drugi weekend od piątkowego wieczoru do poniedziałku rano.

Brata nie straci, jeśli już to mnie, ale nie moją decyzją, tylko decyzją żony (vide jej plany wyjazdu z chłopcami na stałe za granicę).

Jeśli żona zaakceptuje moją propozycję i będzie ta opieka naprzemienna, chłopcy będą widywać się w każdy weekend (pt wieczór - pn rano) oraz w te dni, gdy wspólny będzie u żony. Więc w cyklu dwutygodniowym będzie to aż 10 dni. Nienajgorzej. Ze mną starszy będzie miał 3 dni.

Tylko nie wiem, co mu powiedzieć, dlaczego młodszy jest u mnie częściej, a on nie. Jest to temat do ogarnięcia wspólnie przeze mnie i żonę. Z żoną póki co ustalać cokolwiek jest bardzo ciężko i temat musi poczekać na lepsze czasy.

Jako, że jestem osobą, która stara się powiedzieć B po tym jak powiedziała A, obiecałem sobie, że napiszę tu jeszcze, by dopowiedzieć zakończenie historii.

Otóż jesteśmy świeżo po rozwodzie, który zakończył się na jednej rozprawie.

Małżonka uzyskała, co chciała, czyli bez orzekania o winie.

Ja uzyskałem, co chciałem, czyli opieka naprzemienna, brak alimentów oraz to, że miejscem zamieszkania syna jest moje miejsce zamieszkania. No i to zawsze dobrze, gdy nie trzeba prać brudów.

Uregulowaliśmy też nasze problematyczne kwestie finansowe i jesteśmy rozliczeni. Mamy podpisane ugodę majątkową malżeńską oraz porozumienie rodzicielskie.

Drugi, niebiologiczny syn jest ze mną co drugi weekend od piątku po szkole do poniedziałku przed szkołą. Tak więc chłopcy widują się ze sobą 10-11 z 14 dni. Myślę, że bardziej optymalnie tego nie mogliśmy rozwiązać.

Żonie nie wypalił związek, przez który rozbiła nasze małżeństwo. Nie mnie jest oceniać jej obecne szczęście, ale na pewno lekko jej nie jest i już przebąkuję coś o jakimś wspólnie spędzanym z dziećmi czasie.

Oboje zmieniamy teraz pracę na lepiej płatną i gdybyśmy byli razem jakiekolwiek problemy finansowe u nas, by nie istniały. Jak pomyślę, jak wiele moglibyśmy razem dzieciom teraz dać i jak głupia jest ta cała sytuacja, w której nikt nic nie zyskał, a jedynie stracił, to robi mi się bardzo smutno.

Po kupnie domu mieliśmy gorszy czas, szczególnie finansowo i ja byłem na to gotowy, liczyłem się, że tak na początku będzie. Gdy już przeczekaliśmy ten gorszy okres i miało się zacząć polepszać, wtedy żona sobie poznała innego, obcokrajowa sporo od niej starszego, mającego własne dziecko, i postanowiła odejść dla gościa, którego znała prawie całkowicie tylko na odległość. Cóż... miała swoje racje, nawet jeśli z boku oceniając, wygląda to co najmniej nierozsądnie.

Nic to. Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

Mimo wszystko wygląda na to, że zakończyło się to dobrze, w sensie, gdy już mleko się rozlało, posprzątaliśmy najlepiej jak się dało. Nie powiem, kosztowało to mnóstwo czasu i stresu. Wreszcie jednak, po prawie dwóch latach od czasu, gdy żona zaczęła romans, można ruszyć całkowicie do przodu. No... jeszcze tylko z nową pracą musi do końca wypalić, ale to już taka ostatnia prosta.

Pozostaje tylko pogratulować (względnie) szczęśliwego zakończenia Bez prania brudów, bez targania się za głowy - jak widać można

A związek Twojej byłej już żony- cóż, raczej mało która tego typu przygoda kończy się szczęśliwie..
Skoro poleciała na internetową znajomość z jakimś tam bliżej nieznanym lowelasem z zagranicy, to może teraz tylko żałować..

Napiszę krótko - zazdroszczę Ci tego, że masz to już za sobą. Gdy napisałeś o lovelasie to mnie tak naszło - mówi się, że to faceci są jak dzieci, ja myślę jednak, że to nie od płci zależy. Po prostu niektórzy emocjonalnie do końca nie dorastają nigdy.

Merle - wszystkiego dobrego!
Mam nadzieję, że u mnie też zakończymy to bez sporów....

Braku skruchy czy zwykłęgo "przepraszam" lub "przykro mi, ze tak się stało" nawet nie skomentuję. Nie ma po co sobie rozstrząsać głowy analizowaniem zachowania takiej osoby na tym etapie, bo umówmy się - logiki tam jak na lekarstwo..
Podejarzane już jest to, że to ktoś, kto musi prawie zawsze przed podjęćiem decyzji spytać inną osobę o zdanie(jeśli dobrze zroumiałem) - to rodzi podejrzenia, że sam nie ogarnia do końća życia..

Co prawda już od dawna nie bawię się w swatanie ludzi z forum,bo i tak nikt tego poważnie nie brał i to syzyfowa praca niewdzięczna,niebezpieczna ,ale weź "pod uwagę" jedną z niedawno przybyłą na forum użytkowniczkę o nicku Evergreen tak niezobowiązująco i na luzie

Nieelastyczna to jest dla żonatych słomianych wdowców i bajerantów różnej maści,
wymienienie i segregowanie swoich preferencji, uprzedzeń na ogół sprawia wrażenie czegoś sztywnego,w życiu to jest ubrane w tkankę
emocji, wić nie ma co się tak kurczowo trzymać takiego egzaminowania innych,
Typ nauczycielki coś w tym jest,ale to nie znaczy od razu że to wada cecha po prostu jak się ją wykorzysta zgodnie z instrukcją obsługi
to nie szkodzi, a szlajanie się po klubach Merlemu może nie zrobić krzywdy z cukru nie jest

W życiu jest jednak trochę inaczej, ja miewam głupawki chyba rzadziej w życiu niż na forum,wiem że można mine odbierać jak kogoś kto wygłasza kazania i jest bardzo poważny, chmurny zależy na co się trafi , w życiu też rzadziej to robię zdecydowanie nieco częściej przeklinam i tak pewnie jest z większością użytkowników, dobrze brać poprawkę na to .

No już My się strasznie przejmujemy reprymendami ale bywają urocze i zabawne ożywiają trochę.
Zobaczymy co będzie dalej ,albo i nie